Chapter 25: Chapter Twenty-Four
Alas kuwatro pa lang ng madaling araw ay gising na si Zev dahil espesyal sa kanya ang araw na 'yon, sa wakas pagkatapos ng apat na taon, ngayon ay oras na niya, time to receive her degree: Her big days kumabaga.
Kahit sa ganong oras ay nakatanggap na siya ng 'Congratulations' messages from her family and relatives, friends, classmates and it seemed the crowd greeted her. Masaya siyang nagpasalamat sa mga ito sa pamamagitan ng pagreply niya sa kanila, pero kahit hindi niya maamin ay halatang hindi kompleto ang sayang nararamdaman niya. Because she knew herself way better, she forced it to smile, pinilit lamang ng dalaga ang ngumiti kahit minsan ay nararamdaman niyang nasa balikat niya ang bigat ng daigdig, pinilit niya ang ngumiti para lang ipakita na okay lang siya, na wala siyang problema, only few people can understand her, only few people can understand that she was in broken-hearted.
Hanggang ngayon ay wala siyang balita tungkol kay Reese. Halos isang taong siyang naghintay at umaasang tatawagan siya nito, pero palagi siyang bigo, palaging talo ang dalaga sa expectation niya, kaya na-realized niyang mas mabuting balewalain muna ang bagay na iyon.
Hindi niya alam kung ano ang nangyari kay Reese, hindi niya alam kung okay ba ito, she refrains to ask many questions to herself. Natutunan na din niyang huwag umasang makatanggap ng overseas call mula kay Reese.
Nagpakawala ng isang buntong hininga ang dalaga, two months from now ay sasabak na siya sa training niya sa USA, sigurado siyang hindi na niya muling makita si Reese kapag magsimula na ang training niya.
Kung may tsansa mang muli niya itong makita iyon ay paglipas ng lima o pitong taon, sa oras at panahon na iyon ay isa na siyang ganap na Doktor. She badly needed him right now, she need him on her graduation day, pero imposibleng mangyari iyon.
Nakalimutan na niya ata ako bulong niya sa sarili. She closed the book's and the next chapters became unknown to her. Muli na namang pumatak ang mga luha niya, palagi naman talaga siyang nagkaganon lalo na kapag naiisip niya ang binata. Missing him became her longtime weakness.
Isang oras na ang pinalipas niya bago siya bumangon at bumaba ng hagdan, tahimik siya habang nagtitimpla ng kape. Para siyang nauupos na kandilang nakaupo sa isang upuan.
Zev was struggling because of her overburdened brain. Nasa ganon siyang sitwasyon nang may naririnig siyang mga yabag. Hindi na niya inalam kung sino iyon, kahit may parte ng utak niya ang gustong alamin kung paanong nakapasok ang taong iyon dahil sarado ang pinto.
"CONGRATULATION's on your graduation Day!" Tinig na nagpapalingon sa kaniya. It was her Mom and Dad, bihis na bihis ang mga ito, tila sila pa ang nae-excited kaysa kaniya. Pinilit niya ang ngumiti, tumayo at niyakap ang mga ito.
"Di n'yu man lang ako tinawagan para ako na lang ang magsundo sa inyo." Kunwaring nagtatampong sambit niya.
"Alam naman naming busy ka. Nag-beauty rest ka, kaya hindi nanamin iniisip na tawagan ka" anang Mrs. Polavieja.
"Beauty Rest ka diyan, Mommy." aniyang tumawa kahit di bukal sa loob. Nakakatawa naman talaga ang sinabi ng Mommy niya dahil wala naman siyang ibang ginagawa buong magdamag kundi ang umiiyak at iniisip si Reese. Mabuti na lang at hindi napapansin ng mga ito ang medyo pamamaga ng mga mata niya.
"Anong plano mo after this?" Tanong naman ng Daddy niya.
"Can I go to China?" Nagpapacute siya sa Daddy niya. "Sige na Daddy payag ka na. Por favor"
"Sino ba naman kami para pigilan ka. We are always in favor of your plan, as long as it's for your happiness and goodness." Sabi ng Mommy niya.
"P-pero hindi ka pweding magbakasyon sa anumang lugar sa Espanya kahit isa ka ding Half-Spanish."
Reese...
"Hindi ko na pwedeng uulitin ang Rason" Mr. Felix continued.
Rost Valerion... You have only one year to decide.. If you fail boom you'll die..
Muli niyang yakapin ang parents niya. "I was so lucky then, oo napakasuwerte ko dahil kayo ang nagiging Parents ko."
"Same here Hijo, I and your Dad were lucky to have you as kind and intelligent Hija who comes from God's kindness." Mangiyak-ngiyak na sambit ng Mommy niya.
"Tama muna ang drama. Look di pa ako nakaligo." She chuckled..
"Aba! Maligo kana baka ma late tayo." Said Mr. Felix.
Iniwan niya muna pansumandali ang mga ito sa salas. Dumiretso siya sa banyo. Napatingin siya sa repleksiyon niya sa salamin. Alam niyang missed na missed na niya si Reese pero wala siyang magawa kundi umasang balang araw ay makikita niya ito. Sana nga, sana nga...
Nasanay na din siya sa mga gabing hinahanap niya ito dahil mailap sa kaniya ang antok kaya ang ginagawa niya ay pinapakinggan ang ni-record niyang kanta ni Reese. Dahil doon ay nararamdaman niyang malapit lang ito, o parang nasa tabi niya lamang ito.
She will never forget the man that she had saved on the Mediterranean, Isang estrangherong paglipas ng dalawang taon ay muli niyang makita.
He's more gentle and masculine on the day na muli niya itong nakita sa loob ng MCcollen bookstore. She's becoming her man, and how could she forget the man that taught him to fight, ang lalaking walang ibang gusto kundi ang makita siyang magiging matatag sa mga bagay-bagay.
Ngayon makapagtapos na siya because she's fighting, she fought, and this was the consequence of the tons of sweat, she reap what she sow now.
I'll always think first about him because he is my great inspiration naalala niyang isang linya iyon sa speech niya.
Paglipas ng ilang sandali ay lumabas na siya at nagbihis. Napabuntong hiningang napatingin siya sa picture frame nila ni Reese. Ang saya nila doon, nasa likuran lang niya ito at niyakap siya. Pinigil niya ang luhang nais dumaloy sana. She kissed the frame then hugged it tightly.
Ninerbyoso si Zev na umupo sa backseat ng kotse. Her father was the designated driver katabi nito ang mommy niya.
Lihim na sumilip sa side mirror ng kotse si Mrs. Polavieja, sa likuran nakikita nito na sumusunod ang Kotse ni Reese. Dalawang araw ang lumipas nang dumalaw si Reese sa Las Piñas sa kanila upang personal na kausapin ang mga ito.
Ipinagbilin ni Reese kay Mrs. Polavieja na huwag ipa-alam kay Zev daw na nandito na ito sa Pinas, sosorpresahin daw umano nito si Zev sa mismong graduation day ni Zev, at iyon ang di alam ni Zev.
"Bakit mukhang hindi ka masaya?" Tanong ng Daddy niya na sumilip sa rearview mirror.
Mas pinili niyang huwag sumagot at kinuha ang cellphone nagkukunwanri siyang busy siya
Mrs. Polavieja suddenly remembered na grabe ang iyak ni Reese nang ipinagtapat nito ang kasalanan. She shook her head bitterly. Ipinaliwanag nito kay Reese na hindi naman nito ginusto o sinadya ang nangyari. Ang pinag-alala ni Reese ay baka di siya maintindihan ni Zev at baka saktan niya ang sarili.
Sa isang Five star hotel gaganapin ang graduation rites, dahil palaging dito ginanap ang graduation sa iskul ni Zev, kaya inihinto na ni Mr. Polavirja ang kotse sa parking lot ng hotel.
"Teka ha, aayusin ko muna ang toga mo, nagugusot." Ani Mrs. Polavieja nang lumabas sila ng kotse.
"Okay na ba ako.? Walang problema.?"
"Okay ka na. Ang ganda mo na eh.!" natawa ang Daddy niya, dahil halata ang nerbiyoso ni Zev.
Both of them kissed him on his cheek. "Felicitacioñes Hijo. (Congratulations)"
"Muchas Gracias. I will go now. Sumunod na lang kayo hah?" Nakisabay siya sa mga kasamahang pawang magtatapos sa araw na iyon.
"Congratulations querida." Bati sa kanya ng isang ka close niyang professor.
"Gracias." aniya sabay yakap dito. Niyakap din siya nito.
"SASAma ka ba sa Las Piñas.?" tanong ni Mr. Polavieja kay Reese.
"I'm willing to go with her for short time at least. " naglandas na ang luha sa mga mata nito.
Niyakap siya ng mga ito. "Kailangan bang umiyak ka.?
"Di ko mapigilan Tita e' Nahihiya man ako sa inyo talagang di ko mapigil." He stabbed in the chest ten times. Ang sakit at bigat ng pakiramdam nito. Pakiramdam ni Reese ay sabay siyang binagsakan ng lupa at langit at ang lahat ng pait ay naroroon. He cried over the spilled milk, pero paano ba nito iyon ibabalik, nangyrai na ang hindi inaasahan niya.
Ngayon ang gusto nito pagkatapos ng selebrasyon ni Zev sa kaniyang pagtatapos ay gusto na niyang magpa-alam, he will live forever in pain. Hindi nito alam kung paano mabuhay sa sama ng loob, sa sakit ng dibdib araw-araw. Paano nga ba nito kayanin ang mabuhay araw-araw na wala na si Zev. Napapaso ang binata sa bawat butil ng luha niya, tagos iyon sa kaniyang pagkatao, oarang piniga ang puso niya, even his heart lose its breath.
Paano nga ba makayanan ni Reese ang mabuhay sa mga sumusunod na araw na hindi masilayan ang mgandang mukha ni Zev, na hindi muling makita ang ganda ng ngiti ni Zev, na hindi muling marinig ang halakhak ng babaeng pinakamahal nito. Ito nanga ba ang pinaka-mapait that destiny offers him. His destiny and fate betrayed him. for heaven's sake ay gusto na talaga niyang mawala. He want to die and disappear. To vanish like a snowball that drops by heaven on Earth.
"Hijo tama na yan" ani Ms. Polavieja at hinahagodhagod ang likod ni Reese na patuloy sa pag-iyak.
"I-m so sorry Tita. Hindi ko sinadya na mangyari iyon. I will blame myself forever." He said in a cracked voice. "Sorry..." Hinding-hindi nito mapapatawad ang sarili. Tama nga ang karamihan na ang pagsisisi ay palaging nasa huli.
"Hijo Naiintindihan ka namin." Tumatangong sambit ni Ms. Polavieja. "Hindi mo kailangang mag-sorry."
Napabuntong-hininga si Mr. Polavieja. "Papasok muna tayo sa loob, sigurado akong hinahanap na tayo ni Zev."
Nagsimula na nga ang graduation ceremony. Masaya, magulo ang graduation rites. Talagang bumilis ang tahip ng dibdib ni Zev.
Tumayo siya ng marinig ang pangalan na inansuyo ng host ng graduation ceremony na siya ang una sa mga list ng nakakuha ng highest award for Med-student ng taong iyon. Halos mabingi siya sa hiyawan at palakpakan ng mga taong naroon. Sinenyasan siya ni Collen na tumalikod sa kinaroroonan ng mga magulang.
Halos malaglag at lumabas ang puso niya sa kanyang rib cage. No, it wasn't her parents who stood to pin her medal, what she saw ay ang hitsurang hindi niya inaasahang naroon. Nakangiting humakbang ito sa kinatatayuan niya. She saw the sign of maturity in his face yet he is still and more handsome.
Is he still mine mahal pa ba niya ako...? Sa wakas ay naitanong niya sa sarili niya. Pero nararamdaman naman niyang walang nagbago kay Reese, heto nga nandito ito para suportahan siya, para gawing memorable ang graduation day niya.
Nang nasa harap niya ito ay niyakap siya nito ng mahigpit.
Gumanti rin siya ng yakap, tahimik siyang umiyak sa dibdib nito. Alam niyang missed na missed niya ang yakap nito kaya ayaw niyang bumitaw, alam din niyang sa bawat pagpikit niya at sa bawat pagtulog niya ay imahe nito ang palaging nakikita niya.
"Damn you, hindi mo ba ako na-miss.?"
"Missed na missed." anito na masuyo siya nitong hinagkan sa noo. Pero sa totoo lang ay parang napapaso ito sa pagdikit ng mga katawan nila, It was his fault. Kasalanan niya ang lahata. Paano nito iyon magawa, she's too innocent of his world.
Napaka-inosente nito sa bagay na malapit nitong buksan sa kaniya. She doesn't deserve it. Deserve ni Zev ang masaya at kasama si Reese, but it turns out na si Reese mismo ang umiba ng takbo ng kanilang pagmamahal. Hell no, she didn't deserve all of these he whispered mock horror.
She was the best
Zev was his fan
A Beautiful storybook
Simple but the best
And he loved her...
He was a mistake for her. The unforgettable mistake, sweet mistakes, turns into a very worse mistake. He loved her the way a man loves a woman. And Now Reese was to about lose her. When he said in thin air 'Please wait for me' One year ago, he meant them. They're reunited now. But soon separate, they will separate, and he thinks ahead of it, that she'll die in pain, he'll suffer in regrets. They're not the same people anymore. He's now a worse mistake, while Zev, is a white Camilla that smiles on sun rays.
Reese found himself at a loss. It seems the beginning of packing his bag. Locking all the doors and windows and starting his journey, walk barefoot on a warm road. Continue walking on the endless road.
"Missed? Pero bakit di mo ako tinawagan o kamustahin. Gago ka." Sumbat niya wala siyang paki-alam sa staff ng unibersidad at sa mga magulang na naroon.
"Lo siento mi amor. Natakot lang kasi ako baka iyakan mo ako sa cellphone."
Pinatay mo ako sa pangungu___." Ngunit hindi na niya itinuloy ang sinasabi dahil sinakop ng labi nito ang mga labi niya. His kiss was full of excitement. Buong puso niyang tinugon ang halik nito. Nagsisitayo ang mga tao at nagpalakpakan.
Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone