Chapter 10: Chapter 08: Stare II
HINDI KO alam pero parang paulit-ulit nalang 'yung routine ko araw-araw. Gigising, maliligo't magbihis, saka pupunta sa classroom para magturo.
Ngunit parang iba 'yung pakiramdam ko ngayon, hindi naman ako natatae.
Ngunit, habang naglalakad ako sa hallway ay panay ang mga nagbubulungan na mga studyante sa iba't ibang seksiyon na nasa gilid ng hallway.
Their stares shows how deep their conversation are.
Na-alala ko tuloy 'yung unang araw na pagpasok ko sa unibersidad na'to.
Hindi ko nalang ito pinansin at nagpatuloy nalang sa paglalakad hanggang sa nakarating na ako sa room at tulad ng mga studyante sa labas, binalot rin ng bulong-bulungan ang apat na sulok ng silid na pinasukan ko.
Pati pa naman ang mga studyante ko, tinatapunan ako ng matatalim na tingin?
Balak ko na sanang bumati't magsalita ngunit may isang studyanteng tinawag ako mula sa labas.
"Sir! excuse me"
"Yes?" sambit ko.
"Pinapapunta po kayo ng principal sa office niya po"
Matapos niyang banggitin ang mga salitang 'yon ay bigla nalang akong kinabahan. Pilit kong ina-alala kung may nagawa ba akong kasalanan, pero wala naman akong ma-alala ni isa man lang.
Mabilis na ang tibok ng puso ko sapagkat, una ay, lahat ng atensiyon ay nasa akin, pangalawa, tinawag ako ng principal. Sino ba ang hindi kakabahan?
I know the principal is not the highest executive position, pero nakakaba pa rin 'yun.
Sininyasan ko 'to na bigyan ako ng ilang minuto.
Nang tumango 'to ay tinawag ko si Savannah, ang president nila at ibinigay dito kung ano ang mga activity na gagawin nila for this day. Isa kasi si Savannah sa pinaka-trustworthy na studyante ko. Hindi rin ito nagririklamo, she's like a little sister to me.
Pagkatapos ay, lumabas na'ko dala-dala ang palagi kong suot na brown na satchel bag. Nandito kasi ang mga importante na gamit at ang librong ibinigay sa'kin ng taong 'di ko pa kilala.
I'm on my way, sinundan ko ang hakbang ng studyanteng inutusan ng principal. Bawat hakbang nito ay panay rin na pilit kong pag-alala kung may nagawa ba talaga akong kasalanan.
Dahil sa malalim na pag-iisip kung ano 'yung nagawa ko ay hindi ko namalayan na nasa harap na pala kami ng double door ng principal office. Mas lalo tuloy akong kinabahan nang malamang lahat ng guro, admins, at faculty members ay nasa likod daw ng pintoang 'to.
Kung lahat sila nandito, siguradong malaki-laki 'yung nagawa kong kasalanan.
I'm not scared because I did something wrong, what I've been worried for was, the stares of people around me, besides it really makes me anxious and sick.
But, all my thoughts suddenly disappeared when I opened the door, I was surprised by huge balloons and party poopers. At the same time they greeted me, Happy birthday.
All the problems I had thought earlier
Suddenly vanish,
I forgot that I have a birthday, and that's today.
When I gaze at the corner to see the calendar, I'm amazed to see that it's already Juno 25, 3102. Time really flies over us, but leaves its shadow behind.
"Ugh! Tsk.." biglang utal ko ng mahina sa sarili ko habang hawak ang aking ulo, hindi ko ipinapakita sa kanila na may kakaiba sa akin.
Sumakit na naman ang ulo ko ng meron akong naibigkas na salita na hindi familiar. Para bang pinitik ng karayom ang kaliwang utak ko sa sakit.
Talagang minsan nagtataka na ako sa sarili ko kung galing ba ako sa mental o talagang unique akong nilalang?
Hindi ko nalang ito pinanasin at baka masabi pa nilang ako ay may sayad sa pag-iisip.
"Happy birthday sir, wish you a good health!"
"Always wear your sweeties smile, happy birthday!"
Iyan at marami pang mga gurong bumati sa akin, maraming mga tao rin ang hindi pamilyar ang mukha sa akin, na para bang ang mga mukha nila ay nagiging malabo at nag-uulap.
Binaling ko nalang ang aking atensiyon sa mga pagkain na makikita sa mesa, meron ding mga inihanda na hindi pamilyar. Natatakam man ako ay hindi ko pa rin magawang makakain sapagkat, wala naman din itong lasa-i mean wala akong panglasa.
I don't know how to thank them, nakakahiya man pero nagbigay nalang ako ng kunting mensahe bilang pasasalamat na rin.
Ang kaarawan ko ay naging holiday na rin dahil dito.
Habang nanonood kami ng nag-perform na mga guro ay may nahahalata akong sumisitsit sa pintoan.
Nang namukhaan ko 'to ay agad naman akong lumapit,
Pero ang weird lang ha, na ikaw pa 'yung may kailangan sa senior mo ay siya pa ang ipapalapit mo, tapos ang malala pa, napaka-informal ng pagtawag mo. Sitsit? Talaga lang ha.
Ako naman 'tong napakabait na guro, wala namang reklamo, dahil nahihiya.
"Yup, what seems to be the problem Savannah?" agad kong tanong sa kanya ng makita ang mukha nitong parang lubos ng nag-alala.
"May kaguluhan pong nangyari sa room, and I can't handle it with myself"
No.
Na naman?
Parang kahit kailan nalang tatawagin ako dahil may gulo. Baka nakalimutan niyong guro ako at hindi Disciplinarian. Tsk!
Napakati nalang ako sa likod ng aking ulo kahit wala namang makati matapos marinig ang sinabi nito.
Nagpaalam nalang ako sa isa sa mga kasama kong guro na siya nalang ang magpapaalam sa'kin dahil may importante akong pupuntahan. Tinaasan naman ako nito ng kanyang thumb finger na parang sinasabi nito na "walang problema"
Habang naglalakad kaming dalawa ng studyante ko ay tinanong ko 'to kung ano ang ba ang nangyayari.
"S-Si Josh at Elaiza po ay nagsusuntukan."
Huh? Elaiza at si Josh?
Tila ba ay naguguluhan ako, sapagkat si Josh ay kamakailan lang napunta sa PDSA dahil sa nangyari sa Library. Tapos ngayon naman meron na naman itong ginawa?
At isa pa sa lahat ha, Elaiza? Take note that name is definitely own by a woman. Don't tell me-no, I know na feminine si Josh but he's not gay. Maybe there's some misunderstanding happened here.
Tila ba ay kumirot 'yung kaliwang mata ko ng maalala ang suntok ni Josh sa mata ko. Pero sa halip na mainis ay nagawa ko pang tumawa. I'm just glad that I can feel little pain now.
"Anong rason ng gulo?"
"Hindi ko po alam sir," seryosong sagot nito.
Tatanungin ko sana 'to kung sinubukan ba niyang awatin, ngunit nakikita ko naman na mahinhin si Savannah. She's not good in any physical but, I know deep inside she's special.
Ng matanaw ko na ang itim na pinto ay agad ko na itong binuksan.
When I pushed the locked door, I was again stunned.
It's seems I'm really speechless.
They really got me.
Ng dahan-dahan kung nilingon si Savannah sa gilid ko at binigyan ng dismiyadong tingin na para bang napipikon. Ay tumawa lang 'to.
Kung nagulat man ako kanina sa surprise ng mga co-teachers ko ay mas nagulat ako sa ginawa ng mga studyante ko.
I didn't expect na ganito kaganda ang ginawa nila. Nagawa nila ang lahat ng 'to sa mabilis na panahon. Kanina lang ay wala ang mga bagay na'to. Naisip ko rin kung saan nila ito itinago, pero hindi ko na 'to nagawa pang itanong dahil sa namangha nalang ako.
They're really good at making surprises, hindi naman sila nabigo.
Pagpasok ko ng pinto ay agad naman akong inabotan ng bouquet of pink roses.
A drop of my warm tears fell down into my face.
I am so happy.
Wala akong ibang nagawa kung hindi ang mamangha. Tinakpan nila ang lahat ng bintana ng makapal at maitim na kurtina. Hindi naman mainit dahil may air-conditioning naman, kinabit rin nila ang mga led lights sa gilid nito, mayroon ding malaking cake sa gitna ng mesa na may skerting, pinalibutan din ito ng maraming balloons ang sahig at sulok, at sa tabi ng mesa ay makikita ang malaking picture frame na may drawing pa ng mukha ko, I didn't know that was my face. Ang gwapo ko pala-'di joke lang.
But the thing is, where did they find that photo of mine? Na hindi nga ako nagpapapicture sa magulang ko. Anyways bahala na.
May upuan din sa gitna na pinalibutan ng fairy lights na para bang mga alitaptap na maliit na umiilaw-ilaw. Nagpapaibabaw man iyong hiya ko ay wala na akong nagawa, let me treasure this moment ano ba, kaarawan ko 'to!
Kusa na rin akong umupo rito habang kinakantahan nila ako ng happy birthday.
Ito na siguro ang pinakamasayang nangyari sa buong buhay ko simula sa mga araw na na-alala ko.
May nagbigay din ng mga mensahe na dumagdag pa sa saya ko, habang ang iba rin sa kanila ay kumakanta. Glee club?
Anyways, I can't explain how glad I am, and I know I can't express my gratitude through words, but this is the easiest way for now I can thank them.
I'm so happy, besides parang ako lang 'yung guro na nagtagal sa kanila, and I don't know too why they choose me to be to be the part of their lives.
Simula noong namatay si ate ay hindi ko na naranasan pang mag-celebrate ng kaarawan ko. Yes, I know kailan ang birthday ko, but as I grow older, parang hindi na importante sa akin ang mag-celebrate pa at nagagawa ko na rin itong kalimutan, dahil wala naman din akong paghahandaan kung hindi ang aking sarili.
Habang nakikinig ako sa mga nagbigay ng mensahe ay nakayuko lang ako, at ngayon ko lang napansin na meron palang nakasingit sa gitna ng kulay rosas na bouquet.
A pink paper.
Agad ko namang inilibot ang aking paningin para matukoy kung sino ang nagbigay nito, ngunit 'di ko ma-alala kung sino.
Nakapukos kasi ang atensiyon ko sa mga nagagandahang surprisa at nakakamanghang disenyo sa paligid kanina, kaya hindi ko na nagawa pang tignan kung sino man ang nagbigay nito.
This paper was the same to those old ones. I don't want to ask them who's the person gave this flowers.
At least meron na akong clue kung sino ang nagbibigay sa akin ng mga bagay na'to. At hindi na ako mahihirapan pang libutin ang buong unibersidad para alamin ang kasagutan sa aking mga katanungan.
I can feel my smile reaching towards my ears after knowing that, she or he, is one of my student.
I'll find ways to find you as well as to thank you for all this things you've done for me.
________
Last date updated: 04/26/22
Last update I : 09/27/22
Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone