Takdir itu bisa berubah. Bulir hujan turun ke bumi, menyisakan pelangi yang indah. Itulah pertemuan mereka yang ditakdirkan.

Bercerita tentang Desi, gadis ceria yang sering dihina buruk rupa. Dia gadis setia yang cintanya bertepuk sebelah tangan selama 3 tahun. Kepribadian uniknya membuat dirinya tidak dikucilkan, walaupun ia sering dihina. Ya, Desi adalah gadis yang pintar menyembunyikan perasaan aslinya. Baik rasa suka, sedih, kecewa, sakit, semua itu selalu Desi simpan sendiri  di dalam hatinya. Dan orang- orang hanya mengetahui sesosok gadis ceriah, Desi.

Ini tentang Devin, orang- orang sering menyebutnya sebagai manusia sempurna. Padahal sebenarnya ia adalah manusia yang sangat rapuh. Kekayaan, popularitas, pintar, kuat, ia memiliki segalanya. Akan tetapi ia tidak berhasil menemukan pelangi. Takdir berada dipihaknya, ia menemukan Desi. Pelangi yang selama ini ia cari. 

Radit, pria setia yang masih merindukan mantan pacarnya. Ketika ia bertemu kembali dengan sahabat lamanya. Perlahan hatinya mulai goyah. Ia mulai sadar bahwa selama ini sahabat lamanya adalah manusia yang sangat berharga bagi dirinya.

Inilah kisah kehidupan gadis yang berpura- pura bahagia, pria pencari pelangi, dan persahabatan yang menyakitkan.

"Kamu cantik, seperti hatimu" ucapnya tersenyum. Ini pertama kalinya Desi melihat senyum Devin.

DESI OTSO

"Hindi ba tayo mahahalata nito Shin?" tanong ko sa kaniya habang hinahaplos ko ang buhok ko.

"Hindi 'yan, bagay mo nga eh," sabi nito sabay ngiti.

Tinitigan kong muli ang sarili ko sa salamin, napangiti naman ako sa bagong itsura ko.

"Sige, Laarni." Paalam ni Shin sa baklang nag-asikaso sa akin.

"Gaano mo na sila katagal kakilala?" tanong ko sa kaniya

"Matagal ko nang kilala si Laarni. Larry talaga ang pangalan no'n." sabi nito na tumingin sa akin at napangiti.

"May nakakatawa ba sa itsura ko?" tanong ko sa kaniya

"Wala naman, bagay mo pala ang ganiyang gupit tinyente," sabi ulit nito.

"Chos, huwag mo nga i-apply sa akin iyang pagiging chickboy mo, Shin," natatawang turan ko sa kaniya.

"Ha! Ha! Takot ko lang maputulan ng kamay Y2," natawa ring sagot nito.

At napagkasunduan na naming bumalik kina LT RAMIREZ.

"WOW!" napapalatak na wika ni LT RAMIREZ

"Maganda na nga, lalo pang gumanda," wika ni Shin na nakatingin pa rin sa akin.

"Tigilan ninyo akong dalawa ha, mamaya marinig ka ni Blu giyerahin nanaman ako n' on," wika ko na nakatingin kay Ramirez.

Natawa naman ito sa sinabi ko.

Hanggat maaari ayoko nang magakaroon ng kahit anong alitan sa pagitan namin ni Blu, lalo na at magkasama kami sa iisang misyon. Baka dito pa mag-umpisa ang pagkasira at pagkabuko nitong misyon na ginagawa namin,

"Tumawag na ba si Blu?" tanong k okay Ramirez

"Oo, tumawag siya kanina pero sandali lang, dumating daw kasi si Ruth at ang doktor," sagot nito a tanong ko.

"Hindi kaya magka grupo iyang doktor at si Ruth?" tanong ni Ramirez

"Actually, 'yon nga ang lumalabas sa report base na rin doon sa gamot na nasa injection na itinuturok kay Mr. Lorenzo. Imbis na pampakalma, pamapalala ang ibinibigay ng sira ulong doktor na 'yon," paliwanag ni Shin

"Shin, may mga asset ka ba na maaring mag identify kung doktor nga ba ang nag-aalaga kay Evo at kung saang hospital siya affiliate?" tanong k okay Shin.
"Marami ako niyan, Tinyente. Ako na ang bahala." Inayos pa nito ang buhok habang sinasabi ito.

Napatingin naman ako kay Ramirez na kanina pa nakatingin sa akin.

"Anong nakain mo? Bakit ka nagpagupit?" tanong nito sa akin habang nakataas ang kilay.

Napatingin naman ako kay Shin at ngumiti.

"Sikretong Malupit!" sabay naming sagot ni Shin at natatawang tinalikuran si Ramirez na kunot ang noo.

"Ang labo ng dalawang ito," bulong niya na napakamot ng ulo.

"Oo npa pala, Ramirez. Kumusta si Romero?" tanong ko na muling tumingin kay Ramirez

"Na –evact na siya kanina pabalik ng Manila. Bukas darating iyong dalawang kapalit niya," sagot nito na may kinukuha sa loob ng van.

"Ito ang mga papel ng dalawang darating. Check mo na lang kung gusto mo para mapalitan agad kung hindi pasado sa' yo." Sabi nito habang inaabot sa akin ang hardcopy ng report galing Manila. 

Pinasadahan ko naman ito ng tingin

"Bakit natin kailangan ng isang K9 Handler at isang EOD?" tanong ko sa kaniya.

"May report kasi na may nakapasok na bomb expert na nakapasok sa bansa just last week at pinaghihinalaan na nagtatago sila dito sa Cebu. Sinasabi rin sa report na may mga kasama na siya rito na dumating last year pa, pero hindi pa ma identify hanggang ngayon," wika nito

"Bakit raw hindi pa ma – identify?" muling tanong ko

"Karamihan sa kanila, nakikisalamuha sa mga regular na residents dito, ang iba naman gumagamit ng ibang pangalan, ibang identity," sagot nito

Isa-isa kong pinapasadahan ng tingin ang mga litrato na nasa kamay ko, nang matigil ako sa  isa.

"Parang familiar ang mukha nito," saabi ko, pilit na kinakalkal kung saan koi to nakita.

Hindi ako sigurado pero parang nakita ko na ang mga mata na 'yon. Hindi ko lang masigurado dahil balbas sarado ang mukha niya na nasa litrato.

"James Luan Quizon?" tanong ko sa sarili habang hinahagilap kung saan ko nga ba ito nakita.

"Isa siyang bomb expert, kaya niyang gumawa ng bomb gamit lang ang mga regular na gamit sa loob ng bahay. Minsan na siyang nahulihan ng C4 sa bagahe niya, pero nailusot pa rin niya ito. Sabi niya gamit daw niya iyon for training pusposes lang. Naninawala naman sila dahil may dala siyang K9 that time," kuwento nito

"Well, we all know na ginagamit talaga siya para sa training ng K9's at hindi naman siya sasabog ng walang blasting cap at fuse. Lalo na kung may maipapakita siyang papers na K9 handler nga siya at allowed siya na magdala ng C4 for training purposes," sagot ko naman.
"Right," sagot nito

"Kakaiba mga pangalan ng mga naa-assign sa'yo Y2," natatawang sabi ni Shin habang pinapasadahan ang mga papel na kinuha niya mula sa akin.

"Hindi lang pangalan ang kakaiba, pati gawi," sabi ko na napatingin sa kaniya.

Natawa naman siya sa tinuran ko at napatingin kay Ramirez

"Anong, tinitingin tingin mo sa akin, gusto mong ma-assign sa malayo?" babala ni LT Ramirez kay Shin

"Sir, no sir!" wika nito at tumayo nang diretso.

Natawa naman ako sa itsura niya.

"Matanong ko nga, ano ba assignment mo dito sa mission na ito? Any expertise bakit ka na-assign kay LT YOON?" tanong ni Ramirez habang pinapasadahan ng tingin ang binata.

"SGT SHIN FAULKNER, sir. Computer Engineer and IT expert, sir," sagot nito habang diretso pa rin ang tindig.

"Engineer ka?" gulat na tanong ni Ramirez

"Sir, yes sir!" muling sagot ni Shin

"Bakit hindi ka nag apply para officer?" tanong ni Ramirez na humalukipkip

"Ayos na ako sir, mahirap maging officer 'daming responsibilidad," natatawang sagot nit okay Ramirez.

Natawa naman ako sa sagot niya. 

"Nasaan nga pla si PO2?" tanong ko sa kanila sabay turo sa drivers seat

"Umuwi muna, may kailangan daw asikasuhin," sagot ni Ramirez

Pumasok na ako sa Van, pagkatapos kong marinig ang tinuran ni LT Ramirez

Napatingin ako sa drivers seat at naghagilap ng maari kong mapagkikilanlan sa driver naming.

Pumunta ako sa harapan na upuan at sinubukang buksan lahat drawer na nandoon. 

"May hinahanap k aba Y2?" tanong ni Shin habang pinapanood ako na naghahanap.

"Shin, kilala mo ba ang driver natin?" tanong ko.

"Oo, ma'am kilala ko si PO2 Ponciano. Hindi talaga siya masalita, pero magaling 'yan sa combat and tactics ma'am," sagot nito

"Ganoon ba?" tanong ko at itinigil ang paghahanap.

"Nagdududa k aba?" tanong nitong muli.

"Hindi naman, nagtataka lang ako kung bakit hindi siya masyadong nagsasalita," sagot ko at bumalik na ako sa upuan sa likuran.

"Balik na tayo sa Baracks," sabi ko kay LT Ramirez

"Sige ma'am ako na ang mag drive," sagot ni Shin

Agad naman sumakay si LT RAMIREZ sa tabi ni Shin na nasa harap ng manibela. 

Agad naman nitong pinaandar ang van pabalik sa tinutuluyan namin.

"Ramirez, sabihan mo si Blu na back to barracks tayo," paalala ko rito

"Noted," sagot naman nito at kinuha na ang telepono mula sa bulsa ng pantalon niya.


Pinagpasiyahan na namin na magpahinga muna at matulog. Tutal mukhang hindi pa naman gagawa ng kalokohan ang mga binabantayan naming. Ganoon pa man nagsalitan pa rin kami sa pagbabantay sa radio. Para mamonitor si Blu na nasa mansion.Mahirap nang masalisihan. 

Hindi ko namalayan na nakatulog na ako kakaisip sa kung sino nga ba ang lider nila, kung ano ang papel ni Ruth sa mga nangyayari,

Hanggang sa magising ako sa tunog ng katok sa pinto ng kuawarto kung saan ako nagpapahinga.

Napatingin ako sa relo kong pambisig at nakita kong alas-sinco na pala ng umaga.

Agad akong bumangon at binuksan ang pinto, at nakita ko nga si Ramirez na nasa likod nito.

"Y2, dumating na ang dalawang papalit kay Romero," sabi nito na halatang bagong gising din.

"Sige, sunod ako,' sagot ko, at dumiretso na ako sa banyo para maghilamos at magsepilyo.

Paglabas ko ng silid ay agad kong nakita ang dalawang tao na naka upo sa sofa na agad naman tumayo nang makita nila akong parating.

Agad silang sumaludo na ibinalik ko naman.

"PO1 Red Faulkner with Serial Number 1585993,EDD K9 Handler reporting for duty, ma'am," sabi nito na hindi nakatingin sa akin. 

Lumipat naman ang tingin ko sa lalakeng kasama niya na diretso pa rin ang tindig habang may hawak na leash.

"PO1 Kidd Ailustare with Serial Number 1585998 EOD ma'am," matikas na sabi nito.

"Bakit ikaw ang nakahawak ng leash ng aso?" tanong ko sa kaniya

Napatingin naman siya sa hawak na tali at agad na ibinigay ito sa kasama niya na nagngangalang Red. 

"Hindi mo pinakilala sa akin K9 mo," sabi ko sabay tingin kay Red
"EDD Luna, ma'am," sabi nito sabay pinatayo ang aso.

"Luna! Up!" utos nito sa aso, "Good girl." Binigyan ng pagkain ang aso bilang award sa pagsunod sa utos niya.

Mag-isa lang ni Sgt Romero na umalis pero dalawa ang kapalit. Naiintindihan ko naman dahil palaging magkasama ang EDD Canine at EOD, hindi maaring wala ang isa sa 
kanila. 

EDD (Explosive Detector Dog)
EOD (Explosive Ordnance Disposal)
K9 Handler (Handles K9 Dogs)


"Alam naman siguro ninyo ang magiging trabaho natin dito, hindi ba?" tanong ko sa kanila na sabay naman naman nilang sinagot ng positibo.

"Hindi tayo allowed na mag-uniform, kaya puwede na ninyong itago mga badge ninyo," wika ko pa.

"Magpahinga muna kayo at kumain, aalis tayo mamayang mga alas siyete," sabi ko at tuluyan ko na silang tinalikuran.

LT YANELLA YOON is sent on a mission to guard and defend the son of a General who have as PTSD due to traumatic experience that caused her girlfriend to disappear. The problem arises when Evo mistaken her as Rutj, his missing girlfriend.



    Teguh tersenyum, "Bodoh." Dan dia memeluknya, memeluknya dengan hati hati, dan berkata dengan suara rendah, "Maylinda, dengarkan baik baik, aku hanya menikah sekali dalam hidup ini." Dan orang itu hanya bisa disebut Maylinda. Maylinda menatapnya dengan penuh semangat. Dia lalu memeluknya lagi dengan tangan dan kaki yang panjang, dan suaranya sedikit panas, "Tidurlah, jika kamu tidak tidur, saya tidak dapat menjamin bahwa saya akan melakukan apa pun untuk anda." 

Tidak tahu malu! Wajah kecil Maylinda sedikit merah, dan dia menekan wajahnya ke pelukannya. Saat larut malam! Ketika Teguh hendak tidur, pria kecil itu dikuburkan di pelukannya dan suaranya sangat lembut, "Teguh, terima kasih." 
Terima kasih telah menunggunya. Berterima kasih padanya atas toleransi terhadapnya dan menghormati setiap keputusannya. Berterima kasih padanya atas cinta yang dia berikan padanya. Teguh tersenyum, menundukkan kepalanya dan mencium pria kecil di pelukannya, dan berkata dengan bodoh, "Tidurlah." 

      Keesokan paginya, Maylinda menghadiri briefing produk dengan mata panda. Selama seluruh proses, Maylinda hampir tertidur, tetapi dia dengan cerdik menggunakan dokumen untuk menutupi wajahnya. Teguh yang memimpin pertemuan itu. Teguh tidur dengannya hampir pada waktu yang sama, tetapi dia masih melihat gaya yang sama, tak tertandingi dan berharga. Maylinda menatapnya secara diam diam dan menghela nafas secara diam diam. Dia benar benar diberkati. Kadang kadang, Maylinda bertanya tanya apakah Teguh memiliki tiga ginjal untuk menjadi sangat energik, tetapi dia tidak menyangka begitu, Jika memiliki tiga ginjal, bagaimana mungkin dia tidak hamil? Ini hampir menjadi penyakit jantung Maylinda, Yulia tidak terburu buru, tetapi Maylinda cemas.

     Ketika dia memikirkan hal ini, dia tidak bisa membantu tetapi terlihat sedikit berkobar ketika dia melihat Teguh. Teguh sedang rapat, dan tiba tiba melihat ke arahnya, matanya agak bermakna. Setelah pertemuan selesai, Teguh berkata dengan ringan, "Maylinda tetaplah di sini." 
Maylinda memberi sedikit, ekspresi kecil itu agak membosankan. Setelah Teguh dan yang lainnya pergi, dia pergi untuk menutup pintu, dan kemudian kembali duduk di posisi semula dan menatapnya. Dia masih elit yang serius, tapi apa yang dia katakan tidak terlalu elit, "Maylinda, kamu hanya melihat mataku seolah olah kamu memohon untuk. kebahagiaan. Hah?" 
Maylinda menopang dagu runcingnya dan berkata dengan malas, "Kamu terlalu memikirkan Tuan Teguh." 
Teguh tersenyum, "Jika Wiratmaya Group selalu punya ide, kamu bisa menyebutkannya padaku kapan saja." 
Maylinda tidak bisa memakainya lagi, menatapnya. tidak tahu malu dan tidak tahu malu. 
Teguh tersenyum, dan tiba tiba berkata dengan ekspresi lembut, "Maylinda, jangan terlalu menekan dirimu sendiri." 

      Bagaimana mungkin dia tidak tahu pikirannya, dia menjadi kuat, dia bisa menghadapi apa pun, tetapi simpul hatinya adalah Yulia, atau seorang anak. Teguh sedikit enggan, bukan karena dia enggan punya bayi, tapi dia enggan memaksakan dirinya seperti ini. 
Gadis kecil yang tersipu ketika melihatnya membuka pakaian sebelumnya, untuk melahirkan seorang anak, dia berinisiatif untuk melayani dia, dan dia merasa sedikit tertekan. 
Teguh mengulurkan tangan dan menyentuh kepala kecilnya, "Maylinda, biarkan alirannya pergi!" 
Untuk amannya, mereka semua melakukan pemeriksaan pra nikah, dan tidak ada masalah kesehatan. 

        Saat dia mengatakan ini, Maylinda bergumam pelan dan mengambil file itu, "Saya akan kembali ke perusahaan dulu. Ada rapat di sore hari, dan saya ingin menjelaskan sesuatu kepada Wendi."
Teguh juga tidak menahannya, tetapi meminta sopir untuk mengirimnya kembali ke perusahaan. Hanya saja Maylinda tidak menyangka akan ada banyak reporter yang menunggunya. Karena tadi pagi, aktris populer dan lugu Desi merilis blockbuster lagi. Dia ingin merebut kembali Wiratmaya Group. 

         Saat ini, Desi juga ada di keluarga Wiratmaya Group. Desi berkata kepada media sambil berlinang air mata bahwa dia tidak ingin upaya ayahnya diambil alih oleh orang lain, dan bahwa dia akan menggunakan kekuatan hukum untuk melindungi dirinya sendiri. 
Maylinda adalah anak haram, dan Desi adalah pewaris sah keluarga Wiratmaya Group, dan dia telah berdiri di puncak moralitas yang memerintah sejak awal. Desi tahu bahwa kekuatan media cukup untuk memicu kekerasan dunia maya. 
Wendi sudah menunggu Maylinda di pintu, dan berbisik, "Yang itu benar benar ratu bayangan, dan seluruh tubuhnya penuh drama, Maylinda, mengapa kamu tidak menghindarinya!" 
"Persiapkan untuk konferensi pers." Suara Maylinda acuh tak acuh, "Beri tahu staf tim hukum untuk hadir di sana. Selain itu, anda harus mengatur agar reporter pergi ke ruang konferensi. Tentu saja, jika Desi ingin , undang dia masuk. " 

      Wendi berhenti, tapi masih bersenandung. Maylinda berjalan langsung ke ruang rapat tanpa ragu ragu. Dia merasa sedikit kedinginan. Bagi Desi, perusahaan mengutamakan properti. Namun, jika dia tidak terlalu peduli tentang itu, mungkin dia tidak akan kehilangan banyak. Maylinda duduk sendirian di ruang konferensi.Sekitar sepuluh menit kemudian, wartawan datang satu demi satu. Tidak ada yang mengatakan apapun, duduklah. 
Setelah Wendi dan orang orang dari tim hukum masuk, Wendi membagikan setumpuk dokumen kepada reporter, "Ini adalah salinan dari informasi ini, dan saya akan memberikannya kepada anda." 

        Maylinda mengangguk dan memperhatikan Desi masuk dari pintu. Baru baru ini, Desi sangat bangga, karena iklan Marvel menjadi populer, dan dia juga menerima beberapa dukungan yang bagus, serta dua drama wanita kedua. Tetapi Maylinda merasa bahwa Desi memainkan peran terbaik dalam dirinya. Desi secara alami berbeda hari ini, diikuti oleh agennya, yang sangat berdedikasi dan perhatian untuk melayani. Desi memandang ekspresi Maylinda sedikit sombong, dan juga memiliki perasaan gembira. Dia sekarang hanya perlu berbicara di depan media, dan orang orang bodoh itu akan dipimpin oleh hidungnya. Namun, Desi masih terlalu bodoh. Jika lelucon hiburan senior itu bahkan tidak bisa melihat triknya, mereka tidak perlu bingung selama bertahun tahun. Itu hanya karena dia memiliki nilai berita, dan terlebih lagi karena keluhan antara dia dan Maylinda, cukup untuk dijadikan serial di berita utama hiburan selama sebulan. 
             Desi benar benar mengira dia adalah ratu bayangan sekarang, dan seluruh tubuhnya penuh dengan drama. Begitu dia masuk, dia menyeka air matanya, dan suaranya sangat lemah, "Maylinda, aku tidak bermaksud bertarung dengan kau, tapi aku tidak tahan melihat Ayah. Kerja kerasnya hancur." Maylinda masih duduk dan merasa agak bodoh. 
Sejak dia masih muda, dibandingkan dengan preferensi Desi untuk berpura pura lemah, dia tahu bahwa dia sangat dingin dan tidak menyenangkan, tetapi dia tidak mau berpura pura. 
Dia menunduk dan tersenyum, "Kekhawatiranmu tidak perlu." 

Ekspresi Desi bahkan lebih sedih lagi, "Maylinda, aku tahu kamu masih marah padaku." 
Maylinda menghela nafas dalam hati. Ya, saya marah! Anda harus memiliki kemampuan akting yang baik untuk membuat film yang bagus, jadi mengapa menyia nyiakannya di sini. 
Dia tersenyum dan memandang Desi. Butuh waktu lama sebelum dia berkata, "Karena Anda ada di sini hari ini, maka saya akan menjelaskan bagian tambahan dari surat wasiat Ayah. Pada saat itu, pengacara Anda mungkin belum memberitahu anda." 
Desi tercengang sesaat. Tambahan atas kemauan?

         Maylinda tersenyum tipis dan memberi isyarat kepada bawahan tim hukum di dekatnya untuk mengumumkan persyaratan tambahan Aditya. 
"Menurut permintaan terakhir Tuan Aditya, demikianlah masalahnya. Maylinda memiliki hak pengelolaan dan semua saham Wiratmaya Group. Namun, Tuan Aditya menyatakan dalam pernyataan tambahan bahwa setelah Ms. Desi melahirkan anak Andrea, bahwa Anak itu akan mewarisi 60% saham Maylinda, yang berarti bahwa pada saat itu, anak Ms. Desi akan menjadi pemegang saham terbesar Wiratmaya Group." Desi tercengang mendengar surat wasiat ini.

Mungkin berbelanja merupakan sebuah hobi bagi beberapa orang. Disebuah kota metropolitan di Indonesia, tinggal seorang pria tampan yang memiliki segalanya… Kecuali seorang istri yang bisa menghangatkan ranjangnya. Oleh karena itu, disuatu kesempatan pria itu membeli seorang gadis mungil nan cantik yang sedang tersudut karena ibu tirinya. 

“Kalau dia sudah kubeli, dia adalah hakku.” Pria itu tidak menerima siapapun yang mendekati istri barunya: entah itu ibu tirinya sendiri atau bawahannya yang tua dan buruk rupa.

Bagi Maylinda, pernikahan kontraknya dengan CEO aneh ini adalah satu-satunya jalan keluar dari sebuah hidup seperti manekin cantik. Tapi apakah itu juga yang diinginkan oleh Teguh? Siapa yang tahu niatan sebenarnya CEO tampan yang membeli Maylinda sebagai istri barunya itu?

"A detective must be a keen observer. He knows when a place reeks of crime."
 ---
Hindi pa rin maalis sa isip ni Kaeden ang narinig mula kay Miranda. Hindi daw siya ang nagplano ng kanyang ginawang krimen. Ang Master Murderer from Hell daw ang may gawa nito. Nasa isip parin niya ito habang iniimpake ang kanyang mga gamit at tinulungan si Josephine na maayos ang kanyang malaking maleta. Napansin ng dalaga na tahimik lang ito ngunit inalis niya dito ang pagaalala. 
 
"Are you sure you're okay?" tanong ni Josephine sa kanya sa bus, at agad siyang tumango. Ilang minuto ay nagsimulang umandar ang bus patungong Baguio. Nang mapansin niyang nakatulog na si Josephine, agad niyang tinawagan sa cellphone ang kanyang Uncle Jun kung kilala niya kung sino si Master Murderer from Hell. Matagal bago sumagot ang matanda sa kanya.
 
"Siya ang serial killer na matagal nang hinuhuli ng iyong ama at Inspector Basil sampung taon na ang nakakaraan," sagot ni Jun, na may pagaalala sa kanyang tono ng boses.
 
"Ano pong ibig niyong sabihin?"
 
"Kaeden, makinig ka. Si Master Murderer from Hell ay isang matinding kaaway. Sampung taon na siyang iniimbestigahan ng iyong ama ngunit hindi parin siya nahuhuli. Sasabihin ko sa iyo ang buong detalye tungkol sa kanya kapag bumalik ka na dito."
 
Hindi niya narinig ang pangalan na ito mula sa kanyang ama. Kahit mahilig itong magkwento ng kanyang mga kaso, hindi pa niya naririnig na nagkwento ito tungkol sa matagal na pala niyang iniimbestigahang serial killer. Ang alam niya, maging records ng kanyang mga kaso ay wala siyang binaggit na kahit na ano tungkol dito.
 
Kinulit niya si Inspector sa gabing iyon nang mahuli si Miranda, ngunit kahit na ano ay wala siyang narinig mula sa kanya. Parang isang puzzle sa kanyang isip ang pagkatao ng serial killer na iyon, at ano ang ibig sabihin ni Miranda na ang serial killer na iyon ang nagplano sa kanyang paghihiganti?
 
---
 
Kasalukuyang nasa canteen ng police station sina Inspector Basil at SPO2 Alfred na naguusap habang binabasa ni Alfred ang halos sampung taong pagiimbestiga nina Basil at Red tungkol kay Master Murderer from Hell. 
 
"Inspector, bakit hindi niyo sinabi sa kanya ang tungkol dito?" 
 
Tinignan siya ng pulis bago linagok ang natitirang laman ng bote ng kanyang green tea.
 
"Hindi ko alam kung handa na ba si Kaeden para malaman ang tungkol sa kanya."
 
"Ano pong ibig niyong sabihin?"
 
"Sigurado akong alam niya ang tungkol kay Kaeden. Sigurado akong nagbabasa siya ng newspaper at nanonood ng balita. Hindi siya basta-bastang serial killer lang. Kung malalaman niyang si Kaeden ang nasa likod ng pagpalya ng kanyang mga plano, sigurado akong siya ang susunod niyang papatayin."
 
Tumahimik si Alfred sa narinig. Hinintay niya na ang Inspector na ang magkwento at magbigay sa kanya ng impormasyon tungkol sa serial killer na ito.
 
"Ayokong siya naman ang mawala."
 
Nagkaroon ng interes si Alfred sa ibig sabihin ng Inspector. Ibig bang sabihin nito ay may napatay na noon ang serial killer na kakilala niya at ayaw niya itong sumunod na mamatay?
 
"Makinig ka, Alfred. Dalawang taon pagkatapos mamatay ng ama ni Kaeden, naisipan kong magpaimbestiga tungkol sa talagang pagkamatay nilang mag-asawa. Sabi ng tiyuhin ni Kaeden, inayos ng mabuti ni Red ang kanyang sasakyan bago pa man sila bumiyahe. Pero paanong nawalan ng preno ang sasakyan nila? Paanong sumabog ang sasakyan?"
 
"Ibig niyo pong sabihin…."
 
"Oo, Alfred. Along the way, they could have met someone."
 
"At ang taong iyon ay…"
 
"Master Murderer from Hell himself. Dahil hindi pa namin nakikita ang talagang mukha ng serial killer na iyon, we can't disagree on the fact that we could have seen this serial killer before. Ang sinasabi ko lang, hindi ako naniniwalang aksidente lang ang pagkamatay ng mag-asawang Boa Vista."
 
Hindi na nagsalita pa si Alfred. Isinara niya ang folder ng report at napatingin sa telebisyon ng canteen. Ibinaling niya dito ang atensyon nang makitang ang balita.
 
"Inaasahang babalik dito sa bansa ng bestselling author na si Ricardo Rodriguez! Nagaabang naman ang kanyang mga tagahanga sa kanya sa airport para makahingi ng autograph at malaman kung kailan ang susunod nitong book signing sa bago nitong nobelang 'Message from the Sky'."
 
"Inspector, hindi ba 'yan yung nakasabayan natin sa eroplano nung isang buwan?" turo niya sa nasa tv.
 
Tumingin agad si Basil at namukhaan ang sinasabi ni Alfred. May katandaan na ang lalake. Base sa hitsura nito, nasa singkwenta na ito mahigit. Marami-rami na rin ang mapuputi nitong buhok, ngunit sa kanyang ngiti at hitsura, marami paring babae ang siguradong mahuhulog ang loob dito. Nang nasa eroplano sila, nakatabi nila ito at nakipagkwentuhan. Nasabi nitong isa siyang mystery writer, at sinusubaybayan niya sa tv ang mga kasong hawak ni Inspector Basil. Ilan sa mga nobela nito ay hango sa mga totoong kasong hinawakan na niya.
 
"Oo. Hindi ko akalaing hindi siya nagbibiro nang sabihin niya sa akin na sikat siya. Binigyan niya ako ng isang libro niya na may autograph niya."
 
Natawa si Alfred sa narinig. Hindi mahilig ang kanyang superior sa mga libro. Nakikita niya ito noon na nagbabasa, pero alam niyang mababa ang pasensya nito sa mahaba-habang basaan.
 
---
 
Sa isang madilim na kwarto ay nagliwanag ang ilaw mula sa screen ng isang laptop. Napangiti ang nakaharap dito at sinimulang basahin ang message nito sa email. Masigla ang kanyang mukhang nagbigay ng kanyang reply message. Napakahaba. Detalyado. Bawat parte ng kanyang mensahe ay walang tapon, at madaling maintindihan. Napangiti uli ito bago isend sa kausap.
 
"Nakakapagod ang ganitong trabaho, pero nageenjoy ako," wika ng lalake sa harap ng laptop. Ang kanyang handle name sa email ay 'Master Murderer from Hell'. Gumagamit siya ng encrypted email, para hindi malaman ng mga tao kung sino siya.
 
Ang kanyang kausap sa email ay isa sa kanyang mga kliyente na humihingi ng isang 'perfect murder plan'. Isang murder plan na kanyang isasagawa para makapaghiganti sa taong nagkasala sa kanya. Si Master Murderer from Hell ang perpektong catalyst ng mga murder plans, ang siyang gumagawa ng mga krimen na hindi siya mismo ang kailangang gumagawa nito kundi ibang mga tao.
 
Naalala niya ang tungkol sa nangyari sa kaso ni Miranda. Nabanggit sa balita na nahuli ang salarin at napatawan ng kasong homicide at attempted murder. Ayon sa balita, nahuli ng police department si Miranda bago niya patayin si Marco.
 
"Tch! Hindi ako makapaniwalang gumalaw sa sarili niya ang babaeng iyon. Hindi siya sumunod sa sinasabi ko sa kanya. Masyado siyang atat. Pero…hindi ako makapaniwalang ang pulis pa na 'yun ang makakahuli sa kanya."
 
Nagbalik sa kanyang isipan ang nakaraan. Sina Basil at Red ang mga tinik sa kanyang lalamunan. Whenever he makes a crime, the two of them will stop him. Hindi sila nawawala sa landas niya. Ngunit mas lalo siyang tuso kaysa lahat. Ilang taon din niyang pinagplanuhan ang kanyang perfect crime, at dito nga ay napatay niya ang pinakamalaking pader na humaharang sa kanyang mga plano. Alam niyang kung wala si Red, magiging walang silbi si Inspector Basil. Hindi na niya dapat pang patayin ito, dahil alam niyang nagsasayang lang siya ng panahon dito.
 
---
 
Hindi mapakali si Josephine sa bahay ilang araw makalipas ang bakasyon nila sa Vicente Cruz. Paano ba naman kasi ay hindi siya nagenjoy sa napuntahan. Bukod sa nag-focus sila sa kaso ng mga Sembrano, hindi niya nakasama at nasolo ang oras kasama si Kaeden.
 
"Oh, anong meron at hindi ka mapakali dyan?" tanong ng kanyang ina sa kanya nang mapansin na hindi ito mapakali sa kwarto.
 
"Mom, I need another place to visit. Alam mo naman nangyari sa Vicente Cruz di ba? We never had the chance to enjoy our vacation!" reklamo niya sa ina.
 
"Hindi naman sinasadya yun, anak. Bakit, gusto mo ba ng isa pang bakasyon?��
 
"Of course, ma! Ni hindi nga ako nakapagswimming sa Vicente!"
 
Napabuntong hininga ang kanyang ina sa narinig. Alam niyang darating sa ganito ang sasabihin ng anak sa naging resulta ng bakasyon niya.
 
"Oh sige. Last na ito ha. Your dad has a friend, iniimbitahan siyang pumunta doon. Pero alam mo naman ang Dad mo, busy. Kaya, kung wala namang problema sa kaibigan niya, kayo nalang ang dadalo."
 
Nabuhayan ng dugo si Josephine sa narinig. Natutuwa sa kanya ang tadhana.
 
"Sinong friend niya?"
 
"Yung sikat na mystery writer, Ricardo Rodriguez. Kaibigan ng dad mo yun. Iniimbitahan kasi kaming pumunta sa mansion niya, kasama na rin ibang mga personalities. Four day stay."
 
Hindi siya makapaniwala sa narinig. Kaibigan pala ng kanyang ama ang sikat na writer na iyon. Naririnig na niya ng pangalan ng mystery writer na iyon, pero hindi pa niya nababasa ang kanyang mga nobela. Mabilis niyang hiningi ang pabor sa kanyang ama na sila na lang ni Kaeden ang umattend. Walang nagawa ang kanyang ama kundi sundin ito at pinakiusap kay Ricardo na sila na lamang ang pumunta. Nang marinig ni Ricardo ang apelyido ni Kaeden at nalamang anak siya ni Red, hindi na ito tumanggi.
 
---

Kaeden Boa Vista is an architecture student who promised not to get himself involved in any form of police work,, opposed to what his father wanted when he was still alive. His life got tangled with a murder case that changed his life. As he succeeds becoming an architect, he gets involved in a series of murder cases and discovers a secret that his father kept from him. Crimes have gone up and the criminals are becoming more intelligent in their orchestrations. Kaeden later learns that a certain crime planning group has been doing it for many years, led only by a mysterious man named "Master Murderer from Hell".

Marceline's Point of View

Nanatili ang nalaglag kong panga. Sa dami ng estudyante rito sa Larrson ba't si Thorn pa ang substitute student lecturer namin? Kung kailan pang sinabi kong huwag na kaming pagtagpuin ng landas. I feel so embarrassed. 

"Get your own questionnaires and answer the questions there right away," our Professor declared. 

Binigyan ni Thorn ang bawat rows ng mga papel na tama ang bilang sa kanila. 

Nang mabigyan na kami ay tiningnan ko ang papel na nasa aking kamay. 

Biglang nanlaki ang mata ko, bakit wala akong maalala sa mga binigay na handouts ni Sir David?

Ilang minuto akong lutang hanggang sa magising na ang natutulog ko kaluluwa.

Nakakahiyang sinabi kong huwag na kaming magkukrus ng landas pero ngayon tadhana na mismo ang nagtakdang magkrus pa kaming muli. Bakit hindi ko naisip na maaring maging lecturer namin siya? Tutal, may plus sa grade ang pag-iistudent lecturer and qualified din naman siya dahil isa siyang third-year college student. 

Natapos ko nang sagutan ang mga katanungan, basic lang ang masasabi ko.

Ipipasa na ni Thorn ang mga papers. Mukha siyang teacher sa pormal na suot niya, wow. Kulang na lang salamin para mapagkamalan siya at matawag nang "sir". Hindi ko rin kayang itangi sa sarili ko na napakagwapo niya sa suot ngayon. 

What did I just said?

Nag-sitayuan ang mga kaklase ko at isinukbit ang kanilang bag sa braso.

"Where are you going? Hindi pa ako nag-didismiss bilang acting lecturer niyo ngayon," Buti na lang ako hindi pa tumatayo.

Mukhang may period ang bampirang 'yon, nasobrahan ata sa pag-inom ng dugo.

"I'm going to check your papers. Papalabasin ko ang pasa at bagsak. Ang hindi ko lang papalabasin ay ang siyang pinaka mababa," confident akong ligtas, kahit naman loading kanina ang utak ko naalala ko din after ang mga sagot, at nakatulong ng malaki ang binigay sa aming lectures.

Lumipas ang ilang minuto't nagtawag na siya. Hindi na ako umasang ako ang unang tatawagin bilang pinakamataas pero nadismaya ako nang matawag na si Malcolm habang ako naiwan.

Sabi ni Malcolm hihintayin niya akong matawag para sabay kaming lumabas, umupo siya sa tabi ko habang hinintay matawag ang pangalan ko.

Ilang segundo pa lamang nasa tabi ko si Malcolm ngunit nagparinig ang Thorn na 'yon na, "Lumabas na ang mga tinawag ko, I repeat, for those who have been called, leave immediately."

Napairap ako sa inis. 

Tatlo na lang kaming natitira at nakakahalata na ako. Mas lalong napatibay ang iniisip ko nang ako na lang ang huling natira.

Gusto kong magmura but that's out of the league. Mas mataas siya sa akin ngayon, this is a student vs. student lecturer. Hindi half-vampire vs. prince. 

Lumapit ako sa desk na inuupuan niya. The moment our eyes met I felt electricity all over my body. 

Napaiwas naman ako agad. I hate this situation, I hate this feeling. 

What do you need? Pinagtritripan mo ba ako? sigaw ko sa isipan. I didn't have the guts to talk to him today or never.

"Hindi ikaw ang pinakamababa," I should be happy and joyful sa sinabi niya pero inis ang bumalot sa buong katawan ko. Inabot siya sa akin ang paper ko. 

I faked a laugh. "Then why am I here?" 

"Because I want to apologize," rinig sa boses niyang gusto talagang humingi ng sorry pero hindi pa ako handa.

Tutal hindi naman ako ang lowest napagpasyahan kong umalis na lamang. Ano pang rason para manatili ako sa silid na ito? Gusto ko ring panindigan ang mga sinabi ko sa kaniya.

But I wasn't able to do it. He grabbed my wrist and faced me to him.

"What?!" sigaw ko dahil sa marahas niyang pagkuha ng aking kamay. 

"Let me explain, please," Tila nanlambot ang tuhod ko sa sinabi, nawala ako sa sarili. 

Napalunok ako't saka sumagot sa kaniyang sinabi. "Para saan? Para saan pa? Sa isang bagay na nagawa mo na? Minamaliit mo ang mga nasa paligid mo, ginagawa mong sunod-sunuran sa iyo, you don't deserve a chance to explain," kinuha ko ang paper ko at tuluyan na akong umalis, I was assuming he will stop me again, but he did not.

To be honest, the burdened feeling I have in that room faded the moment na nawala siya sa paningin ko.

Muntik nang mahulog ang puso ko ng sumulpot si Malcolm sa harapan ko.

"So what's your score?" Bungad niya.

Iwinagayway ko ang aking papel aa kaniyang harapan. "Forty-six," proud kong sagot, 46 over 50 is not bad.

"Same, forty-six," ang sagot niya, ngumiti ako, alam ko namang matalino 'tong isang 'to e, kahit na mayabang.

"So what is this, a friendship goal?" 

He nodded. "Yes, friendship goals," ngumiti siya't biglang bumuntong hininga, what was that for? 

*

A week passed at araw-araw kong nakikita si Thorn, I suddenly missed our real lecturer. He is the nicest person I have ever met. 

Ngayong Lunes ay masama ang pakiramdam ko kaya't hindi ako pumasok- ayoko rin siyang makita. For the past few days hindi pa rin pumapasok ang dati naming lecturer, huwag naman sanang maging permanente na ang pwesto ni Thorn dahil pakiramdan ko lagi akong magkakasakit.

Tumayo ako sa paghilata ko sa kama upang bumama at tulungan manlang si Tita Emma sa gawaing bahay. I feel useless dahil sa sakit ko. Sumalubong sa akin si Tita na nag-aayos ng pagkain, inilalagay niya na ang niluto niya sa lalagayan.

Tahimik ang bahay dahil kami lang dalawa ni Tita ang nandito, si Seer ay kaninang 9AM pa pumasok at kanina namang 10AM si Krei, inihatid siya ni Tita sa school nito.

"Tita, dadalhin niyo po ba iyan kay Tito Gordon?" ganito lagi si Tita tuwing 11AM. Inaayos ang kakainin ni Tito at saka dadalhin ito sa pinagtatrabahuhan.

Tumango siya. "Celine, okay ka na ba? Uminom ka na bang gamot? Nako! Humiga ka muna baka masinat ka."

"Okay na ako, Tita, kung gusto mo nga samahan pa po kita sa istasyon," ngayon ay tinutulungan ko na siya sa pag-aayos. Tupperware itong tatlong patong, inilagay ko na ang huling lagayan.

"Huwag na, magpahinga ka muna," ipinatong niya ang kaniyang palad sa aking noo. "Wala ka ng lagnat pero delikado, kapag nagkikilos ka bumalik iyon."

"Okay lang po ako, tita, promise! Kapag nga nagkulong lang ako rito sa bahay mas lalo akong magkakasakit, sasamahan na po kita tita, ayaw mo man o gusto mo."

Hindi na naka-ayaw pa dahil nagpumilit ako. 

Sa bus kami sumasakay dahil mas kumportable. Kung magtatricycle kami ay matagtag, baka masira ang magandang presentasyon ni tita sa pagkaing inihanda niya para kay Tito. Malapit lang ang pinagtratrabahuhan ni Tito sa bahay, sampung minuto lang ay nandoon na kami agad. Nang bumaba na kami ay pinindot ko ang pulang button bilang hudyat na kami ay bababa na.

Ganun pa rin ang police station noong huli kong nakita, mas tumingkad at naging malinis lang ang pinturang puti ngayon. Bago na ring pintura ang logo. Huli kong nakita ito ay bago kami lumipat, wala pang ilang buwan ay napaganda na.

Itinulak ko ang glass door at ang bumungad ay ang hagdan, pero sa front desk kami dumiretso. 

"Kay Senior Superintended Gordon Forbes po tama, ma'am?" kilala na si Tita, araw-araw ba naman siya pumunta rito. Nang tumango si Tita ay pinindot ng lalaki ang telepono at tinawagan ito.

The police officer led us the way, umakyat kami ng hagdan upang puntahan ang opisina ni Tito, sa unang pinasukan namin ay maraming mga tables na mayroong papeles, akala ko'y doon na ang huling destinasyon pero pumasok pa ulit kami sa isang kwarto doon ay bumungad sa amin si Tito. 

He is wearing his eyeglasses, nakapaibaba ito sa ilong niya habang nagbabasa ng papers. 

Kumatok pa rin si Tita kahit na nakapasok na kami dahil mukhang hindi kami naramdaman nito. 

"O, andito pala kayo," tumayo agad ito at hinalikan ang noo ni Tita, ako naman ay nagmano. "Magaling ka na ba, Celine?" tumango ako agad. I feel better now, that's the truth. Mas umayos ang pakiramdam ko dahil sa paglabas ko sa bahay.

Magulo ang lamesa ni Tito. Punong-puno ito ng papeles, may tambak din ng mga ito. Mukhang basura kung iyong tititigan pero sa kanila importante iyon.

Pumunta kami sa parang living place ng opisina. Mayroon ding dispenser, may sofa at maliit na lamesa. Inilagay ni Tita ang kaniyang niluto roon sa lamesa habang si Tito ay natatakam na sa mga pagkain. 

Ang sarap nilang titigan lalo pa kapag nagkakatitigan sila, mararamdaman mo ang pag-ibig na nakadugtong sa kanilang dalawa. Maswerte ang bawat isa dahil mahal nila ang isa't isa.

"Dabest ka talaga, honey," ninanamnam ni Tito ang kaniyang kinakain hanggang sa matigilan ito at mukhang mayroong maalala. "Seer and Celine's school is Larrson Academy, right?" tanong nito kay Tita sabay tingin sa akin. 

"Oo, bakit mayroon bang krimen sa eskwelahan nila? Mayroon ka bang nabalitaan, Celine?" Nang mag-tanong si Tita ay napailing ako agad, wala akong maalalang may krimen sa loob ng school, I mean- kung ang pag-uusapan ay tao hindi bampira, wala. 

"Sa eskwelahan nila wala, ngunit ang krimen na nangyari sa mga estudyante mayroon. Hindi pa kami siguradong mga pulisya kung matuturingan ba itong Serial Killings, hindi kasi namin mawari kung iisa ba ang mamatay tao, ngunit dahil pareho ang paraan ng pagpatay masasabi naming serial killings nga ito," tumayo si Tito at may kinuha sa kaniyang lamesang may mga papel. 

Posible kayang hindi tao ang kriminal at isang bampira? 

"We conclude that it's a serial killings dahil tatlong magkakaibang tao ngunit pareho ang way at characteristics ng pagpatay at may similarities sa mga biktima. Lahat sila'y nag-aaral sa Larrson at mga student lecturer, they are even aquainted to each other, and there is even an odd number six on their foreheads," nagpantig ang tenga ko, "student-lecturer"? "This is the case file, in case you are curious, Celine."

Kinuha ko sa kamay ni tito ang file at isa-isang binasa ang mga biktima. 

Angela Jose, natagpuang patay sa Chime River noong ika-9 ng Hulyo, Biyernes.

Tiningnan ko ang picture at halos hindi ko matitigan dahil hindi na maidentify ang mukha nito, ayon sa report, sinabuyan ata ng asido ang mukha niya kaya sunog, hindi pa sigurado kung asido nga dahil hindi pa lumalabas ang autopsy. Ganun rin ang sa pangalawa, sa City River naman nakita ang katawan ng babaeng nag-ngangalan Judy Ann Gauz ika-10 naman ngayon buwan din, konektado rin ang Chime at City River, mukhang Serial Killing nga, pareho rin na sunog ang mukha nito kaya hindi na rin makita ang itsura.

Tama ang sinabi ni Tito na may number sa mga noo nitong "6", three six is a demonic number, right? Kung isasama mo ang isa pa, tatlo na ito. Could it be a person who worship Satan? 

Nanliit ang mata ko sa ikatlong biktima, na rason kung bakit tinawag na Serial Killings ang case na ito, dahil siya ang nagdagdag upang maging tatlo na ang naging victim sa pare-parehong case. Natagpuan ito kahapon lamang, Hulyo 11.

The third victim was David Morquelez, our student-lecturer.

Isang gabi ang nagpabago sa buhay ni Celine, she was marked by the vampire prince named Thorn, and because of that unexpected events started to happen.

"Tiffany, tara na."Pagtawag sa akin ni Avery. Agad naman akong sumunod sakanya.


Gabi na, Galing kami sa mall dahil namili kami ng mga pagkain.


Kanina kopa napapansing may sumusunod sa amin pero hindi kolang sinasabi sakanya, ayoko isipin niyang nababaliw ako.


"Are you okay, Tiff?"Tanong sa akin ni Avery.


"Yeah."Sagot ko.


Nang makarating kami ng bahay ay agad kong nilock ang pinto.


"Bakit parang kabado ka naman dyan?"Tanong ni Avery.


"Hindi naman, para kasing may sumusunod sa atin kanina."Kwento ko. Diko na mapigilang aminin sakanya kahit isipin niya pang napapraning ako.


"Baka guni guni molang yon, ano kaba."Sambit nito.


"Hindi natin sure pero malay mo kasi diba."


Hindi na ito kumibo pa at inilagay ang mga pagkain sa kusina, Sinabi ko rin na maghanda na siya ng pagkain para sa amin, Binuksan ko muna ang T.V. at nanood ng balita.


"Breaking news, A prisoner from Leighton City Jail Has been Escaped. His name was Luther Stanfield, A serial killer. Huwag mag alala dahil pinaghahanap na siya ng kapulisan ngayon."Balita sa T.V.


Wag eka mabahala eh serial Killer iyong nakatakas.


"Av, Ang tagal mo naman dyan."Sigaw ko kay Avery. Napaka tagal naman kasi nitong mag ayos at kumuha ng pagkain."Hoy Av!"Sigaw ko.


Hindi siya sumasagot kaya tumayo na ako sa inuupuan ko.


Nang makarating ako ng kusina ay tumambad sa akin ang duguan niyang katawan, nakadilat pa ang mga mata niya na tila ba nagulat.


Lalapit na sana ako ng biglang may tumutok ng baril sa aking ulo, isang maling hakbang ay siguradong patay ako.


"Don't Fucking move. Sa oras na gumalaw ka, ipuputok ko itong gatilyo sa ulo mo."Pagbabanta nito.


Tinignan niya ko at ng magtama ang mga mata namin hindi ko alam pero biglang tumibok ng mabilis ang puso ko.


Dahil ba ito sa takot?


Sinong mag aakala na ang ganito ka gwapo ay isa palang mamamatay tao.


-End-

"Mission Failed" Bungad samin ng mga kasamahan ko at mismong si Erick ang nagsabi noon. Isa sa mga kasama bilang miyembro ng grupo na ito.

"That's impossible," Yun lamang ang lumabas sa bibig ko at tiningnan naman nya kaming lahat.

"I'm so sorry desire, but he's not a serial killer in Canada. That's they're trapped and Mike pretend to be a serial killer in a month ago." 

Napabuntong hininga ako sa nalaman, hindi na rin dapat ako mag taka dahil pansin ko noon ay hindi na maganda ang kutob ko at alam kong may mali na noon pa.

Muling pagka kamali na hindi ko pinansin ang kutob ko noon, pero mabilis ding mahahalata dahil madali din sya naming nahuli at halatang hindi praktisado sa training nila. Sadyang nag plano sila at alam na alam nila ang galaw namin ngunit mukhang nagulat sila sa pagdating namin doon ni Daven at ka adad silang nag plano gamit ang isang lalaki.

Matapos ang pag uusap ay agad akong umuwi sa Makati Manila upang makapag pahinga at makapag isip. Hindi rin natuloy ang plano namin noon dahil mukhang umatras sila bigla.

***

"Hindi tayo pwedeng mapalagay na lamang ng dahil natahimik sila panandalian, lalo na ang nagmamasid tuwing madaling araw noon ay bigla rin itong nawala. Hindi rin tayo pwedeng maka sigurado kung kakampi na ang mga iyon o kalaban din natin. Ngayon ay magpahinga ka muna at pag uusapan natin ang plano sa susunod." Sambit ni Mr Faller sa Skype. Dito lamang kami nakaka pag usap dahil hindi siya pwedeng makita ng mga kalaban at baka ipapatay lamang sya bigla.

"I agree. Thank you Mr Faller,"

"You're welcome," Ngiting wika nito bago pinatay ang tawag.

Sinubukan kong tawagan si Zaiu ngunit hindi ito sumasagot. Mabilis kong isinara ang laptop at nag bihis upang puntahan sya.

Kumatok ako sa pinto ngunit matagal bago nya ito buksan. Mula nang ma hospital sya ay mas pinili nyang magkaron ng sariling apartment.

"Za-"

"-Why are you here?" Kalmado ngunit masama ang tingin nito sa akin. 

"I just want to talk to you." Matagal nya akong tinitigan bago bumuntong hininga at nilawakan ang pag bukas ng pinto.

Pumasok ako ng wala syang sinabi, inikot ko ang paningin saglit bago tumingin sa kanya.

"Look, I'm so sorry-"

"Hindi mo kailangan humingi ng tawad," Nilagpasan nya ako bago buksan ang TV sa sala at nanood.

"I know you're mad at me, but please.. can you listen-"

"- Just spill it, Desiree, Ano pa ba ang hindi ko nalalaman tungkol sayo?!" Hindi na ako nagulat nang pagtaasan nya aki ng boses. 

Hindi ako naka sagot pero nakatitig  lamang ako sa mga mata nyang parang may galit sakin. Mahirap nga naman ilihim pero ito ang kinakailangan kong gawin

"We're best friend's in year's Desiree, akala ko ay kilala na kita! Ang akala ko ay wala na tayong taguan ng sikreto pero bakit malalaman ko na may hawak kang baril," 

"Look, I just want to protect you-"

"-Protect me from what?!" Putol na naman nya sa sinasabi ko. Huminga ako ng malalim upang mapa kalma ko ang sarili ko, hindi ako sanay ng sinisigawan nya nang ganito.

'"I'm sorry, but.." It's none of your business. Gusto kong dugtungan iyon pero hindi ko magawa.

"You may leave now," Pumunta sya sa pinto at binuksan iyon, hinihintay na makalabas ako pero hindi ako gumalaw.

"Please, kung pumunta ka lang dito para sa wala, makaka alis kana at huwag ka nang bumalik pa dito." Hinigit nya ako palabas at nang maka labas ako ay padabog nito isinara ang pinto.

Napahilamos ako sa mukha at napa upo sa sahig. Kinakain ako ng konsensya ko, ngunit hindi ko pwede sabihin kung ano o sino ako.

Gusto kong mabuhay nang normal, iyong walang iisipin at kakalabanin. Iyong kaunting problema ay maaring masolusyonan. Hindi ang humarap sa kamatayan at makipaglaban. At hinding hindi ako mag sasakripisyo para lamang mailigtas ang importante sa akin mula sa kalaban.


MysteryRomance#3


Arzalea Desiree Smith & Azrael Daven Gomez

There's no one to blame to people who innocently didn't know how the scenario is probably like complicated. The world, is like a disaster. And a lot of problem and can't stop thinking how to resolve it.

Also call it loved how to turn crazy you are. 

What is your life now? If no ones by your side and helping you to the scenario.



When the time comes..

Dahil sa paalala ni Zhu Lingling, kaagad bumalik sa realidad si Gao Ran at pagkatapos, tumalikod siya para may kunin sa bag niya.
Wala itong magandang pambalot o bag na akasama; inilagay nita ito sa lamesa ng may malakas na "pa".
Ikinagulat ng tatlo ang regalo ni Gao Ran...
"Niloloko mo ba ako? Gao Ran… seryoso ka ba?" naguguluhang sabi ni Huo Mian habang nakatingin sa regalo at pagkatapos kay Gao Ran.
"Syempre hindi ito biro at gusto ko lang talagang ibigay ito sayo. Hindi ito madaling hanapin at kailangan ko pa gamitin ang mga personal kong mga kakilala para makuha ito para sayo. May serial number din ito at totoong-totoo ito kaya iba ito sa mga nahahanap mong peke sa online. Hindi mo nga ito makukuha gamit ang pera, alam mo na yun?"
Tinitigan ni Huo Mian ang bagong pares ng posas sa lamesa, habang may mga tumatakbong libong llamas sa kanyang dibdib...
Totoo itong mga posas, bago ito at mayroong serial number.
Bakit may magbibigay ng posas sa isang tao bilang regalo sa kaarawan nito, ganito ba kabaliw si Gao Ran?
Pero, kilala ni Zhu Lingling si Gao Ran at kaagad nito naintindihan ang ibig sabihin nito.
Tumawa siya habang minumura si Gao Ran, "Hoy Gao Ran, ang terible mo. Hindi pa nga sila kasal ng matagal at binigyan mo sila ng S&M na laruan para paglibangan? Gaano ka nakakadiri?"
Qin Chu, "…"
Huo Mian, "…"
"Anong ikinakatakot mo? Ito ay pampadagdag ng sipa sa buhay nila bilang kasal, alam mo ba yun? Ang mga bagong kasal katulad nila ay kailangan sumubok ng mga bagong bagay, idagdag pa rito, nakakatulong ito sa pagbuo ng relasyon. Huwag kang mahiya Huo Mian, at huwag kang matakot. Ito ay para matali mo si Qin Chu, hindi ikaw. Ilagay mo ito kay Qin Chu at pwede mo na siya paglaruan sa kahit anong gusto mo at kahit anong posisyon na gusto mo," buong loob na sabi ni Gao Ran habang seryoso.
Qin Chu, "…"
Huo Mian, "…"
"Ito ang unang beses na may nakita akong nagbigay ng posas bilang regalo. Gao Ran… ikaw ang nanalo," sabi ni Huo Mian.
"Kailanman ay hindi ko ginagawa ang mga normal bagay, haha."
"Sa tingin ko ay ginawa mo ito para makatipid. Kuripot ka alang at ayaw mo siyang bigyan ng mahal. Hindi ka makakalagpas dito, kailangan ay ilibre mo kami sa hapunan na ito at sa after-party sa Seductive Fox ngayong gabi dahil kung hindi, hindi kita tatantanan," nakangusong sabi ni Zhu Lingling.
"Ha, walang problema. Hindi rin ito malaking bagay epro sigurado ka ba na gusto mo pumanta sa Seductive Fox? Hindi mo ba ayaw dun dahil sa mga masasamang nangyari sayo dati? Namangha si Gao Ran kay Zhu Lingling.
Matapos ang nangyari nung nakaraaan, matapang pa rin siya para pumunta sa Seductive Fox,.
"May dapat ba akong katakutan? Ang prinsipyo ko ay tumayo kung saan ako nahulog. May natapakan akong tae ng aso dati at may nakilala na g*go pero bakit ako matatakot ngayong nandito kayo ni Qin Chu? Maliban pa dito, sino ang maglalakas loob na banggain ang Captain ng Municipal Public Security Bureau? Ayaw na ba niyang mabuhay?"
Siguro ay tunog na parang inaasar lang ni Zhu Lingling si Gao Ran prto, ang mata niya ay puno ng pagkamangha.
Si Gao Ran ang pinakabatang captain ng pulis sa buong history ng C City at kahit na hindi pa siya masyadong matagal sa posisyon na ito, marami na siyang nalutas na mga kaso.
Lumaban na rin siya ng maraming beses sa mga nakakatakot na mga kriminal at nagligtas ng mga hostages. Hindi mo mapagkakakila na matapang siya at may lakas ng loob.
Kahit na hindi siya makahulugan magsalita, alam ng lahat ang tama niyang ethics...
"Ahem… Yan ang mga gusto kong salita. Sige, paggastos lang naman ito kaya papalagpasin ko ito ngayon at gagamitin ang isang taon ng sweldo ko para malibre kayo, guys." Napakagat si Gao ran at tinanggap ang pagmamanipula na ginawa ni Zhu Lingling.
Ngumiti si Huo Mian habang kinukuha ang posas. Pinaglaruan niya ito at pagkatapos tumingin kay Qin Chu. Mahina niyang sinabi, "Honey, paano kaya kung… subukan mo ito?"
"Sa tingin ko ay hindi yan isang magandang ideya honey…" sagot ni Qin Chu.
"Whoa, gusto niyo talagang ipinaglalantaran ang pagmamahal niyo pero dahil cute naman kayo kapag magkasama, tatanggapin ko ang… PDA niyo…" pang-aasar ni Gao Ran.
Biglang nagtanong si Zhu lingling, "Nakita mo na ba ang apat na milyong yuan na masyon nila? Kailan niyo kami papupuntahin doon."
"Kahit kailan." nakangiting sagot ni Huo Mian.
Silang apat ay kumain sa bukid at pagkatapos tumambay saglit, pumunta na sila sa Seductive Fox...
Pagkaupo nilang apat, binuksan ng isang matangkad at gwapong lalaki ang pinto ng pribadong kwarto nila habang may naksunod na apat na mga bodyguards sa likod nito.
"Qin Chu…" bati niya.


Seven years ago, after their breakup, he disappeared without a trace. 
Now, he reappeared on the eve of her wedding, sparing no means in forcing her to marry him… 
With a certificate of marriage, he bound her mercilessly to his side. 
From there, this “Cinderella” began her journey as a wife to the heir of a business empire... 
Mrs Huo - composed, sharp-tongued, and freakishly smart. 
Mr Qin - wife-spoiler to no end and a complete “slave” to their daughter. 
Quality love story, one on one. You are welcome to get hooked on this story with us. 

[16] HE'S A NECROPHILIAC


"Isang bangkay nanaman ang hinukay sa Redrose City Cemetery. Ayon sa tagapagbantay ng naturang sementeryo ay may nakita lang s'yang lalaking nakaitim na hoodie pero bigla nalang daw s'yang nahimatay at... blah blah blah." sabi ng reporter sa TV.

Napailing nalang ako, "Ano ba 'yang nangyayari? Halos araw araw nalang may napapabalitang hinukay na bangkay sa iba ibang cemetery dito sa Redrose." napabuntong hingingang sabi ko sa bestfriend kong si Kiro.

Nagkibit balikat s'ya at napailing din. "Kaya nga, Nat. Alam mo ba? May serial killer pa nga dito noon." nanlaki ang mata ko at napatigil sa pagkain. Nandito kami ngayon sa canteen at kumakain ng lunch at nakikinig sa balitaba nagmumula sa TV. Usually ay tatlo kaming magkakasamamg kumain, kasama ang boyfriend ko. Pero hindi ko alam pero wala syang ngayon. Busy yata sa pagpractice ng soccer.

"A-Ano? Serial killer?" napaawang ang labi ko. Tumango tango s'ya sa itinigil ang pagkain at mas lumapit sa'kin upang mag kwento.

"Yep. They called it the 3 o'clock killer. Matagal na panahon na talaga 'yon. Mga dalawang dekada na yata? Wala pa kami noon dito sa Redrose," tumigil s'ya sandali at uminom habang ako ay nakatingin lang sa kan'ya at tahimik na nakikinig. "Kaya ito binansagang 3 o'clock killer ay dahil tuwing alas tres ito ng madaling araw umaatake. Araw araw ay isang tao ang pinapatay nito tuwing alas tres. Tumigil ito at naging payapa at tahimik na ang Redrose City. Pero noong halos makalimutan na nila ang bangungot na dinala ng serial killer na iyon ay bigla nanaman itong bumalik pagkatapos ng limang taon." kwento nito. Hindi ko alam na may bangungot na nakaraanan pala itong syudad na nilipatan namin.

"Teka. Saan mo naman nalaman ang lahat ng iyan?" nagtatakhang tanong ko. Ang tagal na non. Siguradong hindi pa kami nabubuhay ng mga panahong iyon.

Nagpatuloy s'ya sa pagkain, "Nabasa ko lang sa history ng Redrose City." sabi n'ya at tuluyan na inilagay ang focus sa pagkain.

Napanguso nalang ako at pinagpatuloy na din ang pagkain. Grabe, ah. May serial killings palang naganap dito. Tapos ngayon naman may nangunguha ng bangkay mula sa hukay ng mga ito, ano namang gagawin nito sa mga bangkay? Baka naman 'yung mga pinatay ng 3 o'clock killer noon ang hinuhukay ngayon ng kung sino man iyon? Napakurap ako at napalunok sa sinubo ko. Nasamid ako at napaubo. Uminom ako ng tubig habang si Kiro naman ay tinatawanan lang ako.

"H'wag mo masyadong isipin ang ikinwento ko sa'yo, matagal na nangyari iyon." natatawa nitong sabi.

Noong kumalma na ako ay sinamaan ko s'ya ng tingin at saka ngumuso.

————

"Colt.." tawag ko sa boyfriend ko. Kasalukuyan kaming naglalakad papauwi. Hatid sundo n'ya ako, sabay kaming naglalakad dahil walking distance lang mula sa bahay papunta sa school. S'ya lang ang medyo malayo layo ang condo. Iniiwan nalang n'ya ang sasakyan n'ya sa tapat ng bahay namin upang sabay kaming maglakad. Wala lang. Mas trip kong maglakad papasok, eh. Kaya sinabayan nalang n'ya ang gusto ko.

"Hmm?" tanong nito. Nakaakbay s'ya sa'kin habang ako ay nakayakap sa baywang n'ya. Ngumuso ako. Halatang pagod s'ya. Napasobra yata s'ya sa pag practice.

"May gagawin ka tommorow?" tanong ko sa kan'ya. Friday na kasi ngayon at gusto kong magdate kami bukas.

Lumingon s'ya sa'kin at pagod na ngumiti, "Magpapahinga siguro ako bukas. Buong maghapon kaming nagpractice." matamlay na sabi nito.

Napakunot ang noo ko at hinawakan ang noo at leeg n'ya upang tignan ang temperatura n'ya. Nagaalala ako ng husto ng naramdaman kong sobrang init n'ya.

"Colt. Inaapoy ka ng lagnat." huminto kami at nasa tapat na kami ng bahay. "Sure ka bang kaya mong magdrive pauwi?" nag aalalang tanong ko sa kan'ya.

Bumitaw s'ya sa pagkakaakbay sa'kin, hinawakan n'ya ang magkabilang balikat ko at saka s'ya ngumiti. "I'm fine, Natalie. I can manage." sabi n'ya at saka humikab.

"What if you passed out?" 

"No. I'm really fine, okay? You don't need to worry. Pumasok kana sa loob, baka lamukin ka pa dito." sabi n'ya at sumandal sa hood ng sasakyan.

"Sure ka? Samahan kaya kita? I'll be your nurse."

Umiling s'ya, "Really, Nat. I'm okay." sabi n'ya at nagkibit balikat, "Lagnat lang ito. May gamot ako sa bahay, effective ang gamot na 'yon dahil t'wing nilalagnat ako ay 'yun lang ang kailangan ko, gumagaling agad ako." ngumiti ito, "Sige na, Nat. Pumasok kana sa loob ng bahay n'yo at nang makauwi na ako para sa gamot."

Kahit nagaalangan ay tumango ako at ngumiti, "Ingat ka." sabi ko at pumasok sa bahay. Dahan dahan ko pa itong isinara at nakita kong kumaway s'ya at ngumiti. Tuluyan ko na naisara ang gate. Ilang sandali pa ay narinig ko ang pagstart ng sasakyan at ang pag-alis nito.

Napabuntong hininga nalang ako at nagaalala parin kahit niassure n'ya na kaya n'ya at okay lang. Pumasok na ako sa loob ng bahay namin, nakita ko si mama na nanonood ng TV sa living room. "Oh, Nat. Kumain kana." nagmano ako sa kan'ya at tumango.

————

Natapos akong kumain ng dinner. Nandito ako ngayon sa kwarto ko at walang magawa kung hindi ang mag cellphone. Tinignan ko ang oras sa cellphone ko at 7:30 na ng gabi.

Kumain na kaya s'ya?

Tatawagan ko na sana s'ya pero biglang nag chat sa'kin si Kiro.

Akiro Mendez:
... - .- -.-- / .- .-- .- -.-- / ..-. .-. --- -- / .... .. -- / .... . '... / .- / -. . -.-. .-. --- .--. .... .. .-.. .. .- -.-.

You:
What? Haha.

Napailing nalang ako, ang lakas talaga ng trip nitong si Kiro. Kinuha ko ang bag ko upang kunin sana ang notebook ko kung saan ko nilista ang nga codes and ciphers ngunit ng buksan ko ito ay may hoodie na nakalagay.

Napaawang ang labi ko. Ito ang hoodie na paboritong paborito ni Colt! Hiniram ko nga pala ito kanina dahil nagtataka ako kung bakit gustong gusto n'ya ito. 'Yun pala ay sobrang comfortable nito sa pakiramdam. Bumilis ang tibok ng puso ko. Sa wakas mayroon na akong dahilan upang magpunta sa condo n'ya at alagaan s'ya!

Agad akong nagbihis ng comportableng damit at nagpaalam kay mama na nilalagnat si colt at kailangan ko s'yang alagaan. Pinayagan naman n'ya ako basta daw umuwi agad ako at dito matutulog sa bahay.

Ilang minutong byahe ay nakarating na din ako sa wakas. Hindi ko alam pero bakit kinakabahan ako? Hindi naman ito ang first time kong makakapunta sa condo n'ya. Dahil siguro gabi na?

Nandito na ako sa tapat ng condo n'ya. Nagaalangan akong tawagin s'ya. Baka tulog s'ya? Baka maka istubo ako? Sobrang pagod pa naman n'ya. Napabuntong hininga ako at umatras. Bukas nalang ako siguro babalik upang isauli ang hoodie n'ya.

Tumalikod ako at hahakbang na sana papalayo nung may bigla akong narinig na ingay mula sa loob ng condo n'ya. Parang nay nabasag.

Nanlaki ang mata ko at bumilis ang tibok ng puso ko. Pinihit ko ang doorknob at hindi naman pala ito naka lock. dahan dahan akong pumasok. Tinignan ko muna ang loob at nakita ko s'ya. Gulat na gulat ako sa nadatnan. Gulo gulo ang loob. Nakatanggal ang bedsheet sa kama at nasa sahig naman ang mga unan. Kalat kalat ang gamit n'ya. Nakatumba ang lamesa na maliit. Bukas ang aparador n'ya na naglalaman ng mga damit n'ya at pati ang laman nito ay halos wala na sa loob kung hindi ay nakakalat sa sahig ng condo at ang iba ay sa kama. Tila ba hinahalughog n'ya ito at may hinahanap na napaka importanteng bagay.

"Colt?" tawag ko sa kaniya habang inililibot ko ang paningin sa paligid. Pero nung tignan ko ulit s'ya sa pwesto n'ya ay nagulat nalang ako nung makutang wala na s'ya doon.

Lalabas na sana ako ng condo n'ya ng bigla akong napahiga sa sahig. Nakaramdam ako ng sakit sa likod ng ulo ko hanggang sa wala akong makita kung hindi kadiliman.

————

Unti unti kong imunulat ang mga mata ko. Nakahiga ako sa isang matigas at malamig na higaan. Parang bakal na walang kutson. Sa una ay wala akong makita kung hindi kadiliman pero noong ikinurap kurap ko ang mata ko ay naging maayos na ang aking paningin. Naigawi ko ang tingin ko sa gilid ko dahil parang may nanataan akong gumalaw. Napasinghap nalang ako ng makita si Colt na nakatitig sa'kin at parang may ginagawa s'ya sa aking tabi may narinig akong munting haliling mula sa kanya bago tumigil at inayos ang sarili.

Mas lalo s'yang lumapit sa'kin. Nanlaki ang mata ko at pilit na gumalaw pero ngayon ko lang napagtanto na nakakadena pala ang kamay at paa ko sa bakal.  "Hmm.. grr." sinubukan ko ding magsalita pero hindi ko magawa dahil may pumipigil sa'kin, isang tela na nakatali sa bibig ko.

"Ha? Anong sabi mo? Ayusin mo nga ang pagsasalita mo, Natalie." malamig ang boses na tanong nito. Tiningnan ko s'ya ng masama. Gago ba s'ya? Paano ako makakapagsalita kung tinapalan n'ya ng tela ang bibig ko?

"Ah." usal n'ya na sinundan n'ya ng halakhak. "You're helpless. Sad." hinawakan n'ya ang pisngi ko kaya pilit kong inilalayo ang mukha ko. Tinanggal n'ya ang telang nakatakip sa bibig ko at saka s'ya ngumiti.

"Demonyo ka! Pakawalan mo ako dito!" agad kong sigaw at suminghap nung matanggal n'ya ang tela. Pero ngumisi lang ito.

"No, bunny. You'll be my playmate tonight." lumayo s'ya, tumalikod at lumapit sa isang lamesa na hindi ko makita kung ano ang mga nakalagay. "Wala talaga akong balak na idamay ka. Kaso kasalanan mo, eh. Bakit pumunta kapa sa condo ko at dala dala ang hoodie ko habang nababaliw ako?" humarap s'ya sa'kin habang nakangiti. Hawak n'ya ang isang kutsilyo. Nanlaki ang mata ko at pinilit na kumakalas sa kadenang nakatali sa'kin. Tumawa lang si Colt habang dahan dahang naglalakad papalapit sa'kin at pinaglalaruan ng kamay n'ya ang kutsilyo. May ngiti paring nakapaskil sa kaniyang labi na gusto kong burahin.

"Anong ginawa ko sa'yo?! Anong kailangan mo?!" hindi ko mapigilan na umiyak. Umagos ang luha mula sa mata ko. Napasinghap ako ng tuluyan na s'yang lumapit sa'kin. Napatigil ako sa pagpupumiglas at nanginginig na hindi ako makagalaw sa sobrang takot.

"Wala naman. Masyado ka lang talaga wrong timing, Natalie." ngumisi s'ya at itinapat ang patalim sa aking leeg. Napailing iling ako.

"H'wag! Please. Ibibigay ko kung ano ang gusto mo, Colt. Colt, I love you.." pagmamakaawa ko habang umiiyak, umaasang lumambot s'ya at itigil ang kabaliwan n'ya.

Nababaliw na s'ya. Baliw s'ya baliw. Bakit hindi ko alam? Bakit hindi ko napapansin? Masyado ko ba s'yang minahal kaya hindi ko mapansin pansin ang dark side n'ya?

"I love you, too. But, I want you. I want your body, Natalie." tila nababaliw na usal nito.

"Y-You can take me, Colt! I'm yours. My body is yours."

Ngumiti ito at inilayo ang patalim sa leeg ko. Nakahinga ako ng maluwag habang nagdadasal sa aking isipan.

"Really?"

"Y-Yes, Colt." sabi ko at pilit na ngumiti habang nanginginig parin ang nga labi ko.

Lumapit ito sa'kin. Nakagat ko ang pangibabang labi ko. Napapikit ako.

"But, I don't want you to move, Natalie." napamulat ako ng mata ang kumunot ang noo ko.

"Okay? I won't move. I won't." kahit nagtatakha ay sinabi ko ito.

"Imposible." napaawang ang labi ko sa sinabi n'ya. Inilapit n'ya ulit ang patalim sa leeg ko. "I mean. Literally, Natalie. Ah. I can't wait." ramdam ko ang pagdiin nito sa leeg ko, "Ever heard about the news?" napakurap ako at umawang ang labi ko. D-Don't tell me..? Nanlaki ang mata ko. Ngumisi s'ya. "Can't you see your surroundings?"

Don't tell me s'ya 'yung nasa balita? 'Yung humuhukay ng mga bangkay? No.. No way. No please. No.

Kahit nagaalangan at natatakot dahil sa maaring malaman ay nanginginig na inilibot ko ang paningin ko sa paligid at agad na nagulantang sa nakita. Napanganga ako at sobrang nanlaki ang mata ko nung makitang madaming bangkay sa paligid. Ang iba ay inaagnas na. Lahat ito ay walang saplot.

Napatingin naman ako sa gilid kung saan may ginagawa s'ya kanina noong nagising ako at mas lalong napaiyak nung makitang may bangkay din dito ng babae, nakatuwad ito at walang saplot.

"Bunny, your boyfriend is a necrophiliac." malambing na bulong nito at nakaramdam ako ng sobrang sakit nang tuluyang idiniin ang patalim sa leeg ko at pinadulas ito dito.

————

TRANSLATION;
... - .- -.-- / .- .-- .- -.-- / ..-. .-. --- -- / .... .. -- / .... . '... / .- / -. . -.-. .-. --- .--. .... .. .-.. .. .- -.-.
— "Stay away from him he's a necrophiliac."

NECROPHILIA
—"an irresistible sexual attraction to dead bodies"

———
Akane Daltsuki

hindi serial desi novel

On A Rainy Day

Desi Cinderella

LT YANELLA YOON (Y2)

Manekin Cantik : Seorang CEO Lajang Yang Tampan

Case Book of Detective Kaeden (TAGLISH)

Le Marqué

I FELL IN LOVE WITH A KILLER

When The Time Comes [MR Series #3]

My Youth Began With Him (Tagalog)

ONE SHOTS [tagalog]

People search hindi serial desi also like: