Started thinking of this may not finish who knows.

MATAGAL nang nakaalis ang lalaki pero naiwan pa din siyang nakatayo sa pwesto niya. She was surprised. Kung paano siya nito nakilala ay hindi niya alam. No, scratch that. It wasn't actually the reason. Kahit sino naman ay makikilala siya kaagad. What surprised her was how he acted like he knew her personally. She wanted to see his face behind that mask. 

    "Gianna?"

    Napalingon siya kaagad sa likuran niya. It was Alessia. 

    "What are you doing here all alone?" tanong nito at kaagad siya nitong nilapitan. "Come on, let's get inside. It's cold here," patuloy nito.

    "Where have you been?" tanong niya naman dito habang hila-hila siya nito pabalik sa loob ng Palm house.

    Lumingon muna ito sa likuran bago siya nito sinagot. "I just had some business I took care of. Now let's get inside."

    Pagkabalik nila sa loob ay kaagad niyang hinanap ang lalaki. But to no avail, she wasn't able to find him. Bigo siyang bumalik sa table nila ni Alessia. Nagtataka naman siyang tiningnan ng kaibigan niya pero hindi na ito nag-abala pang tanungin siya kung anong problema.


"WHAT'S the meaning of this?" Ipinatong niya sa center table ang isang tabloid na kung saan siya at si Archie ang nasa cover. 

    Inilapag muna ng kanyang ina ang hawak nitong tasa sa center table bago nito dinampot ang tabloid. "Gianna and Archie spotted together in New York." May bakas ng ngiti sa labi nito habang binabasa ang artikulo. Amusement in her voice. "What's wrong with this?" she asked and glanced up at her.

    "Are you really asking me that mom? Seriously?" Hindi niya gusto makita ang litrato nilang dalawa ni Archie sa front page ng tabloid. At sa title pa lang ng artikulo ay parang lumalabas na may namamagitan sa kanilang dalawa. When actually that was not the case.

    The picture was taken from last week—sa labas ng restaurant kung saan siya at ang kanyang ina ay nag-celebrate ng kaarawan nito. It was her mom's request. Hindi ito mahilig sa magarbong selebrasyon. Just a dinner out was already enough for her. It was supposed to be just the two of them. Pero may biglang dumating na di niya inaasahan. It was Archie. And it wasn't a coincidence that he was also there. Sinabihan ito ng kanyang ina. She wanted to celebrate her birthday with the three of them together. 

    "Let them think whatever they want to," ang sabi nito. "Anyway, gusto ko ang pagkakakuha nila sa litrato ninyong dalawa. You two make a good pair."

    "Hindi ba't pinag-usapan na natin ito, ma? Bakit niyo ba pinipilit sa akin si Archie?"

    Tumaas ang kilay nito. "And you're asking me that? Gianna, lahat ng ginagawa ko ay para sa'yo. You already had couple of failed relationships at hindi ko alam kung bakit ni isa sa mga yun ay walang nag-work out. And it was you who broke up with them! Pero may narinig ka ba mula sa akin? Wala, Gianna! 

    And there is Archie. He's a good guy at wala akong problema sa kanya. And if you're giving me that pathetic excuse again then start dating him. Simulan mong kilalanin siyang maigi at kalaunan ay mahuhulog ka din sa kanya."

    She shook her head in disbelief. "You're unbelievable," may bakas ng hinanakit sa boses niya. "I'm already old, mom. Kaya ko ng mag-decide para sa sarili ko. So, no. I'm not and will never date Archie."

    Anger crossed her mom's features. "Hindi ba't sinabi ko na sa'yo na maging practical ka. I thought you had learned enough already. Gaano na ba katagal nang huli kang magkaroon ng kasintahan? Sabihin mo nga sa akin, ano ba ang dahilan at nagkakaganito ka? Or do you already have someone you love?"

    Hindi niya kaagad nasagot ang tanong ng kanyang ina. Hindi naman iyon ang gusto niyang i-punto dito. "You're suffocating me, mom. Lahat na lang ng bagay ay idinidikta niyo sa akin. Have you ever thought about my feelings? I gave up my dreams just for you. I live my life following everything you tell me, trying to be the good daughter. I gave my best, making sure I won't disappoint you. Para na nga akong robot na sunud-sunuran sa inyo.

    Palagi niyong sinasabi sa akin na lahat ng ito ay para din sa akin. Pero hindi. Because in fact, all of these things are all for yourself—sa ikaliligaya niyo. I only exist but I don't think I'm living my life as how it should be. This is your dream, mom! Not mine."

    Tinitigan lang siya ng kanyang ina. Her impassive eyes were framed by a motionless face. There was silence, and she waited for her response. Umaasa siyang maiintindihan na rin siya nito. But she was wrong.

    "Do you think something will change if you told me that? Wala, Gianna. No matter how many times you tell me that hindi pa rin ako magbabago. Yes, it's my dream. But aren't you also enjoying the luxuries you're getting now because of my dream? Kaya pwede ba, tigilan mo na ang kadramahan mo!"

    She blinked back her tears, emotionally exhausted. Hindi niya inaasahan na ganito ang maririnig niyang sagot mula sa kanyang ina. She was deeply hurt. "What's the point of living in luxury if I feel like I'm locked up inside a cage? I don't need all of this if I can't even feel your love for me!"

    Hindi na niya inantay pa ang sagot nito. Nagmamadaling siyang tumakbo papuntang kwarto niya at nagkulong. Her heart shattered into pieces. Hindi niya alam kung bakit ganito na lang ang kanyang ina sa kanya. Her feelings didn't matter to her. Pagod na siya. She already had enough. Kung hindi rin pala siya nito maiintindihin ay mas makakabuti pang umalis na lang siya. 

“You killed me. And it was not only my heart you broke into pieces, you tore me apart.”

Para sa pag-ibig ano ba ang kaya mong gawin? For Gianna, she would fight for her love no matter who gets hurt in the process. After all, mas nauna niyang nakilala si Sage, her childhood friend. Mas nauna siyang mahalin ito. Kaya naman labis siyang nasaktan nang malaman niya na may kasintahan na pala ito. Bumalik siya ng Pilipinas to win him back. She would do everything to make his heart waver. She wanted him and only him. And if it’s not him, then no one could ever replace him in her heart.

Pero paano na lang kung may gustong humadlang sa plano niya? Si Hunter Jade Ruiz—pinsan ng kababata niya. If she was determined to take back Sage, ganun din kadeterminado si Hunter na hadlangan siya.

“If you don't want to get devoured by this monster then you better not do anything that will piss me off," he warned her.

He was scary as hell. But would that make her stop? Or would she finally learn to let go and sacrifice her happiness for the sake of the person she loves?

...

If you liked this story, you can kindly check my new novel too!

1. Fate and Forever


Thank you so much for your support! Saranghae ♥️

"I'm Kate .. I'm 24 years old.. My mother and my grandfather died because of me.. I did what i think was right.. but the truth is.. i only think about myself.. i don't have plans with my family.. i Realize.. everything in life is meant to be used.. everything that was given to you is meant to be used.. every people that you meet.. is meant to be used.. even yourself is meant to be used.. we have no free will.. we need to learn how to save ourselves.. cause no one will save us.. only us.. learn to let go.. not everything in life is meant to stay.. I wonder ,what if life is a dream? and death wakes you up?.. We humans don't know how to love.. we don't know! so who knows how to love? Angels.. Demons..... only those who really knew the meaning of 'hurt' knows love... we humans never really expirenced being hurt..  I remember when someone told me that "Life is short so don't waste it! Just have fun cause one day you'll die.. better to do the things that you want before that day comes.. never ever waste it.. you were so blessed! we are blessed! God gave us a chance to live! so just be happy until the end! don't ever say goodbye cause there's no goodbye! always say 'see you again' don't be afraid to lose! you never lose you just learn! don't worry about getting hurt.. living is all about being hurt and being able to learn.. every mistakes you do everytime you lose you only learn don't forget that! Live a peaceful life! never give up! if I die.. If your family die.. don't be sad just be happy! you'll meet them again.. do what you think is the best! Love someone you think that deserves you and you deserve.. it's okay.. don't ever cry! be happy!! This is my day Irene! See you again in another life!" then that someone died.. am i Cursed? that everyone i value always die?! And now i'm in the dark i can't see anything but my sins.. there's no place for me in this world.. i don't desrve to live! i'm a useless brat! i'm nothing! i'm a waste! no one needs me! Just die Kate!  A person! who are you? Bakit ka nakasuot ng itim? Ikaw na ba si Kamatayan? haha.. ikaw ba ang susundo saakin? sa dami kong kasalnan syempre ikaw ang magsusundo saakin! heto! hindi ako manlalaban patayin mo naako! ano pa bang hinihintay mo?!"

Isang matinding halik ang binigay sakanya ng lalaki napakahina nya para gumalaw.. hindi nya maintindihan ang puwersang humahatak sakanya! Hindi rin nya alam kung bakit pakiramdam nya ligtas sa mga halik ng lalaking ito! sino ba ang lalaking ito!? makalipas ang ilang minuto pinakawalan sya ng lalaki.. tumayo lamang sya roon.. hindi nya namalayang magisa nanaman sya

"Hello?! Hoy?! ano to lokohan?! Hoy!? bastos!!Hahalikan ako tapos mawawala!! bastos!! Hoy!! ha...haaha syempre iiwanan din nya ako! lahat nalang iniiwan ako! si lola, lolo , papa si Mama at mga kapatid ko! lahat na dinamay pa mga kaibigan ko!! wala ng tira!!"

Uupo sana si Kate ng may yumakap sakanya sa likod

"Hindi ka nag iisa! nandito lang ako naghihintay.. nagmamasid! pinagmamasdan ka.. magiingat ka.. "

"Ano!!!?? sino ka?! hoy sandali?! iiwanan mo rin ako?!! bakit ka lumalayo!?? sandali?!"

Biglang nagising si Kate pawisan sya at puno ng luha ang mga mata nya! mukha talagang totoo lahat! agad nyang tinawagan ang nanay nya.. at nalamang okay naman ito.. bumaba sya nakita nya ang lolo nyang nakaupo sa sofa.. ayos naman ang lahat.. naisip nya baka babala ang panaginip nya na may mangyayaring masama sa pamilya nya..

"Grandpa!" Tawag ni Kate

"Oh! Hey Kate goodmorning!" Bati ni Philip

"Grandpa! dagdagan natin ang security! pati narin mga CCTV! dagdagan din natin ang mga tao! dadagdagan ko rin pati sa companya! Grandpa kailangan nating maghanda!" Puno ng pagaalalang sinabi ni Kate

"Bakit may nangyari ba? ayos naman ang lahat walang ano mang mangyayari! wag kang magalala" Pabirong pagkasabi ni Philip

"Hindi! Lolo makinig kayo! may kutob ako na may kalaban! maniwala ka! pakiramdam ko may nagtatangka sa pamilya natin! meron na akong dalawang patunay! at maghahanap pa ako ng marami!" Hikayat ni Kate

"Patunay?" Pagtataka ni Philip

"Una nakatangap ako ng letter! pangalawa ang panaginip ko! Grandpa maniwala ka! sa panaginip ko namatay kayo ni mama! pati nila kuya at ate! at may nagbababala pa saakin! iba talaga ang kutob ko sa panaginip na to!" Tuloy-Tuloy na pagsasalita ni Kate

"Ugh.. sige! maganda na yung sigurado! magpapadala rin ako ng spy para sa mga kinikilos ng tao sa paligid natin!" Pagsangayon ni Philip

"Thank you so much! Thank you so much grandpa!" Pagpapasalamat ni Kate

"No need to Thank me! Oh! By the way! inform your mother about this!

May tahimik na buhay si Irene.. nakahanap sya ng magandang trabaho.. pero kinaingitan sya ng kanyang boss.. agad syang natangal .. bumalik sya sakanyang lolo't yumaman.. hangang ma-encounter nya ang lalaking bumihag sa puso nya

Pagkatapos ng nalaman ko, agad akong nag excuse sa lahat ng mga professors ko at nag book agad ako ng flight para Cebu.

Nandito na ako ngayon sa eroplano at nakatulala lang sa kawalan. Naalala ko tuloy ang mga happy moments namin ng lola ko. Sabi pa ng lola ko noon na minsan daw ang mga panaginip natin nagiging totoo. Sometimes, what we have dreamt can also be a sign that there will  be a danger coming. There are many meaning in every dream. 

OMG! Baka ang napanaginipan ko nung may kinasal ay sign na yun na mamamatay si lola.. Sabi kasi sa akin ni lola nuon na kapag nanaginip ka daw ng may kinasal, ibig sabihin nun merong mamamatay na kakilala mo o mahal mo sa buhay. Tumulo nanaman ang luha ko.

-------------------

Sa wakas, dumating na din ako sa Cebu. 

"Anak! Mabuti at dumating kana. Halika na umuwi na tayo para makita mo na lola mo." Napahagulhol ako habang yakap yakap ko si mama. 

"Tara na, Ma." Tumango lang sya sa akin. 

-----------------

"Lola, bakit mo ako iniwan. Akala ko ba hihintayin mo akong makagraduate? Bakit di mo tinupad ang pangako mo?" Umiiyak na naman ako. 

"Ok lang po kami dito, basta po ha masaya ka dyan. Wag ka mag alala palagi kitang ipagdarasal. Maraming salamat po lola sa lahat ng happy memories. Sa mga kwento mo sa akin tungkol sa buhay buhay, sa mga engkanto at gaano kahiwaga ang ating mundo. Hindi ko po yun kakalimutan. Mahal na mahal ko po kayo lola. Sana po masaya ka kahit saan ka man ngayon. Mag-iingat po kayo dyan parati ha. I will miss you po lola." Patuloy lang sa pagtulo ang mga luha ko habang si mama nasa aking tabi. 

"Couz!" Paglingon ko, si Nathan pala ang pinsan ko sa side ni mama.

"Nathan!" Inambahan ko agad ng yakap ang pinakamalapit kong pinsan. Kapatid nya si Athena na andun pa sa Manila dahil may tinapos na exam.

"I miss you, couz!" Sabi ni, Nathan. 

"Namiss din kita, Natnat!". Hinigpitan ko pa ang yakap ko sa kanya.

"O sya, Nathan, ikaw na muna bahala kay Lucia ah. Aasikasuhin ko muna mga bisita natin". Sabi ni mama. 

"Opo, Auntie Imelda". Sabi ni Nathan. 

"Lucy, may ibibigay ako sa'yo. Wag tayo dito mag-usap. Punta tayo sa kwarto ko. Tara na.". Sumama ako kay Nathan patungo sa kwarto nya.

"Hindi pa din pala nagbago ang kwarto mo, Natnat. Ang linis pa din at hindi magulo. Heheh". Nginitian lang ako ni Natnat habang naka upo ako sa kama nya at umupo din sya sa tabi ko.

"Lucy, bago namatay si lola, nagkausap kami at may ipinabibigay sya para sayo daw. Eto oh." Nilahad ni Nathan sa akin ang isang bagay. 

"Compass?, ang ganda nito Natnat.!" Parang nag ningning ang mata ko habang tinitingnan ang compass na binigay ni Nathan sa akin. 

"May sinabi ba si lola kung bakit nya to binigay sa akin?." Tanong ko sa kanya. 

"Wala, pero ang sabi nya lang ay ingatan mo lang daw tong compass at sa tamang panahon makakatulong to sa'yo." Naguguluhan ako kung ano ang ibig sabihin ng pinapasabi ni lola kay Nathan habang naka titig sa compass. 

Hindi ko talaga mawala ang tingin ko sa ganda ng compass. Parang kumikinang ito sa paningin ko at parang merong bumubulong mula rito.

>Sheloah's POV<

"Ano ba, Veon! Bakit hindi negative ang sagot mo," tanong ko sa kanya at tiningnan niya ako.

"Baliw ka ba? Since first year pa 'yan, dapat master mo na! Negative times negative is positive," sabat ni Veon sa akin at tiningnan ko yung solusyon ko, at solusyon niya at tsaka ko naintindihan. Oo nga… tama siya. 

Inirapan ko si Veon. "Oo na! Ikaw na ang tama. Hindi ko napansin na mali yung signs ko," sabi ko sa kanya at tumawa siya ng onti at binatukan niya ako gamit ng ballpen niya.

"Ikaw, ha! Inaway mo pa ako," sabi niya sa akin at napatawa kaming dalawa. 

Hindi ko kasi forte ang Math. English, pwede pa. Si Veon magaling at matalino siya. Maslalo na sa subject na Math at Physics. Maiintindihan ko talaga pag siya yung katabi ko. 

Hindi ko akalain na in just 5 months, magiging close na close friend ko si Veon. Nagsimula kami naging close noong second week of June at ngayon, November na. Nakakaaliw siyang kausapin kasi ang dami naming in common. Games, animes, talents, at iba pa. Pati yung mga iba naming experiences, nakaka relate kami sa isa't-isa. 

Si Veon kaya ang rason kung bakit mahilig akong magpuyat! Madalas niya akong tawagan, tapos madalas na nag cha-chat sa FB. Kung hindi kami nag cha-chat sa FB, text naman. Ang pinaka maaga naming tulog is 9:30 ng gabi at pag nag uusap kami, ang pinaka late namin is 4AM. Never ending pa ang tawanan namin at dahil sa closeness namin ni Veon…

I started falling for him. 

***

Chine-check na namin yung test paper namin sa CLE subject. CLE meaning Christian Livelihood Education. Catholic school kasi yung school na pinasukan namin.

Tiningnan ni Ms. Elvira si Ace. "Acerich Quintin! Stand up," sabi niya at natawa kami dahil sinabi ni ma'am ang buong pangalan ni Ace. Ang weird kasi ng pangalan niya. 

Tumayo si Ace at tumawa kami kasi no'ng tumayo siya nahulog ang mga gamit niya at mabilisan niya pinulot ang mga nahulog niyang gamit.

Tiningnan ko si Veon. Seatmate ko kasi siya. "Ayan nanaman! Ano kaya gagawin ni Ace this time," tanong ko and Veon shrugged his shoulder at me at medyo tumawa siya.

"Mga kabaliwan siguro nanaman niya. Kalokohan," sagot niya sa tanong ko at tumawa rin ako.

Pumunta sa harapan si Ms. Elvira at tiningnan niya si Ace. "Will you please read your answers in the identification part? From 1 to 5. Class, you listen to his answers," sabi ni Ms. Elvira sa aming lahat at kay Ace at tumahimik kami para pakinggan siya.

"What is Rerum Novarum," basa ni Ms. sa unang tanong sa test paper at hindi makasagot si Ace. "Say your answer," sabi ni Ms. Elvira sa kanya at tumawa si Ace.

"Diary of a Wimpy Kid," sagot ni Ace sa unang tanong ng test at lahat kami sa klase tumawa. 

Kalokohan nanaman ni Ace! Tumatawa rin si Ms. Elvira. Siguro since na-check niya yung papers, alam niya yung mga sagot ni Ace kaya gusto niya i-share sa amin. Pati rin si Ms. minsan, may trip din. Masaya pag ganito. Para may gana paring pumasok.

"Where was Quadragesimo Anno created," basa ni Ms. sa pangalawang tanong at tumahimik kami para pakinggan yung sagot ni Ace.

Tumawa siya at binasa niya yung sagot niya sa test paper. "Hogwarts, School of Witchcraft and Wizardry," sagot niya at tumawa nanaman kami nang malakas.

"For what purpose is Gaudium et Spes," basa ni Ms. Elvira sa pangatlong tanong at yung iba hindi parin tumigil sa kakatawa dahil sa mga sagot ni Ace.

"Nasaan ka na, Sisa," sagot ni Ace sa pangatlong tanong at tumawa nanaman kaming lahat dahil sa sinabi niya. 

Si Veon sa sobrang tawa niya, hindi niya na mapigilan. Tinatago niya yung mukha niya sa desk niya. Ako naman parang retarted seal. Yung tawa na walang tunog with matching palakpak.

"Pacem in Terris means 'Justice on Earth.' What are the three following points under this encyclical," basa ni Ms. Elvira sa pang apat na tanong at tumawa si Ace at tumawa na rin kami dahil alam namin na nakakatawa nanaman yung susunod na sagot niya.

"Hunger Games," sabi niya at tumawa nanaman kaming lahat. Si Ms. Elvira napasandal na sa black board dahil sa sobrang kakatawa niya. 

"Now, Ace… amaze your classmates! Read your last answer," utos ni Ms. sa kanya at tiningnan ni Ace yung test paper niya at ngumiti siya.

"Encyclical," Ace said finally and Ms. Elvira clapped her hands once at tiningnan niya kaming lahat.

"And that, ladies and gentlemen, is the right answer! Identification, 1-5… he got 1," sabi niya at tumawa si Ace at tumawa kaming lahat. Lahat kami pumapalakpak at nag iingay dahil sa klase ngayon. Kahit first period ito in the afternoon, nabubuhayan kami. 

***

6:24 AM palang ng umaga at kaming dalawa palang ni Veon ang nandito sa loob ng classroom. Sinandal ko yung ulo ko sa shoulder ni Veon. "Ang ginaw ngayon," sabi ko at tumawa siya ng onti.

"Ikaw kasi. Hindi ka nagdadala ng jacket or sweater papunta ng school," sabi ni Veon sa akin at kinuha ko yung jacket niyang light blue at sinuot ko.

"'Di ka pa nag papaalam," sabi niya sa akin and I stuck my tongue out at him.

"Ipapahiram mo naman, anyways," sabat ko sa kanya at tumawa siya ng onti.

"Well… bagay mo naman yung jacket kong 'yan. Nagmumukha kang swagger," comment niya at medyo napatawa ako sa sinabi niya.

"Kung aalis kaya ako rito… okay lang ba," tanong ko at tiningnan niya agad ko. Mukhang curious pa yung itsura niya.

"Bakit? Saan ka pupunta," tanong niya sa akin at sinandal ko yung ulo ko sa shoulder niya. Great… he answered my question with another question. 

"Kasi malapit na tayo mag college. Kung nakapasa siguro ako ng UPCAT, baka sa UP Dilliman ako, Geology. Pero kung hindi ako nakapasa, edi I will take Education major in English," sagot ko sa tanong niya at tumango siya.

"Edi… go pursue your dream," sabi niya sa akin at tiningnan ko siya.


"Of course! Ako pa," dagdag sabi ko naman at nginitian niya ako. Nginitian ko rin siya.

"Pero…" he trailed off at napatingin ako sa kanya, expecting what he'll say. "Siyempre, mami-miss kita kasi bestfriends tayo," sabi niya sa akin at nginitian niya ako. Medyo bumilis tibok ng puso ko sa sinabi niya kahit bestfriend lang ang turing niya sa akin.

Nginitian ko rin siya. "Mami-miss din kita," sabi ko sa kanya at sinandal ko nanaman yung ulo ko sa balikat niya.

Hindi mo inakala ang ganitong pangyayari. Nananahimik ka lang, nakikinig sa klase, at bigla na lang nagbago ang mundo.

Zombie Apocalypse.

Are you ready to survive, fight for your life, and strive in order for you not to die?

Are you willing to carry a knife, hold a gun, and kill zombies even though they may be your family, friends, or someone you know?

It's your choice.

You may choose to survive or if you are too scared, you may choose to die and become a zombie.

But if you have chosen to survive...

You are already part of the "Army of True Salvation."

Oren
"Welcome home, Master"
I automatically blinked my eyes several times, nagbabaka sakaling panaginip lang ang nangyayari o guni guni ko lang ang lahat, but i was wrong. 
There was a lady in-front on me saying that i'm her Master and this is not a freaking dream. 
Ilang sigundo akong nakatulala habang hawak hawak pa din ang walis tambo na kinuha ko kanina. Bago tuluyang maintindihan ang nangyayari. 
"Who are you?" i asked her again, a simple smile slowly showed in her lips. 
"I'm Astrid, your masterpiece and you are my master" she answered. 
Dahil sa sinabi niya ay lalo akong naguluhan sa mga nangyayari. A masterpiece? Kaya minabuti ko nalang na ibahin ang tanong ko. 
"Where the hell did you came from?" i asked again. 
Pero sa halip na sumagot ay hinila niya ako papunta sa kwarto at tinuro ang aking drawing tablet na ngayon ay nasa lapag ng sahig at basag. What the hell. 
Agad akong pumunta sa kawawa kong drawing tablet na ngayon ay basag ang screen. 
"What!? are you insane" i shouted. i already lost my temper. Did she broke my Drawing tablet. 
Isang saglit pa ay nakarinig ako ng paghikbi. I slowly glanced at her, And yes she's crying. Oren you make a girl cry for the first time. 
"W—Wait, i didn't mean to say it, i just—" natataranta kong sabi sa kaniya ngunit ilang saglit lang ay tumigil na din ito. 
"I'm sorry, Master" sabi nito. All i thought is she is crying but i can't see any tears in her eyes. Weird?
"Master? i'm sorry i'm not your master" sabi ko sa kaniya. Pero tinitigan niya ako mata sa mata. 
"Yes you are" 
" No i'm not" 
"Yes you are my master" 
"No i'm not your master" 
"Yes—-" bago niya pa ipagpatuloy ang pagsasalita ay pinigilan ko na siya and i asked her one more time. 
"What's your name again?" 
"Astrid" 
"And where did you came from" 
"I came from that thing" she directly pointed on my poor drawing tablet.
"You know what it impossible na lumabas ka sa drawing tablet ko Astrid, nice name by the way same as my lead character sa novel na sinusulat ko—-" i stopped. 
Wait, she said that her name is Astrid, and she came from my drawing tablet, hindi kaya... isa siya sa takas mental na reader ko? 
" Yes tama ka master!" she smiled. 
"Paano mo mapapatunayan na ikaw nga si Astrid" i challenged her. 
Napawi naman ang mga ngiti nito at napalitan ng ngisi ang mga labi habang palapit ng palapit ang mukha nito sa mukha ko. 
"Simply, just stare at me" she finally say at tumayo sa harap ko. tulad ng sinabi niya i just stare at her and examined her.
She has a beautiful nose, an almond shape eyes and a porcelain skin, a pinked lips. Natigil ako at napaiwas ng tingin. The hell. She looked perfect. She's like a living doll.
Again i glanced at her, tama nga siya malaki ang pagkakahawig niya kay Astrid na lead character sa novel ko. I can see it because Astrid is my creation. Should i believe this lady in-front on me?
Pero bago pa ako makapagsalita ay biglang tumunog ang aking tyan. 
*stomach growls*
Damn.
***
Kasalukuyan akong nakaupo sa kitchen table habang pinagmamasdan na magpatuloy sa pag luluto si Astrid. 
Yes, pumayag akong ipagluto ng taong ngayon ko lang nakilala. isn't weird? Hindi ko parin alam ang dahilan kung bakit siya nandito sa condo ko. 
At last she's done cooking. Iniganda na nya ang lahat sa lamesa at namangha ako sa dami ng niluto niya. 
The food was look good. "Taste it, Master~" she pleased. 
I just looked at her at saka nagsimulang kumutsara ng ulam na niluto niya. I smell first, wala namang weird sa amoy nito at mukang normal lang. 
And finally i taste it. 
Napatigil ako sa pagnguya at napatingin sa kanya. The food is not just good, it is delicious. Napakasarap nito na para bang professional chef ang nagluto. 
"How's the taste? hindi ba masarap?" nagaalala niyang tanong sakin. 
Then i realized that Astrid on my novel is a culinary student, meaning magaling talaga siyang magluto. I created her perfect after all. 
Pero paanong nangyari na magaling din magluto ang Astrid na kilala ko. Dapat na ba akong maniwala na galing siya sa drawing tablet ko at siya ang Astrid na lead character sa novel ko. 
"it's good" i commented. Masarap talaga ang niluto niya pero hindi ako ang tipo ng taong mahilig mag bigay ng compliment sa tao. Yun ay kung tao ba siya?
"Kung ganoon ay pwede na ba akong tumira kasama mo, Master" 
Halos maibuga ko ang kinakain ko sa sinabi niya. "Master! ok ka lang ba?" natataranta niyang sigaw. 
"W—Water—" Agad naman na binigyan niya ako ng tubig. 
Maya maya ay nakabawi na ako. "Hindi ka pwedeng tumira dito kasama ko" diretsong sabi ko habang nagpupunas ng panyo sa labi. 
"But... i want to live" 
I slowly glanced at her noong marinig ko ang sinabi niya, at kitang kita sa mata niya ang lungkot na namamalagi dito. 
She wants to live? Ano ang ibig sabihin niya?

He's Oren a normal senior highschool student. A certified loner.Beside of being unpopular in school. He's a famous webtoon artist that popular all over the country because of his unique story.

What happen if one day his main character and a heroine of his webtoon comes into a real world?

She's Astrid a beautiful,intelligent, hot and a near perfect creature but she's only a heroine of a famous webtoon. 

And she is my Virtual Girlfriend

I don't know how long I was sitting in the middle of the room. Yakap yakap ko ang mga tuhod ko as I was in tears.

I was confused.

What is this red stone on my chest?

Nasaan ba talaga ako?

What is this school doing in the middle of nowhere?

Who is that guy who helped me then left?

If this is a dream, I want to wake up now.

 -x-

Dumating din ang oras nang maisipan kong lumabas. Dumaan ako sa pintuang nilabasan nung lalaki kanina.

Gabi na pala. Ang tahimik ng paligid. Ang dilim dilim.

Pinagmasdan ko ang paligid ko. Nasa isang hallway ako ngayon. Sa kaliwa ko ay may mga pintuan na sa tingin ko'y mga classrooms at sa kanan ko naman ay puro bintana na.

Habang naglalakad ako sa medyo madilim na hallway, nakakita ako ng isang room na bukas ang ilaw. 

Hala! Baka mamaya habulin na naman ako!

Nagsimula na akong magpanic. Hindi ko alam kung babalik ba ako sa room na nilabasan ko kanina or tatakbo na lang ako palabas ng pinasukan kong school na 'to. Nasan na kaya 'yung lalaki kanina?

Napahawak na lang ako sa dibdib ko nang biglang namatay 'yung ilaw at bumukas ang pintuan.

"Holy sh-!" I bit my lips sa pagmura ko. Tila naging bato ang  katawan ko at hindi ko na nagawang gumalaw pa.

Napatitig na lang ako nung biglang tumingin sa akin 'yung taong lumabas. Kasabay ng pagtitigan namin ang paghangin ng malakas. Para bang gulat na gulat kami nang makita namin ang isa't isa.

Babae siya. Shoulder length lang ang buhok niya pero enough na para masabi mong maganda siya. She has fair skin with rosy cheeks. Ang ganda ng mukha niya. Mukha siyang anghel. Kahit gabi ay para siyang nagg-glow.

"B-bago ka ba?" Nagulat naman ako sa tanong niya. Tumango na lang ako kahit hindi ko alam ang sinasabi niya. 

*PRRRT* *PRRRT*

Nagulat kaming pareho nung biglang may pumito ng malakas. 

"HOY!" 

Paglingon namin, may guard na tumatakbo sa direksyon namin habang may dala dala siyang flashlight. Nagsimula na naman akong magpanic nang bigla na lang akong hatakin nung babae.

"Takbo! Bilis!"

Kumaripas na rin ako ng takbo at sinabayan ko siya.

Heto na naman ako! Tatakbo na naman ako! Jusko! 

"Dito!" Nagulat ako sa bigla niyang pagliko kaya bigla na lang akong nadapa. Ramdam ko kaagad na humapdi ang tuhod ko kaya napapikit na lang ako sa sakit.

"Ouch!" 

"Oh gosh! Sorry!" Hindi ko na muna pinansin yung sakit. Tumayo ako at sumunod ulit sa kanya. Tumakbo ulit kami ng mabilis kahit ramdam na ramdam kong unti unting kumikirot ang tuhod ko sa sakit. Bakit ba ang malas ko ngayon? 

Pumasok kami sa isa pang hallway. Pero this time, madilim na ang paligid.

Lumingon muna ako ulit. Nakita ko yung matabang guard na humahabol pa rin kasabay ng pagpito niya.

"Hoy! Tigil!"

"Here! Quickly!" Naka-ilang liko kami sa mga hallways bago kami pumasok sa isang room. Pumunta siya sa likod ng isang parang table kaya ganun din ang ginawa ko. Nagtago kami doon for a while. 

Napahawak na lang ako sa dibdib ko dahil ramdam na ramdam ko ang pagkarera ng puso ko. Hindi ko alam kung sa kaba ba ito or sa pagod ng pagtakbo namin.

Ilang minuto rin kaming naghintay nang biglang bumukas yung pinto at kita ko ang flashlight nung guard na iniikot sa buong room. Napapikit na lang ako sa kaba at naramdaman kong humigpit ang paghawak nung babae sakin. Parang tumigil ang paghinga ko.

God! Why am I in this situation?

Narinig ko namang nagclick yung pintuan, meaning, wala na yung guard at nilock niya na ang pinto. 

Napabuntong-hinga kaming dalawa na siyang pinagkatinginan namin.

Natawa naman kaming pareho.

Tumayo muna siya mula sa pagkakatago namin saka siya dumiretso sa tabi ng pintuang pinasukan namin kanina. Nakita ko namang bumukas isa-isa ang mga ilaw sa room.

Doon ko lang narealize na nasa isang library pala kami.

"So isa ka pala sa mga victims this time."

I stopped. 

Victim? 

Kanina narinig ko na yan dun sa lalaking nang-iwan sa ere. 

"V-victim?"

Bigla naman siyang ngumiti.  "I'll explain the things I know. For now, upo ka muna sa may sofa doon." Tinuro niya naman yung sofa sa may corner. May maliit na coffee table din sa harap nun. Para siyang maliit na sala.

Tumango naman ako at dumiretso sa sinabi niyang sofa. As I sat down, pinagmasdan ko muna yung paligid. 

Ang lawak ng library. Ang daming ring libro. As in sobrang dami. Hindi siya 'yung usual na library na makikita mo sa school. Ang dami kasing kakaibang libro. Hindi lang 'yung basta-bastang books para sa mga subjects. May mga hardbound na books na walang design. Halata mong luma.

Ang shelves ay abot kisame. Ilan kaya ang libro dito sa loob?

Magaganda rin ang mga decorations. Kagaya nung scenery sa labas ng building na ito, well kept din ang library. Ang ganda. May mga flowers pa sa paligid na nagpapabuhay ng room. 

"Here." May nilapag siyang dalawang mug sa coffee table. Nahiya naman ako kaya dali-dali akong nagpasalamat.

"S-sorry sa abala..."

"Okay lang. Kasalanan ko rin naman kung bakit ka napatakbo." Bigla naman siyang ngumiti kaya napangiti na rin ako. Ang ganda niya talaga!

Bigla naman siyang lumuhod na siyang ikinagulat ko. She once again smiled then bigla niyang inilagay ang dalawang kamay niya sa may tuhod ko. 

A-anong gagawin niya?

Bigla na lang itong kumirot. Doon ko lang naalala na may sugat nga pala ako sa tuhod nung nadapa ako kanina. Hindi ko na napansin dahil sa pagkadistract ko sa nangyayari.

Napapikit na lang ako dahil bigla niyang diniin. What the heck is she doing? Sinasaktan niya ba ako?

Unti-unting namang nawala 'yung sakit. Nung inalis niya ang kamay niya sa tuhod ko, nanlaki ang mga mata ko nang makita kong wala na ang gasgas ko sa tuhod. As in parang walang nangyari. 

Bigla akong kinilabutan.

 Tiningnan ko siya at once again, ngumiti na naman siya sa akin. Haluuuuh! Ang creepy!

Pano niya nagawa 'yun?! Magic?!

"My name is Mirielle. I have the power of healing and regeneration." Natameme ako. Ano raw?

Power?!

Healing and regeneration?!

"Nac-creep out ka ba? Hahahaha! Don't worry. I know na maccreep out ka talaga dahil nga bago ka pa lang dito." This time, mas lalo akong nacreep out. Nababasa niya ba ang nasa-isip ko?

"Okay, okay. I don't read minds. Masyado lang kasing halata sa mukha mo." Natatawang sabi niya. Umupo naman siya sa may tabi ko. Umisod ako ng konti kahit malaki pa yung space dahil aaminin kong kinikilabutan ako sa kanya. Isa pa, hindi ko naman siya kilala.

"Let's start again. My name is Mirielle. My name means 'Miracle' and I have an ability of healing and regeneration. I bet, nagising ka sa isang field. Then nadiscover mo itong school na 'to." Tumango na lang ako sa sinabi niya.

"Look, this isn't a normal life. You are not in a normal time and you are not in a normal place." Tumaas ang kilay ko for a second. What?

"P-paanong hindi normal?"  She took a sip from the mug mula sa nilapag niya kanina sa harap namin. Then she let out a sigh.

"Welcome to the 'Ordeal', in other words, Nightmare. In this dimension, and oras dito ay twisted. Ang time natin is sa future. Pero ang generation natin ay sa past. Ang gulo 'no?" Tumango naman ako dahil gulong-gulo talaga ako sa sinasabi niya. Paanong dimension? Nightmare? Anong future at past? Paano nagkaiba 'yun sa time ngayon?

"Paano nagkaiba yung past sa future dito sa... Ordeal?"

"Now, where in lahat ng materials and surroundings ay sa future nakabase. Pero kung titingnan mo ng maigi, nasa past tayo. Meaning, once na makita mo ang present at normal life, magiging history lahat ng nangyayari ngayon." Napatango na lang ako. Somehow, it made sense.

Pero ang bilis pa rin ng tibok ng puso ko dahil sa kinalulugaran ko sa...'ordeal' na ito. Ibig bang sabihin.... wala ako sa totoong buhay ngayon? 

"Paano ako napunta dito sa.. 'ordeal'?" 

She sighed. "Yearly kasi, may lima or anim sa real life na once na makatulog sila at pagsapit ng midnight, mapupunta sila in deep slumber. Then magigising sila dito na sa dimension na ito."

"Huh? Bakit naman? Anong kalokohan 'to?"

Ibig bang sabihin nun ay nakatulog ako last night then nagising na lang ako sa field sa labas ng hindi ko man lang alam na wala na pala ako sa totoong buhay? Tinapik tapik ko yung mukha ko. Feeling ko nananaginip lang ako eh.

"I don't know either. " Napayuko na lang ako. I can't even put to my mind na wala ako sa tamang oras. Wait, may way kaya para makalabas ako sa 'ordeal' na 'to? Kung ang 'ordeal' na ito ay isang nightmare, siguro naman, may way para magising ako? 

"M-may way pa ba para makalabas dito?" Tiningnan ko siya. She was smiling then bigla na lang nawala ang mga ngiti niya. 

"Hindi ko rin alam... I've been stuck in this dimension for 5 years. The only thing I can do is to study. Although hindi naman ako madalas pumapasok sa class, only if may exams lang, dito ako pumapalagi sa library. I considered this as my home."

"5 years?" Ulit ko. 

5 years? Matagal na ba siyang nagising dito sa 'ordeal'?

"Yes. Since may mga 5-6 na taong nabibiktima ng nightmare na ito every year, isa ako doon from 5 years ago." Umiwas ako ng tingin. Nanahimik muna ako saglit. Hindi ko alam ang irereact ko.

Ibig sabihin, pwede akong tumagal dito ng 5 years or more? Or worst, habang buhay?

Tahimik kaming naka-upo lang sa may sofa for some minutes. I was thinking of different things. Ang daming panibagong tanong.

 Bigla na lang nagsalita si Mirielle na siyang mas nagpagulo sa isip ko.

"Ano nga pala name mo?" 

Nahinto ako sa pag-iisip dahil sa tanong niya. Name? 

"M-my name is Eon.... Eon..." Teka, ano surname ko? Hala! Kinalimutan ko surname ko!

"Okay lang 'yan, Eon. That's normal na makalimutan mo ang surname mo. Ako rin walang surname. Tanging Mirielle lang ang natatandaan ko. Lahat ng tao dito, makakalimutan talaga ang surname nila." Ngumiti naman siya ulit. Hindi ko alam pero napangiti na lang din ako. 

Somehow.... nakaramdam ako ng company. 

"Can I ask a question? Kaso baka ma-disturb ka sa tatanungin ko..." sabi niya.

"Hmm? Ano ba 'yun?"  Tiningnan niya muna ako from head to toe. Then bigla naman siya umiwas ng tingin. Nagtaka naman ako. 

"Uhm... m-may stone ba na....naggrow sa may chest.. area mo?" Nabigla naman ako sa tanong niya. Bigla akong napahawak sa may chest ko at tinaas ang dress ko. Hindi naman kasi sa may 'you know' area yung stone... nasa may bandang taas naman siya pero nakikita kasi siya kahit papaano mula sa dress na suot ko.

"Uhm... o-oo..." 

Nanlaki ang mga mata niya. Hindi ko alam kung tatawa ba ako or hindi dahil para siyang natutuwa na nagulat. Teka, baka naman alam niya kung bakit ako nagkaroon ng red stone sa may chest ko? 

Pero bakit siya, calm lang? Hindi tulad nung lalaking nang-iwan kanina the minute na makita niya 'to.

"May alam ka ba tungkol dito?" Tanong ko sa kanya habang nakaturo ako sa chest ko. Tumango siya na siyang ikinatuwa ko.

Hinawakan niya ang sleeves ng uniform niya. Nagtaka naman ako dahil bigla niya itong itinaas. Then doon ko lang narealize ang gusto niyang ipahiwatig. Nanlaki ang mga mata ko sa nakita ko. 

What the--

"Purple?!" Napahawak ako sa chest ko. Nagpabalik-balik ang tingin ko sa may braso niya at sa dibdib ko.

Sa akin red, sa kanya purple. 

What the heck?! Bakit sa akin sa chest, sa kanya sa may bandang braso niya? 

"These are the called gemstones. Ang akin ay Amethyst. Ikaw naman ay Garnet." Saka ko lang naalala ang mga stones mula sa birthstones. Ang January ay Garnet, which is red. Ang Amethyst naman ay sa February at color purple naman ito. Pero bakit kami may ganito? Para saan ito? Natatanggal ba ito?

Ibebenta ko kung pwede. Charot.

"Nagising ako sa may field sa harap ng school na ito. Then after a while, sumakit na lang ang chest ko at nawalan ako ng malay. Pagkagising ko, nakita ko 'tong stone-- I mean Garnet na 'to sa may chest ko. P-para saan ba ito?" Naguguluhan kong tanong. She smiled again. Ang hilig niyang ngumiti ah.

"I'm glad I found another Emery." Nabigla naman ako nung bigla niya ako niyakap.

"Emery?"

"Yes. Emery .... means Brave and Powerful. We are those who are given with special abilities."

Special abilities?

Waking up in front of a sophisticated company-like property, Eon enters a school in an unknown place in an unknown time. The time tells you're in the future, but you remain a history to the present. Little steps became big adventures into unraveling the ordeal. What's in your dreams may not just be a dream.

Athena's P.O.V.

"H-Helena?" he asked me.

"C-Cristoff? Is that really you?" I couldn't believe it. He was actually here.

He was about to kiss my lips until I suddenly came back to reality because of a strange sound...

Geez! That could have been my best dream ever, if only I was not awakened by someone else's ring tone!

Kahit papikit-pikit pa ako ay alam kong hindi sa akin ang ring tone na 'yon! So I didn't have any other choice but to finally cut my sleep dahil ayaw tumigil niyon at patuloy lang sa pagtunog. I removed myself from my customized empress bed and search for that annoying thing only to find that it was Kate's phone placed above my bedside table.

And what the hell her phone was doing here inside my room? Halos magsalubong ang dalawang kilay ko.

I was really pissed off like hell! Her crazy ring tone cut my dream just in time Cristoff was about to kiss me!

Nakakainis! Kahit man lang ba sa panaginip, hindi pa rin kami meant to be?

I was mad, but I guessed, sadness mostly filled my heart.

It was only in my dreams that I could have him... that I could be with him... that I could spend forever with him. It was only in my dreams that I could find and feel the true meaning of happiness... and yet, my happy thoughts would only shatter into pieces?

Who wouldn't get pissed? Damn it!

"Ouch!" I got even angrier when I suddenly felt a hang-over, dahilan para lalo pa akong mapapikit at mapahawak sa ulo ko. It was all this caller's fault! Kung ayaw niyang matulog, huwag siyang mang-istorbo!

Whoever this person is, I will surely make him or her pay the damage! This person literally ruined my day!

Nagdadabog kong kinuha ang cell phone ni Kate. I found that it was an unregistered number based on the screen, but the call was unquestionably coming here from Germany since the number¹ started with digits 0157.

"Hallo? Wer ist das?" I asked with an uncontrolled irritation in my voice. Kapag galit ako, lumalabas talaga ang German accent ko.

Pero lalo lang akong nairita nang hindi man lamang sumagot 'yong nasa kabilang linya. Yet, I still waited for him or her to speak... still giving him or her the chance to explain why did he or she call too early in the morning.

I looked at my bedside clock and it was already fifteen minutes past eight. It was still early for me. When I didn't have my classes, I used to wake up by eleven o'clock in the morning.

Aba! Ginising na nga niya ang mahimbing kong tulog, pinutol pa niya ang magandang panaginip ko... pagkatapos ay hindi siya magsasalita? Ano 'to, lokohan?

"Hallo?" ulit ko. Umupo ako sa kama habang nakasandal sa European-styled headboard nito.

I even checked again the screen of the phone to see if the call was still on. The seconds were still running so he or she was still on the other line.

Bwisit! Ang aga-aga, sinisira ng taong 'to 'yong araw ko! Sumagot ka... huwag mong ubusin ang pasensiya ko!

Teka, kailan ba ako nagkaroon ng pasensiya?

Parang naririnig ko naman na humihinga 'yong nasa kabilang linya, pero hindi pa rin siya nagsasalita. Actually, malakas ang loob ko na lalaki siya.

Oh crap! Ano bang trip ng taong 'to? Wala akong panahong makipaglokohan sa mga prank caller!

"Hey! Bitte sprechen!" sinigawan ko na siya. Sobrang nakakainis na.

Ang kaninang papikit-pikit kong mga mata, ngayon ay nanlalaki na. Kung 'di niya siguro pinutol ang panaginip ko, baka mapatawad ko pa siya.

I was about to growl, "Get a life!" to the other line but just in time, my bathroom door suddenly opened and Kate hastily went out of it. She even used my hair-drying towel and clothes — a pair of red blouse and shorts, even though those were a little tight on her.

"Oh I think, that call was mine!" sabi niya na halos magkandapa-dapa na sa pagmamadali.

Agad niyang inagaw 'yong cell phone sa akin at inilagay 'yon sa kaliwang tainga niya, "Leena? What? Hello—" she cut her sentence before she removed the phone from her left ear with pouty lips.

I smiled secretly. I knew it — her phone's battery went dead again. Gusto ko sana siyang asarin para naman makabawi ako sa kanya, kaso sa haba ng nguso niya ngayon ay baka umiyak pa!

Well, ano pa bang bago? Mobile games pa more!

But how I wished na kagabi pa na-empty battery 'yong cell phone niyang 'yon, para hindi na sana na-istorbo ang mahimbing na tulog ko. Hindi sana naputol ang kapana-panabik na eksena sa panaginip ko!

'Yon na eh...maghahalikan na kaming dalawa, tapos nabitin pa? Nakakairita talaga!

"Oh my God, Teen! Baka si Chad na 'yon! OMG! OMG! Charger, charger... where is your charger?" natatarantang sigaw niya habang pinipilit buksan ang patay nang cell phone.

I could see the sparks in her eyes when she mentioned that guy's name. He was probably the shy guy who asked her for a dance last night. That guy na hindi ko man lang alam kung saan siya dinala at kung ano ang ginawa nilang dalawa! Now that I was thinking of it, mukhang hindi naman yata talaga mahiyain ang kumag!

I just smirked at her. "Seriously, Kate? After your crazy ring tone and your damn fucking caller interrupted my sleep? Sa akin ka pa talaga manghihiram ng charger ha? You've got to be kidding me! Lumabas ka na nga ng kwarto ko, matutulog na lang ako ulit!" Naiinis akong humigang muli sa kama at nagtalukbong ng comforter... but after a few seconds ay bigla na lang niya akong niyugyog.

"Eh... sorry naman, Teen! Malamang, wala akong dalang charger kaya nga nanghihiram ako sa'yo ngayon. Kung may dala ako, manghihiram pa ba ako? 'Di ba, hindi naman? Sige na, please... I'll treat you lunch for one week," nagmamaka-awa niyang sabi sa akin, na may kasama pang suhol.

Padabog kong inalis 'yong comforter sa mukha ko at bumangon ulit ako. Umupo ako sa kama habang siya naman ay nakatayo lang at nagpa-puppy eyes pa sa harapan ko.

"Care to share who that fucking Chad was?" I asked her while wearing my poker face.

Ngumiti lang naman ang kaibigan ko bago namula ang magkabila nitong pisngi. Parang tangang pahawak-hawak pa ito sa mga labi. Saka lang nag-sink in sa akin ang lahat nang nangyari sa Masquerade Ball kagabi.

From how Kate accepted an unknown man's dance offer, how I abused myself by drinking hard vodka all-night long, how I ended up being the center of attraction and how that man in Armadi suit saved me from such humiliation... before I gave in to the state of oblivion.

And so I continued asking Katrina, "Was he the reason why you didn't come back? At bakit ka may pahawak-hawak ng labi riyan? Don't tell me—" pinutol ko ang sasabihin ko sana at saka ko siya pinandilatan ng mga mata.

"Sorry na, Teen! Hmm, n-napasarap lang 'yong k-kwentuhan namin kagabi. I came back for you, but you were already at the clinic." It was obvious that she was guilty while explaining such things, as she mentioned the clinic to change the topic.

"Eh bakit ka nauutal diyan ha? Did the two of you kiss?" diretso kong tanong sa kanya na wala nang paligoy-ligoy pa.

"Hmm, yes? I mean, no? But I guessed, yes?" Parang tanga lang siya na pangiti-ngiti.

"Ano nga? Spill the beans, Kate! Isa!" pagpupumilit ko sa kanya. Agad kong nahawakan ang isa kong unan at binato siya. Nagde-deny pa eh!

Saktong natamaan siya sa mukha, "Aray ha! Oo na, nag-kiss kaming dalawa! Eh ano naman? But oh my God, Teen! Ang sarap niyang humalik! OMG, para akong hihimatayin. Oh no, para pala akong malulunod!" at saka siya parang nanlalambot na napahiga sa kama ko.

But after a few minutes, muli siyang bumaling sa akin. "Teka, bakit ba ako ang naging topic dito? At least ako, alam ko 'yong mga nangyari sa'kin kagabi. Gising na gising 'yong diwa ko at lasap na lasap ko kung gaano kasarap humalik si Chad! Eh ikaw? Alam mo ba kung sino ang nagdala sa'yo sa clinic ha?"

"I'm not interested!" I rolled my eyes on her. I even crossed my arms in front of my chest.

But deep inside, I wanted to find out who was the guy wearing the Armadi. I still remembered seeing him intervened the scene and how he carried me in a bridal way, but I guessed, it was only until then. After I slept in his arms, I couldn't remember anything.

She sat straight and held my shoulders, "Hindi ka nga interesado, pero sasabihin ko pa rin kaya makinig kang mabuti sa'kin, okay? You were brought there by your knight in shining armor, Teen! OMG, you see? Mas maganda pa ngang hindi ako nakabalik agad eh! Hehe... and you know what? That Dave and Chad were best of friends, just like us!"

I looked at her as if I was going to kill her with my stare.

But what name did she just say? Was it Dave? That guy wearing an Armadi suit in gray? His name was really... Dave?

"What did you just say?" taas-kilay kong tanong sa kanya.

"Huh? That they were best friends, Chad and your knight in shining armor — Dave! Yeah, if my memory was right... his name was Dave." Tumango-tango pa siya na para bang sinisigurado niyang tama nga talaga 'yong mga sinasabi niya.

"S-Surname?" kinakabahang tanong ko. After almost three years, nalilito na naman ang utak ko at parang naghuhumiyaw na naman ang puso ko.

"Nah, I don't know! Kay Chad lang naman ako interesado, 'no?" She playfully smiled as she curled her hair using her fingers.

Is it just me thinking my Cristoff could be that Dave or they were just having the same nicknames? Damn! Don't give a fucking big deal, Athena! Cristoff wouldn't be here.

I was dragged out of my reverie when I heard Kate said as she stood up, "Wow! How cute? I didn't notice this last night! Maybe I was too sleepy? Can I have this one, Teen?"

She was now hugging my Baby Bear — one of Cristoff's gifts on my sixteenth birthday. Sa lahat ng stuffed toys ko ay iyon talaga ang napansin niya!

That made me open the drawer on my bedside table at walang babalang binato siya ng charger. Pero hindi katulad ng unan kanina na tinamaan siya sa mukha ay naging alerto na siya ngayon... para agad iyong masalo.

"Iyan na! Iyong-iyo na 'yong charger ko. Kahit iuwi mo pa 'yan sa inyo, wala akong pakialam! Huwag mo lang pakialaman 'yang Baby Bear ko!" kunwari galit pero tumatawang sabi ko.

"Hmp, damot!" She just pouted her lips again when she returned my Baby Bear alongside Mama Bear, before charging her phone. Umupo siya sa sahig habang binubuksang muli ang telepono.

Pareho ko silang dinala rito, dahil sila 'yong pinakamalapit na ala-ala ko kay Cristoff. Daddy refused to bring them at first, pero wala rin naman siyang nagawa sa gusto ko.

Kapag yakap ko sila, parang yakap ko na rin siya...

First time nga palang natulog ni Kate dito sa kwarto ko. First time din niyang ipakita ang kakulitan niya at pagiging pakialamero. Usually, palagi lang kaming nasa study room. They had a small house here in Munich, pero hindi pa ako nakakapunta sa mansion nila sa Nuremberg.

But how come na natulog siya rito?

"Kate? Hmm... who took us home last night? Alam kong hindi ka marunong mag-drive!" I asked her, before I found her busy typing or gaming on her cell phone.

Well, I didn't know but I was silently hoping that the guy in Armadi suit was the one who took us home. After three years, ngayon lang talaga ako naging interesado sa lalaki maliban kay Cristoff. I thought I would be happy... only to be disappointed by Kate's answer.

"Actually..." binitin niya pa ako. "It was Tyler. Sorry, Teen! I had no other choice but to call him. He carried you... until here! Sabi ko naman kasi sa'yo, huwag kang magpapakalasing dahil hindi kita kayang bitbitin mag-isa, 'di ba? And that's the consequence of your actions," sagot niya nang hindi man lang hinihiwalay ang tingin sa kanyang cell phone. It looked like her eyes were already glued there ad could not be removed at all!

"What! Why did you call him? Eh 'di sana, doon ka na lang nagpahatid sa Chad mo!" Hindi ko napigilang sumigaw. Actually, gusto kong magwala.

"Ayoko nga! Kung meron siyang babaeng bubuhatin, ako lang 'yon 'no?" She rolled her eyes.

"Eww, as if namang pag-iinteresan ko 'yang Chad mo!" Naiinis pa rin ako.

"Anyway, I called Mom last night. I told her that I would be sleeping here and she agreed. Hiniram ko na rin pala itong damit mo," pahabol niyang sabi na hindi man lang pinansin 'yong sigaw ko. Busy pa rin kasi sa cell phone.

What the hell? Of all people, why it had to be Tyler? So he had the opportunity to lay his fingers on me? That crazy bastard son of a bitch! I really loathed him! Kaya pala parang nagkapantal-pantal na ako, shit! I need to take a bath ten times today!

Natigilan ako sa lihim na paghihimutok nang bigla na lang sumigaw nang pagkalakas-lakas si Kate. Akala mong kung sinong mapapatiran ng litid sa leeg, na kulang na lang ay mamilipit na siya sa sobrang kilig!

"Waah! Oh my God, Teen! It was Dave who called a while ago and you have to believe me, girl! He was asking about you, ayiee!" Mabilis siyang nakalundag sa kama ko at kinikilig na pinagtututusok gamit ng hintuturo niya 'yong baywang ko.

"Hey, stop it! Ano ba?" awat ko sa kanya.

I didn't know why but there was a part of me na gustong matuwa sa sinabi ni Kate. Siguro kasi, kapangalan ng lalaking 'yon 'yong iba pang nickname na gamit ni Cristoff.

"But wait, did Tyler change your clothes? Naka-gown ka pa kagabi ha?" she asked me with confusion evident on her eyes. "But never mind that, I have something to tell you..." I opted to listen to her, but I wanted to remember everything that happened as clear as I could.

That was when a flashback recurred vividly in my mind:

"Dare to touch her and I'll break your neck in front of everyone here!"

When he was saying those words, it felt like everything was happening in slow motion. His voice was pretty familiar and I knew that I heard it before.

The man who would try to humiliate me suddenly trembled that he walked away from me as fast as he could. With my sleepy eyes, I slowly looked at the person who owned the interceding voice and was shocked to see that he was the man in gray Armadi suit.

There was something in his eyes saying that I should not worry about anything because he would protect me. And so he walked towards me and asked if I was okay. I just nodded at him but I really wanted to cry on him. He was also gentleman enough to fix my gown and wipe something on my face.

Then, he carefully carried me in his arms. I felt drowsy that I helplessly laid my head on his chest, while still figuring out what was hidden behind his mask. I wanted to see his face because I knew that it was truly familiar.

I remembered Sophia called him Dave and I didn't know how to react when he said that I was his girlfriend. The last thing I knew was I clung my arms around his neck because I liked his scent.

Then, I succumbed into the world of my dreams when I saw that Cristoff was coming...

I couldn't contain my feelings that I suddenly cried after seeing him. I couldn't believe that he was here... that he was actually here in Germany!

I rushed towards him and hugged him tightly, never letting him go. He tried pulling himself away from me but I just didn't let him. Until now, hindi ko pa rin siya kayang pakawalan. Hindi ko kayang mawala siya sa akin.

I kissed him as tears began flowing down my cheeks.

"How I wish we could stay this way forever. God knows how much I love you but I was not strong enough to fight for you, to fight for our love. I love you... Cristoff." I said the words in German language.

But he just heaved a sigh and that caused me too much pain. He was definitely mad at me. I looked at him like I was questioning him if he still loved me... until I had no other choice but to let him go.

I woke up realizing it was only a dream. I was in my bedroom yet still wearing my gown. After wiping my dried tears, I removed my brown contact lenses as these used to irritate my eyes. When I was about to get up from bed to change my clothes, I touched something and I saw Kate sleeping soundly at my right side.

After changing to my pajamas, I had decided to lay down to bed and continue my sleep. A different scene popped out as soon as I entered again the world of my dreams. This time, it was different. A forever with him that I would never trade for anything else!

Now, I realized that the scene in my bedroom was real because Kate was here. That I really woke up in the middle of the night, as I thought that it was still a part of my dream. At least, I was the one who changed my clothes... not that fucking Tyler!

"Hey! Are you even listening, Athena?" I looked at Kate and I was right. Nakasimangot na naman 'yong mukha niya.

"I'm sorry, are you saying something?" Well, I was guilty. I was not paying attention on her.

"Hindi ko na uulitin kung ano man ang sinabi ko, okay? Bahala ka riyan! Alam mo? 'Yong isip mo, lumilipad na naman eh! How many times did I tell you to move on, Athena? Pupusta ako... iniisip mo na naman si Cristoff, 'no? My God, your time is over three years ago! Kailan mo ba matututunang tanggapin 'yon?" Siya naman ngayon ang naka-poker face pagkatapos niyang sabihin 'yon.

She used to call me Athena kapag galit na siya. I couldn't blame her, she was right after all.

When will I be able to learn that Cristoff and I are not meant for each other? When will I ever learn to accept the fact that our time was already over and all that we had in the past was completely forlorn?

_________________________

¹German mobile numbers begin with a four-digit prefix such as 0151, 0157 or 0173. 

THE 3D RIVERA SIBLINGS SERIES #2

“How long do you have to convince yourself that you don't love her anymore?”

David believed to have been hurt by the same woman twice, leaving him with no other option but to hate her for the succeeding days of his life.

Hindi sya sumagot. Blanko. Pakiramdam ko biglang umalis ang kaluluwa ko sa katawan ko at pumunta sa kung saan. Sobra akong disappointed. Akala ko ako ang una nyang girlfriend. According to Red galit sa mga babae si TOP at naniniwala ako. Pero mukhang inilihim ni TOP ang babaeng 'yon pati sa kaibigan nya. Kung ganon isa nga yung secret affair. Ang sakit! Nag-assume pa naman ako. Akala ko ako lang. Gusto kong makita kung sino ang babaeng 'yon! Gusto kong ikumpara ang sarili ko sa kanya. Mas maganda ba sya sa akin? Mas bata o mas matanda? Mas sexy?

"Miracle listen, it's nothing it was just one night and I was wasted," he tried to explain to me.

"TOP it's fine. I'm okay."

"No you're not okay. You're overthingking again, listen to me—"

"It's not like I'm a virgin anyway," I mumbled.

Silence...

"You're... not..?" he whispered.

"I lost my virginity to some random guy about a year ago. I was drunk and—"

"Stop!" sigaw nya. "I don't want to hear it," he was trying really hard not to burst.

Silence...

"I lied TOP," amin ko. Tumayo ako at niyakap sya. "I'm sorry."

Silence...

"I was already forming a plan on how to kill that bastard."

"Just what I thought."

"Why did you lie?"

"Because I'm jealous."

"Don't be. There is no one but you."

"I'm sorry. Won't happen again."

He chuckled. "You're killing me..." he hugged me back.

"TOP."

"Yeah?"

"You're mine right?"

"Yes."

"TOP."

"Hmm?"

"I smell something...burning."

"AHHHHHH!!!!" sigaw naming dalawa.

***

Kinagat ko ang ibabang labi ko at nag-aalalang tumingin kay TOP. Nasunog ang niluluto nya kanina. Ngayon gutom na kami parehas at mukhang mas galit sya kaysa gutom dahil sa umiikot na itim na aura sa kanya. (｡-_-｡)

"Hubby, galit ka ba?" tanong ko.

"Hindi." -___-+

"Swear?"

"Yes." -___-++

"Bakit ang dark ng aura mo?"

"I don't know what you're talking about." -___-+++

"You're scary!"

"I'm starving." -___-+

"Hwag kang mag-alala, parating na siguro yung delivery."

"I'm gonna kill him." -___-++++

"Hwag naman." (>__<)

"What kind of service is this? F*ck!" Magkasalubong ang kilay na sabi nya.

"Delikado ka pala kapag nagugutom no? Hahaha! Nagiging monster! Hahahaha!"

He growled like a beast.

"I'm starving," nakatingin lang sya sa akin.

"Bakit ka ganyan makatingin?"（・□・;）

"I wanna..." lumapit sya unti-unti. "Eat you."

"WAAAAH! Cannibalism ang tawag dyan TOP!!" Lumayo ako ng kaunti sa kanya.

"I don't care, you look delicious enough to eat."

"Hwag kang magbiro nang ganyan TOP!"

"I'm serious," he growled.

"WAAAHHHH!!!" at tumakbo ako palayo sa kanya.

Hinabol nya ako sa buong living room. Pinagbabato ko sa kanya ang mga unan. Naiwasan nya lahat!

"WAAAAHHH!! TOP! You're scaring me!"

"I'm starving," para syang lion na nakakita ng deer.

"Eeehhh!! Sisipain kita kapag lumapit ka sa'kin! Kasi! TOP!"

Bigla syang nakalapit sa akin at dinamba ako.

"AAAHHHHHH!!!" Pinikit ko lang ang mata ko at hinintay na kagatin nya ako...

I began counting from one to ten. Naghintay ako pero walang nangyari. Minulat ko ang mata ko at nakita syang nagpipigil ng tawa. Nanginginig sya.

"Arg! Nakakainis ka!" sinuntok ko ang dibdib nya.

"Hahaha! You should have seen your face Wifey! Hahahaha!"

"I hate you!" naka-pout na sabi ko sa kanya. Hinampas ko sya sa dibdib.

"I love you too!" he laughed.

"You're such a..."

"What?"

"Jerk!"

"Thanks."

"You're annoying me"

"No I don't."

"Yes you do."

"No I don't."

"Yes you do."

"No I don't."

"Okay, stop it. Please get off me, boy you're heavy."

"Nope, I like it this way," he was on top of me and crushing me aaaaand I kinda like it! He's so warm.

"TOP. You're crushing me."

"You know I always dream about you, every single night."

"Talaga? Anong nangyari sa panaginip mo?"

"You and me, just like this... in one bed, nake—shit!" kinurot ko sya.

"Pervert!"

"I'm your perv," he smirked teasingly.

"You're crazy," umiling ako sa kanya.

"Crazy for you."

"Hahahaha! Sa totoo lang TOP ang cheesy mo pala kapag gutom ka na."

"Hmm. That's right, I'm still starving. Now where should I start first?"

He buried his face in my neck. Bigla nyang kinagat ang leeg ko.

"AAAAAHHHHH! STOP IT!!"

"You're skin is so delicate, you're bite-able," he said while nipping my neck.

A shiver run down my skin. He started kissing and licking my neck. Tasting me. Hormones. Raging Hormones. Napapikit ako at nakagat ko ang ibabang labi ko. Niyakap ko sya.

"Stop me," he said.

"Uhh. Stop," mahinang sabi ko.

"If you don't stop me now, we'll both regret this in the morning."

"Shut up and just kiss me."

And he did. He kissed my lips. We were kissing like crazy. And it's kinda hard catching our breath. Naging conscious ako sa ginagawa namin ngayon. Kaming dalawa lang ni TOP ang nandito sa bahay. At walang makakapigil sa amin kung ano man ang gawin namin ngayon. Ito na ba yon? Ready na ba kami para sa next level? Please give us a sign Lord.

'DING-DONG!'

May nag-door bell. Nahinto kami ni TOP sa ginagawa namin. Pareho kaming bumuntong hininga. Ang bilis ng tibok ng puso ko.

"TAO PO!! PIZZA DELIVERY PO!!"

Nagkatinginan kami ni TOP. Umayos ng upo si TOP at tinulungan ako. Hindi natuloy meaning hindi pa namin dapat gawin yun. ('･_･') Okay kasal muna. Kasal muna dapat Sammy.

Huminahon na si TOP pagkatapos nyang makakain ng dalawang box ng pizza. Hindi ko alam kung saan nya dinala 'yun sa katawan nya. Ang lakas pala nya kumain.

"TOP inaantok na ako. Saan ba ang kwarto ko?"

"Sa itaas, sa kwarto na pinagbihisan mo kanina."

"Okay."

"Miracle."

"Bakit Hubby?"

"Hwag na hwag mong bubuksan yung pinto na katabi ng kwarto mo."

"Bakit?"

"Basta," ipinagpatuloy na nya ang paglilinis sa kusina.

Umakyat na ako sa itaas. Na-curious naman ako sa sinabi ni TOP. Dapat hindi nalang nya sinabi na hwag akong pupunta don. Yan! Na-curious tuloy ako. Sino ba ang hindi kapag sinabihan ng ganon? Bakit kaya ayaw nyang pumasok ako sa kwartong 'yon? Baka naman don nakatago ang mga gamit nung ka-affair nya?! WHAT?! GANON?! Ano ba 'tong naisip ko?! Matingnan nga!

Pumunta ako sa tapat ng pintuan ng kwarto na sinasabi ni TOP na hwag ko raw pasukin. Pinagpapawisan ang kamay ko. Heto na! Makikita ko na din sa wakas kung ano ang hitsura ng babaeng 'yon! Hinawakan ko na ang door knob at pinihit ko.

"MIRACLE!"

"AAAHHCK!" muntik na akong atakihin sa puso. Oh gosh! Nakita ko si TOP na bilog na bilog ang mga mata habang hindi makapaniwalang nakatingin sa akin.

"Hwag mong buksan yan!" sigaw ni TOP at mabilis na lumapit sa akin. Hinila nya ako palayo sa pintuan na 'yon. "Hindi ba sinabi ko na hwag mong bubuksan yon?!" galit na tanong nya.

"Eh kasi—"

'CRASH!!'

May ingay na parang nalaglag na bagay. Nanggagaling ang ingay sa loob nung kwarto.

"A-Ano yun?" napahawak ako kay TOP.

"Wala, hwag mo nang pansinin yon."

Hinila nya ako papasok sa kabilang kwarto.

"Hwag ka na ulit lalapit sa kwartong yon, maliwanag?" seryosong sabi nya at mukhang tense.

"Oo, sige na nga," tumango ako.

"Good," huminga sya nang malalim.

"Sorry na. Na-curious kasi ako nung pagbawalan mo ako eh."

"Alam ko. Nakalimutan ko lang na opposite ka nga pala kumilos."

"Ano'ng sinabi mo?" tinaasan ko sya ng kilay.

"Wala," tawa nya.

Simple lang naman ang gusto ni Samantha sa buhay, ang maka-graduate na may highest honors at talunin ang karibal niya sa academics na si Audrey. 

Pero nagulo ang buhay niya nang makilala niya si TOP, isang notorious na gang leader sa lugar nila. At dahil sa isang pagkakamali na dapat niyang pag-bayaran, masasangkot siya sa maraming gulo. 

Makabalik pa kaya sa dati niyang buhay si Samantha o habangbuhay na siyang masasama sa gulo na dala ni TOP?

You who came from the mortal world
Blessed with a powerful sword
Destined to save us from the enemies
Hear our voices

tinakpan ko ang aking tainga dahil sa naririnig ko na boses na hindi ko alam kung saan nanggagaling. Hindi ko maintindihan ang sinasabi nila pero parang may epekto ito sa katawan ko kasi hindi na ako makakilos para tumakbo.

"AHHH!"

"ANAK" 

Isang malakas na sampal ang natanggap ko na nagpagising sa natutulog kong diwa.

"m-mom? anong nangyari? andito na ba ulit ako sa bahay? Wala na ba yung mga weird people?" binigyan niya naman ako ng nagtatakang tingin.

"ano ba sinasabi mo anak? kanina ka pa dito sa bahay at kanina ka pa natutulog. Nagulat na lang ako na bigla kang sumigaw kaya nasampal kita. I'm sorry baby" niyakap niya ako at hinaplos ang buhok ko.

Heto na naman ang pakiramdam na niyakap ako ng reyna sa panaginip ko dahil sa nagaalala siya. I let out a deep sigh. Panaginip lang ulit ang mga yun okay? Hindi ko na dapat isipin dahil hindi naman iyon totoo.

"are you fine now?" tumango na lang ako kay mommy bilang sagot. She combs my hair once again bago lumabas ng kwarto ko. 

"destined to save us from enemies" I uttered. Bakit nila sinabi iyon at sinabi ba sila? Bakit boses lang at hindi sila nagpakita? Hindi ko maintindihan, that's only a dream pero bakit iba ang nararamdaman? Bakit pakiramdam ko totoo lahat ng iyon?

"Schei kakain na" inayos ko muna ang sarili ko. I look at myself in the mirror bago lumabas ng kwarto at pumunta ng kusina. Naabutan ko si mommy na naghahanda ng pagkain. What? Nasaan yung mga katulong sa bahay?

"mom nasaan po yung mga maids?"

"pinagbakasyon ko muna" napatango na lang ako tsaka umupo sa harap ng lamesa at sinimulang kumain. 

"mom, may ibig sabihin po ba bawat panaginip?" tumingin siya saken at ngumiti.

"naniniwala ako na lahat ng panaginip ay may ibig sabihin, bakit mo naitanong baby?"

"ah wala naman po" tinuloy ko na lang ulit ang pagkain. If mom believes na bawat panaginip ay may meaning, should I search kung ano ang sa akin kasi curious ako. Ang linaw kasi ng mga nangyayari sa panaginip ko at detailed din kaya nagtataka ako. 

Biglang nagring yung phone ko, sino na naman kaya ang tumatawag? Tiningnan ko kung sino and I'm really surprise na makita yung name niya sa screen ng phone ko.

It's Winter.

Ano kaya ang sasabihin niya at tumawag pa talaga siya tss.

Nagpaalam ako kay mommy na sasagutin ko lang yung tawag. Pumunta ako sa living room at doon kinausap sa call si Winter.

"S-scheinel" wait what? Hindi naman si Winter to eh.

"Jace" I uttered.

"ako nga" what does he needs from me? 

"nasaan si Winter? Why did you call using her phone? Another trick na naman ba ito? I don't have time to play with the both of you"

"S-schei si Winter kasi a-ano"

"what?"

"nandito kami ngayon sa hospital. Naaksidente siya. S-she needs you"

hindi ko alam kung ano ang dapat ko ireact. Kung maiinis ba ako o maaawa. 

Maiinis kasi pagkatapos ng mga ginawa niya sa akin, tatawag sila at sasabihin na kailangan niya ako samantalang halos ipagduldulan niya sa akin na magjowa na sila ni Jace kahapon. She even exerted efforts to spread rumors about me. On the other hand, naaawa ako sa kaniya. Kahit naman papaano naging kaibigan ko siya and we shared good memories together.

"I'll go" I pressed the end button of the call at nagpaalam kay mommy na may pupuntahan lang ako saglit. 

"take care okay? Wag uuwi ng late, I'm telling you Schei" may halong pagbabanta sa boses niya. Parang ayoko na tuloy umalis and besides hindi na maganda kutob ko. 

Kinuha ko ang susi ng kotse ko at pinaandar iyon papunta sa hospital. 

Habang nasa daan, naiisip ko kung ano ang kalagayan ni Winter, suddenly tears flow from my eyes. I wipe it away at finocus ang attention sa pagdadrive. Kailangan ko makapunta sa hospital as soon as possible. I need to know what happened to her, kung ano na ang condition niya. Good thing dahil walang traffic.

Binilisan ko ang speed ng kotse ko but the most unexepected thing happens.

Sinubukan ko iliko ang kotse para maiwasan ang truck na parang may balak banggain ako. When I turn left, may isa pang truck ang padating.

Shit. Aksidente ba ito o planado?

Kailangan ko na makarating sa hospital. Tumingin ako sa kanan at may kotse na papunta sa direksyon ko. Wala na akong choice kung hindi ang umatras. Iaatras ko na dapat ang sasakyan but an old woman appears.  Patawid siya ng kalsada at sobrang bagal niya. Looking at the side mirror of my car, nakita ko yung matanda na tumigil sa gitna ng kalsada at ngumiti ng nakakakilabot sa akin. It sends chills to me and I stop my car. Nakatulala lang ako na nakatingin sa matanda nang bigla siyang nawala. What was that? How-

I heard a huge crash. Tumama ang ulo ko sa manubela at nabasag na din ang bintana ng kotse, nakikita ko pa din ang paligid, it only means na may malay pa ko. Damn. I need to get out of this car now! Tinanggal ko ang seatbelt ko at sinubukan buksan ang pinto but my vision became blurry. ai can feel blood running from my head. May nga dugo din sa braso ko at nakalubog ang ilang piraso ng basag na salamin.

Sinubukan ko sumigaw para humingi ng tulong pero parang walang nakakarinig sa akin. Imposible na walang tao dito! Paano yung matanda? Yung mga driver?

I heard footsteps na papalapit sa kinaroroonan ko. Sinubukan ko imulat ang mata ko para maaninag ang taong papalapit sa akin.

Paano niya nagawa ito sa akin? 

"byebye Scheinel, see you sa kabilang bahay" she waves her hand then walks away.

They fooled me.

She betrayed me again.

I will remember all of this and I will make sure na pagbabayaran mo lahat ng ito, Winter.

I am Scheinel yhumie Schatz,  the so-called gangster princess.

He is Weizin, one of the powerful god in his world and later become West Aucksir, the son of the owner of a prestigious school.

We met in my dreams, fell in love on the other world. Ang kailangan ko lang gawin ay gumawa ng paraan para matandaan niya na ako ang taong mahal niya lalo na ngayong nabubuhay na siya sa mundong ginagalawan ko.

My once upon a dream turns to be a fairytale love story.

dream meaning in hindi

Finding meaning in RWBY

You Are What My Heart Desires [Tagalog]

Mr. CEO'S Wife

Dream real

Army of True Salvation (TagLish)

My Virtual Girlfriend (Tagalog)

Angel’s Moonstone

Sabotaging My Walkout Queen [Tagalog-English]

Talk Back and You're Dead!

Once upon a Dream

People search dream meaning in hindi also like: