Chapter 3: แอปเปิลผลที่ 3 ปะทะ
สายตาครึ่งร้อยจับจ้องมองมา ณ จุดจุดเดียวตามมาด้วยเสียงซุบซิบนินทาตามลำดับ ทันทีเมื่อขาของชายในร่างหญิงมองดูคล้ายฝนผ่านตัวตนคับฟ้าก้าวเข้ามาในลานกิจกรรมชมรมที่มีนักศึกษาหลายหลากคณะรวมตัวกันเพื่อวัตถุประสงค์เดียวคือเข้าชมรมลีลาศที่รับเพียง 10 คนเท่านั้น
ให้ตายเถอะ คนมาสมัครเป็นร้อยแต่รับแค่จิ๋วเดียวมันจะพออะไร ซึ่งส่วนใหญ่ที่มาจะเป็นผู้หญิง มองดูก็รู้ว่าพวกเธอมาสมัครเพราะอยากเข้าชมรมหรืออยากดูอย่างอื่น
คับฟ้ากลายเป็นจุดสนใจของคนหมู่มากด้วยเพราะวีรกรรมกางเกงในสีชมพูที่กระตุกความสนใจของณธีร์ ไหนจะคำพูดของเขาที่พูดทิ้งไว้ได้สร้างปัญหาใหญ่หลวงให้กับคับฟ้า ไม่สิคล้ายฝน...เธอต้องเป็นคนรับชะตากรรมต่อจากนี้ โดยเฉพาะในหมู่ผู้หญิงที่เป็นฐานแฟนคลับตัวยงของณธีร์ บางทีพวกเธอคงรู้สึกแปลกใจว่าทำไมคล้ายฝนถึงมาอยู่ที่นี่ ถ้าให้เดาความคิดของพวกเธอคงมองว่า คล้ายฝนมาที่นี่หวังจะได้ใกล้ชิดกับณธีร์เช่นกัน ยิ่งมีแต้มต่อจากคำพูดณธีร์ที่บอกว่าสนใจ...ซึ่งมันเป็นคำตอบที่ถูกต้อง
คล้ายฝน น้องจะใจแตกเพราะผู้ชายหน้าตาดีไม่ได้นะ ถ้ายังเรียนไม่จบ พี่จ๋าคนนี้ไม่อนุญาตให้น้องมีแฟน
ซึ่งเป็นความคิดที่สวนทางกับคับฟ้า รูปร่าง หน้าตาหล่อดูดี เรียนเก่งแล้วยังไง มันไม่สำคัญด้วยเหรอ ของแบบนี้มันต้องดูกันที่ฝีมือ และมันคือสิ่งที่คับฟ้าอยากจะเห็นฝีมือการเต้นลีลาศของณธีร์ มันดีขนาดถึงขั้นที่คล้ายฝนเบนเข็มจากนักร้องเกาหลีมาชอบเลยเหรอ
ดีกว่าพี่ชายคนนี้อีกงั้นเหรอ
...
คับฟ้ารับรู้ถึงอำนาจมืดที่แผ่รังสีปกคลุม...เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่เห็นต้องมองกันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ถ้าไม่ใช่เพราะน้องสาวสุดที่รักขอร้องมา คับฟ้าไม่มีทางกลับมาเหยียบที่นี่อีกเป็นครั้งที่สองในรอบ 10 ปี
การกลับมาอีกครั้ง ทำให้หวนนึกถึงบรรยากาศเก่า ๆ หลังเลิกเรียนที่ต้องซ้อมเต้นอย่างหนักเพื่อการแข่งขันชนิดที่เลือดตาแทบกระเด็น ขังตัวอยู่ในห้องซ้อมมากกว่าบ้านของตัวเอง พอกลับจากมหาวิทยาลัยก็ต้องฝึกซ้อมเดี่ยวต่อจนดึก กระทั่งเวลาเจอหน้าพร้อมครอบครัวแทบไม่มี
ตึกตัก
บรรยากาศเก่า ๆ ความรู้สึกเดิม ๆ ชวนคิดถึง ทำหัวใจคับฟ้าเต้นแรง รู้สึกตื่นเต้น ถึงเขาจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เพียงแค่สองปี แต่ล้วนแล้วเป็นความทรงจำที่ดีและมีค่า รวมถึงความทรงจำที่อยากลบเลือนที่เป็นโซ่ตรวนเหนี่ยวรั้งคับฟ้ามาจนถึงปัจจุบันด้วยเช่นกัน
คับฟ้านั่งรวมตัวอยู่ในฝูงชนแฟนคลับของณธีร์ที่เอาแต่มองด้วยสายตาไม่พอใจ ทั้งยังพยายามถ่ายภาพเขาทุกช็อตราวกับจับผิด คับฟ้าที่กลัวการถูกเป็นที่จับจ้อง กลัวการถูกเปิดเผยตัวตน ผลพวงจากเรื่องราวในอดีตทำให้รู้สึกอึดอัด เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา เมื่อไหร่จะเริ่มการคัดเลือกสมาชิกชมรมสักที
ไม่ทันไร คับฟ้าลุกเดินจากลานกิจกรรมออกมาเข้าห้องน้ำ บางทีนั่งฆ่าเวลาในห้องน้ำยังรู้สึกดีกว่าเป็นไหน ๆ รอเวลาให้พวกรุ่นพี่ประกาศเรียกรวมตัว
เฮ้อ คับฟ้าถอนหายใจลากยาว
"นิ เธอนะ ขอคุยด้วยหน่อยสิ"
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดูน่าจะเป็นหัวโจกของอีกสามสี่คนที่เดินเคียงกันพูดตามหลัง ไม่ทันที่คับฟ้าจะเข้าห้องน้ำ
"ฉันเหรอ"
"ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะใคร ที่นี่มีอยู่แค่เธอกับพวกฉัน"
ดูทำหน้าทำตาเข้า เอาเรื่องเหมือนกันแฮะพวกผู้หญิงกลุ่มนี้ ทำสายตารังเกียจแสดงออกอย่างโจ่งแจ้ง ชักสีหน้าไม่พอใจ มองแบบนี้ได้ยังไงไม่ใช่อึสักหน่อย เสียมารยาทจริง ๆ
"...แล้วมีอะไรจะคุยเหรอ"
"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ จงใจสินะ"
"จงใจเรื่องอะไร ผะ...ฉันมาที่นี่เพราะอยากเข้าชมรมลีลาศเหมือนกัน"
เกือบหลุดคำว่า ผม ไปแล้ว
"เฮอะ อย่างเธอนะเหรอจะว่าเต้นลีลาศไม่ใช่เพราะเห็นว่าพี่ณธีร์สนใจเธอเลยเสนอหน้ามาหรอกเหรอ กลับไปเดินให้ดี ๆ ก่อนเถอะจะได้ไม่สะดุดขาตัวเองล้ม แล้วค่อยมาเต้น"
นั่นคือคำพูดที่เด็กพูดกับผู้ใหญ่เรอะ คนเรามันก็พลาดกันได้รึเปล่า คนเขาไม่ได้ขึ้นรถเมล์มาเป็นสิบปีจะให้ขึ้นลงคล่องตัวได้ยังไง แล้วไม่ใช่มาพูดซ้ำเติมกันแบบนี้
"ฉันกรอกใบสมัครไปแล้ว ฉันไม่มีเวลามาสนว่าใครจะมาสนใจหรือไม่สนใจที่ฉันเข้าชมรมลีลาศเพราะฉันอยากเต้น"
ไม่ใช่เหตุผลไร้สาระอย่างพวกหล่อน
"ฉันถึงได้ถามไง ว่าคนอย่างเธอนะเหรอเต้นเป็น ไม่รู้รึไงว่าชมรมลีลาศเข้าคัดคนเข้าเฉพาะคนที่มีความสามารถและมีเวลาเท่านั้น คนที่ทำงานถ่ายแบบอย่างเธอจะเอาเวลาไหนมาเข้าร่วมกิจกรรมไม่ใช่ว่าสนใจพี่ณธีร์หรอกเหรอ"
"...สนใจสิ แต่คิดว่าคงเป็นความสนใจที่ต่างจากความคิดของพวกคุณนิดหน่อย"
"ต่าง หมายความว่ายังไง"
"แล้วเหตุผลจริง ๆ ที่พวกคุณอยากเข้าชมรมนี้คืออะไรล่ะ ความจริงแล้วฉันต้องถามในคำถามเดียวกันกับที่พวกคุณถามฉัน ที่พวกคุณมาสมัครเพราะคนที่ชื่อณธีร์อะไรนั้นใช่ไหมล่ะ"
"ใช่แล้วจะทำไม การได้เห็นหน้าหล่อ ๆ ของพี่ณธีร์คือเป้าหมายของพวกเราที่เป็นแฟนคลับ"
"เหรอ แต่ขอโทษนะ ฉันไม่ได้เป็นแฟนคลับเขา ที่ฉันเข้าชมรมนี้เพราะฉันอยากเต้นลีลาศและฉันแค่อยากเห็นฝีมือของคนคนนั้นเท่านั้นเอง เห็นได้ข่าวว่าไปฝึกที่จีนตั้ง 3 เดือนอยากรู้นักว่าได้อะไรกลับมาบ้าง"
"เฮอะ ทำเป็นพูดดี มือสมัครเล่นอย่างเธอดูออกเหรอว่าฝีมือของพี่ณธีร์อยู่ระดับไหน"
"แล้วเธอดูออกเหรอ"
"แน่นอน ในเมื่อฉันเป็นลูกสาวกรรมการตัดสินนักกีฬาลีลาศระดับประเทศก็ต้องมีความรู้และประสบการณ์อยู่แล้ว ดังนั้นในตอนที่ฉันยังใจดี ฉันอยากขอร้องเธอให้กลับไปซะ กลับไปถ่ายแบบตามเดิม"
"คงไม่ได้"
"นิ"
"ทำไมฉันต้องฟังพวกคุณ"
"หน็อย ผู้หญิงอย่างเธอนี่มัน พูดดี ๆ ไม่เข้าใจสินะ"
เธอคนนั้นไม่พอใจยกแขนขึ้นหวังจะง้างมือทำร้ายคับฟ้า เป็นจังหวะเดียวกับที่ตัวการสำคัญที่ทำให้ชีวิตของเขาต้องวุ่นวายเดินออกมาจากห้องน้ำหญิง
ใช่! ห้องน้ำหญิง แถมในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกปลดกระดุมลงมาจนถึงแผ่นอกโชว์กล้ามเนื้อซิกแพค วับ ๆ แวม ๆ อย่างจงใจตามด้วยผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่รีบวิ่งออกไปทันทีไม่ทันได้เห็นหน้า แต่เธอเองก็อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน
โฮ ร้ายนิหว่า เป็นเสือผู้หญิงตัวพ่อเลยสินะ
คล้ายฝนชอบคนแบบนี้ไปได้ยังไง สวยแต่รูปจูบไม่หอม ข้างนอกสวยหรูแต่ข้างในเน่าเฟะ คับฟ้ามองด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์พิจารณาหน้าตาของณธีร์ให้ชัด ๆ อีกครั้ง คงมีดีแค่หน้าตาล้อผู้หญิงไปวัน ๆ ต้องเตือนคล้ายฝนให้ระวังตัวไว้ดี ๆ ผู้ชายแบบนี้ชอบไปได้ยังไง คับฟ้ารู้สึกไม่ชอบใจ
หืม เมื่อกี้อะไร
เหมือนแวบหนึ่งณธีร์หันสบตากับคับฟ้าเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา ก่อนที่จะถูกกลุ่มผู้หญิงที่คิดจะตบคับฟ้าห้อมล้อมในทันทีที่เห็นณธีร์
กรี๊ดดดด
"พี่ณธีร์" ทุกคนรีบยกโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปเขา
"ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ"
"ได้สิครับ แต่...เรื่องที่เห็นเมื่อกี้ช่วยเก็บเป็นความลับได้ไหมครับ" เจ้าตัวพูดด้วยคำหวานอย่างเชี่ยวชาญในการเลือกใช้คำประกอบกับใช้หน้าตาหล่อ ๆ ต่อรองอย่างเหนือชั้น
"ได้สิคะ ถ้าเพื่อพี่ณธีร์ พวกเราทำได้ทุกอย่าง" ณธีร์ปั้นยิ้มพราวเสน่ห์ให้พวกเธออีกครั้ง เท่านี้ก็ปิดเกมได้สบาย
คับฟ้ามองดูพฤติกรรมไหลลื่นจับจ้องพิจารณาใบหน้าหล่อ ๆ ที่ไม่ต่างอะไรกับรูปปั้นเทพเจ้าตามคำเปรียบเปรยของเหล่าแฟนคลับพูดดูจะไม่เกินจริง แล้วไหนจะบุคลิกภาพ ท่าทางการยืน ลำตัวเหยียดตรง ไหล่ผึงตามสไตล์นักกีฬาเหลือแค่ดูฝีมือว่าจะสักแค่ไหน
ต้องเก็บข้อเสียทั้งหมดไปพูดกับคล้ายฝน น้องสาวสุดที่รักจะได้เลิกชอบคนคนนี้ ในฐานะเป็นตัวอย่างไม่ดีกับสังคมและเสียสุขภาพตา ฮึ ๆ ๆ
คับฟ้าหมกมุ่นอยู่กับความคิดของตนเองจนไม่ทันสังเกตว่าพวกผู้หญิงกลุ่มนั้นสลายตัวกันไปหมดแล้ว บริเวณนั้นในตอนนี้เหลือแค่คับฟ้ากับณธีร์
"..."
ณธีร์ก้าวเท้าเข้ามาใกล้ ๆ สองสามก้าวยืนเผชิญหน้าพร้อมฉีกยิ้มกระชากใจส่งให้คับฟ้า หวังจะล่อให้ติดกับดักพราวเสน่ห์
"จ้องอะไรขนาดนั้น อยากถ่ายรูปด้วยงั้นเหรอ" น้ำเสียงยียวนกวนประสาทเรียกสติที่กำลังเหม่อของคับฟ้ากลับมา
พอยืนใกล้ ๆ คับฟ้าถึงรู้ว่าผู้ชายคนนี้สูงมากสัก 185 ไม่สิประมาณ 190 ทั้ง ๆ ที่คับฟ้าคิดว่าตัวเองสูงแล้ว ตั้ง 178 ยังมีคนที่สูงกว่าอีกงั้นเหรอ ตอนเด็ก ๆ กินเสาเข็มแทนนมรึยังไงนะ
"ไม่มีทางครับ!" คับฟ้าตอบเพียงคำสั้น ๆ ก่อนจะปลีกตัวออก
คับฟ้าอย่าลืมถ่ายภาพทุกช็อตของพี่ณธีร์ส่งให้คล้ายฝนดูด้วยนะ ช่วงก้าวขาหันหลังเดิน ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของคล้ายฝนดังสะท้อนขึ้นมาในหัวสมองซะก่อน คับฟ้าคงเดินหนีไปแล้ว
รู้สึกไม่ถูกชะตาอย่างแรง
หมับ!
มือขาวผ่องจนเห็นเส้นเลือดยกขึ้นจับแขนเสื้อเชิ้ตคนตัวใหญ่
"ทำเป็นปากแข็ง ถ้าอยากถ่ายรูปก็บอกมาตรง ๆ เถอะ" ณธีร์ฉีกยิ้มนึกในใจ สุดท้ายก็พ่ายแพ้ต่อรูปลักษณ์และเสน่ห์ของเขา ใครบ้างที่ไม่อยากถ่ายรูปกับเขา คนที่ปล่อยให้โอกาสดี ๆ แบบนี้หลุดลอยไป ถ้าไม่เรียกว่าซื่อบื้อก็คงเป็นพวกฉลาดน้อย
"อืม..."
คับฟ้าหยิบมือถือขึ้นจ่อหน้าณธีร์ "อะไร" ก่อนจะกดถ่ายภาพรัว ๆ แบบขอไปที
"ขอบคุณ"
และเดินจากไปทันที ในตอนท้านคับฟ้าไม่ลืมพูดแสดงความขอบคุณกับเจ้าของภาพ ทว่าวงแขนใหญ่ของคนตัวสูงดึงตัวคับฟ้าเข้าโอบกอดตามด้วยใช้ริมฝีปากแตะที่แก้มนิ่ม ๆ ของเขาเบา ๆ รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นรดแก้ม ดวงกลมโตสีน้ำตาลเบิกตากว้างหันมองคนที่กำลังฉีกยิ้มให้กล้องโทรศัพท์มือถือของคนตัวสูงที่ถูกยกถ่ายภาพตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ส่วนตัวเองได้แต่ยืนนิ่งไม่ทันตั้งตัว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก
แชะ แชะ
"ทำอะไรนะ"
พอได้สติคับฟ้ายกมือออกแรงผลักอกแกร่งให้ห่างจากตัวพร้อมกับจับแก้มที่ถูกริมฝีปากกระจับสวยช่วงชิงไปก่อนหน้านี้ เช็ดมันจนแดง
"ถ่ายรูปไง...แก้ม...เธอนี่นุ่มนิ่มดีนะ หอมน่ากินอีกต่างหาก" สายตาเจ้าเล่ห์สีดำสนิทจ้องมองแก้มขาวตามด้วยแลบลิ้นเลียริมฝีปากอยากลิ้มรสมันอีก
"ใครเขาอยากถ่ายกับนาย คนลามก! รู้ไว้ด้วยใช่ว่าผู้หญิงทุกคนอยากถูกนายจับกิน อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยไอคนหล่อ"
นี่คับฟ้าจะด่าหรือชมณธีร์กันแน่
"ฮึ แล้วปากไหนละพูดว่า อืม แถมยังมาจับแขนเสื้อฉันอีก"
"ก็ใช่ แต่ผมไม่ได้อยากจะถ่ายคู่แบบนั้นสักหน่อย"
"..."
ณธีร์ดูไม่จะสนใจเฉยเมยกับเสียงโวยวาย ก้มดูรูปในมือถือฉีกยิ้มออกมาอย่างภูมิใจในฝีมือถ่ายภาพของตนเอง ยื่นมือไปตรงหน้าคับฟ้าเหมือนเป็นการขออะไรสักอย่างจากเขา
"อะไร…"
"ขอโทรศัพท์จะได้ส่งรูปให้"
"เฮอะ ผะ..เอ๊ย ฉันไม่หลงกลมุกเก่า ๆ พวกนั้นหรอกนะ มันใช้ไม่ได้ผลหรอก ใครจะอยากได้เบอร์ของนาย"
"เบอร์? อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยคล้ายฝน ถึงเธอจะเป็นถึงดาวมหาวิทยาลัยที่ใคร ๆ หมายปองและดูน่าสนใจมากแต่ฉันไม่คิดอยากได้เบอร์เธอสักนิด ฉันแค่อยากจะส่งรูปให้เท่านั้น"
หน็อย
"ไม่จำเป็น เพราะฉันไม่ต้องการ ถ้าคุณไม่พอใจก็ลบไปสิ"
"เหรอ อุตส่าห์คิดว่า ถ้าเราคุยกันดีกว่านี้สักหน่อยจะให้คะแนนพิเศษจิตพิศวาสตอนคัดเลือกเข้าชมรมเป็นกรณีพิเศษ อีกอย่างที่เธอเลือกเข้าชมรมเพราะอยากเจอฉันไม่ใช่เหรอ" ทำไมทุกคนถึงต้องคิดแบบนั้น ทั้งที่ไม่ใช่
"เฮอะ ฉันไม่ต้องการ เอาคะแนนพิศวาสนั้นไปให้คนอื่นเถอะ ถึงฉันไม่มีคะแนนโรคจิตพวกนั้น ความสามารถของฉันมันสามารถพาตัวฉันเข้าชมรมนี้ได้สบายและช่วยปรับความเข้าใจใหม่ด้วยนะ การที่ฉันเข้าชมรมนี้ไม่ใช่เพราะคุณ"
"งั้นเมื่อกี้ที่เธอทะเลาะกับผู้หญิงกลุ่มนั้น แล้วที่ฉันได้ยินว่าเธอสนใจฉัน คงเป็นเสียงลูกหมาลูกแมว"
นั่นปากแน่เหรอ...นึกว่าพริกแคโรไลนา รีพเปอร์ ถ้าจะเผ็ดได้ขนาดนี้ นอกจากจะกินเสาเข็มยังกินพริกไปด้วยสินะ
"ฉันสนใจฝีมือของคุณต่างหาก อยากจะดูว่ามันจะสักแค่ไหน"
"เธอกำลังดูถูกฝีมือฉันอยู่สินะ กล้าพูดแบบนั้นแล้วตัวเธอล่ะเก่งขนาดไหน อย่าดีแต่ปากนะสาวน้อย"
"..."
จะลองดูไหมล่ะ ผมจะเต้นส่ายเอวกระแทกให้หน้าหงายเลยคอยดูสิ คับฟ้าคิดในใจแต่ดวงตาซุกซนกลับกำลังท้าทาย
"ฮึ…ตอนคัดเลือกเข้าชมรมก็สู้ ๆ นะ ฉันจะรอดูและหัดเคารพรุ่นพี่มากกว่านี้หน่อย ถึงยังไงฉันก็อายุมากกว่าเธอ 3 ปี"
มือหนายกขึ้นขยี้ผมคับฟ้าแรง ๆ อย่างมันเขี้ยวก่อนจะพบความผิดปกติ รู้ทันทีว่านี่เป็นวิกผม
"..."
"อย่ามาจับ" คับฟ้าไม่พูดเปล่าปัดมือณธีร์ออกก่อนเพราะกลัวว่าความจะแตก เดินปลีกตัวจากบริเวณนั้นไปนั่งในที่ที่ตนจากมาก เมื่อใกล้ถึงเวลาคัดเลือก
คนที่คุณควรเคารพคือคุณต่างหาก ณธีร์
...
CREATORS' THOUGHTS 
Amdream
Amdream ฝากเป็นกำลังใจให้แอมดรัมกันเยอะ ๆ นะคะ
Gifts
-- Gift
received Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone