Chapter 15: SAY IT 13 : Long ago buried heart
SAY IT 13 : Long ago buried heart
RAY
Nagmamadali kaming apat na pumunta sa may pool area as soon as possible. Nang makarating kami ay marami nang mga students doon, dahil siksikan ay ginawa ko na ang lahat para lang makarating sa may unahan para makita si Glenn.
Agad na lumuha ang mga mata ko nang makita siya, wala itong malay at pina-pump pa ni Sir.Dino, kahit CPR ay ginawa na rin niya pero hindi parin magising-gising ang walang malay na si Glenn. Naroon din si Nash na basang-basa ang suot na uniform, nakaluhod ito at pinapanood ang dalawa.
"I already called an ambulance! on the way na sila!" Malakas na wika ni Lloyd,
Pinaalis na ang ibang students maging si Wendy at Loraine pero nagpaiwan lang ako. Agad namang dumating ang ambulansya at agad din na nilagay sa stretcher si Glenn na hindi parin nagigising. Nang makita ko siya sa malapitan ay mayroong pasa ang gilid ng labi niya at may dugo bahid ng dugo ang noo niya.
What happened to him?
hindi kaya..
"K-Klein.. what hap—" hindi ko na naituloy ang balak na itanong nang bigla niya akong hatakin sa loob ng sasakyan kasama si Lloyd at Sir.Dino.
Dinala si Glenn sa pinakamalapit na ospital at agad na inilagay sa emergency room, naiwan kaming tatlo dito sa may lobby dahil si Sir.Dino ang pinapirma nila sa kung ano mang kailangang pirmahan niya 'don. Nanginginig ang kamay ko na parehong nakakuyom sa isa't-isa na nakapatong sa hita ko.
Hindi ako mapakali ngayong may nangyaring masama 'kay Glenn, kapag may nangyaring masama pa sa kaniya ay hindi kakayanin ng konsensya ko ang nangyari. Kahit na sabihin nilang hindi ko kasalanan ay makikitang kasalanan ko parin ang lahat.. hindi ako sigurado kung sila ang nasa likod ng nangyaring 'to pero wala na akong ibang naiisip maliban sa kanila.
"Ray! someone called me and tells me what happened.. where's Nile? maayos na ba siya?" Moon's voice echoed through the whole lobby, hinihingal ito at pinagpapawisan din malamang dahil sa pagod.
"N-No.. nasa loob pa siya.." nanginginig ang boses na sagot ko.
"What are you doing here Sullivan?" ang malamig at seryosong tanong ni Klein ang sinalubong niya sa kaniya. Don't tell me mag-aaway pa ang dalawang ito? Glenn's life is in danger!
"Hey you two, cut it off or else papaalisin nila tayo dito ng wala sa oras. May tamang oras para mag-away okay? hindi lang ngayon. There's a more important thing other than your fight, any time from now.. pwedeng mailagay sa panganib ang buhay ni Nile Glenn," pumagitan sa dalawa si Lloyd, for the first time ay nakita ko ang seryosong side niya.
Klein sat beside me, inihilamos niya sa mukha ang palad at hinilot ang sentido, he let out a frustrated sigh bago sumandal sa may upuan.
"He's so stupid..." rinig kong bulong niya, tinakpan niya ng braso ang mata.
"He can't swim.." he again mumbled which cause my eyes to widen, Glenn can't swim?
Did he jump on purpose or someone pushed him? paano maipapaliwanag ang pasa sa gilid ng labi niya at ang sugat sa ulo niya?
"Klein what happened?" nag-ipon muna ako ng lakas ng loob para itanong ang bagay na kanina ko pa gustong itanong. I want to know what happened.
"O, Ray.. I'm glad you're here.." he sighed in relief nang makita ako, e? kanina pa ako nandito.
"Tell me what happened Klein." pag-uulit ko sa tanong ko,
"Can I answer that later? as for now.. I really really want... to sleep.." dahan-dahan siyang bumagsak at mabuti na lang agad ko naman siyang nasalo. Bigla akong nakaramdam ng nakakapasong init nang dumapo ang balat ko sa balat niya.
He's having a very high fever!
"L-Lloyd! Moon! help!" tawag ko sa dalawa, hindi kaya ng katawan ko na suportahan ang mabigat na katawan ni Klein. Moon was the one who supported Klein's burning body dahil maging ang mad scientist slash information broker na si Lloyd ay hindi rin kayang suportahan 'yon.
Dahil nasa ospital na rin kami ay doon na lang din inilagay si Klein sa isa sa mga kwarto.
Sa ngayon ay dalawa na silang naka-confine, hindi parin lumalabas ang kahit sino mula sa kwarto ni Glenn kaya naman nadagdagan ang takot na nararamdaman ko simula pa kanina.
I felt someones hand mades its way to mine at ipinaglandas ang mga daliri namin, it was Moon and his serious face. Nasa tapat kaming dalawa ng kwarto ni Klein,
"I don't know what happened but those two were going to be fine no matter what. Malakas at matapang ang dalawang 'yon kaya naman nakakasigurado ako na magiging okay din sila, more specifically Nile. He's way more stronger than his older brother." wika niya, he's trying to make me think positive pagkatapos ng mga nangyaring 'to.
He really is someone who knows me more than anyone else.
"I hope so,"
Nang pumatak ang na ang dilim, I decided to go just go home while Moon offered me a ride, ayaw niya daw na may mangyari pang masama sa'kin sa may daan kaya naman siya na ang naghatid sa'kin pauwi. Lloyd insisted that he'll stay in the hospital para ma-monitor ang mga pangyayari, he will update us kapag may lumabas nang results patungkol sa dalawa.
This daw surely is very tiring and stressing at the same time, hindi man lang ako nakabawi ng tulog dahil hindi matanggal sa isip ko ang kambal. They're both suffering habang ako ay nandito lang sa bahay at iniisip sila. Can I be the worse friend ever?
Sa ospital pa naman na 'yon ako dating isinugod ni Aircon noong na aksidente ako, doon ko siya nakilala, doon kami gumawa ng ala ala nang kaming dalawa lang, doon siya nagpaalam at doon ako umalis. Reminding those memories of us two makes me even more sad than I am now.
Hindi ko na nga nagagawa ang pinapagawa niya sa'kin na humanap ng tunay na pag-ibig.
BZZZZZT BZZZZZT
My phone vibrated causing me to break my train of thoughts, someone is calling me? sa ganitong oras? who might that be?
Nang tignan ko ang caller ID ay nanlaki ang mga mata ko, it was Kuya Ryle! minsan na nga lang tumawag ang panget na 'to nagkataon pa na ngayon.
I clicked the green button saka itinapat 'yon sa tenga ko.
"Hello?"
"Hi panget 'kong kapatids, Mom told me to call you so what's up?" so si Mama na naman ang dahilan ng pagtawag niya.
"What's up mo mukha mo, ikaw, kamusta na kayo ni Ate Naru? are you guys enjoying your stay there in Japan?"
"Yep, gusto mo ba na umuwi kami dyan?"
"Dunno, kung gusto niyo okay lang naman."
"Okay, hey panget kamusta ang love life mo? may nakita ka na ba? Heheheheh.." Argh! I can imagine his ugly smirking face!
"Wala Kuya and please shut up dahil wala kang pakielam kung may mahanap man ako o wala, shoo shoo ka 'don,"
"Anong walang pakielam?! syempre may pakielam ako, imouto kaya kita at bilang isang mabait na onii-san dadaan muna sa'kin ang kung sinong kutong lupa na 'yan—"
"Blah blah blah~ I can't hear youuuuuuu!"
"Panget naman e! makinig kapag nagsasalita ang gwapong kuya!" pag-iinarte niya, pwe!
"No one wants to listen to you, you and your corny, not laughable and boring jokes. Clear?"
"E? but your Ate Naru loves it!"
"Siya lang hindi ako okay?"
"Fine, but hindi mo pa ako sinasagot panget. Kamusta ka na?"
"Not even close to be fine,"
"At bakit naman panget? may umaaway ba sa'yo dyan? may uupakan na naman ba akong isa sa mga classmate mo? sabihin mo lang magbo-book na ako agad ng flight! humanda lang talaga ang mga 'yan sa'kin kapag nakauwi kami!"
Mahina akong natawa dahil sa pago-overreact niya, lagi naman siyang ganyan kapag sinasabi ko na hindi ako okay. He's still traumatized after what happened to Sofia kaya naman mas doble pa siya mag-alala kapag sinabi ko na hindi ako okay.
"No no no, walang umaaway sa'kin Kuya, it's just that.. two of my important friends were currently in the hospital, hindi ako makatulog dahil sa pag-aalala."
"Is it Lili and Lulu?" He's referring to Wendy and Loraine, yan ang tawag niya sa dalawa.
"No Kuya, bago ko lang sila nakikilala but we already grew closer that's why hindi ako mapakali kakaisip sa kanilang dalawa,"
"Let me guess, those two are both guys, right?"
"Uhh.. yeah?"
"And they're twins, right?"
"E? paano mo nalaman? are you an some kind of esper?"
"No, it's just a guess okay?"
"I doubt, wala naman sigurong sinasabi si Wendy sa'yo, right?"
"O~ ang dami niya kayang sinasabi~"
"That little.. "
"Okay okay calm now~ basta balitaan mo nalang ang kuya kapag nakapili ka na sa dalawa okay?"
"Whatever, ibaba ko na 'to, susubukan ko matulog. Thank you sa pagtawag,"
"Okay li'l sis! see you next week! love you and goodbye!"
"E? next week? what do you mean?"
beep! beep! beep!
O, siya na mismo ang nagbaba sa tawag. Does he mean na uuwi sila dito next week? if that's what it is.. mukhang kailangan ko mag genera cleaning.
Napasalampak ako ng higa ulit sa kama habang nakatitig sa kisame, kung saan may mga nakadikit na glow in the dark stickers ng mga buwan at bituin. I take a deep breath saka pakantang binulong ang paborito kong kanta,
"Back to the time,
Where I used to feel your hand in mine,
Tiniest tenderness,
Might it melt, the ice into tears
Far from the world,
That still makes both of my eyes blurred,
Not a word could I say, to wake up a dreamer,
Call out my name,
When you see the tide turn me away,
Long ago buried heart,
Right away torn apart,
So it hurts how it last,
Till I draw one more last final breath,
Where to go when to come,
Across a land bare and dark,
May it be one for all,
Burning the horizon in to none,"
▪︎ ▪︎ ▪︎
Bzzt! Bzzt!
Umaga na at naghahanda na ako papasok nang biglang tumunog ang buzzer sa may pinto, matagal na simula noong tumunog 'yon kaya naman medyo kinabahan ako. Nilakad ko mula kwarto ang pinto at tinignan sa may peek hole kung sino ang hindi inaasahang bisita,
My eyes immediately widens nang makita ko ang isang malapad na ngiting matagal ko nang hindi nakikita simula noong nagkahiwalay kaming dalawa sa middle school.
Agad kong binuksan ang pinto at mahigpit siyang sinalubong ng yakap.
"Justin!" masayang tawag ko sa pangalan niya, pareho kaming natumba sa may corridor.
Rinig ko na mahina siyang natawa at marahan akong niyakap pabalik, "Hi Ray, long time no see." paunang bati niya.
Bumitaw ako sa yakap at tinulungan siyang tumayo, pinagpagan naming dalawa ang mga damit namin. Pareho kaming natawa nang tumama ang paningin namin sa isa't-isa,
His name is Justin Choi, one of my besties noong nasa middle school pa ako kasama sina Wendy at Loraine. Sa isang boy's school siya pumasok noong magha-highschool na kami kaya naman nagkahiwalay kaming apat, and now he's here!
"Hi again!" muling pagbati niya, oh how I miss those dimples of him na laging lumalabas kapag konting ngiti lang. Halos lahat ng classmate namin noon ay may crush sa kaniya maging si Wendy. He's that type of a guy na hindi gwapo ang nararapat na i-label dahil ang salitang 'cute' ang nararapat na idangal sa kaniya.
O, he is a half-korean by the way.
"Long time no see, tara pasok ka muna baka mapagkaguluhan ka dyan sa may labas." yaya ko sa kaniya, nakangiti itong pumasok at iginala ang paningin sa paligid.
"Pasensya na kung magulo, hindi pa kasi ako nakakapaglinis."
"Okay lang," - w -
"A, nag-almusal ka na ba?" O_O)/?
"Yes, dumaan muna ako sa Burger center bago pumunta dito, here. I know na favorite mo ang eggsy cheese burger nila," iniabot niya sa'kin ang isang plastic bag na may logo ng burger enter, oh! he even brought one of my most favorite burgers out there!
"Thank you," ///_///) Inilagay ko loob ng bag ang binigay niya, I'll eat that later for lunch.
"You're welcome Ray, o, papasok ka na?"
"Uh yeah, gusto mo sumama? i-tour kita sa school." masigla kong sabi, mukhang nahawa na ako sa sunshine energy ni Glenn. Speaking of that guy, bibisitahin ko pala silang dalawa mamaya pag natapos na ang school.
"No problem and about that invitation of yours, 'yan talaga ang ipinunta ko dito." ngiting wika niya, nawawala talaga ang mata niya kapag konting ngiti lang at siya namang paglitaw ng cute niyang dimples.
"What do you mean?"
May kinuha itong papel sa bulsa at ipinakita 'yon sa'kin, "Tada!"
"Notice of Transfer to St.Celestine High.
Name: Justin Choi, starting today he/she will start attending the class in the Second year management of Class 1-A and be an official student of St.Celestine High." halos tatlong beses ko binasa ang nakalagay sa papel na 'yon bago siya hawakan sa magkabilang braso.
"It this paper a true one or a just a hoax?" seryosong tanong ko sa kaniya.
Tinanggal niya ang dalawang kamay ko at parehong hinawakan 'yon, parang kamay ng babae ang kaniya dahil sa lambot 'non.
"Hindi ako mag-e-effort na pumunta dito kung hindi 'yon totoo Ray," aniya, once again ay mahigpit akong napayakap sa kaniya.
"Yes!"
"You look so happy Ray, I'm glad." natatawang wika niya while patting my back. Malamang sasaya talaga ako dahil sa balitang 'to! we will be together again after all, hindi niya alam kung gaano ko siya na-miss ng sobra simula noong umalis siya.
"Of course I am! after all magkaklase pa tayong tatlo ni Loraine! isn't that great!"
"O, that's really great. Kasama din ba natin si Wends?" bumitaw ako sa yakap at sinuot na ang vest ko nasa sofa pati na ang aking bag.
I pouted, "Sadly no nasa kabilang Class siya,"
Lumungkot naman ang mukha ni Justin dahil sa narinig. Maniwala man kayo o hindi ay may gusto ang koreanong 'to 'kay Wendy, pero isa siyang malaking TORPE kaya hindi na nagawang mag-confess ng feelings. I wonder kung hanggang ngayon ay may gusto parin siya.
"Cheer up! nagkikita naman kami lagi tuwing break time! tara, pumasok na tayo. A, nasaan pala ang mga gamit mo?"
Iniligpit ko na ang mga kalat at nagpaalam na din sa aso ko bago kami lumabas, isinara ko ang pinto at ngiting tumingin sa kaniya.
"Nauna na sa locker ko, doon na lang din ako magpapalit ng uniform."
Nagsimula na naming tahakin ang daan papunta sa St.Celestine nang magkasama, halos lahat na yata ng bagay ay napagkwentuhan na namin habang nasa daan.
Hindi nawawala ang ngiti sa mukha naming dalawa habang nag-uusap kami, parang ganoon lang kami kasaya na makita ulit ang isa't-isa after 2 years.
"Well then hihintayin na lang kita sa room, see 'ya!" pagpapaalam ko sa kaniya nang nasa harap na kami ng boy's locker room. Magpapalit pa kasi siya ng uniform dahil suot niya parin ang dati niyang school uniform.
He nods, "Yeah. See you," hanggang sa pagpapaalam ay hindi parin matanggal ang cute niyang ngiti.
No doubt, he really is a cute one.
▪︎ ▪︎ ▪︎
Nang sumapit na ang lunch break namin, saglit na ti-nour ko si Justin sa buong campus. 1 hour naman ang lunch break namin e, nang matapos ang saglit na tour naming dalawa ay agad na kaming dumiretso sa may cafeteria.
There's Wendy and Loraine na simpleng nakaupo at sige ang pag-scroll sa sariling phone.
"Hey!" tawag ko sa dalawa, sabay na silang napatingin sa'kin.
Naupo ako sa puwesto ko habang abot tenga ang ngiti, they both look at me with curiousity.
"Bakit ang saya mo yata ngayon? naka-drugs ka no?" tanong ni Wendy, I pouted at her dahil sa sinabi niya, yes I was drugged.. last last week.
"Sa mga ganitong sitwasyon, impossible na mapangiti ka dahil sa kundisyon ng kambal." wika naman ni Loraine habang matiim na nakatingin sa'kin. Yes, malungkot ako pero hindi ko mapigilan na sumaya dahil sa pagbalik ng dati naming kaibigan!
"I'm sure that you two will be smiling just like me after knowing the reason behind it," aniya ko, parehas na tumaas ang kilay ng dalawa dahil sa sinabi ko.
"And what is that?"
"Look over there," ngumuso ako sa likuran nila, there's Justin na malapad din ang ngiti habang naglalakad papalapit sa'min at may dala-dalang mga pagkain para sa aming lahat.
It's on him na daw kasi,
"Long time no see." bati ni Justin sa dalawa saka umupo sa bakanteng upuan ni Nine na nasa pagitan lang nila.
"Oh.. my... god... who are you again?" pagbibiro ni Wendy, turn naman ni Justin na mag-pout ngayon.
"Your future husband," pagbabara niya. Agad na namula ang mukha ni Wendy dahil sa sinabi nito, oh my~ is this a ship starting to sail?
"S-shut up Bieber, ano naman ang ginagawa mo dito?" pagtataray niya, aba, kinililig ang kpoper ko na kaibigan.
"Don't tell me na nag-transfer ka?" asked Loraine saka mahinang kinurot ang pisngi ni Justin para kumpirmahin kung nandoon nga ba talaga ang half koreano.
"You're always right Lori and uhh... totoong nandito ako sa tabi mo kaya hindi mo kailangan pa kurutin ako," awkward niyang sabi sa dalawa.
"No way! anong class mo?" Wendy.
"Rays' class,"
"Hindi kita napansin kanina," Loraine.
"That's because you're not paying attention to anyone Lori, maging sa lessons. I even saw you reading Kei Tsukishima x Kuroo Tetsuro Doujin." It's now Loraines' turn to blush in embarassment.
Oh, this is going to be a long day.
▪︎ ▪︎ ▪︎
"Lloyd, may nangyari na ba?" pambungad na tanong ko sa kaniya nang makarating ako sa ospital. Dito ako dumiretso matapos ang klase namin.
Hinarap niya ako habang nakatungo, bakas sa mukha niya ang kalungkutan. Agad na akong inatake ng pag-aalala para sa dalawa.
"N-nothing.." bulong niya,
"W-what do you mean nothing?" naguguluhang tanong ko, pwede ba kasing ituloy na lang niya ang dapat na sabihin? isa sa pinaka ayaw ko ay ang binibitin ako.
"Nothing happened, hindi parin nagigising ang isa sa kanila. The doctor also said na kinakailangan na may mag-donate ng dugo para 'kay Klein, he's running out of blood. May mga dati na siyang records dito sa ospital dahil sa sakit niyang anemia, AB ang bloodtype niya which is a rare one. I have an A type blood kaya hindi ako makakapag-donate, mga type AB at O lang ang pwede. Kapag hindi pa siya nasalinan ng dugo ay pwedeng bumagal ang circulation ng dugo sa loob ng katawan niya at magkaroon pa siya ng mas malalang sakit."
Mahabang paliwanag niya, AB din ang bloodtype ko kaya naman pwede akong mag-donate but first;
"Si Glenn? a-ano nang sabi ng doktor?"
"As for Glenn, natanggal na ang tubig sa katawan niya pero hindi parin siya nagigising. Malakas na pagkauntog sa isang matigas na bagay ang dahilan ng sugat niya sa ulo, walang buto ang na-damage sa impact. Tinahi na nila ang sugat at stable na ang lagay niya, hihintayin na lang natin siyang magising. Mababa ang chance ng amnesia but as for now.. hindi pa nila alam kung hanggang kailan siya magkakaroon ng malay, pwedeng mangyari ang tinatawag nating temporary comatose pero wag naman sana."
Tuluyan na akong napaluhod sa may malamig and tiled na sahig ng hospital. Hindi alam kung kailan magigising? is that even possible? paano kung hindi na siya magising?!
Inalalayan ako ni Lloyd na tumayo dahil sa nanlalambot ko na mga tuhod, ano na ba ang nangyayari sa dalawang 'yon at kailangan pa na mangyari ito sa kanila?
"I know it's getting harder and more complicated for you Ray, cheer up now. We need someone who has a type AB blood para naman magising na rin si Nash, bumaba na daw ang lagnat niya sabi ng doktor. Inilagay silang dalawa sa iisang malaking kwarto. How about we visit the both of them?"
Hindi na ako sumagot pa at hinayaan ko na lang siya na magsimulang maglakad papunta sa sinasabing kwarto kung nasaan sila.
"My.. bloodtype is AB, kaya naman puwede na nilang kuhain kung gaano man kadami ang kailangan nila." wika ko nang makarating na kami sa tapat ng kwartong sinasabi niya.
"How lucky, okay. I'll get the nurse to ready the equipments you need to use to perform the donation. Mauna ka ng pumasok," iniwan niya ako sa may tapat ng pinto saka nagsimulang humanap ng nurse.
Now I'm feeling nervous, mag-isa lang akong papasok sa kwarto nila. Kahit na alam ko na ni-isa sa kanila ay hindi pa nagigising, kinakabahan parin ako. I don't know why.. but kinakabahan akong makita sila.
Nag-ipon na muna ako ng lakas ng loob bago pinihit ang door knob at tuluyang binuksan na ang pinto.
Malaki nga ang kwarto at nandoon ang dalawa sa sarili nilang hospital bed, walang ibang maririnig kundi ang beeping sound na nanggagaling sa parang monitor thingy na nasa itaas nila.
Nang igala ko ang paningin ko, agad na nanlaki ang mga mata ko nang mapansin ang isang nakaupo sa may tabi ni Glenn, nagtama ang paningin naming dalawa at napatayo siya sa kinauupuan. Naglakad ito papalapit sa'kin habang walang emosyon ang mukha niya,
Maganda ang babae at mukhang bata pa, makinis at maputi ang kaniyang balat at mas maganda pa ang hubog ng kanyang katawan kaysa sa muse namin. Walang ni-isang wringkles ang makikita sa maganda at tila ba perpektong pagmumukha nito, the word perfection does not suit her 'coz she was more than that.
I was stunned nang makita ko ang babae, siya na yata ang pinaka magandang babae na nakita ko sa buong buhay ko.
Napatigil ako sa pag-iisip nang mapansin ko ang madilim na pagtingin niya sa'kin, na tila ba ay tumitingin siya sa kaloob-looban ko.
"Are you Raychel Olenyeva?" tanong niya, kung walang emotion ang boses ni Loraine, mas walang emotion ang kaniya.
"Y-yes, ma'am."
"Then, ikaw pala ang laging bukang bibig ng kambal. I wonder kung anong nagustuhan nila sa katulad mo na walang kahit anong class sa katawan. You're just a normal looking girl and their mere friend, wala akong nakikitang dahilan kung bakit ka nila nagawang kaibiganin sa sitwasyon mo." matalas ang pananalita niya na parang kutsilyo na bumabaon sa pagkatao ko.
I'm pissed pero ayaw ko siyang patulan, hindi ako pinalaki para mang-away ng mga taong hindi ko kilala.
"E-excuse me? pero sino po ba sila?"
"O, I haven't introduce myself yet? then let me introduce myself...
I'm Sirin Colette-Martinez, Nile and Nash's mother."
♡
Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone