They charged at each other, clashing face to face as their poles broke creating huge ripples of wind rocking the arena, Anbar gasped in awe as the other three look at the scene bored. The wind shattering the glass and lamps of the mock-up shopping district and blowing up Shane white dress to reveal a black workout pants, making Shane's cheeks flush. She hurled a bunch of Italian insults at Sergio as they both landed on their feet, both eager to duke it out harder when a old lady Shane recognized from the arena booth earlier charges into the room, "What the f*** is going on here!" 

She glances at two crazy girls attempting to duke it out with broken sticks. Her hands crossed as Ken and Silvia 

"You both are gonna have to pay for that son of a gun." The duo look at the two wooden sticks, giggling. It shouldn't be hard to pay for that.

"Umm I mean that son of a gun." She looks at them annoyed, pointing up to the ceiling where a huge crack started to form. Shane and Sergio looked at each other, imagining the large amount of money needed to just cover the thick wall. They laughed uneasily, gulping at their new 'financial bonds' for the government, "We can definitely pay that..." 

"From this moment until next month, you both are not permitted to train here! Battle canceled." She gives them a pink slip and stormed out of the room, seemingly trying to radio the upper management about the crack as Ken and Silvia jeered.

"That was a rip-off!" Ken and Silvia left the arena, holding each other's hand at one point before letting go. Pretending they weren't a pair. Behind the rather potentially odd love couple, Ambar looked at the scene, awed by the destruction left behind. Broken buildings and a crack in the rather strong tower. Totally the best place for training.

"Let's go for breakfast, I'm starving." Shane said as Sergio nodded, amazed by how she was still able to speak enthusiastically after that battle, nevertheless they continued joyfully as Atsuki watches silently from behind like a stalker.

In the meeting room of The Light Of Men - 300th floor

"Are you sure you want to cover this up?" A nearly bald old man, made puffy by his coat looked at Alfred, skeptical of his proposal.  

"Mr Saxon, I know it is dangerous but we can't say it now, we are still having a conflict at our borders with five teams dealing with the situation there. Paranoia will kick in if we do this. That's why I told Energy Breaker to keep silent."

"You need to make a decision fast." He looks at Alfred who made his final say as an old plum man from the previous government and who survived the massacre makes a say. "Sir you must decide on a proper way to deal with this situation. Think of your family's ruined legacy!" 

Saxon clutched his arms, hearing his advisors ramble. His family, or their remains, had just finally have a hold of the organization. The truth must be sealed. They always had power as rulers of the previous government. But now they had lost it all. Barely surviving from his family's massacre. He doesn't even know where his son is after he ran away. 

He can't handle the truth, just like the broken people now. If it is found out, it will plague the folks with paranoia as they lose faith in their government and riot for better arms. If he follow them, all the plans made by the other countries in the Plymouth Treaty, all of which he must follow, would fall. It is after all something they don't want, since they want to keep control of the country. Sure he feels disgusted by their plans, but as victors, they have the final say. 

However it won't backfire as hard if kept a secret. Though if it was to be found out again,  the plans would be ruined even harder. Riots all over the country would escalate, questioning the government ability to handle the situation. Losing the position of power his family always tried to climb up to. He thinks for a while, laying his hands on the table to fiddle from his stress.

"Alright... Alfred, don't leak the incident out yet, but create a team of the best individuals for the job Alfred . If the situation becomes volatile, we will come clean. But as much as possible, hide it from everyone. Also keep that guy in check."

"Yes sir!" Alfred responded proudly. Happy to serve.

"Meeting is adjourned."

In a nearby Wendy's

"I'll take the Breakfast Baconator, the Maple Bacon Chicken Croissant, Two Sausage, Egg & Swiss Croissant, a Honey Butter Chicken Biscuit and-" Shane looks at the menu as she looked at Atsuki. A moment of silence ensures as the cashier stared at each other. Onlookers looked on at the famed heroes with curiosity, some taking snapshots. Especially at the now blushing Shane and her ruined dress from the battle last night. The large metal wings from Atsuki, which did not blocked her looks did not help. Sergio looks at her, worried for her image as she breaks the silence.

"You know you can speak right?" 

After so long, Shane finally hears the first few words ever said by her in the whole month. "I'll take the Breakfast Baconator as well." She spoke with a strong Japanese accent, such that onlookers were starting to laugh, only being stopped at the size of her 'wings', which rustled metallically and hissed from the large flow of electricity. 

"All takeaway," Shane continued as she sees the workers get to work. They were quickly surrounded by 'fans', people who supported them whenever they went due to their extraordinary abilities. Shane always hated to be amongst fanatics. The popularity is not necessary but rather a hindrance. It was hard to breathe in the tight space, but she had to endure it. Fans constituted as a judge for the upper management for promotion. It was a ridiculous tactic and Shane wished that it was erased for good. It was a hindrance and does not constitute a true hero. She looked around to see Sergio and the others surrounded by the most people with kids and even elderly men and ladies. Man it must feel good for their egos when they are part of the special squads, especially with their five figure salaries every month. As they grabbed their food, they quickly squeezed out of the fast food restaurant, escaping from the large crowds. 

"Phew let's get back to work!" Shane and Sergio's team brisk walk on their way back. Their shiny badges always catching the public's eye, exciting the people and filling their hearts with a sense of safety as they quickly walked on.

Through the crowed entrance of the Light of Men, past special operations vehicles. Large automated robot enforcers run about the large lobby, happily interacting with other people finding assistance despite their daunting looks. Hoping to help assist them in their problems. 

She looks at the lobby, made just as amazing as the building. It held large intricate paintings of past events such as the super tsunami that destroyed Japan. It also commemorates all of the famous people such as Ernest Hugo and his invention of worker robots. The large round memorial hall spiraled all the way down into a long bunch of televisions screens and to their feet. Through the large sparkly floor, large gatherings of workers and large couches, they spot Hanson grabbing a McDonald's breakfast meal from a delivery rider. As the rider left, Ken looked at Hanson, crossing his arms and shouted across the entrance in a goofy manner, "You betrayer."

"Your lack of dignity startles me," Silvia added as she look at his bag of food.

He looks at them grumpily. So much for buying his own food. It felt just as bad as attempting to burn Wendy's at their Twitter account. "Man can't you just give a break?" He whimpered as his team giggled. 

"Alright lets head back up. I still need to work on my shield." Ambar broke the silence as they all nodded, heading up. Shane waved Sergio goodbye once again. Glancing at Hanson still whimpering next to Ken and Silvia. It felt good seeing her again. But now she had other things to do. 

She looked at the wrist watch they had provided, a tracking device for those who are not part of The Supers, where many warnings from upper management were made from her report. Asking her that saying it out has rather terrible after effects. She rolled her eyes, scrolling down to see messages to meet the man from the attack. Finally, something a little more productive.

She watches the large television screens surrounding the large lobby, constantly filled with the latest information on incidents and events. Joyfully writing out despite the latest conflict. It's latest incidents were a lot of missing people. She had heard of the recent disappearances of other individuals that morning as she waited for Sergio. It was amazing how an entire bus full of tourists just vanish on the countryside. 

"I better keep a close eye on it," she told herself.

What happens when words become sentient and self evolving?

As a writer, Caze has lots of troubles, especially when his works are shunned upon. But when his story that he created becomes alive, he is unable to stop it.

Who is going to stop them now?

A sequel to Evil Encounters of the Slimy Kind

"GOOD morning, Master Arellano."

Ginantihan ng binata ng ngiti ang mga babaeng empleyado na bumati sa kaniya. Kasalukuyan siyang nasa company building nila sa Makati.

He's the Vice President of Arellanos Inc. They are the largest fine dining restaurant in the Philippines, with more than two thousand branches in the country. Siya ang namamahala sa lahat ng branches nila around Manila at nagpaplano pa silang mag-expand sa labas ng bansa sa mga susunod na taon.

The Arellanos has earned itself the reputation as being the best restaurant in the Philippines. They serve sumptuous meal featuring Japanese and Chinese cuisine, and of course, the local favorites like the pork adobo, fried chicken, sinigang, and etc. They have a large variety of foods to choose from.

Gabriel admits to himself that he was having a hard time handling a restaurant company with so many branches to look at every time, but he's willing to do anything for his twin, Gabrielle.

Alam niyang kapag nagloko siya sa trabaho ay mapipilitan si Olivia na patigilin sa ginagawa nito ang kaniyang kakambal upang tumulong sa negosiyo ng pamilya nila. And he doesn't want that to happen. Tama nang siya lang ang nahihirapan sa kanilang dalawa, gusto niyang maging maayos ang lagay ng babae, na matupad nito ang sariling pangarap, bagay na hindi na niya magagawa pa dahil matagal na niyang sinukuan iyon nang tanggapin niya ang responsibilidad na maging presidente ng Arellanos Inc.

He settled himself on his seat and started doing his work. Kailangan niyang pag-aralan ang mga nakatambak na papel sa kaniyang mesa at pirmahan ang lahat ng iyon. Pagkatapos ay kakailanganin pa niyang puntahan ang ilang branches ng restaurant nila around Manila. He needed to check if everything is okay.

Sa kalagitnaan ng kaniyang ginagawa ay narinig niya ang ilang katok sa pinto ng kaniyang opisina. Bumukas iyon at iniluwa ang assistant niyang si Esmeralda. May malapad itong ngiti sa mga labi bago inilapag ang isang tasa ng kape sa kaniyang mesa.

Binuklat nito ang organizer notebook para sa schedule niya sa araw na iyon. "Ten o'clock, you have a meeting with Mr. Uy of Uy restaurant. At ten fifty, you have to meet with—"

"Did you gave her the dress?" putol niya sa sinasabi ng babae.

Tumaas naman ang dalawang kilay ng babae at waring nag-isip ito.

"Dress? Oh, the Ralph Lauren dress! Yes, Master! And I think, she liked it," tugon nito nang may malapad na ngiti sa mga labi.

Siya man ay palihim ding napangiti. Hindi niya alam kung bakit nasasayahan siya sa nalaman. Sa tuwing iniisip niya na masaya ang dalaga at nakangiti ay parang humihinto sa pagtibok ang kaniyang puso.

Nababaliw na nga siya.

"May sinabi pa ba siya?" muli niyang tanong.

"Ha?" sabi naman ng assistant niya at bahagya pang nag-isip. "Ah, eh, wala na, Master Arellano."

Bahagyang tumaas ang isang kilay niya sa narinig. "Hindi siya nagpasalamat?"

Umiling ang babae. "Hindi, Master."

Lumunok siya at bahagyang niluwagan ang pagkatatali ng kaniyang necktie.

"Are you sure?" sa pangatlong pagkakataon ay muli niyang tanong sa babae.

Tumango naman ito. "Oo talaga, Master. Wala na siyang sinabi hanggang sa makalabas ako ng suite."

Sumandal siya sa kaniyang upuan bago nagpakawala ng malalim na paghinga.

"She really is something," naiiling niyang wika habang nakasilay ang isang ngiti sa mga labi.

PINAHID ni Carmina ang mga luhang naglandas sa kaniyang pisngi. Humugot siya ng malalim na hininga bago tinulak ang pinto ng silid at pumasok sa loob. Isa iyong public room sa St. Luciana Hospital.

Sa pagpasok niya ay nakita niya ang iba't ibang pasiyente na naroon kasama ang pamilya ng mga ito. Puting tela lamang ang pumapagitna sa bawat kamang naroon.

Matulin siyang naglakad patungo sa pinakadulong bahagi ng silid na iyon. Tumigil siya sa paglalakad nang marating ang dulo. Doon ang puwesto ng kaniyang ina.

Sandaling huminto sa pagtibok ang kaniyang puso nang makita ang katawan ng kaniyang nanay, may nakatakip na puting kumot sa buong katawan nito.

Napapikit siya nang mariin habang nakahawak sa tapat ng kaniyang dibdib. Pakiramdam niya ay sasabog ang kaniyang puso sa sakit na nararamdaman. 

"Naynay . . . " pabulong niyang sambit.

Muling nag-unahan sa pagpatak ang kaniyang mga luha. Umalog ang kaniyang balikat at tuluyan na siyang humagulgol. Mabilis niyang nilapitan ang bangkay ng kaniyang ina at niyakap ito nang mahigpit.

"Naynay, gumising na po kayo . . . m-may pera na tayo, 'Nay!"

Inalis niya ang kumot na nakatakip sa mukha ng ina. Kinuha niya ang kamay nito at mahigpit na hinawakan.

"Patawad po, Nay-nay, nahuli po ako. Patawarin n'yo po ako. Hindi ko kaya nang wala ka, 'Nay. Huwag n'yo po akong iwan!"

Patuloy siya sa paghagulgol habang yakap ang malamig na katawan ng kaniyang ina. Nag-umpisa nang magtinginan ang ibang mga tao at pasiyente sa kinaroroonan niya. Napapailing sa awa ang iba sa kanila dahil alam ng mga ito ang pakiramdam ng mawalan ng mahal sa buhay.

Bigla naman dumating ang kaniyang Ninang Betla. Kagaya niya ay nag-uunahan din sa pagbagsak ang mga luha nito.

"Carmina, tahan na, inaanak," umiiyak nitong saad. 

Lumapit ang matandang bakla sa kaniya at mahigpit siyang niyakap.

Kaninang hapon ay binawian na ang kaniyang ina ng buhay. Bago lang nila nalaman na may AIDS pala ito. Hindi nito sinabi sa kanila ang totoo dahil ayaw na nitong mag-alala pa sila. Kung kailan malala na ang kalagayan nito ay saka nila nalaman ang buong katotohanan.

Huli na ang lahat, kung kailan nagkaroon siya ng pera para sa operasiyon ng ina ay saka naman sumuko ang katawan nito.

Ang sabi nila, ang pagpuputa raw ang pinakamatagal na propesiyon sa mundo. Lumaki at namulat ang dalagang si Carmina sa lugar kung saan namumugad ang mga beteranang pokpok--ang Caloocan.

Sa lugar nila, walang mga bata o kapitbahay ang huhusga sa 'yo kung pagbibenta ng katawan ang ikinabubuhay mo. Talamak ang pagbibenta ng puri dito at halos lahat ay kapit-patalim, may maipanlaman lamang sa kumakalam na sikmura.

Kaya naman, nagawang ipangako ni Carmina sa sarili na hinding-hindi siya tutulad sa kaniyang ina na isang bayarang babae. Hinding-hindi niya ibibenta ang sarili kapalit lamang ng pera. Hindi siya papayag na mabuntis ng kung sinong lalaki at hayaang lumaki ang kaniyang anak nang walang ama.

Ngunit sadyang mapaglaro ang tadhana, at ang trabahong isinusuka niya noon, ay ang mismong trabaho na kakapitan niya ngayon.

Sabado yun, naglalakad akong mag-isa papunta sa isang Japanese restaurant. Minsan lang ako magawi sa lugar na yun. Medyo maaraw nun kaya naisipan kong lumabas. Maaraw pero malamig. Madalang lang magpakita ang araw sa panahon ngayon dahil winter pa kaya sinamantala ko ng lumabas. 

Habang naglalakad ako, may napansin akong lalake sa di kalayuan. Mag-isa, at may bitbit na paperbag. Siguro nagshopping, araw kasi ng sweldo. 

Habang papalapit sya, hinuhulaan ko sa sarili ko kung kapwa ko ba sya pinoy, muka syang pinoy pero hindi ako sigurado. Pwede din naman kasing vietnamese, or thailander, or indonesian. Napatingin sya sakin at nagkatinginan kame ng medyo matagal hanggang sa makalampas sa isa't isa. Parang gusto ko syang batiin ng "kabayan!"

"Hi, kabayan? pinoy?"

"Uhh..oo"

"ako din." Sabay ngiti. "mag-isa ka lang? Kumain ka na? Tara kain tayo! may alam akong Japanese restaurant dyan sa malapit, masarap yung ramen. Kumakain ka naman ng ramen?" 

Napahinto sya ng sandali at tila naguluhan. Siguro sabi nya sino kaya tong babaeng to? 

Sabay kaming lumakad. Hindi ko alam pero hindi ko akalaing sasama sya. 

"teka ano nga palang pangalan mo? ako nga pala si rocky, short for raquel. ikaw?" Inabot ko sa kanya ang kamay ko. 

"Billy." Sabay abot ng kamay nya, yung muka nya hindi ko mapaliwanag. Natatawa ako sa sarili ko ang lakas ng loob ko. 

"taga-dito ka?" Tumingin lang sya sakin. "I mean, dito sa lugar na to. Matagal ka na dito?"

"2 years na"

"Ah talaga, ako naman magti- 3 years na sa june. Tara dito tayo, dito yung restaurant" 

Nakarating na kame at nakaupong magkatapat. 

"Bat nga pala mag-isa ka lang? Wala ka bang friends dito?"

"ikaw, bat magisa ka lang din? Wala ka bang friends?" Balik nyang tanong sakin. 

"Meron naman, kaso ako lang kasi ang walang pasok ngayon, chaka sanay na kong mag-isa"

Tumingin lang sya sakin. 

"uuy pasensya ka na ah, nabigla ka ba? Hahah ako din nabigla sa sarili ko eh. Di naman talaga ako ganito. Hindi talaga ako kumakausap ng strangers, haha ang totoo nyan dinare ko lang sarili ko. La lang trip lang" 

"hahaha talaga ba?" Cute ng ngiti nya.

" Oo, mahiyain talaga ako, muka ka lang kasing pinoy kaya tinry ko lang iapproach ka, pero ang totoo hindi talaga ako ganun. First time ko nga lang ginawa to hahah" 

Pinagpapawisan ako bigla. Biglang uminit, inisip ko na lang kasi dahil sa ramen na nasa harap ko. Parang gusto ko ng magsisi sa ginawa ko. 

" Tara kain na tayo. Guten appetit!" Pumikit ako at nagdasal saglit. Pagdilat ko, nakita ko syang nakatingin sakin. 

"Oh bakit? Di ka naniniwala sa sinasabi ko?"

Ngumiti sya, "Hindi sa ganun"

"oh eh ano?"

" Wala lang, first time ko rin kasi to..na sumama sa stranger"

" Hahaha actually di ko nga akalain na sasama ka eh hahah, so bakit ka sumama?"

" So, bakit mo ko inaya?"

"teka, ang daya! ako unang nagtanong, ako muna sagutin mo!"

"Well… nacurious ako, Chaka muka ka namang mabait, and gutom na rin ako"

"Wow… mukang mabait ah,. Baka sabihin mo, kasi cute naman ako hahah di joke lang. Well inaya kita kasi gusto ko lang subukan kung kaya ko bang mag-approach ng stranger, Chaka muka ka namang pinoy, muka ka rin namang mabait, kokonti lang tayong pinoy dito kaya i think di mo ko tatanggihan? Tama ba?" 

Tumango tango lang sya. 

"Chaka, di naman tau magkakilala after neto di naman tau magkikita na.. so para lang may kasabay akong kumain, para hindi malungkot"

"Pano mo nasabi?"

"Ang alin?"

" Na hindi na tau magkikita after neto?"

" aaah.. hihi kasi hindi ko totoong pangalan yung binigay ko sayo hahaha meaning kahit isearch mo pa ko sa facebook hindi mo ko makikita" 

" Hahah galing ah! Sino naman nagsabi sayo na hahanapin kita sa facebook?"

" Hahah hindi ba? Wala lang malay mo macurious ka after neto, tapos isearch mo ko sa facebook hahaha ang assuming ko noh?! Joke lang"

" Hahah grabe"

" Tingnan mo nga sumama ka sakin kahit di mo naman ako kilala" 

Napangiti sya. " so ano nga totoong pangalan mo?"

" Pagisipan ko muna. Di pa naman kita kilala eh, baka stalker ka or serial killer, mahirap na noh?"

" wow! Sya pa talaga ang natakot sakin. Di ba dpat ako yung matakot sayo?"

" bakit, muka ba kong nakakatakot? Hahah trust issues"

" Masarap nga yung ramen dito, di ko alam tong resto na to ah.. medyo tago. Pano mo nalaman dito?"

"Oh diba, sabi ko sayo eh.., nung namasyal kasi ako ng Barcelona, nakakain kame ng friend ko sa same resto na to tapos nakita ko may branch nga sila dito kaya niresearch ko.. kaya yun," 

" Ah talaga, mahilig ka pala mamasyal..san san ka na nakapunta?

" Uu mahilig ako, madami na.. yun nga dito sa Europe, Barcelona, Amsterdam, Belgium, Portugal, Paris syempre..Switzerland, pumunta ako sa St. Gallen lam mo ung movie na yun?  basta madami dami na din"

"I see.. "

"Ikaw ba?"

" Ganun din, Belgium, Paris, Vienna, Switzerland pero hindi sa st. gallen, sa zurich… pero Barcelona hindi pa ko nakakapunta, pero kasama sya sa listahan ko." 

" Oo, Maganda sa Barcelona, try mo, lalo na yung sagrada familia promise ang sarap lang nyang titigan, kahit siguro maghapon ako dun ayos lang. Try mo pumunta dun, sobrang ganda. Ingat ka lang sa mga magnanakaw, medyo madami kasing pickpockets dun.. parang satin, sa pinas.hehe" 

" Oo nga eh.. sabi nga nila"

" Pero syempre mas matindi pa din magnanakaw satin sa pinas, hahaha anyway, yun nga,, sa st. gallen, pinuntahan ko lang sya dahil dun sa movie. Wala lang, and grabe ang ganda lalo na dun sa taas ng bundok yung kita mo yung buong st. gallen..haaayzz nakakainlove." 

Hindi ko alam pero ang gaan ng loob ko sa taong to. For the first time hindi ako kinakabahan. Parang normal lang na magkaibigan lang kame, parang ang normal sakin na ang kapal ng muka kong kwentuhan at tanung tanungin sya. Siguro kasi alam kong hindi ko naman na sya makikita ulit. 

"Ilang taon ka na nga pla?"

"31 na ko this year"

" Hahah talaga? Di halata" 

"hahah alam ko na yan, muka lang akong 30?" Hahha

" Hahah ay grabe sya, basag trip.. inunahan mo naman ako hahaha pero tama ka.. muka ka lang 30 hahahah"
" sabi ko na eh" haha

" ako, ako, ano sa tingin mo ilang taon na ko?"

" hmmmm… 28,29?"

"weeeh hahha seryoso ka nyan? O nagpapatawa ka lang?"

" Bakit? Mali ba? higher??"

Tumingin sya ulit sakin. Teka bat ako kinikilig. 

" cge.. 30, 30 ka na! Siguro"

" Hahha 31 na din ako, di halata no? i know.. I know.. "

" Hahah wala naman akong sinasabi.."

Parehas kaming nagtawanan, bat ang gaang kausap ng taong to?

"So,sinong kasama mong nag-St. gallen?" 

" Ako lang" 

" So single ka?

"Single ka?"

" Hindi, double ako… double, so single ka nga?" Pag-ulit nya.

" Double din, may nakikita ka bang hindi ko nakikita?" Lumingon ako sa kanana at sa kaliwa ko.

"Bakit, pwede namang hindi ka single, wala lang sya.. nagwork ganyan"

Parehas kaming natahimik. Napainom kami parehas. 

"Well, oo ang sagot sa tanong mo."

Napakunot ang noo nya.  "Anong oo? Oo na single ka, or oo na kaya ka mag-isa ngayon kasi nasa work lang sya?"

"hahaha grabe ah, analytic. I like that! Pero dun ako sa una mong hypothesis"

" hahahaha" 

"eh ikaw? Anong sagot sayo? Double ka talaga?"

" Bat ko sasabihin, di mo pa nga sinasabi totoong name mo eh"
"Eh di wow! Cge wag na. Iba na lang! Anong work mo dito?"

" Nurse ako."

" Talaga? San ka naman nagwowork? Sa hospital o sa nursing homes?"

" Sa hospital"

"Ikaw? Anong work mo?"

" Grabe busog na ko. Sakit ng tyan ko. San ka after neto?"

" Di ko pa alam, baka uuwi na. Ikaw ba?"

"di ko din alam, pero baka uuwi na din. Medyo malayo pa ko dito eh"

" Taga san ka ba?"

" Isang tren at isang sakay ng bus pa"

"Di ko naman tinatanong kung ilang sakay, tinatanong ko kung saan?"

" bakit, ihahatid mo ba ko? hahha"

" Hindi!"

" Hindi pala eh, eh bat inaalam mo pa? Joke lang"

" Hahah grabe sungit naman. Nag-iinitiate lang ako ng small talk."

" Hahah joke lang. taga wandsbek markt ako. Oh ayan sinagot ko na"

" Totoo yan o peke?"

" Aaay grabe xa, judgmental"

" Naniniguro lang.. hahah"

Lumabas na kame ng resto nun, at naglalakad. Medyo lumalamig na. Wala ng araw. 

" Haaay nawala nanaman ang araw. Lamig nanaman, tagal ng summer"

" Bakit mo naman hinihintay magsummer?"

" Syempre, para hindi na lang lageng makakapal na jacket suot ko. Gusto ko namang mag-tshirt lang tapos shorts pag lalabas, parang sa pinas diba? Ayaw mo nun?"

" Oo naman, pero favorite ko lang kasi ang winter"

Napatingin ako sakanya. " Seryoso ba? Eh ang lamig lamig, anong maganda sa winter?"

" Yung snow! Lalo na pag pasko, white christmas." Napangiti sya.

" hmmp.. sa una lang maganda ang snow, pero pag tumagal na wala na, chaka ang lamig lamig noh"

" Walang basagan ng trip. Maganda para sakin ang winter. "

" ok.. sabi mo eh"

" Taga san ka nga pala sa pinas?"

" Ako?! Taga Manila ako. Ikaw ba?"

" Taga QC"

"Aaahh…"

Naglakad pa kame, malapit na sa sakayan ng train. 

" May tanong ako, "

" Ano yun?"

" Pano kung hindi pala ako pinoy nung pagkalapit mo? Anong gagawin mo?"

" Pag ganun, eh di.. hello… goodbye.. sorry mali"  hahha 

"Hahahaha buti na lang pala pinoy ako noh?"

" Hahaha oo buti na lang pinoy ka hahha"

"ang lamig, gusto mong magkape?"

" Hindi ako nagkakape eh.."

" Bakit naman?"

" Hindi ako nakakatulog pag late na ko nagkape. Chaka hindi ako masyadong mahilig sa kape."

" Eh di.. hot chocolate"

" Hahah so itutuloy talaga natin to ah billy?"

" Oo naman, bakit hindi?! Wala naman akong gagawin, bukas linggo walang pasok.. ayaw mo ba?"

Malapit na kame sa train station. 

"oh xa, mauna na ko. It was nice meeting you, billy." Inabot ko ang kamay ko at nakipaghandshake sa kanya. 

" Nice meeting you too…??"

Tumalikod na ko. Ilang hakbang pa..

" teka, hindi mo talaga sasabihin totoong name mo? rocky?"

Huminto ako at lumingon. Ngumiti sabay iling. 

" Ok sige, ganito na lang, penge na lang ng number mo" Nilabas nya ang phone nya habang papalapit sakin. 

" Bakit mo hinihingi number ko?"

" Wala lang" hindi sya makatingin.

" Crush mo ko noh?!" Namula sya. 

" Eh ayaw mong ibigay name mo eh, eh di number mo na lang.."

" Bakit nga?"

" Para sa susunod na magawi ako dito at mag-isa lang ulit ako at wala ka ulit kasama at nagccrave ka magramen pwede tayong magkita ulit dito, pwede din kitang tawagan.. " 

" Ayoko nga. Baka mamaya mafall ka sakin, tapos pag nagkatuluyan tayo at tinanong nila kung anong lovestory natin sasabihin mo na ako unang nag-approach sayo at aasarin mo ko"

" Hahaha grabe advance magisip ah. Ang assuming mo sa part na yun!"

" Hahha joke lang.. kapal ko no hahha"

" Ok ok cge ganito na lang, why dont we start all over again?"

" huh?!"

" Ganito, umpisahan natin sa umpisa. Ako maglalakad dito tapos ikaw manggagaling ka dun, tapos magkakasalubong ulit tayo.. kagaya kanina.. uulitin natin.. ano, game?!"

Napapailing ako habang natatawa. " cge game!"

Sinimulan ulit namin sa una. 

" hi!"

" Hi..??"

" kabayan? Pinoy ka? Ako Nga pala si billy," sabay abot ng kamay nya

" Rocky"

" Pwede ko bang makuha number mo?"

" Agad agad?! hahha"

" Eh kasi.. cge gusto mo ulit magramen?"

" Hahha cge na nga. "

" Oh ayan, ok na? Ako na unang nagapproach satin. Para pag nagkatuluyan tayo, version 2.0 yung ikukwento natin sa mga apo natin."

" Grabe apo agad?! hahaha.. akin na phone mo.. "

" Ayan na number ko" tatalikod na sana ako pero

" teka iriring ko muna, baka mamaya fake number naman pala"

" Ay grabe, trust issues? Oh ayan nagring"

" Ok ok.. "

" Elise. single" inabot ko kamay ko. 

Napangiti sya. " Hi elise, im billy, also single"

" Single, hindi na double?"

" Hahaha hindi naman talaga double eh"

Papalapit na yung train. 

"eh bat sinabi mo kanina double?"

"wala lang, kaw lang ba pwedeng mandaya? Ayaw mo kasi sabihin kanina name mo eh"

" Ah ganti ganti lang ganon? Hahah sige simula ngayon wala ng magsisinungaling"

" ok, deal"

" deal! Bye billy na single" sumakay na ako at kumaway sa kanya. 

"bye Elise" kumaway sya.

Sumara na ang pinto. 

PLOT TWIST:

Gaya nga ng sabi nung una, hindi talaga ako ganun.. so ang totoong ending nito ay mag-isa lang talaga akong kumain ng ramen. Hindi ko talaga sya inapproach. Siguro sa parallel universe ginawa ko un. Pero bakit somehow, hindi ko sya makalimutan. Saglit lang naman kaming nagkatinginan, pero hanggang sa makauwi ako nasa isip ko padin sya. Weird. Usually nakakalimutan ko kagad itsura ng mga nakakasalubong ko. Hindi ako magaling magmemorize ng muka ng tao at ng pangalan, but this time it was different. Parang gusto ko biglang magsisi, na sana pala inapproach ko sya. Pero kaya ko ba? Makikita ko pa kaya sya ulit?  Anyway, I hope someday.. somewhere in a parallel universe we'll meet again. 

To be continue...

Third Person's POV

Excited si Marvin ngayong araw dahil isasauli ni Vicky ang kaniyang jacket. Ibig sabihin 'non eh makikita na naman niya ang dalaga. 

"Oh, ang lakas ng amats mo diyan 'pre ah. Si miss byutipol na naman ba 'yan?" Sabi ni Edison sabay kumain ng tipipisong sitsirya. 

"Sino pa ba 'pre? Alam mo namang kahit crush ko lang si Vicky, loyal ako 'don." Sagot niya naman sa kaibigan. 

"Wow! Hanep ka 'pre ah. Vicky na pala tawag mo kay miss byutipol? At kailan naman kayo naging close?" 

Muntikan nang masabi ni Marvin sa kaibigan ang nangyaring masama kay Vicky noong nakaraang araw. Mabuti na lang at naalala niya agad ang paalala ng dalaga na huwag ipagsabi sa iba ang nangyari sa gabing iyon. 

"Siyempre naman, kahit ganito lang ako 'pre marunong din akong mag ninja moves. 'Wag mong ismolin ang pagiging hokage ko." Kompiyansa niyang sagot sa kaibigan sabay nag pogi pose. 

"Aba't kailan ka pa natutong maging hokage 'pre? Isa ka kayang dakilang T-O-R-P-E. Torpe." Pang-aasar niya sa kaibigan sabay tawa. 

"Ows? Pareho lang naman tayong torpe eh. At least ako hindi broken hearted, eh ikaw ba?" Bawi ni Marvin sa pang-aasar ni Edison sa kaniya. 

Muntikan nang masamid si Edison sa kinakaing sitsirya.

"Nasa stage of moving on na kaya ako 'pre." 

"Makakamove-on ka rin sa mukhang pera mong ex. Kapit lang." 

"Maiba tayo 'pre, may plano ka bang ligawan si miss byutipol?" Seryosong tanong ni Edison sa kaniya.

"Hindi pa sira ang tuktok ko 'pre para manligaw sa kaniya. Oo, crush ko si Vicky pero hindi ibig sabihin 'non na liligawan ko na siya."

"Sabihin mo 'pre, torpe ka lang talaga. Saan na ba 'yong pagiging hokage mo?" Pang-aasar na naman ni Edison sa kaniya. 

"Sira." Napatawa siya sa sinabi ng kaibigan.

"Alam mo 'pre walang lugar ang tulad nating mahihirap sa buhay ng mayayamang tao. Kaya't kahit crush ko lang siya, kontento na ako roon." Pahayag ni Marvin sa kaibigan.

"Sabagay. Pero... ilagay nalang natin na magkagusto rin sa'yo si miss byutipol. Hindi mo pa rin siya liligawan?" Patuloy na pangungulit ni Edison sa kaniya. 

"Hay naku! Kung ano-ano nalang pinagsasabi mo diyan. Doon ka na nga lang sa eatery niyo." Saway niya sa kaibigan. 

"Asar." Kantiyaw ni Edison. 

Nagliligpit na ng kani-kanilang paninda ang mga katabing stall ni Marvin.

"Una na kami sa'yo pre. Ingat!" Paalam ng kaniyang kaibigang si Edison bago pinaandar ang motor. Tumango lang siya rito bilang tugon. 

Alas otso y medya na pero hindi pa rin dumadating si Victoria. Naisipan na ni Marvin  na magligpit na rin ng kaniyang mga paninda. 

"Siguro may importanteng lakad si Vicky. Di bale na nga, may next time pa naman." 

Isa-isa niyang inilagay sa malaking supot ang kaniyang mga panindang sigarilyo, sitsirya, kendi at ang mga display na soft drinks naman ay inilagay na niya sa loob ng cooler. Ang mga diyaryo naman ay inirolyo niya at inilagay sa isang kahon. Abala siya sa pagliligpit nang may marinig siyang isang pamilyar na boses na tumawag sa kaniyang pangalan. 

"Vin."

"Vicky?... Akala ko 'di ka dadating kaya nagligpit nalang ako ng mga paninda ko." 

"Sorry if i'm late Vin. Alam mo na, finals. Daming kailangan habulin. Gosh, mabuti nalang at naabutan pa kita rito." 

"Okay lang 'yon. Imbis na puntahan mo ako rito, umuwi ka na lang sana para magpahinga. Mukhang pagod ka yata."

Nakita ni Marvin sa mukha ng dalaga na medyo pagod ito. Marami din itong bitbit na libro at kung ano-anong papel. Kinuha niya ang bitbit ng dalaga at inilagay sa kaniyang kariton. 

"Thanks." 

May kinuha si Vicky sa kaniyang bag at ibinigay niya ito kay Marvin. 

"Here's your jacket Vin. Thank you for letting me borrow it." Abot niya rito. 

"Ano ka ba. Wala 'yon." Nahihiyang tugon niya sa dalaga. Parang nagiging pipi siya kapag kaharap ang kaniyang crush. Di niya alam kung ano pa ang pwedeng sabihin dito. 

"By the way Vin, i'm starving right now. Kain tayo ng dinner sa labas." Sabi ng dalaga habang hawak ang kaniyang tiyan. 

"Ah... Eh ..." Napakamot si Marvin sa kaniyang ulo. "Konti lang kasi ang pera ko ngayon Vicky, medyo matumal ang benta ko ngayon."

"Silly. It's my treat. Bilang pasasalamat ko na rin sa'yo Vin. I won't take no for an answer." 

"Per-"

"No buts. Let's go." Hinila ni Victoria ang braso ni Marvin. Pero umangal pa rin ang binata.

"Teka lang Vicky."

"What?!" Iritang saad ng dalaga sa kaniya. Gutom na kasi siya at heto si Marvin nagpapa hard to get pa. 

"Kasi hindi pwedeng iwanan ko lang 'tong kariton dito sa daan Vicky eh."

"Gosh, I forgot. Well, papapuntahin ko na lang 'yong driver ko rito para may bantay. Is that a deal?" 

"Nakakahiya naman Vicky eh."

"Mamaya na 'yang hiya-hiya Vin. Gutom na talaga ako. Let's go na." Hinila siya ulit ni Vicky at tuluyan na nilang nilisan ang pwesto niya. 

Nasa harap na silang dalawa sa isang Japanese restaurant. Isa ito sa mamahaling restaurant sa bansa. Papasok na sana silang dalawa pero nag atubili si Marvin dahil may kamahalan ang restaurant na 'yon. Iginiit niya kay Vicky kung pwedeng sa Jollibee,Chowking or Mcdo na lang sila kumain, pero di nagpatinag si Vicky. Hinila na naman siya nito papasok sa Japanese restaurant. 

"Order ka lang Vin. Huwag kang mahiya ha?" Sabi ni Vicky sa kaniya. 

"Ah...Kung anong sa'yo, 'yon na rin order ko." Sabay kamot sa kaniyang batok. 

Nginitian siya ni Vicky at tinawag na nito ang waitress at nag order na siya. 

Nag order siya ng Sushi, Yakitori, Tempura Tamagoyaki, Curry Rice at Wagashi for dessert. 

Nag-usap muna sila habang naghihintay sa kanilang inorder.

"This is my favorite restaurant Vin. That's why pinilit talaga kita rito. I just want it to share with you." 

"Ah... Okay lang Vicky. Sa susunod ako naman manlilibre sa'yo." 

"Sure." 

"Pero di ko pa afford na ilibre ka sa ganitong resto." Nahihiyang saad niya sa dalaga.

"Okay lang 'yon uy. Saan mo ba ako ililibre?" Tanong niya rito.

"Uhmmm..."  Nag-isip muna siya kung saan niya pwedeng ilibre si Vicky. "Nakakain ka na b-"

"Mam, sir here's your food. Enjoy!" Hindi na niya natapos ang sasabihin dahil dumating na ang order nilang pagkain. 

"Vin let's bless the food before we eat."

Nag-alay muna sila ng maikling panalangin bago kumain. 

"Ang dami naman nito Vicky. Baka di natin 'to maubos."

"I'm a big eater and besides I told you earlier that I am starving so don't worry."

Nagsimula na silang kumain at nagtatanong din si Marvin kung ano ba ang tawag sa mga pagkain na inorder nila. 

"This is Tamagoyaki or Japanese omellete. You can eat it alone or you can use this as a topping for the sushi." 

Nagslice ng konti si Vicky sa Tamagoyaki at inilagay ito sa ibabaw ng sushi. "I like to eat it like this." Sabay kinain ito. "Heaven!"

Sinubukan din ni Marvin ang ginawa ni Vicky at totoo ngang masarap ito. 

First time na makatikim ng Japanese food ni Marvin at nagustuhan niya din naman ito. Lalong-lalo na at kasama niya pa ang kaniyang crush. 

Pagkatapos nilang kumain ay umuwi na rin sila agad dahil medyo malalim na ang gabi. 
Nag take-out din si Vicky ng Japanese food at ibinigay ito kay Marvin. Nahihiya man ay tinagggap din naman ito ni Marvin. Wala naman din siyang magawa dahil iniabot na ito ni Vicky sa kaniya.

"Thanks for the company tonight Vin... Bye!" Paalam ni Vicky bago tuluyang pumasok sa kaniyang kotse. 

Inilagay niya sa kariton ang mga ibinigay na pagkain ni Vicky sa kaniya at itinulak na ito pauwi. 

Habang binabagtas niya ang daan patungo sa kanila, biglang pumasok sa kaniyang isipan kung magkakagusto rin ba sa tulad niyang isang anak-pawis ang isang babaeng mulat sa karangyaan.

Langit siya, lupa ako...
	
Si Victoria ay galing sa isang mayamang pamilya habang si Marvin naman ay mulat sa kahirapan. Hindi naging hadlang sa kanilang pag-iibigan ang 
 estado nila sa buhay. Tutol ang pamilya ng babae sa kanilang relasyon sa kadahilanang hindi nababagay ang lalaki sa kanilang anak. Ipinaglaban ng dalawa ang kanilang pag-ibig sa abot ng kanilang makakaya. Ngunit... isang kagimbal-gimbal na trahedya ang naganap kung kaya't sila'y nawalay sa isa't isa. Magiging sila pa kaya hanggang sa huli? Magiging sapat kaya ang kanilang pag-ibig para sila'y magkabalikang muli?

KASEY'S POV

Today was weekend and it's been two months since i transferred I also met my grandparents on my mom's side sa kanila din ako minsan nag ii-stay pag weekend, since its weekend it means that we don't have class, pero hindi ibig sabihin nun ay hindi na ako mag aaral, after i ate my breakfast and clean my room -i'm the one who's cleaning my room even though we had a maid di naman kasi mahirap mag linis- i started to review all my notes since malapit na ang examination week namin, midterms are coming, kailangan kong mag review para naman di ako mangolelat and to make sure that i maintain my grades, i don't want to disappoint my dad and grandparents at isa pa gusto kong mahigitan ang grades ni kuya nung high school pa sya, but then i cant beat him coz he was a genius, but at least kahit hindi ako ang top sa klase i'm still in the ranking.

Di ko namalayan ang oras sa kaka-review ko, and when i look at the clock in my study table i saw that it was already past 2 in the afternoon at hindi pa ako na kain, no wonder that's why my stomach keeps on making noise, gutom na pala ako masyado akong na focus sa pag aaral.

"Miss Kasey may phone call po kayo, naiwan nyo po itong cellphone nyo sa dining table kanina " one of our maid said nang lumabas ako ng kwarto ko.

"okay, thanks" I said as i get the phone from her, i even forgot about my phone naiwan ko nga pala to sa dining table kaninang umaga.

"moshi moshi ?" (translation: hello; Japanese term use to say hello over the phone)

"huh?!, hey Kasey what did you say?" the person from the other line said

"i'm sorry, ikaw pala Cherry, napatawag ka?" akala ko naman si kuya na

"are you free tomorrow afternoon?" h

"tomorrow?, Oo bakit?"

"i just want to invite you, tayong tatlo ni Denise, gala lang"

"Ok"

"Wah!, Ok, promise yan ha, ok tomorrow 10 am, text ko na lang sayo kung saan"

"o-ok" then she hang up the call

"It seems na may mga kaibigan ka na sa school ah" si lolo pala

"opo" i said in a low tone voice,

I know what hes pointing out and i don't want to talk about it anymore, i'm not comfortable

"oh, your frowning again, wag mo na kasing isipin yun, past is past, ok" naka ngiti nyang sambit as he poke my left cheek

"pero lolo-" i was cut off because my lolo suddenly shout.

"AH!, I remembered, may ipapakilala pala ako sayo,"

"sino po yun lo?" kunot noo kong tanong

"you will know him soon,he was the same age as you, i hope you will be friends with him, i need to go now, may meeting pa ako" then ayun umalis na sya after nya akong i-kiss sa noo, si lolo talaga.

"ok po" mahina kong sambit bago pa sya tuluyang maka labas ng bahay.

Him? It means lalaki ang ipapakilala nya, but why?, he even knew my condition, but why?

The next day, I meet Denise and Cherry sa mall malapit saamin, we chat, eat, shop and play all day long, i never thought na mapapabili ako ng di oras ngayon.

While on our way home tumigil na muna kami sa isang bench sa park kalapit ng mall, masakit na kasi paa namin kakalakad mag hapon, feeling ko matatanggal na yung paa ko, may mga paltos na nga ata ako eh. But, im so happy to be with this two, being with them keep me at ease, besides i got to know them more.

"So you mean ang kuya mo ay model slash singer slash dancer slash actor and now he is managing your restaurant in Japan even though he has a very busy schedule,wow! You're really different from us"Cherry said in loud voice

"sshh, pwede bang hinaan mo yung boses mo" ayan napuna tuloy ni Denise

"yeah, di lang naman sya ang nagma-manage ng restaurants namin dun, pati uncle ko, they were helping him since that was our family business" i said,

Paano ba napunta sa akin ang usapan na to.

"kung model ang kuya mo, ikaw model ka din ba dun?"curious na tanong ni Cherry

"i used to be a model but i stop being a model"

"bakit naman?"

Di ata maubos ang tanong ni Cherry, ano ba to interview about sa buhay ko, hot seat?.

"some things came up, tama na nga to, feeling ko nasa hot seat ako eh"

"o-ok, tara na uwi na tayo, may pasok pa tayo bukas" Cherry said as she stand up and face us.

"matanong ko lang bakit kayo nandito ng lolo mo eh nandun naman ang pamilya nyo sa Japan?" pag uusisa naman ni Denise

"h-ha?, kasi gusto ni lolo at saka nandito kasi ang grandparents ko, ang parents ni mama, kaya ayun, teka nga tama na tong tanungan portion nyo sa akin" pagdadahilan ko at pag iiba ko ng usapan.

I can't tell them now the real reason why I'm here with my grandfather. There's no need to tell them.

"ok" they both said.

For two months na magkakasama kami ngayon lang nila yun naisipang itanong. Well pakialam ko ba.

Then after that umuwi na kami, pag uwi ko wala pa si lolo, and since busog naman na ako di na ako nag dinner instead dumiretso na ako sa kwarto ko para mag shower and get ready to sleep.

"Let go of me!, let go of me!" I shouted while crying.

"sshh.. Stop crying Kasey, we will live together from now on, your mine right!, your mine, you are the only one for me, so stop crying ok, Kasey's mine and no one can get you away from me," the man said to me while combing my hair as he laugh hysterically

I can't move, I cant scream either, I was scared, all I can do is to cry, while he was slowly moving his hands through my body.

"LET GO OF ME!!!!!!"

"apo, your having a nightmare, here uminom ka na muna ng tubig" nag aalalang sambit ni lolo ng tulungan nya akong umupo ng maayos at abutan ng tubig.

"Ojichan!" i hug him and there i start to cry

(Translation: Ojichan - grandpa/lolo)

"sshh.. Wag ka ng umiyak, nandito lang si lolo, saka panaginip lang yun, ok, halika ka na, umaga na oh, may pasok ka pa di ba, sige na bumangon ka na, aantayin kita sa dining table, ako ang mag da-drive para sayo ngayon, kaya sige na maligo ka na, pawis na pawis ka na rin" sabi ni lolo as he gently rub my back to calm me down

"opo"

Panaginip lang pala.

Pati ba naman sa panaginip ko?, kailan ba ako lulubayan ng masamang panaginip na iyon?.

The next day, after I finished preparing myself bumaba na ako sa dining area.

"lolo, tumawag na sayo si kuya?"

"Hindi pa eh, maybe he was too busy right now"

"ganun po ba" may bahid ng lungkot at tampo kong sambit.

"you're already seventeen and still ang kalat mo pa rin kumain, look my may gatas ka pa sa labi" ang natutuwang sambit naman ni lolo

"sumimasen" I simply said as I wipe the milk on my lips

(translation: sumimasen means sorry in Japanese)

After we ate our breakfast ipinag-drive na ako ni lolo hanggang school, saying that he just want and feel to drive me off to school.

Kasey Okamoto, simple and responsible student and daughter, former model and she was the daughter of a well known restaurant owner in their country. Noon isa lamang syang normal na (grade 10) senior high school student, not until her world turn upside down.

Now that she was here in the Philippines with her grandfather, she decided to change herself, she's trying to forget and recover from all the pain she had.

When she met Nice and his friends at their campus she thought that it might be a stepping stone in changing herself and to forget her past.

At first she hated Nice but then will she fall for him? even though she hate him.

But, what if, Nice unexpectedly learn about her past, he found out the reason why does she act that way towards them.

Magiging daan ba ito para mapalapit at mahalin nya Kasey? O, may gusto na ba sya dito noon pa lang?

Magiging daan pa ito para lumalim pa ang nararamdaman nya?

Paano kung magka-gusto si Kasey kay Nice?

Magiging sila ba, kahit na alam na ni Nice ang nakaraan ni Kasey?

Paano kung ang mga tao at mga bagay na nais nyang kalimutan ay bumalik?

Ano ang gagawin nya? Iiwas ba sya o hindi?

Is she ready to face her past again and start a new one with Nice?

---
In the SkyMu building
--

Yve had a busy day and she just finished the meeting with their trainers. They are going to hold the quarterly performance tests for all the trainees and the rookie groups. Since there was a major revision in the curriculum, the trainers also proposed a different exam which was the reason behind their long meeting. 

It's four in the afternoon and Yve is getting tired but still she needs to review the plan for SkyMu's financial problem. Aside from Vince's idea, she wasn't able to look for another solution. As she finished her lesson earlier, she tried to discover new things through the books given to her by the tutors. 

Then she heard a knock on her door and Sylvan came in.

"Ms. Yve, your dinner with the investors will be at 7. I reserved the VIP room in your favorite Japanese restaurant." Sylvan informed her.
"Why the Japanese restaurant?"
"These people love Japanese food and based on my research, when the late Mr. Smith was the CEO, they would often meet in that restaurant."
"For business meetings?" Yve asked.
"Not always. Slayne is now investigating more but based on his initial report, these people are the closest friends of your father. They were the first batch of investors and have remained the same." Sylvan reported.
Yve sighed and massaged her temple and asked, "Sylvan, do you think I can trust them?"
"It's too early to tell, Ms. Yve."
"Stay with me during the meeting, okay?"
"Yes, Ms. Yve. In the meantime, I think you should rest. You look tired. I will wake you up when it's time to go." Sylvan suggested.
"Then I guess I will accept that offer then." Yve said and walked towards the secret room in her office.

Recently, Vince told Sylvan to have it remodeled with a room inside where she can sleep and rest. This happened while she was staying at the hospital. Vince explained to her that since he can't stop her from working, might as well have a place inside where she can relax a little bit. Knowing that it has been done already, Yve has no choice but to compromise. 
Inside the room, she smiled as she remembered when Sylvan told her that it was Vince who personally designed this place and picked the necessary furniture. She went to bed and instantly fell asleep.

---
Vince's office
--

"Edward, I'll let you handle the necessary preparations. I think you already know who should be disposed first." Vince instructed Edward on the phone.
"Should I do it immediately?"
"No. Do it tomorrow morning and have tomorrow's evening news feast on it."Vince ordered.
"Bro, you know that whoever we release tomorrow, SkyMu's stocks and the entire Stones Group will be affected." Edward said.
"Yes. I know that. But SkyMu will be fine. I will make the necessary preparations tonight."
"Got it. But are you okay, Vince?" 
"Yes. Don't worry. I'll call you back when I need you back." 
"Thank you, bro."
"No problem. Don't forget to take care of yourself, okay?"
"You, too."

Back at the SkyMu, Sylvan has decided to wake Yve up. Soon, they're on the way to the restaurant with Sylvan and Chrysthe as well.

---
In the Japanese restaurant
--

They arrive at the restaurant and upon asking for their reserved room, the staff said that the people they were meeting are already there. When they heard that, Sylvan told them to prepare the pre-ordered food immediately. 

The door opened inside the restaurant and the three gentlemen inside stood up.
"Ms. Yve, thank you for accepting our invitation and for preparing this as well." One of the men said.
"Yes, it certainly brought us back to the past." The other man said.
"Yes, and your eyes reminded me of your father." The woman in her 40s said. 
"Thank you as well. I'm also interested to hear what you all have to say so please let's have our seats." Yve said and gestured them to sit down.

"Ms. Yve, I think it would be best if we at least introduce ourselves to you. I'm Mr. Leonard Yu and this is my wife, Shiela. That man over there is Richard Nakamura." 
"Hmm.. I suppose those are your English names?" Yve asked.
"Yes. It's easier for everyone to address us when they use our English names." Shiela said.
"You don't need to worry about us. We're really your father's friend and we're quite aware of what is happening with the Stones Enterprises." Richard added.
"What do you mean?" Yve asked.

Today is another busy day for me. Work and home are the only places I go to for the past 3 years. The end of THAT relationship ended my happy, easy-going life. But then, when I think about it, it was not his fault but mine. My friends would tell me that I need to move on. I HAVE MOVED ON. It's just I don't want any side trips anymore in my life. I have my dreams and I am working hard for it. Little did I know what the destiny has installed for me.

"Mom, I still love her. She ended the relationship without any valid reason and I didn't agree."

"But son, what if the reason is that she doesn't love you anymore? Isn't that a reason valid enough for you?"

"I have to know it this time, mom. I did try to go out on dates but still failed. I think meeting her again will help me know what is happening with me."

"I guess I have no other choice. But remember, don't let her disrupt your plans and the family's business."

"I know, mom. Steph, book my flight to the Philippines tomorrow."

"Vincent! Why are you in so much rush?!"

"Because I believe that the early bird gets the worm."



Just wait for me, Yve. I will get you back by hook or by crook.

Once he received his dividend from GH Auto Parts in China, Gun-Ho would make double his investment. Gun-Ho was very satisfied with the result of his investment.
"My factory in China is successful. I think the business background of GH Mobile was the key to its success."
 
Gun-Ho's wealth was gradually increasing.
 
The dorky Gun-Ho was not a good student grade-wise when he was in school. He was an average student in a suburb close to Seoul City. With his grade, he didn't even consider going to a college within Seoul at that time. It was highly competitive even among the students in high school located within Seoul City to be admitted to a college inside Seoul City.
 
Gun-Ho studied one more year after graduating high school in order to get into a college. He was eventually admitted to a low ranking college in South Chungnam Province, but he couldn't even complete his degree there because of money. The tuition was expensive as well as the living costs. His father was unemployed at that time, and his mother was working as a caregiver in a nursing home. With his mother's salary only, his parents couldn't fully support Gun-Ho financially.
He then decided to finish his mandatory military service without finishing his college education. After completing the service, he started taking classes from a cyber college while working part-time.
Gun-Ho thought that once he got a job in the government, he would be able to support his family including himself. So, he began to study for the level-9 government job exam while staying in a tiny room in Noryangjin Town, and he eventually gave up after failing the exam multiple times.
He then started working in a factory while moving from one factory to another until he accidentally met Chairman Lee from Cheongdam Town. His years of experience with the factory works became a valuable asset for Gun-Ho in running his current manufacturing companies.
 
Even the dorky Gun-Ho was good at something. He was not a good math student, but he was outstanding in calculating numbers like addition and subtraction. He was a mediocre student, but he had an excellent memorizing ability. Also, he showed incredible concentration when it came to money. He was persistent in getting a lucrative opportunity. His investment in the stock market, real estate, and acquisition of a company were the examples.
 
Gun-Ho received a call from Artist Choi.
"President Goo? Can you talk right now?"
"Yes. Please go on."
"Have you and Young-Eun met each other's parents?"
"Yes, we have."
"Then, why haven't you proceeded to the next step yet? You should set up a meeting between your parents and Young-Eun's father."
"Oh, the meeting between the families? Umm, sure, of course, we should."
"I'm sorry to say this, but I feel like you two wouldn't be able to marry without another person's help."
"I'm, I'm sorry."
"Set up the meeting this Saturday. Since your parents are in Incheon City and Young's father is in Sillim Town, Seoul, I think Yeouido would be an adequate venue for the meeting. Make a reservation with a restaurant in 63 Building there."
"Umm, sure, I will do that."
"If you look at the directory of 63 Building, you will see a restaurant called Shuchiku. It's a Japanese restaurant, and it's on the 58th floor. Let me make a reservation for you. I will make the reservation for this Saturday at 1 pm. Your wedding date is scheduled for March 18th. Why don't you decide on a wedding hall after discussing it with Young-Eun? You don't have much time left. You'd better hurry in preparing for your wedding."
 
After getting off the phone with Artist Choi, Gun-Ho sent a text message to Young-Eun.
[Ms. Artist Choi will make a reservation with a restaurant—Chuchiku—in 63 Building for the meeting of two families. Please come to the restaurant this Saturday at 1 pm with your father.]
 
Young-Eun's reply arrived.
[Okay. I will do that.]
 
Once he received a confirmation from Young-Eun, Gun-Ho made a call to his mother.
"Mom? We will meet with Young-Eun's father this Saturday. It will be at a restaurant in 63 Building."
"This Saturday? That sounds good. I was actually wondering why no one hasn't said anything about the formal meeting between two families."
"If you come to the 58th floor, there is a Japanese restaurant. Come at 1 pm."
"Did you say 58th floor? There is a restaurant there? I didn't know that."
"Yeah, there is one. Come and ride with my sister."
"Okay. Haha."
 
Gun-Ho then sent a text to his sister.
[Sister, two families will meet this Saturday at the Japanese restaurant—Chuchiku—in 63 Building. The restaurant is on the 58th floor. Take your Sonata with mom and dad. I will give a ride to them on the way back to Incheon City. Thanks, sister.]
 
Gun-Ho's sister's reply came in a bit later. She was probably busy at work.
[I just got your text. Of course, I will take our parents there this Saturday. Don't worry about it. Congratulations, brother. You are finally getting married.]
 
It had been a month since Gun-Ho started taking the course at Advanced Center for Administrative Development. One day, the students wanted to have dinner together.
The course was a one-year non-degree course that required attendance only twice per week. So, many of the students were there to make a connection or socialize rather than learning something.
"Hey, Mr. Class Manager, why don't you collect 100,000 won from each of us for dinner today?"
The class president person just assigned a work to Gun-Ho, and Gun-Ho mumbled to himself.
'Sh*t. I shouldn't have accepted this position. I'm the owner-president who gives orders to others in my companies. Here, I get the order from someone.'
 
After taking the list of students from TA, Gun-Ho walked around the class to collect 100,000 won from each student. The students in that class seemed to have no problem giving 100,000 won. Most of them produced two 50,000 won to Gun-Ho. A minister made a joke when Gun-Ho asked him to give the contribution for dinner.
"Mr. Minister, 100,000 won please."
"Do you take a credit card payment?"
Even though some people asked for an alternative payment method other than cash, they all had cash in their wallets. Gun-Ho went to a general who was in his 50s. He was the serious type.
"Mr. General, 100,000 won please."
"What? 100,000 won? Isn't it too expensive for dinner?"
"I think the restaurant that we are going to is a famous one."
 
A minister suggested.
"Mr. Class Manager, why don't you pick a restaurant and make a reservation for us?"
"Umm, I don't know any restaurant in this area."
Gun-Ho walked to a student who had a wealthy father-in-law who had a conglomerate. That person was currently a minister in the government, so Gun-Ho just called him 'Mr. Minister.'
"Mr. Minister, do you, by any chance, know of any nice restaurant around this area?"
"Well, I don't know. I know several decent restaurants in Gangnam District, but not this area. Why don't you try the professors?"
Gun-Ho went to the office for professors, and a professor recommended a sushi restaurant around the Gwanak District's government office with the restaurant phone number.
"But this restaurant is very pricey."
"We have lots of ministers in class. I don't think they would care about the price."
"Well, you never know. Usually, ministers are frugal. A businessman like you, President Goo, spends money without thinking much."
"Why don't you join us for dinner, Professor?"
"Sure, I will."
 
Gun-Ho made a reservation with the restaurant that the professor recommended. He also checked the location of the parking.
 
Gun-Ho went back to the class.
"We are going to Namhae Sushi Restaurant across the street from the Gwanak District's government office. It's on the second floor. You can park your car behind the Green Motel. There is a large parking lot there."
Someone reminded Gun-Ho of something.
"Mr. Class Manager, you will need to check the number of chauffeurs as well."
Gun-Ho yelled to the class, "Please raise your hand if you came with a chauffeur today."
There were twelve people with a chauffeur.
"I will reserve a hall for the chauffeurs."
"Our class manager is very good."
Gun-Ho was thinking that his life was about to become tiring.

This is the story of a poor young man whose poverty even shreds apart their family willing to climb his way through society and into the top. A very realistic novel that moves away from fantasy and sci-fi and focuses solely on the issues of society and life.

CHAPTER 48

-=Ram's POV=-

Who would have thought that the great and mighty Ram Santiago will be this pathetic, kung makikita ko ang sarili ko na ganito noong mga panahon na hindi ko pa kilala si Atilla ay siguradong magagalit ako sa sarili ko dahil sa pagiging martir ko, pero ganito talaga siguro kapag masyado mong mahal ang isang taon na kahit na nasasaktan ka ay gugustuhin mo pa din siyang makasama, isang taong nasa malapit lang ngunit pakiramdam mo ay sobrang layo dahil alam mong malabo nang mapasayo.

"Ram are you ok?" nagulat na lang ako nang marinig ko ang tawag na iyon ni Atilla, saka ko lang naalala na nasa meeting pala ako kasama nang mga tauhan nang isa sa mga kumpanya ni Henry habang ito ay nasa US.

"I'm sorry I didn't hear the question?" mahinahon kong tanong habang nakatingin sa magandang mukha ni Atilla, ilang araw na din nang sinimulan naming pamahalaan nito ang mga negosyo nang kapatid nito habang nasa America si Henry para sa operasyon nito at masasabi kong ibang-iba na talaga si Atilla, they way she handled herself in front of the other people and they way she deal with them is so amazing.

Ibang-iba na siya sa dating Atilla na kilala ko, no wonder na ganoon ang sinabi ni Ellaine sa akin bago ito umalis nang Pilipinas para samahan ang asawa, Atilla redeemed herself from all the drama that happened in her life and I don't have the right to destroy whatever she have right now nang dahil lang sa mahal na mahal ko pa din siya lalo na ngayon na alam kong wala na itong nararamdaman sa akin.

"Ang sinasabi ko kanina ay makikipag kita tayo sa dalawang foreign investors  na nagbabalak na gumawa nang five star hotel sa isang isla sa bandang Visayas sa nabiling isla ni Henry kamakailan,." paliwanag nito, ang sinasabi nito ay ang isang maliit na isla na kalahating oras ang biyahe mula sa Cebu Port, meron iyong isang lumang resort na binabalak ni Henry na palitan nang isang high end resort na dadayuhin nang mga tao.

"I see, you mean the Japanese investors?" tanong ko dito.

"Sila and two days from now ay kailangan natin silang imeet sa Cebu para masamahan natin sila mag ocular inspection sa isla." pagpapatuloy nito at base sa mga business plan nito ay sigurado na akong makukuha namin ang pirma nang mga investors nang araw na iyon.

So the following day ay sinigurado namin ni Atilla ang mga business proposals na ibibigay namin sa mga naturang investors and I can see Atilla is effective being a decision maker pagdating sa negosyo ni Henry, sa totoo lang hindi ko nga alam kung kailangan pa ba ako nito sa pagpapatakbo nang negosyo nito.

The night before out flight ay naisipan kong imbitahan ang dalaga sa isang dinner para na din mapag-usapan ang mga last minute changes sa naturang proposals na ginawa namin.

Ang lakas nang kabog ng dibdib ko nang mga oras na iyon habang hinihintay ang pagdating ni Atilla, nauna ako siguro nang mga sampung minuto bago ko makita ang pagpasok nito sa naturang restaurant and  she never failed to mesmerize me with her beauty, simpleng blue dress lang ang suot nito ngunit sobrang lakas na ng dating na karamihan nang mga lalaking nasa loob ay hindi maiwasang hindi siya tapunan nang tingin more than once.

"Sorry may nangyari kasing aksidente kaya medyo nalate ako." hingi paumanhin nito.

"No worries kakarating- rating ko lang naman din, shall we order?" tanong ko dito nang makaupo na ito sa kabilang side ng table.

"Sure." maikling sagot naman nito kung ako ay ramdam na ramdam ko ang labis na pangungulila dito, ito naman ay parang hindi naman naapektuhan sa pagkakasama namin ngayong gabi.

Nang matapos makuha ang mga order ay naiwan naman kami ni Atilla sa isang ackward na sitwasyon na wala sa amin ang gustong bumasag ng katahimikan.

"So sa Cebu na ba tayo magkikita?"

"I'm sorry Atilla."

Magkasabay namin sinabi at sa ilang segundong pagtatama nang mga mata namin ay parang nakita ko ang dating tingin na binibigay sa akin ng dalaga noong mga panahon na mahal pa niya ako, ngunit sandali lang iyon at agad din iyong nawala kaya nga naisip kong baka guni guni ko lang iyon dahil iyon ang gusto kong makita.

"Anong ibig mong sabihin?" nakakunot noong tanong nito na piniling iiwas ang tingin sa akin.

"I'm sorry dahil nasaktan kita, I'm sorry dahil mas pinanaig ko ang pride ko kaysa sa kung anuman ang nararamdaman ko para sayo, at sorry kung hindi kita agad nakilala." madamdamin kong sinabi dito ngunit mas lalo atang lumalim ang pagkakakunot ng noo nito sa sinabi.

"Anong ibig mong sabihin sa huli mong sinabi?" naguguluhang tanong nito.

"I'm sorry kung hindi ko agad nakilala ang matalik kong kaibigan nang mga bata pa tayo, sorry kung hindi kita agad nakilala samantalang ikaw ang taong nagligtas sa buhay ko." seryoso kong sinabi dito, at kita ko ang pamumuo nang luha sa mga mata nito na pilit nitong nilalabanan.

"Please Ram it's all in the past, at salamat sa mga naranasan ko kung bakit ako ganito ngayon, successful, independent, na hindi kailangan umasa kahit na kanino." sagot naman nito ngunit muli kong nakikita ang dating Atilla na kilala ko and somehow it gave me hope na maaring may pag-asa pa sa aming dalawa.

"Tama nga sila malalaman mo lang ang halaga nang isang tao kapag nawalan na siyang minsan sayo at iyon din mismo ang naramdaman ko nang mawala ka sa piling ko, doon ko napagtanto kung gaano kita kamahal, and Atilla I still love you." madamdamin kong sinabi dito ignoring what she just said at kita ko ang pagkagulat sa mukha nito ngunit sandali lang iyon at agad din iyong napalitan nang isang malamig na titig mula sa dalaga.

"Katulad nga nang mga sinabi ko kanina Ram, lahat ng iyon ay nasa nakaraan na at lahat ng bagay na nangyari sa akin ay ginamit ko para pagbutihin ko ang sarili ko, there are things in life na dapat na lang iwanan sa nakaraan, and besides I'm happy with what I have now." sagot naman nito, but I decided to push my limit.

"I still love you Atilla so much that it hurts, at kung bibigyan mo ako nang pagkakataon ay........" I said ngunit agad din iyong naputol nang biglang tumayo ang dalaga.

"Enough Ram! Whatever happened between us are all in the past, and there are some things in life that doesn't deserve second chances specially kung ang taong iyon ay masaya na sa buhay niya at maliban doon ay may nobyo na, sorry I need to leave may kailangan pa pala akong asikasuhin bago ang flight ko bukas, magkita na lang tayo sa Cebu." sinabi nito at matapos non ay dali dali itong naglakad palayo na para bang may kung anong humahabol dito.

Hindi ko naman naiwasang hindi mangiti sa ginawi ni Atilla dahil nasagot non ang katanungan sa isip ko.

"Sir ito na po ang mga inorder ninyo....." sinabi ng waiter na naghatid nang mga inorder namin ngunit agad kong pinutol ang kung anuman sasabihin nito.

"Please get me the bill." sinabi ko naman dito na kinagulat nito.

"Pero paano po itong mga inorder ninyo?" naguguluhang tanong naman nito, sandali akong nag-isip at naisipan kong ipabalot iyon, ilang sandali lang ay nabayaran ko na din ang bill namin at naipabalot ko na din ang pagkain na hindi man lang namin nagalaw.

Bitbit ang ilang supot nang pagkain ay agad akong sumakay nang kotse ko, for the first time in two years ay ngayon lang ako napangiti nang ganito ulit, tinalo pa nang kahit na anong kasiyahan na naramdaman ko sa kahit anong sucess ko sa business ang nararamdaman ko ngayon.

Sandali akong tumigil nang may mamataan akong isang mag-asawa na naghahalungkat nang basura para marahil maghanap nang pagkain doon. Mabilis akong lumapit sa kanila at walang sali-salitang inabot ang mga pagkain na dala ko, at matapos nga noon ay agad akong bumalik sa kotse ko at nagpatuloy na sa pagmamaneho.

"Mukhang masaya ka ata ngayon hijo." ang bungad sa akin ni Dad pagkapasok na pagkapasok ko pa lang sa bahay namin.

"I decided to follow you're advice Dad." sagot ko naman dito at kita ko ang pagtataka sa mukha habang iniisip ang payong sinabi nito noon sa akin.

"You told me to fight for Atilla, and everything is fair in love and war." I told him and saw undestanding on his face.

"What made you change your mind Ram?" tanong naman nito na sinuklian ko lang nang ngiti at matapos non ay dumiretso na ako sa kuwarto at mabilis na nagshower at nahiga sa kama ko.

Kapag naalala ko ang naging reaksyon ni Atilla kanina ay parang may mainit na kamay ang humahaplos sa dibdib ko dahil isa lang ang ibig sabihin nang naging reaskyon nito na may pagtingin pa din ito sa akin, kung noon ang dahilan ko kung bakit ayokong guluhin ito ay dahil sa pag-aakalang wala na talaga itong nararamdaman sa akin ngunit nabago iyon ngayong gabi.

"I will do everything para mahalin mo din ako at maging akin ka uli Atilla." bulong ko sa hangin.

Romano "Ram" Santiago is a well known businessman, kilalang kilala siya bilang isang magaling na negosyante at lahat halos ay kaya niyang paikutin sa kanyang mga kamay, hanggang iwanan siya nang kanyang pinakamamahal na nobya, at sa sobrang kalungkutan na nararamdaman ay nagawa niyang sumama sa isang prostitute a prostitute that turned out to be a virgin. Paano ang perpekto niyang mundo ay magugulo nang dahil sa isang prostitute na nagngangalang Atilla Salvador

INIWAN din muna ni Brenda si Bryan sa loob ng kwarto upang bigyan ito ng espasyo. Ramdam niyang iyon ang kailangan nito ngayon dahil kung siya ang nasa posisyon nito ay gugustuhin din muna niyang mapag-isa.

            "Ano ba'ng istorya ng mag-ama, ha ineng? Kung mamarapatin mo lang naman..." Anang may-ari ng bahay na nakilala niyang si Mang Renato.

            Tipid siyang ngumiti. "Matagal na po silang hindi nagkakasama. Sa Canada na po kasi nanirahan si Bryan kasama ang Mama niya samantalang nanatili naman dito sa Pilipinas si Uncle Brandon. Hindi ko na po alam ang dahilan kung bakit nawalan sila ng komunikasyon sa isa't-isa. Basta't ilang-taon ang nakaraan magmula nang pumunta ng Canada sina Bryan eh umalis na rin si Uncle Brandon sa village namin. Magkapit-bahay po kasi kami dati." Malawak na ang ngiti ngayon sa mga labi ni Brenda nang muli niyang lingunin si Mang Renato. Naalala kasi niya ang mga kabutihan ng ama ni Bryan sa kanila ng Ate Amanda niya lalo na noong pumanaw na ang kanilang mga magulang.

            "Mabait pong tao si Uncle Brandon, Mang Renato. Kaya hiling ko pong sana talaga ay magtagpo na silang dalawa ni Bryan. Deserve po nilang maging masaya." May lungkot ang boses na aniya kapagkuwan. Marahan namang tumango si Mang Renato na waring sumasang-ayon sa sinabi niya.

            "O, Bry!" Mabilis na napatayo si Brenda nang makitang nakalabas na ng kwarto si Bryan.

            "Maraming-maraming salamat po sa pagpapatuloy sa'min." Bahagyang yumukod si Bryan kay Mang Renato. Animo pagbibigay respeto nito.

            "Walang anuman `yun, iho. Nawa'y magtagumpay kayo sa paghahanap kay Pareng Brandon. Pasensiya na talaga at wala man lang akong maitulong sa inyo. Hindi naman kasi siya nagsabi kung saan siya pupunta o lilipat. Isa pa ay masyadong tahimik `yung ama mo. Para bang palaging malalim ang iniisip."

            Tipid na ngumiti at marahang tumango si Bryan bilang tugon. "Salamat po ulit. Pa'no, tutuloy na po kami."

            "O siya, mag-iingat kayo sa biyahe."

            "Mang Renato, sakaling bumalik o mapadaan po si Uncle Brandon dito, pakikontak na lang po `yung number na ibinigay ko, pakiusap… Maraming salamat po ulit." Paalam na rin ni Brenda rito saka sinundan si Bryan na nauna nang lumulan sa sasakyan.

            "Kaya mo pa bang magmaneho? Pwede namang ako na lang ang magmaneho pauwi. Medyo mabagal nga lang akong mag-drive pero hindi bale na basta't makapagpahinga ka naman kahit papa'no." Suhestiyon ni Brenda kay Bryan nang nasa loob na rin siya ng sasakyan. Naabutan kasi niya itong malayo ang tingin.

            "Bry…" Inabot niya ang balikat nito at marahan iyong pinisil saka lang ito nagising mula sa tila malalim na iniisip.

            "Sorry…" Animo wala pa rin sa sariling anito saka akmang paaandarin na ang sasakyan nang ang kamay naman nito ang hinawakan ni Brenda at pinisil nang mariin.

            Natuon doon ang tingin ni Bryan. Maya-maya ay bigla na lang umalo ang mga balikat nito na ikinagulat ni Brenda. Tuluyan nang umiyak si Bryan habang nakapatong ang ulo nito sa brasong nasa ibabaw ng manibela. Para itong batang iyak lang nang iyak sa ganoong posisyon.

            Awang-awa si Brenda kay Bryan. Hindi niya akalaing bigla itong hahagulhol nang ganoon.

            Para aluin ang binata ay hinaplos-haplos niya ang likod nito. Maya-maya ay hindi na niya napigilan ang sariling yakapin ito mula sa tagiliran nito. At nang hindi makontento ay hinatak niya si Bryan. He's now laying his head on her chest while she's caressing his hair like he's a child.

            "Sshhh…"

            Kung maaari lang siyang makihati sa nararamdaman nitong pighati, she definitely would.

            Ilang sandali rin silang nasa ganoong posisyon hanggang sa namalayan ni Brenda na hindi na ito sumisinghot sa kaiiyak. Maya-maya pa ay umayos na ito nang pagkakaupo.

            "I'm sorry I wasn't able to handle myself like a man." Anito pagkaraan.

            "Isa pang ganyan at mababatukan talaga kita." May pagbabantang aniya rito.

            Tila naguluhan naman ito sa itinuran niyang iyon.

            "Bry, it's totally fine to cry. Okay? Hindi naman kabawasan sa pagkalalaki n'yo `yun. In fact, I find it more admirable when a man knows how to show his emotions. Isa pa, nakakabaliw kaya `yung kikimkimin mo `yung nararamdaman mo. Ano, dadagdag ka pa ba sa populasyon ng mga depressed ngayon? For what? Para lang sa macho effect?"

 

AND AGAIN, Brenda was able to make him smile despite what he's been through just a while ago. She really has that effect on him. Kung si Amanda ay tila naghahatid ng paru-paro sa kanyang sikmura noon, Brenda on the other hand never fails to give him this kind of warmth. He feels like he's home when he's in her arms. When he sees his reflection in her eyes…

            "Nahiya lang ako sa'yo. You saw my not-so-charming side. Siyempre, I'm trying to protect my legacy. I'm THE Bryan Martinez, tennis court's most charming face, you know?"

            "Ay, iba…" Marahang pumalakpak si Brenda kapagkuwan. She was obviously teasing him in a sarcastic manner. But on the other hand, it just made him laugh.

            "Thank you, Brends…" Sinsero niyang sabi rito maya-maya.

            "Ikaw pa ba? Eh ang lakas mo sa'kin."

 

PAGKATAPOS sagutin ni Brenda ang tawag galing kay Marissa na nangamusta sa lakad nila ay ang Ate Amanda naman niya ang tumatawag ngayon.

            "A-ate?" Kinakabahang bungad niya rito.

            Hindi pa nasasabi ni Brenda sa Ate Amanda niya na nagtatrabaho na siya ngayon para kay Bryan. Ni hindi niya pa nababanggit dito na nasa Pilipinas ngayon ang huli. Selfish na kung selfish pero gusto talaga muna niyang solohin si Bryan. Alam kasi niyang mahahati ang atensiyon nito kapag nagkita na ito at ang kapatid niya. And somehow, she doesn't like that feeling. Kahit ini-imagine pa lang niya iyon.

            "Nasa'n ka na ba? Ano'ng oras na? Ni hindi ka man lang nagpasabi na late kang makakauwi." Worried nitong paglilitanya agad sa kanya.

            "Sorry, Ate. I'd tell you the details later. For now, 'wag ka nang mag-alala. Pauwi naman na'ko."

            "Siguraduhin mo lang Brenda at mag-aalas dose na nang gabi. Mag-iingat ka, okay?"

            "Yes, Ma'am!"

            Pagkababa niya ng cellphone ay napangiti na lang si Brenda. Kahit ano'ng galit ng Ate niya ay mananaig pa rin talaga ang pagmamahal nito sa kanya. Na-guilty tuloy siya sa paglilihim dito.

            Humugot siya nang malalim na hininga kapagkuwan. Hindi bale na, sasabihin naman na niya ang totoo dito mamaya.

            "Hindi mo ba naipaalam kay Amanda na pumunta tayo ng Pangasinan?" Pang-uusisa ni Bryan sa kanya.

            Nahihiyang tumango siya.

            "But, does she know that you're with me?"

            Umiling si Brenda.

            "Did you tell her that you're now working for me?" May guhit na ang noong dagdag tanong nito.

            Napangisi si Brenda, itsurang nahuling may ginagawang masama.

            "Jesus, Brends! Why?"

            "Sasabihin ko naman na mamaya sa kanya eh." She said instead of telling him the reason why. Over her dead body!

            Ito naman ngayon ang napabuntong-hininga. "Amanda deserves to know your plans, Brenda. Especially now that you're working for me. She needs to know sooner that you're coming to Canada with me. Huwag mo nang patatagalin pa, Brenda. Masasaktan mo siya kapag ganoon." Concerned na concerned nitong saad.

            "I know…" Tipid niyang tugon.

            Ayun na naman kasi ang pamilyar na kirot na naramdaman ni Brenda noong sinabi ni Bryan sa kanya ang nararamdaman nito para sa kanyang kapatid. And she's now starting to hate this feeling!

 

"BRYAN?" Gulat na gulat na anang Ate Amanda niya nang mapagbuksan sila nito at makita nito si Bryan.

            Bryan insisted that he would drop her off of their house despite her telling him that there's really no need to. Tingin tuloy niya ay atat lang talaga itong makita na ang Ate Amanda niya.

            "Hey…" Bati naman nito sa kanyang kapatid.

            Samantala, nagpalipat-lipat lang ang tingin ni Brenda sa dalawa.

            "Umuwi ka pala ng Pilipinas?"

            "Yeah… Just this week actually."

            "Ni hindi ka man lang nagpasabi. Halika, tuloy ka muna."

            "Hindi na. I know it's late. I just wanted you to know that Brenda's safe because she was with me, kaya nagpakita na rin ako sa'yo kahit dis-oras na ng gabi. Para naman 'di ka masyadong mag-alala. Atsaka, para hindi mo na rin siya masyadong pagalitan."

            Bryan showed her sister his boyish and charming smile and Brenda didn't like it a bit.

            Teka, teka. Ano ba'ng problema mo Brenda, ha? You're being way too possessive of him when you really shouldn��t be. Magkaibigan lang kayo, magkababata. At ngayon naman, magkatrabaho. Nothing more. You'd better know your place in his life. Makatotohanang paalala ni Brenda sa sarili.

            "Thank you sa paghatid, Bry." Ani Brenda matapos pumagitna sa dalawa.

            "My pleasure. Thanks again for today."

            Kahit papaano ay nabawasan ang sama ng nararamdaman ni Brenda dahil sa sinserong pagkakasabi niyon ni Bryan.

            "Good night sa inyong dalawa." Dagdag pa nito kapagkuwan.

            "Ingat ka!" Magkasabay na tugon nilang magkapatid na ikinangiti ni Bryan bago nito tinungo ang sasakyan.

            Pagkabihis ni Brenda ay agad siyang lumabas ng kwarto para harapin ang kapatid niyang tiyak na naghihintay sa kanya.

            "Now, explain yourself lady…"  Seryosong sabi ng Ate niya na nandoon nga sa sala, atsaka tinapik ang bahagi ng sofa sa tabi nito.

            Umupo siya roon atsaka sinimulan na ang paglalahad ng lahat-lahat ng dapat nitong malaman. As she expected, hindi nito nagustuhan ang tungkol sa pagpunta niya ng Canada para sa pagtatrabaho kay Bryan.

            Pero napahinuhod naman niya ito nang sinabi niyang pangarap niya ang maging sports agent ng isang internationally acclaimed athlete at makapagtrabaho na rin sa ibang bansa. Nakadagdag din sa pangungumbinsi niya rito na hindi naman nito kailangang mag-alala dahil siguradong hindi siya pababayaan ni Bryan. Ipinaalala rin ni Brenda sa kapatid na oras na para harapin naman nito ang sarili nitong buhay. At tila mas lalo pa itong tinablan nang sabihin niyang huwag paghintayin ng habang-buhay si Dr. Tolentino.

            Sa huli, napapayag ni Brenda ang kapatid sa kanyang gusto sa isang kondisyon. Gusto nitong personal na makausap si Bryan tungkol doon.

 

DAHIL hindi available si Marissa nang araw na iyon ay mag-isang hinarap ni Brenda ang dati nilang kausap tungkol sa commercial na gagawin ni Bryan para sa Beast energy drink.

            Okay na rin iyon para masanay na siyang mag-isa. Isa pa ay gamay naman na niya ang kalakaran sa Pilipinas. Ang ipinag-aalala niya ay kapag nasa Canada na sila. Mabuti na nga lang at six months pa raw muna siyang magtatrabaho kasama si Marissa kaya okay lang.

            Ilang sandali at dumating na rin si Bryan sa Japanese restaurant na kinaroroonan nila. He was just wearing a plain white V-necked t-shirt paired with faded jeans plus a white rubber shoes, but he's definitely oozing with so much sex appeal!

            Patunay roon ang iilang mga babaeng napatingin dito pagpasok nito sa restaurant. Mabuti na nga lang at nakasuot din ito ng itim na sunglasses at bullcap kaya hindi ito agad na makikilala.

            "Is there anything special that needs my attention?" Anito habang ini-i-scan ang mga papeles na ibinigay niya rito matapos nitong batiin ang mga representante ng Prestine.

            "I reviewed everything already before this meeting. At first, may iilang hindi makakapasa sa'yo which I told them ahead of time, kaya naayos na rin nila iyon. Now I think, pasado naman na lahat sa'yo base sa mga sinabi ni Marissa sa'kin. But of course it'll be great if you also check everything yourself."

            Tumango si Bryan atsaka ipinagpatuloy ang pagbabasa nito sa mga papeles. Maya-maya pa ay humugot na ito nang malalim na hininga. "Okay! This looks like a good deal to me." Anito pagkaraan.

            Tuwang-tuwa naman ang marketing team sa itinuran nito. Hindi na pinatagal pa ni Bryan ang pagpirma sa kontrata. Pagkatapos ay nagkamayan na silang lahat.

            Ibinigay na rin ni Brenda sa mga ito ang lahat ng detalyeng kakailanganin ng mga ito tungkol kay Bryan para sa commercial shoot nito kagaya na lang ng stats ng binata. Stats, meaning the measurement of his height, chest and waist. Mahalaga iyon bago ang schedule ng fitting nito.

            Maya-maya pa ay naiwan na silang dalawa ni Bryan sa restaurant dahil hindi na rin nagtagal pa roon ang marketing team ng Prestine.

            "So, anu-ano `yung sinabi mo kaninang ipinabago mo sa kanila dahil hindi ka'mo makakapasa sa'kin?"

            "Una eh `yung booking conditions. Ipinaayos ko sa kanila ang tungkol sa weather-related cancellation of shooting. Nakasaad kasi do'n na anytime ay maaaring ire-schedule ulit ang shooting within that week at dapat ay palagi kang available sa buong linggong iyon. Sinabi kong hindi pupwede `yun, because you have personal matters that you need to attend to. Ang sabi ko ay dapat na both sides pa rin ang magdesisyon sa ipapalit na schedule. At first eh hindi nila naintindihan, but I reiterated that that is the main reason why you didn't want to sign on any offer during your vacation here. Ayun, pumayag din sila sa huli." Kibit-balikat na aniya sa dulo.

            "Oooh…"

            Alam ni Brenda na sadyang pinahaba lang ni Bryan ang pagbigkas no'n para tuksuhin siya.

            "Sounds like a real sports agent, huh?"

            Tinawanan lang niya ito. She proudly lifted up her chin, pagkatapos ay maarteng hinawi ang kanyang buhok na parang sa shampoo commercial model. "That's nothing. Marami pa akong ibubuga."

            Napapailing-iling na marahang pumalakpak si Bryan. Tila ginaya nito ang ginawa niya nang nagkaasaran sila sa Pangasinan.

            "So, `yun na ba `yun? O may iba ka pang ipinabago?"

            Naramdaman ni Brenda ang pag-akyat ng dugo papunta sa kanyang mukha. Tiyak, namumula na ang mga pisngi niya ngayon kung hindi man ang buo niyang pagmumukha.

            "What is it?" Nakakaloko namang udyok nito na tila alam na alam nang ikahihiya niya ang susunod na sasabihin. Nang hindi pa rin siya nagsalita ay tinusok na siya nito sa tagiliran ng isang daliri nito. "C'mon! Spill it out, Brends!"

            "Tungkol sa outfit mo!" Bulalas niya dahil sa pangingiliti nito.

            "Okay… What about it?"

            Bryan had this devilish grin that she never liked even before. Naiinis talaga siya kapag ganoon ang itsura nito. Para bang alam naman na nito ang lahat pero itatanong pa rin para lang talaga mapahiya siya.

            If-in-ocus na lang ni Brenda ang tingin sa ibaba. "They wanted you to be topless in some parts of the commercial, but I said no."

            "Hmm… And why is that?" Punong-puno pa rin ng panunukso ang tono nito.

            Gustong-gusto na talaga niya itong sapakin, pramis!

            Naniningkit ang mga matang sinalubong ni Brenda ang tingin nito pagkaraan. "Because you surely don't want to disappoint them with your non-existent abs, right?"

            Tumaas ang isang kilay nito saka inilapit ang mukha sa kanya habang nakikipagtagisan ng tingin. "And what made you so sure that I don't have them?" He then said in a seductive voice.

            Napakurap-kurap si Brenda.

            Bryan is so close to her!

            Ngayon niya mas nasiguro sa sariling guwapo talaga ang kababata at kaibigan. Hindi nakapagtatakang binansagan itong most charming face sa mundo ng tennis.

            Perpekto ang pagkakatangos ng ilong nito. At dahil hinubad na nito ang suot na sunglasses ay kitang-kita niya sa malapitan ang expressive nitong mga mata na ngayon ay punong-puno ng kapilyuhan. Sakto naman ang kakapalan ng kilay nito. Hugis puso ang mga labi nitong parang sa babae. Pero hindi nakabawas iyon sa masculinity nito dahil sa perfectly chiseled jawline nito. Idagdag pa ang Adam's apple nitong masyadong agaw-pansin.

            Tama nga ang brand na kumuha rito. Bagay na bagay dito ang maging energy drink model dahil talagang mauuhaw ang mga titingin sa Adam's apple nito habang nilulunok ang energy drink na iyon!

            "Imagining my non-existent abs perhaps?" Tukso na naman nito sa kanya pagkaraan.

            Itinulak ito ni Brenda palayo sa kanya. Hindi kasi nakakatulong sa nagugulo niyang diwa ang pagkakalapit nilang iyon. 

            "Ah, basta! Magsusuot ka ng t-shirt sa commercial." Nakahalukipkip na aniya kapagkuwan.

            "Ang cute mo talaga 'pag iniinis kita." Natatawang ginulo-gulo ni Bryan ang kanyang buhok saka hinarap na nito ang pagkain sa mesa bilang ito na lang ang hindi pa nakakakain sa kanila.

            Ni wala itong kaalam-alam na may mga paru-parong nagsiliparan sa sikmura ni Brenda nang mga sandaling iyon na dinagdagan pa nang napakasimple nitong sinabi na cute siya.

            Oh. My. Napapalunok na ani Brenda sa loob-loob niya. I think I'm doomed.

Halos isang-taon nang naka-comatose si Brenda dahil sa pagkakasagasa sa kanya ng iresponsableng driver. Kahit siya ay muntikan nang maubusan ng pag-asa na magigising pa siya. Then came Bryan. Bryan was their neighbor-and-playmate now-internationally-famous-tennis-player. Si Bryan na kanyang inspirasyon mula pagkabata hanggang ngayon. Bryan, whose voice seemed to breathe life to her when she was desperately trying to regain it… Nagtagumpay nga si Brenda na magising muli mula sa muntikang pagkamatay. Pero magtagumpay rin kaya siya sa larangan ng pag-ibig? Kung ang nilalaman naman ng puso ng lalaking tinatangi ay ang kanyang nakatatandang kapatid? At tila kahit ang tadhana ay pilit silang pinaglalayo, dahil sa pangyayaring may kinalaman sa muntikan na niyang pagkamatay. But she wasn't given this second chance to life just to be a sore-loser, right? She'll definitely fight for her love just as she fought for her life!

KASALUKUYAN


Kailangan ni Ingrid na mag-aral ng nihongo dahil sa bago niyang customer, ang Yoshida Company. Kinuha nito ang serbisyo nila at makikipag-partner sila dito sa loob ng limang taon. Kaya kailangan niyang magpabalik-balik sa Japan at kailangan din niyang mag-aral ng nihongo. 


Ayos lang naman sa kanya 'yon dahil dagdag na rin 'yon sa kaalaman niya. Alas singko ang oras ng klase niya na gaganapin dalawang beses kada isang linggo. Tuwing martes at huwebes. 


Inagahan niya ang pagpunta sa hotel kung saan gaganapin ang klase niya para sigurado na hindi siya mahuhuli. Dalawang tao pa lang ang naabutan niya sa loob ng meeting hall. Maaga kasi siya ng kinse minutos sa tinakdang oras. 


Nasabihan na sila na bawal ang late, kung hindi ay babawas iyon sa grado nila. 


Ang maganda sa klase na 'yon, welcome ang kahit na sino. Babae o lalaki, matanda o bata na kahit ano ang edad basta gusto na maging bilingual.


Ilang saglit lang, isa-isang nagsipasukan ang mga kasama niyang estudyante. 


Kinse silang lahat sa klase na iyon. Ang lima sa kanila ay magbabarkada na napagtripan na kumuha ng japanese language dahil para daw mas maintindihan nila ang pinapanood na anime. Wirdo sa pananaw niya pero kanya-kanyang trip lang din talaga siguro ang gusto ng bawat tao. 


Mayroong taga-call center at gusto nito na maging bilingual para mas malaki raw ang sasahurin o kikitain. 


Mayroon ding businessman na tulad ni Ingrid at isang dalaga na mag-aasawa ng hapon. 


Ilang saglit pa dumating ang instructor. Ngunit hindi niya inaasahan na makita ang taong nakasunod dito --si Rob Matsui. 


Nanlaki ang mata ni Ingrid nang makita ang binata doon. Napaisip siya kung ano ang ginagawa nito doon. 


"Hello class, I am your Yamada Sakura sensei. Your instructor in nihongo class" sabi nito sa salitang hapon. 


Isang babae ang instructor nila na sa tingin ni Ingrid ay nasa bente syete ang edad. Puro at magandang Japanese girl. Sexy. Nababagay pa dito ang hanggang balikat na haba ng buhok nito tulad ng sa kanya. 


Rob translated Sakura's words into english. 


"For the meantime, I have Rob Matsui to translate everything in English but in the next class you will listen and learn to everything I say." sabi muli nito sa salitang hapon na sinalin ni Rob sa english. 


Hindi maiiwasan na mapatingin si Ingrid sa binata bilang nasa unahan ito para tulungan si Miss Yamada sa pagtranslate. 


Nakaramdam siya ng pagkailang. Ilang saglit pa, umasim ang mukha niya dahil kinindatan siya ng binata nang palihim. 


Nagpakilala sila sa isa-isa sa pinakabungad para makita ang lahat. Umupo si Rob at Miss Sakura sa gilid. 


Nauna ang limang magbabarkada sa pagpapakilala. 


"Kami ang voltes 5 na tagapagligtas ng mga naaapi!" biro ng isa na nakapagpatawa sa kanila. Halatang kengkoy ang grupo at nag-eenjoy sa buhay. 


Sumunod ang estudyante na gusto lang mag-aral ng Japanese para dagdag daw sa kaalaman nito. "Aside from that, I have a japanese boyfriend kaya naisip ko na mag-aral ng nihongo" 


"Wow! Totoo ba na masarap daw ang mga hapon?" tanong ng isa sa limang grupo. 


Ingrid "..." 


Parang nag-echo sa pandinig niya ang tanong nito. 


'masarap ba ang mga hapon?' 


'masarap ba ang mga hapon?' 


'mga hapon…? Mga hapon?' 


Pati si Ingrid ay namula ang pisngi kaya nilayo niya ang paningin. Guilty siya sa tanong na iyon. Hindi nga ba at sinubukan niya pa ngang akitin si Rob Matsui na isang Japanese? 


"Eh, shekreyt! Enebey!" kiri na sagot nito. 


Si Rob na nakaupo sa gilid ay naaaliw sa isang banda. He thought that Ingrid's body language says everything. 


Matapos magpakilala ng babaeng may nobyong hapon, si Ingrid ang sumunod sa pagpapakilala. Para siyang Guinea pig sa paningin ni Rob Matsui habang nasa unahan kaya hindi siya makapag-focus sa mga sinasabi niya. 


Lalo at tumatak sa isip niya ang tanong kung masarap ba ang mga japanese. Para siyang nauhaw at nainitan na hindi niya maintindihan


Ngayon na nasa bungad siya para magpakilala, mas kita niya ang lahat. Kita rin niya na wala naman pala sa kanila  ang atensyon ni Miss Yamada kundi na kay Rob Matsui. 


Kung hindi lang niya kailangan ang nihongo class na iyon, hindi na siya papasok sa susunod. 


Si Rob sa isang banda ay natutuwa sa nagaganap. He is determined na bumalik sa buhay niya ang kanyang filipina girl. 


Habang tumatagal ang klase ay mas naiinis si Ingrid sa pagpapacute ni Rob sa kanya. Hindi ba ito nahiya na estudyante siya doon. 


Matapos ang tatlong oras, natapos din sa wakas ang klase kaya dali-dali niyang dinampot ang bag para makalabas na ng hotel na iyon. 


Sumusunod sa kanya si Rob palabas. "Ingrid pwede kitang turuan ng personal kung gusto mo" nakangisi na sabi nito. 


Nilingon niya ito bigla. Naniningkit ang mata niya na hinarap ito. "Hindi ko kailangan ng personal na turo mo. Doon ka na lang kay Miss Yamada." saka ito inirapan. 


"Hmmm… sigurado ka? Hindi ka magseselos?" nakangisi na tanong nito.

[COMPLETED] 

A compilation of short stories from the original novel 'MY FIRST LOVE IS A PROBLEM BOY'

Three men with different problems in life.  How do they face the romance and love of their life?

[Shey and Kyle : Spice of Life]
"I always trusted you. I trusted you so much for a hundred times but I am tired!"

[Star and Lloyd : Comedy]
"Your every emotion is always in my mind... When you are happy… when you are sad... Even when you got angry. Those of your every emotion are well-kept in my 50 megabytes memory in my head so no one could even borrow them." 

[Ingrid and Rob : Action]
“I've never been scared in my whole life.”

japanese restaurant plymouth meeting pa

THE LIGHT OF MEN

Shotgun Wedding [Tagalog]

In a Parallel Universe

MULI

Rainbow Road

This Time You Are Mine

Story of a Big Player from Gangnam

My Fiancee is a Prostitute (Filipino)

Lips Of An Angel

At the end of the Rainbow Series [TAGALOG]

People search japanese restaurant plymouth meeting pa also like: