Chapter 13: Chapter 10
Mikkadaise woke up not feeling well. Malabo ang kaniyang paningin. Normal lang naman ang araw na ito. Pero bakit may kakaiba sa kaniyang puso. Parang kinakabahan siya na ewan. Hindi niya ma-explain. Mariin niyang pinikit ang mga mata tsaka muling dumilat. Nakikita niya ang mga puting dingding ngunit siguradong wala siya sa ospital dahil sa amoy nitong galante. She then remembered, she just give birth! She's mother now! And that thought excites her even more.
"War..."
Kahit masakit ang kaniyang lalamunan pati na rin ang ibang bahagi ng kaniyang katawan, hindi niya alintanang bumangon mula sa pagkakahiga. She badly wants to see her comfort zone and their child.
Habang nahihirapan siyang bumangon, nahagip ng kaniyang paningin ang lalaking nakayuko at parang natutulog sa tabi ng kaniyang kama. Kahit hindi niya makita Ang kabuuan ng itsura nito, alam niya kung sino ito. Kumunot ang kaniyang mga noo.
'Anung ginagawa ni Xavier dito?'
Sinukan niyang gumalaw para gisingin sana ito kaya lang naunahan siya nito na parang nararamdaman ng lalaki na may malay na siya.
"Mikka?..."
There's a weird expression of his face. And she can clearly recognize it. But why would he feel pity anyway. Para saan ang lungkot at simpatiya sa mga mata nito?
"Anong ginagawa mo dito? Nasa'n ako? Bakit ako nandito? 'Asan na si War? Yung baby namin?"
She suddenly doesn't know why she panicked. Pakiramdam kase niya may mali. Hindi niya mapigilan. Talagang kusang pumapasok sa kaniyang isipan ang mga negatibong ideya.
"Mikka, calm down, okay."
Xavier voice is calm but why she doesn't respond into him. May mali ba talagang nangyayari. Goodness. Pinigilan siya ni Xavier sa akmang pagtayo. Hindi talaga siya mapalagay.
"Relax first. Tatawagin ko muna ang doktor mo." Umiiling siya. Hindi siya manhid para hindi maramdaman ang munting pagkataranta ng lalaki. She can sense him lying. The heck!
"Don't go. Sagutin mo muna ang mga tanong ko. Anong nangyari?"
Natigilan si Xavier and God knows kinain ng kaba ang buong pagkatao niya. Ang kaniyang buong sistema.
"Ang mabuti pa—"
"Fuck, Xavier! Sagutin mo'ko?!"
Tumaas na ang kaniyang boses, hindi niya na mapigilan, unti-unti ng bumubugso yung emosyong pinipigilan niyang ilabas. Hindi rin nakatakas ang isang butil ng luha sa kaniyang mga mata. Xavier doesn't know what to do, he closed his eyes. He can't bear to see her hurting.
"P-please Xavier Khent... I'm begging you..."
Hindi sinadyang rumagalgal ang kaniyang boses. She really doesn't like the feeling, kinakabahan siya na natatakot at nag-aalala. Puno Ng mga negatibong bagay ang kaniyang isipan, at sa sobrang dami, hindi na siya makapag-isip ng maayos.
"Tell me, w-where is my son and my husband?..."
"Good morning beautiful! Time to eat!"
Nakatulala Lang si Mikkadaise at walang sawang nakatulala sa kawalan. Nakasandal siya sa headboard ng kaniyang kama, walang kagalawgalaw. She only wears her stoic expression in her face. Hindi siya nagsasalita at ilang araw na siyang ganon. Walang kain, walang tulog. Saksi ang pangingitim sa ilalim ng kaniyang mga Mata. She really can't get over of what happened. Siguro hindi niya kayang tanggapin. Ang hirap.
Parang noong isang araw ang saya saya nila ni War habang naghihintay sa kanilang munting anghel sa kaniyang sinapupunan.
Hindi nakaligtas ang mga butil Ng luha sa kaniyang mga Mata. Walang pakialam sa kung Sino man Ang makakakita sa kaniya. Damn. Mas gusto niya na lang mamatay sa sakit kasama ang mag-ama niya.
"Sabi ng mga pulis, nahimatay ka pagkatapos manganak, after an hour, nagkagulo ang mga tao dahil nasunog ang kanang bahagi ng ospital..."
"T-then nasan ang anak ko?"
"Sa nursery unang sumiklab ang apoy. Walang ni isang Bata Ang nailigtas..."
She cried harder. Ayaw niyang tanggapin. No. Hindi pwede. Hindi maari.
Wala pang dalawang oras mula ng naisilang niya ang anak, and the it happened?! Gusto niyang magmura ng maraming beses, sumigaw at magwala para lamang maibsan ang sakit ng kaniyang dibdib. Ano bang ang naging kasalanan niya at ganito ang ganti ng tadhana sa kaniya. Nagmahal lang naman siya, ah. Hindi pa ba sapat na dahilan iyon para maging masaya? Bakit ang iba ay malayang magmahal, ba't siya Hindi? Isang taon. One fucking year of happiness ngunit ito ang kapalit? Ni hindi nga niya makaya. She wants to die. Total hindi rin naman siya magiging masaya.
"What about my husband..." She weakly asked.
"This." Ipinakita ng lalaki Ang isang itim na bag and she can clearly recognized it. It was the bag where full of their prepared things for their baby. "Nakita Ito sa labas ng ospital." Huminga muna Ng malalim si Xavier bago ipinagpatuloy. "Sabi Ng mga kapulisan, marahil nang malaman ni War na may sunog na naganap, nagmamadali Ito para mailigtas ka Sana at Ang anak n'yo. Masyadong malaki Ang sunog, pati mga bumbero nahirapan sa pagpatay nito kaya siguro Hindi na nakalabas si War at nasamang kinain ng apoy..."
"Hey beautiful Kain ka na." Paulit ulit na lang na ganito Ang lagi niyang naririnig kay Xavier. She then heard him sigh. She knows, masyadong na siyang pabigat dito, but what can she do, she can even control her emotion.
"You know, it's not good to your health...I know for sure War wouldn't like to see behaving like this..."
Naikuyom ni Mikkadaise Ang sariling kamao. The pain is overwhelming. She can't take it. Masama bang maging masaya? She just wanted to be loved and at the same time feel the freedom.
"Alam kong nasasaktan ka but..."
"Pero ano?!" She snapped but Xavier tried his hardest to patient. Mikkadaise needs a friend and he's the only one whom she can lean on to. "...kailangan kong bumangon ganon?! Hindi ko namang ginustong maging ganito ako, a. Kung bakit ba kase 'di na lang ako namatay kasama nila. Sana namatay na lang din ako... How can I live without them ha?!..."
And again, she cried to the hardest, nilabas niya lahat ng sakit, lahat ng bigat na nararamdaman. And Xavier just remained in silent. Hugging her, sharing his sympathy to her. "Tell me, Xavier... Do I deserve this..."
"Of course not... Hushhh.... I'm here..."
"Then fucking tell me what I should do."
Mikkadaise tilted her head. She accidentally remembered it. Damn. It's been what, seven years? She loose count. What's the point anyway. Sobrang tagal na nuon kung titingnan pero parang kahapon lang nangyari Ang lahat ng kaniyang hinagpis.
A tear accidentally escaped from her eyes. Agad naman niya iyong tinuyo gamit ang daliri. She supposed to be dead by now, sayang naligtas pa siya nuong sinubukan niyang magpasagasa sa kalsada.
After that, she did everything to make her life goes on. Sadyang hindi pa para sa kaniya ang kamatayan. Akala niya okay na siya.
Akala niya tanggap niya na. Seven years ago, naging ina na siya. Seven years ago, she lived happily with the man she loved the most. Pero wala e, sa isang iglap lang, naglaho bigla.
For now, she's struggling hard to work on her own. To survive and to continue living.
She sigh. And her thoughts suddenly distracted by the manly arms snaked around her waist. Nararamdaman niya ang matitipunong braso at ang matigas na dibdib sa kaniyang likuran. Pati na rin ang hininga nito na tumatama sa kaniyang batok dahilan kung bakit nakakaramdam siya ng pagkakiliti dito. She supposed to feel uncomfortable, right. A stranger— she spent a night with a stranger. But she actually feel the opposite. She sigh again. What's happening with her. Sign na ba ito na talagang sawa na siya sa buhay niya kaya naisipan niyang pumatol sa kung sino sino. Oh Goodness.
"Stop sighing because I won't say sorry kase hindi ko pinagsisihan Ang nangyari." He whispered in her ears.
She can feel tingling sensation in her belly. Lalong uminit ang kaniyang nararamdaman lalo na nang ginawaran siya nito ng maliliit na halik sa kaniyang leeg. Ang mga kamay naman nito ay nag lalakbay pataas. She bit her lips to control herself not to moan.
"Tell me, did you enjoyed last night too..."
Did she forgot to say that she has no clothes inside the comforter. Damn. Nang iinit lalo ang kaniyang mukha Lalo na nang idiniin ni Blare Ang kaniyang sarili sa babae. He's hard damn it.
"Hmmm..." She really can't take it anymore. She feels aroused. Wanting more. His hands touching her mountains feels good. And there's no point of holding her moans right.
"Kendrick is already awake. Let's go to shower."
She calm herself. Damn.
"And another thing," napalingon si Mikkadaise sa lalaki sa biglaan nitong pagsasalita.
"Don't treat me as a shadow of your past. Because I am not someone else. I'm Blare Alvarez. And I hate to be treated like a second choice."
-preciousjean88
Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone