Chapter 16: SAY IT 14 : The blame is me
SAY IT 14 : The blame is me
???
"Ray, nandito na kami. Huh? may nangyari ba?" Ang masiglang tono ng pananalita ni Lloyd ay natigilan nang makita si Ray na nakaupo sa may tabi ni Klein, tulala ito. He clap his hands para makuha ang atensyon niya at nagtagumpay naman,
Nilapitan niya ang dalaga, "May nangyari ba habang wala ako?" pag-uulit niya sa tanong.
Ray shakes her head, "Nothing. Masaya lang ako dahil dumating ka na sa wakas, kanina pa kaya ako naghihintay." pagsisinungaling niya.
Nanliliit ang mga mata ni Lloyd habang maigi siyang tinitignan pero hindi niya 'yon pinansin, she was in deep thought noong hindi pa 'to dumadating. Even the twins'mother Sirin was gone dahil agad itong umalis,
"Okay, uhh.. pwede na yata simulan ang pagdo-donate. Miss Nurse, ikaw na ang bahala." wika ni Lloyd sa kasamang nurse na babae, tumango ito at malambing na nginitian ang dalawa.
Sinet-up na ng nurse ang mga kagamitang kinakailangan sa pagkuha ng dugo, sinimulan niya na ang mga dapat pang gawin and other procedures bago kuhaan ng dugo si Ray.
Ray sat still habang may nakatarak na karayom sa kanyang pala-pulsuhan kung saan dumadaan ang dugong kinukuha sa kaniya na siya namang dumidiretso sa isang blood bag.
Hindi parin matagal sa isip niya ang mga sinabi ng ina ng dalawa.
"Once na nagising ang dalawa at nasa tamang lagay na, ako na mismo ang nagsasabi sa'yo na wag mo na silang lalapitan pa na kahit na kailan. I don't know kung may kilalaman ka ba sa mga nangyayari but I don't care, simula noong nakilala ka nila ay hindi na naging normal ang kinikilos ang mga anak ko."
"Kapag hindi mo parin sila tinantanan ay ako na mismo ang gagawa ng paraan para mapalayo sila sa'yo."
"Ayoko na ikaw pa ang maging dahilan kapag mas lalo pa silang napahamak,"
"Mas maganda kung hindi ka na magpapakita sa kanila kahit kailan,"
"Kung pera lang naman ang habol mo sa mga anak ko, pwede kitang bigyan kahit magkano para lang tantanan mo na ang paglapit sa kanila."
"Ito pa lang ang unang pagkikita nating dalawa pero kinasusuklaman na agad kita, isn't that great?"
Tagos sa buto ang salita ng ina sa kaniya, ito ang unang beses na napagsalitaan siya ng ganyan. Paulit-ulit pa itong nagpe-play sa kaniyang utak kaya naman hindi siya makapag-concentrate ng maayos.
"After this bag and the second one, they said na pwede kang uminom ng cranberry juice. Nakakatulong iyon sa mabilis na pag-produce ng mga panibagong blood cells."
Mahina siyang tumango sa sinabi ni Lloyd, sa totoo lang ay hindi siya nakikinig sa kahit anong sinasabi ng lalaki dahil okupado pa ang isip niya sa mga sinabi ng ina ng kambal. Kahit na anong isipin niya, hindi niya 'yon maitanggal sa isip.
"Ray, may nangyari talaga e. Tell me what is it? anong bumabagabag sa'yo?" alala nang tanong ng kaibigan.
"I.. met their mother. Sirin Collete-Martinez. She was here a minute ago bago pa kayo dumating ng nurse." pag-amin niya, hindi tinitignan ang lalaking maigi na nakikinig sa bawat sinasabi.
"Nagkita kayo? what happened then?"
"She told me to stay away from the twins at kapag hindi ko sinunod ang sinabi niya, there's a high chance na ipalipat niya ng school ang dalawa." tahimik na sagot niya, Lloyd did not react.
"Well, I can say that she's not kidding about that. Kapag sinabi ng isang magulang ang isang bagay, malaki ang tsansa na hindi nga sila nagbibiro. So, gagawin mo ba?" tanong nito, napatungo ang dalaga sa lungkot.
"I don't know, ayoko silang umalis."
"And why is that?"
"T-they are my friends,"
"Good reason, but any reasons you still have to say other than they are your friends?"
"T-they are important to me, just like Wendy and Loraine. Mahalaga silang dalawa para sa'kin kaya naman... ayoko sila umalis." pag-amin niya.
Makabuluhang ngumiti si Lloyd habang tinitignan ang kaibigan, "If I were you. Hindi ko susundin ang sinabi niya," wika nito.
"Why?"
"Why not? para malaman natin kung anong kaya niyang gawin. Then, kung aalis nga ang kambal. I'll be glad to stop them and tell those two my feelings," nakangising wika niya. Ray looked at him in full curiosity.
"What do you mean my feelings?" taka niya.
"Malalaman mo kapag umalis na sila, sa ngayon hintayin na lang natin magising ang isa sa kanila para naman makangiti ka na ulit ng maayos." humarap ito 'kay Ray at hinimas ang ulo dahilan para masama siya nito tignan.
"Urgh.. I can feel my blood being sucked.. " she groaned cringing at the thought.
"Well, that's very accurate for you to say dahil sa ginagawa mo. You're saving your friends' life ya'know." tumayo ito sa pagkakaupo saka pinagpagan ang suot na lab coat at inayos ang suot na salamin.
"I'll be taking my leave for now, hindi pa kasi ako kumakain simula kaninang umaga and it's already like 5 pm. Tatawag ako ng nurse para mabantayan ka, babalik din ako. Bye," pagpapaalam niya.
Ray nods her head and waves her left hand, "Take care," malambing na wika niya.
Lloyd slightly giggled, "I will." nakangiting wika niya bago tuluyang lakarin ang pinto paalis.
Ilang minuto matapos ng pag-alis ni Lloyd ay pumasok ang kaninang nurse na nag-assist 'kay Ray. Dahil napuno na ang unang blood bag, pinalitan na ito ng bago. Ito na daw ang huling bag na kailangan niyang punuin ulit bago matapos ang pagdo-donate.
"Thank you," pagpapasalamat ni Ray sa Nurse bago ito muling umalis para gawin ang mga bagay na kailangan niya pa gawin. Hindi na siya nagpabantay gaya ng sabi ni Lloyd dahil kaya naman niya ang sarili.
Nang matapos na niya mapuno ang huling blood bag, sakto naman na dumating ulit ang nurse para ayusin na ang mga kagamitang ginamit. Tinanggal na rin sa wakas ang mga apparatus na nakalagay sa kaniya dahilan para maluwag na siyang nakakahinga.
"Ray, I'm back. O, tapos na?" wika ng kakarating na Lloyd.
"Here, drink this." Iniabot niya ang isang tetra pack ng cranberry juice 'kay Ray at tinanggap naman niya ito, mumbling a 'thank you'
As she stand up, nakaramdam siya bigla ng pagkahilo dahilan para mapakamit ng mahigpit sa kasama.
"Whoops! feeling nausea?"
Ray simply nodded her head at mas lalong sinuporta ang sarili sa lalaki. Hindi lang pagkahilo ang nararamdaman niya dahil maging ang katawan niya ay nanghihina dahil sa labis na kakulangan ng dugo.
"Normal lang po talaga sa mga first time na nag-donate ng dugo nila ang ganyan Ma'am and Sir, magpahinga na lang po muna kayo saglit. Kahit na hindi kasi kayo nagpagod ay makakaramdam kayo ng sobrang pagod dahil sa dugong kinuha sa inyo," malambing na wika ng nurse sa kanila.
"Pinapayuhan po na doon muna kayo mamahinga, Sir pakisamahan na lang po si Ma'am. Mauuna na po ako," aniya saka tuluyan nang umalis.
Inalalayan ni Lloyd si Ray papunta sa dalawang bakanteng monobloc chair sa may tabi saka sila doon naupo.
"Base on my research, you must be feeling nauseous and nanghihina din ang pakiramdam mo right now, right?" Ray simply nods her head at hindi na muling nagsalita pa, napasandal ang ulo niya sa balikat ni Lloyd saka ipinikit ang mga mata.
"They're not the only one who's suffering, Ray. In fact, you're the one who's suffering and induring the pain all this time."
RAY
Nang magising ako dahil sa nakakairitang ingay dulot ng paglalaro ni Lloyd ng clash of clans sinamaan ko lang siya ng tingin dahil sa naka full volume niya pang cellphone. I was having my precious sleep pero salamat sa kaniya naputol na 'yon.
"O, good morning." ngiting bati niya saka pinatay ang cellphone.
"It's already morning?"
"Nope, it's 10:42 p.m. Na-enjoy mo ba ang pagtulog sa balikat ko as your pillow?" nakangising tanong niya, I used his shoulders as a pillow? really?
"No, I was like using a bamboo as a pillow kaya hindi man lang ako nakakuha ng magandang tulog." pag-aasar ko sa kaniya. It's his turn to glare at me kaya naman it's also my turn to smile at him and ignore his glare.
"You're lucky," bulong niya at muling naglaro ng clash of clans.
Naglakad ako patungo sa direksyon ni Glenn, he was still unconcious. Para lang itong mahimbing na natutulog, how I miss his laughter everytime na mag-aaway sila ni Wendy. Hindi niya alam kung gaano ako nalulungkot ngayong hindi ko naririnig ang maingay niyang boses, kahit na sabihng nagka-away pa kami. Hindi ko siya matitiis ngayon.
"Sorry.." bulong ko habang hinihimas ang pisngi niya.
Mapakla akong tumawa matapos sabihin ang nakakahiyang salita na 'yon, "Lagi na lang ganito diba? may mangyayaring masama pagkatapos.. wala na akong ibang sasabihin kundi 'sorry' kapag nangyari na."
"Hindi kita papatawarin kapag hindi ka nagising, kailangan mo.. kailangan niyong dalawa na magising... p-paano na lang mabubuo ang araw ko kung wala kayong dalawa na bumubuo 'non?... kailangan ko kayong dalawa, ano na lang ang gagawin ko?"
I kneeled beside his hospital bed, crying again my eyes out. Wala na talaga akong kayang gawin kundi ang umiyak na lang.
Why am I so weak?
▪︎ ▪︎ ▪︎
🎶Once in a while,
Let my shadow stand by your side,
Filling the emptiness of your mind,
Then disappear,
Call out my name,
When you see the tide turn me away,
"The blame is me"
Long ago buried heart,
Right away torn apart,
So it hurts how it lasts,
Till I draw one more last final breath,
Where to go when to come,
Across a land bare and dark,
May it be one for all,
Burning the horizon into none🎶
Ilang beses ko na inulit-ulit ang paboritong kanta ko na 'yon, ngayong lalo na't hindi ako makatulog dahil sa pag-iisip sa kambal.
Hindi ko alam kung ilang araw na ang nakalipas simula noong nagkulong ako sa dito sa loob ng apartment ko. Sigurado akong nag-aalala na ang mga kaibigan ko sa'kin pero gusto ko lang talaga na mapag-isa ngayon. Nagsisisi ako para sa nangyari sa dalawa, sana naman ay nagising na sila.
Pero kahit na ganoon na nga...
Hindi ko alam kung paano sila haharapin matapos ang nangyari sa kanila.
Kahit na saan naman tignan, kasalanan ko parin 'yon. Tama nga siguro ang sinabi ni Ma'am Sirin, ayokong lumayo sa kanilang dalawa pero kung ang ibig sabihin ng paglayo nila sa'kin ay ang kaligtasan nila.. mas magiging masaya ako kung ganoon nga. Kung patuloy naman silang lalapit sa'kin, ibig sabihin lang ay mas lalo pa silang madadawit sa gulo na dinadala ko.
"I am.. really the one to blame, no doubt."
Kinuha ko ang cellphone mula sa side table at tinignan ang oras, "5:32 a.m.. huh? it's also wednesday today. Kailan ba ako huling bumisita sa ospital?"
"Hindi ko na maalala kung kailan. Ilang araw na ba ang nakalipas?"
My dog Kaze barked loudly dahilan para mapatingin ako sa kaniya, "What?" tanong ko. Silly me, pati ba naman ang sarili kong aso ay kinakausap ko na.. well, dating gawain ko naman na 'yon. It just feels really weird talking with your dog.
And then I realized something. "O, you want to go out for a walk?" He barked again, so tama nga ang nasa isip ko.
Saglit akong naghilamos at nagbihis para maging maayos naman ako tignan kahit papaano. Itinali ko na ang aso ko saka kami sabay na lumabas, he was desperately tugging me papunta sa may park kaya naman doon kami nagtungo.
"Easy there, hindi naman mawawala ang park na 'to." natatawang wika ko nang makarating na kami. Medyo madilim pa ang paligid dahil papasikat palang ang inang araw, maya-maya pa ito babati sa amin ng 'good morning'.
Binitawan ko ang tali ni Kaze para malaya siyang makatakbo-takbo sa kung saan niya gusto, hinayaan ko lang ito at pinanood sa ginagawa niyang pagbubungkal.
I sat on the swing at mag-isang tinulak ang sarili ko para ma-duyan ako 'non. I used to come here with the twins.. and seat here with them. I groaned, ngayon naaalala ko na naman sila. Lagi naman silang laman ng isip ko simula noong aksidente, no- simula noong nakilala ko sila.
There's always an unfamiliar feeling deep inside me everytime na kasama ko ang isa sa dalawa. I'm not really sure if that's what I'm thinking but.. I hope, na 'yon na nga sana ang hinahanap ko.
I just realized this noong unang beses na nakita ko siya, I was stunned and my heart suddently skip a beat kahit unang pagkikita pa lang naming dalawa. As of now, he has done many things just to make me feel good. He really is someone na sa tingin ko ay magiging capable ako sa tabi niya, I really miss him. Not only him, I miss them both and I am also concered about them.
Malalim akong napahinga habang inaalala ang taong 'yon, he really has a big impact to me.
"So everything that makes me whole, Ima kimi ni sasageyou.."
pagsisimula ko sa kantang unang pumasok sa isip ko.
"I'm—"
"I'm yours,"
I was about to sing the last part pero natigilan naman nang biglang may isang pamilyar na boses ang kumanta at tumapos 'non.
"So you're a fan of EGOiST? I actually like their songs, listening to their songs feels great dahil sa uniqueness nito." dagdag pa niya. He was just standing behind me, malinaw ko na naririnig ang boses niya. Is this real? Is he real? or this is just one of my delusions?
Napatayo ako sa swing pero hindi ako humarap sa kaniya, I made side step steps and backward steps while my right arm is stretched out behind me. My eyes are both closed habang hinahanap ang taong nasa likod ko.
"What are you doing?" tanong niya. His voice is lively as ever. Pero hindi na muna ako maniniwala, baka mamaya ay imagination ko lang ang lahat ng ito.
When my hand touched his skin, my heart skipped a beat again. Just like the first time I saw him. It was his chest I was touching, ramdam ko pa ang pagtibok ng puso niya.
"Are you real?" tanong ko, hindi ko parin siya hinarap bagkus nanatili lang na ganon ang posisyon naming dalawa.
"Why are you asking me that? do you think I'm a ghost now? hahahahahahaha kahit kailan ka talaga Ray, hindi ka na nagbago." natatawa niya pang wika. I just can't believe, I know this is reality but sometimes reality is very decieving and disappointing.
Hindi na lang ako pwedeng maniwala na nandito siya ngayon, he needs to be in the hospital at walang malay. Kahit ang mga doctor ay hindi sigurado kung kailan pa siya magigising kaya bakit nandito siya ngayon at patawa-tawa lang.
"Ah~ being touched by Ray once again feels great. No doubt, I really missed you Ray."
"Are you real?" I repeated the same question again.
"Of course! wait- don't tell me I'm already dead?! na kaluluwa na lang ako then ako na lang ang nagi-imagine sa ating dalawa?! oh no! paano na lang ang mga figurines ko sa kwarto? I still wanted to watch those newly released anime's this year!" pagmamaktol niya, patuloy lang ito sa pagdadadada.
Nang tuluyan na akong humarap, hindi ko na napigilan matawa dahil sa patuloy niyang pag-iisip sa mga anime na gusto niya pa daw panoorin. Ang cute niyang tignan sa totoo lang. Well, he really is a cute one tho.
"Hey," tawag ko sa kanya.
"Paano na lang yung Lancelot figurine ko?! kailangan pa naman 'non malinis every week! kapag wala na ako.. sino nang maglilinis 'don?!
Limited edition pa naman 'yon tapos lumipad pa akong Japan after ng graduation namin para lang makabili 'non kase tatlong stock lang ang meron sila.... " ;-;) pagmumukmok niya. I mentally face palmed, he's overreacting.
"Hey!"
"Oh no- baka kuhain ni Kuya Nash ang mga C.C figurines ko!" dagdag niya pa saka napakamot sa ulo. Uhh, hindi pa ba siya matatapos sa drama niya?
I cleared my throat saka malalim na huminga.
"HEY!"
He jumped a bit nang marinig ang malakas na boses ko saka awkward na tumingin sa'kin.
"Ray.. are you real?" tanong niya.
Mahina kong sinipa ang tuhod niya, "Of course I am!"
"Am I a ghost?"
"No,"
"Then.. I'm not dead?"
"No,"
"Can you still see me?"
"Yep,"
Silence...
He takes a deep breath bago muling magsalita saka malalim akong tinignan sa mga mata.
"I'm back, Ray." he opened his arms infront of me, asking for a hug. Of course I want that pero.. hindi parin ako makapaniwala na nandito na siya sa harapan ko.
I saw how his eyes watered at hindi ko na napigilan ang sarili na yakapin siya. After all this time, I missed him. No one can say how much I am worried for them and now? one of them is here, enveloping me in his arms.
"Welcome back. Glenn," naluluha kong sabi. I can't take it anymore. Tuluyan na akong lumuha burying my face to his chest.
He patted my head, "Shhh.. sorry dahil pinag-alala na naman kita and sorry din dahil masyado na akong nanghihimasok sa buhay mo, I just want to know the truth behind Sofia's name. I'm sincerely apologizing for always saying sorry and for always doing something futile."
"I don't need that, you are forgiven, you are always will be. More impotantly, I'm glad you're finally awake. Seeing you alive and kicking is enough.. hindi mo alam kung gaano ako nag-aalala para sa inyong dalawa ni Klein." I let out the words while quietly sobbing, I'm really glad.
Ako ang unang kumawala sa yakap saka diretsong tumingin sa kaniya, he wiped my tears off saka matamis na ngumiti.
"Kailan ka pa nagising?"
"This monday lang, sorry hindi ko kaagad na sinabi. Nandoon kasi si Mama tsaka hindi ko rin mautusan si Lloyd na sabihin sa'yo, he told me na ilang araw ka rin daw hindi pumapasok." he said scratching the back of his neck.
Naupo kaming dalawa sa swing nang hindi tinitignan ang isa't-isa.
"Ngayong araw lang hindi pumunta si Mama kaya naman tumakas ako—"
"Tumakas ka?! does that mean na hindi ka pa fully healed?!" I boomed, this is wrong! he needs to stay there! baka hinahanap na siya ngayon!
"No no no that's not it, pwede na talaga akong lumabas sabi ng doctor. Mga konting pahinga na lang naman ang kailangan ko but I think hindi ko na kailangan magpahinga pa. Kasi bigla nalang nawala ang pagod at antok ko nang makita kita dito." dagdag niya, I could feel my face started to burn. Mabuti na lang at madilim para hindi niya makita ang namumula kong mukha.
"Are you really sure?" paninigurado ko. Anytime kasi ay baka matumba na lang siya dyan due to exhaustion.
"Yep, no need to worry. I'm 100% sure about my whole being," nakangiting wika niya.
"H-how about Klein? anong sabi ng doktor?" tanong ko. Sana naman ay nagising na din ito,
"They're sure in no time ay magigising na rin si Kuya Nash, Lloyd told me na nag-donate ka ng dugo para sa kaniya so I'm very thankful. Sadly hindi pa ako ngayon pwedeng mag-donate dahil kakagaling ko lang.. teehee," I let out a relieved sigh. That's good news,
"But you're glad right? dahil malapit na din magising ang Kuya mo."
"Of course, he's my other half after all. Kapag nawala siya ay parang nawala na rin ako kaya naman bawal siyang mawala. No one can live without the other one kaya proud ako sa'yo dahil nakayanan mo nang mawala si Sofia," mapait siyang ngumiti nang banggitin ang pangalan niya.
"We.. erm, me and Sofia are not like you guys. It's not what you think it is, kambal kami pero ayaw niya sa'kin. She hates me to the point na ayaw niya akong nakikita that's why she ran away." wika ko, napayuko ako sa pag-alala.
"But.. do you hate her?"
"No, not even a little bit. Sinusunod ko lang talaga ang gusto niya kasi kahit na lumaban ako ay wala akong magagawa. Kahit na anong gawin ko, hinding hindi niya ako magugustuhan bilang kakambal niya. Kaya naman nanahimik na lang ako at hinayaan siyang gawin ang mga gusto niya,"
Are we really gonna talk about her? ngayong magaling na siya?
Napahilamos ako, "L-Let's just not talk about her for now, it feels weird talking about someone who's already gone." I sat up saka tinawag ang aso ko, mabilis naman na lumapit sa'kin si Kaze.
"Hi there buddy~ long time no see~" nilapitan ito ni Glenn saka hinimas-himas ang ulo. Tuwang-tuwa naman ang aso ko dahil sa ginagawa niya, malandi talaga.
"Uuwi ka na?" tanong niya habang patuloy na nilalandi ang aso ko.
"Yeah, papasok ka na ba mamaya?"
"I'm not sure, well pero kung papasok ka then papasok na din ako." malapad na ngumiti ito dahilan para mapangiti na rin ako. Matagal ko na rin hindi nakikita ang ngiti niya na 'yan,
"You really should, may ipapakilala nga pala ako sa'yo. An old friend of mine,"
"Is it a guy?" Tumayo ito at pinagpagan ang sarili, he looks like Klein dahil sa suot niyang itim na jogging pants, gray na t-shirt at malaking itim na jacket. That's Kleins' color pallete.
"Uhh.. yeah? why?" Hinarap ako nito and jeez, he looks very cool just like his Kuya Nash.
Napakamot naman ito sa ulo habang iginagala ang paningin sa paligid,
"So I really need to put my guard up now na mayroon nang isang intruder," he mumbled but I clearly heard him.
"What do you mean?"
"Nothing, Ihatid ko na kayo."
"No need, kaya na namin. Mas mabuti pa na ikaw ang ihatid ngayong kakalabas mo lang ng ospital at kailangan pa ng maraming pahinga." sermon ko, he pouted causing me to giggle and pinch his cheek.
"You're so cute.." nanggigigil na wika ko habang patuloy lang sa pagpisil ng pisngi niya.
"No, you're more cuter than me." aniya, mahina naman akong natawa sa sinabi niya. There's no way I'll be more cuter than him.
"Hahahahahaha but you're so adorable Glenn, you never failed to make me smile. Thank you,"
Tinigilan ko na ang pagpisil sa pisngi niya saka tinignan ito sa kanyang mga mata. The sun is starting to rise and greet us good morning, tila ay nagre-reflect ang sinag nito sa madilim niyang mga mata. Making it looks breathtaking,
Napangiti naman siya as he mouthed some words na hindi ko naintindihan.
"Well then, I'll be taking my leave but before that..." huminto ito sa pagsasalita as he leaned his face closer to mine. My eyes automatically closed nang makita ko ang binabalak niyang gawin.
I felt him pecked my forehead saka muli akong mahigpit na niyakap. He buried his face to my hair.
"I'm really glad to see you once again, Ray. After what happened inside that car last time we argued, I really.. really felt guilty after making you upset. Hindi ko alam kung ano ang dapat ko gawin para mawala ang galit mo sa'kin, but now. All I have in my mind was to apologize for what happened. Now that I'm forgiven, all I feel is happiness... and I like this feeling."
♡
A/n: Awwww.. the sunshine boy is finally back!
Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone