Chapter 12: Chapter 1 ep 8.2
...เกิดมาเป็นลูกของขุนนาง หน้าตาสวยงามไม่ว่าใครๆต่างก็อิจฉา ทำให้ตั้งแค่เด็กก็ถูกเลี้ยงดูและบ่มเพาะมาให้เป็นกุลสตรี ถูกสั่งสอนอะไรว่าสิ่งใดควรทำสิ่งใดไม่ควรทำ ถูกชี้นิ้วสั่งแบบนั้นมาโดยตลอด ไม่จำเป็นต้องมีความคิดเป็นของตนเอง เพียงแค่ทำตามที่สั่งก็พอ พอโตหน่อยก็ต้องหมั้นหมายกับชายที่อายุมากกว่าถึง 12 ปี ทำทุกอย่างก็เพื่อตระกูล ทั้งหมดก็เป็นแค่เครื่องมือที่เอาไว้ใช้เพื่อตระกูล...
ตัวฉันที่นั่งคิดสิ้นหวังมองลงไปริมหน้าต่าง มองบนถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนต่างๆมากมาย ที่เดินกันอย่างพลุกพล่าน พอได้มองแล้วก็รู้สึกอิจฉาพวกเขา ถึงแม้ว่าตนเองจะมีเสื้อผ้าที่สวยงาม มีบ้าน มีอาหารให้กินอิ่มทุกมื้อ ทั้งที่ควรจะคิดแค่ว่าตัวเองโชคดีแล้วแท้ๆ ทั้งที่พวกเขาควรจะอิจฉาชั้นสิ! ไม่ใช่ฉันที่อิจฉา...
ท้ายที่สุดแล้วตัวฉันต้องการอะไร อยากที่จะเป็นอะไร จนถึงตอนนี้นั้นก็ยังไม่เข้าใจ...
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วนะ? นี่ก็อายุได้เกือบครบ 14 ปีแล้ว อีกไม่นานก็คงต้องย้ายไปอยู่กับคู่หมั้นแล้วสินะ? ให้กำเนิดทายาทสืบสกุล เป็นได้แค่เครื่องมือ เป็นเพียงแค่ดอกไม้ที่มีไว้ประดับอยู่ก็เพื่อให้ใครหลายคนชมเชยก็เท่านั้น...
...
...
*เสียงสาดน้ำ!!!*
ทาเนียร์ลืมตาขึ้นมาด้วยสภาพที่งัวเงีย มองดูท้องฟ้าก็เห็นว่ามันกำลังจะค่ำ กวาดสายตาไปรอบๆก็เห็นว่าตรงหน้าของเธอก็เห็นเป็นเรย์ที่ยืนอยู่พร้อมกับถังน้ำที่ถืออยู่ในมือ
"ไง? สายัญสวัสดิ์"
ทันใดนั้นทางทาเนียร์ก็พยายามที่จะขยับตัวโจมตีเรย์ แต่เธอก็แทบไม่สามารถขยับแขนได้เลยดูเหมือนว่าในตอนที่สลบไปนั้นตัวเธอจะถูกจับมัดกับตอไม้อย่างแน่นหนา
"ลงมือเลยสิ! เจ้าคนถ่อย!!! ได้คนอย่างแกมาเห็นใจ...ฉันยอมตายเสียดีกว่า!!!"
"ตื่นมาปุ๊บก็บอกให้ฆ่าตัวเองหรือเลยนี่... ที่ฉันอุส่าห์พยายามแทบตายเพื่อไม่ให้พวกเธอและเหล่าลูกน้องตาย แบบนี้ก็ไร้ความหมายสิ!" แล้วเรย์ก็เข้าไปนั่งบนตอไม้จากด้านหลังของทาเนียร์ "นี่เธอ...อยากจะตายจริงๆอย่างนั้นหรอ?"
"ใช่แล้ว! ในเมื่อมาเป็นอัศวินแล้วตายในหน้าที่ก็ถือว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง!"
"ถ้าอย่างนั้น...." เรย์กระโดดออกจากตอไม้แล้วเดินไปหยิบดาบที่เป็นของอัศวิน ที่ได้ถูกปลดออกแล้วนำไปกองเอาไว้รวมกัน แล้วเขาก็เดินตรงมาที่ทางทาเนียร์ด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง พร้อมกับจ่อดาบมาที่ปลายคอของทาเนียร์
"อย่างนั้นแหละ! อย่างนั้นเลย! ฆ่าฉันซะ!" ทาเนียร์พูดยุยงทางเรย์ด้วยใบหน้าที่เหมือนคนกำลังจะร้องไห้แต่พยายามอดกลั้นเอาไว้ "ลงมือฆ่าฉัน! เดี๋ยวนี้! เพราะว่า...ถึงแม้ว่าจะมีชีวิตรอดออกไป แต่ยังไงก็เหมือนตายอยู่ดี..." เธอหลับตายอมรับการลงทัณฑ์
...ภาพในอดีตมันย้อนกลับมา ท่านพ่อไม่เห็นด้วยที่ตัวฉันจะไปเป็นอัศวิน นั่นไม่ใช่เพราะว่ากลัวว่าฉันจะตาย แต่เพียงแค่กลัวว่าจะหมดเครื่องมือในการขยายอำนาจของตนเองก็เท่านั้น! พวกเขาเพียงแค่เลี้ยงให้ฉันเติบโตเพื่อที่จะไปแต่งงานกับขุนนางที่ยศสูงกว่าตนเอง สำหรับฉันแล้วพวกเขาแทบไม่มองว่าตัวฉันนั้นเป็นคนเลยสักนิดเดียว
ฉะนั้นแล้วฉันจึงได้ยื่นข้อเสนอไป ถ้าหากว่าฉันนั้นแพ้ให้กับผู้ชายที่มียศต่ำกว่าตนเอง หรือว่าทำภารกิจผิดพลาด ในตอนนั้นฉันจะลาออกจากการเป็นอัศวินและกลับไปเป็นเครื่องมือของพวกเขาดั่งเดิม...
เรย์ทำการฟันดาบลงตามที่ทางทาเนียร์ได้ร้องขอ แต่ไม่ใช่ที่คอ.. สิ่งที่เรย์ได้ทำการตัดลงไปนั้นคือเชือกที่ทำการพันธนาการตัวของเธอเอาไว้ต่างหาก
ทาเนียร์แสดงสีหน้าที่แปลกใจออกมา..ทั้งที่ตัวเธอนั้นเตรียมใจมาแล้วว่าจะต้องตายด้วยความสงสัยเลยถามกับทางเรย์ที่กำลังเก็บดาบเข้าฝักไป
"ทำไม!? ทำไม...ถึงไม่ฆ่าฉันล่ะ?"
"คนอยากตายเขาไม่ทำหน้าตาแบบนั้นหรอก...สิ่งที่เธอทำมันคือการหนีต่างหาก จากอะไรบางอย่างภายในจิตใจ"
ทาเนียร์ลุกขึ้นแล้วกระซากคอเสื้อทางเรย์ "หึ! อย่ามาพูดเหมือนรู้ดีหน่อยเลย...ที่แท้แกก็แค่ใจอ่อนที่ฉันเป็นผู้หญิงสินะ?"
"นั่นเองก็ใช่!" เรย์นั้นไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด เขาพูดมาด้วยสีหน้าดูนิ่งเฉย แววตาที่น่ามองสงสารมาที่ทาเนียร์ "ฉันอะนะ...ฆ่าคนมามากมาย แต่ทุกคนที่ฉันฆ่าลงไปนั้นไม่มีใครทำสีหน้าเหมือนกับเธอเลยสักนิด"
พอทาเนียร์ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับผลักทางเรย์ออกไป "เออ...ใช่! ฉันกำลังหนี! หนีจากสิ่งที่ตัวเองกำลังจะเป็น! ฉันไม่อยากจะเป็นเครื่องมือของไว้พวกเวรนั่น! อดทนทำภารกิจมามากมาย! ผ่านการดูถูกมานับไม่ถ้วน! อุส่าห์พยายามแทบตายจนได้รับการยอมรับให้มาเป็นหัวหน้าอัศวินตั้งแต่ยังน้อย ท้ายที่สุดแล้วที่ฉันทำก็คือการถ่วงเวลาเท่านั้นเอง...! ฉันรู้ดีว่าต่อให้ทำอย่างไง...ก็หนีไม่พ้น
"......."
"เพราะฉะนั้นแล้ว...ได้โปรด...ฆ่าฉันที" สีหน้าของทาเนียร์ดูเศร้าสร้อย คอและไหล่ตกลงแสดงถึงการยอมแพ้และสิ้นไร้หนทาง
"ฉันถามมาจากลูกน้องบางส่วนแล้วล่ะ? ทำไมพวกเธอถึงทำการดักปล้นเสบียงและรถม้าของพวกเรา พอได้ฟังแล้วก็ทำเอาฆ่าเธอไม่ลงเลย...แต่ถ้าฉันไม่เข้ามาขัดขวางไว้ก่อน ป่านนี้เธอได้ตายแล้วนะรู้ไหม?"
"ชิ! ไอ้เจ้าพวกนั้นทำอะไรไม่เข้าท่าเสียได้...แต่ถึงอย่างนั้นที่ฉันทำมันก็ผิดอยู่ดี ต่อให้ทางนายจะไม่ทำอะไร แต่เหล่าผู้คนที่เสียหาย พวกเขาคงไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่ๆ!"
"ใช่! พวกเขาดูโกรธมากเลยล่ะ ที่ฉันไว้ชีวิตของพวกเธอไว้น่ะ แต่สำหรับฉันแล้วเธอก็ยังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่..." พอพูดจบเรย์ก็ทำการผลักตัวของทาเนียร์อย่างแรง จนล้มกับพื้น หลังจากนั้นเขาก็ดึงเข้าที่ขอบเกราะของทาเนียร์และลากไปราวกับเป็นแค่สิ่งของ จนไปหยุดอยู่ที่หนึ่งตรงหน้าของชาวบ้านที่เธอได้เข้ามาทำร้ายเมื่อตะกี้นี้
หลังจากนั้นเรย์ก็โยนตัวของทาเนียร์ให้กลิ้งไปหยุดอยู่ที่ตรงหน้าพวกชาวบ้าน ทางทาเนียร์นั้นรับรู้ได้อย่างทันทีว่าสายตาที่มองมาที่เธอ นั้นเครียดแค้นจดจ้องราวกับจะเอาชีวิต เห็นในมือของพวกเขานั้นจับไม้และขวานไว้จนแน่น
ในขณะที่บรรยากาศกำลังตึงเครียด เรย์ก็ได้เดินเมาที่ตรงหน้าของทาเนียร์ก่อนจะพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า...
"คราวนี้แหละเธอจะได้ชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป..."
แล้วเขาก็ชักดาบของทาเนียร์ออกมาก่อนจะฟันไปที่หน้าผากของเธออย่างช้าๆ ใบดาบปาดลงผ่านแก้มขึ้นไปยังหน้าผากและตัดผ่านจมูกเป็นแนวเฉียง จนทั่วทั้งใบหน้าของทาเนียร์นั้นโชกไปด้วยเลือด
หลังจากนั้นเรย์ก็หันกลับไปหาพวกชาวบ้าน พร้อมกับกางมือออกก่อนจะพูดว่า...
"เอาล่ะ! พวกท่านทุกคนเห็นหรือยัง การชดใช้ที่อัศวินสาวนี้ควรได้รับ! ใบหน้าของนางได้ถูกทำลายลงแล้วเรียบร้อย ต่อจากนี้นางจะไม่มีวันลืมความอับอายที่ถูกสลักอยู่บนหน้าเป็นอันเด็ดขาด!
...แต่ยังไม่จบแค่นั้น...หลังจากนี้ชีวิตของนางจะน่าสมเพชมากกว่าเดิมอีก! เพราะอะไรหรอ? นั่นก็เพราะว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่มีใครเอานางมาเป็นภรรยาเด็ดขาด! ใบหน้าอัปลักษณ์อย่างนั้นให้ตายก็ไม่มีวันได้แต่งงานหรอก! ท่านว่านี่เป็นการลงโทษที่ยิ่งกว่าตายเสียอีก จริงไหม!?"
ในวินาทีนั้นทาเนียร์ได้เอามือจับไปที่ใบหน้าของตัวเอง มองดูเลือดที่เปื้อนอยู่บนฝ่ามือ แล้วจู่ๆ น้ำตาเธอก็เริ่มหยดลงมา ถึงแม้ว่ามองจากภายนอกเหมือนว่าเธอจะเสียใจที่ใบหน้าอันสวยงามของตัวเองถูกทำลาย แต่ใจจริงแล้วเธอแค่รู้สึกดีใจที่ท้ายที่สุดแล้วตัวเองก็จะได้หลุดพ้นจากสิ่งที่ตามไล่ล่าเธอมาทั้งชีวิต เธอที่รู้สึกดังนั้นจึงเผลอร้องไห้ออกมา...
เรย์เลยพูดเสริมไปอีกด้วยว่า "เห็นไหม? ทุกท่าน! ว่าอัศวินนางนี้นั้นร้องไห้ที่ได้สูญเสียใบหน้าอันเป็นที่รักของตัวเองไปแล้ว! ทีนี้พวกเรายังจำเป็นต้องฆ่านางอีกงั้นหรอ!?"
ชาวบ้านหลายคนก็เริ่มลังเลมองหน้ากันไป-มา ก่อนจะมีคนพูดขึ้นมาว่า...
"ถ้าในเมื่อนางได้รับบทลงโทษที่สมควรแก่การกระทำแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องเอาชีวิตกันหรอก..."
หลังจากนั้นก็เริ่มมีชาวบ้านหลายคนพูดขึ้นเห็นด้วยกับการลงโทษในครั้งนี้ "พวกผมเชื่อใจการตัดสินใจของคุณเรย์อยู่แล้ว..."
"ใช่ๆ! ให้นางได้รับความอัปยศที่นางก่อขึ้นดีกว่า!"
"ดิฉันเองก็เห็นด้วย!"
ทาเนียร์ที่กำลังร้องไห้อยู่นั้นก็ก้มหัวลงหน้าแนบกับพื้นดิน ก่อนที่จะกล่าวคำขอโทษออกมาด้วยน้ำเสียงที่กำลังสะอึกสะอื้น...
"ข้าทาเนียร์ผู้นี้....ขอโทษ...พวกท่านจากใจ ที่พวกท่านอุส่าห์ให้ข้าได้ไว้ชีวิต บุญคุณครั้งนี้ข้านั้นจะไม่มีวันลืมเป็นเด็ดขาด!!!"
ซึ่งในขณะที่ทาเนียร์กำลังเงยหน้าขึ้นมาก็มีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเธอด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับเอาผ้าเช็ดที่ใบหน้าที่โชกไปด้วยเลือดของเธอ
"เป็นอะไรหรือเปล่า?" หญิงสาวนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นหนึ่งในคนที่เธอจะตัดหัวในตอนนั้น
"ทำไม!? ท่านถึงได้เป็นห่วงข้าถึงขนาดนี้ ทั้งที่ข้านั้นเกือบจะฆ่าท่านแล้วแท้ๆนะ" ทาเนียร์ถามกับเอวาที่กำลังเช็ดเลือดที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าอย่างขะมักเขม้น
"จะโกรธมันก็โกรธอยู่หรอก แต่พอเห็นเธอในสภาพนี้แล้วมันโกรธไม่ลงจริงๆ ให้ตายสิ! ทำใบหน้าที่สวยงามเสียหายหมดเลย..."
ทาเนียร์จับไปที่มือของเอวาก่อนจะบอกว่า "ไม่เป็นไรแล้ว... สำหรับข้าแล้วบาดแผลแค่นี้มันไม่ได้มากมายเลยเมื่อเทียบกับสิ่งที่พวกท่านต้องเจอ" ในตอนนั้นสายตาของเธอเองก็ได้เหลือบไปเห็นลูกของเอวาที่แอบอยู่ข้างหลัง ก่อนจะพูดกับเธอไปด้วยเสียงที่สำนึกผิดว่า...
"ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยสาวน้อย... ที่ข้าเกือบจะพรากแม่ที่แสนใจดีของเจ้าไปเสียแล้ว" แต่ทันทีที่เธอพูดไปดูเหมือนว่าทางเอเรนจะกลัวเลยแอบอยู่ข้างหลังแม่ของเธอตลอด
เอวาเลยพูดกับทางลูกสาวของเธอไปว่า "มานี่สิ...!" เธอพยายามที่จะให้เอเรนออกไปพูดกับทางทาเนียร์ แต่ดูเหมือนว่าเอเรนกอดแขนของเธอเอาไว้อย่างแน่นจนไม่ยอมทำตามที่พูด "เอเรนพูดอะไรกับพี่สาวหน่อยสิ!"
"ไม่เป็นไรคุณหญิง" ทางทาเนียร์พูดขึ้นพร้อมกับถอดสร้อยคอที่เป็นผลึกอำพันสีเหลืองทองยื่นให้กับทางเอเรน "นี่ถือเป็นคำขอโทษจากข้า...สิ่งนี้เป็นของสำคัญ คนที่ข้านับถือมอบให้แก่ข้า แต่ว่าต่อจากนี้มันเป็นของเจ้าแล้ว...สาวน้อย"
เอเรนรับมาอย่างกล้าๆกลัวๆ ถึงแม้ตัวของเธอจะยังกลัวในตัวทาเนียร์แต่ดูเหมือนว่าเธอจะชอบในสิ่งที่ทางทาเนียร์มอบให้เป็นอย่างมาก...
แล้วหลังจากนั้นทาเนียร์ก็หันไปพูดขอบคุณกับทางเรย์ที่ยืนอยู่ "ฉันขอขอบคุณนายจริงๆนะ สำหรับเรื่องในครั้งนี้"
"ยังมีหน้ามาพูดอีก ทั้งๆที่ใบหน้าที่แสนสวยนั่นพังไม่เป็นท่าแล้วแท้ๆ"
ทาเนียร์ยิ้มและหัวเราะออกมาเล็กน้อย "หรือว่านายจะรับผิดชอบที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ล่ะ?"
เรย์นั้นยิ้มด้วยสีหน้าที่ดูหัวเราะเยาะเย้ยก่อนจะพูดกลับไปว่า... "ไม่เอาด้วยหรอก! เพราะว่าฉันชอบผู้หญิงที่หน้าตา,อกและก็สะโพกใหญ่ๆ แบบเธอในตอนนี้ที่เสียหน้าตาไปแล้ว ฉันไม่มีทางสน..."
"ช่างเป็นผู้ชายที่ปากร้ายจังนะ แต่นะ...ฉันก็ไม่ได้เกลียด" ทาเนียร์แหงนหน้ามองขึ้นบนท้องฟ้าไปสักพักก่อนที่จะนึกอะไรออกมาได้ "เออ...! จะว่าไป...ลูกน้องของฉันไปไหนกันหมด?"
"กำลังช่วยกันซ่อมรถม้ากับชายร่างใหญ่อยู่ตรงนั้นน่ะ"
"อย่างงั้นหรอ...พวกเขาก็อยู่ในที่เกิดเหตุด้วยสินะ? ถ้าอย่างนั้น...ฉันเองก็ต้องไปขอโทษเรื่องที่ทำ กับขอบคุณสำหรับที่ช่วยซ่อมรถม้าแล้ว"
ในจังหวะที่ทาเนียร์กำลังลุกขึ้นเรย์นั้นเข้าไปใกล้ๆเธอ ก่อนที่จะกระซิบเบาๆข้างหูด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ดูเคร่งเครียดว่า...
"ระวังชายคนนั้นเอาไว้ให้ดี!"
Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone