Chapter 2: Chapter 2
"AARON NAMAN!" Singhal ko sa kanya, habang nagpapa-padyak pa.
"Ano?" Kunot noo niyang tanong, hindi man lamang nag baling ng tingin sa direksyon ko.
"Tsk. Nakikinig ka ba sa sinasabi ko?" Naiinis kong usal kasabay ng isag beses ko pag pag padyak ng paa, kaya naman lumingon na sya sa akin.
"Sorry, ano ba 'yong sinasabi mo." He apologized as he stops his pace and turns in my direction. He looks so worn out and tired.
"Wala!, kalimutan mo na lang." Naiinis kong sambit habang naka nguso at saka ko ipinag krus sa aking harapan ang aking mga braso't mas binilisan ko pa ang aking paglalakad. Mabilis at padabog ang aking bawat hakbang.
Nakakainis kanina pa ako salita ng salita hindi naman pala siya nakikinig, para saan pa at nag date kami tapos nasa iba naman pala ang isip niya. E 'di sana hindi na lang kami nag date. Nakaka-inis lang at nakaka-sira ng araw. Masama na nga ang timpla ko kanina pa pero pinilit ko ang sarili ko para mag kasama kami.
It's been almost a month since naging kami, and less than a week na lang pasko na. Everyone at the publishing house was busy, even I, lalo na sa pag aaral ko. At ngayong araw lang kaming dalawa naging libre, dahil Linggo at tamang-tama pa na pareho naming day off sa trabaho't hindi na ako ganoon ka-abala sa pag aaral, dahil natapos ko na ang dapat ipasa at asikasuhin, maging ang exam ay natapos na rin.
Napahinto ako sa paglalakad nang hatakin na lamang niya bigla ang aking braso at hilahin ako paharap sa kanya.
"Sorry na talaga Justine." He said as he place both of his hands at my shoulder. He lowered a little para mag pantay ang tingin namin. Matangkad kasi sa akin ang isang ito kaya kailangan pa n'yang mag squat ng bahagya para mag pantay ang aming tingin.
"May iniisip lang ako, about sa trabaho." He explained. "Sorry na talaga." He apologized as he pulled me closer to him for a hug.
"Akala ko ba sabi mo na wala muna ni isa sa'tin ang mag iisip tungkol sa trabaho?" Parang batang nagsu-sumbong kong sabi sa kanya, nang idiin ko ang mukha ko sa dibdib n'ya, habang ang kamay ko naman ay mahigpit ang kapit sa laylayan nang kanyang polo shirt.
"Dahil day off natin ngayon at date din natin ngayon. Sabi mo pa na kailangan natin na mag relax na muna, besides bonding time natin ito." Dagdag ko habang mas lalong idiniin ang noo ko sa matipuno niyang dibdib. Wala akong pakialam kung pag tinginan kami ngayon ng mga tao, ang mahalaga ay magka-intindihan kami at malaman n'ya ang saloobin ko.
"Alam ko, alam ko naman 'yon. Kaya sorry na. Hmm?" He said caressing my hair as his other hand reach for my hand and intertwined it with his.
"Hindi ko lang talaga mapigilan na hindi isipin ang trabaho. Hindi mo naman maaalis sa akin ang isipin ang trabaho." He explained as he gently squeezed our intertwined hands. "I am the editor in chief after all. And as EIC I need to be focused and be there to supervise everyone, I need to make sure that everything was in place at walang problema o aberya."
Bigla naman nag pantig ang tainga ko sa sinabi niya. Okay na sana e, kaso trabaho na naman!.
"Ewan ko sa'yo, diyan ka na nga!" Singhal ko sa kanya nang marahas akong kumalas mula sa yakap niya at nag martsa papasok sa loob ng sinehan.
Napag kasunduan kasi namin na manood ng pelikula ngayon and then later on gagala na kami, sa kung saan namin maisipan na pumunta. He said that it will be just the two of us. We will spend the day together and there will be no work and studies that we should think about and be concerned about for the whole day. Tanging ang date na ito at ang isa't isa lamang ang iisipin at aalalahanin namin.
"Ano ba naman Justine, don't be such a child. Nag so-sorry na nga ako 'di ba?" He said when we are on our way out from the cinema.
Buong oras kasi nang panonood namin ay hindi s'ya mapakali at maya't-maya ang tingin sa phone niya, mabuti na lamang at hindi siya napuna o nakita ng guard na nag lilibot sa loob ng sinehan.
"So sorry pala 'yan? Well sorry din kasi hindi ko tatanggapin 'yang sorry mo!" Sarcastic na singhal ko sa kanya. "Tsk. Here I am thinking if I should invite you to celebrate Christmas Eve with us dahil wala dito ang parents mo, pero mukang hindi na kailangan dahil masyado kang busy sa trabaho mo at nakakalimutan mo na date natin ngayon." I murmured as I marched out mula sa exit ng sinehan.
"Why can't you understand the situation Justine? Alam mo naman ang nangyayari sa opisina hindi ba?" Frustrated at problemadong-problemado niyang sambit nang maabutan niya ako. "It's been hectic and it was the busiest time sa office dahil na nga rin sa sinabi mo na malapit na ang Christmas, less than two weeks na lang, kaya naman sana intindihin mo na hindi ko kayang hindi alalahanin ang trabaho sa opisina lalo pa at kailangan na nating matapos ang para sa January and New year's issues ng publishing house." Paliwanag n'ya pa sa akin. Ang kaninang pagod niyang mukha ay mas lalo pang naging pagod ngayon, he look so exhausted and worn out, hence the dark circles he has and those bags under his eyes.
"I understand it Aaron. Naiintindihan ko naman ang lahat." Mahinang sambit ko. "Pero Aaron naman, can't you spend this day with me without thinking nor worrying about work, sa halos araw-araw na lang na magkasama tayo puro trabaho 'yang ina-atupag mo, paano naman ako, may time ka pa ba para sa akin o lugar man lang d'yan sa iyo." Hindi ko na napigilan pa ang sarili na manumbat.
Mariin naman niyang ipinikit ang mga mata at minasahe ang sintido bago niya suklayin ang magulo ng buhok gamit ang kamay.
"Bahala ka na nga, walang saysay ang pag uusap na ito." He said flatly as he heaved a sigh. "Mabuti pa na bumalik na muna ako sa office to para tingnan kung maayos lang ba ang lahat, mag palamig ka na muna ng ulo." Walang emosyon niyang sambit and then he left me there standing and dumbfounded near the cinema hall.
"Fine!" I shouted at him. Mabuti na lang at wala masyadong tao dito sa may tabi ng sinehan. Kaya wala masyadong nakakita nang eksena at pagtatalo naming dalawa.
Anong akala niya, susundan ko siya, no way!. Bahala siya sa buhay niya, basta ako mag e-enjoy at magli-liwaliw ako buong maghapon. Kainis! super excited pa naman ako para sa araw na ito, pero nasira lang. Bad vibes na nga ako dahil sumasakit ang puson ko't ulo, at mas lalo pa niyang pinasakit ang ulo ko sa inis.
I know I am being too irrational, pero hindi ko mapigilan ang outburst ko at times like this. Goodness! I hate these mood swings whenever the day of the month comes.
"AY NAKU naman Justine, ang childish naman ng dahilan mo." Umiiling na sambit ni Jean nang ilapag niya sa lamesa ang fruit tea na inorder .
I accidentally met her today dito sa mall, together with Arlene. Napag desisyunan kasi nila na sabay nang mamili ng mga damit at gatas ng aking super cute na mga pamangkin, nagkasundo din sila na sabay na lang ang binyag ng mga anak nila para makatipid, lalo na at halos pareho lang naman ang nasa listahan ng mga bisita nila. Habang ang mga anak naman nila ay nandoon ngayon sa mga lola nito na malamang ay tuwang-tuwa sa kanilang napaka cute na mga apo.
"I know. Pero kasi naman, ngayon lang kami nagkaroon ng oras para sa isa't isa, tapos trabaho pa rin pala ang nasa isip n'ya." Depensa ko naman, habang pinaglalaruan ang straw ng lemonade na inorder ko.
"Justine, try to understand him." Sambit naman ni Arlene, na ngayon ay naka-krus ang mga kamay sa dibdib habang kumportableng naka upo.
"Being an editor in chief is not that easy, even in the slightest and smallest mistake na mai-publish n'yo, pangalan, reputasiyon at ang posisyon niya ang naka-salalay doon. Kaya naman 'di mo maa-alis sa kanya ang maging ganoon ka-hands on sa trabaho. At saka ikaw na rin ang nagsabi na dedicated at seryoso siya sa trabaho. Kaya naman as his girlfriend and co-worker ikaw dapat ang higit na nakaka-intindi sa sitwasyon ngayon. You shouldn't put too much pressure on him, there's already too much of work load on his shoulder, kaya huwag ka ng dumagdag pa." Mahabang payo niya sa akin habang matiim akong tini-titigan, which I know that she wants me to understand and digest everything she have said.
"Kaya naman, maigi pa na mag sorry ka na sa kanya. H'wag mong hayaan na lumipas ang araw na ito na hindi kayo nagkaka-ayos." Dagdag naman ni Jean.
Tama naman silang dalawa. Kanina ko pa napag tanto ang bagay na iyon, habang kinu-kuwento ko ang nangyari. Kaya lang hindi ko pa rin maalis sa sarili ko ang pag tatampo sa kanya.
Siguro nga naging childish ako masyado at naging makitid ang utak ko. Mas inuna at inisip ko pa ang gusto ko kesa sa nararamdaman at ina-alala ni Aaron. Naging selfish ako. At sobrang na gi-guilty na ako sa ginawa kong pag sigaw at pang a-away sa kanya kanina. I shouldn't have done that, instead I should have helped him para mas mapa bilis ang trabaho nila at makapag pahinga na siya. I should be considerate and understanding, instead of whining at him I should have helped him, I should be taking care of his well being instead of whining over our ruined date.
"Oo na po." Naka nguso kong sambit na parang batang nasermonan ng kanyang mga magulang.
"Iyon naman pala." Mabilis na sambit ni Jean. "So mabuti pa tawagan mo na siya at mag sorry ka na." Suhestiyon niya pa nang bahagya niyang itinulak palapit sa akin ang cellphone kong ipinatong ko kanina sa lamesa.
Saglit ko pa munang tinitigan ang dalawa, habang sila naman ay nagkibit balikat lamang at sinabing tawagan ko na. I gulp down for a second as I gather my courage to dial his number. After a few seconds of ringing, he picked up my call.
"Hello, Aaron?" Kinakabahang panimula ko.
"Sorry Justine, mamaya na lang tayo mag usap may ginagawa pa ako e." He said in a rush before he hang up the call. Kaya naman bagsak ang aking mga balikat nang ibinaba ko ang aking cellphone at muling ipinatong sa lamesa.
"Anong nangyari?" Arlene asks curiously after she took a sip of her juice.
"Wala, binabaan ako at mamaya na lang daw kami mag usap." Walang gana at buhay kong sabi.
Marahan namang tinapik ni Jean ang aking balikat na tila ba nakiki-simpatya sa nararamdaman ko. "Okay lang 'yan best friend. Siya na ang nag sabi 'di ba na mamaya." Pag aalo pa sa akin ni Jean. "Mag u-usap kayo mamaya and you should take that chance to apologize and make it up with him. But for now, samahan mo na muna kami ni Arlene sa pag aayos ng binyag ng mga pamangkin mo." She said raising her eye brow up and down.
"Okay." I said as I force to put a smile on my face.
Thus, we all go to meet the coordinator para pag usapan ang magiging venue ng party na gaganapin pagka-tapos ng binyag sa simabahan. And as what we've expected at tulad nang nakasanayan, blue for baby Justine while pink for baby Akesha ang naging motif. Matapos ang meeting with the coordinator at sandaling pamimili ng mga damit at gamit ng baby, ay nag pasya na ang dalawa na umuwi na, dahil na mi-miss na daw nila ang kanilang munting mga anghel. Ganoon naman talaga siguro kapag nanay ka na, na sandali lang na mawalay ang anak mo sa'yo ay mangungulila ka na ng husto. Na hangga't maaari ay lagi mong kasama at palaging nasa tabi mo ang iyong anak. And that's the special bond that a mother and their child has, a strong connection that no one can break apart.
Isang taxi na lamang ang sinakyan ng dalawa dahil parehong nasa aming bahay ang kanilang mga anak, habang ako naman ay nag taxi na at dumiretso sa opisina. I need to make it up to Aaron, kailangan na mag sorry ako at maayos namin ang 'di pagkaka-unawaang ito. He's already making an effort para sa relasyon namin, siya na nga ang nag adjust nitong nakaraan para sa akin. Na imbis na mag date kami ay sinamahan na lamang niya ako sa bahay habang abala ako sa pag aaral. Nakuntento na lamang siya na magkasama kami sa bahay at yakap ako habang abala ako sa sarili kong mundo, hindi ko na siya naa-asikaso ng maayos. That's why this time I should be the one to make an effort for this relationship and for us, dahil hindi pang isahan lamang ang isang relasyon. Dalawa kami, and we are a team. We need to work together and we need to know how to understand and support each other. We should know how to give and take, for us to avoid colliding and clashing against each other.
Minutes later ay nasa tapat na ako ng aming opisina't pagdating na pagdating ko'y bumungad sa akin si Ada, na halos lumabas na ang mga ugat sa leeg sa kaka-sigaw sa telepono. Mukha yatang may aberyang nangyari sa printing office, at base na rin sa naririnig ko mula sa kanya ay madi-delay ng isa o dalawang araw ang printing office. Thus, it will have a great effect and impact at our sales, we will be behind our target.
At dahil busy silang lahat, dumiretso na ako sa office ni Aaron, mukha ngang hindi nila napansin na dumating ako. I knock twice at his door, but it seems that he didn't heard it, kaya naman pumasok na ako tutal naman hindi naka lock ang pinto.
And there he is, I saw him walking back and forth, talking over his phone. While he was massaging his nape and then his forehead, he was doing that back and forth. Halatang frustrated at problemado na siya, kitang-kita na din ang lalim ng pag kunot ng kanyang noo habang kausap ang kung sino mang nasa kabilang linya.
Ang makita siya sa ganitong disposisyon ay tila pumipiga sa aking puso. Mas lalo lamang akong naku-konsensiya sa ginawa kong pang a-away sa kanya kanina at sa inasta ko. I shouldn't let my mood swings run over me. Hindi ko dapat pina iral ang inis at pagka-irita. I should have thought first of my actions before lashing out at him like a spoiled brat.
"Aaron." I called his name after he finished his conversation over the phone.
Natigilan naman siya sandali ng marinig ang boses ko.
"Kanina ka pa?" Pagod ang boses na sambit niya nang ibaling ang tingin sa kinatatayuan ko. "Sorry pero puwede bang bukas na lang tayo mag usap, marami pa akong kailangan asikasuhin. Nagka sabay-sabay kasi bigla ang problema sa printers at sa bookstores." He said as he sat back at his office chair. Leaning his back at backrest of his office chair, habang naka tingala sa kisame at marahang minamasahe ang kanyang sintido.
Naawa naman ako para sa kanya, kitang-kita na kasi ang pagod sa mukha niya. Parang may kung sinong pumipiga sa puso ko habang pinag mamasdan siya. Samantalang nandito ako nakatayo at walang magawa para matulungan siya.
A part of me was urging me to move forward and hug or at least give him a massage but, a part me was against it and hesitant.
"Sandali lang naman 'to Aaron, five minutes lang." I said as I walk towards him. A minute or so was enough.
"Justine." Seryosong sabi n'ya as he flatly looks straight into my eyes. Like he was saying 'shut up and get out'.
"Look, may dala akong coffee at pagkain." I said trying to make my voice sound cheerful as it can be, while I showed him the food and coffee I bought for him. Dahil alam ko na hindi pa siya kumakain.
Hindi na kami nakakain ng lunch dahil sa eksena namin kanina sa mall, and knowing Aaron, he doesn't mind skipping his meal as long as he could finish his work and finish solving the issues and problem right now at our department.
"Sorry Justine, pero wala akong ganang kumain." Walang buhay pa rin niyang sambit nang umayos siya ng upo paharap sa kanyang computer at mag simulang i-scroll ang computer mouse. Focusing his full attention at his computer.
Marahan kong ipinikit ang aking mga mata, at kasabay ng muli kong pag dilat ay ang pag buga ko ng hangin. Calming myself as I remind myself to understand his rough attitude right now.
"Then, itong kape na lang muna ang inumin mo." I said as I handed over to him the cup of coffee I was holding. "Tapos mamaya kapag nagutom ka kainin mo na lang itong dala kong pagkain, ilalagay ko na lang muna 'to sa kabilang table, here kunin mo na muna 'tong kape."
"Justine can't you see that I'm freaking busy here!" He said as he pushed my hands away. Thus, the coffee spilled and splashed at his table, on his shirt and on me, mabuti na lamang at hindi nadamay ang computer at hindi natapon ang pagkain na dala ko.
"What the!" Gulat at mabilis na napatayong sigaw niya.
"Sorry, sorry talaga Aaron." I apologized, at nagmamadali ko namang kinuha ang panyo ko mula sa bulsa ng aking pantalon para punasan ang polo niyang natapunan at ngayon ay may matsa na ng kape.
"Justine, please lang umalis ka na, umuwi ka na muna." Pakiusap niya sa'kin nang bahagya niya akong inilayo sa kanya. "Please, bukas na lang tayo mag usap."
"Fine, wala namang halaga sa'yo ngayon ang feelings ko e." I mumbled, trying to conceal the tears that are starting to build up at the corner of my eyes.
"What did you say?!" Bahagyang tumaas ang tono ng pananalita n'yang sambit.
"Wala." I gently shook my head as I put a faint smile on my face. "Sige na aalis na ako." Mahina kong sambit nang marahan akong tumalikod sa kanya.
At nang tuluyan na akong makalabas ng kanyang opisina ay padabog at mabibigat ang bawat hakbang ko habang tinatahak ang daan palabas ng opisina at ng departamento namin. I was even clenching my fist so hard para lamang pigilan ang mga luhang nag babadyang bumagsak.
Nag abala pa ako na pumunta at humingi ng tawad sa kanya, tapos ito lang ang mapapala ko? Hindi niya man lang ako inalala kahit sandali lang. Nabasa at natapunan din naman ako ng kape. Ang init kaya ng kape, at hindi man lang siya nag alala kung napaso ba ako o kung ayos lang ba ako.
Kulang na lamang na dumugo ang pang ibaba kong labi sa diin ng pagkaka-kagat ko dito, at ganoon rin ang aking palad na madiing nakayukom. I was trying to make a silent exit, but Ada noticed me paglabas ko ng opisina ni Aaron. Thus, I wave my hand at her and leave the office quickly, hindi din naman niya ako tinawag kaya umalis na ako. Malamang nagtataka siya ngayon kung bakit ako nasa office ni Aaron gayong day off ko. At alam ko na maraming tanong ang kakaharapin ko sa kanya pag pasok ko sa susunod na araw.
But I don't have the time to care and think about it, ang alam ko lang sa ngayon ay naiinis ako kay Aaron. I know I might sound and look so childish, pero, ewan ko ba kung bakit ganito ako ka-apektado sa nangyari. It just seems that I got jealous over his work, wherein I shouldn't have?. What a clingy am I, gayong ako itong unang nagsabi na ayaw ko ng masyadong clingy. Pero ito ako ngayon, clingy and irrational. Ang childish at nonsense nang pinagpuputok ng butsi ko. Hindi naman ako ganito noon sa past relationship ko. Hindi ako naging ganito kaapektado sa isang maliit na bagay, I never been this childish and clingy. Was I being too much? Am I that afraid na mawalang bigla sa akin ang atensyon ni Aaron? Am I still afraid to fail this relationship?.
I don't know. Hindi ko alam ang dapat na isagot sa sarili kong mga tanong. Masyado lang siguro akong nag o-over think.
Trust Justine, trust and understand him. Put yourself in his shoes. I reminded myself as I reflect on my actions.
Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone