Chapter 26: บทที่ 026 คว่ำฝ่ามือเป็นห่าฝน

บทที่ 26 คว่ำฝ่ามือเป็นห่าฝน

เวลามีไม่มากนัก ชิงเซี่ยมองไปยังบัณฑิตที่นอนแหมะอยู่บนพื้นราวกับดินโคลน ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยกับเขาว่า “เจ้ายังไม่รีบไปอีก ประเดี๋ยวก็จะมีคนตามมาแล้ว”

เดิมทีบัณฑิตเองไม่ทราบว่าคนเหล่านั้นได้ถูกชิงเซี่ยฆ่าตายไปแล้ว เมื่อได้ฟังเช่นนั้นก็นึกขึ้นมาได้ รีบลุกขึ้นมาวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ชิงเซี่ยถูกเขาทำให้ตกใจ นางยืนตะลึงอยู่กับที่ ใครจะรู้ว่าบัณฑิตหลินคนนั้นวิ่งไปสองก้าวก็วิ่งกลับมาฉุดชิงเซี่ยให้ลุกขึ้นพลางเอ่ยกับชิงเซี่ยอย่างร้อนใจว่า “วิ่งเร็วเข้า! โง่จริงๆ เลย!”

ชิงเซี่ยตะลึงตาค้าง บัณฑิตผู้นี้กล้าด่านางว่าโง่อย่างนั้นหรือ? นี่มันช่างเหลือเชื่อจริงเชียว พวกนางวิ่งไปอย่างบ้าคลั่งในที่สุดก็ถึงประตูซีหวา แต่ทว่าเมื่อมองไปทางกำแพงเมืองนั้นแล้ว ก็จะเห็นประตูวังเล็กๆ ซึ่งมีทหารยามสองร้อยกว่านายล้อมอยู่ นอกเสียจากกลายเป็นยุงแล้ว ก็ไม่มีทางออกไปจากวังนี้ได้ง่ายๆ

เห็นการจัดรูปแบบทหารตรงนี้แล้ว ชิงเซี่ยก็รู้ว่าหากกลับไปหากำแพงวังส่วนอื่นเพื่อข้ามไปก็ไม่มีหวัง ต้องมีพวกที่แอบซุ่มอยู่เป็นแน่ ซึ่งเข้มงวดกว่าจุดนี้อย่างมาก