New friend






Bryce Bernardo POV




Mahaba-haba rin ang biyahe papuntang Cagayan de Oro. Sa tansiya ko nga kung galing kayung Butuan City mga seven hours rin ang biyahe papuntang Cdeo. Pero bahala na at least kasama ko ang babaeng gusto ko ngayon.

Nandito kami ngayon sa isang lugar dito sa Misamis Oriental. Lahat ng mga pasahero bumaba na maliban sa amin. Naiwan kasi kaming dalawa dito, kumakain ng packed food na binili ko sa isang fast food chain.

"Masarap ba?" Tanong niya.

Ang hina niyang kumain halos nakaka dalawang packed na ako tapos siya halos hindi pa siya tapos kumain. 

"Oo naman. Paborito ko kasi 'tong burger steak eh lalo na 'tong peach mango pie." Sagot ko sabay kagat sa peach mango pie na binili ko.

Tumango naman siya sabay kuha sa inumin na binili ko rin . "Ako kasi ang paborito ko is yung sa Mack&Jey Restaurant sa QC ang sarap ng pagkain do'n. Palagi kaming kumakain dun with my squad." Aniya na natatawa pa kasi parang may naalala siya.

I just smiled at her. Nagpatuloy lang ako sa pagkain. Sarap talaga ng peach mango pie nila. Maya-maya bumaling siya sa akin.

 "Ang sarap siguro ng buhay mo no?" Aniya.

"Hindi rin. Nung nandun pa ako kay daddy palaging limitado ang mga kilos ko pero no'ng umalis na ako kay daddy at lumipat ako kay mommy. Malaya na ako pero ewan ko ba kay daddy pinapahanap pa rin niya ako kasi gusto niyang bumalik ako sa kaniya. He wish!" Sagot ko.

"Mahal ka no'n maniwala ka sa 'kin." Sabi niya sabay ngiti.

Tinignan ko lang siya saglit. "Sana nga pero hindi eh, iba si dad eh. Gusto pa niya na ako ang mag mana sa mga ari-arian niya." Sagot ko.

"Ayaw mo pa non? Mapapasayo ang lahat ng kayamanan ng daddy mo." Aniya.

I sighed at her. "Hindi ko kasi gusto ng ganun eh. Gusto ko kasi 'yung sariling sikap ko kaya ako nagkaroon ng ganong bagay." Sagot ko.

Tumango naman siya. "Iba mo rin no? 'Yung iba nga diyan kahit ayaw nila pinipilit pa rin nila 'yung sarili nila para lang sa mamanahin nila." Aniya.

I just smiled at her. "Kung pipilitin mo kasi kahit ayaw mo naman, para mo na ring niloloko ang sarili mo." Sagot ko.

Tumango naman siya. "Okay, iba ka nga." Aniya sabay inom sa drinks na binili ko.

Ilang oras rin ang nakalipas bumalik na lahat ng pasahero at umalis na kami sa lugar na 'yun. Binalot ulit kami ng matinding katahimikan. Pasimple naman akong tumingin sa kaniya. Ang ganda niya talaga kahit tulog siya. Humarap ako sa kaniya at tinitigan ang presensiya niya. 

"Sana ako nalang." Mahina kong bulong.

Napansin ko namang gumalaw siya. Umayos naman ako sa pagkaka-upo. Maya-maya huminto kami sa isang terminal sa isang lungsod. Mukhang next nito Cagayan de Oro na.

Ilan lang ang sumakay pagkatapos umalis na kami do'n sa lugar na 'yun. Si Marian naman natutulog pa rin gusto ko sana siyang gisingin pero alam ko namang pagod siya. Kinuha ko 'yung telepono ko at dinial ang numero ni Jeorge. Sinagot naman niya ito.

"Tang*na mo Bryce!" Mura niya sa akin.

"Gago ka! Balak mo bang gahasahin si Marian ha? Wala kang kuwenta Jeorge! Hindi siya karapat dapat sayo. Hindi ko hahayaang mapunta siya sa kagaya mong demonyo!" Sagot ko.

"Hoi! Tandaan mo 'to. I will get her back from you. Sa ngayon magpaka saya ka muna sa piling niya pero sa araw na kukunin ko na siya sayo wala ka ng magagawa Bryce. F*ck you!" Sabay patay niya sa telepono.

"Napakalaki mong gago Jeorge!" Mahina kong sabi.

Itinago ko 'yung telepono ko sa bulsa ko. Napansin kong gumalaw siya, mukhang gising na siya. Umayos ako sa pagkaka-upo ko at itinuon ko ang tingin ko sa glass window ng bus.

"Nasaan na ba tayo?" Tanong niya sabay hikab.

"Nandito na tayo sa Bugo kunting tiis na lang dadating na rin tayo sa Cagayan de Oro." Sagot ko.

Tumango naman siya. "Okay," Tipid niyag sagot.
"By the way uuwi ka bang Manila? Sasama ka ba sa 'kin?" Dagdag niya.

Tumango ako. "Yes, kasi si mama naghihintay na 'yun do'n sa 'kin." Sagot ko.

Tumango naman siya. "Okay." Tipid niyang sagot.

Nagkwentuhan lang kami tungkol sa mga buhay namin. Grabe! I thought Jeorge was her first love pero 'di pala. She had first love before but because of a horrifying tragedy her man was found dead inside on the car. She whimpered and she was in too pain at that time. She thaught herself to not in love again but she was to weak to defeat that. He gave herself to Jeorge but not her virginity of course ibang usapan na 'yun. 

Ako naman, I shared my story to her about how's my life with dad and how's my life with mom. It's quite new for me sharing my life story towards other person but it's okay she's not new to me.

"Sorry nadala lang ako sa emosyon ko." She said while wiping her tears.

I just smiled at her. "It's okay. You need to let it out or else you will be stuck at it...FOREVER." Sagot ko sabay pahid sa mga luha niya.

"It is my fault why he was died, k-kung sana 'di ko siya pina bili ng ice cream baka 'di pa siya patay ngayon." She said.

I hugged her. "Pshh. Hindi mo kasalanan, okay? Aksidente lang lahat wala kang kasalanan. Stop blaming yourself." I conceded.

Gumana naman ang ginawa ko dahil 'di ko na siya narinig na umiiyak. Bumitaw na ako sa pagkakayakap sa kaniya at hinarap siya.

"Hey, listen to me." Sabay tingin ko ng diretso sa kaniya.

I saw her stunned. I just look at her eyes. "Listen to me. It's not your fault, okay?" I said.

I saw her nodded at me. I just smiled at her. "Good." I replied.

Muli kaming binalot ng katahimikan buti na lang talaga malapit na kami sa Cagayan de Oro. 


— — —


Nakarating na kami sa Cagayan de Oro actually we're here at the entrance of the airport. It was really exhausting but sulit naman kasi kasama ko naman ang babaeng gusto ko maka sama.

"So pano? Tara na?" Pag-aaya niya.

Tumango ako. "Let's go." Sagot ko.

Pumasok kami sa loob ng airport at laking gulat ko na lang ng may mga taong naghihintay sa pag pasok namin. I roamed my eyes at the crowd at nakita ko na naman ang mga prest. Damn! Pati ba naman dito? Seriously dad?

"Mr. Bryce Bernardo? Totoo po ba na magpapakasal na kayo ni Ms. Stella?" Tanong ng prest.

Pumasok lang kami ng tuluyan na para bang walang prest sa dinaraanan namin.

"Excuse me." Walang gana kong sabi.

Pilit pa ring pumupunta sa gawi ko ang mga prest buti na lang may mga guards. I held her hand and she was aghast about it I just gave her a wink then we rushed out of them. 

"Grabe ang sikat mo naman." She uttered.

I just sighed at her. "Sikat? 'Di no!" I responded.

"Sus! In denial." Aniya.

Hindi ko na lang siya pinansin. Kumuha kami ng ticket papuntang Manila and we're both surprised when the girl hiss at us buti na lang nakakuha ako. 

"OMG girls. Bryce Bernardo is here but...who's that? A girl?" Rinig kong sabi ng babae sa mga kaibigan niya.

"I know that girl wait," Sabi ng kaibigan niya sabay kuha sa phone niya na para bang may hinahanap. Tumingin siya sa gawi ni Marian. "I knew it! She's the daughter of senator Julios Lastimoso. She's Marian Lastimoso the heir of La Amigos Inc." Sabi ng babae sabay baling sa kaibigan niya. "That girl is a high profiled person girl. Don't you dare to touch her or else you will be bragged off." She added.

The girl sighed in annoyance. "Maka alis na nga." Aniya sabay alis.

Bumaling ako sa kasama ko na walang pakialam sa pinagsasabi ng babae. Focus lang ito sa phone niya, plagi naman eh.

Nandito kami sa waiting area. 9AM pa kasi ang flight namin at alas otso pa kaya wala kaming magawa kundi maghintay. A short time later tinawag 'yung plane number namin for boarding. Tumayo kami at sumakay sa isang shuttle. Thank God kasi pagka alis namin sakto rin naman ang dating ng mga prest.

Maya-maya nakarating na rin kami sa plane. Bumaba kami sa shuttle at umakyat papasok sa eroplano. Pagka-akyat namin sa eroplano nagulat kami kasi puro banyaga ang nakikita namin. 

Bumaling ako sa kasama ko. "Hey, do you think tama 'tong nasakyan natin? Tignan mo naman oh. Puro banyaga." I uttered.

"Ito namang nakalagay sa ticket eh. Eh 'di ito na." Sagot niya.

I just sighed at her. Oo nga naman.

Umupo kami sa airlines seat. Naka upo ako ngayon sa tabi niya nasa gilid kasi siya ng window naka upo at may foreigner na nakaharang sa amin. Damn! This man!

I gazed the guy. He's tall and...handsome, I guess. I think he is a british. Nakakainis naman oh. I saw him conversing to Marian at tumango tango lang naman 'yung kasama ko. Dang! He's getting into my nerves.

"Ah okay. Nice to meet you Marian. By the way I'm Stephen I'm from London." Rinig kong sabi niya.

Nanggigigil ako sa briton na 'to ah! Nakaka kulo siya ng dugo. 

"Nice to meet you too Stephen, by the way if you don't mind that guy, his name was Bryce." Sabay turo niya sa akin.

Bumaling naman sa akin yung Stephen sabay kamusta. "Oh! Hi Bryce nice to meet you. If you don't mind to ask you this." Pumunta siya sa tainga ko. "Do you love her?" Pabulong niyang tanong.

Nagulat naman ako sa tanong niya. Nakakahalata ba siya? 

I remained silent. He chuckled. "Silence means yes." Aniya.
"Court her bro before it's too late." He whispered.

I thought he was my enemy but I was wrong. He's my adviser instead. 

"I'm scared bro." I whispered.

He sighed at me. "No, you shouldn't be scared bro. No matter what happen just trust yourself. Even she will reject you it's okay that's life then." Aniya.

Tumango na lang ako sa kaniya. "I'll try it bro. Thanks for your advice." I replied.

He just smiled at me. "By the way can I get your phone number?" Tanong niya.

Tumango naman ako. "Sure, here." Sabay abot ko sa calling card ko.

Kinuha niya naman ito. "Thanks. If you want more advice from me. Don't hesitate to call me. I'll answer it as quick as I can." He said.

Lumipad na ang eroplano at hindi man lang namin namalayan 'yun. Napasarap kasi 'yung kuwentuhan namin ni Stephen. He's nice than I think.

I saw Marian glared at me a glimpsed but I just snoot and smiled secretly.

"Bro, when you were arrived in Manila. Don't forget to call me and I give you some tips on how to court a girl." Bulong niya sa akin.

Tumango lang ako. "I will bro. By the way do you have a girlfriend? Sorry to ask that I know it's confidential, sorry." Sabi ko.

He chuckled at me. "It's okay bro, actually yeah...I have, but she's not here. She's in Italy we're in a long distance relationship but don't worry about me. I'm okay." He said while his eyes were saying he's not.

"Oh! That's good." Sabi ko nalang.

He just smiled at me.



Continue reading :)



Hi there, thank you for reading this chapter. Thank you kasi umabot ka sa pahinang ito. For opinions and suggestions just comment below and I'll answer it. Thank you :)

Spread this story guys.


Follow me on facebook:


@ Primo Magnus

A girl who always craving for something. Something strange for her. But what if she fell inlove to a stranger in just a night. That's make her a night to remember.

#Romance
#ANTR

Kamakailan lang, hindi lang ang buong Ming-Yue sector ang nakaalam sa pangalang Luo Feng, nakilala rin ang pangalang ito maging ng lahat ng residenteng nakatira sa paligid ng Lotus Pond park.
Ang Lotus Pond park ay makikita sa tabi ng Ming-Yue sector. Isa itong pampublikong parke.
Noong una, nakilala ni Luo Hua si Nan sa parkeng ito ng tiyansahan. Matao ang parkeng ito na isa ring lugar kung saan madalas na kumakalat ang balita. Dito rin kumakalat ang mga bagay-bagay na tungkol kay Luo Feng. Ang mga alamat tungkol kay Luo Feng….
Una rito ay tungkol sa isang hugis tatsulok na fighter jet na nakaparada sa loob ng Ming-Yue sector. Ayon sa kuwento ng iba, ang fighter jet na ito ay binili ni Luo Feng. Sinasabi naman ng mga taong pamilyar sa ganitong bagay na ang fighter jet na pangkaraniwang ginagamit ng military ay nagkakahalaga ng 1 billion, isa lang itong estimate. Ang mga fighter jets na may kakayahang maglakbay sa Forsaken Land ay nagkakahalaga na ng 10 billion. Kakaunting wargods lang ang mayroong kakayahang bumili nito, at ang fighter jet na ito ay mukhang espesyal kung titingnan.
Kaya mukhang napakamahal ng fighter jet na ito!
Sa tuwing iniisip ng mga residente mula sa mga katabing sector ang tungkol sa 10 billion Chinese dollars sa kanilang mga sarili ay agad na natitigilan ang mga ito.
At isa pa, mukhang ang Luo Feng na iyon ay naging examiner na ng Dojo of Limits sa Jiang-Nan City! Ano bang klase ng posisyon ang isang examiner? Isa itong posisyon na mas mataas pa kaysa sa isang chairman! Iilan lang ang tao sa Jiang-Nan headquarter city na mayroong mas mataas na awtoridad kaysa sa kanya. Maging ang mayor ng Jiang-Nan City at ang general ng army ay nagiging magalang sa pagharap sa kanya. Kinakailangan mong sumang-ayon sa bawat oras na humaharap ka sa ganitong klase ng tao!
Ang ikatlong kuwento ay tungkol sa dalawang kilalang mga may kapansanang tao sa loob ng Ming-Yue sector. Ang isa sa kanila ay ang kapatid ng henyong fighter na si Luo Feng, si Luo Hua. Dahil sa naging takbo ng kanyang pakikipagrelasyon ay tinangka nitong magpakamatay sa lawa ng Lotus Pond park. Isang may kapansanang nagtangkang kumitil sa sarili niyang buhay…. Matagal nang pinag-usapan ang topic na ito ng mga taong namamasyal sa parke. At ang may kapansanan na ito ay bumalik sa pagiging normal! Tumubo muli ang dalawang binti nito!
At ang isa sa mga ito ay ang may kapansanang si Zhang Ke. Isa siyang warlord level fighter kaya iginagalang ito ng marami. Pero maraming tao ang nakakita na… si Zhang Ke, na naputulan ng isang braso ay mayroon na ngayong dalawang braso. Matapos ang pangyayaring ito ay kumalat ang balita mula sa Ming-Yue sector: dahil sa relasyon ni Luo Feng at ng dalawang may kapansanang sina Zhang Ke at Luo Hua, ay nakatanggap ang mga ito ng napakahalagang gamot na nakapagpatubo muli sa mga naputol na parte ng kanilang katawan.
...
Hindi magawang tigilan ng mga tao ang pag-uusap tungkol sa tatlong naglalakihang kuwentong ito.
Siyempre, maraming tao ang nainggit sa mga magulang ni Zhen Nan. Noong una, sila ang naging dahilan ng tangkang pagpapakamatay ni Luo Hua sa parke matapos nitong pigilan ang pakikipagrelasyon ng kanilang anak dito… Pero ngayon ay masayang sinalubong ng mga magulang ni Zhen Nan si Luo Hua ng buong puso. Ayon sa mga kuwento ay nagawa pang ibili ni Luo Hua ng isang villa ang buong pamilya ni Zhen Nan sa isang sector kung saan kasalukuyang nakatira ang mga ito.
Ang pinakanakamamanghang parte pa rito ay ang pagiging pangkaraniwang tao ng mga magulang ni Zhen Nan. Kaya sino ba namang mag-aakalang makakaakyat sila sa puntong iyon!
Pero alam nilang lahat na…..
Ang lahat ng ito ay nangyari sa pamamagitan ng isang misteryosong tao—si Luo Feng! 19 years old pa lang ito pero nagawa na nitong tumayo sa tuktok ng buong Jiang-Nan headquarter city. Isa siyang maimpluwensiyang tao maging sa buong mundo. Nagkaroon ng interes ang lahat matapos marinig na wala pang girlfriend ang Luo Feng na ito.
Ang pakikipagrelasyon sa kapatid nito ay sobra-sobra na para sa kanilang lahat.
Kaya kung makukuha mo mismo si Luo Feng ay siguradong maging ang mga kasunod mong henerasyon ay makikinabang at matutuwa rito.
�������
Sa isang training hall sa 1st floor ng Limit Hall sa loob ng Ming-Yue sector.
Si Luo Feng, na nakaindian seat habang nakasuot ng isang training uniform sa ibabaw ng kanyang Soaring Shuttle, ay lumulutang sa ere habang pinapalibutan ng 12 piraso ng blade na parang mga bubuyog. Walang kontrol itong sumayaw habang bumibilis at bumabagal ang mga ito. Mukhang naglalaro ang 12 na piraso ng blade na ito habang sinasalubong ang isa't isa. Mukhang mayroon lang itong time difference na 0.01 second bago tumama sa kasunod nitong blade.
"Nakuha ko rin!" Nagpakita si Luo Feng ng matinding kaligayahan habang tumitigil at nagsisimulang lumutang ang 12 na piraso ng blade sa kanyang paligid.
Iniyuko ni Luo Feng ang kanyang ulo para tingnan ang kanyang tactical communications watch na nagsilbi bilang isang stopwatch—'3.08' ang makikitang numero sa display nito.
"Pasado!"
"Nagawa ko rin ang ikalawang drawing ng Celestial Deity Catalog sa wakas," natuwa ng husto si Luo Feng, "Susunod dito ay sasanayin ko naman ang ikatlong drawing ng Celestial Deity Catalog!" Sa totoo lang ay halos sumasapat lang ang spiritual force ni Luo Feng para magawa ang ikalawang drawing kaya nagawa niya itong masanay sa loob ng ilang araw.
Sa ikatlong drawing magsisimula… ang tunay na pagsubok sa kanya.
"Ang Golden silk net!"
Tiningnan ni Luo Feng ang isang net na nakatumpok sa isang sulok. Ang net na ito na mayroong kulay na ginto ay lumutang at mabilis na lumatag sa pamamagitan ng isang tingin ni Luo Feng. Napakaliit ng pagkakatumpok nito pero nakakasurpresa itong lumatag sa gitna ng training room. Mayroon itong habang umaabot sa 8.3 meters at lapad na umaabot sa 6.1 meters. Napakakapal ng pagkakagawa sa net na ito, ang bawat ginintuang string nito ay mayroong kapal na umaabot sa 5mm.
"Cover!" isip ni Luo Feng sa kanyang sarili.
Agad na bumagsak ang ginintuang net na ito sa sahig na para bang isang magic carpet.
"Manghuli ka!" Ang ginintuang net, na para bang isang palad ay direktang bumalot sa fist strength testing machine sa isang tabi.
"Bilis ang pinakaimportanteng bagay sa paggamit ng ginintuang net na ito," isip ni Luo Feng sa kanyang sarili, "Kung gugustuhin kong mahuli si Li Yao gamit ang net na ito ay kinakailangan ko itong kontrolin ng mabilis!" Malinaw na ang bilis ni Luo Feng sa pagkontrol ng net na ito ay hindi maikukumpara sa bilis ng kanyang pagkontrol ng kanyang throwing knives o ng mga piraso ng blade mula sa kanyang Soaring Shuttle. Dahil mas malaki ang surface area ng net na ito na nagreresulta sa napakalakas na air resistance.
...
Nanatili si Luo Feng sa 1st floor ng Limit Hall habang sinasanay ang kanyang sarili sa loob ng kanyang pribadong training room ng buong umaga.
Napakalawak ng sukat ng Limit Hall at hindi rin marami+rami ang mga fighters na nagsasanay dito. Kaya nagkusa ang chairman na si Zhou Zheng Yong at ang tatlong chiefs na iremodel ang isa sa mga training room sa 1st floor ng Limit Hall sa Yang Zhou City. Nagpadala rin ito ng napakaraming gamit para maging isa itong training room na nararapat sa pagsasanay ng mga wargods.
At pagkatapos ay naging isa na itong pribadong training room para sa wargod na si Luo Feng.
"Hi Ma, handa na po ba ang pagkain natin?" ngiti ni Luo Feng habang binubuksan ang pinto ng kanilang bahay.
"Malapit-lapit na anak," personal na nagluluto sa kanilang kusina ang kanyang ina na si Gong Xin Lan habang tinutulungan ang isa sa kanilang kasambahay. Walang gaanong mapagkaabalahan ang kanyang ina na si Gong Xin Lan kaya pinili nito na palaging magluto sa kanilang bahay. At dahil libre siya sa buong araw ay nagagawa rin nito na makipaglaro ng mahjong kasama ang ilang maybahay sa loob ng sector. Napakakumportable na ng kanyang mga araw mula noong lumipat dito.
Tumingin si Luo Feng sa kanilang sala kung saan kasalukuyang nakahiga ang kanyang ama sa sofa habang nanonood ng balita sa TV.
"Nakabalik ka na pala kuya," isang lalaki at isang babae ang lumabas mula sa isang kuwarto sa tabi ng kanilang bahay.
Medyo namumutla ang mukha ng halos payat na teenager na lalaki. Pero nagmukha itong guwapo dahil sa matangkad nitong katawan. Nagpakita naman ng isang pormal na ngiti ang babaeng nakahawak sa kamay nito kay Luo Feng. Ang dalawang ito ay walang iba kundi ang kanyang kapatid na si Luo Hua at Zhen Nan.
"Narito pala si Nan," ngiti ni Luo Feng habang tumatango, "Mabuting igala mo siya mamayang hapon Luo Hua."
"Walang problema kuya," ngiti ni Luo Hua habang tumatango, "Oo nga pala kuya, mayroon akong mga litrato ng ilang babae rito; nakisuyo ang ibang tao kay Zhen Nan na dalhin ito sa iyo. Gusto mo bang tingnan ito? Napakaraming magagandang dalaga rito oh."
Natigilan si Luo Feng.
"Oo nga," sumilip ang ulo ng kanyang ina na si Gong Xin Lan sa kusina habang sumisigaw na, "Feng, noong nagexercise ako kaninang umaga ay marami-raming tao rin ang kumausap sa akin tungkol diyan, Mayroon din akong litrato ng iilang magagandang bata rito. Nagustuhan ko ang ilan sa kanila."
Hinampas ni Luo Feng ang kanyang ulo.
Mula noong makabalik siya ay napakaraming bagay na kagaya nito ang nangyayari.
"Ma, hindi ba't sinabi ko na sa iyo na huwag mo nang sabihin sa akin ang tungkol sa ganitong mga bagay?" iling ng naaasar na si Luo Feng.
"Kuya, wala namang mawawala sa iyo kung kikilalanin mo muna sila hindi ba? Wala ngang ni isang pagkakataon ang ibang tao na makakilala ng nagagandahang dalaga. Mukhang mabait naman ang ilan sa mga ito. Magiging confident ba ang mga ito na magbigay ng kanilang impormasyon kung hindi sila ganito katalino?" taas ng kilay ni Luo Hua "AHH—" tiningnan ni Luo Hua ang kanyang girlfriend na kanyang katabi dahil sa lakas ng pagkurot nito sa kanya.
Iniling ni Luo Feng ang kanyang ulo.
"Ma, Pa," lingon ni Luo Feng, "Hindi po ako maghahapunan dito mamayang gabi, may mga bagay po akong kinakailangang gawin mamayang hapon."
Noong 4PM ng araw na iyon ay sumakay si Luo Feng sa kanyang auto jet at pumunta sa main city sector mula sa Yang Zhou City.
Matapos iparada ang kanyang auto jet sa bubong ng headquarters ng Dojo of Limits ay sumakay si Luo Feng sa isang pribadong sasakyan papunta sa airport.
Sa airport.
Nakasuot si Luo Feng ng jeans at isang kulay itim na T-shirt. Pero nakasuot sa loob nito ang isang itim na piraso ng armor na ginawa ng kanyang Black God set. At nakalagay sa loob ng armor na ito ang 365 piraso ng kanyang Soaring Shuttle na nakakalat sa kanyang buong armor.
Ito ay dahil, una, napakapraktikal nito dahil ang pagsusuot ng isang armor ay katumbas ng pagdadala ni Luo Feng ng pinakamalakas niyang sandata, ang Soaring Shuttle. At pangalawa ay ligtas ito! Kung pag-uusapan ang depensa ay napakalakas kung tutuosin ang Black God set pero ayon sa manual… ang materal na ginagamit sa paggawa ng Soaring Shuttle ay mas higit na kahanga-hanga kaysa sa material na ginamit sa paggawa ng Black God set!
"Nakarating na," tingin ni Luo Feng sa paligid.
Sa ere, isang dark blue na ilaw ang tumagos sa kalangitan habang paparating dito. Lumutang ito sa kalangitan sa ibabaw ng airport. Ito ay walang iba kundi isang napakalaking commercial plane. Mabagal na bumaba ang napakalaking commercial plane na ito bago tuluyang huminto.
HUA--
Kusang bumukas ang hatch nito kasabay ng paglatag ng isang hagdanan.
Mayroong anim na tao kasama si Luo Feng ang sumalubong sa mga sakay ng kararating na eroplano. Kinakailangan mong maging awtoridad bago magawang makalapit ng ganito sa pinaglalapagan ng mga eroplano. Mayroon lang anim na tao ang nagawang lumapit dito kasama si Luo Feng. Ang karamihan sa mga taong sumasalubong ay kasalukuyan lang na naghihintay sa exit ng airport.
"Xu Xin!" tiningala ni Luo Feng ang kanyang ulo at tumingin-tingin sa paligid.
Kasama ng napakaraming pasaherong bumababa sa hagdanan ang isang babae na nakasuot ng light green na collared shirt at jeans na agad kumuha ng atensyon ni Luo Feng. Malinaw na naipakita ng napakapreskong tag-araw si Xu Xin. Kahit noong bata pa lang ito ay nagkaroon na si Xu Xin ng isang aura na mas nakakapagpaatractive rito.
"Noong high school ay para lang isa naming kapitbahay si Xu Xin. Noong maging manager naman siya ng HR alliance ay nagbigay naman ito ng isang aura na parang isang propesyunal na empleyado…" Inaamin ni Luo Feng sa kanyang sarili na nagsimula na siyang maattract kay Xu Xin noong freshman year pa lang nila noong high school.
Tumingin din si Xu Xin sa ibaba ng hagdan at napangiti nang makita ang nag-aabang na si Luo Feng sa ibaba.
Nagpatuloy sa paglalakad pababa ang mga pasahero ng eroplano.
Nang makababa si Xu Xin sa hagdanan ay direkta siyang naglakad papunta kay Luo Feng. Makikita sa mukha nito ang isang napakataas na ngiti bago sabihing, "Akala ko hindi ka na darating eh."
"Kailan ba ako hindi tumupad sa sinabi ko?" tawa ni Luo Feng.
"Xu Xin," sabi ng isang boses sa kanilang likuran.
Hindi maiwasang mapatingin si Luo Feng sa pinagmulan ng boses na ito. Isang binata na mukhang 20 years old ang naglakad. Malinaw na mamahalin ang suot nitong mga damit at sapatos, maging ang kanyang suot na relo sa braso… na mukhang nabibilang sa mga kilalang brand sa buong mundo. Ang kanyang mga ngiti ay nagbigay ng isang high class na aura. Hindi maiwasang mapatanong ni Luo Feng kay Xu Xin na, "Nabibilang ba siya sa Xu Family?"
"Hindi naman," mahinang sinabi ni Xu Xin.
Tiningnan ng teenager si Luo Feng. Napakanormal ng suot nito na para bang isang college student na naglalakad sa gilid ng kalsada. Eleganteng iniabot ng binata ang kanyang kamay habang nakangiting sinasabi na, "Hello, ako pala si Sun Chao, hindi ko alam kung ikaw ba ang…."
"Ah, Luo Feng!" sabi ng isang tuwang-tuwa na boses.
Lumingon si Luo Feng at agad niyang nakita ang kapatid ni Xu Xin na si 'Xu Gang' na nakasuot ng suit habang buong pusong nakangiti at tumatakbo papalapit sa kanila. Matapos makita ang binata sa kanyang tabi ay nakangiti nitong sinabi na, "Sino bang mag-aakala na makakaharap ko agad si Luo Feng matapos kong makabalik rito. Hahaha, napakaganda ng araw na ito. Ah, Sun Chao, hayaan mong ipakilala ko sa iyo. Ang boyfriend ng kapatid ko na si Luo Feng!"


Taong 2056, sa loob ng isang siyudad na makikita sa Su Jin Area makikita ang isang teenager na nakasuot ng combat vest, pangsundalong pangibaba at battle boots na gawa sa alloy na nakaupo sa tuktok ng isang sira sirang six story residential apartment. Makikita sa kaniyang likuran ang isang hexagonal shield at ang kaniyang hawak hawak na blood-shadow battle knife. Tahimik siyang nakaupo sa dulo ng rooftop. Makikita sa mga oras na ito ang kumikinang na kalangitan at mararamdaman ang napakapreskong hangin na kasalukuyang umiihip patungo sa kaniya. Pero tanging katahimikan lamang ang maririnig sa sira sira at abandonadong siyudad na ito at kung minsan ay mayroong paisa isang pagalulong ang maririnig na magbibigay takot sa sinumang makarinig nito.

"You brought this all to yourself, Louie..." Simula ng real talk sa akin ni Gio habang nakaupo ako sa isa sa mga metal benches sa airport, waiting for my flight to Istanbul. "Parang di mo naman sinunod lahat ng instructions ko sa iyo, no? Parehas kayo in a position not to afford lying to each other."

"Hindi naman ako nagsinungaling sa kanya." Pagdadahilan ko, being technical about things. "Di ko lang nasabi sa kanya agad as I was sorting my feelings for him. Alam mo iyan."

"It's still the same, Louie." Wala talaga akong lusot sa counselor-in-training kong ito. "If you told him the reason why you can't commit to a relationship simula pa lang, di na sana siya nageffort na suyuin ka. Or rather, nagkaroon na siya ng oras to plan what to do about you. Siyempre nga naman, magugulat yung tao na sinabi mo iyon kung kailang pupunta ka na ng Ireland, di man lang siya nakapag-prepare?"

"Di ba siya nagawi sa inyo?"

"Sa akin mo pa talaga siya hinanap. Aso lang?" Sinundan iyon ng halakhak na kitang-kita ko sa video call namin. "I told him not to come here kasi ang dami kong guests. He said pupunta na lang siya sa nanay niya - must be trying to chill and let off some steam."

The day after bumalik kami mula Nueva Ecija, hindi niya binubuksan ang pinto ng bahay niya, kahit ilang katok ko o alok ko ng ulam sa kanya. Kahit gabi nakapatay ang mga ilaw na para bang uminom siya ng madaming sleeping pills at tinulog na lang ang buong araw niya. Kung hindi sa kaka-seen niya ng mga messages ko baka napatawag na ako sa 911 at pinatadyakan sa NBI ang kanyang gate para i-rescue siya.

Gio told me not to force patching things up with him - not because it's impossible na mapatawad ako ni Dan but because he must be too drained how a roller coaster the past few months have been. I should just stick on sending messages just to let him know I'm okay.

"I'm just afraid he will not talk to me again, you know..." That point I must admit na nami-miss ko siya. "Ayoko lang kasing umalis na may bad blood ako sa kahit sino, lalo na sa kanya. When you thought we straightened up lahat ng sabit."

"As if di ka babalik sa Manila once in a while, right?" May point nga naman siya. "He loves you, I assure you. Di ka matitis nun. Pag di pa rin siya nagparamdam anytime soon ako na mismo sasapok sa kanya. This drama isn't all about him, you know."

"Thank you. Na-send ko pala sa iyo yung passwords ng CCTVs ko, ah."

"No biggie. Wala namang magnanakaw doon sa bahay mo diyos ko, daig mo pa prison cell sa pagka-paranoid eh!" We ended the call promising he'll check my place once in a while kapag nabibista niya si Dan.

I hate romance movie cliches pero ito iyong moment na I wished tatakbo si Dan papasok sa airport, haharangin siya ng guards tapos magsisisigaw na mahal niya ako at ayaw niya akong umalis. Pero real life 'to kaya malabong mangyari iyon. Nang nag-flash sa TV screens that the gates are open it was a sign for me na kailangan kong umalis na ganito ang situwasyon.

       

"Zrasti?" (Hello?)

"Khei, kak varvi?" (Hey, how's it going?)

"V momenta s?m v Varna. Zashto?" (I'm in Varna right now. Why?)

"Za s?zhalenie! Mislekh, che si na rabota." (Sorry! I thought you're at work.)

"Tova e dobre. Zashto se obadikhte?" (It's okay. Why did you called?)

It was my first weekend in Bulgaria and I decided to spent it sa isa sa mga resorts sa Varna, a city beside the Black Sea. Not that it's too different sa Pilipinas - you can mistaken it to Boracay or some other island pag napuntahan mo, just that hindi siya isla at di masyadong mainit kahit na summer.

And the similarities do not end there - marami rin silang simbahan at mga call center gaya sa Pinas, which is the reason why Beata sent me here to check one of her vendors. Madali naman silang kausap such that yung akala mong pagkasungit nila is just their normal poker face. Pag naka-kwentuhan mo na sila you'll realize how they love their families and hate their government just like us.

"I was looking for some files you shared yesterday but I can't find it anywhere in my e-mail..." Daing ni Boyko sa akin, isa sa mga company staff namin. "Do you remember the file name so I'll search for it myself? The HQ's nagging me already."

"No it's okay, I have my drive in my phone. Let me send you a link."

"Oh goodness, thank you! Sorry I've disturbed you. Nasladi!"

"Chao." Sabay baba ko sa telepono para i-send ang hinihingi. Thank goodness for technology, even if it makes me connected sa trabaho all the time. I don't mind it anyway if it makes me distracted sa lahat ng drama ko sa buhay.

The beach was filled by Russians, Germans and other tourists like me. Yun nga lang, I awkwardly stand out being the only Pinoy around. They say Europeans like Asians dahil unique kulay natin but no, not really in the mood for that.

We found someone you may super like! Notification ng dating app ko sa phone. Another bald-headed local na super borta ang katawan - ganun ba lahat ng lalaki dito? Parang puro judo at weightlifting lang alam nilang gawin. I ended up swiping left.

Hanggang sa pagbalik ko sa hotel di pa rin mawala sa akin yung mabigat na feeling. Ang ganda pa naman sana ng views ng sunset and everyone's out to party, pero all in my head was Dan - how I wish he was here with me, since nababanggit naman niya yung pangarap niyang maikot ang mundo. Europe's small anyway so magcru-cruise kami sa Prague, aakyatin namin yung ruins sa Athens, magsasayaw sa Barcelona, magkakape sa Paris, magpapakalasing sa Berlin at magpapaka-ligaw sa mga tube sa London...

It's my fault, definitely. Ginusto mo 'to, Louie. Pabebe ka kasi, eh. How dare you demand him to be honest while you can't even be honest with him, yourself and your feelings?

I decided na isara ang kurtina ng kwarto ko and just let the bedside lamp be my companion. Wala rin naman ako sa ganang kumain. In fact I was longing for something else, his hands larger than mine, his careful touch that makes me shiver and crave for more...

Kahit anong gawin ko to please myself it doesn't satisfy me. Even I let others hold it, it won't be enough. It misses his warmth. It misses his caress. It misses his love.

       

Hindi ko maalalang nag-set ako ng alarm kaya naasar akong tumutunog ng malakas ang cellphone ko. The curtains are still closed at wala akong kamalay-malay anong oras na labas, until my eyes cleared out at nagising ako sa katotohanan:

One Call Waiting: Beata

I must be fucked up! Nagmadali akong mag-swipe sa screen para sagutin siya.

"Louie, do you have a hang-over?" Inis na bati ng boss ko pagkasagot ko ng tawag. "I know the Black Sea is fun but I never knew you'd be wild and crazy so early!"

"No Beata, I actually over-slept." Clarification ko. "I...I even forgot dinner. What's up?"

"What's up my ass, you definitely forgot something!" Halata yung galit niya sa paanong lumalabas ang accent niya, kahit na subukan niyang lambingin ako. "You still remember what I asked you before sending you to Manila, right?"

"Oh, fuck - sorry, sorry, it slipped out of my mind..."

"You don't have to be sorry, as I took care of it now. Really, what's up with you?" Nahaluan na ng pag-aalala ang tono ng kausap ko. "You're not the kind who forget things! Signs of aging?"

"Now that's offensive, Beata."

"I'm just joking else I might spew harsh words on you. Anyway, I already talked to HR in Manila and they already found someone to take over your job there. You did the initial interviews, right? Why haven't you told me your recommendations?"

"I thought it's the HR that will send it to you!"

"See, you remember Jordan? The scruffy guy with glasses?"

Wait, nagbibiro ba 'tong boss ko?

"I have no choice but to choose him, all the other guys simply won't work. Thing is, we can't onboard him in Singapore so I told the Manila staff to give him tickets to Budapest."

I was wide open trying to process what she just said. Totoo ba 'to? Is the one above really making a joke out of us? It's as if he's playing a perfect orchestra para lang sa aming dalawa.

"Hello...you're still there?"

"R...right. Sorry, I missed the last part..."

"Okay, I won't repeat this anymore. Tell Boyko you'll leave earlier, he can handle stuff anyway." Napahanap ako ng papel at ballpen habang nakaipit pa ang cellphone ko between my ears and my shoulders. "Check out later and take the plane to Hungary; I'll send you the tickets. Jordan should arrive around the same time as you then he'll brief you about your agenda there. Got questions?"

"Noted." Confirmation ko sa kanya. "Gosh, Beata, why should we always work on short notice like this?"

"This is what you signed up for!" Ano nga bang choice ko. "And stop complaining! I really chose him on purpose as he seems the one for you!"

"Get out of my love life, okay." Inis kong sagot. "Bye!"

"Have fun. Mwah!"

Napasinghal na lang ako habang nakaupo sa gilid ng higaan. Sarado na sigurado ang breakfast buffet - bahala na akong makakain ko sa bus. I rushed to pack my things and let the reception na aalis na ako.

Iba mas priority ko noon, though - paano ko siya haharapin? May idea ba siya sa lahat ng kalokohang 'to? Galit ba talaga siya sa akin, o isa lang ito sa mga sick jokes niya? Tang ina naman, di ko na alam! Lahat na lang ng klaseng emosyon naramdaman ko na dahil sa kanya!

If only I could ask the bus and the taxis na lumipad para lang mapabilis ako. Di ko malaman saan ko nakuha yung energy to sprint hundreds of kilometers - daig ko pa ang sumali sa Amazing Race. Sa kamamadali ko, sa airport ko na lang nagawang i-message siya:

Gago ka. Hindi mo sinasabing natanggap ka pala. Nagngingit-ngit kong message, pero ang hinayupak walang sagot. Hanggang dito seen pa rin. Di ba uso wifi sa sinakyan niyang eroplano?

Wala na sa akin kahit siksik ang eroplano at may maingay na baby sa hilera namin, ang mahalaga maka-alis ng payapa. Lord, tigilan mo na pagjo-joke oh, huwag mo naman sanang pabagsakin 'tong eroplano, paranoid kong dasal as the plane took off.

       

Halos hating-gabi na nang nakarating ang eroplano mula Sofia papuntang Budapest. Kahit na marami akong kasamang pasahero, the airport felt empty and lonely pagpasok ko. If not for the lights sa runway, the whole area will be pitch black.

He must be here by now, isip ko as I fumble for my phone. Akala ko wala talaga siyang balak magparamdam till the last minute tapos ito, puro missed call na pala siya. Nasa train station ako, message niya sa akin 30 minutes bago ako dumating. I hope di siya nagngingit-ngit sa galit ngayon dahil di ko siya nareplayan!

"Sorry, kala-land ko lang. Pasakay na ako ng shuttle." Straight-faced kong mensahe sa kanya. But deep inside gustong-gusto ko na siyang makita. Paano siya nakarating mag-isa dito? Anong mga plano niya at kailangang sumunod siya sa akin?

From the shuttle to the train station kaunti na lang ang nakasabay ko, all tired from their flights and just want to go home. Pagkakita ko sa kanya sa bintana all I wanted is to dash palabas. He was there waving at me, wearing the wrong clothes for the season, waiting sa harap ng classical facade ng istasyon.

"Buwisit ka!" Kaysa hello ang masabi ko iyon talaga ang sumalubong sa kanya. "Niloloko mo ba talaga ako? Of all things na pwedeng mangyari, ito pang pagsunod mo sa Budapest, of all places? How in the fuck you managed to end up here?"

"Google Maps!" Pa-bibo niyang sagot.

"Hindi iyon eh...why? Paano nangyaring kailangan mong sumunod dito?" Doon na lumabas lahat ng init ng ulo ko. "Lahat ba ng pagda-drama mo bago ako umalis, joke lang para mainis ako? May idea ka ba sa lahat ng 'to ever since?"

"No! I'll be a stalker for you pero wala talaga akong alam sa lahat ng 'to!" His face tried to hide his giggles dahil alam niyang masasapok ko siya. "Last minute lang noong may tumawag sa aking tanggap na daw ako. Tapos itong boss mo minadali akong lumipad papunta dito. Buti na lang di pa paso passport ko!"

And there I was still gasping for air.

"Huy, okay ka lang?" Kumuha siya ng tubig mula sa nakasukbit niyang bag. "Uminom ka muna-"

"Wait, naninikip yung dibdib ko..." Pero yung dibdib niya ang pinaghahampas ko kaysa yung akin. "Di ko na alam paniniwalaan ko, Dan. Di ko na kaya 'tong larong 'to. Game over na sana, please? Naka-abot na sa ibang bansa 'tong kalokohan natin!"

Of course, his natural response was to bring himself closer to me.

"Ito na talaga, Louie. Makakahinga na tayo ng maluwag! Ayaw mo nun, wala ka nang dahilan para itulak ako? Anong say mo?"

"Hindi ka galit sa akin?"

"Ako nga dapat mag-sorry sa iyo, eh. Depress-depress ako eh ang simple-simple lang naman solusyunan 'tong problema natin." Parehas nga talaga kaming malaking tanga. "Simula ngayon lahat haharapin natin ng magkasama, ha? Pag may problema, pag-uusapan. Pag may drama, isha-share. Pag masaya, parehas tayong tatawa. Pag may kalaban, lalaban. Ano?"

"Hanggang dito ba naman magspe-speech ka pa rin?" Here I was, trying to control my tear ducts from opening.

"Bakit hindi?" Our embrace became tighter, walang paki-alam kung may nakakapansin ba sa amin. "So ano, go na tayo sa adventure natin?"

"Game." Assurance ko with a smile on my face. "Ikaw pa, malakas ka sa akin, eh."

Then he returned my favor with a very passionate kiss, one that will put Europeans into envy.

"Diyos ko Dan, di ka ba talaga maka-tiis?"

"Paki nila." Napatawa na lang kami as we walk leisurely papasok sa istasyon, knowing the night will be nice for the both of us.

Home is where the heart is - iyon ang malalaman ni Louie literally nang maging kapitbahay niya ang kanyang ex na si Dan. Time has passed, life's better and they're both dapper - may dahilan pa ba para di ituloy ang naudlot na pag-ibig?

Join them in their journey in rediscovering their past, dealing with the present and realizing why love is a decision we make constantly, anuman ang mangyari.

"This is the kind of  press conference that i wanted to give you. A wedding." ani Dixal saka siya dinampian ng halik sa leeg at gumanti ng yakap sabay ngiti sa kaibigang noo'y tila naiinggit sa nakikita sa kanila, katabi nito ang dalawang magbalae at ang batang nakahawak sa mga kamay ng dalawang lola habang nakatitig sa kanila. 

Di niya mapigil mapaluha sa galak sa surpresang ito ng asawa. Buti na lang pala nalaman nito kung nasaan siya. Kung nagkataong nahuli ito ng dating ay wala nang surprise wedding na magaganap ngayon. 

"Ssssh.Stop crying. Baka pumangit ka sa araw ng kasal natin. Ayukong magpapicture pag namugto yang mga mata mo." biro nito saka hinagod ang kanyang likod nang marinig nitong sumisinghot siya. 

Nangigiting hinampas niya ito sa likuran. 

"Sira ka kasi. May pasurprise-surprise ka pa. Kung nahuli ka ng dating eh baka nakaalis na ako, di mo na ako naabutan." sagot niya. 

"It will never happen, sweetie." puno ng kumpyensang sagot nito habang patuloy na hinihimas ang kanyang likuran nang gumaan ang kanyang pakiramdam. 

"Bakit naman?" curious niyang tanong. 

"Di ka pa nakakarating sa airport, pinaban na kita sa ibang terminal at pinasara ko na agad ang buong terminal 4 nang di ka makatakas sakin." nangingiting sagot nito. 

"What?" gulat niyang inilayo ang katawan rito at kunut-noo itong tinitigan ngunit di niya tinaggal ang mga braso sa balikat nito. 

"You brute! You mean bago pa ako nakapagtanong sa staff ng AirAsia airline, kilala na nila ako?" nahihiyang sambit niya. 

Tumango ito, pigil ang ngiti. 

Kunwa'y inis niya itong kinurot sa tagiliran. 

Isang malakas na tawa lang ang isinagot nito. 

Napahagikhik na rin siya. 

"Hoy, hoy, tama na nga yang landian niyo't bumalik ka na sa shuttle bus nang maasikaso ka na ng mag-aayos sayo." pigil ni Aling Nancy sa gagawin pa nila nang nagmamadali itong lumapit.

"Ma!" naluluha niyang tawag dito.

"Hep! Hep! Ayuko nang drama ngayon ha? Tapusin muna natin itong kasal niyo't kaawan mo yang si Dixal. Aabot sa ilang milyon ang gastos nitong kasalang to sa pagpapasara pa lang nitong terminal." saway ng ina, sinabayan na ng daldal sa kanya. 

Isang hagikhik lang ang kanyang isinagot saka tinanggal ang isa pang kamay na nakapatong sa balikat ng asawa. 

"Pumasok ka na uli sa shuttle bus para maayusan ka na." utos na rin ni Dixal  nang makitang ready na ang lahat. 

Agad siyang sumunod at nagpatiuna nang pumasok sa loob ng shuttle bus.

Pagpasok pa lang sa loob, nakita niya agad ang anim na mga babaeng mag-aayos sa kanya. 

Umagaw din ng kanyang atensyon ang nakahanger na wedding gown sa loob ng bus. 

"Woooow!" bulalas niya at excited na lumapit sa kinaruruunan ng damit saka pinagmasdan iyong mabuti. 

Cap-sleeve and A-line diamond wedding  gown yun, inadornohan ng iba't ibang kulay ng totoong dimonds sa palibot ng  dibdib hanggang likuran at sleeve ng damit pababa sa beywang, pakunti sa bandang baba ng ball gown hanggang sa laylayan. At may cathedral train na aabot seguro sa limang metro ang haba. 

Maluha-luha na naman siya habang kinakalkula kung magkano ang gown na yun na totoong diamonds ang nakalagay bilang dekorasyon. Ganun siya kamahal ni Dixal na ultimo gown niya ay ginastusan talaga nito mapaligaya lang siya sa inihanda nitong kasal para sa kanya. 

Idagdag pa ang total cost ng venue nila na sadya nitong ipinasara para lang maisakatuparan  ang kasal na yun. Wag nang isali ang bayad sa mga media sa labas at ang pagkain at mga  damit ng mga bridesmaid at groomsmen. 

Kung merun mang mas hihigit pa sa engrandeng kasalan, yun na seguro yun. 

"Ma'am, sisimulan ka na po naming ayusan." anang isang naka mermaid gown na babae. Kulay peach ang suot nitong gown. 

Lumingon siya rito saka tumango. Sa makaisa  pa'y muli niyang pinagmasdan ang isusuot na gown saka lumapit sa tumawag sa kanya. 

"Diyos ko. Salamat po at binigyan mo ako ng isang asawang tanggap ang buong ako at kayang umunawa sakin sa lahat ng bagay. Salamat po Diyos ko." taimtim niyang dasal sa Diyos. 

"HUH! SA WAKAS, DIXAL! MAKAKAPAGPAHINGA NA RIN AKO PAGKATAPOS NITO." hindi pa man nakakapagsalita si Dixal nang lumapit kay Lemuel ay inunahan na siya ng kaibigan. 

Natatawa niyang tinapik ang balikat nito. 

"Thank you so much Dude. I'm really blessed sa pagkakaruon ko ng kaibigang tulad mo." anya sa lalaki. 

Lalong lumakas ang hiyaw nito. 

"Huh! Isang mahabang bakasyon to, Dixal. 2 months vacation, Dude." hirit na agad nito, ilang beses na itinaas-baba ang dalawang kilay habang pigil ang ngiting nakatitig sa kanya. 

"What? 2 months?" dismayado niyang sambit. 

Biglang lumukot ang mukha nito. 

"Hey! Isipin mo na lang ang pagod ko sa pag-aasikaso sa lahat, Dixal. Hindi pa nga sapat ang two months vacation para sa lahat ng ipinagawa mo sakin ngayon." katwiran nito. 

"One month lang Bro. Sasabayan mo pa talaga kami." angal niya. 

Sandaling natigilan ang kaibigan, pagkuwa'y tinapik siya sa balikat.

"Don't worry dude. I'll make a resignation letter later, huh? Sumusobra ka na sakin eh." reklamo na nito habang nakaarko ang dalawang kilay. 

Gusto niyang matawa sa ekspresyon ng mukha ni Lemuel. Ngunit tama ito, malaki talaga ang utang na loob niya rito, sa pag-aayos pa lang sa lahat, maisagawa lang ang kasalang ito ngayon.

Hinuli niya ang kamay ng lalaki saka tinapik- tapik. 

"How about a one year vacation with pay?" 
anya. 

Napanganga ito sa pagkagulat, di agad nakapagsalita saka mariing tumitig sa kanya,  inaalam seguro kung nagbibiro lang siya o nagsasabi ng totoo. 

Nang tumango siya para ipaalam na seryoso siya'y saka nito binawi ang kamay sa kanya at napahalakhak sabay palakpak, di nakuntento duon, napalundag pa sabay sigaw. 

"Woooh! That's my boss! Wooh! Sa wakas." 

Natawa na rin siya sa naging reaksyon nito. Pero kung tutuusin, kulang pa yun sa lahat ng tulong na ginawa nito sa kanya, sa kanila ni Amor, sa pamilya niya.

"Nice shout out, huh!" sabad ni Dix habang nakangiting  papalapit sa kanilang dalawa. Naka tuxedo din pero navy blue naman, tulad ng kay Lemuel. 

Pagkalapit lang ay humawak ito sa kanyang balikat at pinisil iyon. 

"Congrats, Bro." saad nito sabay ngiti sa kanya. 

"Thanks, Bro. Ikaw, kelan ang kasal mo?" sagot niya, dinugtungan ng isang tanong ang sinabi. 

Tipid itong ngumiti. 

"Saka na pag nakita ko na ang kakambal ni Flor." pabiro nitong sagot. 

"Speaking of kakambal, have you seen Shelda, Dix? Di mo pa napansing malaki ang pagkakahawig nila ni Madam? Kaya lang ay natatakpan yun ng makapal nitong make-up." wika ni Lemuel sa lalaki. 

Napangiti siya sa sinabi ni Lemuel. Nung makita niya si Shelda kanina sa suot nitong peach gown dahil isa ito sa mga bridesmaid ng asawa, sandali siyang napatitig rito. May pagkakahawig nga ito kay Amor. Subalit di man lang nanindig ang kanyang mg balahibo pagkakita sa maamong mukha nito. Kahit noon pa man, gusto niyang magkagusto sa dalaga dahil sa taglay nitong ganda, ngunit patay ang puso niya para rito. 

Pero unang tingin niya lang noon sa simpleng mukha ni Amor habang nananalamin sa pinto ng kotse ni Lemuel, napaawang na agad ang kanyang bibig. Nahalikan pa nga niya yung salamin ng pinto at inimagine na sa mga labi nito siya humahalik kung di lang bumukas ang pahamak na pintong yun. Nalaman tuloy ni Amor na may tao sa loob ng sasakyan at agad tumakbo palayo sa kanya. Thinking of that foolish past, natawa siya bigla na ikinapagtaka ng mga kasama. 

"Hey bro, what's funny?" usisa ni Dix. 
Ilang beses siyang umiling.

"Nothing, nothing." sagot niya.

"Speaking of that lady, the lady is coming." untag ni Lemuel saka bumaling kay Shelda na papalapit sa kanila nang mga sandaling yun.

"Hey guys! Can i join you?" anang dalaga at napangiti agad pagkakita sa kanya ngunit nakapagtatakang di man lang sumulyap kay Dix. 

Si Dix nama'y di seguro sanay na makita ang dalaga sa simpleng ayos ng mukha nito kaya napatitig ang una kay Shelda, nacurious seguro sa sinabi ni Lemuel. 

"Iwan ko muna kayo." anya sa tatlo at agad na lumayo sa mga ito upang bigyang panahon ang dalawa na mag-usap.

Si Lemuel ay ganun din ang ginawa. 

Naiwan ang dalawang natahimik bigla sa mga kinatatayuan. Ngunit di nakatiis si Shelda at naunang bumati. 

"Hi!" anito na tila nakikipag-usap lang sa isang kakilala saka ngumiti.

"This is the first time that i saw you in a light make-up." pansin ni Dix dito. 

"Yup. Ayukong makatawag pansin sa kasal ng pinsan ko, that's why." 

Napakunut-noo ang lalaki, nagulat marahil sa sinabi ng dalaga. 

"Oh, hindi mo alam na pinsan ko ang asawa ng kakambal mo?  Well, last week ko lang ding nalaman nung bumisita kina Papa sa kulungan. Kapatid pala nina Papa at Tita Cathy ang ina ng asawa ni Dixal kaya tinantanan ko na rin ang paghahabol sa kanya." anito sa nagulat na lalaki. 

Nang makabawi'y isang tango lang ang isinagot nito. 

Ngumiti si Shelda. 

"Don't worry. Wala akong galit kay Flor o sa kahit kanino. Tinanggap ko na ang lahat ng nangyari samin. And don't worry too. Hindi ko ipipilit sayong panindigan mo ang ginawa mo sakin." kaswal lang na sabi nito sa tahimik lang na si Dix. 

Nang di ito sumagot ay nakaramdam ng pagkaasiwa si Shelda. 

"I have to go now. May kakausapin pa akong tao duon." paalam nito sa lalaki sabay turo sa nag-uumpukang mga reporter sa unahan. 

Tumango lang si Dix bilang tugon subalit nang nakakailang hakbang na si Shelda palayo  rito'y saka lang ito nagsalita. 

"I know i can't be a loyal husband to you, but i can be a dedicated father to your child." anito. 

Namimilog ang mga matang agad na humarap ang dalaga sa lalaki at awang ang bibig na tumitig sa huli. 

"What did you say?" tila ito nabingi na kailangan pang ulitin ng lalaki ang sinabi kanina subalit walang salitang muling lumabas sa bibig nito hanggang sa ihakbang nito ang mga paa palapit sa dalaga at nang akmang lalampasan na nito si Shelda ay saka naman ito huminto sa paglakad. 

"Be my wife until you give birth to that kid. But don't expect anything from me." bulong nito saka nagmamadaling lumayo sa dalaga. 

Natigilan ang huli, di makapaniwala sa sinabi ng lalaki. But whatever the reason is kung bakit nagbago ang desisyon nito, she'll accept the proposal for her child. After that, she doesn't care anymore what would happen next.

WARNING: This novel contains some matured and erotic scenes not suitable for teen readers. 


Isang college student na walang muwang sa tooong mundo, kuntento sa kung anong merun siya at hindi naghahanap ng mga bagay na wala siya. Iyon si Flora Amor Salvador bago makita si Dixal Amorillo, ang nagpakilalang engineer at naging boyfriend pagkatapos siyang mahalikan. 

Subalit biglang gumulo ang tahimik niyang mundo at dahil sa psychological trauma na naranasan ay nagkaron siya ng amnesia. 

After seven years ay di niya alam kung paano paniniwalaan ang isang Dixal Amorillo na nagpakilalang asawa niya at pilit siyang pinapaikot sa mga palad nito dahilan upang mainis siya sa lalaki. 

Subalit paano kung totoo ngang ito ang kanyang asawa at ama ng kanyang genius na si Devon? Paano kung ito pala ang isa sa mga dahilan kung bakit siya nagkaruon ng amnesia, magagawa pa ba niya itong tanggapin, kung kelan malapit na itong ikasal sa pangalawang asawa?

*Hello! before I post the next chapter. You can find more of my stories in wattpad and dreame. Ito po ang mga account names ko: ♥️

Wattpad: @AuraRued
Dreame: Aura

***

"TAMA na iyan."

Nasa loob sila ng kwarto ni Lily at kasalukuyang ginagamot ni Ara ang sugat niya sa pisngi. Hindi parin siya mahinto sa kaiiyak dahil masyadong siyang nasaktan sa pag-uusap nila ni Juda. Ang alam lang ng pinsan ay nasugatan ang pisngi niya sa tinik ng halaman noong naghahanap siya ng bato. "Masyado ba talagang masakit?" Tumango siya sa gitna ng hikbi. Ang tinatanong nito ay ang sugat pero puso ang dinaramdam niya.

Sinaktan siya ni Juda.

Gustung-gusto na niyang sabihin dito ang totoong problema pero nahihiya siyang isipin ng pinsan na assuming siya. Ayaw niyang ma-judge kahit kajudge-judge naman talaga. Baka din makarating kay Gavin, mas nakakahiya iyon. Dumating ang pinsan niya nang gabi sa parehong araw, at naabutan nga siyang nakatunganga sa kwarto.

"So, kasi nasugatan ka sa kakahanap ng bato, dapat may nakita ka man lang kahit isa." anitong tumuwid ng upo

"Wala." iling niya. Naiwala niya ang bato nang matumba siya sa kwarto ni Juda. Tumilapon iyon sa kung saan at wala na siyang balak pang hanapin at bumalik sa lugar na iyon.

"Ganun ba. Gusto mo sa'yo nalang tong singsing?"

"No, of course not. Sa'yo iyan eh, hindi naman necessary na magkaganyan ako."

"Okay, sige. Hahanapan nalang kita, anyways, uuwi kana sa makalawa!" excited na sabi ni Ara, ngumiti din siya pero hindi umabot sa mata.

"I-kiss mo ako kay Mama at Papa, ha?" anitong namamasa ang mga mata. Kahit siguro masaya ito sa Sauros ay hindi parin nito maiwasang mangulila sa mga magulang.

"Ako nang bahala." tango niya na naluluha na naman.

Niyakap siya ng pinsan na ginantihan naman niya.

UMAGA, araw ng pag-uwi ni Lily sa Earth, nasa lugar sila kung saan parang airport. Napakalapad ng lugar, gawa sa makapal na bakal ang sahig at napapalibutan ng spaceships sa iba't-ibang kulay at laki. May triangle na kulay itim, iyong ginamit sa pagrescue sa kanila sa Rattus, may kagaya noong sinakyan nila galing Earth na silver na bilog at mayroon ding itim na napakalaking sasakyan na sa tantya niya ay kasing laki ng isang mall. May mga manggagawa doon na nakadamit ng gray overall na kahawig nang sa mga engineer, ang iba ay nagkukumpuni ng shuttles ang iba naman ay tila may nilalagay na cargo. Namangha siya sa nakita pero hindi lumarawan iyon sa mukha dahil mas nangibabaw sa kanya ang lungkot. Lungkot dahil malabo nang makita niya ulit ang pinsan at dahil aalis siya nang may malaking sugat ang puso.

Nasa loob si Gavin at hinahanda ang sasakyan. Si Mali at Ara ay nakatayo sa gilid ng nakababang pintuan ng spaceship.

"Mag-iingat kayo sa byahe." saad ni Ara. Mahigpit na kumontra si Gavin na makasama ito dahil masama ang pakiramdam ng babae, madalas itong nagkakaroon ng mababaw na lagnat nitong mga nakaraang araw. Nakaschedule rin sa araw na iyon ang consultation nito sa isang doctor.

Mahigpit niyang pinisil ang kamay ng pinsan. Nalulungkot siya dahil maikli lamang ang panahon na binigay para mas magkakilala sila higit sa pagiging magpinsan. Kung bibigyan siya ng chance ay gusto niyang maging close pa dito at makasama ito nang mas mahabang panahon. Sa kulitan, chikahan, sa hapagkainan at paghahanap ng mga makukulay na bato. Ngayon, lubos niyang naiintindihan ang happiness na sinasabi nito sa piling ng isang hindi taga mundo. Tinuruan siya nitong mamulat na may magagandang lugar maliban sa Earth gayundin ang makihalubilo at maappreciate ang ibang klase ng nilalang. Kasi aaminin niya, noon akala niya ay ang mga aliens ay puro masasama, iyon naman kasi ang nakikita niya sa balita at movies, pero ang totoo minsan, mas nagtataglay pa ang mga ito ng mabubuting loob kumpara sa mga tao.

"Huwag kang mag-alala, kasama ko naman ang jowa mo kaya siguradong safe ang byahe namin, aaand, gaya ng sabi ko, ako nang bahalang magmagic ng lusot sa mga parents mo. Just... be happy, always." aniyang ngumiti.

"Okay." ngiti din ng basa nitong mata.

Sunod niyang nilapitan ay ang katabing si Mali. Naging mabait sa kanya ang babaeng katulong at inalagaan siya nito nang maayos simula nang dumating siya sa Sauros. Mula sa paghanda ng pampaligo, damit at sa paglilinis ng kwarto niyang palaging niyang niraransak. Nilalabas kasi niya halos lahat ng gamit sa closet bago makapagdecide kung ano ang susuotin kahit na nga ba iikot-ikot lang din naman siya sa mansion. Bunga din iyon ng pagkabagot niya.

"Mali, gurl, salamat ng marami. Pag-aaralan ko iyong patwirl-twirl na ginagawa mo sa buhok ko." nasanay na itong tawagin niya nang ganoon, ipinaliwanag naman niya na tawagan iyon sa Earth ng mga babaeng tao na malapit sa isa't-isa, natuwa naman ito.

"Sana ay naging masaya ang pamamalagi mo dito sa Sauros, My lady. Ikinagagalak kong nakapunta ka dito at nakilala." banayad nitong ngiti

"Ako din, masaya ako at nakilala ko ang red mong beauty." aniyang pabirong hinaplos ang braso nito. "Mamimiss kita." niyakap niya ng mahigpit ang babaeng Sauro.

Bumitaw siya at bumaling sa gilid nito, wala nang kasunod. Wala ang kanina pa'y iniisip niya kung darating o hindi, napangiti siya. Sabi na nga ba at hindi ito darating, alam niyang kasinungalingan ang lahat ng binitiwan nitong masasakit na salita. Hindi niya alam kung ano ang dahilan bakit nito nagawa iyon pero ramdam niya na kabaliktaran ang laman ng puso ni Juda. Hiniling niya na makita ito sa pag-alis niya dahil kung mahal siya nito ay masasaktan itong mawala siya. Ang paraan na iyon ang naisip ni Lily para ikompirma ang totoong nararamdaman ng lalaki. Kapag napatunayan niya na mahal siya nito, at least uuwi siyang buo ang puso; malay niya baka maisipan nitong sunduin siya sa Earth gaya ng ginawa ni Gavin kay Ara.

Nabuhay ang tatlong malalaking ilaw sa harap ng bilog na spaceship, pati narin ang maliliit na ilaw na nakapalibot sa gilid nito.

START ENGINE. ang sabi ng voice prompt.

Handa na ang shuttle sa pag-alis, tinatawag na rin siya ni Gavin na kasalukuyang nakatayo sa bunganga ng pintuan.

Tumalikod si Lily para pumasok sa shuttle subalit sa paghakbang ay narinig niya ang mabibigat na yabag sa likod. Pakiramdam niya ay nagsara ang dalawa niyang tainga sa iba at iyon lamang ang tanging naririnig. Nakakabingi at dumadagundong, palakas iyon ng palakas. Nabura ang ngiti sa mga labi at naestatuwa siya, tila ipinako ang mga paa ni Lily sa sahig dahil hindi na niya iyon kayang ihakbang. Kasunod niyon ay ang pagsilip ng kanina'y akala niya'y natuyo nang luha. Nang huminto ang pamilyar na tunog di kalayuan sa pwesto niya ay bimitaw ang mainit na likido na nakalambitin sa kanyang mga talukap, naramdaman na naman niya ang pagsakit ng ilong at pagkabasa sa loob niyon. Pigil ang hiningang dahan-dahan siyang lumingon sa likod. 

Tuluyang kumawala ang unang hikbi sa bibig ng dalaga nang makita ang lalaki.

"Dumating ka..." saad niya sa kabila ng baradong ilong.

Diretsong nakakatitig lang si Juda sa umiiyak niyang mukha, tuwid itong nakatayo sa tabi ni Mali. Wala siyang makitang lungkot dito o kahit kasiyahan, hindi niya mabasa kung ano ang laman ng isip. Nililipad ng hangin ang matingkad na kulay pula nitong kapa na naghatid sa kanya ng magagandang alaala. Ala-alang sinapuso at nabigyan ng maling interpretasyon.

"Kagaya ng sinabi ko." sagot nito

Ilang sandali bago mahinang tumango at nagsalita ulit si Lily.

"Tinatanggap ko na... ang lahat... Maraming Salamat."

Hindi malaman nina Ara at Mali kung ano ang ibig sabihin ng salita ni Lily. Tinuyo ng huli ang pisngi saka tumalikod, naglakad paakyat ng Shuttle at tinanggap ang nakalahad na kamay ni Gavin.

THE DOOR IS CLOSING.

Unti-unting tumaas ang pintuan ng sasakyan, ilang segundo nalang ay buo na iyong magsasara. Bago tuluyang matakpan ang tanawin ay lumingon si Lily sa labas at sa huling pagkakataon, mula sa kintatayuan ni Juda, ang hilam sa luhang anyo ng babae ang nakita.

'NAKAALIS na sila.'

Kung hindi lang sana masama ang pakiramdam niya ay gustung-gusto niyang sumama. Namimiss na niya ang Earth, ang bahay nila at mga magulang. Umiyak pa siyang nagpumilit sa nobyo pero hindi parin ito pumayag. Naiintindihan naman niya na nag-aalala lang ito, makakasama kasi ang mahabang pag-byahe sa kalawakan kapag wala sa kondisyon ang katawan lalo na at tao siya, hindi sanay sa ganoon.

Nagpaalam na si Mali kaya kailangan na din niyang sumunod, may appointment pa siya sa doctor maya-maya. Tumalikod si Ara para umalis na ngunit natigilan, si Juda kasi ay hindi parin kumikilos sa kinatatayuan. Nakatitig parin ito sa kalangitan kahit wala nang bakas na naiwan doon ang shuttle. Hahayaan na sana niya ang lalaki pero nakuha ang attention niya sa munting patak ng dugo sa sahig malapit dito. Nagtatakang pinagala niya ang paningin kung saan iyon nanggaling at natagpuan ang dumaloy na pulang likido sa kamao nitong mahigpit na nakakuyom. Malungkot na napabuntong-hininga si Ara at wari ay piniga ang puso niya.

'Naiintindihan ko na.'

ONE WEEK LATER

"LILY, nagkita kami nung barkada mong nag-aaral sa Ateneo. Yung, Marian ba 'yun? Nangungumusta, ilang araw ka na daw nilang hindi nakikita." narinig niyang saad ng Mommy niya na nasa kusina, kagagaling lang nito sa palengke at namili ng gulay.

Yakap niya ang mga binting nakaupo sa sofa, nanonood ng National Geographic sa TV, reptiles ang topic. Maliban doon, magmula noong nakabalik siya sa Earth ay wala na siyang ginawa kundi ang magmukmok. Totoo ang sinabi ni Ara na mas mabilis ang takbo ng oras sa Sauros, sa tantya niya ay naglagi na siya sa kalawakan ng isang buwan pero katumbas noon sa Earth ay limang araw lang. Ang sabi niya ay hinatid niya si Ara sa Davao, nainlove ang pinsan at nakipagtanan, naintindihan niya ang feelings nito kaya sumuporta siya. True diba? Medyo mahigpit din kasi sa ganoon ang mga magulang nito kaya swak ang story telling. Sa Davao ang sinabi niya para masyadong malayo sa Batanes kung saan sila nakatira, edge to edge. Nagkagulo ng kaunti, halos mahimatay si Tita Wendy na mommy nito, naglasing si Tito Rey, pero in the end wala nang nagawa. Ang sabi niya ay masaya si Ara at nasa mabuting kalagayan, hindi makakakontak dahil walang signal sa bundok at bibisita ito pagdating ng tamang panahon. Saka na niya poproblemahin kung paano gagawan ng lusot ang tamang panahon na iyon.

Hiniling niya sa mga magulang na dagdagan ang limang araw na absent ng isa pang linggo dahil masama ang pakiramdam niya, napagod sa byahe. Umani siya ng unlimited boljak pero pinayagan na rin.

"Itetext ko nalang siya, Ma." walang gana niyang sagot

"Lumabas ka naman Lily, namumutla kana sa kakakulong dito sa bahay." Nagsasalansan ito ng mga gulay sa ref.

"Papasok naman na ako sa makalawa, Ma."

Hinawakan ni Lily ang hikaw na nasa tainga, binigay iyon ni Ara bago siya umuwi. Maliban sa memories ay iyon lang ang tanging souvenier niya galing sa Sauros dahil nawala ang cellphone niya noong inambush sila ng kalaban, may mga pictures pa naman sana siya doon. Maliit na stud earring iyon na may nakadikit na batong kapares ng sa singsing ng pinsan. Ang sabi ay binigay iyon ni Gavin para sa kanya, ang bait talaga ng boyfriend nito, kung sana ganoon din ang kapatid. Pilit niyang binubura ang masakit na pinagdaanan pero hindi parin niya maiwasang maiyak lalo kapag gabi, kung kailan tahimik na ang lahat. Makaka move-on din siya, sa ngayon, kakanta nalang siya ng 'Someday' ni Nina.

"MANONG, bayad po." abot ni Lily sa pera sa driver.

Pauwi na s'ya galing sa eskwela. P'wede namang lakarin nalang ang isang kilometrong distansiya ng school at village nila pero tinamad siya at pa-gabi na kaya nagjeep na siya. May mangilan-ngilang dumadaan na de-padyak sa daan.

"Lily, sasakay ka?" yaya ng isang driver, kilala na ng mga driver doon ang pamilya nila dahil sa haba ng panahon nilang nakatira. Nakakatuksong sumakay para mapadali ang pagdating niya sa bahay nang makahiga na rin sa kama pero may kailangan pa siyang daanan.

"Huwag na po, dadaan pa po kasi ako sa tindahan." Bibili siya ng Dolfenal dahil sumasakit ang puson niya simula kanina, siguro ay ovulation na niya. Dalawang linggo na rin kasi simula nang datnan siya.

"O, sige mag-iingat ka, gabi na." tumango siya sa lalaki. Wala namang problema kung gabi na, lagi naman siyang naglalakad ng mag-isa doon at hindi naman masyadong kalayuan ang bahay nila.

Nang mapatapat siya sa bakanteng lote ay tila may narinig siyang bulungan. Luminga si Lily pero wala namang tao sa paligid. May nakatambay na mga binatilyo sa unahang tindahan pero malayo iyon para marinig niya ang mga boses.

"Eius est!" anang matinis na boses

"Ego me dixi vobis." sagot naman ng isa. Medyo mababa ang boses kumpara nung nauna

'Ano 'yun? Creepy!' naisip niya habang hinigpitan ang hawak sa shoulder bag.

Nabigla si Lily nang biglang lumitaw ang isang nilalang sa harap niya, hindi niya klaro ang hitsura nito dahil madilim pero parang ang laki ng ulo. Tanging ang mga mapusyaw na buntot ng ilaw lamang na nanggaling sa pinakamalapit na bahay ang tumutulong para makita ang paligid.

Naglakad palapit sa kanya ang tao kaya nagpanick na siya.

"S-sino ka?!"

Napasinghap si Lily nang sa pag-atras niya ay may mahigpit na humawak sa dalawa niyang kamay mula sa likod. Sisigaw na sana siya para makahingi ng tulong ngunit naunahan siya ng taong nasa harapan para takpan ng tela ang mukha niya. Pilit siyang sumigaw at kumawala ngunit sadyang malalakas ang mga ito. May nalanghap siyang matapang na amoy galing sa tela, masakit iyon sa ilong. Ilang sandali lang ay ramdam na niya ang panghihina, umikot ang buong paligid at tuluyang dumilim ang kanyang paningin.

Sa kagustuhang iligtas ang pinsan mula sa mapanganib na nilalang, napunta siya sa lugar kung saan nagmumura ang mga butiki at nakilala ang lalaking hindi uubra ang beauty niya.

Makakauwi pa kaya siya?

Subaybayan ang nakakaenjoy na journey ng kikay at pabebeng si Lily Rose at ang nakakatakot at nakakakilig niyang prince charming!

We'll be posting the english version, soon!

Next month, Youngjae wasn't sure the right choice is. Youngjae wears his suit for his wedding day. He stays in the front door to greet guests. He sees Minah's parents. Youngjae bows and greets them. 

He looks behind them and doesn't see Minah. Her mother speaks up. "She's not coming." "Ah...I see." He lowers his gaze as she sadly smile. "She's....at the airport." He looks at her. "Airport?"

Her father answers, "She's going back to overseas. She might not come back or so she says." He place a hand on Youngjae's shoulder. "Congrats. You're soon will be a married man." They both head inside the chapel.

(She's leaving...again...) 
...
Minah is sitting in the cab, looking out the window. (The wedding is happening right now.) She sadly smiles. "It's for the best for both of us."
...
It's time for the wedding to start. Youngjae is standing by the altar by the priest. Soon the bride walks down the aisle. Youngjae still have his back on Nancy.

He was thinking about Minah. Nancy whispers, "Youngjae." He jolts and turns around. He sees Nancy right in front of him. (It seems like deja vu.) He bows to his soon-to-be father-in-law. He takes Nancy hand and leads her to the altar.

In Youngjae's mind is full of Minah. The priest asks Youngjae, "Will you have this woman to be your wife, to live together in holy marriage? Will you love her, comfort her, honor, and keep her in sickness and in health, and forsaking all others, be faithful to her, as long as you both shall live?"

Youngjae was still in a daze. "Ahem. Mr. Youngjae." He still couldn't hear what the priest had said. Nancy hits him on the arm. Youngjae snaps back and looks at Nancy. 

"Ahem. Mr. Youngjae." He turns to the priest. "What was it again?" The priest sighs and asks him again. "Will you have this woman to be your wife, to live together in holy marriage? Will you love her, comfort her, honor, and keep her in sickness and in health, and forsaking all others, be faithful to her, as long as you both shall live?"

Youngjae was supposed to say "I do", but his father's words still remains in his head. [Once you're married to her, you need to erase her from your memory, your heart, and your mind. Are you able to do that?] 

Youngjae tighten his fist and looks at the priest then turns to the woman he's supposed to married. "I can't." Everyone gasped. 

Nancy was shocked. "Y-Youngjae. What are you saying?" "I'm sorry, Nancy." He lets go of her hand. "I can't marry you. My heart is only belongs to her." 

He turns his heels and runs to the exit. "Youngjae! Youngjae! Where are you going?!" Nancy stood there in disbelief.

His parents sighs in relief as Minah's parents did too. Youngjae loosen his tie to take it off and toss it on the cement stairs. "TAXI!!" The taxi pulls up and he gets in. "Airport please. Fast." The driver nods.

He leans back and couldn't believe that he walks out on his own wedding. He laughs.
...
Minah arrives the airport and waits for her flight. Thirty minutes later, it's been announce that her flight got delayed. She sighs as she walks back to the bench and wait. As the clock ticking, she waits and waits. She grabs her luggage and head to the bathroom.
...
Youngjae reaches the airport. He gets out of the cab and pay the fare; he walks inside of the airport. He and Minah walks pass each other. 

She thought she sees him walk by. She turns around but she didn't see him because she had missed it. She tilts her head. (I think I mistook someone as him.) 

She shakes her head. (He won't be here. He's at his wedding.) He looks around but he still cannot find her. "Where is she?" He's afraid that she's going to leave pretty soon.

He thought about what he should do. He then have an idea that it might work. He heads to PA room, where they make announcements. 

He begs the workers to let him use the PA for a bit. They agree and let him.
...
Minah hears her flight was called. She then stands up and grabs her luggage to head to her flight number. [Minah.] Her eyes widen. She turns around.

For sure she hears his voice but she doesn't see him. (It's probably my imagination. He wouldn't come here to stop me from going.)

She turns her heels and continues to walk. She got closer to the speakers.  [Minah. I really miss you.] She stops her tracks as she realizes he's here speaking on the PA system. Her eyes widen. "...No way.."

[For three years, when you left me. I've been missing you like crazy. I want to find you and bring you back but you wanted us to be strangers. I gave in and do what you want me to do. Be a stranger to you. But...it really pains me that I cannot see you.] Tears slides down on her cheeks. 

[I'm sorry that I've been a scumbag to you. I'm sorry that I didn't trust you enough. I'm sorry that I push you away. I'm sorry for listening and hearing from what they say about you. Minah. Please don't go. Don't leave me. I beg you.]

As he talking through the PA, the women in the PA room was in touch about Youngjae's apology and they were in tears. [I'll change so...come back. I...I really cannot live without you. I also know you cannot live without me. I...I really love you, Minah.]

"Stupid. Stupid Youngjae." Minah wipes her tears and turns her heels to the opposite direction of her flight. She heads to the PA room where Youngjae is at. [Give me another chance. Give us another chance. I'll prove to you that you will be the most happiest woman alive.] After a short while, he bows to the workers and left the PA room.

As he exits the PA room, he sighs as he looks at the floor. He whispers, "...She's probably left already..." "How can you be so sure?" His eyes widen as he hears her voice. He looks up and sees her standing in front of him. "..Minah...Minah!" He runs to her and hugs her tightly. 

"..Minah.." She reaches out and hugs him. They hugged each other for a long time. They parted. She hits him over and over. "You idiot! How come you didn't look for me, huh? You bad man." She cries. He smiles and pulls her close to him again.

"I'm sorry. I know I'm a bad man. I'm sorry." He parted and looks at her in the eye. "This time, I will never let go of you. Even if you wanted to leave me. I won't let you go." He places both of his hands on her face to wipe her tears. 

He leans in and kiss her on the lips. She then reaches out and hugs him as they kissed one another. 

THE END!!!

THANKS FOR READING!!!

Youngjae is a next CEO of SET. His parents sets him an arranged marriage with a country bumpkin. There's a rumor that she's dumber than an average kid.

"You've been toying me all this time?" "That's not it." She tries to explain but he wouldn't let her. "You're probably toy with other men. Did you also seduce them in order to get what you want?" She slaps him. "If that's what you think, go ahead." She was about to leave but she then takes out a piece of paper, she rips it in tiny pieces and throw at him."Since you wanted to get rid of me so badly, I'll leave. For now on, we're nothing but just strangers. I'll cancel our arranged marriage. Satisfied?" She left.

Titig na titig si Gian sa cellphone na hawak habang nagbabasa sa internet. 

Nanuyo ang kanyang lalamunan sa nakalagay na article. 

Don Manolo Villareal. 

Owner of Real Estate and Construction Company. 

Don? 

Ibig sabihin mayaman ito. 

Huminga ng malalim ang binata at nagpasyang makipagkita sa mga Villareal. 

May pera ang mga ito at ito ang kailangan niya. 

Humarap siya sa salamin sa loob ng  hotel na tinulugan. 

Nasa Ipil siya at nag check in sa Dianne hotel. 

Tago ito at medyo nasa loob ng bayan kaya ito ang pinili niya. 

Pinagmasdang mabuti ng binata ang kabuuan at nagsimulang ibuka ang bibig.

"Magandang umaga don Manolo!" 

Napailing siya paano kung hapon na makarating? 

"Magandang hapon po don Manolo?" 

Bakit patanong? 

'Teka nga bakit don? Hindi ba dapat lolo?'

Kumabog ang dibdib niya sa naisip. 

May karapatan ba akong tawaging lolo ang taong ni minsan ay hindi ko pa nakita sa tanang buhay ko? 

Tumikhim ang binata at binasa ang isinulat sa cellphone. 

"Magandang hapon po don Manolo, ako po si Gian Villareal. Anak ako ni Gerardo at Anna ...this is fuck!" 

Napakamot siya sa batok at tumingala. 

Ano bang dapat gawin? 

Bahala na! 

Bitbit ang lakas ng loob, tibay ng dibdib at masidhing determinasyon sa pag-asang may mahingian ng tulong isa man sa kamag-anak, ay lumipad ang binata tungo ng Cagayan de Oro.

Habang lulan ng eroplano ay mataman niyang pinagmasdan ang kaisa-isang larawang ng kanyang lolo na itinabi ng kanyang lola noong nabubuhay pa ito.

Masaya ang mag-ama habang nakaakbay si don Manolo sa kanyang ama na malapad ang ngiti. 

Binasa niya ang nakasulat sa likod ng larawan na sulat kamay ng kanyang yumaong ama.

Manolo Villareal I hate you!

Nakangiti ang ama niya sa larawan ngunit sagad sa buto ang galit ng kanyang ama sa ama nito. 

Sa ilalim ng sulat ay naroon ang address na ang kanyang ina ang nagsulat ayon sa kanyang lola.

Ang tanging alam niya na noon na kinuwento ng kanyang lola ay galit ang kanyang ama sa ama nito dahil naghiwalay daw ang mga magulang nito dahil sa ama ng ama niya.

Nagkaroon ito ng ibang babae dahilan kaya nagkahiwalay ang mga magulang ng ama niya. 

Wala siyang alam dahil bata pa siya noon, wala pa rin siyang alam sa tunay na dahilan hanggang ngayon. 

Hindi siya malapit sa kahit kaninong kamag-anak sa panig man ng ina o ama. 

Nabuhay siya na tatlong tao lang ang kilala. 

Ang ama, ina at lola niya. 

Ngunit walang natira sa kanya isa man sa mga ito. 

Ngayon ay tatlong tao lang din ang mahalaga sa kanya. 

At ayaw na niyang may mawala isa man sa mga ito.

Ipinikit niya ang mga mata habang nag-iisip kung ano ang dapat gawin at sabihin sa oras na makita na niya ang mga Villareal.

Dahil sa pagod, puyat at sakit ng katawan ay nakatulog si Gian. 

Hindi maipagkakaila ang sugat malapit sa kanyang kilay na may plaster maging sa kanyang leeg. 

Kaya naman mas ibinaba pa niya ang buhok na umaabot sa noo upang kahit paano ay matakpan. 

Nag suot na rin siya ng turtle neck sweatshirt upang hindi makita ang sugat sa leeg. 

Ang natatakpan niya lang ng walang kahirap-hirap ay ang sugat sa braso  sa binti at sa likuran sa suot na leather jacket at maong na pantalon. 

Mas mahirap kasi kung haharap siya sa mga taong hindi kilala nang may pasa at sugat sa mukha. 

Umiinom lang siya ng gamot pampawala ng kirot bago nagpasyang makipagkita sa mga Villareal.

Malamig ang loob ng eroplano at pampakalma ang tunog at ingay nito kaya nakatulog ang binata. 

Ilang sandali pa nakarinig na siya ng ingay mula sa nagsasalitang babae.

"We are approaching Cagayan de Oro City."

Gumising siya at inayos ang sarili bago naghanda sa pagbaba. 

Dinungaw niya ang bintana at nakikita na niya ang airport. 

Ito ang kauna-unahang pagkakataong makapunta siya ng Cagayan. 

Anuman ang kahihinatnan ng kanyang pagpunta rito ay tatanggapin niya ng maluwag sa kalooban. 

Ilang sandali pa lumapag ang sinasakyang eroplano sa airport. 

Naglabasan ang lahat at isa ang binata roon. 

Isinuot niya ang shades at binasa ang pangalan ng naturang airport. 

Laguindingan.

Dala ang isang travelling bag na isinukbit sa balikat ay nagtungo si Gian sa mesa ng isa sa mga staff doon.

"Miss, paano ang transportation dito?"

"Sir, may shuttle bus po tayo pero may taxi rin."

"Ah, sige miss salamat." 

Ngumiti ang babae at tumango siya bago umalis. 

Pagkalabas ng airport ay tumingala ang binata at lumanghap ng hangin bago ipinikit ang mga mata. 

Nanalangin siya. 

Pagkuwan ay tinungo ang isa sa mga taxi at nagpahatid sa address na nasa larawan. 

" Villareal mansion 'to ah? Kaano-ano ninyo ang mga Villareal sir?" 

"Bakit ho anong meron sa mansyon?" 

"Kadalasan ang mga bisita ay sa Villareal tower nagpupunta pero ikaw sa tirahan mismo kaanu-ano mo ang mga ito?" 

"Ah, dadalaw lang ho bale apo ako ng kaibigan niya."

"Kaibigan? Kaninong apo kay don Emilio o don Cardo?" 

Umiling ang binata. 

Wala siyang kilala isa man sa nabanggit pero ito yata ang mga taong kaibigan ni don Manolo. 

"Mukhang kilala ninyo ang mga Villareal?" 

"Oo naman! Baguhan ka ba rito?" 

Napalunok si Gian. 

"Oo, bakit ninyo kilala ang mga Villareal?" 

Umaasa siyang kilala ng kausap at ng makakuha siya ng impormasyon. 

Tumawa ang lalaki. 

"Buong CDO kilalang-kilala ang mga Villareal. Itong highway na dinadaanan natin ay Villareal street."

Tiningnan niya ang itinurong karatula ng lalaki at hindi nga ito nagsisinungaling. 

Lumunok ang binata at kabadong nagsalita.

"Kilala niyo ba si Manolo Villareal? "

"Walang hindi nakakakilala kay don Manolo. Pribadong tao 'yon at ayaw maging poplular pero hindi maiwasan sa tindi ng kapangyarihan ng pamilya nila."

Natigilan si Gian. 

Nakita na niya ang estado nito nang naghanap siya sa internet, lumabas ang mga negosyong hawak nito kaya alam niyang mayaman. 

Mas napatunayan pa niya dahil sa sinabi ng kausap. 

Tila lumukso ang kanyang puso sa narinig. 

Ito na ba ang sagot sa panalangin niya? 

"Malayo pa ho ba tayo?" 

"Kalahating oras pa nasa sentro kasi ang tower." 

"Gano'n ho ba? Negosyante ba ang mga Villareal?" 

"Oo naman! Sila ang pinakamalaking supplier ng dalawang higanteng planta rito ng saging at pinya."

"Hacienda?"

"Oo, sila rin ang halos nagmamay-ari ng malalaking kumpanya rito real estate kasi ang negosyo rin nila at construction."

"Parang ang dami niyo hong alam sa kanila manong?" 

"Ang anak ko kasi nagtatrabaho sa pinyahan nila sa Bukidnon. Isa pa kilalang-kilala sila rito." 

"Mababait ho ba sila?" 

"Oo naman! Itong si don Manolo ang pinakamabait. Ang iba ay hindi ko masyadong kabisado ang ugali."

Hindi na siya kumibo at pumikit na lang. 

Natahimik naman ang tsuper. 

Kinakalma niya ang sarili sa pamamagitan ng malalalim na paghinga. 

May pera ang mga Villareal. 

Mayaman. 

Ang tanong kikilalanin kaya siya ni Manolo? 

Kahit pinakamayaman pa ito sa buong mundo kung hindi siya kikilalanin ay wala ring magiging silbi. 

Hindi siya interesado sa kamag-anak ang kailangan niya ay pera. 

Sapat na sa kanya sina don Jaime at Ellah, isama na rin ang minsan ay gago niyang kaibigang si Vince. 

Sapat na ang tatlo sa kanya na tunay nagpapahalaga sa kanya at siyang pinahahalagahan niya ng husto. 

Ang kailangan niya sa mga Villareal ay pera. 

Pera. Pera at pera lang! 

Ilang sandali pa naramdaman niya ang pagbagal ng sinasakyan kaya idinilat niya ang mga mata. 

Huminto sila sa tapat ng isang napakalawak na gate na may dalawang lalaking gwardya roon. 

"Hanggang dito lang ho sir, kayo na bahala sa loob, " anang tsuper. 

"Sige ho manong salamat," bumaba siya at nagbayad. 

"Hindi na kailangan kung apo ka ng kaibigan ni don Manolo."

Umawang ang bibig niya at nasundan ng tingin ang papalayong taxi. 

Nilisan na nito ang mansyon at ngayon ay mag-isa siyang tumitingala sa gate. 

May lumapit na dalawang lalaki na sa tingin niya ay mga gwardya. 

"Anong kailangan mo?" pormal ang mukha ng isa sa mga ito. 

Ilang segundong pinasadahan ng tingin ni Gian ang mansyon na tantiya niya ay may labing limang metro ang distansiya mula sa higanteng gate na bakal. 

Napakalaki nito at napakalawak. 

"Sir, anong kailangan ninyo?" tanong ng isa pa. 

Tila naman natauhan siya at hinarap ang dalawang gwardya. 

"Si don Manolo ho ba nandiyan?" 

Nagkatinginan ang mga ito bago siya binalingan. 

"Sino ka?" mariing tanong ng isa sa mga ito. 

"Gian Villareal," mariin din niyang tugon.

"Villareal?" Sinuyod siya ng kahina-hinalang tingin ng mga ito. 
"Sigurado kang Villareal ka nga?" 

Nagtiim ang kanyang bagang at nagsimulang mairita. 

Tila baga ay hindi siya nararapat maging isang Villareal. 

"Oo, Villareal, " pilit niyang kinalma ang sarili. 

May pinindot ito sa tainga na aparato. 

Earpiece 'yon hindi nga lang wireless. 

"May naghahanap kay don Manolo Gian Villareal daw?"

Habang may kausap ito ay panay ang kanyang paghugot ng malalim na hininga. 

Muli siyang hinarap ng mga ito. 

"May ID ka?" 

"Meron."

"Gusto kong makita." 

Dinukot niya ang pitaka mula sa bulsa sa likod ng pantalon at ibinigay niya ang driver's license. 

Pinagmasdan naman ito ng dalawa.

"Kaanu-ano mo ang mga Villareal?" 

Pinagmasdang mabuti ng binata ang mga mukha ng dalawang lalaki nasa anyo ng mga ito ang pagdududa. 

"Apo ako ni Manolo Villareal," mariin niyang tugon. 

Nagitla ang mga ito at nagkatinginan. 

Napakahirap palang dumalaw sa mga ito. 

Muli na naman itong may kausap. 

"Apo daw ni don Manolo." 

Tumahimik ang mga ito. 

Ilang sandali pa, muli siyang hinarap ng dalawa. 

"Makakapasok ka na, ihahatid ka nila," anang isa sa mga ito. 

Tumango siya. 

Binuksan ng dalawa ang gate. 

Nakakakilabot ang tunog ng bakal na gate habang bumubukas ito. 

Hinatid nga siya ng limang kalalakihan. 

Dalawa sa harap at tatlo sa kanyang likuran. 

Alerto si Gian. 

Nasanay siyang kapag may ganitong mga sitwasyon ay hindi niya ibinababa ang depensa. 

Dayo siya rito ni hindi niya alam kung ano ang mangyayari ngayon. 

Habang naglalakad ay umiihip ang malamig na simoy ng hangin at nakakapagdulot 'yon ng pampakalma sa kanya.

Papalapit sila sa mansyon kaya nakikita na niya ang kabuuan nito.

Mga naglalakihang haligi na siyang pundasyon ng bahay at mga antigong mga mesa na yari sa kahoy maging ang mga malalaking bangang dekorasyon ay antigo rin.

Nilibot niya ang kabuuan at makikitang luma ang stilo nito na para bang spanyol ang nakatira.

May lahi siyang kastila gaya ni Ellah.

Kumirot ang kanyang puso nang maaalala ang kasintahan.

Subalit bago pa siya tuluyang malungkot ay napansin niya ang halos sampung nakaitim na kalalakihan ang lumabas at nangunguna rito ang isang may edad ng lalaki.

Kaedaran ni Delavega.

Nag-igting ang kanyang bagang nang maisip ang kalaban.

Habang papalapit ang matanda ay unti-unti na niyang nakikita ng malinaw ang mukha nito. 

Matapang ang anyo at punong-puno ng awtoridad. 

Napakurap si Gian. 

Ito na si don Manolo! 

Napalunok siya at kinabahan ng husto. 

Nakaka intimidate ang presensiya ng taong ito. 

Gano'n pa man sinikap niyang magpakapormal. 

Nakasagupa na siya ng isang don hindi na bago ang isang ito. 

Salamat kay don Jaime at nasanay ma siya. 

Hapon na nang makarating si Gian at malapit ng dumilim. 

Nagtatalo ang kanyang kalooban kung magsasalita na ba o hindi pa. 

Hanggang sa makarating ito sa kanyang harapan ay nanatililing tikom ang kanyang bibig. 

Nasa harap na niya si don Manolo. 

Bakas ang mga kulubot sa mukha ng matanda hindi kagaya sa larawan na medyo bata pa ito gano'n pa man malinaw na ito ang taong 'yon. 

"Are you... Gian Villareal?"

Tumayo siya ng tuwid nang marinig ang pormal na boses ng kaharap.

"Yes sir," sagot niya. 

"The only son of Gerardo and Anna?" 

Muli siyang sumagot. "Yes sir." 

Tumahimik ang boung paligid. Pinagmasdan siyang mabuti ng matanda. 

Gusto niyang batukan ang sarili dahil ang mga pinag praktisan niya kahapon ay hindi na niya maalala at puro na lang siya 'yes sir.' 

"Come inside," ani don Manolo. 

"Yes sir," tugon niya at sumunod dito. 

Sa laki at lawak ng mansyon ay mahaba-haba rin ang kanilang nilalakaran patungo sa kung saan man.

May mga chandelier sa malawak na sala at napakaliwanag ng kanilang dinadaanan. 

Nahagip ng tingin niya ang isang family portrait na life size standard. 

Malaki ito at pantay tao ang taas. 

Naroon si don Manolo sa tabi ng isang magandang babae bagamat may edad na rin ito ay mababakas pa rin ang taglay na kagandahan.

Sa gitna ng mga ito ay isang lalaking matapang ang anyo na kahawig ng don. 

Sino ang lalaking 'yon? 

Ilang sandali pa bumukas ang tila isang silid at naunang pumasok sumunod ang mga tauhan nito. 

Siya ay nanatiling nakatayo. 

Tumingin ito sa kanya at imunuwestra ang upuan. 

Pumasok siya sa tila isang study room o library dahil may ganito rin si don Jaime. 

Mas malaki ang silid na ito at punong-puno ng libro. 

Ngayon parehas na silang nakatayo at nakaharap sa isa' t-isa ni don Manolo. 

"I tell you straight, how did you know me?" 

Natahimik siya. 

"If you are really the son of Gerardo can you prove it?" 

'Gusto niya ng katibayan.' sa loob-loob ng binata. 

Hinugot niya mula sa bulsa ang nag-iisang larawang hawak. 

Wala siyang ibang maipapakita kundi ang larawang ito. 

"This will be the proof," inangat niya ang larawan at ipinakita rito. 

Noon una ay pinagmasdan lang nito hanggang sa nanlaki ang mga mata ng matanda. 

"I remember this," anang don at hinablot ang hawak niya habang napapatango-tango. 

"I remember this," napapikit at hinalikan ang larawan. 

Nagtataka man ay tumahimik si Gian. 

"I remember him. My Gerardo," pumiyok ang tinig ng matanda. 

Pinagmasdan niya ang mga kinikilos ng don. 

"When he left he never brought  anything from me only this one. I had no remembrance from my son only this picture," mariing napailing ang don. 

Natahimik ang binata. 

Wala siyang ibang maramdaman kahit parang naiiyak ang matandang kaharap. 

Wala rin siyang madaramang papanabik. 

Tanging nararamdaman niya ay ang kabahan sa nangyayari. 

Marahang binaliktad ng don ang larawan at tumambad dito ang nabasa niya. 

"He hated you... so much," tanging nasabi ng binata. 

Tuluyan ng nalaglag ang mga luha ng don na ikinaalarma ng mga tauhan. 

Naalarma rin siya ngunit may mas mabilis sa kanya sa paglapit sa matanda. 

"Don Manolo! Are you alright?" dinaluhong ng isa sa mga lalaki ang don at inalalayang maupo. 

"I'm alright," itinaas ng don ang kamay kalmado ang pananalita nito. 

"He left everything, he left his responsibility but I never hate him. I never loathe my son."

Umiiling ang don na para bang sising-sisi ito sa nangyari.

Nahagip ng kanyang tingin ang isang malaking family portrait sa gilid, hindi ito nakasabit at mukhang luma na. 

Pinagmasdan niyang maigi ang mga nasa larawan. 

Isang hindi pa matandang lalaki at isang magandang babae at sa gitna nito ay isang batang lalaki. 

Tumiim ang titig niya sa lalaki na tila ama ng bata at asawa ng babae. 

Hanggang sa makilala niyang ito na si don Manolo. 

Nilingon niya ang matanda na nakatitig pa rin sa larawan. 

"Who is she?" turo niya sa magandang babae. 

Napatingin ang don sa tinuro niyang larawan. 

Suminghap ang matanda at huminga ng malalim. 
"Eloiza, you're real grandmother." 

Real? 

Kumunot ang kanyang noo, ito na ba ang sinasabi ng kanyang lola noon?

Nagkakaroon na siya ng hinala kung sino ang kasamang bata ng mga ito. 

"Who is he?" turo niya ulit doon naman sa batang lalaki. 

Umiling ang matanda. 

"That is Gerardo, your father." 

Nahigit niya ang hininga. 

Ngayon napatunayan na niya ang hinala at ito ang kauna-unahang pagkakataong may makita siyang larawan ng ama noong bata pa ito. 

"You look like him when you are young," sa kanya na nakatingin ang malamlam na mga mata ng don. 

Napalunok si Gian at muling ibinaling ang tingin sa larawan. 

Napansin niyang hindi nagsasalita ng tagalog ang matanda. 

"Don Manolo-" 

Itinaas nito ang kamay na siyang nagpatahimik sa kanya. 

"Don't call me that, I feel like a stranger. Every body calls me grandpa, you should too." 

Alam niyang dapat siyang sumunod dito kagaya ng lahat ngunit umiling ang binata. 

"Sir," matigas niyang tugon. 

Umangat ang tingin ng don na tila nalito sa narinig. 

Gumana ang pagiging pulis niya sa pagkakataong ito. 

"You never had a proof that I am your grand son except for that picture and yet you believe," matigas niyang wika. 

"I believe in you, I know that you are the son of my son. I feel it and I know it's you."

"But I don't know you," deretso niyang wika. 

Totoo naman 'yon at hindi siya magsisinungaling ngayon. 

Tumayo ang matanda at umalis sa kinauupuan.

Ang buong akala niya ay lalabas ito at iiwan siya ngunit laking gulat niya nang lumapit sa kanya ang don. 

" I'm sorry for not being there, watching you growing. But I've seen that Erica raised you well." 

Napalunok siya nang banggitin nito ang kanyang lola.

"You become a good man, a better man than me," mapait itong umiling.
"I'm sorry for everything Gian, I'm sorry for being coward. I'm sorry for the days with out me. But now you're here, I will give you everthing you want." 

Siya naman ang mapait na umiling. 

Kung hindi pa niya sinadyang puntahan ang mga ito ay hindi niya naman makikilala. 

Tapos ngayon sasabihin nitong ibibigay sa kanya ang lahat ng kanyang hilingin?

" Tell me Gian hijo, what do you want and I'll give it to you." 

Tumigas ang kanyang anyo habang kaharap ang don. 

"I need your money don Manolo. I need more money," deretsong tugon niya rito. 

Umawang ang bibig ng don.

Alam niyang nagiging opportunista na ang kanyang dating ngunit ang mahalaga ay malabanan niya ang mga Delavega! 

"I need your money a lot of it!"

Ipaglalaban mo ba ang pagmamahal na ginagamit ng kalaban laban sa mahal mo?

************************************



Hindi madali ang maging isang Ellah Lopez na apo ng isa sa pinakamakapangyarihang negosyante sa buong lugar ng Zamboanga na si Don Jaime Lopez. 

Tinitingala at iginagalang ang kanilang pangalan. 

Tila siya isang rosas na matingkad ngunit punong-puno ng tinik. 


Isa siyang natatanging kayamanan ng isang Jaime Lopez. 

Subalit buong buhay ng dalaga ay wala siyang ibang ginawa kung hindi patunayan ang kakayahan sa paningin ng kalaban bilang kaisa-isang tagapagmana ng kumpanya.



Hinahanapan din siya ng abuelo ng mapapangasawa upang maging katuwang sa kumpanya.

At dahil sa kanyang estado sa lipunan ay palaging nanganganib ang buhay ng dalaga kahit pa may nagbabantay sa kanya. 


Napili ng don bilang guwardya ang isa sa pinakamahusay at pinakamagaling na si Gian Villareal upang maging tagapagbantay ng apo nito.

Ngunit minahal ng binata ang amo.

Minahal ng lihim.

At sa kanyang pagsisilbi sa pamilya Lopez ay unti-unti niyang natuklasan ang mga lihim dito. 


Saka niya nalamang hindi ang gaya niya ang hinanahap ni Don Jaime bilang mapapangasawa ng apo nito. 

Ginagamit din ng kalaban ng dalaga ang pag-ibig niya laban dito.

Ang tanging paraan lang upang mailayo ito sa kapahamakan ay ang kanyang tuluyang paglayo at kalimutan ang lihim na natuklasan. 

Subalit dahil sa isang malagim na pangyayari ay bumaligtad ang mundo ni Gian. 

Nawala ang lahat sa kanya. 

Pinaghahanap na rin siya ng alagad ng batas at ng sindikato. 


Ngunit nang dahil sa pangyayaring 'yon ay nakilala niya ang tunay na pagkatao. 

At sa pagbabalik ni Gian ay makikilala ang kanyang bagong katauhan.

Sa pamamagitan ng ibang pagkatao gagawin niya ang lahat upang itaob ang kalaban.
 
Babaligtarin niya ang mundo ng mga ito nang hindi nalalaman.

Nakaplano ang lahat at nauuna siya ng isang hakbang sa kalaban.

Subalit may hadlang, unti-unting nawawala sa kanya si Ellah.

▪▪▪

"Minsan kailangang gumawa ng masama upang maisakatuparan ang kabutihan."

The image on the screen flashed a few times. It finally fixed on a middle-aged Arabian man who had deeply sunken eyes, tall nose, thin sculptural facial features. Additionally, he also a black shoulder-length hair wrapped tightly in a white headscarf and beard on his chin that covered the entirety of his neck. 
He was kneeling sullenly on a piece of wool felt praying a few times piously before standing up. He was very calm at first. Nevertheless, gradually, he became overwhelmed with emotion and began to shout madly, "This is the warning given by the believers of Allah to all of you in the world! For decades, Western pagans have brutally invaded our homeland, burned our houses, killed our children, and plundered the wealth buried deep below the land that Allah has given us! Today, they laid the devil's eyes in the sky, intending to monitor the children of Allah! We will never allow this! Never ever allow this! At this moment, we will use the sword of ruling to stab the devil's eyes!"
When that middle-aged Arabian finished shouting, a series of gunshot sounds resonated around him. The image of the video shifted across many men who had his face covered with a black robe as he held many guns. They shouted and landed on two massive missiles that seemed to be no less than three meters tall hidden in the middle of the oasis.
"That missiles looked very advanced. I wonder how these terrorists got it…" When Zhang Lisheng saw that the screen video on the screen showed two ground-to-air missiles erected on a tall launching rack about to be launched, he muttered in astonishment. 
"This missile is the Russian 'Kalissa 3,' I believe. When the Soviet Union's Iron Curtain ended at the end of the previous century, politicians from many small participating countries sold these missiles to the market. At that time, it was said that you only need to pay two tons of toothpaste to get your hands on one." Maddie, who was by the side, explained. "Actually, it's not that difficult to get weapons on the international black market. The difficult part is to transport the weapons."
"You actually knew about this?" Dumbstruck, the young man looked up at the girl beside him. When he turned his head, the tails of the two missiles on the screen of the mobile phone lit up at the same time. They spurted out flaming fire columns and blasted into the sky, heading towards one of the space shutters hovering in the air.
The distance of tens of thousands of meters was instantaneously narrowed in just slightly over ten seconds. The missiles dragged out a long, white tail. As they did so, the missiles drew a faint arc in the air as it was about to hit the space shuttle. Then, an intense light flashed outside of the space shuttle, causing the quality of the video to plummet.
A loud noise immediately resonated from the sky. After a while, the quality of the video became clear again. When the smoke around the space shuttle dispersed, the space shuttle remained to hover in the air unscathed, gleaming brightly in a milky, white glow under the illumination of the sunlight.
"It has ended?" When Zhang Lisheng, who had already turned his attention back onto the video, saw that the video had stopped playing, he asked in confusion. "That spacecraft looks completely unscathed! What's the intention of that guy from the Mohammed Honor Society for publishing such a video?"
"They left a message after the video saying that they have intimidated the devils since the spacecraft didn't retaliate after their initial attack," Maddie explained again.
"Oh how absurd! Do these extreme religious fanatics live in their own illusions? I can't believe they can actually come up with such absurd conclusions…" Zhang Lisheng sneered.
However, before he could finish his words, he suddenly remembered the hundreds of native warriors' loyalty to him. He recalled how they had cut off their necks under the totem pole so that the Tudenan tribe that had conquered the entire Shrimp B1 Island could be renamed to become Wizard Li. At once, his heart clenched. His tone grew solemn, "Once the power of this kind of blind faith erupts, it would often be more powerful than what sane people could do!"
"Yes, Lisheng. It's undeniable that the technology used by these space shutters is very advanced, so I don't believe that they don't have any defense system at all. However, they still didn't show any form of countermeasure even after receiving an attack. This shows that the owner of the space shutters is maintaining a good, friendly attitude towards the people of Earth. However, nobody knows what would happen if those irrational madmen from the Middle East continue to attack them several times."
"Don't worry, Maddie. If the owners of the space shuttle really have a good intention for coming to Earth, then they would never turn hostile over several innocuous missile attacks." Zhang Lisheng said as he handed the phone back to the girl.
"Why do you think so?" Maddie took the phone and looked at the young man in confusion.
"Simple. These spaceships are parked in the Earth's atmosphere and suspended on top of our heads. This is equivalent to sneaking into someone else's courtyard silently and just standing there, staring into the window of the house. How could they possibly not prepare themselves for a 'beating' after doing do such a thing? I just have a question in mind, which makes me feel strange. Why is the person attacking them the smallest and the weakest ones in the 'house'? What are those 'big guys' doing right now?"
"Perhaps those 'big guys' knew how big they are, so naturally they have more things to take into consideration. It's also because of this that they could pull it together better."
"This is indeed a reasonable reason, but it's impossible to not have at least a trial probe. Pretending that this whole thing is not an issue is not helping." Zhang Lisheng shrugged. Suddenly, a lightbulb went off in his mind, "Unless… Unless…"
"Unless each of the country's governments has already contacted the shuttle ships and have come to a tacit understanding. Perhaps, the religious extremists in the Middle East don't understand this tacit understanding, for they're not qualified to contact the owner of the space shutters in the first place." Maddie's eyes lit up as she rambled on endlessly.
"I also think so too. Hey, if that's the case, then this puzzle has more pieces than we thought. How could a foreign civilization reach a tacit agreement with all the powerful governments on this planet within a night? Where did they come from? What's their purpose in achieving such tacit understanding? What do they want from the Earthlings, and what kind of price are they willing to pay? All of these are still a mystery," Zhang Lisheng said and sighed. Leaning back onto the seat of the plane, he turned his head and looked out the window.
When the girl by the side saw that the young man had chosen to remain silent, she did not say a word. Instead, she took out the thin blanket that the plane provided from under her seat and gently put it on him.
"I didn't even use this thing when I was swimming in the Arctic Ocean for a year." Suddenly feeling that his body had become warmed, Zhang Lisheng looked down at the blanket and shook his head with a chuckle, before putting it back onto Maddie.
"You may not need it, but it's always more comfortable to be wrapped in a blanket." The girl bent down and took another thin blanket from under the young man's seat and covered it on him. "If you don't want to share a blanket with me, you can have your own one."
Zhang Lisheng did not reject again this time. He just shrugged and wrapped himself in the thin blanket. Taking this opportunity, the girl leaned her head on his shoulder. She then remarked jokingly, "I've helped put a blanket on you twice, so in return, can you lend me your shoulders as a pillow, Lisheng?"
The young man was stunned but said nothing. He turned his head back to look out of the window and just let Maddie place her head on his shoulder.
The plane cruised smoothly in the sky, from daytime to night. The girl and the young man maintained this intimate position and finally fell asleep. Only when the plane was about to land while the flight attendants walked into the plane aisle politely, reminding the passengers to fasten their seat belts did the girl finally awakened after hearing Zhang Lisheng's voice. 
She looked out at the dark window and asked in astonishment, "It's already so late? Have we reached New Mexico, Lisheng?" Maddie lowered her head and rubbed her eyes while yawning involuntarily.
"Yes, the plane is about to land soon. Quickly fasten your seat belt," Zhang Lisheng extended his neck and placed his head against the cabin window to look at the ground. "There's almost no light below except for the airport. Santa Fe in Noah World is much more desolate than I thought."
'New Mexico' was located in the US southwestern desert region. It had an area of ​​more than 300,000 square kilometers and a population of just over two million. It's not even comparable to Brooklyn in New York City.
However, although it was sparsely populated here, and the economy was not as developed as any of the 51 states in the US, there were many magnificent natural landscapes here. One can find sceneries such as red rock cliffs, expansive desserts, high mountains, and so on. Tourists would come all year round, so for this reason, the scattered light on the ground was definitely not something Zhang Lisheng expected.
To his surprise, the instant his words left his mouth, Maddie, who was running her fingers through her hair, suddenly said, "Lisheng, are we not landing at the airport in Santa Fe, but directly in Feren City?""
"Isn't Feren city just a small town on the border of the US and Mexico? They've actually built a civil aviation airport here?"
"There was no airport here in the first place. Since Feren is the last stop to the Noah World, the federal government has been specially built an airport for transportation convenience. It has already been in use for over two months. If we had flown to Santa Fe, we'd have to spend at least a day in the car, traveling by intercontinental road tomorrow before we could reach Noah's entrance. It would not have been as convenient as flying directly into Feren City," Maddie explained.
When she was speaking, the plane began to slowly descend, dipping slightly down towards the airport runway and lowering its landing gear. After a sudden jolt, it landed safely and cruised a few hundred meters on the flat track before finally stopping slowly.
A loud male voice resonated from the cabin's broadcast, "Ladies and gentlemen, I'm Captain Myron Kavos. The United Airlines AST0906 has arrived safely at Noah Airport in Feren City, New Mexico. I'm very honored to have serviced all of you. May you have a happy new life, goodbye."
"Looks like the pilot is a guy who loves to show off." When Zhang Lisheng heard the broadcast, he commented as he stood up to line up leave the plane with Maddie amidst the applauding crowd.
The night wind in New Mexico's wilderness was much colder than that in New York City. The young man braved the cold wind and looked around at this vast airport that had seven to eight boarding gates. The runway was at an international standard, but the other buildings were simple and crud. Taking a few deep breaths, he took off his coat and chivalrously draped in over Maddie, who was standing beside him.
"Thank you," the girl was stunned but immediately smiled exceptionally bright at Zhang Lisheng. Right at this moment, a black SUV sped in the parking apron and stopped beside the airport before the airport bus arrived.
Two tall men in deep-colored suits with the same colored ties jumped out of the car and walked towards the young man.


A young man from the Miaowei Tribe brought up by his strict father, suddenly turned into Rank 1 Wizard on the day he was orphaned. He then obtained the ability to control giant worms. 
Soon after, he found his mother who was in a faraway foreign land by accident. From a small mountain village, he managed to jump into the amazing arena that was a global metropolis.
Thus far, we have a young man who inherited the legacy of mastering ancient demons from an ancient country. 
From Western civilization to other worlds, a fascinating saga is born.

Edited by Aelryinth
"Alright, mom. I'll book the tickets right away. If there is a suitable flight, perhaps we might even make it in time for dinner at great-aunt's place."
Zhang Che knew his mother would be impatient.
It was understandable if you thought about it. Other than himself, she was Sun Lan's only relative in the world, and it was the kind that had been separated for decades, not knowing if the other was still alive. Having suddenly obtained contact, how could she remain calm and not want to meet the other immediately?
"Xiaoche, you silly boy. It's already afternoon. How can we still make it in time for dinner at your great-aunt's?" Sun Lan couldn't help, but find it strange. There were over ten thousand kilometers between Bei Du and Tian Xing. Even if they set off right away, it would be midnight by the time they reached there. How could they still make it in time for dinner?
Zhang Che smiled and replied, "Mom, we're not taking ordinary planes, but sky shuttles. Two hours should be enough."
Zhang Che had already made the relevant searches on his personal terminal. Tian Xing City was also one of Hua Xia region's first-rate cities, and sky shuttle flights were available between the two cities. Therefore, naturally he wouldn't choose to travel by ordinary flights. In any case, the cost for taking the sky shuttle was only peanuts compared to his current wealth. He wouldn't mind the little bit of money.
"Ah?" Sun Lan was taken aback. "We're taking the sky shuttle? Wouldn't it be expensive… alright then. We'll take that…"
Just as Sun Lan was about to say that the tickets for sky shuttle flights were too expensive, she gave in after remembering about her son's wealth.
Zhang Che immediately opened up his personal terminal and started checking on whether there was any sky shuttle flights from Bei Du to Tian Xing today. To his pleasant surprise, he discovered that there was a flight at 3 PM sharp with seats available.
The special model personal terminal his father-in-law got for him allowed Zhang Che to directly book the tickets, unlike ordinary people who had to personally go to a ticketing center.
Thus, Zhang Che booked two sky shuttle tickets to Tian Xing City without hesitation.
With the two new beastly cars delivered, Zhang Che didn't have to take taxis anymore. He called Liu Gang over and had him act as a driver for once.
Seeing Liu Gang coming over from the neighboring villa and acting so respectfully to Zhang Che, Sun Lan couldn't help but reveal a hint of strangeness on her face.
When they got in the car, Sun Lan realized the front and the back of the car was soundproofed. She finally couldn't hold her curiosity in and asked about Liu Gang's identity.
Zhang Che then explained to Sun Lan, telling her that he was a bodyguard specially sent by Huang Juyun to keep her safe. He also told her that if she wanted to go out in the future, she could ask Liu Gang and the others to drive her. This was the best way to guarantee her safety.
After hearing Zhang Che's explanation, Sun Lan fell silent for a while. She suddenly said, "Xiaoche, mom knows that you would surely make some enemies while you try to make a living outside. You must look after yourself. You don't have to worry about me. With Tielan's father's arrangements, nothing will happen."
Zhang Che knew Sun Lan must have sensed something. He nodded heavily and replied, "Don't worry, mom. Nothing will happen to me."
With the Myriad Transformation Lizard, he could take on the appearance of anyone (including women). Zhang Che wasn't scared of the Japanese Miyazaki clan. If they had the abilities, just try to find him in the beast world!
------
The ferocious car sped along, and soon drove out of the city, heading for the airport that wasn't too far away.
Suddenly, Zhang Che felt vibrations from his personal terminal. He raised his wrist and saw that it was actually a call from an unknown number.
-Hmm? Who could it be?- Zhang Che couldn't help but be a little suspicious. Not many people knew his phone number. Who could be on the other end of the line?
He hurriedly accepted the call, and a boorish, unrestrained voice immediately rang out, "Hahahaha, I knew you were alright, Brother Zhang Che. It's been a few days; how have you been?"
Zhang Che immediately came to a realization after hearing the voice. He smiled and replied, "Hah, so it's Big Brother Luo. You're safe, too! That's great!"
Luo Wenjun continued cheerfully, "I know, right? I almost didn't make it out alive! Bloody hell, your daddy won't go to such places anymore. Let alone not gaining much, I almost lost my life in there!"
"Uh-hrm!" Zhang Che couldn't help, but cough dryly. He saw his mother's expression had changed, and subtly reminded Luo Wenjun that some things couldn't be said.
Luo Wenjun quickly became aware. He hurriedly changed the topic and asked, "Brother Zhang Che, where are you staying? This brother is free for the next few days. How about I come find you for some drinks?"
"Ai, what a bad coincidence," Zhang Che sighed, "I happened to have some things going on for the upcoming few days and won't be home. I need to go to Tian Xing City to take care of some matters. Why don't I go look for you when I'm done? How about that?"
Zhang Che was deeply grateful towards Luo Wenjun.
Back in the secret plane, at the green lands, if it wasn't for Luo Wenjun stopping Zhang Che in time, perhaps he would have been swept away by that black gale, leaving not a tiny bit of himself behind.
Let alone him saving Zhang Che's life, Luo Wenjun's character was worth getting to know, too.
"Where did you say you're going?" Luo Wenjun's tone was a little higher after hearing what Zhang Che said.
"Tian Xing City. I'm going to look for a long lost relative. I'm setting off at 3 PM."
As Zhang Che answered, he thought to himself, -It can't be so coincidental, right?-
Indeed, Luo Wenjun roared out in laughter on the other end, "Hahahaha, what a coincidence, Brother Zhang. I am from Tian Xing City!"
-What the heck, isn't this too much of a coincidence…-
"No need to say anything more, Brother Zhang. You're coming by the sky shuttle at 3 PM, right? Haha, I'll go pick you up at the airport and throw you a welcoming dinner! That's it for now; I still have to go make some preparations!"
Done speaking, Luo Wenjun didn't allow Zhang Che any chance to reject and directly ended the call.
Zhang Che rubbed his nose, speechless.
He looked up to his mother and asked, "Mom, you didn't ask great-aunt to receive us at the airport, did you?"
Sun Lan nodded, "Mhm, I was afraid of disrupting your call with your friend and sent a message to your great-aunt, telling her about us taking the sky shuttle at 3 PM to Tian Xing City. She said that she's coming to pick us up."
Well, it seemed like he had no choice, but to let Luo Wenjun make a wasted trip. He'd have to go visit him and apologize when he was done with reuniting with his long-lost relative.
"Xiaoche, promise mother that you won't risk your life casually, alright? You're already very successful," Sun Lan pleaded, looking at Zhang Che.
-I knew it…-
Zhang Che cursed inside at Luo Wenjun's loud mouth. He nodded and assured her sincerely, "Don't worry, mom. I'll definitely not go to those dangerous places in the future. It's actually just a little incident that time. It's not very dangerous."
Sun Lan didn't harp on it. She only said indistinctly, "I'm not trying to interfere with your career. I just hope that you will think about Miss Tielan and I when you're outside."
-Ugh, is this considered a binding reminder?-
Zhang Che could only nod heavily once more, assuring her that he wouldn't risk himself easily.
The car had reached the Bei Du airport.


The world experienced a cataclysmic change, and countless spatial gateways appeared out of thin air.
Exotic beasts of all shapes and sizes swarmed out of those aforementioned spatial gateways, forcing the humans to face the crucial moment for their survival.
In order to search for a chance at survival, brave warriors from the army and scientific researchers risked their lives and entered the world beyond the spatial gateways. To their surprise, they discovered that there was a chance of obtaining beast cards by killing these exotic beasts in their world.
Those with extraordinary spiritual strength are able to utilize the beast cards, perhaps transforming the cards into the beasts’ combat bodies while they were still alive, or transforming them into weapons or defensive gears, or...
A new occupation came into existence following the changes, known as beastmasters.
A transcender with two souls fused into one found himself in this magnificent new world full of waves, rising step by step as he ascends into the seat of a godly beastmaster.

airport shuttle reading pa

Derpdusa (PA-JSAB AU FANFIC READING)

A Nightt To Remember (Tagalog)

Swallowed Star (Tagalog)

There Will Be Love There

Flower of Love

JUDA, The Rebel Warrior(Completed)

What? My Wife is a Country Bumpkin?

WANTED HUSBAND [FILIPINO Novel]

The Great Worm Lich

Divine Beast Adventures

People search airport shuttle reading pa also like: