Chapter 68: บทที่ 064 ท่าทีที่อ่อนโยน

บทที่ 64 ท่าทีที่อ่อนโยน

ทั่วทั้งร่างกายของชิงเซี่ย เกือบทุกที่ไม่มีส่วนไหนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ หลังจากที่นางร้องไห้อย่างหนักหน่วงในอ้อมกอดของฉินจือเหยียนแล้ว ก็เป็นลมหมดเรี่ยวแรงไปในทันที

ฉินจือเหยียนกอดชิงเซี่ยเอาไว้ แล้วใช้ตะขอเชือกปีนกลับขึ้นไปตามทางเดิมกับที่ชิงเซี่ยไต่ลงมา ฝูงงูพวกนั้นช่างน่าขันนัก คงเป็นเพราะตลอดชีวิตที่สงบสุขของพวกมัน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เผชิญหน้ากับศัตรู แม้ในยามนี้จะไม่มีเปลวไฟให้คุกคามแล้ว แต่พวกมันก็ยังคงไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวต่อหน้าชิงเซี่ยทั้งที่นางหมดสติ พวกมันทั้งหมดราวกับกลายเป็นหิน ทำได้เพียงแค่มองส่งชิงเซี่ยที่อยู่ในอ้อมอกของฉินจือเหยียนจากไปเท่านั้น

ในโถงสีทองอันกว้างใหญ่ ฉินจือเหยียนมองไปทั่วลำตัวของชิงเซี่ยที่มีแต่คราบเลือดที่เหม็นเน่าของงูพิษและของเหลวจากเครื่องใน ก่อนตัดสินใจปลดเสื้อคลุมตัวนอกของนางออกอย่างเบามือ สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาของเขา คือรอยแผลน่าตกใจที่มีอยู่เต็มไปหมด