Chapter 414: 0414

บทที่ 414 : โลหิตข้านี้แด่เซวียนหยวน!

_____________________________________________________________

บทกวีบทนี้ เดิมทีไม่มีชื่อเรียก ชื่อนี้เป็นสหายรักของหลู่ซวิ่น สวี่โซ่วซางตั้งขึ้นให้เมื่อตีพิมพ์ลงในหนังสือ ‘ไหวจิ้ว’ (ระลึกวันเก่าๆ) ตามความหมายของหลู่ซวิ่นนั้น ประโยคแรกแสดงถึงความรู้สึกรักชาติของตัวเองที่สั่งสมไว้ในใจ ประโยคที่สองแสดงถึงความรักความชังและสาเหตุ ประโยคที่สามคือการรวมใจความของสองประโยคก่อนหน้า สร้างจุดพลิกด้วยการแสดงอารมณ์ว่า ‘เพื่อนร่วมชาติยังหลับใหล’ ส่วนประโยคสุดท้ายคือการสัตย์สาบานว่าเรือนร่างนี้จะอุทิศแก่ชาติ แสดงถึงหัวใจที่ยินดีจะต่อต้านลัทธิจักรวรรดินิยมจนตัวตาย และจิตวิญญาณที่ยินดีจะอุทิศชีวิตแก่ชาติบ้านเมือง

ที่จางเย่ต้องการบอกคือเช่นนี้ ชาติบ้านเมืองกำลังถูก ‘รุกราน’ แต่คนในชาติยังคงหลับใหล เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี ได้แต่รับใช้มาตุภูมิด้วยใจอันระอุอุ่น!

บทกวีนี้เมื่อปรากฏ ไม่ทราบว่ามีคนต้องหวั่นไหวถึงขนาดไหนแล้ว!