Chapter 92: ภาคต่อตอนที่ 37 เพื่อนหญิงคนแรก
จวนแม่ทัพไร้พ่าย ยามซื่อ
"หลินเอ๋อร์คารวะ ท่านพ่อทั้งสอง คารวะท่านแม่ทั้งสองเจ้าค่ะ"ชิงหลินยอบกายให้ ชิงหยวน หยางเหม่ยหลิน บิดามารดาของตนและมู่หลิ่งฟู่ หยาฮุ่ยจื่อบิดามารดาของสามี
"กลับมาก็ดีแล้ว รู้หรือไม่พวกเราเป็นห่วงเจ้ายิ่งนัก? ถามอาเหวิน อาเหวินก็เอาแต่ปิดปากเงียบ"มู่ฮูหยินที่ไวกว่าใคร รีบเข้ามาประคองลูกสะใภ้คนโปรดพร้อมทั้งกล่าวด้วยความน้อยใจ
"นั่นสิ เจ้าไปที่ใดมากันแน่? เหตุใดจึงทำตัวเหลวไหลเช่นนี้?ชิงฮูหยินมารดา เดินเข้ามากุมมือข้างหนึ่งของบุตรสาว ส่งเสียงตำหนิไม่จริงจังนัก
"คือว่าเรื่องนั้น..."คนถูกถามอึกอึกเหลือบมองขอความช่วยเหลือจากสามี แต่เขากลับเมินเสียอย่างนั้น ทำเอามุมปากสวยกระตุก
มู่หลิ่งฟู่และชิงหยวน หันมาสบตากันแล้วยิ้มกับภาพครอบครัวสุขสันต์ของสองตระกูล ก่อนที่ดวงตาคมของมู่หลิ่งฟู่จะปรายตามองบุตรชายคนโตที่ยืนสองมือไพล่หลัง ยิ้มกริ่มส่งสายตาเชื่อมหวานให้ภรรยา ซึ่งก็คือลูกสะใภ้คนโปรดของตนแล้วถอนใจโล่งอก
"หลินเอ๋อร์มีเรื่องต้องสะสางต่ออีกเล็กน้อย ข้าจึงกลับมาก่อนขอรับ"ในที่สุดมู่หลิ่งเหวินก็เป็นฝ่ายตอบคำถามเสียเอง เมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจที่จะตอบของภรรยา
"แล้วเหตุใดไม่ให้กองกำลังหลิ่งหลินอยู่คุ้มกันนาง?"มู่ฮูหยินที่พาลูกสะใภ้มานั่งข้างตนเอ่ยถามบุตรชายด้วยความสงสัยใคร่รู้
"เอ่อ...เรื่องนั้นเป็นเพราะความเอาแต่ใจของหลินเอ๋อร์เองเจ้าค่ะ ขออภัยเจ้าค่ะที่ทำให้ท่านพ่อทั้งสอง ท่านแม่ทั้งสองเป็นห่วง"ชิงหลินลงไปคุกเข่าก้มศีรษะต่ำสำนึกผิด
"รู้ก็ดีแล้ว สุดท้ายแล้ว เจ้าไปที่ใดมารึ?"ชิงหยวนยังไม่ยอมรามือเอ่ยถามบุตรีเสียงเข้ม อย่างไรวันนี้ตนก็ต้องรู้ให้ได้ ว่านางไปอยู่ที่ใดมานานนับเดือน บุตรีตนไม่ใช่เด็กสาวเหลวไหลที่จะทำอะไรโดยไร้การไตร่ตรองเช่นนี้
"ท่านพ่อตา ความจริงแล้วเป็นเพราะข้าเกรงว่าการเดินทางโดยรถม้าจะกระทบกระเทือนถึงทายาทที่อยู่ในครรภ์ ข้าจึงให้นางพักจนแน่ใจก่อนว่านางและทายาทแข็งแรงพอจะออกเดินทางได้ ส่วนตัวข้าจำต้องมาก่อนด้วยราชโองการขอรับ"
"ไอหยา!....เจ้าว่าอันใดนะ!!"สี่เสียงประสานกันราวกับนัดหมาย
"เป็นความจริงรึหลินเอ๋อร์?!/เป็นความจริงรึลูกสะใภ้?!"ชิงฮูหยินมู่ฮูหยิน หันมาถามเด็กสาวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นตกใจระคนยินดี
"เป็นความจริงเจ้าค่ะ"พยักหน้ายิ้มตอบพลางก้มหน้างุดด้วยความอาย ในใจเปี่ยมสุขและคิดว่าตนเองโชคดีเหลือเกินที่ได้มาอยู่ท่ามกลางคนเหล่านี้
"อา...พ่อบ้านเจา!"มู่หลิ่งฟู่เรียกพ่อบ้านใหญ่น้ำเสียงที่เจือความตื่นเต้น แต่ใบหน้ายังคงรักษาความนิ่งเอาไว้ได้
"ขอรับนายท่าน"พ่อบ้านเจารีบเข้ามารับคำสั่ง
"ตามหมอมาเร็ว!"มู่หลิ่งฟู่ออกคำสั่ง
"ทราบแล้วขอรับ บ่าวจะรีบไปเดี๋ยวนี้"พ่อบ้านเจารับคำสั่งแข็งขัน ใบหน้าประดับรอยยิ้มยินดี ช่างเป็นข่าวดียิ่งนัก อีกไม่ช้าจวนแห่งนี้จะมีคุณชายน้อยแล้ว!!
ฝ่ายเสี่ยวอี้ เสี่ยวสุ่ยถึงกับน้ำตาคลอด้วยความปลาบปลื้มยินดี เมื่อเห็นคุณหนูเป็นที่รักยิ่งของทุกคน
"ลูกสะใภ้ ยามนี้อาการเจ้าเป็นเช่นไร? วิงเวียน คลื่นเหียน ผะอืดผะอมอยากจะอาเจียนบ้างหรือไม่?"มู่ฮูหยินกุมมือเรียวขาวเอ่ยถามอาการที่มักเกิดกับหญิงตั้งครรภ์ ใบหน้างามแสดงออกถึงความยินดีปรีดาเป็นที่สุด
"เดือนแรกมีบ้างเล็กน้อย แต่ยามนี้ไม่แล้วเจ้าค่ะ"ยิ้มตอบเอียงอายแล้วว่า "เป็นพี่เหวินที่มีอาการเหล่านั้นแทน"ได้โอกาสเย้าสามี
"หือ?.."สี่เสียงประสานกันอย่างมิอยากเชื่อหูว่าสิ่งที่ได้ยินเป็นความจริง สายตามากประสบการณ์ทั้งสี่คู่จึงพร้อมใจกันหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งหลังตรงยิ้มมุมปากอยู่ข้างชิงหยวนอย่างพร้อมเพรียง
"อาเหวิน?นี่เจ้าแพ้ท้องแทนภรรยารึ?"มู่ฮูหยินถามบุตรชาย ดวงตาคู่งามไหวระริกสนุกสนาน เล่นเอาคนถูกถามถึงกับใบหน้าขึ้นสี เบือนหน้าหลบสายตาห้าคู่ที่จ้องมาอย่างขบขันล้อเลียน คาดโทษร่างเล็กบอบบางเอาไว้ในใจ
มู่หลิ่งฟู่ที่อุตส่าห์นั่งนิ่งมาได้ตั้งนาน พอได้ฟังเรื่องนี้ก็ถึงกับกลั้นไว้ไม่อยู่ หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น ทำให้ชิงหยวนและฮูหยินทั้งสองยกมือปิดปากหัวเราะตามไปด้วย จนบรรยากาศในห้องอาหารเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ผิดกับมู่หลิ่งเหวินที่ได้แต่กัดฟันกรอดหน้าดำหน้าแดงด้วยความอับอาย ดวงตาคมทรงเสน่ห์เขม้นมองร่างเล็กบอบบางที่นั่งยิ้มล้อเลียนตนยังไม่พอ ยังกล้ายักคิ้วหลิ่วตาท้าทายตนอีก อย่างมันเขี้ยวอยากจับมาฟาดก้นสักทีสองที
"แล้วอาการของอาเหวินเป็นเช่นใด? เล่ามาเร็วเข้า"มู่ฮูหยินยังตั้งหน้าตั้งตาถามต่อด้วยความอยากรู้
"ท่านแม่..."แม่ทัพหนุ่มเอ่ยทักท้วง
"อะไรเล่า? ก็แม่อยากรู้นี่นา เจ้าเองก็อยากรู้ใช่หรือไม่?เหม่ยหลิน?"ฮูหยินมู่ค้อนให้พองาม หันไปถามชิงฮูหยิน สหายรักที่นั่งอีกข้างของเด็กสาวก็เห็นส่งยิ้มให้เป็นคำตอบจึงหันกลับมา
"เรื่องอาการคงต้องให้พี่เหวินเป็นผู้เล่าจึงจะละเอียดถี่ถ้วน ครบทุกกระบวนความเจ้าค่ะ"เสียงกังวานใสของร่างเล็กบอบบาง ทำเอามุมปากแม่ทัพหนุ่มกระตุกชักรู้สึกเสียใจที่กลั่นแกล้งนางเมื่อยามก่อนขึ้นมา
ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งชั่วครึ่งยามก่อน
หลังพายุแห่งความเสน่หาสิ้นสุดลง ชิงหลินอ่อนเพลียต้องการจะพักผ่อนต่อ แต่กลับถูกสามีก่อกวนไม่ยอมให้นางได้หลับสมใจ
"อือ...อย่ากวนได้ไหมเจ้าคะ?"ร่างเล็กที่นอนตะแคงข้างเข้ากำแพงแนบใบหน้าข้างหนึ่งกับหมอนนุ่มนิ่มหลับตาพริ้มและเปลือยเปล่ามีผ้าห่มคลุมปิดถึงคอ ส่งเสียงอู้อี้ประท้วง เมื่อมือหนาเริ่มซุกซนอีกครั้ง ลูบไล้หน้าท้องที่ยังคงแบนราบอยู่เพราะอายุครรภ์ยังน้อย ร่างแกร่งอุ่นร้อนเปลือยเปล่าเช่นเดียวกันขยับเข้ามาประกบแนบชิด แทรกท่อนขาแข็งแรงเข้ามาอยู่ระหว่างขาเรียวที่หนีบไว้ไม่ใส่ใจอาการขัดขืนของนาง
"วาจาเจ้าทำร้ายจิตใจพี่นัก พี่อดกลั้นมากว่าสามสิบวัน ใยจึงไม่เห็นใจพี่บ้างเล่า?"ตัดพ้อด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ซุกใบหน้ากับลำคอระหงหอมกรุ่น ริมฝีปากร้อนไล่จุมพิตขบเม้มแสดงความเป็นเจ้าของไปทั่ว มือหนาที่โอบกอดเอวคอดกิ่วโดยมีมือเรียวนุ่มนิ่มจับไว้ไม่ให้ขยับ ออกแรงเพียงนิดร่างเล็กบอบบางก็เข้ามาแนบชิดร่างแกร่งของตนยิ่งกว่าเดิมจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน
"อื้อ..บอกแล้วไงว่าข้าจะนอน"ชิงหลินหลับตาไล่ปัดมือเขาออกอย่างรำคาญเจือความวาบหวาม ยามนี้นางหายง่วงแล้วแต่ยังต้องแสร้งว่าง่วงต่อไปเพราะไม่อยากถูกจับกินอีก
"อีกครั้ง แล้วพี่จะปล่อยให้เจ้านอน"ต่อรองเสียงกระเส่าหวานริมฝีปากร้อนยังคงพรมจูบซอกคอระหงไม่หยุด สุดท้ายนางก็พ่ายแพ้ให้กับลูกอ้อนของสามีและถูกเขากินอีกครั้งจนได้!
พอจบยกสองคิดว่าจะได้นอนจริงๆเสียทีมีอันต้องตื่นขึ้น เมื่อเสี่ยวอี้ส่งเสียงเข้ามาว่า ท่านพ่อทั้งสองและทั้งแม่ทั้งสองกำลังรออยู่ที่ห้องอาหารทำให้นางไม่ได้นอนอย่างที่คาดหวังไว้ นางจึงคาดโทษสามีไว้ในใจ
กลับมาที่ปัจจุบัน
"สมน้ำหน้า"พูดแบบไม่ออกเสียง ดวงตากลมโตมีประกายเยาะเย้ยพอใจที่เอาคืนสามีได้
"เจ้า...ฝากไว้ก่อนเถิด"แม่ทัพหนุ่มแค่นเสียงรอดไรฟันกลับไป ดวงตาคมทรงเสน่ห์วาววับ ต่อมาก็ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์จนนางเสียววาบไปทั้งตัว
"ว่าอย่างไรอาเหวิน?"มู่หลิ่งฟู่เร่งเร้าเมื่อเห็นบุตรชายยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมเอ่ยปากเล่าเสียที
"เอ่อ...ท่านแม่ทัพ...คุณชายชิงมาขอพบขอรับ"จิ๋นอี้เดินเข้ามารายงาน
"ให้เข้ามา"แม่ทัพหนุ่มยกยิ้มนึกขอบคุณพี่ภรรยาที่มาได้ถูกจังหวะดีเหลือเกิน ยักคิ้วหลิ่วตาให้ภรรยาจึงถูกนางค้อนใส่แรงหนหนึ่ง
"คารวะท่านลุงมู่ ท่านป้ามู่ คารวะท่านพ่อบุญธรรม ท่านแม่บุญธรรม"เฟิ่งอิงเข้ามาถึงก็รีบทำความเคารพอาวุโสทันที
"ตามสบายเถิด"มู่หลิ่งฟู่ผายมืออนุญาตเฟิ่งอิงค้อมศีรษะขอบคุณแล้วหันไปทักทายแม่ทัพหนุ่ม "ท่านแม่ทัพ"
"ผิดแล้ว พี่ภรรยา"
"อา...น้องเขย"
"หลินเอ๋อร์คารวะพี่ใหญ่"ชิงหลินอดขำไม่ได้กับการโต้ตอบกันระหว่างพี่ชายกับสามี ลุกขึ้นยอบกายคารวะเฟิ่งอิงพี่ชาย
"น้องเล็ก เจ้าไปอยู่ที่ใดมา? พี่ใหญ่ตามหาเจ้าไปเสียทั่ว"เฟิ่งอิงเดินมาหยุดเบื้องหน้าร่างเล็กถามเสียงเป็นห่วงเจือตัดพ้อ
"ขออภัยเจ้าค่ะที่ทำให้พี่ใหญ่เป็นห่วง"
"รู้ก็ดีแล้ว อย่าทำเช่นนี้อีกเข้าใจรึไม่?"ยามกล่าวมุมปากหนายกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมเรียวดุทอประกายอ่อนโยน ชิงหลินพยักหน้าเข้าใจ
"มาๆ อาเฟิ่งนั่งลงก่อนเถิด"ชิงฮูหยินกวักเรียกบุตรชายบุญธรรม
"ขอรับท่านแม่บุญธรรม"เฟิ่งอิงหย่อนกายสูงใหญ่ข้างแม่ทัพหนุ่ม
"หลินเอ๋อร์ตั้งครรภ์ทายาทของอาเหวินแล้วรู้รึไม่?"ชิงฮูหยินกล่าวกับบุตรชายบุญธรรม
คิ้วเข้มหนาเลิกขึ้นอย่างคาดไม่ถึง เบนสายตามาทางน้องสาวบุญธรรมเห็นนางยิ้มเอียงอายจึงว่า "ยินดีกับท่านด้วยน้องเขย"ประสานมือแสดงความยินดีอย่างจริงใจ แม้คิดว่าทำใจได้แล้ว แต่พอมาได้ยินเช่นนี้ก็อดที่จะเสียวแปลบที่อกซ้ายไม่ได้
"ขอบคุณพี่ภรรยา"แม่ทัพหนุ่มที่ย้ายเก้าอี้ไปนั่งข้างภรรยาตอบ มือข้างหนึ่งโอบไหล่เล็กรั้งมาพิงไหล่ตน แล้วสะดุ้งเจ็บจี๊ดเพราะถูกนางหยิกเข้าที่เอว
"นายท่าน หมอมาถึงแล้วขอรับ"พ่อบ้านจางเดินเข้ามารายงานหลังผ่านไปครึ่งชั่วยาม
"ดีๆ รีบเชิญเข้ามาเร็วเข้า"มู่หลิ่งฟู่โบกมือจนชายอาภรณ์สะบัดดังพรึ่บ!
เพียงครู่เดียวหมอที่มีชื่อเสียงที่สุดในฉางอาน นาม ไป๋ฮุ่ยเหอพร้อมเด็กหนุ่มผู้ช่วยสะพายล่วมยาก็ก้าวเข้ามาเร็วในห้อง "ฮุ่ยเหอ คารวะทุกท่าน"ชายสูงวัยไว้เครายาว สวมใส่อาภรณ์สีขาวคลุมทับด้วยเสื้อคลุมสีเทาดำ ผมขาวแซมดำรวบตึงเก็บเรียบร้อย ประสานมือคารวะอย่างนอบน้อม
"ท่านหมอไป๋ไม่ต้องมากมารยาทไป ช่วยตรวจชีพจรลูกสะใภ้ข้าดูหน่อยเถิด ว่าเป็นเช่นไรบ้าง?"มู่หลิ่งฟู่ตัดบทเมื่อเห็นหมอชรามีท่าทีหวาดเกรง
ไป๋ฮุ่ยเหอรีบเข้ามาตรวจจับชีพจรให้นางทันที เพียงไม่นานก็ชักมือกลับพลางกล่าว"ขอแสดงความยินดีด้วย ฮูหยินน้อยตั้งครรภ์ได้เกือบสองเดือนแล้ว และดูเหมือนว่าจะเป็นฝาแฝดขอรับ"
"ลูกแฝดรึ? ท่านตรวจดีแล้ว?"ชิงหยวนอุทานออกมาเสียงดังถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
"ข้าขอเอาชื่อเสียงที่สะสมมาเป็นประกันขอรับ ฮูหยินน้อยตั้งครรภ์แฝดไม่ผิดแน่ และยังแข็งแรงมากเสียด้วย"ไป๋ฮุ่ยเหอกล่าวตอบอย่างมั่นใจ
"ได้ฟังเช่นนั้น ข้าก็ค่อยเบาใจหน่อย ลูกสะใภ้นับจากนี้เจ้าต้องระมัดระวังให้มากรู้รึไม่?"มู่ฮูหยินกล่าวกับหมอชราเสร็จ ก็หันมากำชับลูกสะใภ้คนโปรด
"หลินเอ๋อร์ทราบแล้วเจ้าค่ะ"ชิงหลินรับคำด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
ขณะที่กำลังสนทนากันอย่างออกรส ซึ่งหัวข้อหลักคือ การดูแลหญิงตั้งครรภ์อยู่นั้น จิ๋นอี้ก็เดินเข้ามากระซิบบางอย่างแก่แม่ทัพหนุ่ม
"มีอันใดรึอาเหวิน?"มู่หลิ่งฟู่เอ่ยถามบุตรชาย
"คุณหนูตู้เหมยฮวา บุตรีของท่านอัครเสนาบดีตู้ฮุ่ยเปียว มาขอพบหลินเอ๋อร์ขอรับ"
คิ้วเรียวของชิงหลินเลิกขึ้นด้วยความสงสัย นิ่วหน้าครุ่นคิด ตู้เหมยฮวาเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน? จำได้แล้วเด็กสาวคนนั้นเองที่เจอกันในงานชมบุปผาจวนเสนาบดีหานหนิงเฉิง แล้วนางมาทำไม?
"คงมีเรื่องสนทนากับเจ้ากระมัง? เจ้าก็ไปพบนางเสียหน่อยเถิด"มู่ฮูหยินเห็นสีหน้าครุ่นคิดของลูกสะใภ้จึงกล่าวให้นางยิ่งเพิ่มความสงสัยใคร่รู้มากขึ้นไปอีก
"ทราบแล้วเจ้าค่ะ เช่นนั้นพ่อบ้านจางช่วยเชิญนางไปที่ศาลาริมสระบัวทีเถิด แล้วข้าจะรีบตามไป"ประโยคหลังหันไปสั่งพ่อบ้านจาง เมื่อเห็นหมอชราและผู้ช่วยออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว
เฟิ่งอิงที่นั่งฟังอยู่ตลอดหลุบตามองถ้วยชาเบื้องหน้า เหตุที่คุณหนูสูงศักดิ์ผู้นั้นทราบเรื่องล้วนเป็นเพราะตนที่ให้คนไปแจ้งข่าวตามที่ได้รับปากนางไว้ แต่ไม่คิดว่านางจะเร่งรีบมาถึงเพียงนี้
ซึ่งมิอาจรอดพ้นสายตามากประสบการณ์ของชิงหยวน ด้วยทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างบุตรชายกับคุณหนูผู้นั้นอยู่บ้าง แต่ยังไม่แน่ใจต้องรอดูไปก่อน แล้วค่อยคิดอ่านต่อไป
"เช่นนั้นหลินเอ๋อร์ขอไปต้อนรับแขกก่อนนะเจ้าคะ"เสี่ยวอี้ เสี่ยวสุ่ย รีบเข้ามาประคองฮูหยินน้อยอย่างรู้งาน
"เช่นนั้นก็ไปพร้อมกันทั้งสามคนนี่แหละ"มู่ฮูหยินลุกขึ้นชิงฮูหยินเห้นก็ลุกตาม แต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกไปจากห้อง ก็มีทหารนายหนึ่งวิ่งเข้ามากระซิบบอกกับจิ๋นซาน จิ๋นซื่อที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูห้อง แล้วเป็นจิ๋นซานที่เดินเข้ามาในห้อง
"มีเรื่องอะไร?"แม่ทัพหนุ่มถาม
"ทหารเฝ้ายามด้านหน้าจวนรายงานว่า มีชาวบ้านกว่าร้อยมาคุกเข่าอยู่หน้าจวนขอพบธิดาสวรรค์ขอรับ ไล่อย่างไรก็ไม่ไป"
"แล้วคนเหล่านั้นทราบได้อย่างไร? ว่านางกลับมาแล้ว"แม่ทัพหนุ่มเลิกคิ้วถาม
"เอ่อ..เรื่องนั้น..."จิ๋นซานเหลือบมองฮูหยินน้อย
"อย่าบอกนะว่าสี่สหายน้อยหนีออกไปเที่ยวนอกจวน?"ชิงหลินเป็นฝ่ายกล่าวออกมา
"เป็นเช่นที่ฮูหยินน้อยกล่าวขอรับ"
"เจ้าสี่แสบ ชักจะเอาใหญ่แล้ว กลับมาจะให้อดนมแพะเสียให้เข็ด"บ่นไปอย่างนั้น ความจริงกังวลใจจะตาย กลัวพวกมันจะเป็นอันตราย "แล้วตอนนี้สี่สหายน้อยอยู่ที่ใด?"ถามต่อสีหน้ากังวลชัดเจน
"อยู่กับคุณหนูตู้ ที่ศาลาริมสระบัวขอรับ"จิ๋นซานตอบเสียงเรียบเช่นเดิม
"คราวนี้ หลินเอ๋อร์คงต้องขอความกรุณาจากท่านแม่ทั้งสองแล้วเจ้าค่ะ"
"ให้ช่วยรับรองคุณหนูตู้ใช่รึไม่?"ชิงฮูหยินเอ่ยขึ้น
"เจ้าค่ะ หลินเอ๋อร์ขอไปพบคนเหล่านั้นดู เผื่อมีเรื่องอะไรที่พอช่วยได้บ้าง"
"พี่จะไปกับเจ้า"แม่ทัพหนุ่มไม่ห้ามนางทั้งที่ความเป็นจริงไม่ปรารถนาให้นางออกไปแม้แต่น้อย ด้วยเกรงว่าอาจมีผู้ไม่หวังดีแอบแฝงปะปนหวังทำร้ายนาง ที่สำคัญนางไม่ใช่สตรีหัวอ่อนอย่างที่แสดงออก เมื่อใดที่คิดว่าจะทำแล้วผู้ใดก็ไม่สามารถคัดค้านหรือขัดขวางนางได้
"พี่ใหญ่จะไปกับเจ้าด้วย"เฟิ่งอิงลุกขึ้นมาสมทบ เมินสายตาไม่ใคร่พอใจของแม่ทัพหนุ่ม ชิงหลินลอบส่ายหน้าระอากับความไม่ยอมกันของผู้ใหญ่ที่ทำตัวเหมือนเด็กๆทะเลาะกัน "ใครอยากไปก็ตามมาเลยเจ้าค่ะ"พูดจบก็หมุนตัวเดินออกไปไม่ยอมให้เสี่ยวอี้ เสี่ยวสุ่ยประคอง
แม่ทัพหนุ่มเห็นดังนั้นจึงรีบสาวเท้าตามไป มีเฟิ่งอิง สี่องครักษ์และกองกำลังหลิ่งหลินทั้งสิบปิดท้าย จนกลายเป็นกลุ่มย่อยภายใต้การนำของฮูหยินน้อยแห่งจวนแม่ทัพไร้พ่าย
ระหว่างทางที่เดินไปหน้าจวน ก็พบเจ้าตัวที่นำปัญหามาให้ทั้งสี่ตัว ยืนเรียงแถวหน้ากระดานขวางทางอยู่ ในลักษณะก้มหน้าหางลู่ที่พวกมันจะทำทุกครั้งเวลาที่กระทำผิด
"หลินหลิน...เราผิดไปแล้ว ยกโทษให้เราเถิดนะ"ฟานฟานน้อยร้องขออภัยแทนทุกตัว เมื่อเห็นใบหน้าบึ้งตึงของหลินหลิน
"ข้าไม่ได้โกรธ เพียงแต่เป็นห่วง ข้างนอกอันตรายยิ่งนัก หากพวกเจ้าเป็นอะไรไป คิดบ้างรึไม่ว่าข้าจะเสียใจแค่ไหน?"ชิงหลินตอบสี่สหายน้อยทางจิต
"พวกเราทราบแล้ว ต่อไปจะไม่ทำเช่นนี้อีก"สี่สหายน้อยร้องตอบอย่างพร้อมเพรียง
"มานี่มา"คุกเข่าอ้าแขนออกส่งยิ้มอ่อนโยนให้ สี่สหายน้อยรีบกระโดดเข้าหาอ้อมแขนอบอุ่นระคนโล่งใจ โดยมีสายตาหลายคู่มองดูภาพหญิงสาวกับสัตว์น้อยทั้งสี่ด้วยสายตาชื่นชมเอ็นดู
พอเดินมาถึงหน้าจวนทันทีที่ประตูเปิดออก กองกำลังหลิ่งหลินทั้งสิบก็รีบออกมายืนเรียงแถวซ้ายขวาหันหน้าเข้าหากันเพื่อป้องกันเหตุร้าย
เมื่อร่างเล็กบอบบางในอาภรณ์สีขาวคลุมทับด้วยเสื้อคลุมตัวยาวสีฟ้าอ่อนไร้ลวดลาย ปรากฏแก่สายตา ชาวบ้านนับร้อยที่นั่งคุกเข่าอยู่หลายคนน้ำตาซึม มีบางคนถึงกับหลั่งน้ำตา ทำเอาชิงหลินที่ยิ้มอยู่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก มองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร
"มะมีเรื่องทุกข์ร้อนอันใดหรือ? บอกมาเถิด หากช่วยได้ ข้ายินดีช่วยเต็มที่"ชิงหลินตั้งใจจะนั่งลงแต่ถูกสามีห้ามไว้
"ท่านธิดาสวรรค์ ได้โปรดช่วยพวกเราด้วยเถิด พวกเราไร้หนทางแล้ว ได้โปรดช่วยพวกเราด้วยเถิด"ชายวัยกลางคนกล่าวพลางโขกศีรษะกับพื้นนำชาวบ้านและคนอื่นให้ทำตาม
"หยุดโขกได้แล้ว มีเรื่องอะไรจงรีบพูดมา?"แม่ทัพหนุ่มใช้ปราณเสียงเข้าช่วยให้ได้ยินอย่างทั่วถึง
"ข้าน้อยมีนามว่า จิวหูเป็นผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านตงกวน ติดชายแดนแคว้นฉี ประสบภัยแล้งเช่นเดียวกับอำเภอชิงไห่ เมื่อหนึ่งเดือนก่อน ข้าน้อยได้เดินทางมาเยี่ยมสหายที่อำเภอชิงไห่ เพื่อพิสูจน์ความจริงเรื่องธิดาสวรรค์ช่วยชี้จุดตาน้ำใต้ดิน และพบว่าเป็นความจริงทุกประการ เมื่อกลับไปหมู่บ้าน ข้าน้อยก็เรียกประชุมและตัดสินใจเดินทางมาขอความช่วยเหลือจากท่านขอรับ"จิวหูเล่าโดยละเอียด
"เจ้าและคนเหล่านี้ มิใช่ชาวบ้านแคว้นฉี?"แม่ทัพหนุ่มกล่าวถามเสียงเย็น
"เอ่อ...ข้าน้อยเดินทางมาจากแคว้นฉินขอรับ"จิวหูตอบตามจริง แม้จะรู้สึกกริ่งเกรงอยู่บ้าง แต่เมื่อหนทางสุดท้ายอยู่เบื้องหน้าก็ได้แต่ลองดูเท่านั้น ดีกว่างอมืองอเท้าไม่ทำอะไร
"เหตุใดจึงไม่ไปร้องเรียนกับทางการแคว้นฉิน?"แม่ทัพหนุ่มรุกเร้าถาม ทั้งที่ความจริงพอทราบสถานการณ์แคว้นฉินมากพอสมควร
"หมู่บ้านเล็กๆไหนเลยจะอยู่ในสายตา"จิวหูแค่นเสียงออกมาอย่างเจ็บใจ
"ข้าคงให้นางไปไม่ได้ แต่จะมอบข้าวสารอาหารแห้ง ตลอดจนสิ่งของเครื่องใช้จำเป็นให้เจ้าและชาวบ้านเหล่านี้ไปแทน หวังว่าจะพอช่วยได้บ้าง"กล่าวจบก็โอบกอดเอวคอดกิ่วเข้าไปด้านในจวน ไม่ใส่ใจอาการขัดขืนของนาง
ฟานฟานน้อยเดินไปหยุดเบื้องหน้าจิวหูเอียงคอมองครู่หนึ่ง แล้วส่งเสียงร้อง
"แง้วๆ(กลับไปก่อน หลินหลินไปช่วยแน่)"จากนั้นก็เดินเนิบนาบตามอีกสามตัวไป ทิ้งให้จิวหูและลูกบ้านนั่งก้มหน้าอย่างหมดอาลัยตายอยาก
อา...หากเจ้าเข้าใจที่ข้าพูดก็คงดี น่าเสียดายรอไปก่อนแล้วกัน เจ้าพยัคฆ์น้อยพูดในใจ
CREATORS' THOUGHTS 
SARABIYA_1501
SARABIYA_1501 ของขวัญจากผู้อ่านคือกำลังใจในการสร้างสรรค์ผลงาน อย่าลืมส่งกำลังใจให้ไรต์น้า^_^
Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone