Chapter 18: บทที่ 17 อดีต 2

"พี่บอกแล้วไง ให้เรียกข้าพี่ใหญ่ ทำไมไม่เรียกละ"อี้หลันหันไปพูดกับร่างที่สูงใหญ่กว่าตนที่ตอนนี้มีอายุสิบห้าปีแล้ว ตั้งแต่ที่เสี่ยวหู่มาอยู่กับเขาตอนห้าปี ก็เรียกเขาว่าพี่ดีทุกคำ แต่พอสามปีผ่านไป ถึงช่วงที่ต้องทดสอบเพื่อเลื่อนขั้นของเขาทั้งคู่ที่ฝึกฝนร่ำเรียนมาด้วยกันตลอดสามปี ถึงเวลาที่จะต้องวัดระดับเลื่อนขึ้นสักที ซึ่งพอวัดระดับกันแล้วเขากับเสี่ยวหู่มีระดับที่ห่างกันมาก โดยเสี่ยวหู่ที่ได้รับพลังจากแม่และพลังของตัวเองจึงมีระดับพลังปราณที่แข็งแกร่งอยู่ระดับเจ็ดหรือเทียบเท่าขั้นจอมยุทย์ของสายฝึกยุทธ์เหลืออีกเพียงสองขั้นก็จะบำลุเป็นสัตว์เวทย์เทพเซียนได้ ในขณะที่เขามีพลังสองสาย สายเวทย์จากท่านพ่อ และสายยุทธ์จากท่านแม่ โดยเขามีพลังสองสายเหมือนท่านแม่ที่เป็นทั้งผู้ฝึกยุทธ์และเป็นจอมเวทย์ แต่เขามีพลังสายเวทย์แข็งแกร่งกว่าเพราะร่ำเรียนมาจากท่านพ่อทำให้เขาอยู่ในขั้นนักเวทย์ตั้งแต่อายุแปดขวบ แต่สายฝึกยุทธ์ยังอยู่ในขั้นฝึกตนที่ถือว่าห่างจากเสี่ยวหู่ไปมาก ทำให้พอถึงเวลาทดสอบกว่าเขาจะผ่านก็หืดขึ้นคอเหลือเกิน แต่เสี่ยวหู่กับผ่านไปได้อย่างสบายๆ เขาถึงกับบ่นอุบเลยทีเดียวใจนึงก็อิจฉา แต่ใจนึงก็ยินดีที่เสี่ยวหู่แข็งแกร่งมากพอจะปกป้องตัวเองจากอันตรายได้แล้ว เสี่ยวหู่ที่เห็นเขาบ่นขิงข่าไปเรื่อยจึงเอ่ยอย่างยิ้มๆขอผูกพันธะสัญญากับเขาเพื่อที่จะได้เลื่อนขั้นฝึกไปด้วยกันอย่างรวดเร็ว เขาทั้งดีใจที่เสี่ยวหู่อยากช่วยเขา ทั้งเสียใจที่เคยนึกอิจฉาน้องตัวเองทั้งที่น้องตัวเองแสนดีถึงขนาดยอมผูกพันธะตัวเองเพื่อเขา เขาจึงปฏิเสธไปแต่เสี่ยวหู่ก็ยกเหตุผลร้อยแปดพันเก้าที่อยากตอบแทนท่านพ่อและเขาที่เป็นครอบครัวให้เสี่ยวหู่ ทั้งยังกล่อมเขาอีกว่าจะทำให้เราอยู่ด้วยกันตลอดไปได้ ด้วยความที่ยังเด็กมากเขาจึงยังไม่ได้คิดมากอะไร เพียงแค่ครอบครัวได้อยู่ด้วยกันก็พอแล้ว จึงกรีดนิ้วแลกเลือดกันกินทั้งคู่ จากที่จะทำพันธะสัญญาทั่วไปที่เจ้าของเลือดต้องหยดเลือดให้สัตว์เวทย์กินเพื่อยอมรับเจ้าของเลือดเป็นนาย กลายเป็นเขาและเสี่ยวหู่แลกเลือดกันกินกลายเป็นทำพันธะวิญญาณที่ต่อให้ตายจากกันไป แต่วิญญาณไม่แตกดับก็จะยังสามารถติดตามและสื่อสารกันได้จนกว่าจะอีกฝ่ายที่อยู่จะตายเป็นวิญญาณเหมือนกัน และไปเกิดใหม่ด้วยกันทุกภพทุกชาติ พอเขารู้อย่างนี้ก็ทำได้เพียงขออภัยเสี่ยวหู่ที่ต้องตัวติดกับเขาไปจนตายแล้วเกิดใหม่กี่รอบไม่รู้ ส่วนเสี่ยวหู่ทำแค่เพียงส่งยิ้มให้เขาพร้อมทั้งบอกว่าดีแล้วที่เราจะไม่แยกจากกัน และตั้งแต่นั้นมาเสี่ยวหู่ก็ไม่เรียกเขาว่าพี่อีกเลย เรียกเพียงหลันเอ๋อร์เท่านั้น และเสี่ยวหู่ก็ยังขยันสรรหาสิ่งต่างๆมาให้เขาทุกวัน วันนี้ก็เช่นกัน