"So do you know now where it is?"

Malaman naman hindi pa no! isang beses pa lang kita kiniliti. "Not yet." At hinawakan ko yung bandang knee niya at kiniliti.

I saw his face chuckled and his body shiver. Sandali hindi kaya…


Kiniliti ko ulit…


"Keanne…" Tumingin siya sa akin. "Do you want me to join the game?"

Kitang-kita sa mukha niya yung hesitation pero di naglaon ay… "Sure Thiam to make it not unfair."

Ngumiti ako ulit sa kanya. "I guess I change now the rule. The first to be able to laugh will lost."

"I will win." 

Ganun hindi ako makakapayag siyempre! "All parts now can be tickle and let the game begin." Let's wait and see…


Kiniliti niya ako sa waist at totoo napatawa talaga ako dahil dun ang weakest part ko!

Kiniliti ko siya sa hips, no reaction.

Sa feet… Sorry siya wala dun…

Sa kilikili! Ha ha! Si Keanne nagpipigil…

Tignan natin kung di pa siya tumawa dito at manalo ako.




His weakest point…

"Ha ha… Thiam..." Pinagtuloy ko pa rin yun pangigiliti… I guess I'm right, he laughs! First time! Totoo ba eto? Tumawa si Keanne sa pangigiliti ko sa kanya sa…



"Thiam white flag... Stop that! You win!!!"


At hindi niya mapigilan yung tawa niya.


Napatayo ako at napangiti sa kanya. "I won!" Yes! Sabi na…


Ang weakest point pala niya ay sa…


MUKHA!



Closer To Fine

I'm trying to tell you something about my life
Maybe give me insight between black and white
And the best thing you've ever done for me
Is to help me take my life less seriously
It's only life after all
Yeah

Well darkness has a hunger that's insatiable
And lightness has a call that's hard to hear
I wrap my fear around me like a blanket
I sailed my ship of safety till I sank it
I'm crawling on your shores
-Indigo Girls

"Mang Karyo, nabili nyo na po pa ba yung pinapabili ko?" Session day na naman kasi namin at kahapon may naisip na akong ipagawa kay Keanne. Tiyak magugustuhan nun yung ipapagawa ko! 

"Pupunta pa lang ako ngayon hija. Kailan mo na ba ngayon Miss Thiara?"

"Hindi pa naman ho ngayon..." Iba na lang siguro ipapagawa ko. "Si Keanne ho ba nagbreakfast na po ba?" 10 minutes na lang kasi, magsisimula na ang session namin.

"Naku hija ayun nga ang kanina pang pinoproblema namin dahil kanina pa siya kinakatok ni Susan ang sabi niya wala daw siyang ganang kumain at gusto daw niyang mapag-isa." Teka bakit ata ang drama ni Keanne ngayon? Parang kahapon lang tawa siya ng tawa sa pangingiliti ko tapos ngayon…

"Anak saan ka pupunta?"

"Aakyat lang ho ako. Titignan ko baka makumbinsi ko si Keanne!" At mabilis akong tumakbo paakyat papunta sa kwarto ni Keanne. 


***TOK***

"Who's that?"

"It's me Thiara." Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan parang kasi may kakaiba ngayon. Ha ewan baka psychologist instinct ko lang yun!

He opens the door but not widely. Sinilip niya lang ako. "What did you need Thiam?" Hindi ko alam kung kagigising lang niya dahil ang pula ng mga mata niya. Hindi kaya umiyak si Keanne… Kung umiyak man siya hello para saan naman… Wag mong sabihin gusto lang niya magdrama! Pwede ba hindi si Keanne the monster yun!

"Hindi ka pa daw nagbrebreakfast sabi ni Mang Karyo at mag-uumpisa na yung session natin."

"I'm not in the mood to have our session today. I just want to be alone." Wala siya sa mood mag-session? Eh lagi ka namang nag-iisa ha Keanne!  "Just do whatever you want Thiam, don't disturb me. I want to be alone just for today… Just for this dark day…" At malakas niyang isinara yung pinto sa harap ng mukha ko.

Teka anong problema nun ni Keanne? High blood ata!  O baka naman meron siya? Ano ba Thiara kahit naman meron yan o wala ganun pa rin siya kasungit… Kung sa bagay tama ka dun. Pero teka nga ano bang meron ngayon? Dark day? Eh hindi naman madilim sa labas at mukha naman hindi uulan. Teka nga kailangan kong paganahin muna ang psychologist instincts ko. Ang mga ganung behavior isa lang ipinahihiwatig… Ano ba ngayon? Sunday… August 26… Teka nga…


***TOK***

"Keanne buksan mo etong pintuan..."

"I said just go away Thiam! Don't disturb me!"

Naku kailangan mapilit ko siya hindi ata ako makakapayag na... "Ano ba bubuksan mo eto o tatawagin ko si Mang Karyo at ipapabukas ko yang pintuan mo!"

I saw the doorknob flickered then Keanne's face. Galit siya at inaasahan ko na yun.

"Why are-"

"Ang sama mo, hindi ka man lang nag-imbita." 

Nagulat siya sa sinabi ko. Napatingin ako agad sa loob ng kwarto niya. Hindi nga ako nagkakamali…

"Let me enter Keanne."

"I don't want Thiam. Just stay out of here."

"Wag na wag mong isasara ulit yung pintuan mo kung ayaw mong isumbong kita kina Aling Susan at sa Mama mo."

He smiled at me. "Tell them, I'm not afraid."

Naku ano bang gagawin ko para makapasok ako! Naku palpak yung naisip ko, akala ko pa naman kung mapapakiusapan ko siya ay okay na kaso nakalimutan ko wala nga palang pinapakinggan etong si Keanne. Mukhang kailangan ko ng gawin ang hindi nararapat!

"Well Keanne, I'm afraid I have to do this…" At walang ano pa man ay tinulak ko yung wheelchair niya papasok sa kwarto niya na nakaharap siya sa akin.

At ng naurong ko na kahit papano ay mabilis akong pumasok sa loob ng kwarto niya at umupo sa tapat ng…


MGA ALAK NA NAKAPALIGID SA KAMA NIYA…

"Thiam get-"

"Hindi mo ako mapapalabas dito sa kwarto mo Keanne..." And I mean it talaga. Nag-Indian seat na talaga ako para hindi niya ako mapaalis.

Tinignan ko siya. Alam kong galit siya pero yung galit niya parang dulot lang ng nainom niya. Tatlong bote na kasi yung walang laman.

"Okay if that's what you want." Aba nakakagulat naman ata! Iba pala ang impluwensiya ng alak kay Keanne parang 1% ata bumait ang mokong!

Lumapit siya sa akin. "Umusod ka, diyan ako uupo..." At bago pa ako makapag-react ay umalis si Keanne sa wheel chair niya kahit na hirap na hirap siya ay umupo siya sa tabi ko. Nakakamangha kasi kaya na pala niyang bumaba sa wheel chair niya ng walang tumutulong!

"Oh what are you looking at?"

"Kailan mo pa nagagawa yan?"

"Ernest's teach me." At kinuha niya yung isang bote na malapit sa akin. "You will still drink? Lasing ka na ha!"

Binuksan niya yung bottle at naglagay siya sa kopita. "I'm not Thiam. Malalasing ka ba sa wine? Are you kidding?"

Nyak wine lang pala yung mga nakabote! Akala ko pa naman beer or brandy! "Okay fine hindi nga! Teka lang may kukunin lang ako."  Tumayo ako at lumapit sa side table. Kinuha ko yung orange tumbler na nakapatong at yung alak na malapit sa paanan ni Keanne.

ALDRED'S POV




"Hello Dred, si Carlo 'to."
Napabangon ako ng kama nang may marinig akong kumatok. Nang malaman ko na si Carlo ito ay agad ko siyang pinagbuksan ng pinto.

Pagkapasok niya ay napatitig siya sa akin.

"Anong nangyari sayo?" tanong niya na hindi ko sinagot. Pumunta ako sa aking kama at nag-indian sit. Kinuha ko ang aking unan at mahigpit itong niyakap. Ipinatong ko ang aking baba dito.

Hinila naman ni Carlo ang study chair ko at ipinihit ito paharap sa akin. Sa silyang iyon ay umupo siya.

"Nasurprise ako a, ang daming tao ngayon dito sa bahay niyo," sabi niya na tila kumakapa ng atmosphere. Hindi ako nagsalita at tanging pagnguso lamang ang naging reaksyon ko.

"Si Arianne, nakita ko siya pumasok..." Tumuro siya gamit ang hinlalaki sa side kung saan ang kwarto ni Arianne. 

Nakapout akong tumango.

"Grabe, lodi! Hindi ko alam bro kung anong meron ka. Paanong pinakita ko lang yung pic niya sayo tapos umikot na bigla yung love life mo," natatawang sabi ni Carlo pero nang mapansin niyang naglungkot ang aking mukha ay napalitan nang pag-aalala ang reaksyon niya.

"Ano ba kasing ginawa mo ha?"

"Nag-sorry," nakanguso kong tugon sabay irap.

"Anong reaksyon niya?"

"Nagalit siya sakin." Napahigpit ako ng akap sa aking unan.

Nayayamot akong tinignan ni Carlo.

"Paano ka ba kasi nagsorry?" 
Napapilig ako ng aking ulo saka ibinalik ang tingin sa kaniya bago sumagot,"Sabi ko kasalanan niya kung bakit ko 'yon nagawa." Napasinghal ako bago ko isalpak ang aking ulo sa unan. Gigil akong nakakapit dito dahil gusto kong i-divert ang aking nararamdaman. Naiiyak kasi talaga ako. 

Tumahimik saglit sa pagitan naming dalawa. Hindi ko nakita ang reaksyon ni Carlo tungkol sa aking rebelasyon kaya't nagtaka ako hanggang sa marinig ko ang yapak niya. Hindi ko pa man tuluyang naiaangat ang aking ulo ay napigilan ito ng makaramdam ako ng isang masakit na kutos.

"Aww! Bakit mo ko kinutusan?" naiinis kong reaksyon habang hinihimas ang aking bumbunan. Nang tumingala ako ay sumalubong sa akin ang pagkamangha sa pagmumukha ng aking magaling na kaibigan.

"Siraulo ka talaga! May karapatan siyang magalit kung ayon ang paliwanag mo!"

Nagsimangot ako at hindi kumibo. Alam ko na naman kasi. Kanina habang umiiyak ako ay doon ko lang na-realize kung gaano ka mali ang naging katwiran ko kay Arianne.

Palusot lang talaga ng egocentric kong sistema yung pagso-sorry para magiit ko lang ang damdamin ko para sa kaniya.

"Pero ang mean niya..." mahina kong sambit.

Napatitig sa akin si Carlo bago bumalik at umupong muli sa study chair.

"Ang bungad mo sa akin nabasted ka. Paano mo naman nasabi?" tanong ni Carlo. Nagkislot ang kilay niya. Dahil sa tanong niyang iyon ay naalala ko tuloy ang sinabi ni Arianne kaya't nakaramdam ako ng inis.

"Hindi niya sinabi directly pero ayon din 'yon. She insisted that my feelings for her is just short term - na lilipas din daw 'to kagad kaya 'wag ko na aksayahin yung oras ko sa kanya" pareklamo kong kwento.

"Ang mean niya di ba? Imagine! Para na rin niyang sinabi na hindi niya nire-recognize yung feelings ko."

Napalingon ako kay Carlo at naabutan ko ang mangha pero malungkot niyang mga mata. Tila nakikisimpatya ang mga ito sa akin. Nagtaka ako kung bakit ganoon ang reaksyon niya pero nagulat ako sa aking sarili ng maramdaman kong may tumulong luha na pala mula sa aking mga mata.

Huli na ng mapansin ko na kanina pa pala nangingilid ang likido at tuluyan na itong tumulo nang ibuhos ko ang aking hinanakit.

Putek! Shit! Ang drama! Nahihiya ako kay Carlo, sigurado ay pagtatawanan niya ako kaya't madali ko itong pinunasan pero ayaw tumigil. Napansin ko na lamang ang aking sarili na humahagulgol na. Wala na akong nagawa kundi suminghot na lang. Hinihintay ko na pagtawanan ako ni Carlo pero sa halip ay nakaramdam ako ng pagtapik sa aking balikat. 

Nang luminaw ang aking paningin ay nakita ko si Carlo na nakaupo sa aking tabi.

"Okay lang 'yan Dred, sige iiyak mo lang. Ganyan talaga pag 1st heartbreak," pag-aalo sa akin ni Carlo. Bumaon ang sinabi niya sa akin kaya't mas dumanak pa ang sakit.

"Carlo gusto ko si Arianne! Mahal ko si Arianne!" giit ko na ikinangiti niya. "Oo na, mahal mo na... Sabi ko sayo e, edi umamin ka rin." 

Nang tumayo si Carlo ay sinundan ko siya ng tingin. Nakita ko na dinukot niya ang kanyang cellphone sa bulsa. 

Nagtaka ako. 

Akala ko ay magtitext siya pero itinapat niya ito sa akin. Napagtanto ko ang balak niyang gawin kaya mabilis akong nagtakip ng unan.

"Anak ng! Carlo naman!" bulyaw ko habang pinupunas ang aking mukha sa unan. Mabilis ay tumayo ako at hinabol siya ng kamao.

"Akala ko pa naman nakikisimpatya ka sa akin!" Asar kong sabi na hinalakhakan niya lamang.

Nang maabutan ko siya ay agad ko siyang kwinelyuhan. Napangitngit ako ng ngipin ngunit hindi niya pinansin ang galit ko at nagpatuloy lamang sa pagtawa.

"Nakikisimpatya ako! Sadya lang na ngayon lang kasi kita nakitang ma-drama. Unfair naman kay Jerome kung di niya makikita di ba?" sabi niya sabay halakhak.

"SIRAULO." Bumalik ako sa kama. Yumuko ako at gigil na napakamot sa aking ulo bago lumingon sa kanya.

"Ang drama ko ba talaga?"

Ngumisi si Carlo at tumango. "Oo pero at least ikaw umiyak dahil na-realize mo ka agad kung sinong mahal mo," nakangiting sagot niya. Ewan pero may pagkalungkot akong nadama sa istraktura nang sinabi niya. Naalala ko bigla si Natalie.

"Andyan si Natalie a," sabi ko.

"Oo nakita ko, ano naman ngayon?" 

"Wala lang." 

"Sira," sambit niya saka muling umupo sa studying chair. Dumikwatro siya ng upo bago nagtanong sa akin. "Ano nang balak mo ngayon kay Arianne?"

Masinsinan ko siyang tinignan bago sumagot.

"Binantaan ko siya," I simply said while reaching for my Chicorita stuff toy. Nang lumingon ako kay Carlo ay naabutan ko ang mangha niyang mukha.

"Binantaan mo siya?" Hindi niya makapaniwalang tanong.

"Oo, sinabi ko sa kaniya na gagawin ko lahat para mahalin niya ako." Proud kong sabi. Saglit na tumahimik sa pagitan naming dalawa. Tinignan niya ko ng masinsinan, yung tipong nagbabasa ng libro hanggang sa magulat na lamang ako sa pag-burst out niya.

"Shit! Aldred. Seriously? You're a revelation bro, Jerome should be here para nasaksihan niya yang ka abnormalan mo," he said at dahil doon ay nahiya ako.

"Abnormal ba 'yon?" Nahihiya kong tanong pero halakhak niya ang sumagot sa akin. Halakhak na tipong di na siya makahinga. Napahigpit ang hawak ko kay Chicorita. Saglit ay mukhang nahimasmasan na siya at nakaya nang magsalita.

"In general hindi naman, pero sa ugali mo oo. Thank you Arianne, hindi ko akalain na mapapalabas mo yung weird side ni Aldred," sabi niya habang humahabol pa rin ng hininga.

"Mahal ko lang naman kasi siya," mahina kong sabi na nagpahalakhak muli kay Carlo. Nainis na ako sa kaniya kaya't binato ko siya ng unan na ginamit ko kanina.

"Oo na, titigil na," sabi niya habang nakahawak sa kaniyang tiyan. Lumunok siya ng ilang ulit bago huminga nsng malalim at i-straighten ang mukha. Sunod ay nag-wide smile siya.

"Sa tingin ko naman kampi sayo yung tadhana. Pabor sayo lahat ng nangyari. Ayusin mo na lang 'yang binabalak mo a para hindi ka na humagulgol uli dyan. Katulad naman ng lagi naming sinasabi ni Jerome, nandito lang kaming dalawa kapag may kailangan ka."




♦♦♦




ARIANNE'S POV




"Pristine, is there something wrong with Charles?" tanong ko. Napansin ko kasi ang pagmamadali niya ng dumating ang lalaking iyon.

"Huh? Nope, why?" Pristine asked, her face full of wonder, "I'm just excited to see your room. Saka we have nothing to do with him right?" A smile plastered on her face.

Pinagpag nang ilang ulit ni Pristine ang aking kama bago siya umupo dito. 

"Ang lambot ng kama mo Aya."

Lumapit ako sa kanya.

"Pero sa tingin ko ang rude na hindi man lang tayo nag- hi sa kanya," sabi ko. Napansin ko ang pagtanga niya sakin bago ito naglihis ng mukha.

"Siguro dapat sinabi ko na ka agad sayo," Pristine said while seriously looking at me. Na-curious naman ako sa tinuran niya.

Noong una kong makita yung Charles na 'yon ay napansin ko na may kakaiba na talaga sa pagtingin-tingin niya. Playboy? Kanina pagdating niya, sa dami ng pwedeng tignan sa baba ay kay Pristine talaga siya nakatitig.

Pinupormahan ba niya si Pristine?

Naka-pout si Pristine na inihiga ang sarili sa kama.

"He is Natalie's first boyfriend," sabi niya na nagpadilat sa aking mga mata.

"Hindi nga?" Hindi makapaniwalang reaksyon ko.

Ibinalik niya ang sarili sa pagkakaupo at walang gana akong tinugunan.

"Yeah, yeah." 

Napa-blink ako ng ilang ulit habang dina-digest ang narinig ko. 

"That's the reason why I don't want to, at least have a connection with him," sabi niya bago ako titigan ng maigi. "Ba't Aya a? Noong nakaraan ka pa. Ano bang binubuo mo dyan sa utak mo?"

Lumayo ako at umupo sa aking studying chair bago sagutin siya. "Akala ko kasi nililigawan ka niya," sabi ko na nagpa ubo kay Pristine. Natawa ako sa naging reaksyon niya.

"HINDE A!" natatawa niyang sabi.

"Pero yung nakaraan... first meeting niyo ba 'yon?" tanong ko. Nakatingin sa akin si Pristine pero napansin ko na parang malayo ang iniisip niya. Sisitsitan ko sana siya pero mukhang nag-buffer lang pala ang utak niya.

"Oo first meeting namin 'yon," nakangiti niyang tugon.

Ipinakita ko kay Pristine ang kabuuan ng kwartong pinagamit sa akin ni Tita Cecil. Malaki ito at kumpleto sa furnitures. Tinignan niya ang C.R at napahanga naman siya nito. Tinulungan ako ni Pristine sa pag-aayos ng ilan ko pang mga gamit. Parehas kaming nakaupo sa sahig ng mapahinto ako sa aking ginagawa dahil sa tanong niya.

"Arianne, anong ginawa niyo ni Aldred?" tanong ni Pristine. Nang tignan ko siya ay nakayuko siya at patuloy na nagtutupi ng ilan kong mga damit.

"Nilibot niya lang ako dito sa village," sagot ko.

Tumingala siya at tumingin sa akin. "Nothing else?"

Napatitig ako kay Pristine at napa-isip bago mapabuga ng hangin. "Well, he said sorry to me," sabi ko na nagpa-twitch ng kilay niya, "But I don't think he's asking for forgiveness."

Nangwestyon ang mukha ni Pristine at kumunot ang kilay niya, "Bakit naman?" tanong niya na nagpakati sa aking ulo.

"I realized that he's more than a freak. Egocentric, vain... conceited. Kamag-anak ata niya si Narcissus," I said, smilingly. 

Kinuha ko ang mga natuping damit ni Pristine. Habang inaayos ang mga iyon sa dresser ay tila isang kidlat na nagliwanag sa utak ko ang mga ekspresyon ni Aldred.

"Para siyang bata," I mumbled to myself. Napansin ko na lamang ang tuwa sa aking labi ng i-point out iyon ni Pristine.

"It looks like you enjoyed his company though," nakanguso niyang sabi. Kanina ko pa napapansin na parang wala sa mood si Pristine ngayong araw.

"I don't know... pero I need to. Nakatira ako ngayon dito sa kanila at kailangan kong makisama."

"Okay," matabang niyang sabi. Tumayo siya at muling bumalik sa kama para doon umupo.

Straight face niya akong tinignan bago nagtanong. "So, did you accept his 'sorry'?"

Isinara ko ang dresser at sumandal dito. I fold my arms and bit my inner cheek bago ilingan ang naging tanong ni Pristine.

"Kilala mo naman ako di ba? I'm a forgiving person pero dahil sa inasal niya... baka inabuso ko na yung sarili ko pag pinatawad ko siya," sabi ko. Lumapit ako kay Pristine at umupo rin sa kama.

"I will... but not this time."

Ngumiti si Pristine pero halatadong hindi genuine ang ngiti niyang iyon. Tinignan kong maigi ang mga mata niya at dahil d'on ay napataas ang kilay niya.

"May problema ba Aya?' tanong niya.

"Ako kaya dapat ang magtanong niyan sayo," tugon ko sa kanya, "Ang sulky mo ngayong araw." 

Napatanga siya sa akin bago nangiti.

"Really? Halata ba?," natatawa niyang tanong. 

Mabilis akong tumango. "Halatang-halata," mariin kong tugon.

Pristine is not good at hiding her true emotions, kasalungat siya ni Natalie.

Inalis niya ang tingin sa akin pero mabilis ay binalik niya ito na nakasimangot na.

"I'm jealous," nakapout niyang sabi. Napaismid ako. 

Okay, one of her craziness again. Alam ko na kung sa'n mapupunta ang usapan namin. 

Arianne that freak guy blahblahblah.

Napakamot ako sa aking batok. "Ba't naman?" 

"Hmmp."

Tumayo siya bigla at inirapan ako. 

Marahan akong natawa. Nanatili akong nakatingin sa kaniya para sana mapakinggan ang magiging pagmamaktol niya at makita ang kanyang pag-iinarte pero hindi iyon ang nasaksihan ko. Ang pag-irap niya ay napalitan nang kalungkutan. Masinsinan niya akong tinignan bago nagsalita.

"Huwag mo kong iiwan kahit kailan Arianne a, kayong dalawa ni Bianca. Please 'wag kayong maging katulad nila," sabi niya sa akin.

Napatameme ako. Hindi ko alam kung saan galing pero naramdaman ko ang sakit sa tinuran ni Pristine. Ito ang unang pagkakataon na naramdaman ko ang isang side niya.




♦♦♦

Popular Aldred Cuzon's lovelife turned upside down nang may ipakitang picture ang bestfriend niya sa kanya. ''Love at first sight?'' - Imposible, that's what he thinks. Indenial sa kanyang feelings ay mabilis din itong naglinaw nang makita niya si Arianne Mari Fernandez in person. Long, soft and smooth silky chestnut colored hair, brown eyes, rosy cheeks and kissable lips. Fireworks all over his stomach, sweet scent clouded his brain - Aldred was in dazed and now his Cotton Candy hates him.

This is the Story of Ana Rose Patigdas Brocal a.k.a Amore 







"Ma'am pa order ng dalawang cubiko ng Coarse Sand na buhangin, pick up lang"Sabi ng customer sa may bintana ng opisina.

"Okay Sir Copy Po"anya ko habang nagreresibo, kasi busy si Ate Pamela na incharge sa pag reresibo kaya ako na lang muna ang nag take charge nito, at ng matapos na ako hinawakan ko ulit ang cellphone ko para echeck yung Facebook account ko, but before that gusto ko lang eintroduce yung sarili ko, ako nga pala si Ana Rose Brocal, pero mas mabuting tawagin niyo nalang akong Amore para magkaintidihan tayo 😏. Iwan ko ba tumataas balahibo ko pag may tumawag sa akin sa totoo kong pangalan, yung feeling na nahighblood ako as in, kaya no one even dare to call my real name, kahit na ang liit kong tao madali lang ako magalit pag tinatawag ako sa real name ko, yes po maliit lang akong babae mga 4'11 Lang ang height ko at 40kilos lang ang timbang kahit mag twetwenty Four years old na ako the next 3 days February 8, 2016. Kumbaga isang malnourished na nilalang lang talaga hahaha, at mag two 2 years na ako sa trabaho ko, will I'm working in a private company that supply aggregates Materials (Like Sand and Gravel for construction), and usually mga Engineers and big contractors yung customer namin, and about my physical appearance I'll be humble and honest to you reader 😅, hindi po ako yung tipong kagandahan na main character na makikita niyo sa Korean Movies or Drama, at dahil Isa akong pure Pinoy so I only have a fair complexion skin kasi nong Bata pa ako lagi kami inuutosan ni Mama mag harvest ng palay, kaming dalawa ng Ate Anna ko, since sa barangay namin ang pangunahing hanap buhay ay palayan, so no wonder kaya ganito skin ko rin, and I have a black hair so just  imagine me like a commoner at yun Ang totoo lalo na at mahirap lang po Estado ng buhay namin, sakto lang na nakain ng tatlong beses sa isang araw. Kahit papano masaya naman kami dahil ang importante nagkakaintindihan kaming walong magkakapatid, actually siyam kaming magkakapatid dalawa yung lalaki na isang panganay pero namatay siya noong 2006 dahil sa liver cancer sa edad na 33 years old, at pitong Babae bali pang pito ako sa amin. Masaya kasi may mabait kaming Papa at emotional na Mama, pero kahit po ganun proud ako kasi nakapagtapos ako ng isang degree course bilang isang working scholar student ng isang private college school in Tacloban, grabe ang totoo mahirap maging isang working scholar, kasi ang trabaho namin sa school ay maglilinis ng buong campus as early in the morning which is may 5th story floor building lang naman siya, kasama na yung paglilinis ng CR, medyo nakakahiya kasi classmate ko pa nun yung crush ko hahah pambihira naaalala ko pa kaso may Jowa na yun siya, yun po ang pinakamahirap na part pero worth it naman siya kasi almost 1percent nalang ng buong tuition fee namin ang binabayaran namin for the whole semester, at sa huli nakapag tapos ako ng Business Administration major in Management Accounting sympre sa Tulong ng Ate Anna ko at Ate Angie ko.


Anyways back to the present it's too much for the introduction na atah 😜 



Habang nakaupo ako sa upoan ko at nag sscroll ng mga newsfeed sa Facebook account ko may biglang nag pop up sa friend request ko uy arabo atah to kasi mainit at nka red shirt lang siya "Siguro amoy pawis ang kilikili ng isang to" heheh sabi ng isipan ko, Hindi sa jinajudge ko mga Arabo or Indian pero yung totoo napakaactive nila sa mga ganito, yung tipong iaadd ka then echachat ka at sasabihin na "Hello Dear, I am willing to give you money honey chat me ek ek" parang wowww huh ang generous mo naman pre ang hangin nila, pero Hindi naman sa nilalahat ko, I just don't feel to entertain them lang mas bet ko yung white foreigner hihihi yung tipong maputi at malinis saka pagmagkaanak ka naku kay Ganda ng combination ng Bata as in almost perfect na, kaya enignore ko yung request niya, and starting to work again para matapos na ang hinahabol ko na report for today Kasi needed na daw Sabi ni Manager at makauwi na sa bahay ng maaga.

*Fast forward*

Time check 5pm na, yayyy It's time to go home na, so I'm starting to fix my things and all, at Dali-dali akong lumabas ng office at sumakay ng Jeep since nag cocommute lang ako, it only took me 1hour before makarating sa bahay, pagkaabot ko sa bahay diretso naku higa sa maliit na sofa, nirest ko yung likod ko kasi kaw ba naman di mangalay kakaupo buong araw sa office, as in upo lang updating records and transfer it to computer tapos tatayo lang pagnakain or di kaya gagamit ng CR, ganun yung routine ko everyday, taong bahay at trabaho lang ako.
Nasa kusina si Papa at nag luluto, si Mama naman busy sa pagpapakain sa kanyang mga alagang Baboy, Yes Po parang baliktad Po sila si Papa magaling sa kusina niyan, si Mama iwan ko nalang prito lang ata ang Alam nito hahaha pero believe talaga ako sa kanila Kasi napaka strong ng relationship nila, mag gogolden wedding anniversary na yan sila, haba-haba naman ng pasensya ni Papa kahit sa amin, "Sana, pag ako makapag asawa katulad din dapat nila yung bonding namin" Sabi ko sa sarili, pero ang bunsong kapatid ko naman hindi pa nauwi galing school, aba aba matanong ko nga kung bakit tsk tsk hahah ganun ako ka strict na kapatid, by the way apat nalang kami sa bahay, Yung ibang kapatid ko nakapag settled down na, so habang nag hihintay na sa tawag ni Papa na kakain na..

"hmmm... check ko muna ulit newsfeed ko, ay aba may message ako as in may nag PM sa akin, check ko nga kung Sino" Sabi ko sa sarili ko.
"shoocksss picture Ito ah, picture ng isang..."

(Author's note: Sorry for the typos and wrong grammar, please rate, like and spread Love not Hate kasi mag chapter 2 na ako sa next, pasensya na medyo short lang ang words ko dito, next chapter babawi po ako.)

"A story that I don't know what will be the ending, it may be tragic or happy ending but Everything happens for a certain reason. God has always a purpose in our lives, I'll just keep my faith and the same time hoping it will end well"

Maririnig sa loob ng wasak-wasak na Wan-Ke Dream City ang isang tunog ng pagdagundong.
Isang ahas na may kapal ng baywang ng isang tao ay parang isang kidlat na sumugod papunta sa dalawang Indiyanong armado ng mga scimitar. Tumalon ang dalawang Indiyano ng may 'WHOOSH' na may taas na lima hanggang anim na metro bago kumapit sa isang window railing ng isang apartment building. Napakalakas na winasak ng buntot ng halimaw na ito ang isang puno sa gilid nito. Lumipad ang punong ito sa taas na 5 hanggang 6 meters bago ito gumawa ng isang 'KACHA' na tunog bago ito nahati sa dalawa at dumagundong sa pagbagsak nito sa lupa.
"Haha, sinusubukan mo bang patayin ako?" Sa mga oras na ito ay mabilis na tumatakbo si Luo Feng hawak ang isang shield sa kanyang isang kamay.
Wala sa sariling hinabol ng dalawang ulo ng twin headed black striped snake si Luo Feng!
Whoosh! Whoosh!
Sinwing niya ang kanyang isang braso at naglabasan ang dalawang throwing knives mula sa lalagyan nito. Magmumukha sa malayo na ginamit ni Luo Feng ang kanyang braso para ibato ang mga throwing knives pero sa totoo lang ay kinokontrol talaga ang mga ito ng kanyang spiritual force matapos niya itong ibato na nagbigay sa dalawang throwing knives na ito ng kahanga-hangang bilis. Hindi na gaanong maaninag ng mata ng kahit sino ang dalawang blurred na throwing knives habang lumilikha ito ng isang nanlalamig na ilaw papunta sa twin headed black striped snake!
"HISS~~" sumigaw ang twin headed black striped snake habang sinusubukan nitong umilag.
"Change!" makikita ang nanlalamig na tingin sa mga mata ni Luo Feng sa mga oras na ito.
Agad namang nagbago ang dalawang throwing knives ng kaunti papunta sa ibang direksyon. Dahil mas mabilis pa ang mga ito kaysa sa isang bala mula sa sniper ay walang makakapagsabi kung nagbago ba ito ng direksyon puwera na lang kung talagang magkaibang magkaiba ang direskyong pinuntahan nito.
"PUCHI!" "CHI!"
Ang isa sa dalawang throwing knives ay gumasgas sa kaliwang ulo ng ahas habang patuloy itong dumadaplis habang ang isa naman ay direktang tumama sa kaliwang ulo nito. Mula noong magsimula ang kanilang laban ay nagpakawala na si Luo Feng ng anim na throwing knives. Ang lahat ng mga ito ay ibinato niya papunta sa kaliwang ulo ng ahas. Kaya sa mga oras na ito ay punong puno na ng kagulat-gulat na sugat at nagdurugo na ito ng husto.
"HU!" Napakagaan ng katawan ni Luo Feng at ang sprinting speed niya ay talagang kagulat-gulat.
Sabik na sabik na sumigaw ang leader ng Indian group na may dala-dalang bo staff habang hinahabol nito ang ahas. Humahabol ito sa likod ni Luo Feng na para bang isang tumatakbong aso. Matapos ay sunod-sunod niyang pinagpapalo ng kanyang staff ang mga sugat sa kaliwang ulo nito. Hindi nagawang gamitin ng kalaban nilang ahas ang isa pa nitong ulo para salagin ang pagatake ng kalbong lalaki gamit ang kanyang staff, ang tanging nagawa lang nito ay ilagan sa abot ng kanyang makakaya ang mga atakeng papalapit sa kanya.
Alamin natin na kahit hindi ganoon kalakas ang isang staff at hindi ito kasing talim gaya ng isang spear…
Ang lahat ng lakas nito ay naiipon sa dulo ng staff sa tuwing tumatama ito sa kahit anong hampasin nito. Hindi gaanong kalakihan ang tip nito kaya maituturing na isang nakamamatay na sandata ang maliit na tip na iyon ng staff.
"Dalian mo Indian, ipagpatuloy mo lang iyan!" sigaw ni Gao Feng.
Ang dalawang mga alalay nito na gumagamit ng dalawang malalaking scimitar at shield ay sabay na umatake sa katawan ng twin headed black striped snake kasabay si Gao Feng. Una, kaya nilang mapigilan ito sa pagwasiwas nito sa kanyang buntot para atakihin si Luo Feng at ang Indian leader. At pangalawa ay gusto nilang atakihin ang napakalaking snake na ito na may kapal na 7 inches!
Ang weak point ng ahas na ito ay 7 inches. Ang 7 inches na ito ay isang abstract number siyempre; ang pinakapunto nito ay ang pagatake sa mga vital organs ng halimaw na ito.*
Note mula sa TL: Magrefer na lang kayo sa dulo para sa iba pang impormasyon tungkol dito.
Kahit na tiwalang tiwala ang ahas na ito sa kanyang depensa ay hindi pa rin nito hahayaan na tamaan ni Gao Feng at ng dalawa pa niyang mga kasama ang kanyang vital organs. Kaya ipinulupot niya ang kanyang buntot sa parteng kinaroroonan ng kanyang mga vital organs... habang nag-iisip ito ng paraan kung paano lalabanan sina Gao Feng at ang dalawa pa niyang mga kasama.
"Whoosh!"
Ang shield na hawak hawak ni Luo Feng ay apektado ng kanyang spiritual force at gamit ang kanyang inilagay na force sa kanyang paa ay intense itong lumipad papunta sa posisyon ng captain niyang si Gao Feng. Noong makalapit siya rito ay bumulong siya sa kanyang kapitan ng "Kapag nakalapit na kayo sa ahas mamaya, gamitin niyo ang hawak niyong hammer para hampasin ang kaliwang ulo ng ahas na ito!"
"Hehe naiintindihan ko," agad na naintindihan ni Gao Feng ang ibig sabihing iyon ni Luo Feng.
Talagang kakaiba at unpredictable ang mga galaw ni Luo Feng sa battlefield. Hindi siya kailanman lumapit sa ahas na iyon; dumepende lang siya sa kanyang bilis para ikot-ikutan ang ahas sa loob ng battlefield.
"YA!" biglang sumigaw ang Indian leader habang namumula ang mukha nito; patuloy na dumaloy ang dugo sa buong katawan nito hanggang umabot ito sa limit ng kanyang katawan. Sa loob ng isang sandali ay nagmukha siyang isang legendary buddhist arhat. Ang bo staff na kanyang hawak-hawak ay naging napakabilis at napakabangis habang sumusugod na para bang nagpapakamatay papunta sa twin headed black striped snake. Umabot na sa limit ang bo staff nito at sa loob lang ng isang saglit ay makikita ang dose dosenang anino na humahampas sa ahas!
BANG! BANG!
Ang dalawa sa dose dosena nitong anino ang humampas sa kanang ulo ng ahas na ito. Wala na itong magawa kundi ay manginig na para bang mahihimatay ito. At pagkatapos ay ang isang dagundong ang maririnig at makikita na ng lahat na bumagsak na pala ang kanang ulo ng ahas na ito sa lupa.
"HISS~" agad na nagpakawala ng isang katakot-takot na sigaw ang kaliwang ulo ng twin headed black striped snake at nagsimula na ring gumalaw ang napakalaki at napakalambot nitong katawan. Mabilis itong gumapang na parang gumagawa ng mga wave habang mabilis itong tumatakbo.
"Bilisan niyo!" sigaw ng kalbong leader ng tatlong Indian.
Sumigaw naman si Gao Feng na kanina pang nastuck sa ilalim ng ahas na ito, "Mamatay ka na!" Ginamit niya ang lahat ng kanyang lakas para hampasin ang ahas gamit ang kanyang heavy hammer na hawak hawak. Parang isang artillery shell na humampas ang kanyang hammer sa kaliwang ulo ng twin headed black striped snake. Agad naman itong umilag nang makita ang pag-atakeng iyon ni Gao Feng. Noong makita iyon ni Luo Feng ay ginamit niya ang kanyang spiritual force para pabilisin pa lalo ang hammer na hawak-hawak ni Gao Feng!
"PENG!"
Agad na nakailag ang kaliwang ulo ng twin headed black striped snake. Pero kahit na hindi nito direktang tinamaan ang ulo ng halimaw ay tumama naman ito sa leeg nito!
Gamit ang napakatinding lakas ni Gao Feng na sinuportahan ng spiritual force ni Luo Feng ay hindi na mapapantayan pa ang lakas ng impact ng hammer na ito. Ang tanging nagawa rin ng kaliwang ulo ng halimaw na ito ay nahihilong bumagsak sa lupa. Pero noong nagkaroon na muli ito ng malay hindi nagtagal ay tumayo itong muli!
Nagpakita ng isang ngiti si Luo Feng!
"PUCHI!" ang isang black knife ay agad na lumipad mula sa lupa at tumagos sa mukha ng kaliwang ulo ng halimaw, direktang papasok sa ulo nito!
Hindi na muling bumangon pa ang kaliwang ulo ng halimaw na ito.
"PU!" lumipad ang alloyed bo staff ng kalbong Indian leader na para bang isang kidlat papunta sa isang mata ng kanang ulo ng ahas na wumasak sa isang mata nito bago tumagos papasok sa ulo ng twin headed black striped snake! Wala nang buhay ang halimaw na ito pero nagpapatuloy pa rin sa paggalaw ang katawan nito. Ilang sandali pa ay bumagal na ito sa paggalaw hanggang sa tuluyan na itong tumigil!
"Haha!" Ang tanging nagawa na lang ng Indian leader ay malakas na tumawa sa nangyari.
"Napakaganda," masaya rin zi Gao Feng habang naglalakad siya para damputin ang kanyang hammer. Ngumiti rin si Luo Feng habang isa-isa niyang dinadampot ang kanyang throwing knives.
Mula noong una hanggang magtapos ang laban ay hindi naisip ng mga Indiyano na kinokontrol ng spiritual force ang kanilang mga sandata!
Lalo na noong last hit kung saan lumipad ang throwing knife ni Luo Feng mula sa lupa para saksakin ang bumangang ulo ng halimaw na iyon.
"Kaibigan," bati ng kalbong leader ng Indiyano kina Luo Feng at Gao Feng.
"Good!*"
Note mula sa TL: Sinabi niya ang salitang "good" sa Ingles.
"Hindi rin pangit ang ginawa niyo," tawa ni Luo Feng habang sinasabi niya ito. Masasabi niya na itinaya ng Indiyano ang kanyang buhay sa final move na iyon. At hanggang ngayon ay namumula pa rin ang mukha ng kalbong Indiyano na ito habang nagmamaga ang mga ugat niya sa buong katawan.
"Kunin niyo ang kalahati habang amin naman ang kalahati!" sabi ng kalbong lalaki.
Tumuro si Luo Feng sa kaliwang ulo ng ahas at bahagyang ngumiti "Paghahatian din natin ang kaliskis nito."
Naramdaman ng bawat panig ang lakas ng isa't isa. Maging sa grupo man ito ni Luo Feng o sa grupo ng mga Indiyano. Nakasisiguro tayo na ang bawat isang panig ay mayroong nakatagong kasama na gumagamit ng heated weapon habang nakatingin sa kanila ngayon. Iyon at ang pagiging malakas ng parehong panig ang nakapagpaganda sa kani-kanilang mga mood. Matapos nito ay sinimulan na ni Luo Feng at Gao Feng ang pagdidissect sa kaliwang ulo ng twin headed black striped snake!
Habang ang mga Indiyano naman ay nagsimula na sa pagdidissect sa kanang ulo ng halimaw na ito.
"Napakabangis talaga ng blade na iyon," bulong ni Gao Feng.
Tumawa si Luo Feng habang kinukuha niya ang kanyang black throwing knife mula sa ulo ng ahas matapos niyang idissect ito. Walang duda na ang pag-atake niyang iyon ang pumatay sa kaliwang ulo ng ahas na iyon.
Nang biglang---
"Huh?"
Agad na tumingin sina Luo Feng at Gao Feng para tingnan ang mga aninong hugis tao na papalapit sa kanila. Maging ang mga mukha ng Indian squad ay biglang nangiba noong makita nila ito.
May siyam na fighter na hindi kalayuan na nagsimulang maglakad papalapit sa kanila; ang kulay ng karamihan sa kanila ay yellow. Noong nakita ng siyam na ito ang napakalaking ahas sa kanilang harapan ay agad nilang nalaman ang halaga nito—ilang bilyong Chinese dollars. At dahil dito ay agad na makikita sa isang tao ang pagkagahamang bumabalot sa mga puso nito.
"Umalis na kayo rito!" sigaw ng kalbong Indiyano sa paparating na fighters sa wikang Chinese.
"Sinong mag-aakala na makikita rin pala natin dito ang Tiger Fang Squad. Sigurado talaga akong matagal na kayong dumidikit sa amin," tiningnan ng maigi ni Gao Feng ang grupong papalapit sa kanyang harapan.
Tahimik namang tumingin si Luo Feng sa mga ito. Maliban sa anim na miyembro ng Tiger Fang Squad, makikita ang isang matandang beterano, isang malaki at maputi na maskuladong lalaki at isang batang fighter.
"Haha, talagang nakipagsanib puwersa pa kayo sa mga Indiyano ah. Hmmm… pero talagang napakadalang para sa inyo na makapatay ng isang halimaw gaya ng twin headed black striped snake." Nanlalamig na tawa ng captain ng Tiger Fang Squad, "Kung nag-iisip kayo ay maging praktikal kayo at umalis sa lugar na ito ng tahimik. Hahayaan kayo ng Thunderbolt Squad kung gagawin ninyo iyon. Pero kung hindi naman ay…. Hmmm, huwag niyo kaming sisisihin sa mga mangyayaring hindi maganda sa inyo. Oo nga pala, kasama namin si Senior Liu dito ngayon. Siya ang captain ng aming Thunderbolt Squad. Si Mr. Ka Long naman ang aming vice captain."
Si Senior Liu ang matandang beterano na iyon habang si Ka Long naman ang maputing maskulado na ito.
Nanlalamig ang tingin ni Luo Feng sa bawat isa sa kanila.
"Ito ang unang beses ko rito sa #003 city kaya akin ang halimaw na ito. Puwede na kayong makaalis," nakangiting sinabi ng batang fighter.
Ang matandang beterano at ang maputing matipunong lalaki ay nakatayo sa magkabilang gilid ng batang fighter habang tinitingnan nilang maigi ang grupo ni Luo Feng.
"Kung sino man ang magtangkang nakawin ang halimaw ko… ay mamamatay!" sabi ng kalbong leader ng Indian group. Makikita rin sa itsura ng dalawang kasama nitong may hawak na scimitar ang intensiyong pumatay. Sa tingin mo ba ay ganoon na lang kadali bang pumatay ng twin headed black striped snake? Una sa lahat, ang halimaw na ito ay napakahalaga dahil itinuturing na nila itong rare noon palang. Bukod pa riyan ang hirap na naranasan nila sa pagpatay nito.
Makikita rin sa mukha ni Gao Feng ang katakot-takot nitong tingin habang hawak-hawak ang kanyang hammer.
"Kung gusto niyong nakawin ito ay lumapit lang kayo," Tumapak si Luo Feng sa ulo ng ahas bago ito nanlalamig na tumawa at tumingin sa grupo sa kanyang harapan, "Kung kaya naming patayin ang twin headed black striped snake na ito, ang grupo niyo…. oo nga pala muntik ko nang makalimutan, nakatututok na pala sa inyo sa mga oras na ito ang sniper rifle ng kasamahan namin!"
"Nakatutok din sa inyo ang sniper rifle ng kasama namin!" nanlalamig na sinabi ng isa sa dalawang lalaki na armado ng scimitar sa kabilang grupo.
"Sniper?"
Ang karamihan sa siyam sa grupo ay hindi mapigilan ang kanilang mga sarili at nagsimulang tumingin sa mga nakapaligid na residential apartments pero wala silang nakita na ni isang anino sa mga ito kaya mas tumindi ang kanilang takot. Malinaw sa Tiger Fang Squad na si Chen Gu ang sniper ng Fire Hammer Squad. Pero hindi ba't nagdala rin ng sarili nilang professional snipers ang mga Indiyano?
----
Note mula sa TL (tungkol sa 7 inches part): Okay, para doon sa mga mambabasa na gusto ng iba pang impormasyon, ito ay isa talagang kasabihan: 打蛇打七寸 (kung gusto mong atakihin ang isang ahas ay atakihin mo ang 7 inches nito). Narinig ko na may tatlong variations din ang 3 inches, pero mayroong dalawang kahulugan ang kasabihang ito. Ang una, huwag mo aatakihin ang isang ahas kung mas maiksi ito sa 7 inches. Pangalawa, ang 7 inches ay ang perpektong lugar para atakihin ang isang ahas. Maaring magrefer na lang kayo sa mga picture sa internet tungkol dito.


Taong 2056, sa loob ng isang siyudad na makikita sa Su Jin Area makikita ang isang teenager na nakasuot ng combat vest, pangsundalong pangibaba at battle boots na gawa sa alloy na nakaupo sa tuktok ng isang sira sirang six story residential apartment. Makikita sa kaniyang likuran ang isang hexagonal shield at ang kaniyang hawak hawak na blood-shadow battle knife. Tahimik siyang nakaupo sa dulo ng rooftop. Makikita sa mga oras na ito ang kumikinang na kalangitan at mararamdaman ang napakapreskong hangin na kasalukuyang umiihip patungo sa kaniya. Pero tanging katahimikan lamang ang maririnig sa sira sira at abandonadong siyudad na ito at kung minsan ay mayroong paisa isang pagalulong ang maririnig na magbibigay takot sa sinumang makarinig nito.

Chapter 1. Breathe
     
    
NASA simbahan si Ice nang mahagip ng kaniyang paningin ang pamilyar na bulto ng isang lalaki. Paano niyang nakakalimutan, ito lang naman ang ex-boyfriend niyang luku-luko. Hindi lang luku-luko, manloloko pa. Nang sila pa nito ay hindi iilang babae pala ang kinita nito sa kaniyang likuran at kung kani-kanino nilabas ang libog ng katawan. Sa alaalang iyon ay umakyat sa kanyang katawan ang lahat ng inis niya. 

Agad na naglaho ang inis at napalitan ng sakit at pait ang nadarama nang makita niya ang babaeng napangasawa nito, karga-karga ang isang supling na maingat na kinuha ng lalaki. Hindi niya kailangang hulaan kung tama ba ang hinala niya nang makita niyang humalik ang babae sa labi nito. 

Natulala siya sa mga ito at nagtama ang paningin nila ng dati niyang kasintahan. Wala sa sariling tinahak niya ang daan palabas ng simbahan. Sa dinami-rami ng simbahan sa Maynila, roon pa talaga naisipang magsimba ng mga ito. 

How long had it been again? Four years? Six years? Yeah, six freaking years. And here she was, still single and hurting while he was happily married. Why life was sometimes unfair? Hindi siya ang nanakit, hindi siya ang nanloko, pero bakit hindi rin siya ang naging masaya ngayon? 

Agad na pinara niya ang walang laman na taxi at nagpahatid sa Nieviera's Condominiums, kung saan nakatira ang best friend niya. 

"Miss, okay ka lang ba?" 

Nagtatakang lumingon siya sa driver at nagtama ang mga mata nila sa rear view mirror. Agad na tumango siya pero sino ang niloloko niya? 

Agad na inabutan siya ng tissue box ng driver at hinayaan siyang umiyak nang umiyak sa loob ng taxi habang hinahatid siya nito sa paroroonan.

Kilala na siya sa gusali kaya hindi na niya kailangan ng visitor's pass o hingab ng identity sa tuwing pupunta roon. Bilin iyon ni Jasel mula nang maging matalik silang magkaibigan ng huli. 

Pagkababa ng taxi ay agad na nagbayad siya sa driver, she didn't even get her change because she was still so damn hurting and she wanted a hug from her friend. Yes. A hug. Comfort. That was what she needed now. 

Hindi na niya pinag-ukulan ng pansin ang mga taong tinitingnan siya. Nang pumasok siya ng lift ay may dalawang tao ang naroon pero lumabas ang mga ito nang mapansin siya. 

"Bakit kayo lumabas? Sa sixteenth floor lang ako," sumisinok na saad niya. Napansin niya kasing sa twentieth ang punta ng mga ito. Iyon ang nakailaw sa mga button ng lift. 

Hindi sumagot ang mga ito at hinayaan siyang mapag-isa. Pagkarating sa sixteenth floor ay patakbo siyang pumunta sa unit nina Jasel. She had an access to their home. Password din ng security lock nila ay ang palm print niya, kaya kahit kailan niya gustong magpunta rito ay makakapunta siya. 

Nang ma-unlock ang pinto ay tuluy-tuloy ang naging pagpatak ng kanyang luha. Hindi na siya sigurado kung ano ang iniiyakan niya.

Agad na nakita niya si Jasel na nakaupo sa sofa. Tumayo ito nang makita siya at napawi ang ngiti nang mapahagulgol siya. 

"Hey, what happened?" she asked worryingly. 

"Nakita ko siya... Nakita ko sila..." 

"Huminahon ka muna," sambit nito. 

Yumakap siya sa kaibigan at mas napahagulgol. 

"Nakita ko si Noel, kasama niya ang asawa't anak niya. 'Tangina, Jasel, akala ko naka-move on na ako. Akala ko okay na ako. Pero nang magtama ang mga mata namin, nakita kong masaya siya, hindi ko naiwasang mainggit," sunud-sunod na bulalas niya. Halos hingalin at sinisinok na. Bahagya siyang kumalas sa yakap. She gasped for air just to cry her heart out again. 

"Hindi ko alam kung... bakit ako umiiyak. Basta... naiinggit ako. Hindi ko alam kung dahil ba sa gusto kong ako... ang nasa tabi niya o... kung naiinggit ako na masaya na siya. Kasi hindi ba? Ang unfair. Sana... ako... r-rin..." pagtatangis niya. 

Lalong lumakas ang hagulgol niya at mabilis na nagpuntang kusina si Jasel para ikuha siya ng maiinom. Sumisinuk-sinok siya nang uminom doon. 

"Tahan na, Ice," naluluha na ring untag ng kaibigan.

"Pinangakuan ako pero bakit hindi niya ako pinakasalan?" hinagpis niya. She wasn't even sure if she meant what she just said. Pero sigurado siyang nasasaktan siya.

"Masaya siya sa iba. Pero ako... hindi ko magawang maging masaya rin."

"Akala ko ba naka-move on ka na? Hindi ba't nagwalwal pa tayo noon to celebrate your 'Finally Moved On Day'?" pagpapaalala ng kaibigan. Dinahilan niya iyon noong pilit na sinasabi niyang naka-move on na siya dahil nang malaman niyang ikakasal na ang dati niyang nobyo ay hindi siya umiyak. 

"Move on? That's bullshit! Kung naka-move on na ako, bakit ako umiiyak ng ganito?" puno ng pait na siwalat niya.

"Ice..." tanging untag ng kaibigan. 

"Ang sakit, eh... Ang sakit-sakit pa rin."

Napadako ang tingin niya sa isang pamilyar na bulto. There he stood, watching her intently. His gazes were piercing, too. Nagtagis ang bagang nito habang nakatingin sa kanya. He was only wearing a black sando and his gym shorts. Mukhang nagwo-work out ito nang dumating siya.

She stared at him as if she's begging for him to come and make her feel good.

She was still crying when she came closer to him. Hindi natinag nang halikan niya na lang bigla ang lalaki. Hindi ito tumugon, bagkus ay umigting ang mga panga nito kasabay nang pag-igting ng mga ugat nito sa braso at leeg. Wala sa sariling napahawak siya sa magkabilang matitigas na braso nito at muli'y napahagulgol.

"I can't even please other guys anymore. I don't attract them because I am too broken," she cried and gripped his arms tightly. Kahit masakit na ang kamay niya ay hindi niya iyon inalis, kung hindi pa nito pilit na inalis ang mahigpit na hawak niya sa mga braso nito ay hindi siya matitinag.

"Masasaktan ka," bulalas nito.

Tama ito. Masyadong matigas ang muscles nito para sumakmal siya roon. Wala na siyang nagawa kaya niluwangan niya ang pagkakahawak at naisandig ang noo sa matipuno nitong dibdib. Doon ay patuloy siyang umiyak at humagulgol. She felt so miserable crying but she didn't care at all. She just wanted to cry her heart out.

"Jase, kumuha ka ng gamot para sa sakit ng ulo sa penthouse," utos nito sa kapatid.

"O-oo, Kuya," nauutal na ani ng kaibigan at tumalima.

Doon siya parang binuhusan ng malamig na tubig at sa isang iglap ay tumigil sa paghagulgol. Sumisinuk-sinok siya habang pino-proseso ang nangyari. Para siyang nababaliw nang tumawa siya bigla.

This couldn't be happening for real! And based on what she sorted out, she just kissed the man in front of him and he didn't react at all! No way! It was her first time kissing him but why did it have to be like this? 

"Panaginip lang ito, hindi ba?"

Humiwalay siya at nakita niyang basa na ang damit nito sa parte kung saan siya sumandig.

"Apparently, this is not a dream, Fraulin Ice." 

His low cold baritone gave her shivers down to her spine. Now, she wasn't sure if she's trembling because she had been crying for hours or if it was because of his presence. Just as before, he always made her feel nervous whenever he's around. 

Napakurap-kurap siya at pinunasan ang pisngi gamit ang palad. Ano na nga ulit ang iniiyakan niya? Her mind became hazy and she totally forgot the reason why she'd been crying. Masyadong inokupa ng lalaking ito ang kanyang isipan. 

She's not crying anymore but her heart wanted to escape from her ribcage for beating violently.

He's here. He's really here.

He suddenly pinned her on the wall and claimed her mouth hungrily. Mapagparusa ang halik na iyon pero nagawa pa rin niyang magpakawala ng impit na ungol nang humiwalay ito. 

"You can't please any other guys, huh?" madilim na untag nito at hinalikan ulit siya. She found herself kissing him back with the equal amount of desire he was giving. Again, she groaned to protest when he cut the kiss. 

"You don't attract other guys?" he sarcastically exclaimed and he claimed her mouth once more. Ngayo'y mas mapusok ito at hindi na niya mapantayan ang pagnanasang pinalalasap nito sa kaniya. It was just so ravishing. She was catching her breath when he ended the kiss.

When she met his cocoa brown eyes, she saw anger... and excessive desire lie in there. 

She bit her lower lip to stop herself from pulling him and kiss him again.

This guy... No, this man... had always been making her go crazy. 

Lumayo ito at naiwan siyang nakatulala at nakasandal sa pader. Nang bumalik ito ay may dala na itong isang baso ng tubig.

"Drink," utos nito't agad siyang tumalima. 

She couldn't calm herself now. She was hyperventilating, and trying so hard to gasp for air. Nasobrahan na naman yata siya sa pag-iyak. 

"Sit down on the sofa and breathe normally."

Pero ayaw sumunod ng katawan niya. 

Napamura ito ng malutong at hindi nagdalawang-isip na ibuhos ang laman ng brown paper bag na nasa mesita at mabilis na bumalik sa kaniya. She was now breathing into it repeatedly, or known as "rebreathing," to ease her rapid, uncontrolled breathing. Ilang sadali pa ay bahagya nang kumalma ang paghinga niya pero napapasinghap pa rin siya. 

"Breathe," bulong nito sa kanya. 

Breathe for your life, Ice... Breathe for love, Untag ng kanyang isipan. 

"Sit down on the sofa," matigas na utos nito pero nababakas pa rin ang matinding pag-aalala.

"I'm fi—" 

"Ang tigas talaga ng ulo mo!" dumagundong ang boses nito pero hindi pa rin siya natitinag. 

Nang hindi siya tumalima ay hinila nito ang palapulsuhan niya at dinala sa gym room. Inupo siya nito sa mat at doon ay minasa-masahe nito ang likuran niya habang naka-Indian seat siya.

"You have to relax and breathe in carefully."

Agad na sinunod niya ito at ilang sandali pa ay maayos na ang pakiramdam niya.

"Now, lay down on the mat and close your eyes. Magpahinga ka muna," malamig pa rin ang tinig nito nang iwanan siya roon.

"Jervis..."

Napatigil ito sa paglalakad, hindi pa ito gaanong nakakalayo at malapit pa lamang ito sa pintuhan. Bumaling ito sa kanya at seryoso siyang tiningnan.

"S-salamat," nauutal niyang untag.

"Thank me when you already moved on," malamig na untag nito.

Napakagat-labi siya at pilit na inalala ang dahilan ng pay-iyak. Ah, oo, iyong ex niya nga palang luku-luko.

Kinapa niya ang kaliwang dibdib, kung saan malapit ang puso, masakit pa rin iyon pero hindi dahil sa nakita niya sa simbahan. Masakit iyon dahil sa sobrang lakas ng kabog ng kanyang dibdib. Parang gusto pa ring kumawala ng puso niya. 

Nakatulog siya. Nang magising ay ilang minuto pa siyang naglagi roon bago napagpasyahang lumabas. Dumiretso siya sa kusina para kumuha ng maiinom na tubig. Naabutan niya ang kaibigan na nagluluto ng sabaw. 

"Ayos ka na?" tanong nito. 

Tumango siya habang hinihilot ang sentido. 

"O, gamot para sa sakit ng ulo," bulalas nito at inabot sa kanya ang isang maliit na tableta. 

Napangiwi siya. She never liked tha taste of medicine but she'd intake one now because her head was really hurting. 

"Girl's Scout ka talaga, my friend." 

"Hindi ako, si Kuya. Boy Scout. Scout leader pa nga iyan noon," sambit pa nito. 

Huh? Ano'ng connect?

Mukhang nakuha ni Jasel ang pagtataka niya kaya nagsalita ulit ito.

"Siya ang nagpakuha ng gamot sa penthouse," wika nito, umiiling-iling. "Sa sobrang taranta ko kanina, imbes na maalalang may mga gamot din dito ay mas pinili kong sundin si Kuya. At imbes na mag-elevator ako, I climbed up the stairs! You were crying hysterically, at nataranta na nga ako kaya hindi ko na nahintay ang pag-akyat ng mga elevator."

Napangiwi siya. "Sorry na agad."

Pumalatak lang ito.

"O, ito ang sabaw. Ininit ko na rin
Balak kong gisingin ka pagkakulo. Mabuti na lang at nakaluto na si Kuya kaya hindi na tayo magluluto pa."

Wala sa sariling napangiti siya.

"Nasaan siya?"

"Nasa kwarto niya."

"Tawagin ko?"

"Bakit?"

"Uh, kakain na?"

"Alas tres na ng hapon. Nakakain na iyon," katwiran ng kaibigan.

"Ibig sabihin, hindi ka pa kumakain mula kanina?" bulalas niya. Nakonsensya tuloy siya.

"Hinihintay kitang magising. Nag-aalala ako sa iyong gaga ka, eh," sagot nito. She hugged her friend from the back and uttered a thank you.

Sobrang malapit siya sa kaibigan at tinuturing na niya itong kapatid. Nag-iisang babae lang kasi siya sa apat na magkakapatid. Tapos bunso pa. Kaya nang makilala si Jasel at naging matalik na kaibigan ay ganoon na lamang ang pasasalamat niya sa Maykapal na binigyan siya nito ng kapatid na babae sa katauhan ni Jasel.

"Kumain na nga tayo. Magda-drama ka na naman kapag hindi kita pinigilan."

Napanguso siya at pumwesto na sa hapag.

"Huwag ka na palang umuwi. Rito ka na matulog."

Tumango siya. Pabor sa kanya iyon dahil wala naman siyang gagawin sa bahay lalo't day off niya ngayon at bukas. Si Jasel, fixed weekend ang off kaya may pasok ito bukas.

"Isama natin ang kuya mo sa party?" suhestisyon niya.

Nagtaas ng kilay si Jasel. "Ano'ng party?"

"Slumber party!"

"Walang party. Chika and chill lang tapos matutulog na."

"Basag trip ka naman, e. Kahit na. Isama pa rin natin ang kuya mo."

"Wala iyon mamaya. May date."

Napabusangot niya. Hindi talaga nito pagbibigyan ang kapritso niya.

Bakit ba ganoon kasakit ang magmahal?

Isasakripisyo niya ang sariling damdamin at ibabaon na lamang iyon sa limot dahil sisiguraduhin niyang madali naman siyang magmu-move on.

Ngumiti siya ng mapakla.

"Sino'ng niloloko ko?" puno ng sakit at kirot ang kanyang dibdib nang sambitin iyon.

Dahil sa puntong iyon ay alam niyang hindi lamang pagkagusto at pagkamangha ang nararamdaman niya para sa lalaki. At hindi siya sigurado kung makakalimutan nga ba niya nang tuluyan ang damdamin para rito. 

But if he'd be happy with the one he chose to spend the rest of his life with, she wouldn't mind sacrificing her own feelings for his eternal happiness.

That was the love she knew. Sacrificing.

"Someone who looks like me?" Huo Mian was completely surprised by this question.
"Yeah, have you seen anyone like that?"
"Does Cotton Candy count?" Huo Mian chuckled.
Cotton Candy used to be an artist under Su Yu's company. She was quite popular for a while until she began dating a rich entrepreneur. She had now faded out of the entertainment industry.
The only reason Su Yu took notice of her and decided to help her to fame was that her name was similar to Huo Mian's. Once Cotton Candy found out that Su Yu was in love with Huo Mian, she got plastic surgery to look more like the latter.
Plastic surgery made her prettier, but she still couldn't be compared to Huo Mian.
"No, someone who really looks like you. Do you recall seeing anyone like that?" Qin Chu asked in all seriousness.
"I don't think so… I'm not that pretty, so who would get plastic surgery to look like me? Even Yan, my own sister, looks nothing like me… Why do you ask?"
"Nothing, I saw someone today who really looked like you from behind."
"Oh, that's why you're asking? That's normal." Huo Mian then gently pecked Qin Chu on the lips. She turned towards the door. "I'm going downstairs to check on the kids."
As soon as she walked out the door, Gao Ran called Qin Chu. The latter asked anxiously, "So? Did you find her?"
"Bro, I looked for her high and low but seriously, I didn't find anyone who looked like Huo Mian, not even 30%. Are you sure you saw right?" Gao Ran had gone through countless photos of women, but he didn't find anyone who had features similar to Huo Mian's.
"Okay, I got it." Then, Qin Chu hung up. He frowned; it seemed like things were now more complicated than ever.
- Mumbai, India -
Lu Yan, dressed in a long Indian dress and wrap, walked carefully on the streets. She was really in trouble this time; aside from having to constantly run away from Ian, she also had to worry about those assassins who were out for the 1 billion dollar reward they might receive if they caught her. 
After leaving Moscow, she and Qiao Fei went to Tanzania before making their way to Africa, Australia, Nepal, and finally, India.
India had a lot of people, so it was easier to hide here. However, Mumbai was dirty and smelly, so she had mixed feelings about this city.
After buying some snacks, Lu Yan was heading back to their hiding spot when she saw two Indian men blocking the end of the alley she was walking in. Unwilling to cause trouble and reveal her identity, she turned around to leave the alley but saw two other men blocking her way out.
It seemed like they had her surrounded.
"Haha, she's so milky… She's not from here, let's have our fun with her," one of the men said in Hindi.
"I'm in a good mood today, and I don't want to kill anyone. 10 seconds, get out of my face," Lu Yan replied in perfect Hindi.
"Oh, look at that, she knows our language. This foreigner isn't bad," one of the men exclaimed.
"We don't want to hurt you, just be obedient and take off your clothes." The Indian men seemed determined to devour Lu Yan.
"F*ck, they really want me to kill them…" Lu Yan sighed and placed the food down on the ground. She mumbled to herself as she waved her fists in the air; it had been a while since she last fought with anyone with just her bare hands.
"What is she saying?" The Indian men listened, looking confused. 


Original Synopsis: 
Seven years ago, after their breakup, he disappeared without a trace.
Now, he reappeared on the eve of her wedding, sparing no means in forcing her to marry him… 
With a certificate of marriage, he bound her mercilessly to his side. 
From there, this “Cinderella” began her journey as a wife of the business empire’s heir...
Mrs Huo - composed, sharp-tongued, and freakishly smart.
Mr Qin - wife-spoiler to no end and a complete “slave” to their daughter.
Quality love story, one on one. You are welcome to get hooked on this story with us. 
Stats on QQ Reader: 102 million favorites, and was voted 8.4/10 by 41 thousand readers. 
TL's Note: Probably one of the best stories I've read, and I was very tempted to translate the title to Big D Brings Spring. Girls, I hope you enjoyed it as much as my girlfriend and my female translators who binge read 4000 chapters in about a month. 
For all the guys hesitating to give it a try, you won't regret it. It's a manly book, I swear.

I took a flight to india next morning .
in the 4 hour journey , I kept thinking about what i found on internet last night .
an article said that fearless lion ( him) fought many battles in span of 7 years and is more experienced than an 50 year old officer .. 
it even said about him being captured in enemy camp for 10 months and returning back alive .
i am really proud of him even if i Don't know his name 
i really wondered why didn't he even express his name 

I barely slept on the flight due to the stinky and gross old man beside me who was eating his snot as if it was the tastiest thing .. ( do they taste that good .. eww gross)

I FINALLY REACHED DELHI .. 
 
even if i didn't stay in india for long and don't have good memories here .. still i love it 

I took a train from delhi to the borders of Kashmir and i must say it is really beautiful and cold better than any places i have visited 

i am really excited .

i get down at the station and start looking for a military officer who was supposed to pick me up here 

i spot someone with a huge board saying 

" WELCOME ECHO BETA " ( beta = child in hindi)

with a cute smiley below i am sure many people helped to make this work and i am taking the board back with me before leaving 

I wave my hand toward him .. as i make my way there 

he looks at me quiet shocked 

" miss echo ? " he asks me with a frown on his forehead 
" yes officer " i smile back and greet him 

he shifts my luggage and bags on the car and tells me to sit behind him as he drives .. I being me sit on the passenger seat beside me 
 
He starts speaking with me in hindi but i inform him i don't know hindi 
 he looks at me and asks 
" you look quite indian " 

I say i am indian and tell him i was born here but my parents Abandoned me in us where i stayed at a foster home 

"oh " he says .. 

I start asking questions and he starts speaking quite excitedly 

we are about to reach the camp but i suddenly here a lot of noise 

and say "officer , stop the car please "

he obeys but looks at me questioning why till he also notices the noise 

he removes his gun out of his shoes and gets out of the car  

He tries to tell me to stay in the car but i run towards the noise before he completes the sentence . he chases me while protecting me .. 

as we walk side by side Ranjith (the officer ) is really cautious while moving forward ..

i start feeling a weird sensation on my neck and knowing what it means i pretend to not notice and prepare my move 

when someone was about to put there hand on Ranjith's shoulder i turned around kicking him on his face as he blocks and next kicking him directly on his family jewels ( u know where i mean *nuts* )
 
he looks quite shocked even ranjith was staring at me with eyes big as ping pong balls . I am a black belt in martial arts , ( don't expect me to be a pitiful orphan , i am really strong both mentally and physically )
  I was about to hit him again but ranjith stops me and helps the man .. 

Then i notice the uniform of indian army . Sh*t i messed up bad didn't I ? 
I look at him this is when i notice  HE. IS .SO .HOT
i just want to eat him 
black eyes , black clean trimmed hair a lightly trimmed beard . perfect tanned body .. i can see those delicious abs under his shirt oh gosh 
I though i was about to get scolded really badly 
the first thing he said to me after recovering from pain is the thing i never expected to hear



how was the chapter write in comments !! 
please like my chapters * cute *

The story is missing something so I quit it ...
Try my other books 
NOT A CEO 
MY MATE IS A SUPERSTAR
CONFESSION!!

***DISCLAIMER: THIS PAGE CONTAINS DOCUMENTS WITH ADULT LANGUAGE AND CONTENT. IT IS NOT SUITABLE FOR ANYONE UNDER THE AGE OF 18 AND MAY NOT BE SUITABLE FOR ALL ADULT READERS. VIEW AT YOUR DISCRETION.***
Marahas na tinulak ni Quitton ang kaniyang kaniig sa ibabaw ng higaan nito. Pinatuwad niya ito dito at walang anu-anong pinasok ang kaniyang kaibigang tirik na tirik sa basang.... ng babae. Wala siyang pakealam kung masaktan ito, ang gusto niya mawala ang kaniyang inis at init na nararamdaman.
He moans as he thrust his... to the girl. "Ugh! F*ck," napapamura ito sa sarap na dumadaloy sa kaniyang katawan. "Ugh, yeah."
Napahawak sa kaniyang kumot ang babae habang tuloy-tuloy ang pagbayo nito sa kaniya. "Ugh! Oh!" she moans. "Yes, Quitton!" kahit masakit ang bawat bayo nito.
Hinawakan ni Quitton ang bewang ng babae at sagad na binabayo ang kaloob-looban ng babae. He's going to cum.
"Argh!" ungol nito na may kasamang hapdi. Mahigpit ang pagkakahawak niya sa kumot.
Quitton is not with himself again. Alam niya, bad mood ito; and by doing this with her, ma-rea-release nito kung ano mang nararamdaman niya. Sanay na siya kay Quitton. She even gave herself to him. At kapag kailangan siya ni Quitton sa ganitong mga bagay, she's willing to give her all for him. Wala naman siyang pakealam sa kahit anong sabihin ng mga tao, dahil mahal niya si Quitton. And she will do everything to let Quitton fall for her.
Mas binilisan ni Quitton ang pagbayo hanggang sa nilabsan na ito. "Oooh," mahaba niyang ungol at hinayaang lumabas sa may likuran ng babae ang kaniyang puting mga anak.
Nanlalambot na dumapa si Quitton sa higaan. Pawis na pawis ito.
Siniliyan ng babae si Quitton. Inangat niya ang kaniyang kamay at akmang pupunasan ang pawis sa noo ng lalake.
"Don't you dare do that!" asik nito at pinaling ang kaniyang ulo sa kabilang gawi.
Animo'y kumirot ang dibdib niya. Humiga na lamang siya sa tabi ng lalaki at kinumutan ang sarili.

~•~•~•
"Hooo," pang-ilang beses na bang buntong hininga 'yon ni Samantha. Kanina pa siya sa waiting area sa condo ni Quitton. Pero, hindi niya pa rin magawang umakyat sa unit nito.
Hindi niya kasi alam kung paano i-a-approach ang lalaki. Iniisip rin niya na baka galit ito sa kaniya dahil dun sa nangyari noong isang araw. Matapos kasi non, hindi na niya muling nakita ang lalaki.
"Ano bang sasabihin ko?" tanong niya sa sarili.
Kanina pa niya pinagiisipan ang sasabihin kay Quitton. May mga salita na siyang kanina pa niyang ine-ensayo, kaso, parang hindi 'yon makakapanghikayat sa lalaki.
Napabuga uli siya ng hangin. Then she remembers.
"Kapag hindi mo alam ang gagawin. At gulong-gulo ka na sa kung anong uunahin mo. Wag mong kalimutan humingi ng tulong sa Diyos. Alam niyo kung bakit? Dahil, siya lang naman ang may kakayanan na tulungan tayo sa panahong gulong-gulo ka! Ask guidance from Him, ani ito ni Gia noong nagkaroon sila ng meeting.
"Oo nga! Kailangan kong humingi ng guidance kay Lord!" She closes her eyes and deep breath. She says a silent prayer.

Nasa harap na ng condo unit ni Quitton si Samantha. She is with her hands clasped habang mabilis na tumitibok ang kaniyang dibdib.
"Here we go," ani niya. Plinantsa muna ng kaniyang kamay ang kaniyang damit.
Then, she knocks.
Walang sumagot. Sabi sa kaniya nung tao sa baba, nandito daw ito at hindi lumabas. Inulit na lamang niya ang pagkatok.
"Quitton?" untag niya kasabay nang pagkatok. "Qui..."
At bumukas ang pinto nito.
Tila, nanigas sa kaniyang kinatatayuan si Samantha nang makita niyang nakabalandra ang dibdib ni Quitton sa kaniyang harapan. Nakasuot pa ito ng roba. Mukhang galing pa ito sa pag-ligo dahil basa pa ang buhok nito.
Quitton raises his eyebrow. Nagtataka ata itong andito siya. "Anong ginagawa mo dito?"
Tyaka lang bumalik sa kaniyang wisyo si Samantha. Nalunok niya ang kaniyang laway at dumiretsong tumingin sa mga mata ng lalaki.
Don't be distracted, Samantha.
"Ahm..." nalunok niya muli ang kaniyang laway. "A-andito ako para sabihin sa'yong itutuloy natin yung sessions natin. Kailangan nating tapusin 'yon para maging maayos ang records mo sa guidance." She breathes. "Gusto ko rin humingi ng pasensya doon sa una nating session. Aaminin kong hindi ko talaga nabasa yung questionnaire. Patawad. Hindi ko sinasadyang masaktan ang feelings mo dahil sa mga tanong na nandon." Tama ba ang sinabi niya?
Katahimikan ay pumagitna sa kanilang dalawa. Animo'y may dumaang anghel. Walang nagsasalita, pero ang kanilang mga mata ay naktitig sa isa't isa.
Si Quitton ang unang bumawi ng tingin at inirapan si Samantha. "Nonsense!" ani nito. Akmang isasara nito ang pinto ngunit mabilis na pinigilan 'yon ni Samantha.
"Quitton, teka lang! Teka lang!"
Binuksan muli ni Quitton ang pinto.
"Para sa'yo din naman 'yon! Tyaka, ayaw mo ba non? Ga-graduate ka sa kolehiyo na malinis na ang mga records mo? Wala ka nang iisipin pa! Hindi ka mahihirapan kapag nagpapirma ka ng clearance mo!"
He crosses his arms, "Magkano ba ang ibinayad sayo ng Tatay ko para maging ganiyan ka ka-agresibo? Huh?"
"A-ano?"
He hisses, "Wag mo nga akong ma-ano-ano diyan. Alam kong, alam mo ang sinasabi ko. Ginagamit ka ng Tatay ko para malaman niya kung anong pina-ga-ga-gagawa ko diba? Para malaman niya kung saan ko ginagastos ang perang binibigay niya? Well, sabihin mo sa Tatay ko! Hindi ko kailangan ng sustento mula sa kaniya! Iniwanan naman ako ng Nanay ko ng pera." Tiningnan nito si Samantha mula ulo hanngang paa. "Sabihin mo sa kaniya, ibigay na lang sa katulad mong nangangailangan!"
Tila, nagpanting ang tenga ni Samantha sa narinig niya mula kay Quitton. Ang kapal ng mukha nito ah! Siya na nga ang tinutulungan, siya pa itong masama ang ugali.
Natiklop nito ang kaniyang kamay. Dahil sa inis, hindi niya na napigilan ang sarili na suntukin si Quitton sa mukha.
"Ouch!" he grunted na natumba sa sahig. Hawak-hawak nito ang kaniyang mukha. "P*t*ng... ano bang problema mo ha?"
Namumula ang pisngi si Samantha at nakakunot ang noo. She is towering him. "Alam mo... ang sama-sama ng ugali mo! Ikaw na nga ang tinutulungan, ikaw pa diyan ang matapang! Hindi ko kailangan ng pera mo Mr. Velasquez!" Animo'y may lumalabas na usok sa ilong nito dahil sa inis sa lalakin. "Alam mo bang tinanggap ko ito, dahil... dahil...alam kong kailangan mo ng tulong galing sa isang kaibigan." Nag-igting ang kaniyang panga. "Ayokong maging kaibigan ka in the first place, pero..." she pauses for a little. "R-ramdam kong kailangan mo," mahina ang pagkakasambit niya pero rinig naman nito.
Tumayo si Quitton hawak parin ang mukha. "Hindi ko kailangan ng kaibigan. Hindi ko kailangan ng kung sino man!"
"Quitton? Who is she?" biglang may sumabat sa likod nito narinig ata sila.
Si Danita! Ang self-proclaimed girlfriend daw ni Quitton – 'yon ang pinagkakalat niya e. Tiningnan siya nito ng masama.
Napayuko si Samantha nang makita ang babae. Nakahubad ito.
Tinuon na lang niya ang sarili sa kaniyang pakay. Dahil sa narinig niya kay Quitton, mas na-himok pa siyang maging mapalapit at maging kaibigan ito. "Hihintayin pa rin kita sa sessions natin. Wag mo akong indian-in." Tumalikod na siya at umalis.

~•~•~•
"Hey, Samantha!" Hindi inaasahan ni Gabrielle na pupunta siya dito.  "Napadalaw ka?"
Dito kasi niya naisipang pumunta para makipag-usap dito. Wala siyang ibang alam na pupuntahan, kundi siya na lang. Nakita niya kasing busy si Gia sa kaniyang thesis dahil graduating na ito. Kaya, pumunta na lang siya diretso sa kaniyang discipler na si Gabrielle na kapatid ni Gia.
"Gusto ko lang sana nang makakausap," aniya.
Gabrielle renders a sweet smile. "Pwedeng-pwede ako diyan!" tila excited na sabi nito.
Tumungo sila sa garden ng mga ito. Meron doong pabilog na lamesa na gawa sa kahoy at mga stool tree trunk na nakapalibot dito. Marami ring iba't ibang mga bulaklak sa paligid. Talaga namang refreshing at nakaka-at-peace kung gusto mong mag-muni-muni.
"Ito ang favorite spot ko sa bahay," magiliw na sabi nito. "Dito kasi ako nakakapag-isip ng maayos at nakakapag-meditate kapag may problema o struggles na dumating sa akin."
Tatango-tango lamang si Samantha habang iniikot ang kaniyang mga mata sa magandang hardin.
"Halika, upo tayo!" alok ni Gabrielle.
Umupo sila sa stool tree trunk na naroon.
"So... what brought you here?" nakangiti ito sa kaniya. Nababasa siguro nito sa kaniyang mukha na may problema siya.
Samantha clasped her hands and deep breathes.
"Lalim niyan, ah!" pagbibiro pa ni Gabrielle. Natawa tuloy siya.
Pero, kahit papano nawala ang bigat sa dibdib niya. Nagsimula siyang magkwento. "Meron kasing lalaki sa school namin. E, badboy! Tapos, ako yung inatasan ng aming principal na tulungan siyang magbago, bago ito grumaduate sa college."
"Magandang opportunity 'yon, Samantha!" Ngunit, nakita nito pag-aaalala sa mukha ni Samantha. "What's bothering you?"
"Eh, kasi..." she's uneasy. "Hindi ko alam... papanong gagawin ko sa kaniya! Alam mo 'yon? He's way too different from me. Magkaibang-magkaiba kami. Maganda siguro kung... simpleng bad boy lang siya. Pero kilalang-kilala kasi siya sa school. Yung tatay nga niya ang Head Admin." Nakagat nito ang ibabang labi. "N-natatakot din ako baka... anong sabihin ng mga taong makakakita sa amin. Alam mo na? Bashers and people who might judge. But...something's urging me to help him. I want to help him! Alam kong kailangan niya ng kaibigan. Kahit hindi niya aminin. He badly needed one."
Napangiti si Gabrielle sa kaniyang narinig mula kay Samantha. What a good heart! Hinawakan niya ang kamay nito.
"So be it, Samantha. Help him!" 
Para namang madali lang gawin 'yon. 
"Hindi mo kailangan tingnan ang kahinaan niya. Hindi mo siya i-ju-judge! Hindi mo siya mamaliitin." 
Napakunot ang noo nito.
"Hindi dapat ikaw ang magpapabago sa kaniya. It must be Him!" Tinaas nito ang kaniyang index finger. "Jesus!"
Nagsimulang maunawaan ni Samantha ang nais nitong sabihin.
"Hayaan mong gamitin ka ng Diyos para maging instrumento sa buhay ng lalaking ito. Let him see in your life how Jesus works... Oo, kaibiganin mo siya. Kilalanin mo siya. Maging magkaibigan kayo. But, don't forget na ipakilala mo sa kaniya si Hesus." 
Now she's enlightened.
"Dahil kapag nakilala niya si Jesus sa buhay niya, si Jesus na ang bahalang magbago sa kaniya." Mapungay ang mga mata nitong nangungusap kay Samantha. "Wag mong pansinin ang mga bashers. Ang mga tao maraming sasabihin, tama o mali man ang gawin mo. Ang mahalaga, ang ginagawa mo ay tama. At ito ay para sa Panginoon."
Tama! Now, she get's the point!
"But! Be careful, because the devil is working. He is a guy right? Don't be deceived!"
Natawa naman siya sa sinabi nito. Is Gabrielle trying to say na baka mahulog siya sa lalaki? Seryoso na ang usapan e, nagpapatawa pa itong si Gabrielle. "Gusto ko lang na mabago siya, Gabrielle. Love is not going to happen between us." She is assuring.
Napangiti na lang si Gabrielle. "Pray for him, Samantha. It always works!"
Tumango ito and then she closes her eyes.

Minulat ni Samantha ang kaniyang mata matapos niyang magpray. Narito siya sa classroom kung saan ginaganap ang kanilang sessions ni Quitton.
Isang linggo ang lumipas pero ini-indian talaga siya ng lalaki. Hindi ito dumadating sa kanilang pinagusapan.
Hindi naman siya nagmimintis sa pagpapa-alala dito. Naglalagay siya ng sticky notes sa locker nito. Kahit sa table na uupuan nito nilalagyan rin niya. Inabala pa nito ang Principal Amorsolo para makuha ang number ni Quitton at wantusawang pinapadalhan niya ito ng quotes sa Bible. Minsan pa nga, pinuntahan niya ito sa canteen, kasama nito ang mga kaklase niya.
"Meet me at 5pm, Quitton! Wag mo akong indian-in, okay?" Tapos aalis din siya agad! Maririnig pa niya ang kantiyawan ng mga kaibigan nito pero hindi na niya 'yon pinapansin.
Napaigtad si Samantha nang tumunog ang kaniyang alarm. "6pm na!" tukoy nito sa oras. She heavily breathes. "Hindi na naman siya pumunta." Malungkot siya pero, okay lang 'yon! "May bukas pa, Sam! May bukas pa!" Inayos na niya ang kaniyang mga gamit at didiretso na sa library para mag-aral.
Midterm exams na nila next week!
Pinatay ni Samantha ang ilaw sa classroom at lumabas na roon. Pagkasara niya, nagulat siya nang may nabangga siya.
Inangat niya ang kaniyang ulo. Tila, nagliwanag ang kaniyang paningin ng makita niya si... "Quitton?!"
May inangat mula sa kaniyang mga kamay ang lalaki. Sticky notes! Lahat siguro 'yon ng mga pinagdidikit niya sa kaniyang locker at table.
"One month, Ms. Crove! One. Month! And you'll leave me alone!" Tinanggal ni Quitton ang mga sticky notes mula sa kaniyang kamay at pinagdidikit 'yon sa noo ni Samantha. Tapos, iniwan siya nito doon.
Inalis ni Samantha ang mga iyon sa kaniyang noo at binasa ang mga ito. Natuwa siya at hindi mapigilang mapangiti.
"Thank you, Lord!" 

Once upon a time, two different people met.

Chapter 1
In a few minutes, magsisimula nang photoshoot dahil ipi-feature sa isang popular magazine ang mga bagong flower bouquets ng Monarch Flower Shop. 
Miranda owned the flower shop na pinagsikapan niyang itayo pagka-graduate ng college at doon nakatuon ang kanyang attention. 
Naalala niya ang mapait na nakaraan, pero nagpapasalamat siya na nalampasan niya ang pinakamalaking insecurity sa kanyang buhay na ayaw na niyang alalahanin.
"Sino 'yan?" Tanong niya nang may kumatok.
"Mam, nandiyan na po iyong photographer," ani Selene. 
"Sige, lalabas na ko." 
Lumabas si Miranda bitbit ang kanyang purse at nakipagmeet kay Ford- the photographer of the magazine. 
"Hi," bati niya. 
"Hi Ms. Monje, it's nice to be working with you again," anito. 
"Thank you." 
Having a photoshoot was tiring yet fulfilling because it would take multiple shots to get the perfect angle. At first, Miranda felt overwhelmed with handling her business because she had no idea about marketing until she got used to it. Alas kuwatro ng hapon, natapos ang photoshoot. 
*******
Tuluyan nang nagsara ang flower shop na kinukuhaan ng kompanya nila Oliver ng mga bulaklak para sa mga event na kanilang ino-organize at problema iyon para sa kanila. NyTAngle specialized in organizing events such as anniversaries, weddings, birthdays, and Christmas parties, so not having a flower dealer would impact their business.
 "Come in," aniya nang kumatok si Diana. 
"Hi sir, nakahanap na po kami ng new flower shop." 
"Great, what's the website?" 
Inabot nito sa kanya ang isang sticky note at nabasa niyang nakasulat Monarch Flower Shop, kasama nang website. 
"Thanks, I'll check it out and let you know if I approve it or not." 
"Okay po." 
Bumalik si Oliver sa pag-a-analyze ng advertising campaign. Maya-maya, babalikan niya ang website, kailangan muna niyang tapusin ang mga nasimulang trabaho. 
Nagustuhan ni Oliver ang flower shop kaya inutusan niya si Diana na gumawa ng proposal. 
"Send it immediately to the Monarch Flower Shop and don't forget to include the important information," ani Oliver.
"Yes sir." 
Lumabas na ito ng kanyang opisina. They were relieved as flowers were important parts of the decoration. 
*******
Pagkatapos ng trabaho, dumalaw si Oliver sa photoshoot ni Taya. Kadalasan, madaling araw natatapos ang photoshoot ng dalaga, kaya kahit gabi dumadalaw siya. Pagdating doon, nakita niyang nakasuot ng lace lingerie ang nobya habang nakahiga sa mga rose petals. 
He had always admired her beauty and he wouldn't get tired watching her. Nang magbreak, nilapitan siya ni Taya. Isinuot nito ang robe at itinaas ang buhok. Ibinigay naman niya dito ang pisalubong niyang brownies. Nagki-crave kasi ito sa brownies at sinabing bumili siya kapag dumalaw sa photoshoot.
"Thank you," anito.
"What time will you wrap up?" Tanong niya. 
"I'm not sure, probably around 3 AM or something," kumagat ito ng brownies. 
Pinunasan niya ng daliri ang gilid ng labi nito. 
"Message na lang kita when I get home," anito.
"Okay." 
He always told her to let him know when she got home just so he knew if she was safe because she had a stalker before. 
******
Kinabukasan, inasikaso si Miranda ang proposal ng isang kompanyang nag-aalok na maging flower supplier siya. The name of the company was NyTAngle. The CEO indicated on the proposal was Eugene Fuentes. 
"Anong oras daw nila gustong magkita?" Tanong niya kay Selene. 
Ito kasi ang nakikipag-usap doon sa NyTAngle. 
"After lunch daw po mam sa coffee bean sa BGC," anito. 
"Okay," wala namang problema sa kanya dahil medyo maluwag ang schedule niya bukas. 
Sumunod na araw, mag-isang nagtungo si Miranda sa Coffee Bean kung saan sila magkikita ni Eugene Fuentes, pero ang assistant nito ang nakikipag-usap sa kanya.
Pagpasok doon, hinanap niya ang kanyang contact person, pero ibang Fuentes ang nakita niya. Wala sa sariling lumabas ng coffee shop si Miranda.
*******
Sinulyapan ni Oliver ang relo nang hindi pa rin dumarating ang kanilang contact person. Mahigit thirty minutes na silang naghihintay ni Diana.
"Pakitawagan mo nga uli Diana," utos niya. 
Tinawagan naman nito ang may-ari ng flower shop.
"Sir hindi po sinasagot." 
Naiinis na si Oliver, pero naisip niyang baka natraffic lang or something. 
Nagpa-order uli siya ng kape kay Diana. Lumipas ang isang oras, naubos ang kape ni Oliver, pero ni anino ng may-ari ng Monarch Flower Shop, hindi nila nakita. Asar na asar na bumalik ng opisina si Oliver. 
********
Hanggang ngayon, hindi pa rin makapaniwala si Miranda na makalipas ang pitong taon nagtagpo muli ang landas nila ni Oliver. That bastard! Hindi niya malilimutan ang ginawa nito sa kanya dati. Sa wari niya ay pinaglaruan siya ng tadhana. Anyway, mabuti na lang at hindi natuloy ang pirmahan ng kontrata dahil wala siyang balak maging business partner ito. 
Maya-maya, nakahanda na siya para magtungo sa sixth anniversary ng Marine World. Inimbitahan siya ni Martha na bago niyang business partner, siya ang nagsusupply ng flowers sa occasions ng hotel. Mag-isa lamang siyang nagtungo dahil may photo shoot si Edward. 
"I'm glad you came," ani Martha. 
"Of course," ani Miranda. 
Naglakad sila papasok sa loob.
"I'll introduce you to my husband," ani Martha. 
"Sure." 
Hindi nagtagal nakita niya si Oliver, kaya napalitan ng inis ang ngiti sa kanyang mukha. Nakatayo ito malapit sa fountain, may hawak na glass ng wine, habang nakikipag-usap sa dalawang businessmen. Kumabog ang kanyang dibdib nang mapagtantong doon pa yata sila magtutungo sa direksiyon ng mga ito. Parang gustong hatakin ni Miranda ang kamay ni Martha palayo, pero nasa harapan na sila ng mga ito. 
"Hey there gentlemen, may I introduce Miranda. She is the owner of the popular Monarch Flower Shop and she sponsored the flowers for the event," ani Martha. 
Hindi makatingin si Miranda kay Oliver, malamang nakilala na siya nito. 
"Miranda this is my husband Luke, this is Eugene Fuentes, and his son Oliver, they're our business partners and good friends of ours," dugtong ni Martha. 
"Hi there, nice to meet you," aniya.
Ayaw sana niyang kamayan si Oliver, pero nakakahiya naman. Parang may kuryenteng dumaloy mula sa palad niya papunta sa utak niya nang magkadaupang palad sila.
********
So siya pala ang may-ari ng Monarch Flower Shop na nang-Indian sa kanya? Maganda siya.
"Ikinagagalak kitang makilala, napakaganda mo pala hija," puri ni Luke. 
Hindi naman niya maitatanggi ang sinabi ni Luke. 
"Thank you," ani Miranda. 
Her smile was like the light of a thousand fireflies that lit up a forest. Nevertheless, ito pa rin ang nan-Indian sa kanya. Nagkatinginan sila ng dad niya, alam na niya ang nais nitong ipahiwatig, pero hindi ito nagsalita. 
"Thank you for sponsoring the flowers for the event," ani Luke. 
"You are welcome." 
 "So paano, mauna na kami, see you later," ani Martha. 
"See yah," ani ng kanyang daddy. 
Sinundan niya ito ng tingin. Bakit naman kaya hindi ito nakarating sa kanilang appointment? Simula noong isang araw, wala na silang narinig na kahit ano mula rito. 
*******
Hindi mapakali si Miranda at parang gusto nang lumipad nang mga paa niya paalis ng lugar na iyon, pero nahihiya siya kay Martha. Nang hindi na matiis ang gutom, nagtungo siya sa buffet para kumuha ng pagkain. Nagsasandok siya ng steak nang kumuha naman ng cocktail drink si Oliver.
"So, it's nice to finally meet you here since we didn't meet during the contract signing," anito. 
Napaismid siya. Mukhang sinadya talaga nitong lapitan siya. Ngumiti kunwari siya.
"My apology for missing the appointment. Something came up and it was urgent, so I wasn't able to come." 
Pero nababasa niya sa mga mata nito na hindi ito naniniwala. Siguro iniisip nito na kaya hindi siya dumating ay dahil nalaman niyang ito ang may-ari ng NyTAngle.
"Excuse me," aniya at nagmamadaling umalis.
Nakahinga siya ng maluwag. Hinihintay niyang magsalita si Oliver tungkol sa kanilang nakaraan, pero wala naman itong sinabing anoman.

Someone who left a deep scar in her heart came her way again. At sa kanilang muling pagkikita, isa lamang ang nais ni Miranda- makaganti. At gagawin niya ang lahat para iparanas kay Oliver ang pait na ipinadama nito sa kanya dati.

indian hindi drama

Drama, Drama, Drama

So many walls

Love Connection [Tagalog Novel]

"Life of loving someone unexpectedly'

Swallowed Star (Tagalog)

I'm (Still) Into You R-18 (TagLish)

My Youth Began With Him

Incomplete Life ( stopped )

Once upon a time, He met Samantha

Karma - What Goes Around Comes Around

People search indian hindi drama also like: