บทที่ 152-1 ไร้ที่พึ่งพึง
เลือดสายหนึ่งพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า กลุ่มคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็ร้องขึ้นอย่างตระหนก พากันกรูเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง เหล่าองครักษ์ของฉินอ๋องยืนอยู่ข้างกายเพื่อเผชิญหน้ากับฉินจือเย่ที่ไร้การตอบโต้ ทว่าในเวลานี้ ไฉนเลยผู้คนจะสนใจตัวละครตัวเล็กๆ ในเมื่อเห็นฉินอ๋องล้มลงไปที่พื้น ในลำคอมีเลือดสดๆ จำนวนมากพุ่งออกมาราวกับน้ำพุ ฉินจือเย่กุมกริชในมือเอาไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดเลือดอันสดใหม่ ท่าทีราวกับบ้าคลั่งก็ไม่ปาน หัวเราะเสียงก้องแล้วตะคอก “ไปตายเสีย! เจ้าไปตายเสียเถิด!”
เสนาบดีกรมกลาโหมหลิวจ่างยงตะคอกด้วยเสียงโกรธเกรี้ยว “ทหาร! จับเจ้ากบฏคนชั่วผู้นี้เสีย!”
เหล่าทหารหาญจำนวนมากพุ่งเข้ามาด้านใน ล้อมฉินจือเย่และเหล่าผู้ติดตามของเขาเอาไว้ ฉินอ๋องมีเลือดกระเซ็นไปทั่วทั้งร่าง ร่างกายที่ทอดยาวลงในอ้อมแขนของใต้เท้าหวงกระตุกไม่หยุด ขุนนางผู้เฒ่าร้องเรียกนามกษัตริย์ของฉินอ๋องด้วยน้ำตาอาบใบหน้า เลือดยังคงพุ่งออกมาจากลำคอของฉินอ๋อง สายตาพร่ามัว ทว่าก็ยังคงยื่นมือออกมาอย่างยากลำบาก แล้วชี้ไปที่ฉินจือเหยียนที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง