Chapter 27: บทที่ 24 อดีต

เสี่ยวหู่ที่กำลังใช้ร่างพยัคฆ์ทมิฬตัวใหญ่โตกำลังใช้กรงเล็บแข็งแกร่งตะปบเข้าร่างผู้ใช้โอสถสองคนที่พยายามจะโปรยยาสยบพยัคฆ์ใส่หน้าเสี่ยวหู่ แต่เสี่ยวหู่ที่ร่ายเวทย์ป้องกันไว้แล้ว ยาสยบพยัคฆ์จึงทำอะไรเสี่ยวหู่ไม่ได้ ตอนนี้เสี่ยวหู่ได้ฆ่าทุกคนในอาศรมโอสถหมดแล้ว ไม่มีใครเหลือรอดแม้แต่คนเดียว เดิมทีเสี่ยวหู่แค่จะขังทุกคนไว้ในเขตอาศรมที่ร่ายเวทย์สร้างอาณาเขตแยกออกมาเท่านั้น แต่ผู้ใช้โอสถบางคนเป็นผู้ใช้เวทย์ควบคู่ไปด้วย ทำให้ไม่สามารถขังทุกคนได้ง่ายๆ เมื่ออีกฝ่ายมีคนใช้เวทย์ได้หลายคน แถมยังมีสมุนไพรต่างๆมากมายที่เอามาใช้กับพยัคฆ์อย่างเสี่ยวหู่แล้วทำให้เสี่ยวหู่แทบหลับกลางอากาศ ดีที่เลือดพยัคฆ์ทมิฬระดับตำนานสามารถถอนพิษได้เกือบทุกชนิด เสี่ยวหูจึงไม่ได้หลับไป หลังจากนั้นจึงร่ายเวทย์ป้องกันไว้รอบตัว คนพวกนั้นจึงพยายามโปรยยามาทางเสี่ยวหู่แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อใช้วิธีการประนีประะนอมแล้วไม่ได้ผล เสี่ยวหู่จึงใช้ไม้แข็งคือกำจัดทุกคนที่ขวางหน้า แล้วนี่ก็คือสองร่างสุดท้ายที่สังเวยแก่คมเล็บพยัคฆ์ทมิฬ เมื่อไม่มีคนเหลือรอดแล้ว เสี่ยวหู่จึงคืนเป็นร่างเทพเซียน แล้วเดินไปยังลานงานเพื่อร่วมวงกับอี้หลันและชิงหลงต่อ เสี่ยวหู่เดินผ่านซากศพทหารมากมายที่โดนดาบบั้นคอจนหัวไปทางตัวไปทาง การฟาดฟันฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยมอย่างนี้น่าจะเป็นของชิงหลง เพราะจากที่เสี่ยวหู่เคยฝึกวิชายุทธ์ด้วยกัน ชิงหลงเป็นคนที่มีทักษะดาบที่ดีเยี่ยมจนยากจะหาคนเปรียบเทียบได้ แม้แต่เสี่ยวหู่เองก็ยังรับมือได้สูสีเท่านั้น ทั้งที่ชิงหลงยังไม่ได้เอาจริงเอาจังมากนัก คาดว่าหากต้องสู้กันจริงๆเห็นทีว่าเสี่ยวหู่อาจจะเอาชนะชิงหลงได้ยากกว่าที่คิด หากใช้แค่วิชายุทธ์ละนะ แต่เสี่ยวหู่ยังใช้เวทย์ได้อีก หากต้องปะมือกันจริงๆก็ต้องดูไหวพริบกันอีกทีละน่า เสี่ยวหู่จึงเดินเข้าไปยังลานจัดงานที่อยู่ใจกลางหุบเขา รอบๆเต็มไปด้วยโคมไฟสีแดงที่จุดไว้เพื่ออวยพรและกระดาษสีที่เอาไว้ตกแต่งตามต้นไม้ข้างทางเดิน ส่วนทางเดินหินอ่อนที่เสี่ยวหู่กำลังเดินอยู่ก็มีกระถางต้นไม้วางไว้ประดับประดาอย่างสวยงาม แต่ภาพที่สวยงามพวกนี้กลับถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงฉานที่สาดกระเด็นไปทั่วทั้งต้นไม้สีสันดอกสวยงาม และโคมไฟสีแดงที่เปื้อนเลือดเป็นดวงดำ บรรยากาศเงียบสงัดน่ากลัวไม่น่าจะเดินต่อไปเบื้องหน้าเลยสักนิด เพราะไม่รู้ว่าจะมีอันตรายอะไรรออยู่ แต่เสี่ยวหู่ก็เดินเข้าไปเรื่อยๆจนสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตการฆ่าฟันที่รุนแรงมากจนได้ยินเสียงการสนทนาของใครบางคนและเสียงของอี้หลัน ด้วยประสาทหูของสัตว์นักล่าชั้นสูงอย่างเสี่ยวหู่ การได้ยินในระยะไกลไม่ใช่ปัญหาเลยสักนิด