Chapter 26: SAY IT 24 : 13 REAPERS
SAY IT 24 : 13 REAPERS
[specials last]
RAY
I WOKE UP, feeling the cold breeze hitting my face. Naupo ako sa malambot na kama saka iginala ang paningin sa paligid. No doubt, nasa mansion parin ako ni Lloyd. Napadpad ang tingin ko sa may orasan na prenteng nakasabit sa may pader. It reades 8:00 a.m, wednesday.
Meaning, today is the twins' birthday.
I walked out of the room para hanapin ang isa sa kambal o kung wala ay si Lloyd na lang. I caught a glimpse of a tall figure sa may sala, he's sitting on the sofa at nakatalikod sa'kin. I walked closer para tignan kung sino 'yon.
"Good morning, Raychel." it suddenly talk making me flinch on the spot. I'm very jumpy pa naman kapag ganon.
As I hear his voice greeting me, nakilala ko na ito agad without looking at his face. It was non-other than Lloyd's older brother, Schenizel Montgomentry; A third year and also St.Celestines' student council president. Wait, why is he here? diba hindi sila maayos ni Lloyd?
"I know you're wondering kung anong ginagawa ko dito. Welp, as the SC president of our beloved St.Celestine and about your missing friend. My brother miraculously called me seeking for help. Hindi rin naman ako magtatagal aalis rin ako mamaya. Want some tea?" he invited me to sit pero tinanggihan ko ito kasama na ng tsaa niya. Hindi man siya ang hinahanap ko pero nakakagulat pa rin na nandito siya ngayon.
Nanatili lang ako sa pagtayo while suspiciously staring at him. He's very a strange person I could say, noong unang araw pa lang ng makita ko siya, masasabi na agad na misteryoso ang lalaking ito. Hindi nga halata na siya ang head ng mafia business nila.
"In what way.. paano ka makakatulong sa paghahanap 'kay Wendy?" tanong ko. He sip on his tea bago ituon ang atensyon sa'kin.
"You haven't met the 13 reapers yet. Okay lang naman, but I can assure you na malaki ang maitutulong nila sa paghahanap sa kaibigan mo. Malinis sila magtrabaho kaya sigurado ako na in no time, mahahanap din nila si Wendy." agad na tumaas ang balahibo ko ng banggitin niya 'yon. Kahit na konti lang ang nalalaman ko pagdating sa mafia business, marinig ko lang ang 13 reapers ay nakakapanindig balahibo na.
"Okay lang ba sa mga alagad mo na tulungan ako?" naninigurado kong tanong. Mahirap na kung napipilitan lang ang mga 'yon.
"Of course, hindi ba nai-mention sa iyo ng kahit na sino na 7 sa 13 reapers ay nasa St.Celestine lang? hindi mo alam isa na pala sa mga kaibigan mo 'yon." he smirked, rosing from his seat. Tinalikuran niya ako saka sinimulang maglakad.
He stopped for a second, looking at me over his shoulder.
"You'll see them later. As of now, goodbye Raychel." with that, tuluyan na siyang naglakad to who knows where. Baka iikutin niya ang mansion.
Hinintay ko na munang mawala ng tuluyan ang anino niya bago ako umupo sa may sofa. Deep sighing, nasaan na kaya ang kambal ngayon? it's their birthday today. Kahit na busy kami sa paghahanap kay Wendy, gusto ko pa rin i-celebrate ang birthday nila, batiin sila at mabigyan ng regalo. Folding my legs over my chest, napayakap ako dito in such thought.
• • •
"Loraine! nandyan ka na pala, kanina pa ako naghihintay sa'yo." masiglang wika ko sa kakarating lang na si Loraine. Kanina ko pa kasi 'to hinihintay para makakain na kaming dalawa.
Hindi pa ito umupo dahilan para magtaka ako. Blanko niya akong tinignan na parang may gustong sabihin sa'kin.
As I took a clear look. Napansin ko na may kasama itong nagtatago sa likod niya. Its a short haired girl, wearing our uniform.
Napatayo ako sa kinauupuan saka ito nilapitan. She shreeked habang tinatakpan ng kanyang kamay ang kanyang mukha. Whoah, ngayon lang ako nakakita ng ganitong klaseng babae. Sobrang mahiyain!
"Anong pangalan mo?" ngiting tanong ko. Nakakatuwa naman, alam ko na imposible pero nagkaroon si Loraine ng kaibigan!
"Wendy... Liliya," tahimik niyang sagot. I felt too happy after marinig ang kaniyang pangalan.
"Ang cute ng pangalan mo!" I beamed catching her off guard saka mahigpit itong niyakap. Loraine looked at us warmly habang taimtim na nakangiti.
Simula noong araw na 'yon, the three of us started to hang out. Napakasaya ko dahil nadagdagan kami ng isa. After knowing her, I felt like Wendy is a blessing. Laging masaya ang araw ko kapag nakikita ko siya. Naalala ko rin sa kanya ang Mom ko dahil lagi na lang itong nasa ibang bansa kasama si Dad sa business nila that's why I'm so happy everytime I see her. She's just like my Mom.
• • •
Hindi ko na namalayan ang luha na tumakas galing sa mata ko. I tried to wipe them off pero ayaw nila tumigil sa patuloy na paglabas. Sobra na akong nag-aalala para sa kaibigan ko. I wanna see her as soon as possible para mawala na ang bigat na nararamdaman ko sa likod ko.
Isang kamay na may dalang panyo ang pumasok sa field of vision ko. As I look up, I saw a girl who almost looked like Wendy minus the red highlights on her hair. Nakangiti itong nakatingin sa'kin, she wore a school uniform na hindi ko alam kung saang school siya pumapasok. She also has pair of red colored eyes.
"S-Sino—" balak ko na munang itanong kung sino ito nang bigla siyang magsalita.
"Punasan mo na muna ang mga luha mo." wika niya, napaka-kalmado ng boses nito. Sinunod ko ang sinabi niya, kinuha ko ang panyo na nasa kamay niya saka ginamit 'yon para punasan ang luha ko. Ang dugyot ko na siguro tignan ngayon tapos makikita niya pa akong umiiyak.
Ramdam ko ang pag-upo niya sa tabi ko habang busy ako sa ginagawa. After ko matapos ang ginagawa, sa kanya ako agad tumingin. Nakapwesto ang palad nito na para bang may hinihingi.
"My handkerchief." she said, nag-dalawang isip pa muna kung ibibigay ko 'to sa kaniya dahil madumi na ito at basa pa dahil sa luha ko.
"It's fine, you don't need to clean it." as she said that, nahihiya ko itong binigay sa kaniya. She smiled very softly saka ito tinupi at nilagay sa bulsa ng suot niyang vest.
Umayos ito ng upo sa tabi ko habang nakatingin sa'kin. She's so beautiful, napaka-matured ng katawan niya kumpara sa'kin, welp 17 years old pa lang naman ako. I'm sure na lalaki din ako kagaya niya someday.
"And, bakit ka nga pala umiiyak?" tanong niya. Hindi mawala sa labi niya ang isang matamis na ngiti. Napaka-amo tignan ng kaniyang mukha.
I waved my hand infront of her, "It's nothing, naalala ko lang ang bestfriend ko. Simula kasi kahapon, hindi ko siya nakita. Nag-aalala ako na baka may nangyari ng masama sa kaniya." I confessed.
Napatakip siya sa bibig sabay mabilis na kinuha ang dalawang kamay ko. Hindi na ako nakapag-react sa bilis ng pagkilos niya. I found my self looking at her with wide eyes habang nakakulong ang dalawang kamay ko sa malambot at mas malaki niyang kamay.
"Nakakalungkot, pero huwag ka mawalan ng pag-asa. Mas maganda kung iisipin mo na walang masamang nangyari sa kaniya para naman hindi ka mag-alala."
Tila ay nalunod ako sa mga salitang binitawan niya dahilan para mawala ang pag-aalala ko 'kay Wendy. Mas mabuti na ito kaysa mag-panic ako, walang magandang maidudulot ang pagpapanic ngayon.
"T-Thank you.." I thanked her, dahan-dahan niya binitawan ang kamay ko habang nakangiti pa rin. Umayos ito ng upo saka iniangat ang isang maliit na tasang naglalaman ng tsaa. She gracefully takes a sip on it.
"By the way, you can call me Mordred." aniya saka inilahad ang kamay.
"Raychel Olenyeva, just call me Ray." tugon ko saka nilahad din ang kamay. After shaking hands with her. Tumayo ito saka pinagpagan ang suot na skirt.
"I need to go, baka hinihintay na ako ng mga kasamahan ko. See you later, Ray." masigla niyang wika bago umalis. I waved a hand habang pinapanood ang papawala niyang pigura.
I stopped after proccessing what she said. See you later. That means na magkikita pa kami.. but when? Plus, sinong tinutukoy niyang mga kasamahan?
I shaked off the thought saka sinimulan muli ang paghahanap sa kambal. Nasaan naman kaya ang dalawang iyon? hindi maku-kumpleto ang araw ko kapag hindi ko nakita ang pagmumukha nila. I need to see them.
Habang naglalakad sa who knows where dito sa loob ng mansion ni Lloyd. Mapapansin na napakatahimik ng paligid. Sanay na siguro ang lalaking iyon sa nakakabinging katahimikan na ito araw-araw. Nakakalungkot isipin na mag-isa lang siyang nakatira dito pero nagagawa niya pa rin mabuhay ng wala ang pamilya niya dahil sa business nila. Maybe he really loves science para magawa iyon. I know a lot of people who abandoned their family and lost their lives for science, there's plenty of them.
Turning to a corner, out of nowhere isang batang babae ang nakabangga sa'kin. Causing the both of us to fall, mabuti na lang ay agad ko itong nayakap bago pa man kami matumba. Isang malutong na crack ang maririnig galing sa likod ko.
"B-2!" A voice yelled, galing sa isang lalaki ang boses na 'yon pero hindi ito malalim gaya ng 'kay Schenizel o Klein. Mahinhin lang ito na parang 'kay Ate Naru.
Still embracing the little girls body, sinubukan ko tumayo but to no avail. Magaan lang ang katawan nito pero ang lakas ng impact kanina ng magbanggaan kami kasama ang lakas ng pagkakabagsak ko ang dahilan para tumunog ang iilan sa mga buto ko.
"B-2! ayos ka lang ba?" The guy worriedly asked the little girl na hanggang ngayon ay wala pa ring kibo at yakap-yakap ko pa rin.
He slowly get her off me, bombarding her with questions kung ayos lang ba ito o kung may nangyari bang masama dito. But me? mukhang hindi ako nito napapansin. Hindi ako makatayo due to my back and I need someone to pull me up.
"Uh.. excuse me?" sinubukan ko kuhain ang atensyon ng lalaki na ngayon ay pinapaliguan pa rin ng tanong ang batang babae. I failed to do so kaya naman dahan-dahan ko iniagat ang kamay ko saka 'yon malakas na inihampas sa carpeted na sahig. He stopped talking and slowly looks at me with blank expression dahilan para tumaas ang lahat ng balahibo ko.
"What do you want?" walang buhay niyang tanong. Inipon ko ang lahat ng lakas ng loob para makapagsalita. Mas nakakatakot pa ito 'kay Dad kapag galit.
"A little help, can you pull me up? please." tagumpay kong nasabi. Tumikhim pa ito bago kuhain ang kamay ko saka marahas na hinila dahilan para mapadaing ako sa sakit. Matagumpay naman akong nakatayo pero parang feeling ko ay nabalian ako mg buto sa braso't balikat dahil sa hila niya.
"Thank you." may pagka-sarkastiko kong wika glaring daggers at him.
As I take a clear look, ang batang babae na nakabangga ko kanina.. she's wearing a full gothic set dress, isama pa ang mahaba at kulot niyang blond na buhok at mala-porcelain na balat. She looks like a life-size porcelain doll. I also noticed her left hand kung saan nakasuot ang isang hand puppet na mukhang kulay itim na bunny. She's very silent and she only looks at the guy with her lifeless bright green eyes. Masasabi na para talaga itong isang manyika.
As for the guy, he wears a polo top with a long light pink cardingan, a long black scarf na nakaikot sa leeg niya. Black slacks paired with black shoes. A single earing on his right ear na hugis number 9. He's wearing a thin-framed rectangular glasses that perfectly fits his face. Brown messy hair at ang bangs niyang tumatakip sa kaniyang noo. His eyes that shows no any life on it, just like a void.
"That girl helped me." a small voice said. Kahit na pinapanood ko ang batang tinatawag ng lalaking ito na B-2 hindi ko nakita ang labi nito na gumalaw. Instead, nakita ko ang puppet niya na bumukas-sara ang bibig.
"Apologize to her, Ishtar." again, isang maliit na boses ang nanggagaling sa puppet na nasa kamay ni B-2 kahit na hindi ko naman nakikita ang bibig niya na gumalaw para bigyang boses ito. It's impossible na makapagsalita ito without her help, or maybe.. she's just that good at ventroquilism.
The said guy whom she called Ishtar faced me, nag-reflect sa suot nitong salamin ang sinag ng araw sa labas. He then bowed while holding B-2's small hand. Walang salita itong binitawan bago tuluyang umalis. I watched their figure hanggang sa lumiko ito sa may kanto.
Then it hits me, hindi ba si Lloyd lang ang tanging nakatira dito? maliban sa mga maid at butler. Pero sino ang mga iyon? una, si Mordred then ang dalawang ito. Don't tell me na marami talagang nakatira sa mansyon na ito?
Not just Lloyd the mad scientist but some other weirdo's like him are also living in here.
Napa iling-iling na lang ako saka mahinang sinampal-sampal ang sarili. Ito na yata ang kinalabasan ng walang almusal. Tinuloy ko na ang pag-gagala sa loob ng mansion ni Lloyd hanggang sa umabot ako sa may kitchen. Ang napakalawak niyang kitchen!
Habang papunta 'don, nakasabay ko sa paglalakad ang isang babae. Naka side tail ang fake-blond nitong buhok at nakakamangha ang pagkaka-tan ng kaniyang balat. Kahit na puro make up ang kaniyang mukha, ay mas lalo niya itong ikinaganda pero halata na kahit wala itong suot ay maganda pa rin ito. Nakasuot lang ito ng puting polo at maigsing palda, bubble socks at school shoes. Agaw pansin ang alagang kuko niya na mahaba at puno ng makukulay na stickers. Kumakain ito ng lollipop habang nasa hawak na cellphone ang atensyon. Puno rin ng makukulay na palamuti ang phone case niya. Not to mention her doll eyes contact lenses.
Habang magkasabay kaming naglalakad, bigla itong huminto. Napansin niya yata na matagal akong nakatingin sa kaniya. Dahilan na rin para mapahinto ako. Nakaka agaw pansin talaga kasi ang itsura niya. Kung tama ako, ang tamang tawag sa kaniya ay 'gyaru' in japanese.
"Do you want some?" laking gulat ko ng bigla niya akong nginitian tsaka inalok ng lollipop na kinuha niya galing sa bulsa. No joke, pero mukhang mas malakas ang sunshine energy niya kaysa 'kay Glenn.
Ayaw ko naman na magkaroon ng masamang image kaya ngiting tinaggap ko na ang lollipop. I opened it saka nilagay sa loob ng bibig ko. So sweet~ favorite ko ang lemon flavor mixed with bubblegum.
"Ang sarap.." I silently mumbled.
"Diba? Isa yan sa mga favorite ko." she again beamed a smile. Nakakasilaw ang sunshine energy niya sa totoo lang.
We continue our way papunta ng kitchen habang masayang nag-uusap. Base on her introduction, her name is Hyacinth. A first year and also attends St.Celestine High. Marami pa siyang naikuwento sa'kin at pinakikinggan ko lang siya. She looks very happy habang nagsasalita kaya naman hinayaan ko na ito, after all senior niya ako.
Nang marating namin ni Hyacinth ang kitchen, naabutan namin ang iba pang tatlong tao na nandoon. Isang lalaking nagluluto, isa pang lalaking na busy sa paglalaro ng cellphone niya at isang babaeng busy sa pagbabasa ng libro sa may tabi nito. Parehas silang mukhang naghihintay sa niluluto ng lalaking nasa loob ng kusina.
"Arthur! Dawn!" Hyacinth's loud voice echoed through the whole room dahilan para mapatingin sa kaniya ang dalawang taong tinawag. Tahimik lang akong nakasunod sa may likod niya.
Naupo siya sa gitna ng dalawa habang naupo ako dalawang upuan ang layo mula sa kanila. Ayokong ma-out of place lalo na't kakilala niya ang dalawa. Pero kahit na ganito ang layo ko sa kanilang tatlo, rinig ko pa rin ang pinag-uusapan nila dahil na rin sa malakas na pagsasalita ni Hyacinth.
What I heard was like this:
"Good morning, Hya." bati ng babae na nagbabasa ng libro. Siya ang tinawag niyang Arthur.
"Osu.." bati ng lalaking tinawag naman niyang Dawn na busy sa paglalaro sa hawak nitong cellphone.
"Alam niyo ba? nagkaroon ako ng bagong kaibigan!" masiglang wika niya. O, I know she's referring to me kahit na 10 minutes pa lang kami naguusap simula kanina.
"Really? grabe hindi ako makapaniwala." sarcastic na komento ni Dawn, hindi matanggal ang atensyon nito sa cellphone.
"Mabuti naman." wika ni Arthur, hindi kagaya ni Dawn. Isinara nito ang librong binabasa at ang ginagamit na salamin saka humarap sa kausap.
"Gusto niyo ba siya makausap? nasarapan siya sa lollipop na binigay ko!"
And so on... kaya naman nandito na ako ngayon napapagitnaan nilang tatlo.
Dahil sa kadaldalan ni Hyacinth, nasabi niya na pumapasok din sa St.Celestine si Dawn at kagaya niya ay first year din ito. For Arthur, 18 years old na ito at walang school na pinapasukan. Matalino kasi ito at lagi nagkukulong, bihira lang ito lumabas sa kwarto niya. Si Arthur na mismo ang nagsabi sa'kin na mas gusto niyang kasama ang mga libro kaysa sa mga tao.
"Here's your food, enjoy your meal." ani ng lalaki na kanina pa busy sa pagluluto. Binigyan niya kaming apat ng bagong lutong almusal na talo pa ang mga inihahanda sa mga five-star hotel. Hindi lang mukhang masarap ang iniluto niya dahil masarap nga talaga ito.
Arthur was the one who introduced him dahil hindi daw mahilig magsalita ang lalaking ito. They called him Kriegmeser, 20 years old. Other than that, wala na siyang sinabi maliban sa magaling itong magluto ng kahit anong klaseng putahe.
Nga pala, Dawn is a small guy na hanggang balikat ko lang. He wears our school tracksuit and mukhang Justin Bieber ang buhok nito noong kapanahunang uso pa ang kanta niyang "Baby". Tahimik din ito pero may pagka-sarcastic minsan kapag kinakausap. Wala daw itong ibang hilig gawin kundi ang maglaro ng games sa cellphone niya.
Arthur, is indeed a woman. Hindi ito pwedeng tawagin na girl dahil sa mature na pangangatawan nito. Likes to put her hair in a messy bun. She wears a polo na naka-tuck in sa suot niyang high-waist jeans. She wears glasses kapag nagbabasa ng libro but takes them off kapag hindi kailangan. Loves to read books.
Kriegmeser, a big guy who's a genius inside the kitchen. 195 cm. Not talkative but gives warm hugs. Very good looking and a boyfriend material. Sinasabing maraming babae ang may gusto dito at sinasabi rin na mai-inlove ka dito once na nakita mo itong ngumiti o tumawa.
Ang lahat ng information na 'yan ay nakuha ko 'kay Hyacinth. As you can see, ang iba sa kanila ay walang kwenta.
Matapos ko ubusin ang ginawa ni Krieg, I thanked him. He simply nods. Arthur said na 'yon ang way ng pagsabi nito ng "You're welcome." and masaya daw ito dahil nasarapan ako sa ginawa niya.
Nagpaalam na ako sa kanilang apat matapos kumain. Kahit na masarap ang luto ni Krieg, mas gusto ko pa rin ang luto ni Klein. I love his cooking more than anyones'.
I walked out of the mansion. Napakalawak ng labas nito. Nakakamangha ang samut saring mga halaman. Oh, and take note na nasa likuran ako ng mansion niya. Isang maganda at makulay na garden ang nagtatago dito sa may likod. I wonder kung si Lloyd ang nag-aalaga sa mga bulaklak na nandito.
As I went deeper, nakarinig ako ng paglagaslas ng tubig. It sounds like a rain. Hinanap ko ang pinanggagalingan nito at tagumpay naman ako. At one point, there's a spot here na parang isang maliit na silungan. May dalawang magkaharap na upuan at maliit na lamesa sa pagitan nito. Para bang dito naga-afternoon tea ang mga royal family? y'know?
'Don nakatayo ang isang matangkad na lalaki. May hawak-hawak itong hose na ginagamit niya para diligan ang mga halaman.
Nasa lugar naman na sinabi ko kanina ang dalawang lalaki na naglalaro ng chess.
"And.... checkmate!" deklara ng isang lalake na hindi normal ang pag-upo sa may upuan. Napakamot na lang sa ulo ang kalaro nito dahil sa inis. Siguro kanina pa sila naglalaro at kanina pa siya natatalo..
"Who are you?" I jumped after hearing a very manly voice na malapit lang sa tenga ko dahilan para tumaas muli ang mga balahibo sa katawan. As I slowly look behind me, nandoon na ang lalaki na kanina lang ay nakita kong nagdidilig. How did he managed to get behind me that fast without me noticing?
Sa ngayon ay nakatago kaming dalawa sa likod ng isang malaking wall na gawa sa halaman. Kanina habang nakatalikod ito, pansin na agad ang magandang pangangatawan niya. Ngayong nasa harapan ko na lang siya, malinaw ko ng nakikita ito dahil sa manipis niyang t-shirt.
Kung wala lang akong nagugustuhan ngayon, baka ang lalaki na ito ang magustuhan ko in first sight. Sa sobrang tangkad ng lalaking ito, nangangalay na ang leeg ko sa kakatingala para masalubong ang mga mata niya.
"R-Raychel.. Olenyeva." I nervously said my name. Tumaas pa ang kilay nito bago humakbang paatras making me feel at ease kahit papaano. Grabe, sumisigaw ang pagiging dominant niya.
"Call me Ceb, the two idiots you see over there are Guido and Lawliet. Don't mind them, they're just two idiots lurking around. If you don't wanna be like them then don't even start a conversation to any one of those two. Got it?"
This time, ako naman ang napataas ang kilay. Why is he telling me that ngayong hindi naman ako nagtatanong.
"It's because being an idiot doesn't suit you." I have him a look saka nag-ikbit balikat lang ito. Did he just read my mind?
"No, I didn't. It's.. It's all written in your face." As he said that. Napatawa na lang ako, really?
"Yes. I can sort of.. read peoples faces."
Wow, just wow.
"Please don't read my face." natatawang saway ko sa kaniya. He shrugged saying "okay" saka tumalikod.
"But one thing.." pahabol niya facing me again.
"Yes?"
"What are you... doing here?" Nakakatuwa, napaka-fluent niya mag-english. But hey, magaling din ang kambal.
"I'm a visitor and also a friend of the guy who owns this place. You know him?" Habang patagal ng patagal ang pagtitig ko sa mukha niya. Unti-unti ko na nararamdaman ang pag-init ng pisngi ko, hindi naman tirik ang araw. Don't tell me I'm blushing!? infront of him?
"Uh, yeah. He's also a friend of mine."
"I see.."
After that wala na siyang iba pang sinabi o tinanong, mabuti na nga lang hindi niya na binasa ang mukha ko.
"Ceb! tapos ka na ba mag— AHHHH!!" Napatalon kaming dalawa matapos marinig ang malakas na pagsigaw ng isa sa dalawang lalaki kanina.
"Law! may kausap na babae si Ceb!" malakas na sigaw nito sa may kasama. Ang tinawag niyang lalaki ay mabilis na tumakbo papunta sa direction namin. Kita ko ang pagfe-face palm ni Ceb ng nasa harapan na namin ang dalawa. They both held a good shocked expression.
Anong problema nilang dalawa?
"Kailan pa kayo nagsimulang mag-date?" The Guido guy asked, mukhang na-level ito ni Hyacinth sa pagiging hyper.
"Shut up, Guido." seryosong saway ni Ceb sa kaniya. Nanahimik na lang ako sa kinatatayuan.
"Name?" tahimik na tanong ni Law sa'kin with matching laki mata. Naalala ko tuloy ang character na si L from Death note, parehas sila ng movement at halos magkamukha na rin ang dalawa. Nasakto pa na Lawliet ang pangalan niya.
Mas pinili ko na lang na manahimik, malinaw ko pang naaalala ang sinabi ni Ceb kanina. I.. I don't want to be an idiot like them.. I thought.
Kaya naman..
Mas pinili ko na lang na gawin ang last resort na laging ginagawa ng mga idol ko...
Ang tumakbo!
I ran as fast as I can para makaalis sa lugar na 'yon. Narinig ko pa ang ingay ng dalawa after I fled. Hehe.. matagal ko rin pinaghandaan ang araw na ito para magamit ang technique na ito.
I stopped mang makatapak na ako sa loob ng mansion. Kaya ko nga tumakbo pero parang sasabog naman ang baga ko sa bilis ng paghinga. Looks like I need to start doing some extreme exercise except for running.
Panting, nilakad ko ang papuntang living room. As I got there, dalawang anino ng babae ang makikita doon. Naglakad ako papalapit sa dalawa. Ang isa ay tila may binubuong puzzle pero ang lahat ng puzzle pieces niya ay blanko. Mukha pa itong seryoso sa ginagawa at nakadapa ito sa may carpeted na sahig, kung tatansahin mga kasing laki ng isang 1/2 illustration board ang binubuo niyang puzzle. Habang ang isa naman ay tahimik na nagbabasa ng manga.
"Sino sila?" for the third time today. I jumped after magsalita ng babaeng busy sa pagbubuo ng puzzle.
"Raychel Olenyeva," wika naman ng nagbabasa ng manga. With widened eyes, napatingin ako dito. Paano niya nalaman ang pangalan ko?
"Hyacinth can't stop talking about her." dagdag niya. Nakampante ako ng marinig ang pangalan ni Hyacinth. Alam ko na madaldal ito, siguro ay hindi pa rin siya tumitigil sa pagdadadaldal patungkol sa'kin.
"What are we going to do, Freya?" tanong ng babaeng nagbabasa ng manga sa babaeng bumubuo ng puzzle. So her name is Freya.
"Nothing, looks like she's a visitor. Let's not do anything crucial as for now, Eri." wika naman ni Freya sa tinawag niyang Eri. So that's her name.
Freya looks like a robot-type girl. Maliban sa pagsasalita nito ay kasama na rin ang pagkilos niya. Plus, she's wearing a detective attire.
Short brown hair, light green eyes, detective cap and a thick-framed rectangular orange glasses.
Eri, looks normal but gaya ni Ishtar medyo may saltik din. Wears normal clothes. Blonde and has a deep blue eyes. Ang manga na binabasa niya ay isa sa mga gawa ng famous Junji Ito.
"See you later," sabay nilang sambit bago umalis. Iniwan ni Eri ang libro sa may sofa at buo na ang puzzle na kaninang pinagkakaabalahan ni Freya. Nakabuo lang naman siya ng isang malaking blankong puzzle.
Pasalampak akong napaupo sa may sofa. Nakatingala sa may kisame habang inaalala ang lahat ng mga taong nakita ko simula kanina. Naisipan ko na sambitin ang lahat ng pangalan nila.
"Mordred, B-2, Ishtar, Hyacinth, Dawn, Arthur, Kriegmeser, Ceb, Guido, Lawliet, Eri and Freya.
Making it 12 kung pagsasamahin. Maliban 'kay Lloyd na dito nakatira.. may kasama pa pala siyang twelve pang iba. What a liar."
I sighed deeply, halos malibot ko na ang buong mansion pero hindi ko pa rin nakita ang kahit isa sa kambal. I instead met 12 strangers na hindi ko alam ay nakatira din dito.
"Where are you.. Nash and Nile.."
Napaayos ako ng upo nang makarinig ng ingay mula sa hallway papunta dito kasabay ng maraming tunong mga yapak. May mga taong papunta dito..
"Excited na akong makita kung sino ang tutulungan natin!" masiglang wika ng isang pamilyar na boses.
"Nakakatuwa naman dahil pahinga muna tayo sa pagiging night stalker, nakakaabala kaya ang trabahong 'yon lalo na't malapit na ang exams ko." wika naman ng isang boses.
"Alam niyo ba kanina, nakakita kami ng babae!" wika pa ng isang boses.
"At kasama siya ni Ceb!"
Eh?! Ang dalawang iyon.. hindi kaya—!
Nang makita ko na ang anino ng mga taong 'yon ay kaagad akong nag-panic. Ayoko maging kagaya nilang dalawa!
"I see, so nakita mo na pala sila." for the forth time today. Napatalon ako sa kinauupan ng biglang may nagsalita sa tabi ko. Si Schenizel! kanina pa ba siya nandyan?
He looked at me sabay nag-wink at ngumiti. Tumayo ito sa sofa saka naglakad patungo sa may entry ng living room.
Nang isa isa nang magsi-pasok ang mga tao, laking gulat ko nang makita silang lahat ng magkakasama.
I heard them calling Schenizel "Boss" nang makita pa nila ito. I prayed ba sana hindi nila ako mapansin..
"Huh? Isn't that... Raychel!" nag-echo sa loob buong lugar ang malakas na boses ni Hyacinth dahilan para mamutla ako.
"Ang babaeng kasama ni Ceb!"
"Kasama!?"
"Si Raychel kasama si Ceb?"
"Oo nakita namin sila kanina diba Law?"
"No! that's not it!"
Arrgh.. nakakainis ang ingay ng dalawang iyon! gusto ko silang pag-untugin!
"Now now, don't make a fuss infront of our guest." Schenizel said, agad na nanahimik ang mga maiingay.
"But wait.." Ishtar raise a hand dahilan para mapatingin sa kaniya ang lahat.
"Why is she here? Boss also called her guest. Don't tell me.." ani to.
Napaisip-isip din ako. The 13 reapers he's talking about kanina ay nandito. But there are only twelve of them kaya impossible na sila 'yon. Plus, B-2 looks so young for a reaper.
"Yes, starting from now on. Raychel here will be your priority. All of you will help my brother Lloyd search for her missing friend named; Wendy Liliya. Inshort, the 13 reapers will be her personal helper and protector at all cost lalo na ngayong may nagbabalak na pumatay sa kaniya. Dawn, Eri, Freya, Guido, Hyacinth and Ishtar; since all of you are also attending St.Celestine, kayong anim ang naka-asign na magbantay sa kaniya. The rest will also do the same. Is that clear?" for a moment or two. Ramdam ko ang nabuong tensyon sa pagitan ni Schenizel at ng 12 na taong nasa harapan niya.
Ishtar once again raise his hand. Hindi makita ang mata nito dahil nakayuko siya at natatakpan din ng kaniyang bangs ang mata niya.
"Yes, Ishtar?"
"I want to decline."
Everyone gasp kasama na ako 'don, maliban na lang 'kay Schenizel na blankong tinignan ang kasamahan.
"And your reason is?"
"I simply don't want the job. I'm a reaper not a babysitter. Mas gusto ko pa protektahan si B-2 kaysa sa babaeng 'yan. She can die alone."
"Ishtar!"
My eyes widened dahil sa narinig. I understand him but saying that is a bit harsh..
I stood up habang nakatingin sa baba. Hindi ko inaasahan na sasabihin niya 'yon.
"I'm.." I started only to be cutted by hearing a loud noise dahilan para mapatingin ako sa direksyon nila. Laking gulat ko ng makita si Arthur na masamang nakatingin 'kay Ishtar habang ito naman ay nakahawak sa kaniyang namumulang pisngi, gulat itong nakatingin 'kay Arthur.
She slapped him really really hard.
"Don't say that nor speak to her like that again. It's our job to follow the order from our boss whether we like it or not. Ngayon, kung hindi ka susunod sinisigurado ko na hindi mo na makikita pa ang araw bukas." banta niya. Napaka-seryoso ng boses niya sa puntong ang lahat ng ibang nandoon ay walang ibang magawa kundi panuorin lang sila.
A loud clap broke the defeaning silence inside the room. It's Schenizel, hinawakan niya sa balikat si Arthur at sinabihan itong kumalma which the later soon did. Maayos na tumayo ang mga ito sa harapan niya. He walked closer to Ishtar saka tinignan ang pisngi nito.
"Let's not make a scene infront of Raychel. Ishtar, you're free to do anything—"
"But Boss—!"
"Calm down, Arthur. Hindi pa ako tapos magsalita. In a condition, Ishtar can do anything he wishes but he will be separated to B-2. Is that fine for you Ishtar?" hindi nakasagot si Ishtar sa sinabing kondisyon ni Schenizel.
"I need your answer Ishtar."
"No. I need to be with B-2 at all costs." tahimik niyang sagot.
"Problem solved. Thank you Ishtar, I know I can count on you. Andddd going back! naintindihan niyo naman siguro ang sinabi ko 'no?" he joyfully asked the twelve. They all nod maliban 'kay Ishtar. I felt sad for him, napipilitan siyang gawin ang bagay na hindi niya nais.
"With that, I think everything is fine dahil wala ng problema. Everyone can now enjoy yourself dahil dito na muna kayo pansamantala sa mansion ng kapatid ko tutuloy. I recommend everyone to be close to Raychel para hindi na mahirapan pa. Ceb, make sure that everything will go smooth."
"Yes Boss."
"I'll take my leave now. Make sure to be friends with her once I came back."
Schenizel exited the room, as well as Ishtar and B-2 ng walang pasabi. Sinubukan pa itong habulin ni Hyacinth only to be stopped by Mordred. They all walked closer to me, ang bawat isa sa kanila ay may iba't-ibang emosyon na dala.
I only gave them an apologized look.
"I'm sorry, wala akong ideya na kayo pala ang reapers na sinasabi ni Schenizel." pagpapasensya ko. Mordred patted my back habang ang iba ay ginawa ang mga nais nila.
"You don't need to. Alam ko na ikaw ang habol namin dito kaya kita nilapitan kanina para i-check kung magiging okay ba kaming lahat sa'yo. I can tell na wala namang problema sa'yo, si Ishtar lang talaga ang problema." aniya, alam ko na sinasabi niya lang 'yan para mapabuti ang loob ko.
"Raychel.." Ceb called me. I curiously looked at him para lang makita itong apologetic na nakatingin sa'kin.
"I apologize for Ishtar's behalf. I know deep inside he never meant what he said. Please understand his situation. He's a bit unpleased about our new mission which is you. I'll talk to him later." magalang niyang wika which makes my heart melt. I can't help but to feel happy, napaka-thoughtful niya.
"Let's not think about that now." Arthur said standing high infront of me. Me and Mordred simply nodded kasama si Hyacinth na tahimik na nakikinig samin.
"Oh.. I remember," simula ko dahilan para mapatingin sila sa'kin.
"Hindi ba 13 reapers ang tawag sa inyo?"
They nodded.
"Then how come na 12 lang kayong nandito? Nasaan ang isang kasama niyo?" mabuti na lang naalala ko.
"Oo nga no, nasaan nga pala si Jack? kanina ko pa siya hindi nakikita." Guido commented habang katabi si Eri na busy na naman sa pagbabasa ng manga.
"She's probably sleeping inside her room. Alam mo naman ang babaeng 'yon, sa gabi lang naman gising." Komento naman ni Law—short for Lawliet.
I gave Hyacinth a look. A look that's asking her to spill out some beans about what they are talking about.
"Jack the Ripper, also known as Jack. Siya ang pang-tenth member namin making us thirteen. Maniwala ka man o sa hindi, pero babae siya. 15 years old at gising lang tuwing gabi. Medyo parehas sila ni Ishtar na mataas ang pride kaya walang ni isa sa amin ang close sa kaniya." I see..
"Pero nakita ko siya kanina na maraming bitbit na pudding." singit ni Freya.
"She probably stoled it from Sir.Lloyd.." ani naman ni Eri.
"She also likes pudding." ngiting pahabol ni Hyacinth.
Welp, maliban sa mga nangyayari ngayon. May mas weird pa ba na mangyayari sa araw ng kambal?
<||To be continued
• • •
A/N: We finally reached the Last Chapter! phew~ Do guys managed to find the references? :^)
Also, this chapter took me 5000+ words. My fingers are getting numb :^|
See you guys on the next update ♡
Also can I have some of your opinions to this story pretty please? Author-san is curious :^)))
What to expect on the next update?
•EPILOGUE : WILL YOU BE ABLE TO SAY?
•and some juicy news about this book!
Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone