Chapter 25: Chapter 24
"Life was always a matter of waiting for the right moment to act."
---Paulo Coelho
Lahat ng bagay na nangyayari sa mundo ay may kaakibat na magandang rason. Kagaya na lamang noong nalaman ni Mlaire na si Timothy Wills ay isa palang bilyonaryo. It was a big revelation after all and she was hurt that time.
She was really hurt that time!
Pero sabi nga nila, na ang lahat ng problema ay nasosolusyonan. Kahit ilang beses ka pang bumagsak, tatayo at tatayo ka pa rin.
"Ilang taon na ba ang nakakalipas nung umalis si Mlaire sa Pilipinas?" Napaisip si Shelley dahil parang ang bilis bilis ng panahon. Parang kahapon lang ata nangyari ang aksidente.
Dalawang taon na. Tama, dalawang taon na simula nung umalis patungong US ang kaibigang si Mlaire.
Sa dalawang taon na pamamalagi ni Mlaire sa US, naging isa siyang guro sa isang kilalang paaralan. She was one of those great teachers in elementary.
"Shelley, kumain ka na ba? Ang mga vitamins mo?" Napakamot ang dalaga nang marinig ang boses ng kanyang bagong nurse/teacher.
"Yes teacher. Ba't ang mong umuwi ngayon, Andreah?" Inilapag nang dalaga ang mga dala dala nitong gamit sa mesa, at umupo sa kanyang paboritong upuan.
She was now Andreah not Mlaire. Her first name was full of happiness and sadness that's why she doesn't want to be call by her first name.
"No class. The principal just told me earlier. Oh, where is your fiance?" Last 21st of December, Bliss proposed to Shelley. It was unplanned and unexpected because it was the last day of therapy of Shelley. Since, it was unplanned Bliss forgot the ring and everyone laughed so hard. However, Shelley says yes.
"In the office. He worked so hard this fast few months, maybe he's so excited on our wedding." Mlaire laughs so loudly.
Nakakatawa kasi si Bliss. Bliss will do everything just to make sure that Shelley is happy.
"Good for the both of you. You should work hard too, so that you can be able to build a house." Tumango lang si Shelley at kumuha ng isang basong tubig at wine. Naka ugalian na kasi nitong uminom ng wine tuwing umaga.
"We have already a budget for that. But, Bliss wants to live here and I wants to live in the Philippines. That's our great problem, Andreah! How can I convince Bliss for that matter?" Mlaire gets another glass in the kitchen before answering Shelley. It was a serious talk between the two girls.
"You and Bliss should talk about that. Why is it that you like to live in the Philippines? In fact, okay naman ang status niyo dito sa US. Bliss will be a director soon and you are one of the most in demand artist here. Kung sa Pilipinas kayo, kaunti lang ang sweldo." Tama naman ang tinuran ni Mlaire, pero hindi natin hawak ang isip ng mga taong mahalaga satin.
Kung ano ang magiging desisyon nilang dalawa, labas na ang iba don. Ang importante masaya silang dalawa.
"Let's say ganoon na nga. Pero gusto ko talaga sa Pinas eh, gusto ko kasing makatrabaho si Marian Rivera kahit saglit lang. Support naman diyan." Lodi na Lodi kasi ni Shelley si Marian Rivera, kaya nga naging artista ito dahil bago pang mangyari ang aksidente may director na nakaagaw pansin sa kanya.
Paano ba naman kasi, umiyak, tumawa, sumigaw at kung anu ano pa sa gitna ng daan. Sakto namang may nag sho-shooting dun at kinuha siyang extra.
Doon nagsimula ang pagiging artista ni Shelley. Inisintabi ng magkaibigan ang husay sa negosyo.
Si Mlaire naging guro sa Elementary at si Shelley naman ay naging artista. Hindi nila inaasahan ang mga pagbabago sa kani-kanilang buhay. Mlaire's forget about managing a company where in fact, his father is a former CEO of their new company in France.
Ayaw na niyang masaktan at maloko pa ng ibang tao. Baka magtiwala na naman siya ulit at mauulit nang mauulit lang ang nangyari dalawang taon na ang nakakalipas.
"Whatever Shelley! Tulog muna ako, wala ka namang shooting ngayon." Tumango lang si Shelley at pinag aralan ang makapal na script para sa bago netong proyekto.
"Go. Just sleep honey bunch." She was just mimicking to get Mlaire annoyed.
Sadly, Mlaire just walk absent-mindedly upstairs.
Shelley shrug her shoulders. She doesn't know everything about Mlaire, she just knew that Mlaire is better. She's better now actually.
On the other side, Mlaire keeps thinking about what has her dad told her two months after she discovered that Timothy or Andrew Wilton is a billionaire.
"Iha, I'm so sorry. Me and your mother kept this thing for a long time. Gusto lang naman namin na matuto kang tumayo sa sariling mong paa." What the hell is happening? She asked herself.
"What are you talking dad?" Her dad looked her mother and she just nodded. Her eyes saying that, you should tell the truth to our daughter.
"It's all about Wiltons. We had an agreement Mlaire, were going to give up your company so that I can build another company in France. Ibibigay ko ang kompanya mo sa mga Wilton at ibibigay rin rin nila ang kakailanganin ng bago kong kompanya. Were losing millions that time Iha, I'm so sorry dahil itinago namin ito ng mommy mo." She tried to catch her mother's eyes but she failed.
"You mean, the moment that Timothy hired as my new secretary. You gu- guys are knew it? I ca-can't believe on this Dad!" Her father tried to calm her down because he has many things to be tell.
"Ye-yes Iha. We knew everything from the beginning. We really want to tell this matter to you but me and your mom was so scared. Takot na takot kami baka hindi mo matanggap na ang pinaghirapan mong kompanya ay ipinagpalit lamang sa pera! Mlaire, please. Let's just accept the truth, a-at huwag kang mag alala Iha dahil ibibigay ko na sayo ang pagiging CEO ko sa bago nating kompanya." Parang pinagsakluban siya ng langit at lupa dahil sa kanyang mga naririnig mula sa kanyang magulang.
"Why all of this happened? Sa dinarami-raming tawo sa mundo bakit ako pa? Bakit ang kompanya ko pa?" Ang tanong ng kanyang isipan ngunit hindi niya ito kayang sabihin sabi sa kanyang mga magulang.
"Please dad, stop."
"Iha, bukas na bukas pumunta tayo sa France para mailipat na sayo ang posis-"
Hindi magawang matapos nang kanyang ama ang sasabihin nito ng biglang sumigaw si Mlaire.
"I said stop! Please dad, stop. It-it's hard for me to accept this bullshit! Kaya pala kapag umuuwi kayo o bumubisita sa opsina ko lagi niyong tinatanong kung may problema ba o wala! Kaya pala. Kaya pala palagi kayong pumunta ng France dahil diyan sa bago niyong kompanya! Pano naman ang sakin dad? Kinuha niyo ang kaisa-isang bagay na nagpapasaya sakin! Yes, for you it's just a company but for me it's my treasure and my inspiration! Sana naman kinausap niyo 'ko bago niyo ibigay sa mga Wiltons, baka may magawa pa ako. You should've told me that were losing money, hindi yong sinarili lang ninyo lahat!" Her mother bursted to cry. Mlaire was mad like a wild animal and no one can stop her.
"Iha, so-sorry for hiding all of this. I hope you will forgive me and your father." Parang nanlambot ang kanyang mga tuhod nang makita ang kanyang ina na nanginginig dahil sa kaiiyak.
Maybe she can't forgive Andrew Wilton but for sure she will forgive her parents so soon.
Maybe she needed space. She needed time.
"Mom, this is not easy for me. Please, give me some space. I'll going first to rest." Her parents cannot do anything that time. They will absolutely give what their daughter wants.
"O-okay Mlaire. But promise to us, that you'll be okay. Promise to us Mlaire." Even if it hurts, she did it.
"Yes. Take care of yourself, mom and dad. Just a little space and I'll be back." It was painful for her parents hearing those words.
Parang bumalik ang mga sandaling naaksidente ang nakakatandang kapatid ni Mlaire. Parang naiwan na naman nang ikalawang beses si Doñ Marth at Señyorita Maire ng kanilang pinakamamahal na anak.
Bliss sended her parents to the airport. She wanted to say goodbye but her minds saying that this is not the right time Mlaire. You needs time for them to be forgiven.
Thanks to Bliss and her parents safely back in France.
Tumutulo ng biglaan ang kanyang mga luha kada naiiisip niya ang kanilang pag uusap ng kanyang mga magulang.
The good thing is, she gave the forgiveness that her parents need.
The bad thing is, isang taon ang kinailangan niya para matanggap ang lahat na nangyari sa kanyang buhay. Siguro nga medyo natagalan but atleast wala na siya sa kanya ang mga nangyari. Naka move on na siya sa lahat lahat na nangyari, two years ago.
Noong malaman ni Mlaire ang buong katotohanan ang daming hirap na pinagdaanan nito bago matanggap at magpatawad sa mga taong kasanggkot sa nangyari, especially her parents.
Sa ngayon okay naman ang pakikitungo ng dalaga sa kanyang mga magulang. Pero hindi pa rin maiwaksi na ito ang dahilan sa pagkawala ng kanyang pinakakamamahal na kompanya.
Ngunit, sabi pa ng dalaga "Past is past". Hindi niya makakayang hindi patawarin ang mga ito dahil mga magulang niya 'yon. She's just human and we should not let our anger eats us.
Sa kakaiisip ng dalaga, biglang sumagi sa kanyang isipan si Andrew Wilton. Wala na kasi siyang balita tungkol dito simula nung umalis siya sa Pinas and nobody knows it except for Mirkho.
Kahit na nasa US siya hindi pa rin ito mawala wala sa kanyang isipan, kahit ano pa ang kanyang gawin wala talaga. Minsan nga, hinihiling niya na magkaroon siya ng Amnesia nang sa ganon eh makalimutan ng isip niya si Andrew.
Siguro nga mapaglaro ang tadhana. Kasi tuwing bumibili siya ng newspaper o di kaya'y tabloid palaging nasa headline ang pangalan ng taong kinamumuhian niya. Imbes na ibalik sa lalagyan ang mga ito, pinupunit ni Mlaire ng walang pakundangan kaya palagi siyang nagbabayad dahil sa mga pinunit niya. Simula nun hindi na siya nag atubili pang bumili ng mga ito.
"Paano kaya kung hindi ako umalis ng bansa? Magiging ganito ba ako kasaya? Teka, masaya nga ba ako? Masaya naman ako tuwing nakikita kong may natututonan ang mga studyante ko pero parang may kulang. Hindi ko alam pero may kulang."
Isa yan sa mga bagay na palagi niyang sinasabi sa kanyang sarili tuwing nag iisa kang siya. Kagaya ngayon, nakahiga habang naka uniporme at sapatos. Nag iisip habang nakakatitig sa ceiling, minsan nga hindi na ito maintindihan ng kaibigang si Shelley dahil minsan wierdo ang mga kilos nito.
"Mlai- Andrea?" Muntik nang makalimutan ni Shelley na bawal pa kang gamitin ang nakasanayan nitong pangalan dahil sa mga nangyari. Pumasok lang ito dahil hindi naman naka lock ang pinto ng kwarto ni Mlaire.
"Yes?" Matipid na sagot ni Mlaire.
"Do you want to go with me? Direk Arth called me, kailangan daw ako sa set at may meeting rin kami." Umupo ito at hinintay ang sagot ng kaibigan.
"I'm tired. Maybe next time." Pumukit si Mlaire at di alintana ang presensya ni Shelley.
"Too boring in here. Wala ka namang kausap ngayon dahil alam muna, nakipag date si mama at saka wala ngayon si Brenda."
Sabi nga nila, age is just a number and it doesn't matter. Shelley's mother has a fiancé, they got engaged one year ago after Bliss proposed to Shelley. Diba nakakatuwa?
"Ano namang gagawin ko doon? Tutunga nga lang?" Mahirap talagang yayain ang dalaga kapag ayaw nito pero sanay naman si Shelley at alam niyang mapapapayag niya itong sumama sa kanya.
"Support me. Sige na, mabilis lang naman tayo eh." Hindi titigil ang dalaga kapag hindi sumama sa kanya si Mlaire.
"Okay. Go outside, I will change my clothes first." Ngising ngisi si Shelley paalis sa kwarto ni Mlaire.
Sabi na nga eh, talagang papayag at papayag ito.
Naghintay lang naman ng tatlumpong minuto si Shelley sa labas ng kwarto nito. Sakto namang bumukas ang pinto at halos mahimatay sa katatawa si Shelley dahil sa suot ni Mlaire.
"Long sleeves, big pants, rubber shoes and eyeglasses? Seriously Andrea?" Hindi masink in sa utak ni Shelley na naging badoy ang dating fashionistang kaibigan. Talagang people is changing.
"What? Why? I'm just an ordinary person here so there's nothing wrong with this!" Tinuro ni Mlaire ang kanyang suot na Long Sleeves.
Natampal ni Shelley ang sariling noo dahil sa kinikilos ni Mlaire. Kung makikipag debate pa siya dito malamang sa malamang mapapagalitan na naman siya kapag nahuli siya sa call time.
Pinabayaan niya si Mlaire sa kung ano ang gusto nitong OOTD. Wala naman siyang magagawa eh.
"Lord, please help my friend for acting like this." Nagdasal ang dalaga sa harap ni Mlaire at irap lang ang tanging nakuha niya.
Mabilis na tinahak ng magkaibigan ang garahe dahil isang oras na lang bago ang call time nila Shelley with the Director and other staffs.
Si Mlaire na ang umupo sa driver seat at katabi naman ni Mlaire si Shelley.
Sa pamamalagi ni Mlaire sa US, dalawang bagay ang naging inspirasyon nito. Una, ang pagiging guro at ang pangalawa ay ang pagiging car racer.
Tuwing umaga isa siyang Elementary Teacher at pagsapit naman ng gabe isa naman siyang racer.
Hindi nga maunawaan ni Shelley kung bakit naging interesado si Mlaire sa ganung bagay where in fact may trauma ito dahil sa pagkaka aksidente ng kanyang nakakakatandang kapatid matagal na panahon ang nakakalipas.
"Were here." Halos mahimatay sa nerbyos si Shelley dahil sa bilis ni Mlaire sa pagda-drive. Hindi niya lubos na maisip kung paano nangyari yon.
She's exotic.
Kahit na nangangatog pa ang mga tuhod ni Shelley, she tried her best para makalabas ng kotse ni Mlaire. Lutang na lutang si Shelley habang papasok sa studio habang si Mlaire eh cool na cool na tumitingin sa paligid.
"Shelleeeey! Thanks God you're not late." Masayang yinakap si Shelley ni Bruno. He's the assistant producer of Shelley's new project.
"Precisely Bruno! Thanks to my friend, she's a great racer." Ngumiti si Bruno dahil sa pinagsasabi ni Shelley, maybe he didn't believe that Mlaire is really a racer.
Tinignan si Mlaire ni Bruno mula paa hanggang mukha at tumawa lang ito na malakas sabay bulong kay Shelley.
Mlaire is busy with those actresses and actors. May nag ta-taping kasi sa loob ng studio at parang nilagyan lang nila ito ng malaking background para mas maging kapanipaniwala.
"You're such a great joker Shelley. Come on, let's start the meeting." Tinawag ni Bruno ang director, writer at ang ilang staffs para simulan ang kanilang pag uusap.
"You go first Bruno. Thank You." Pinauna lang nito si Bruno at tinawag si Mlaire.
"Andrea, let's go." Tumango naman si Mlaire habang hindi inaalis ang tingin sa mga artistang nag ta-taping.
Binuksan ni Shelley ang pinto at bumulaga sa kanila ang pagkahaba habang mesa. Hindi na nagulat si Shelley dahil sanay na naman siya sa mga ganito at ganun rin si Mlaire.
"Okay, since everyone is here let's start the meeting." Pangunguna ni Direk Arth.
"Wait Direk. Shelley is not alone. Look, she's with her friend." Panira talaga itong si Bruno.
"I see. Shelley, can I talk to you?" Tumango lang si Shelley at mabilis na lumapit kay Direk Arth.
Hindi rin namam nagtagal ang pag uusap nila ni Direk Arth. Bawal kasing magdala ng kaibigan sa loob ng conference room lalo na't hindi siya isang artista, kahit hindi artista bawal na bawal makinig sa kanilang pag uusap. Isa kasi yon sa rules.
Akala ni Shelley eh makakalusot siya pero nagkakamali siya.
Pinalabas muna saglit ni Shelley si Mlaire.
Mlaire knew about the rules but she remains quiet, tinatamad kasi siyang magsalita kaya tumango lang si Mlaire nung pinalabas siya ni Shelley sa conference room.
Tumingin tingin si Mlaire sa paligid dahil wala naman siyang magagawa sa labas ng conference room. Biglang may narinig siyang ingay sa di kalayuan kaya't mabilis niya itong hinanap.
Para kasing umiiyak na babae at sinisigawan ng isang lalaki. Hindi nagtagal nakita nga niya ito at mabilis na lumapit sa kinaroroonan ng babae.
"What the hell is your doing? You're a man, you are suppose to care for her not to hurt her!" Tinulungan ni Mlaire ang babae na makatayo dahil nakasubsob ito sa sahig.
Hindi maintindihan ng lalaki kung bakit bigla na lamang siyang sinigawan ni Mlaire. Dahil sa galit ng lalaki, sinigawan rin nito si Mlaire.
"WHAT THE HELL IS WRONG WITH YOU? YOU DON'T KNOW A THING, SO CAN YOU PLEASE DISAPPEAR! Arggggggh!" Halos masubsob ulit ang babae nang biglang mabitawan ito ni Mlaire.
Hindi niya kasi alam na mga artista pala ang mga yon. Hindi niya kasi nakita ang camera man dahil sa itaas ito.
"I-m so-sorry. I didn't mean to say those words, I thought-" Hindi natapos ni Mlaire ang kanyang sasabihin ng biglang dumating si Shelley. Marami na kasing tumitingin sa kanila dahil sa lakas ng boses ng lalaki kanina.
"I'm sorry Direk Robert for what happened, actually she's Andrea my friend." Humingi ng tawad si Shelley sa Director nang palabas dahil sa ginawa ni Mlaire.
"Thanks to you Andrea." Ngumiti ito kay Mlaire at Shelley.
"Why you're thankful Direk?" Walang ka ide-ideya ang magkaibigan kung bakit nagpapasalamat si Direk Robert sa kanya at kay Mlaire.
"The scene is so perfect. I really need an extra, not just an extra but a protagonist, the protagonist was so busy and that scene is really needed to be shoot and we don't have a choice, thanks Andrea you showed up and the moment you scream and say those words its keep on rolling. Thanks a lot Andrea." Lahat ng nakatingin sa kanila ay nagsibalik sa kanilang ginagawa.
"You mean, that role is for the protagonist? Oh my God Andrea!" Tumango si Direk Robert at ngumiti.
"How about my face?" Mlaire asks.
"Don't you worry Andrea, we are going to blur your face since you don't want it to be seen. You're such a beautiful lady." Tiningnan nila Mlaire at Shelley ang video, nakita naman nila na hindi masyadong nakikita ang mukha ni Mlaire.
Nagpasalamat ulit si Direk Robert sa kanila at umalis na sina Shelley at Mlaire sa studio. Pero hindi pa rin maka get over si Shelley sa nangyari.
She keeps on asking kung bakit napunta siya dun and Mlaire keeps on answering her.
Sa kalagitnaan ng kanilang pag uusap biglang nag ring ang telepono ni Mlaire. Kinuha niya ito at mabilis na sinagot ang tawag.
"Andrea." It's not a question but a statement. Her heart beats so fast.
"Anton, What's the news?"
"You need to go home Andrea."
CREATORS' THOUGHTS 
jungsok143
jungsok143 Chapter 24 updated!
Happy reading, my butterflies! ??
Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone