Chapter 357: บทที่ 172-3 ระบำเพลิง พายุทะเลทราย

บทที่ 172-3 ระบำเพลิง พายุทะเลทราย

"ใต้เท้า" ซ่งหยางขมวดคิ้วมุ่น คิดอยากจะพูดอะไรสักอย่าง ทว่าสุดท้ายก็กลืนคำพูดเหล่านั้นลงท้องไป

ชิงเซี่ยยกยิ้มเบาๆ หันมาเอ่ยกับเขาต่อ "เจ้าคงอยากจะบอกกับข้าว่า ฝ่าบาทของพวกเจ้าทำเช่นนี้มีแผนการอยู่แล้ว การที่ข้านำทัพติดตามเข้าทุ่งหญ้ามา ไม่เพียงแต่ไม่อาจช่วยเหลือเขาได้ แต่อาจจะทำให้แผนการที่เขาวางไว้เลวร้ายลงก็เป็นได้"

ซ่งหยางตะลึงงัน รีบคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความรวดเร็ว กล่าวเสียงลึก "ข้าน้อยมิกล้า!"

ชิงเซี่ยโบกมือไปมาหลายที กล่าวต่อ "ในกองทัพเวลานี้ เกรงว่าไม่ใช่แค่เจ้าคนเดียวที่คิดเช่นนี้ เพียงแต่คนที่กล้าพูดออกมาต่อหน้าข้าตรงๆ คาดว่าน่าจะมีแค่เจ้าผู้เดียวเท่านั้น พวกเจ้าคิดสิ่งใดอยู่ ข้าล้วนทราบดี"

ซ่งหยางจมอยู่กับความคิดของตนเองพักหนึ่ง หลังจากพิจารณาแล้วหลายที จึงเอ่ยขึ้นพร้อมคิ้วที่ยับย่น "เป็นพวกข้าน้อยที่โง่เขลา ไม่เข้าใจในความลำบากของใต้เท้า"

ชิงเซี่ยหัวเราะเสียงเบา กล่าว "ซ่งหยาง ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เจ้าเรียนรู้ใช้วาจาอ้อมไปอ้อมมาเช่นนี้ เจ้าอยากถามสิ่งใด มิสู้เอ่ยมันออกมาตรงๆ?"