I was a completely normal person until I died and reincarnated in Harry Potter.
Now I have to deal with what life brings me.
-I don't have rights to harry potter
- I have no image rights
- the story is just a fic. It has nothing to do with reality.
- English is not my first language (obviously)

Freya's P.O.V.

(Flashback)
huling bahagi ng video

Mahimbing akong natutulog sa higaan ko nang magising ako dahil parang may humahaplos sa pisngi ko. Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko at tinitigan kung sino ang pangahas. Nagsalubong lang ang kilay ko makita ang puting lobo na dinidilaan ako sa pisngi na tila ba ginigising ako. 

"Anung oras pa lang inaantok pa ako..." Ungol ko saka kinuha ang unan at itinakip sa mukha ko. Narinig ko ang tila inis na pagkahol nito. Kasunod niyo ay naramdaman ko ang pagkagat nito sa kumot ko upang hilahin iyon paalis sa katawan ko. 

This wolf sure is a demanding one. Nang hindi pa din ako tumayo ay umakyat ito sa kama at kinagat ang unan na nakatakip sa mukha ko at pilit iyong hinila. Nakipaghilahan ako sa kanya pero dahil kalahati ng kaluluwa ko ay tulog pa kaya walang kahirap hirap niya itong nahila at itinapon sa sahig. She growls at me while I'm still in the process of picking up the small pieces of my consciousness. 

"Eto na oh tatayo na sige na!" Nakasimangot na sabi ko at saka humarap dito. 

Bumaba ito ng kama at lumapit sa pinto ng kwarto na bahagyang nakabukas. Lumingon pa ito sa akin na tila sinisiguradong hindi na ako babalik sa pagtulog. Asar na tumayo ako at saka kinuha ang kulay pulang panlamig ko. Nang makita nitong nakabihis na ako ay lumabas ito ng kwarto. 

Nakasimangot na lumabas ako ng kwarto. Bahagya pa akong nagulat ng makita si Meily sa labas ng silid na may hawak na camera. "Inutusan mo ba yung gisingin ako?" Taas kilay kong tanonh dito.

"No! I did not." Depensa nito. "Nagtitimpla lang ako ng gatas ng pumasok siya sa kwarto at pinipilit kang gisingin kaya vinideo ko." Sabi nito. 

"Grrrr!!" Sabay kaming napalingon ni Meily sa pinto palabas ng van. Nandoon ang lobo at tila nainip na sa paghihintay na sumunod kami. Nagkibit balikat lang ako at humakbang papunta sa pinto sa likod ko naman ay nakasunod si Meily hawak ang videocam. 

Binuksan ko ang pinto at saka humakbang palabas. "O sige na nandito na ako sa labas, anu ba ang gusto mong—." Napatigil ako sa pagsasalita nang maagaw ang paningin ko ng napakagandang kalangitan. "It's beautiful.." puno ng paghangang usal ko habang nakatingin sa malawak na kalangitan na kung saan nagsasayaw ang Aurora. 

"Wow!" Humahangang sambit ni Meily sa likod ko at saka sinimulang kunan ang Aurora sa kalangitan. 

"Aurora..." Mahinang saad ko saka tumingin sa lobo na nakatingala din sa kalangitan. Tumingin din ito sa akin na tila ba naramdaman nito ang pagtitig ko. "Can I name you Aurora?" Tanong ko dito. Kumahol ito ng dalawang beses habang iwinagayway ang buntot. 

"I think she likes it." Nangingiting sabi ni Meily. 

I think so too. Pero hindi ko na iyon isinatinig. Umupo ako sa snow at saka tumingalang muli sa kalangitan. This is surely one of those rarest happenings that I will surely treasure forever. 

"Grrrrr!" Untag sa akin ni Aurora kaya napalingon ako dito. Naglakad ito papunta sa unahan. Parang doon ko lang din napansin ang ilang bulto ng lobo sa paligid. Bigla akong napatayo mula sa snow.

"Freya?" Naalertong tawag ni Meily sa atensyon ko marahil ay napansin na din nito ang mga lobo sa paligid. 

"It's fine meily. They won't hurt us." Pagpapakalma ko dito. 

Lumapit si Aurora sa isang lobo. Napansin kong tila may inilapag sa snow ang itim na lobo gamit ang bibig nito na siya namang kinagat ni Aurora mula sa snow.  Naglakad pabalik sa akin si Aurora kagat-kagat ang kwintas at inilapag ito sa harap ko. Umupo ako ng patingkayad upang magpantay kami. 

Kinuha ko ang kwintas sa snow. "This is for me?" Sabi ko sabay harap ang kwintas dito. Napansin ko ng pagkiwal ng buntot nito na para sa akin ay tanda ng pagoo nito. 

"Thank you." I said ang hug the wolf tight. Its a very simple crocheted necklace but what makes it special is the 'diamond shape' diamond pendant on it. 

Kumalas ako sa pagkakayakap kay Aurora at isinuot ang kwintas. "How does it look?" I asked the wolf na tila ba maiintindihan ako nito. Aurora howls as if saying something to answer my question but I'm not princess sofia so I can't understand it. I tap its head and smile. " I hope that i can understand that." 

Tumalikod si Aurora at nagsimula nang humakbang pabalik sa mga kasama nitong wolf. I know that this is goodbye. She belongs to the wild and she should be in the place where she belong. 

"Goodbye Aurora, wag ka na uling magpapahuli sa hunter okay?" Sabi ko habang naglalakad ito palayo. Nakaramdam ako ng lungkot. Nagsimula na ring sumunod dito ang mga kasama nitong wolf at Maya-maya pa ay nagsimula nang tumakbo ang mga ito palayo hanggang sa hindi ko na maaninag ang mga ito. 

Umupo ako sa snow at tumingala sa kalangitan. Naramdaman ko ang paglapit ni Meily at pagupo sa tabi ko. "She is like this beautiful dancing lights." Usal ko habang nakatitig sa Aurora sa kalangitan. "She's very special but I cannot keep her beside me. All I can do is treasure our memories together." Sabi ko saka sumandal sa balikat ni Meily habang pareho kaming nakatitig sa kalangitan. 

(End of video)
❤️❤️❤️

Present Time

"Gusto mo bang malaman kung anung sinabi niya?" Tanong ni Vincent na ang tinutukoy ay ang pag howl ni Aurora pagkatapos ko itong tanungin ng 'how does it look.' 

"Naiintindihan mo siya?" Nagningning ang mga mata ko na inioff ang camera at humarap kay Vincent. "Anung sinabi niya?" 

Napangiti ito sa reaksyon ko. "Your kindness is what makes you shine like that pendant. Don't let the cruelness of this world make it fade." 

Napatanga ako. "You know how to speak english?" Taas kilay na tanong ko. Goodness gracious dahil malalim sila magtagalog akala ko hindi sila marunong mag Ingles. 

"Not really but this is the language of the western packs. Learning it is very useful for trading." Sagot nito. 

"My gash! Nagnonosebleed na ako para lang makasabay sa lalim ng tagalog niyo pwede naman palang mag taglish." Sabi ko habang inililigpit ang mga gamit ko pabalik sa bag. 

Pagkatapos kong mailigpit ang mga gamit ay napahawak ako sa kwintas na suot ko. "I'm just wondering if this necklace has something to do with what had happened. Hindi kaya ito ang dahilan kung bakit ako nakapunta dito?" Curious na tanong ko. 

Napatingin si Vince sa kwintas na suot ko. "Maari, pero kung sakali mang may kinalaman yan. Magagalit ka ba kay Aurora?" tanong nito. 

Umiling ako. "No, of course not. Kung hindi ako napunta rito siguradong patay na ako ngayon. Wala pa akong nabalitaang nakasurvive pagkatapos ng plane crash." Paliwanag ko. 

Hindi na sumagot si Vincent. Hindi ko alam kung anung iniisip niya pero ramdam kong nagiisip ito. Hindi na rin ako nagtanong pa. Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako habang nakayakap sa bag ko. 

💐💐💐

Shit happens they say and when it does, it will kill all of your hopes, shatter your heart into small pieces and leave you with an empty soul. 

In my case, when shit happened, it brought me to a world unknown to us. I find myself asking why life throws me to a wolf's den. Yeah literal na wolf's den. 

"I'm sure that some of my pack members don't like you or worst hate you." Sangayon nito sa mahinahong tono. Hinawakan nito ang kamay ko na sa kwelyo nito dahilan upang makaramdam ako ng kakaibang pagdaloy ng kuryente. Hinuli nito ang mga mata ko na tila ba inaarok ang magiging reaksyon ko. "But how sure are you that you don't belong in this world?" 

I froze for a moment trying to digest his words. Lumuwag ang pagkakahawak ko sa kwelyo nito. "W-what do you mean?"

-Tabby-


"Tabby, tawag ka na ng lolo mo. Aalis na daw kayo." yaya Debie told me after she entered my room.

Finally! I've been waiting for hours.


This is one of the day I've been waiting for almost my whole life. At last! sasama na din ako ni lolo. Mabuti at narealize na din niya na karapat-dapat talaga akong isama.


Actually, di ako nakatulog ng maayos kagabi. I was really so exited ng sabihin sa akin ni lolo na sasama niya na talaga ako ngayon.


Dahil sa sinabi ni yaya Debie umalis na ako sa pagkaka-upo mula sa swivel chair ko dito sa may study area ng kwarto ko at saka sumabay na din sa kaniya sa paglalakad palabas.


"Tabby, sigurado ka na ba talaga na sasama ka sa lolo mo?" biglang tanong ni yaya Debie sa akin habang naglalakad kami pababa ng hagdan.


"Of course, yaya. You know this is my chance to reach one of my dreams. I know you're worried, please don't be. You know strong Tabby can handle herself." sagot ko kay yaya saka pakita sa kaniya ng braso ko at tinaas-baba ko pa ang dalawa kong kilay.


"Tabby, naman. Basta mag-iingat ka, ha?" tugon naman ni yaya na parang nag-aalala pa din.


"Always," I answered her with a reassuring smile.


When we reached the front door, lolo's car was already waiting outside. So, I hurriedly rush to the waiting car after bidding goodbye to yaya Debie.


. . .


"Tabby, apo, sure ka na ba talaga na you want to go with me?" tanong ni lolo sa akin habang nasa byahe.


Ba't sobra silang nag-aalala? Para namang suicidal ang gagawin namin.


I took a deep breath before answering lolo's wasoy question.


"Even though, pang 100th time mo na po 'yang tanong, my answer would still be the same." sagot ko kay lolo while wearing a wide smile on my face.


Actually, ine-expect ko na iko-contradict na naman ako ni lolo but he just gave a loud sigh as a response.


Pagkatapos no'n ay hindi na nadugtungan pa ang usapan namin hanggang sa makarating kami sa pupuntahan namin.


As soon as we arrived, tinadtad kaagad ako ni lolo ng mga paalala.


"Tabby, wag masyadong lalapit sa mga selda."


"Opo."


"Tabby, wag kang lalayo sa akin."


"Opo."


"Tabby, remember that lolo's just doing this because you're gonna be like me someday, though.... you're only 9 years old right now."


"Yes po."

Daldal ni lolo, di man lang ata napapagod.


When we arrived at the prison, dumiretso kaagad kami sa isang kwarto na I suppose where lolo would talk to his client.


Yeah, he's a lawyer.


While lolo was busy talking with his client kinuha ko na ang oportunidad na makalabas.


Pagkalabas ko, napatawa na lang ako ng mahina sa sarili ko dahil for sure lolo would really freak out when he finds out i'm out of his sight.


This is actually my first time visiting a prison.


Woah! Prisons are really cool!


I'm really happy that I already reached one of my dreams.


Sa totoo lang, dalawa lang naman talaga ang pangarap ko, ang makabisita sa isang kulungan and.....


to become an inmate.


Grabe!! Ang astig dito!


Pagkatapos ng isang mahabang lakaran, nakapunta na din ako sa mga selda. Habang naglalakad sa may pagitan ng mga selda, hindi ko mapigilang mapangiti sa mga nakikita ko.


Woah! There are really a lot of tattooed guys in here.


"Uy! May bata, oh!" sabi ng isang lalakeng payat.


"Oo nga, baka naliligaw lang." sagot naman ng isang matangkad na lalake sa kaniya.


"Lul! Nakangiti nga, eh. May naliligaw bang nakangiti? May sira din 'to." malakas na sabi ng payat na lalaki sa matangkad na lalake."


Siguro, ako ang tinutukoy nila. Alangan naman multo, eh ako lang naman bata dito.


Napansin ko din na galit na pala ngayon yung lalakeng matangkad do'n sa lalakeng payat. Maya't maya lang ay biglang sinuntok ni tangkad si payat.


"Anong sabi mo?! Ako?! May sira, ha?!!" galit na tanong ni tangkad kay payat.


Woah! This is gonna be so great! It's like watching a scene from a movie but live!!


Dahil sa malakas na suntok ni tangkad ay natumba si payat. Pero kaagad din namang bumangon si payat at dinuraan ng dugo galing sa labi niya si tangkad.


Dahil do'n ay naging agresibo ang mga tao sa loob ng selda, pati na din sa iba pang mga katabing selda. Biglang nagsigawan ang mga preso, nagpupustahan kung sino ang mananalo sa away.


Resulta ng manonood ay mas naging matindi ang away ng dalawa. Balikan ng suntok at sipa ang ginawa nila.


Woah! This is really getting intense!!


Maya't maya lang ay sumasabay na din ako sa hiyawan ng mga preso.


Habang inuuntog ni tangkad ang ulo ni payat sa pader biglang may nagpito ng malakas.


Oh no, andiyan na ang pulis.


Dahil do'n ay mabilis akong lumayo sa selda kung saan nag-aaway si tangkad at payat.


Habang nakatayo ay biglang may tumawag sa akin.


"Psst! bata!" tawag sa akin ng isang lalake na malaki at puno ng tattoo ang katawan.


"Hi po!!" masiglang bati ko naman sa kanya.


"Ba't ka andito bata?" mabait na tanong ni muscled tattooed guy sa akin.


"Kasama ko po si lolo, he's a lawyer." agad na sagot ko sa kaniya.


Tumango-tango naman siya bilang sagot.


Bigla akong naka-isip ng isang magandang ideya kaya dali-dali kong ipinasok ang kanang kamay ko sa loob ng selda nila.


Dahil dun ay hindi lang si muscled tattooed guy ang nagtaka kundi lahat sila sa loob ng naturang selda.


Lahat sila ay nakatingin sa kamay ko habang nakakunot ang mga noo.


Para maagaw ang atensyon nila ay bigla akong nagsalita habang nakangiti ng malapad.


"Can all of you be my friend?" nakangiting tanong ko.


"Ha? Ano daw?"


"WOW!! Ingles si bata!"


"Minura ba tayo??"


"Uyy! Sabi ni ingles prends daaw! Baka nagmamayabang na marami syang prends!"


"Tanga! Sabi daw, lahat ng prends nya lata! Can nga diba? Bobo naman neto oh-oh!"


Mga tugon nila sa tanong ko.


"Oh sorry, let me translate it. Pwede ko ba kayong lahat na maging kaibigan?" sabi kong muli sa kanila.


Dahil sa sinabi ko, lahat sila nagulat.


"'Di ka takot?!"


"Masasama kaya kami!"


"Ba't di ka na lang makipagprends sa mga ingles boys??"


Gulat na sagot na naman nila sa akin.


"Hindi ako takot, bakit naman? 'Di niyo naman ginusto yung nangyari, eh. Kaya nga kayo nandito, para magsisi at magbayad." pagkukumbinse ko sa kanila.


Dahil do'n ay napatango-tango silang lahat at saka ngumiti ng malapad.


Pagkatapos no'n ay isa-isa silang lumapit sa akin at saka ako kinamayan at sinabing payag silang maging kaibigan ko. Nagpakilala na din ako sa kanila at ganun din sila.


"Yehey! Nakakapit na ako ng ingles girl!!"


"Sabihin mo lang Tabby kapag may umaway sayo, papatayin ko!"


"Oo nga, Tabby! Gusto mo tanggalan ko pa ng mga laman!"


"Mga tanga talaga kayo! Tatakutin niyo pa talaga ang bata."


After that, I bid goodbye to all of them and told them na baka hinahanap na ako ni lolo.


When I got back, I saw lolo at the door talking to two police officer. He was holding the attache case he brought earlier tightly with his right hand while his left hand was brushing through his white hair.


Oopss... I think, lolo's looking for me.


Well, at least I fulfilled one of my dreams. So, that means, I only got one left!


I'll be one of them someday....


I just need to wait for the right time.

What a weird dream, right?

Don't judge me! You don't know my story yet!

The glaring look that was given to me by Prius made me shudder a bit since I didn't know that the situation in the Southern Plains would be that great for the new adventurers to face.

Little did I realise that the lives of the members including our children would be placed in jeopardy since I haven't even venture far inside The Wastelands nor even close to the Southern Plains.

Even my last trip there didn't even have much impact for me to grind anything useful. "Is Level 5 adventurers able to handle the monsters there at all? I mean the beast would still be alright, right? Tell me more about the secrets of the Southern Plains and The Wasteland." I implored to Prius as he opened up his notepad that contained all the secrets and information he had collected so far during his childhood.

"Based on the information that I had gathered when I was young and when my father and brothers were still alive, the beasts that they encounter would be Common Rank. Unlike the Northern Forest, only the trolls and goblins would prove to be troublesome and not a threat to vanquish." Prius spoke up after he had made several comparisons on his notepad.

"The beasts in Southern Plains would be equal level to that of the members, and they have 3 kinds of immunity which is Fire, Frost and Poison. The monsters, however, are immune to binding spells and magical spells on top of the 3 that I had mentioned."

"There are 5 types of beasts and monsters and they come in the category as such: Common Rank, Elite Rank, Super Elite Rank, Chieftain Rank and Lord Rank. If the members are Level 5, then they would be facing level 5 beasts and monsters."

"However, their HP would be from 5k, 10k, 20k,  50k and 100k. For example, the wild boars on the Northern Plain are all 500 HP and could be dealt with 2 or 3 bolts. However, if one faces an Elite Rank the only significance would be their size, their HP and their aggressiveness. Furthermore, there would be a runic marking on the sides of their bodies or even their foreheads."

"That's the only distinguishing mark on their upper echelons based on their strengths and aggressiveness and these beasts and misters have at least 2 power skills and up to 5 at most. Each power skills would be in effect when their HP drops to a certain level or they enter a Rage mode."

"I hope that whatever information that I had given you would make you aware of the dangers that lurk in the South. Moreover, you had been in the outskirts and been there like an hour or so, which means you had not even scratched the surface of it."

"There are at least 5 dungeons and 10 respawn points for the Bosses out there and the only way for you is to be an overwatch for the members."

I pondered a while after Prius had finished speaking and I decided to go and have a look there to ensure that the members are handling the situation well. There is no point to pursue the Quests if the situation is out of hand and dangerous. Safety is more important and I decided to leave right after.

"Thanks for the tips, brother. I think I would better off leave now and forgo the lunch and all. I would be back shortly after." I explained to Prius and would be pulling them out of the situation is too dangerous and hard for them to complete the Quests.

"Alright Audemars, God Speed and take good care of yourself. I would be manning the operations here as usual and awaiting your return. Bring Pat along with you, she may be an assistance to you when the need arises." Prius advised and I quickly summoned Patricia and we both got into our battle gear.

Instead of bringing the light crossbow with me, I took an Assassin's compact crossbow instead and would be using it on my sub arm and my Victory claymore on my master arm. Before I left I reminded the interns in the kitchen to proceed what they were supposed to do as Patricia and I went out from the Castle grounds and headed South.
....
"This place hasn't changed a bit. The only difference is the addition to The Wastelands where your last battle took place. Do you happen to recall anything at this moment?" Patricia implored as I seemed to look right far away in the great distance.

"Not really dear, we got to find our children and the rest of the members first. We meet here in this boulder here in the Plains. I don't see any of the members in the Southern District so I'd guess they are all over this place right now." I beckoned as we split up and search for the rest of the members and assemble them over to the spot that I had pointed to.

A little while later as I walked among the Plains, I heard some rustling and when I turn around I saw Jane and Ingles were hiding in the shadows and bushes as they were observing the Desert War Bears in the distance.

"Hey guys, how are you been doing?" I greeted Ingles and Jane and they both looked up in surprise and ran towards us and hugged us as they had never seen us for months.

"Mummy... Daddy... What are you doing over here? How are things back in the Castle?" exclaimed Ingles as she hugged Patricia with her face all smudged up due to the number of days in the wild.

"Mummy is fine dear. Your Daddy is just concerned about you and the rest of the members. How are you getting along?" asked Patricia as both girls had released their embrace and looked at the both of us in question as they can't believe their eyes that we are right before them.

"These Desert War Bears are impossible to be killed. Our crossbow bolts are nearly impossible to penetrate through their tough armour hide." 

"It is supposed to be our quest to gather its hide by one of the merchants but right now it had been more than 12 hours we had been shooting and running about. Not even one was able to be killed at the moment." Jane articulated and was at the breaking point of despair.

"Dear, I think we better call off and get everyone back to the Castle. We need to find the others and make this our grinding spot first to gain experience Points and for them to Level up. By the looks of things, even at their current Level 8, it would be quite impossible to handle things right now." Patricia advised and I nodded my head after pondering of this matter for some time.

"Alright, we retreat for now. Gather all the rest and abandon all Quests. There's no penalty in doing so and safety is the main priority. Furthermore, we have 36 other adventurers who are undergoing my quest so it would be another 2 days before they would complete it." I reckoned and the two girls nodded their heads.

"Daddy, the rest of the adventurers are in the Southern District and we are the only ones out here. I feel bad to abandon this quest but since you said safety is the main priority, I guess we have to abide for now," replied Ingles as she crouched to pick up her stuff and then we quickly left the spot.

These Desert War Bears have a keen sense of smell and much more acute than the normal bears that we could find in the wilderness. These beasts when tamed could be used as a mount or as a fighting companion as they already have a saddle and also equipped with various types of armour on their body.

These beasts were being used by Orcs during their battle to aid the dark elven in The Wastelands and since the Orcs had abandoned the majority of these beasts, it roamed wild in the Plains.

We quickly made it to the Southern District and waited at the town plaza while Ingles and Jane went to summon the rest to abandon their Quests and head back to the Castle. Even if we may lose rankings in the completion of Quests but at least we knew that the members and our children are safe.

It took quite a while to gather all the 24 members back to the town plaza and when everyone is assembled, they heaved a sigh of relief when I announce them to abandon their current Quests. 

It proved that their current ability is not yet up to par to complete some of the Quests. As this took place in the South, the majority of the Quests are Battle Quests that require them to battle these beasts and monsters to achieve certain resources that they need to present to the quest master.

While the Quests in the North and Central can be considered as child's play, the South is really hardcore. We went for some ice cream sandwich to alleviate their spirits and once everyone got their share, we head back to the Central once more.

It seems that the majority of the members were dragging their feet due to the fatigue and hardship that they had been facing these few days. Although some easier Quests had been completed, the rest of the Quests had been marked as 4/5 stars in difficulty level.

Furthermore, since these adventurers had been newly resurfaced after being dormant for nearly a year and a half, it would take some months before it establishes itself again. 

"Daddy, Daddy... Will we be going out to do the Quests again here in a few weeks time? It's a perfect place to grind but then the beasts don't drop many items." Kayla inquired as the Quests that she had picked were the easier ones. 

"Let's hone your current skills first before we head out once more. This time, we would be heading to the Northern because there are a lot more places that we hadn't venture yet." I simply replied and everyone was delighted and their faces lit up with anticipation. 

Level up is a must and to gain more experiences before they deal with the beasts and monsters in the South. Furthermore, they are anticipating to receive more Battle manoeuvres and tactics from me real soon.

My name is Sam. I had somehow being thrown into a void where flickers from the fragments if my memories flashes by on the so called big projection screen. It was as if a roulette of choices as it played over modern day era and right till medieval England or Celtics.

I don't know how long I have been in this void since I had met with a horrendous traffic accident and its like a waiting room, to wait and answer before God or my Maker?

There was no telling of time since the will to eat, drink and even to relive myself had been suppressed. It was like as if I'm hanging in mid air, in between the hands of time.

Well... Only God knows where He had placed me right now.

Nagdaan ang mga araw, naging maganda ang pananatili ni Sun Chan sa Xing Tribe. Halos lahat ng tao ay mababait at mapagkumbaba. Napahamal na siya ng sobra sa mga tao dito. 

Ganun din ang nararamdaman ng mga tao sa Xing Tribe kay Sun Chan. Napakabait nitong tao kaya napahamal din sila. At mas lalong nagtiwala kay Sun Chan. 

Ang pinagkakaabalahan ni Sun Chan sa Xing Tribe ay ang pagtulong sa pagtanim at pagalaga ng mga hayop. Ito ang paraan niya para hindi mabagot. Minsan ay dumadayo siya kina ginang Huo, ginoong Huang, ginoong Zhou na formation master at sa adventurer na si Chang Yating. At tunay na malalakas ang mga nabanggit.

Madami ding naging kaibigan si Sun Chan sa Xing Tribe. At mas lalong napalapit sa isa't isa si Sun Chan at Ye Ruogang. Habang hindi naman mapaghiwalay si Sun Chan at Qiu Cheng. 

Naramdaman niya ang mainit na sikat ng araw sa kanyang balat. Iminulat niya ang kanyang mata. Una niya nakita ay si Ye Ruogang mismo.

"Good morning! Eat breakfast!" Bati ni Ye Ruogang sakanya. Medyo marunong na si Ye Ruogang magsalita ng Ingles pero madalas pa ding mali ito sa grammar at pronunciation. Itinatama naman agad ito ni Sun Chan. At pag sila lang ang magkasama, nagsasalita ng ingles si Sun Chan para masanay ang utak nito.

"Eat your breakfast, Ruogang." Pagtatama niya. Tumango-tango naman si Ye Ruogang at kung may anong binubulong. Paniguradong minememorize na naman ang tamang ingles. 

Kinuha niya ang tray na nilapag ni Ye Ruogang sa kama. Nakakatouch dahil nag abala pa itong dalhan siya ng breakfast in bed. Magana siyang kumain habang nagtatanong ng kung ano ano si Ye Ruogang sakanya. 

"Hindi ba linggo ngayon?" Ang tanong niya kay Ye Ruogang. Napahaba ang kanilang usapan at ngayon lang sumagi sakanya kung anong araw ngayon.

"Hala! Oo nga pala! Kailangan ko nang umalis, huli na ako. Sumunod ka nalang Chan, paalam!" Ani nito at lumabas na ng silid. Nagayos muna siya ng sarili bago lumabas at inilagay sa kusina ang tray. Dahil wala namang nakitang katulong ay hinugasan na ni Sun Chan ang mga ginamit niya. 

Nang matapos ay nagpasya siya na pumunta sa bahay ni ginoong Chang Yating. Doon kasi nagaganap ang pagtitipon. Habang papunta doon ay natanaw niya ang taniman, at wala kang makikitang bata na nagtatanim dahil nasa bahay sila ngayon ni ginoong Chang Yating. Dahil bukas ang pintuan ay pumasok na siya. Halos mapuno ang bahay dahil halo-halong estudyante ang nasa loob. May mga bata at mga matanda. 

Tumabi siya sa bagong kaibigan na si Wan Qiu. 

"Bakit ngayon ka lang?" Bulong nito sakanya. Linapit niya ang labi sa tenga nito at nagsalita.

"Kasi ngayon lang." Pamimilosopo niya. Nakita na naman niya ang napakagandang reaksyon nang kaibigan. Ito ang mukha ng pikon. Natawa siya ng mahina.

"Eto naman, di mabiro, napahaba kasi ang usapan namin ni Ruogang kaya muntik na naming makaligtaan ito." Sambit niya. Nawala ang inis na ekspresyon sa mukha ni Qiu.

"Bawas bawasan mo na nga ang pagiging maasarin mo Chan." Inis na pakli nito sakanya.

"Para yun lang eh." Bulong niya na sinisigurado niyang hindi maririnig ng binata. 

"Ano?" 

"Wala." Ang wika niya.

Nanahimik na si Qiu dahil baka nasaktan niya ang damdamin ni Sun Chan at itinuon nalang ang kosentrasyon sa sinasabi ni ginoong Chang Yating.

"Muli ay ipapaalala ko sa inyo..." Saad ni Chang Yating.

"Walang lugar ang mahihina sa mundong ito kaya kinakailangang magpalakas." Magkapanabay na dugtong ng mga estudyante ni Chang Yating.

"Mabuti at natatandaan niyo, sa susunod na linggo muli." Ang ani nito.

Nagsilabasan na ang mga estudyante ni Chang Yating. Papalabas na din sana siya nang makita si Qiu Cheng na lumalapit sakanya.

"Ate Chan! Akala ko hindi ka makakapunta!" Sambit nito. 

"Nahuli lang ng kaunti si ate Chan." Wika niya at ginulo ang buhok nito.

Nakikinita niya sa stats ni Cheng na malapit na ito maging isang binata. At ang ibig sabihin lang nito, tataas na ang level nito at magiging malakas. 

Hindi siya makapaghintay na mangyari ito. Iniisip pa lang niya ay sobrang nagagalak na siya sa batang ito. 

Sa kanyang stats naman, walang masyadong pinagbago. Hindi pa niya naitatanong kung paano tumaas ang isang level ng adventurer. Pero kung makakahanap siya ng pagkakataon, itatanong niya ito mismo sa malalakas na adventurer sa nayon. 

"Chan, pupunta ba kayo sa taniman ngayon?" Tanong ng isang binata na si Qiao Wunying na kaibigan niya.

"Oo." Sagot niya. 

"Sabay na tayo?" Alok ni Qiao Wunying. 

"Sige ba! Ikaw Cheng? Sasama ka?" Pagimbita niya sa paslit.

"Hindi po, tutulungan ko si lolo sa bahay." Ang tugon nito.

"Ahh, o siya, pag natapos ako sa taniman, pupunta ako sainyo nang matulungan ko din si lolo Meng." Sabi niya. Hindi na mang Qiu Meng ang tawag niya dito. Si lolo Qiu Meng na mismo ang nagsabi na tawagin siyang lolo. At lubusang natunaw ang puso ni Sun Chan dito. 

"Sige ate! Mauuna na po ako." Ani nito at nagmamadaling umalis.

Siya at si Qiao Wunying nalang ang natira sa tanggapan ng bahay ni Chang Yating. 

"Tara na?" Sambit nito. Tumango siya dito.

"Jiao, pakiabot nga sakin ang natitirang palay." Wika niya sa kaibigan na nagpapahinga malapit sa tambak ng palay.

Malugod naman nitong iniabot sakanya ang di kabigatang palay. Tahimik niya itong itinambak sa isang bahay na tinatambakan nila ng mga pananim.

"Natapos din." Ang ani ni Wan Qiu na nasa likuran niya.

"Oo nga eh." Tugon niya.

"Saan ka papatungo pagkatapos nito Chan?" Tanong ni Wan Qiu.

"Pupuntahan ko sina lolo Meng, doon na din ako kakain, ikaw ba?" Balik niyang tanong dito.

"Sa bahay, magpapahinga para may lakas mamaya."

"Mamaya?"

Tumango ito bago nagsalita, "Kada linggo din kasi, sumasama ang mga kalakihan kina ginoong Chang at Chief Ye upang mangaso sa kagubatan ng Zou."

"Ganun ba?" 

"Oo, oh sige, mauna na ako sa iyo."

Bandang tanghali na dumating sa bahay nina lolo Qiu Meng si Sun Chan. Kumain muna sila bago pinagpatuloy ang gawain sa bahay ni lolo Qiu Meng.

Hindi naisip ni Sun Chan na mapapadpad siya sa mundo na kailangan ng lakas. She never believe in fantasy and fairytales kaya hindi talaga siya makapaniwala. Pero determinado siyang ayusin ang magulong sistema ng Gao Empire at ibang kasaping emperyo nito.

Magtatagumpay kaya si Sun Chan sa binabalak? 

"Ako si Sun Chan, ang babago sa mundong ito."

JARED DELA CRUZ
sinundan ko si audrey sa pag walk out niya dahil na rin siguro mainit ulo niya dahil buntis siya ganun daw kasi ang mga buntis mainit ang ulo at pag pasok ko nang kwarto niya nakita ko siya naka dapa dun sa kama nila 
"pwede koba makausap angkapatid ko"sambit ko at lumingon siya saakin at umupo at pinapaupo niya ako sa tabi niya at naawa ako sa kapatid ko hindi niya deserve ang mga ito ang mga nangyayari sakanya at umupo nama ako 
[kuya ipalalag ko nalang kaya tong batang to] turo niya sa tiyan niya mabilis akong tapatingin sakanya anong sabi niya ipapalaglag tokwa 
"audrey pag ginawa mo yan dun kita iitatakwil bilang kapatid ko"sambit ko sakanya na nakaevil look alam niya.ang mucka ko nayun 
[hindi moba ako itinatakwil bilang kapatid mo dahil sa nagawa ko]tanong niya saakin 
"syempre hindi mahal kita audrey kuya mo ako hindi ko kayang gawin yan sayo"ganting sagot ko sakanya 
[hindi kana ba galit saakin]tanong niya ulit
"hindi kilan man nagalit sayo si kuya diba alam mo naman yun diba at hindi ka bobo audrey matalino ka hindi molang talaga alam ang nangyari nun at wag mo sisihin ang sarili mo si omi at kahit yung baby wag mo sisihin okay"paliwanag ko sakanya at sabay akbay sakanya 
[kuya i am so sorry i dissapoint you specially mommy and daddy beacuse yung isang audrey dela cruz yun nabuntis nang hindi pa kinakasal]pag sisi niya sa sarili niya 
"kilan man audrey hindi kita iikakahiya ikaw lang yung bestfriend ko diba tayong dalawa atsaka wag mo isipin ang komento nang ibang tao sayo atleast ako tangap kita"at sabay yakap sakanya 
[kuya kaya ko naba mag alaga nang isang bata mag palaki at mag paaral]tanong niya saakin na tingin niya sa sarili niya hindi niya kaya 
"audrey bawas bawasan mo ang pagbili nang bag mo na gucci ibili mo nalang yun nang milk at diaper nang baby mo okay"pabibiro ko dahil ang drama namin parehas 
[kuya naman eh]pagiiritang sabi niya saakin 
"nag jojoke lang si kuya tutulugan kita aalalayan kita sa pagpapalaki mo jan sa baby mo"sagot ko at pag ooffer ko sakanya
[pano pag nalaman to nila mommy]
"don't worry about mommy and daddy i can hundle that"oh ingles yun medyo natutoto na din ako mag ingles ah 
[thankyou verry much kuya]sambit niya at nakita ko si omi na nakasilip sa pintuan nang kwarto nilang dalawa
"loko pumasok ka dito"at pumasok naman siya at tumingin si audrey 
"ikaw g@go ka inano mo to agad kapatid ko pero tol ito lang alagaan at magalin mo ang kapatid ko at ang magiging anak niyo okay bayun"tanong ko kay omi
[oo tol pangako mamahalin ko siya nang lubos pa]naiiyak na sabi niya 
"o sige sige okay na tayo ah wala nang problema"at narinig namin na tumalon talon sa kabilang kwarto si top 
[ano kaya ginagawa nila pinuno]tanong ni omi habang pinapakiramdaman
[oo nga ano kaya yun bakit parang masaya silang dalawa diba di mabubuntis si samantha]komento ni audrey at mabilis ko silang pinag pipingot sa tenga 
"hoy ano ba kayo kilan pa tayo naging chismoso"pag sasabi sakanila na may nagtataka ding mucka 
[nakikinig lang naman] komento ni omi bago niya kami yakapin 
[salamat tol natangap mo kami]pagpapasalamat saakin ni omi 
"ano paba magagawa ko nandiyan na yan wala na ako magagawa kundi suportahan kayong dalawa mucka namang truelove yang nasa inyo"komento ko sakanila at nagyayakapan pa rin 
[oo nga pala panget sino pala mahilig sa champorado na maraming gata]tanong ni audrey nanakataas ang kilay 
[ex koyun nakalimutan. kolang sorry honey]sabi ni omi 
[ex mo subukan mo ulit bangitin yun pag bubuhulin ko kayo] komento ni audrey habang pinagtatawanan ko silang dalawa

This is a story of people who love each other even when they separeted

" Why you didn't tell me earlier??" I asked him gasping for air because I cannot take the truths that he confessed to me.

Ang sakit-sakit lang putang ina

" I'm afraid that you will leave me because I was such a jerk and didn't tell you that I have a son"

Eh kung bayagan ko kaya to para matauhan eh no

" Eh gago ka pala eh! Tatanggapin ko naman ang mga sasabihin mo kung sana sinabi mo ng mas maaga para hindi na ako umasa" Sabi ko at lumayo ako ng kaunti.

 Alangan naman mas dumikit pa ako baka bayagan ko na talaga to pag diko nagustuhan ang mga susunod na sasabihin niya like duh.

" I know, that's why I'm apologizing for what I did to you. Hope you will forgive me Solemn" He said and hold my hand lightly. Iwinaksi ko naman iyon dahil mahal kaya ang sabon samin sa kanto samahan pa ng mga tinderang chismosa. 

" Sige pero sa isang kondisyon" Nginisihan ko siya at humalakhak ng pagkalakas-lakas. 

Yes malakas as in umabot sa kabilang kanto. 

" What is it? " seryoso nitong tanong at hindi man lang nasindak sa tawa ko kanina. 

Seryoso lolo niyo mga ateng ah baka hahabulin pa niya love of his life niya

" Sumayaw ka muna ng budots sa harap ng maraming tao" sabi ko at tumawa ng malakas. Nakita ko naman ang pagdilim ng mukha niya kaya natigil ako sa pagtawa.

ito naman seryoso sa buhay eh pasalamat nga siya pinatawad ko pa siya eh 

" Solemn! I'm serious here" wala na galit na talaga siya. 

" joke lang Paul ito naman masyadong serious eh. Regards mo nalang ako kay Baby Gabriel at yung soon to be wife mo" Kita mo nga tong lalaki to hindi ata to nakacompisal sa simbahan kaya sakin sinabi yung mga kasalanan niya and yes ikakasal na itong mokong na to. 

buti nakapagtiis ang soon to be wife nito sa ugali niyang suplado no

" That's it? So I'm forgiven?" Bakit ba ingles ng ingles to eh wala naman tayo sa America. Nanonosebleed na ako sa kaka-english niya ah. 

" Yup! so tigilan mo na ako sa kaka-ingles nayan kung hindi tatamaan ka sakin ng super ninja kong tsinelas" Mahina naman itong natawa at iniligay ang mga kamay sa bulsa.

Infairness nito si loko ah pormadong pormado. Magcocommit na ngalang ng kasalanan sakin, pormado pa. Sus.

" So friend parin tayo? "Asus nagtanong pa eh alam naman niya ang sagot ko. 

" Hindi" bigla namang nalukot ang mga mata nito. Nagpeace sign lang ako baka mamaya sapakin ako nito dahil sa pagkapikon eh. 

" Magseryoso ka nga kahit sandali lang " sabi niya at tumahim ako bigla bago nagsalita. 

" Sa totoo lang ang sakit eh" sabi ko at pinaglalaruan ang mga daliri ko. 

" Sorry, It's not my intention to hurt you. Naging duwag ako na sabihin sayo ang totoo. " sensiro nitong sabi habang nakatingin sa mga taong dumadaan sa park. 

" Magtanan nalang kaya tayo? Iwan na natin anak mo at girlfriend mo" Napabaling bigla si Paul sakin kaya tumawa ako ng malakas. Pumula pa ang mga tainga nito dahil sa pagkapikon.

Pinanganak naba talaga silang seryoso as in?! 

" What the? I'm really serious here Solemn! " nagtaas pa ang boses nito pero ako... Ito hindi na makahinga dahil sa kakatawa. 

" Joke lang practice lang yun. Ano effective ba? " Pang-aasar ko sakaniya lalo kaya mas pumula pa ang mukha niya sa galit. 

" Bahala ka nga diyan" tignan mo nga itong loko nato iniwan ba naman ako sa gitna ng parke. 

Aba't makakatikim talaga ito ng suntok sakin eh 

" Hoyy! wag mo akong iwan dito hoyyy" Habol ko sakaniya dahil wala akong dalang sasakyan kaya makikihits ako sakaniya. 

Sinapak ko siya sa likod kaya napaigik siya. take that huh. Sakit kaya ng paa ko kakahabol sakaniya. 

" Bakit ka ba nanapak? " sabi nito at umikot at binuksan ang driver seat. Binuksan ko naman ang pintuan ng sasakyan niya at umupo sa passenger seat. 

Kala mo ah. Pakapalan tayo ng mukha ngayon. 

" Why are you sitting there? " ayan na naman yung ingles niyang nakaka-sakit ng ulo hayyy.

" Kasi naka-upo ako" Bahala siya sa buhay niya basta gusto ko pa siyang pikonin lalo. 

" What? " asik niya sakin. 

Kung maka-asta na ngayon ah parang walang nangyaring sagutan kanina. nu yun feeling close? 

" Ano kasi ano, wala akong dalang sasakyan kaya pahits nalang ako" ito naman ang damot. eh pahits lang naman sa bahay tas pagkatapos nun pwede na siyang mawala na parang bula. 

" Tss. papilosopo pa wala namang dalang sasakyan" aba't loko talaga ito eh no. 

" Kasalanan ko ba na may pameet-up meet up ka pa. Ano ka BTS? " well kung ang BTS talaga ang makakameet-up ko baka katapusan na ng mundo. Sa youtube ko pa ngalang sila napapanood mahihimatay na ako pano pa kaya kung sa personal baka paglamayan na nila ako. 

" Tss" aniya nito at nagmaneho na. Walang nagsalita sa aming dalawa hanggang sa nag-green light nalang kaya ako nalang ang bumasag sa katahimikan. 

" Invite mo ako sa wedding mo ahh kundi nakuu hahanapin ko talaga kayo at sisirain ko kasal niyo" Pananakot ko sakaniya kaya bigla nalang niyang hininto ang sasakyan kung hindi ngalang ako nakaseatbelt baka natuluyan na talaga ako. 

" Don't you dare do that" sabi nito at nagpatuloy sa pagmaneho. 

blablablabla bahala siya sa buhay niya pag-hindi talaga ako invited nakuuu hahanapin at hahanapin ko talaga sila

" Invite mo nga akooo" Pamimilit ko pa sakaniya.

eh sa gusto ko maranasan kung anong feeling kapag nasa kasal. Nasa kasal ni ex. 

"Fine at huwag ka ngang madaldal diyan hindi ako nakapag-concentrate sa daan" At naninisi pa ang loko. Hindi ko nga siya sinisisi sa pag-iwan niya sakin eh.

"Oo na pero last question" 

humagikgik ako ng nakita ko ang mukha niyang parang pinipigilan ang sarili na sakalin ako. 

" What is it? "

" Kailan pala ang wedding niyo? " Eh sa hindi ko alam kung kailan wedding nila eh. Malay ko ba kung araw ng mga patay yan o baka naman araw ng Valentines yan. 

" April 31 , 8 am onwards" aba't tinugma pa sa monthsary naming dalawa. Nanadya ba to.

" tinugma mo pa talaga sa monthsary natin ah. Siguraduhin mo lang talaga na mas maganda yang pinalit mo sakin kundi nakuu kukutusan talaga kita" pagbabanta ko sakaniya 

Siguraduhin niya lang talaga 

" Siguradong sigurado" aba't nirereal talk ako ng mokong nato talaga ah. 

" So sinasabi mong pangit ako ganun? " mukha ako na naman ang maasar ngayong gabi ah. 

Patay ka talaga sa araw ng kasal mong loko ka. 

" Parang ganun na nga" Sabi nito at humalakhak pa ng pagkalakas-lakas ang baliw. 

" So bakit mo pa ako nagustuhan ha" napipikon kong sabi at hinampas siya sa braso pero nakailag ito. 

" Dahil sa kadaldalan mo? " Starring talaga yung kadaldalan ko eh no and for the records talaga as in for the records lang talaga... 


madaldal ako tama siya

" Ewan ko sayong tukmol ka hindi ko nga alam kung bakit nagustuhan kita eh ang suplado mo"

" Dahil malakas ang sex appeal at charm ko pagdating sa mga babaeng kagaya mo" Sabi nito na may pagmamayabang sa boses. 

edi wow siya na ang malakas ang sex appeal at malakas ang charm pagdating sa mga babae. 


" Nung nagbenta ng kayabangan no pinakyaw mo talaga lahat" Mabilis na sabi ko at ipinagkrus ang kamay sa dibdib. 

" Hindi naman ako mayabang, I'm just stating the truth"

" I don't care sa truth truth nayan gusto mo tanggalan kita ng throat" Nakakastress talaga itong lalaking ito palibhasa nasa kaniya na ang lahat. 

" Diyan mo nalang itabi sa may gate" sabi ko ng malapit na kami sa amin. Nang nakababa siya ng sasakyan ay bumaba din ito. Nagkatinginan sila kaya pinagtaasan niya ito ng kilay. 

Anu? maganda ba ako? Choss baka maganda nga. maganda ang dilim. 

" So I guess... See you in my wedding? " di wow siya na ang kakasalin hindi sasakalin ah. 

" Yup and salamat pala sa pagpasakit sa puso ko ah" biro kong sabi sakaniya pero hindi ata biro para sakaniya iyon. I I saw guilty in his eyes. 

" Sorry... " sambit nito

" eto naman! Hindi na mabiro joke lang yun at umuwi kana baka pagpyestahan kapa ng mga babae dito ako pa gulpihin ng soon-to be-wife mo" sabi ko at kumaway sakaniya. tumawa naman ito at mabilis na sumakay sa sasakyan nito. pinanood ko ang sasakyan niyang umalis at naka-hinga ng maluwag. 

hayss. What a tired day for a tired heart.

Bubuksan ko na sana ang gate ng may tumawag sa pangalan ko. Nakita ko ang friend kong dalawang bakla na galing siguro sa salon at pauwi nadin. 

" Oh yads musta? Pagod na pagod tayo ah? " biro ni Barbie sa akin. Tumawa lang ako ng mahina at ngumiti. 

" Oo nga eh heartbroken kasi lola niyo"

" Wow! Echosera ka te, ano mag-cha-change hairstyle ka na ba yads kagaya ng akin? " aniya naman ni Cindy na naghair flip pa. 

" Hindi na, tulungan niyo nalang ako ayusan sa makalawa" sabi ko sakanila at inayos ang buhok ko at ibini-bun iyon. 

well dapat expose yung ganda natin eh no sayang naman kagandahan kung hindi naeexpose.

" May a-attenan ka ba yads? " Pang-uusisa ni Barbie sa akin. nakuuu chismosa talaga tong dalawa to eh no Hindi naku magugulat kung maaawardan sila ng "Most Chismosa" sa barangay namin. 

" Well aattend lang ng wedding ni e-" Hindi niya pa natatapos ang sasabihin ng pumalakpak ang dalawa. 

" Ay bongga! Tatawagin ko ang pinaka-magaling na make-up artist sa salon" Palatak naman ni Cindy. Hay nakuu Chismosa in tandem talaga tong dalawang to. 

" At kami naman ang bahala sa buhok mo at tignan natin kung sino ang nagsayang ng ginto" Para itong nagbabanta at nagpapasindak kalaunan ay humahalakhak din.

Nahawahan ko na ba sila ng Best in Halakhak at ganito ang mga tao ngayon?

" Sa yaman mong yan ah sa salon ka pa talaga namin magpapa-ayos"

" Eh sa supportive akong kaibigan eh" pagmamalaki ko pa.

" Edi wow ikaw na! " sabay sigaw ng dalawa at may laway pang tumalsik ah. Yuck. 

Pero sige kaibigan eh 


" oh Sige na, mag-ingat kayo sa pag-uwi ah" tinapos ko na ang chikahan naman baka humaba pa at abutan na kami ng umaga nakuuu makukutusan pa ako ni Tatay puti at nanay bungangera ang mga nagsisilbing katulong ko mula pagkabata. 

" Ay jusko maryosep kang bata ka Solemn, nag-alala ako ng husto sayo saan ka ba nanggaling? Akala ko hindi ka na uuwi " eto naman si nanay bungangera ang oa eh 7 pm palang naman eh. 

" ahh sa parke lang po nay eto naman ang oa"

" ikaw bata ka talaga! Jusko kung hindi lang ako pinaki-usapan ng magulang mo nakuu matagal na kitang iniwan" Ayan na naman po si nanay bunganga na naman ang inuuna hay nakuuu. 

" Ok lang ako nay oh wala akong galos, tama at di pa ako ililibing ok? "

" So baka bukas ililibing kana ganun? " ito talaga si nanay di na mabiro.

" Ito naman si nanay di na mabiro,  syempre joke lang yun" aniya ko at nilapitan si nanay at niyakap. 

" Susss nagpapalusot kalang eh" biro pa ni nanay at binatukan siya. napakamot siya sa ulo niya at inayos ang pulseras sa kamay niya. Bigay pa naman yun ng ex niya kaya keep to remembrance dapat. 

" Oh sige nay ah tulog na ako babye g'night at pakisabi kay tatay puti na g'night din"aniya ko at hinalikan sa pisngi si nanay bago dumeritso sa kwarto at pasalampak na humiga.

Wala na akong pakialam kung hindi ako nagbihis basta ang nararamdaman ko nalang talaga ay pagod. hindi ko alam kung gaano ako katagal tumitig sa ceiling basta namalayan ko nalang na unti-unting bumibigat ang mga talukap ko at unti-unti akong kinakain ng antok. 

hope it will be a great day tomorrow hayss...

Tumunog na ang bell para sa susunod na klase namin. Bumalik sa kani-kanilang upuan ang mga kaklase ko. Inaayos ko ang laman ng bag ko nang biglang mag-ring ang cellphone ko.

"Hello?"

[It's me.]

"Uh. Who?"

[It's me.]

"Who's me?"

[*Dude, sabihin mo na kasi ang pangalan mo!* SHUT UP!!] may nagsabi sa background at sumigaw si TOP. TOP?!

[Ah shit! Hey retard it's me!] May biglang nagtawanan sa kabilang linya at ilang lagabag at pagkatapos ay may umaray.

"TOP?"

[Yeah, Wait for me at the back gate of your hella ugly school] Then he hung up just like that.

Napatingin ako sa cellphone ko. Pupunta siya? Bigla akong napangiti nang malapad. Ang saya saya ko. Wait! Umiling ako at tinampal ang magkabila kong pisngi. Hindi pwede 'to. What am I getting myself into? Hindi pwede to! Crush ko siya?! Eeeh! Hindi! Hindi!

"Uy, sino 'yun?" nakangiting tanong ni Michie na biglang lumitaw sa tabi ko.

"Wala," sagot ko.

"Hmm?"

"Wala nga."

"Hmm? Hmm?"

"Wala nga sabi!"

Bigla siyang tumakbo papunta sa seat niya at pumasok na ang instructor. Nag-check siya ng attendance at nagbigay ng reviewer para sa exam. Examination na pala namin next week! Mag-pupuyat na naman ako ng todo nito!

***

"Bakit ba madalas dito tayo sa back gate dumadaan?" tanong ni China.

"Nag-simula ang lahat ng ito nang magkaroon ng HOT boyfriend itong friend natin," sabi ni Maggie.

"FYI! Hindi ko sya boyfriend!" paglilinaw ko.

"Fine, hindi na kung hindi. But still, bakit kayo sa back gate nagkikita?" usisa ni China.

"Pwede ba manahimik nalang kayo d'yan?!"

"Uy, may mga lalaki na naman sa back gate oh!" sigaw ni Michie.

"Michie, hwag ka ngang maingay. Baka may makakita sa'tin dito," bulong ko.

"Bakit ka ba natatakot na may makakita sa inyo?" tanong ni Maggie.

"Eh kasi di'ba, ayaw niyang masira ang 'reputation' niya dito sa school?" paliwanag ni China.

"So, ayaw mong malaman ng ibang tao na may gangster boyfriend ka?" tanong ni Maggie.

"Di ko sabi siya boyfriend eh!" Kulit!

Nag-roll ng mata si Maggie. Psh! Hindi kasi nila ako maintindihan kaya nila sinasabi 'yan.

"F*ck! Can't you run?! What are you? A f*cking turtle?" tanong ni TOP na may sigarilyo na naman sa bibig.

"Ano ba kasi ang ginagawa mo rito?" tanong ko.

"May mga kasama ka pala!" masayang sabi ni Red. Adik talaga sa babae 'tong isang 'to.

"Hello!" sabay sabay na bati ng 'Crazy Trios'.

"You," turo ni TOP kay Michie. Nakakunot ang noo niya. "You look familiar."

Namilog naman ang mga mata ni Michie at awkward na ngumiti kay TOP. Naalala siguro ni TOP yung sumigaw na babae noon sa mall.

"Hey Sam, mukhang dudugo ang ilong namin dito ah. Mas mabuti pa siguro umalis nalang kami," bulong ni China.

Hinawakan ko siya nang mahigpit. Hindi sila pwedeng umalis dahil maiiwan akong kasama ang mga 'to! Oo nga at ayos na kami ni TOP pero ang awkward naman kung puro lalaki ang kasama ko tapos mag-isa lang ako.

"Sam, bitawan mo na ako, ayokong ma-nose bleed! Bakit ba kasi ingles ng ingles 'yang boyfriend mo?" tanong ni China.

"Hindi ko alam," bulong ko. "Hindi kayo pwedeng umalis! At hindi ko siya boyfriend!"

"Bakit naman hindi kami pwedeng umalis?" tanong ni China.

"Because I said so!"

Naglakad lang kami papunta sa cafe. Pinagtitinginan lang naman kami ng mga tao. Isipin ninyo nalang na thirteen students ng Pendleton High na naka-uniform pa at four girls na galing sa St. Celestine High na nakauniform din. What a sight to see! Ngayon lang yata sila nakakita ng mga taga Pendleton at St. Celestine nang magkasama at pumasok sa isang cafe! Ang pangalan nga pala ng cafe ay 'Sweety's Sweets House' Puro bata pa yata ang mga napasok dito sa loob. Puro pink, white at violet ang nakikita ko sa loob. Parang may sumuka ng rainbow sa loob. Kulang nalang ay unicorns at fairies.

"TOP, ano ba ang meron? Bakit mo kami dinala dito?" tanong ko.

"Just order anything, it's on me," sabi nya.

Okay hindi niya ako pinansin. Nice!

"I'll just have the parfait," sagot ko at pinaglaruan ang rainbow colored napkin sa lamesa.

"Yeah, me too!" sabi ni Michie.

"Me three!" sabi ni China.

"Me four!" sabi ni Maggie.

Simple lang naman ang gusto ni Samantha sa buhay, ang maka-graduate na may highest honors at talunin ang karibal niya sa academics na si Audrey. 

Pero nagulo ang buhay niya nang makilala niya si TOP, isang notorious na gang leader sa lugar nila. At dahil sa isang pagkakamali na dapat niyang pag-bayaran, masasangkot siya sa maraming gulo. 

Makabalik pa kaya sa dati niyang buhay si Samantha o habangbuhay na siyang masasama sa gulo na dala ni TOP?

15 Years Of Tears


Jolly's POV

Noong bata pa lang ako, puro panlalait na ang naririnig ko sa mga tao. Puro masasakit na salita na galing sa kanila.

"Antaba naman niyang si Jolly e, Jollibee 'yaaan! 'Wag na nating isali sa laro 'yaaaan! HAHAHAHAH," panlalait sa akin ng isang bata doon sa lugar namin at nagtawanan ma silang lahat. Jolly kasi ang pangalan ko kaya tinatawag nila akong 'Jolly- Jollibee'.

Wala akong nagawa kaya naman bumalik na lang ako sa loob ng bahay para umiyak ng umiyak.

Wala pa man sa loob ng bahay ay pumapatak na ang luha ko kaya mas binilisan ko ang paglalakad papasok sa amin. Lalo akong napaiyak dahil nakita ko si nanay na naghahanda para sa pagpasok niya sa trabaho. Kami na lang ni mama ang magkasama sa buhay dahil iniwan kami ng tatay ko para sa ibang pamilya. 

Habang umiiyak ako ay napatingin agad si nanay at natatarantang lumapit sa akin.

"Oh, bakit umiiyak ang malusog kong prinsesa?" pagtatanong ni nanay habang hinihimas ang buhok ko at niyakap ako.

"Nanay naman e, inaasar na nga po nila akong mataba tapos sasabihan mo pa 'ko ng malusog? Kaya walang gustong makipaglaro sa akin e," pag ungot ko kay nanay habang umiiyak pa rin.

"Walang gustong makipaglaro sa iyo? Pasensya na 'nak, ah. Hindi kasi puwede si nanay kasi may trabaho siya," nalulungkot na sabi ni nanay at pumunta sa kusina para ihanda ang kakainin ko.

"Malayo ba ang trabaho mo 'nay? Sasama ako sa inyo. Natatakot ako dito sa bahay," pagmamaktol ko sa kanya kaya naman napabuntong-hininga siya.

"Anak, hindi kasi pwede e. At isa pa, hindi ka naman katulong e. Kumain ka na lang dito. Nagluto ako ng paborito mong pata!" sabi ni nanay at itinaas pa sa ere ang nakapaglalaway na pata.

Pero hindi ako natakam. Mas nangingibabaw ang lungkot ko.

"Nanay, hindi mo po ako madadaan sa ganiyan mo. 'Nay, gusto ko pong sumama, sige na, 'nay. Hindi naman po ako magkukulit e. Promise," pangungumbinsi ko kay nanay at nagtaas pa ng kanang kamay habang nangangako. Lumapit naman sa akin si nanay.

"Oh, sige na nga. Sa isang kondisyon,"

"Ano po 'yon, 'nay?" tanong ko kay nanay tungkol sa kondisyong sinasabi niya.

"Kainin at ubusin mo muna itong niluto ko para sa iyo, pagkatapos ay sasama ka sa trabaho ko?" magiliw na sabi ni nanay kaya nagliwanag ang mukha ko.

"Iyon lang ba, 'nay? Sisiw na sisiw sa akin 'yan!" mayabang kong tugon ay umupo na sa lamesa at kumain. Agad ko naman natapos ang pagkain dahil masarap namang magluto si nanay. Dumighay pa ako dahilan para matawa kaming dalawa.

Pagkatapos kong kumain ay binihisan ako ni nanay at pumunta na sa trabaho niya. Medyo nahirapan pa nga akong isuot ang damit ko dahil medyo masikip na ito sa akin.

Pagdating namin sa pinapasukan ni nanay, agad akong namangha dahil sa sobrang laking bahay na nakikita ko sa harapan ko. Sabi ni nanay, 3 taon na daw siyang nagtatrabaho dito. Napangiti ako sa sobrang ganda ng bahay.

"Nanay, paglaki ko bibilhan kita ng ganitong bahay. Mas malaki pa dito!" sabi ko kay nanay kaya natawa siya sa akin.

"Hay nako, anak. Ikaw ang bahala. Pero bago mo 'ko bilhan nito, tapusin mo muna ang pag aaral mo," nakangiting sabi ni nanay at ginulo pa ang buhok ko.

Nang makapasok kami, ay lalo akong namangha. Parang palasyo ang loob nito at may hagdan pang nakakalula dahil sa sobrang taas. Napakarami ding ilaw at sigurado akong mahal ang bayarin nila sa kuryente. Nagkalat din ang mga kasambahay at abalang-abala sa mga ginagawa nila.

"Manang, ito po ang anak ko, si Jolly," pagpapakilala sa akin ni inay doon sa matandang babae na nakasuot ng pangkasambahay kaya naman nagmano ako sa kanya.

"Ito na ba ang anak mo? E kegandang bata naman nire at kaygalang pa," papuri sa akin ng matandang kasambahay.

"Sige, iwan mo muna siya dito. Hayaan mo siyang maglibot. Basta siguruhin mo lang na hindi siya maglilikot para hindi makabasag," sambit ng matandang kasambahay sa nanay ko.

Agad naman akong binalingan ng atensyon ni nanay at lumuhod pa para mapantayan ako.

"Narinig mo 'yon, anak? 'Wag kang maglikot. Maglibot ka muna dito dahil marami pang gagawin ang nanay," sabi ni nanay kaya agad naman akong napatango. Pagkatapos no'n ay iniwan na ako ni inay at sumama na siya doon sa matandang babae para magtrabaho.

Naglakad lakad ako. Napakalaki nitong mansion at napakaganda. Pero nataranta ako nang hindi ko na alam kung nasaan ako. 

Medyo nahihilo na din ako dahil kada lakad ko ay bumabalik lang ako kung saan ako naligaw. Napaiyak ako dahil hindi ko alam ang gagawin ko. Nandito ako ngayon sa parang hardin na napakalawak na bakuran ng mansion. Pero hindi ko na alam kung saan pabalik sa loob. Napaupo na lang ako at doon ako umiyak ng umiyak.

"Hey, why are you crying? Who are you? Why are you here? MOMMY!" sigaw ng batang lalaki na nasa tapat ko ngayon at nakatayo kaya napatayo na din ako.

"Hala, bata. Wag kang maingay. Hindi ako masama," pagpigil ko sa bata pero hindi pa din siya maawat sa kakasigaw.

"Uy! Tumigil ka diyan, hindi ako masamang tao," pagpigil ko nanaman sa kanya.

"I don't believe you! Who are you, then? Why are you here!" pasigaw na tanong niya sa'kin kaya napaatras ako sa kanya. Napaiyak ako dahil unang beses na may manigaw sa akin. Sanay akong asarin ako ng mga bata pero hindi ako sanay masigawan. Kahit nga si nanay ay hindi ako sinisigawan e.

Napatingin ako sa batang lalake pero nag- iba ang ekspresyon niya. Napatigil siya sa pagsigaw habang natataranta siya at parang hindi alam ang gagawin.

"W-wait, calm down. Don't cry," pagpapakalma niya sa akin pero tuloy pa rin ako sa kaka- atungal kaya lalo siyang nataranta.

"Stop c-crying. Fine. I believe in you. You're not a bad kid," sabi njya at may inalok sa akin. Isa itong candy kaya napatingin ako sa kanya.

"B-baka may lason yan ah," usal ko pero ngumiti lang siya sa akin. Kinuha ko naman ang candy.

"A-ako si Jolly Arcega. Anak ako ni nanay Susan yu-"

"Really? You're the daughter of nanay Susan? She's the best yaya ever!" pagmamalaki niya pa sa nanay ko.

"Alam kong da best ang nanay ko, nanay ko 'yon e," pagyayabang ko sa naman kaya nagkatinginan kami at sabay tumawa.

"Ikaw, anong pangalan mo?"

"Vander Severo. You can call me V," kaswal na sagot niya.

"D?" natawa siya.

"You can call me V. not D," pagtatama niya.

"D nga? Ano bang sabi ko?" giit ko.

"Fine. Call me whatever you want. But my name is Vander," 

Bulol pa 'ko sa ibang pagbigkas dahil bata pa naman ako e. Kaya 'di ko mabigkas ng maayos ang palayaw niya.

Na'ndito pa din kami sa garden ngayon kung saan ako naligaw nang may kinuha siyang notebook sa tabi niya. Sandali pa kaming nagkwentuhan pero maya maya ay napaiyak nanaman ako.

"Hey, why are you crying again? Did I say something wrong?" nag alala niyang tanong at iniharap ang mukha ko sa kanya. Nakaupo na kami ngayon sa garden dito.

"Wala. Naalala ko lang yung mga bata doon sa amin. Buti pa ikaw, mabait ka. E sila, ayaw nila akong kalaro ng mata-mataya dahil antaba ko daw at mabilis akong mataya," kuwento ko sa kanya habang umiiyak.

"It's okay, Jolly. I accept you for who you are," sagot niya kaya napaligon ako sa kanya.

"Talaga? Tanggap mo 'ko?" tanong ko at sumulyap sa kanya.

"Of course. Do you know why your name is Jolly?"

"Hindi. Bakit nga ba Jolly ang pangalan ko? Hindi ko natanong sa nanay ko 'yon ah? Wait lang itatanong ko kay nan-" naputol ang sinabi ko nang magsalita siya

"No. Don't disturb yaya. I know the answer to my question,"

"Alam mo naman pala e bakit mo pa tinanong sa'kin. Ayon nga, e bakit Jolly ang pinangalan sa'kin ng nanay ko?" tinanong ko siya.

"Because you're always happy. You always smile even when you cry. Jolly mean happiness in English," makahulugang sabi niya sakin kaya namangha ako.

Grabe, ang talino niya.

"Bakit ka may hawak na notebook?" usisa ko dahil kanina pa niya hawak ang notebook na 'yon.

"Ah, this?" tinignan niya ang notebook na hawak niya.

"I am thankful that you came. 'Cause, I have no playmate since then. I always write on my notebook and write some fictional stories. I also write here, in this notebook on how I feel if I am alone, sad, angry, confused, or whatever,"

"Ahh, parang diary?" tumango siya. Ibinigay niya naman sa akin ang notebook at pati ang panulat.

"Anong gagawin ko diyan?" nagtataka ako.

"Write how you feel. Write what emotions do you have right now. Write it so that I can also see it," bakangiti niyang saad kaya agad naman akong nagsulat.

Pagkatapos ko magsulat ay ibinigay ko ito sa kanya.

"Wow, you have a very good handwriting!" pagpuri niya sa sulat ko.

"Sandali nga lang. Bakit naman puro ka ingles? Di ka ba marunong magtagalog?" naiinis kong tanong dahil kanina pa siya ingles ng ingles.

"I don't know how to speak tagalog but I can understand it. That's why I understand you. When I was a child, my mom train me how to speak fluently in English." Pagkekwento niya kaya napatango ako.

Kinagabihan ay uuwi na kami ni nanay.

"Yaya Susan. Please always take Jolly with you whenever you're coming here in our mansion. She is now my playmate," masayang sabi ni Vander sa nanay ko.

"Gano'n ba, hijo? Oh sige. Lagi ko siyang isasama dito para may kalaro na rin siya. Bukas ay isasama ko," masayang sabi ni nanay.

Pagkauwi namin ay inayusan na ako ni nanay para matulog na. Halatang napagod siya kaya nakatulog sya kaagad. Magkatabi kami ngayon sa banig na nikalatag. Pero ako, hindi pa din ako nakatulog. Masaya ako dahil may bago akong naging kakilala na tumanggap sa akin bilang kalaro niya.

---

After 15 years of pain, please remember my name.

learning ingles

Learning

The Ghost King - HP fanfic (ingles)

In The Arms of an Alpha

INMATE 003697 [TAGLISH]

Reincarnation Of Audemars (closure)

Sun Chan's Adventure: In Another Dimension (Tagalog)

My Husband Is still a Gangster

"Till We Meet Again"

Talk Back and You're Dead!

15 Years of Tears (COMPLETED)

People search learning ingles also like: