章節 29: Chapter 27
"She's smilin' like, she used to smile way back then
She's feelin' like, she used to feel way back when
They tried, but somethin' kept them
Waiting for this magic moment
Maybe this time
Maybe this time,
Love won't end"
---Michael Murphy
*Mlaire Villachin's POV*
"Hindiiiiiiiiiii!" Napabalikwas ako dahil naramdaman kong sumikip ang dibdib ko. Hindi ko alam pero parang naapektuhan ako dahil dun sa panaginip ko.
Parang totoong totoo.
Napapikit ako dahil nakaramdam na naman ako ng lungkot. Hindi ko na minsan maintindihan ang sarili ko dahil sa mga nangyayari sakin, para kasing may kulang.
Bumangon ako baka tuluyan ng masira ang araw ko dahil sa konsumisyon.
I take a bath, brush my teeth and change my clothes.
Nagugutom na ako kaya't bumaba na ako para magkalaman naman itong tiyan ko.
"Good morning Ma'am, kain na po kayo. Nandun na si Ma'am Shelley kumakain." Mabuti naman at maagang gumising si Shelley. Pupunta kami ngayon ng hospital kasama ang buong pamilya.
"Salamat." Matipid na sagot ko kay Emma.
Napansin siguro nito na wala ako sa mood kaya bumalik na lang ito sa kanyang ginagawa.
Naabutan kong kumakain sina mommy, daddy, Tito Agathon, Shelley at si Mirkho.
"Good morning." Umupo ako pagkatapos kong batiin silang lahat kahit hindi naman talaga good ang morning ko.
"What's wrong Iha? Ki- aga aga bad mood ka na kaagad." Aniya ni daddy.
"Nothing dad. Le-let's just eat baka malate tayo." Ngumiti lang si daddy sakin at bumalik rin sa kinakain niyang vegetable salad.
"Marth, I will going to my Amigo and I will stay there until 10 pm." Everytime Tito Agathon visits here, he always go to his Amigo's place. Close na close kasi silang dalawa sabi ni Daddy sakin.
"Okay. Just take care." Matipid na sagot ni Daddy. I never hear from dad that he called Tito Agathon a "brother." Kung sabagay ayaw rin namang tawagin siyang kuya ni Daddy dahil nakakatanda daw.
Mabilis namang kinuha ni Tito Agathon ang telepono niya nang biglang mag ring ito.
Suminyas na lang ito na aalis na raw siya dahil tumawag na ang Amigo niya. Tinulungan naman siya ng mga maid palabas ng bahay.
"Shelley, Iha I'm sorry because me and your Tito cannot go with you to the hospital. Is it okay Iha?" Napataas ako ng kilay dahil sa pagbabago ng desisyon nina mommy.
"Its okay po Tita, nandito naman po si Andrea at Mirkho." Shelley's answer.
"Okay. Let's go Marth, malalate na naman tayo nito." Tumayo sina mommy at daddy. Bago tuluyang umalis nag beso beso pa ito sa aming tatlo.
"Take care mom and dad." Pahabol ko. Nakakailang subo palang ako nang magsalita si Mirkho.
"Let's go guys, mag aalas dyes na. Baka malate tayo niyan." Tinapos ko ang pagkain at saka tumayo.
Gusto ko atang mag drive ngayon.
"Ako na ang mag da drive. Andrea dun ka sa likod." There's an authority in his voice. Oo na, sa likod nako!
"Whatever!" Kinurot ko ang tenga ni Mirkho dahil sa kakulitan niya.
Pumasok na kami sa loob ni Shelley at baka ano pa ang gawin ko dito kay Mirkho. Hindi ko alam kung bakit naiinis ako. Naiinis ako na ewan.
Hindi ko na namalayan na nakarating na pala kami sa hospital kung saan nagtratrabho si Doctor Santiago. Tinapik tapik pa ang pisngi ko ni Mirkho dahil nakatulog pala ako.
Halos lumuwa ang kaluluwa ko ng mapansing isang pulgada lang ang layo ng mukha ko sa mukha ni Mirkho.
"Kayong dalawa, magtititigan na lang ba kayo? Ha?" Nahimasmasan yata si Mirkho kaya mabilis na ngumiti at umiwas ng tingin.
"Pasok na tayo." Nauna kaming pumasok sa loob at nasa likod namin si Mirkho.
I feel uncomfortabe everytime he do that kind of thing. Para kasing may kakaiba sa mga mata niya, hindi ko maipaliwanag pero may sinasabi ang mga mata niya na di ko mawari ni minsan.
"Ba't ang daming napapalingon satin?" Kunot noo kong tiningnan ang paligid at tama si Shelley. Halos lahat ata eh napapalingon sa direksiyon namin.
"Are you Mirkho?" Isang matangkad at maputing babae ang lumapit kay Mirkho. Ngiting ngiti namang ibinaba ni Mirkho ang shades niya.
"Mirkho, come on. Malalate na tayo oh!" Napalakas ata ang boses ko dahil napatingin sakin ang lahat ng tao dito.
"Sorry lady, but I have to go. My fiancè is mad at me because of you." The lady looks so shock and she can't even utter a single word.
Nakatunganga siya habang paalis kami nina Shelley at Mirkho.
Panay naman ang tawa ni Shelley dahil sa nangyari kani-kanila lang.
"Hahahaha, your an actor Mirkho. Talagang fiancè pa ang naisipan mo." Aniya ni Shelley.
Napapatawa na lang ako dahil sa mga pinagsasabi ni Mirkho.
"Your a good writer Mirkho, you should try making one. Hahaha." Nakabusangot naman ang mukha ni Mirkho dahil sa kabaliwan namin ni Shelley.
Aangal pa sana si Mirkho nang makarating na kami sa kinaroroonan ni Doc. Pumasok na kami dahil late na kami ng 20 minutes.
"Good morning Doc, sorry if we're late." Pagpapasensya ni Shelley.
"It's okay Iha. Kararating ko lang din naman, so let's start?" We want to make sure that the baby is healthy kaya napag isipan namin ni Shelley na humingi ng advice galing sa mga eksperto.
I don't know kung ano ang ginagawa ni Doc kay Shelley kaya't kinuha ko ang telepono ko sa bag at tiningnan ang mga larawan dun.
There's a lot of photographs in here especially Shelley and Mirkho. Upon seeing those photographs may nakita akong isang picture, I try to zoom it to see much clearly and I was shock because it's me and Andrew Wilton together.
I remember it. Kuha ito sa office ko, para kasing stolen lang. Siguro napindot ko lang to dahil para akong naka drugs na ewan sa picture at siya naman eh parang modelo ang poise.
"Doc, ano po bang dapat naming bilhin for the baby and for the mother?" Napatingin ako sa pinagmulan ng boses at ngayon ko kang nalaman na tapos na palang i check si Shelley. Inilagay ko ang telepono ko sa upuan at mabilis na tumayo papunta sa kinaroroonan nila.
"This. You should buy this important things especially this milk, and I will give you vitamins." Sagot ni Doc. Santiago.
"Doc, is it normal that she always eat?" Tanong ni Mirkho. Napatawa naman si Doctora dahil sa tanong ni Mirkho kaya't tinarayan siya ni Shelley.
"Yes. Remember Shelley, you must eat nutritous food and don't forget to take your vitamins and you need also to come here for another check up." I feel that there's something wrong because the way Doc. Santiago speak.
"May pro-problema po ba Doc?" Hindi ko na napigilan pang di magtanong.
"I don't want to say this but you need an extra care Shelley dahil mahina ang kapit ng bata diyan sa sinapupunan mo. So, your husband must be there always to care for the both of you." Kahit hindi sabihin ni Shelley alam kong nasasaktan siya. Naalala niya siguro ngayon si Bliss, ang paasa niyang fiancè.
"Yes Doc, I will do my best." Iyon na lamang ang naging sagot ni Shelley kay Doctor Santiago habang himas himas ang baby bump niya.
"Thank You Doc." Nagpaalam na kami dahil parang naging matamlay si Shelley nang malaman niyang mahina ang kapit ng baby niya.
"Shelley, you can do this. Your baby will be fine, okay? Basta't alagaan mo kang ang sarili mo walang mangyayaring masama at nandito naman kami ni Mirkho. Right Mirkho?" I want to make sure that Shelley is okay, nakakasama daw sa baby kapag stress ang nanay nila.
"Thank you guys for helphing me." Naibsan ang pag aalala ko nang bumalik na naman ang pagiging jolly ni Shelley.
Habang paalis kami ng hospital marami pa rin ang napapalingon sa direksiyon namin kay binulongan ko si Mirkho na yumuko na lang at magkunwaring pilay.
Pero mas dumami pa ata ang tumitingin sa kanya. Kaya naisipan namin na maglakad ng mabilis papuntang elevator.
"Okay ka lang ba Shelley?" Pag alala ni Mirkho.
"I'm fine, iba ka rin naman kasi." Shelley's answer.
"Good for you. Pa gwapo kasi kaya ganun." I don't know kong bakit nag shades pa ang loko eh sa hospital lang naman ang punta namin. Siguro may tinataguan to kaya panay ang shades.
"Sabihin mo, nagwa-gwapuhan ka lang diyan kay Mirkho kaya ang init ng dugo mo sa kanya. May pa come on come on ka pang nalalaman eh selos ka lang siguro." What? His just a friend at hindi na yon magbabago pa.
"Come on Shelley! How many times do I tell you that Mirkho is just my friend, our friend." Nagkibit balikat lang ito at ngumisi na parang ewan. Kung di lang to buntis binatukan ko na'to, kanina pa.
"Shelley, let's go." Nawala bigla ang ngiti ni Shelley nang bumalik na naman ang pagiging seryoso ni Mirkho. Hindi man lang ako tiningnan.
Pumasok kami sa elevator at pinindot ni Mirkho ang ground floor. Hindi pa rin umiimik si Mirkho hanggang makarating na kami sa kotse.
Inalalayan kong makapasok si Shelley sa likod bago ako tuluyang umupo katabi niya. Hinalungkat ko ang bag ko dahil di ko mahanap ang telepono ko.
Asan na ba yon? Dito ko lang naman nilagay ang telepono ko! Teka, parang alam ko na. Naiwan ko pala dun sa may bench na inupuan ko kanina.
"Wait Mirkho, naiwan ko kasi ang telepono ko dun sa loob. Stay here, ako na lang ang kukuha." Tumango naman ito, tila bang wala sa mood para makipagbangayan pa sakin.
Lakad takbo ang ginawa ko para lang makarating ng elevator. Nakarating naman ako ng mabilis sa 3rd floor ng hospital na hingal na hingal.
Tinakbo ko na nang tuluyan ang kinaroroonan ng clinic ni Doctor Santiago. Boyset! Kung kailan nagmamadali kami saka ko pa nakalimutan.
Pumasok ako sa loob at nakita ko ang assistant ni Doctora Santiago.
"Excuse me ma'am, is this your phone? Naiwan niyo po kasi dito kanina." Thanks God. Buti naabutan ko pa to dito baka kunin pa kasi ng iba.
"Yes. Thank You." Ngumiti ako bago tuluyang umalis. Maraming bagay ang nakalagay sa telepono ko kaya di pwedeng mawala to.
Tatawagan ko na sana si Shelley nang biglang may nakabunggo sakin at nahulog ang telepono ko sa sahig. Inis na inis kong pinulot at halos mahimatay ako sa nakita ko.
It can't be. It can't be happen!
*Andrew Wilton's POV*
"Babe, are happy that I'm pregnant?" Alexia is pregnant but I can't remember how it happened that way. Oo boyfriend niya ako pero wala talagang nangyari samin.
"Ye-yes, of course I'm happy." Ngumiti ako ng matipid dahil di ko matanggap na nabuntis ko pala si Alexia.
"Actually babe, I already have a name for our baby." She always speak in a malandi and maarte tone kaya minsan naiirita na ako. Kung di lang ako malungkot ng mga oras na yon di naman mangyayari ang bagay na'to.
"What?" I answered her angrily. Parati kasing nakapulupot ang mga kamay niya sa bisig ko kahit ngayon na naglalakad kami kapit pa rin nang kapit.
"Are you mad at me, Andrew?" Biglang umiyak si Alexia ng walang dahilan. Kaya inalo ko ito ng mahismasan ako.
I remember that she's pregnant.
"Sorry babe. I'm not mad, okay? I'm just- I'm just thinking a lot of things." Hinimas himas ko ang buhok ni Alexia para lang tumigil na siya sa kaiiyak. Sensitive daw kasi ang mga buntis sabi ni Doc.
"Really? I love you babe." Now she's back for being a leeche.
"Love you babe." Kahit labag man sa kalooban ko, kahit di naman totoo pinili ko pa rin ang tumugon. Baka umiyak at magtampo pa sakin, baka pumangit pa ang anak ko.
Alexia kiss me. Wala akong magawa dahil buntis siya, kung aangal pa ako baka mag inarte na naman to.
Naglakad kami ulit at dahil sakin nakatingin si Alexia at busy rin ako sa telepono di namin na pansin na may dumadaan palang tao.
"Ouch!" I help Alexia to stand dahil napaupo siya sa sahig.
"Hey, are you okay? Wala bang masakit sayo Alexia?" Hindi ko ata kaya na mawalan ng anak kaya ganito ako umasta.
"I'm fi-fine. Don't worry babe." Napabuntong hininga ako ng marinig kong okay lang siya at ang baby. Napayakap ako ng wala sa oras at nahagkan ko ang buhok ni Alexia dahil sa sobrang kaba.
Nakita kong pinulot ng babaeng nakabunggo ni Alexia ang telepono nito. Biglang nag init ang ulo ko dahil sa pag alala kaya sinigawan ko ang babae.
"You lady, you should watch your steps!" Tumayo ang babae at halos manlumo ako ng makita ko ang buo niyang mukha.
Mlaire. Mlaire Villachin.
I can't speak. Parang parang umurong ang dila ko. Ang galit ko kanina biglang nawala at napalitan ng saya. Saya na di ko naramdaman kay Alexia.
Nanatili kaming nakatingin sa isa't isa at wala ni isang nagsasalita.
"Mlaire Villachin?" Umiwas siya ng tingin sakin at tumayo ng maayos. Biglang nag bago ang ekpresiyon ng mga mata niya ng magsalita si Alexia.
"It's not my fault, and you! YOU DON'T HAVE THE RIGHT TO SHOUT AT ME!" I saw sadness in her eyes ng mag tama ang mga mata namin.
Kahit di niya sabihin alam kong may galit pang natitira diyan sa puso niya.
"This is your fault! Kapag may mangyaring masama sa anak ko ipapakulong kita, tandaan mo yan." Alexia pushes Mlaire that makes her shock.
Mlaire cannot move because of what Alexia did to her.
"Calm down Alexia. Baka makasama pa yan sa baby natin, let's just go." Right now, the good thing to do is to go home. I knew that Alexia is mad at Mlaire because she thinks that Mlaire is one of the reason why we broke up.
"No Andrew! I want to teach this woman a lesson." I can't stop her.
"You, you should know your place hindi yong pakalat kalat ka lang sa kung saan saan. You whore!" Alexia says too much and I can't bear to see Mlaire like this. Parang kaawa-awa siya sa sitwasyon na'to!
I know she's brave and strong but she's letting Alexia hurt her. Hindi man lang siya umangal ng itulak siya ni Alexia bagkus tumayo lang siya na parang walang nangyari.
"Stop." I said in calmly voice.
"Bakit di ka makasagot, ha? Dahil yon ang tot--"
"I said stop! Alexia let's go." I didn't control my emotions kaya napasigaw na ako ng tuluyan.
Alexia looks at me with disbelief. Ito kasi ang kauna unahang pagkakataon na napag taasan ko siya ng boses. Hindi na kasi tama ang ginagawa niya, nakakasakit na siya ng tao and I'm just doing the right thing.
"Sorry Alexia. I'm just protecting you and our baby, okay?" I kiss her in the forehead para lang kumalma at tumigil na siya.
"We're not yet done!" Alexia pushes Mlaire one more time at napasalampak na naman siya sa sahig. I want to help her but I can't.
I look at her face but I can't see any anger or pain. She's calm and relax.
Kumapit na naman si Alexia sa mga bisig ko at bago pa naming malampasan si Mlaire biglang dumating ang isang lalaki.
"Hey, what happened?" He help Mlaire to stand.
Teka, ito yong lalaking nakita ko.
So, Mlaire's boyfriend is here. I don't fuck*ng care!
"I'm fine Mirkho." She said in a moderate tone.
I saw that man hugs Mlaire and kiss her in her hair. D*mn! I want to crash that man.
Tuluyang nang nalampasan namin si Mlaire at yong boyfriend niya. I don't know kung anong ginawa pa nila don basta wala akong pakialam.
Nang makarating kami sa kotse ni Alexia biglang tumahimik ito. Buong biyahe ni isa samin eh walang nagsasalita.
Ibinuhos ni Alexia ang galit niya nang makarating kami sa condo ko.
"What was that Andrew? When you saw that girl biglang nag iba ka! Biglang natahimik ka!" She shout at me like there's no tomorrow.
I chose not to respond her, baka kung saan saan pa mapunta ang usapan kong sasabay pa ako sa init ng ulo ni Alexia. Kaya pumunta ako ng kusina para kumuha ng malamig na beer.
Nakakailang lagok pa lang ako ng agawin ito ni Alexia.
"Bullsh*t! Andrew answer me! Do you still love her?" Ayokong masira ang pagsasama ni Alexia pero siya pa ata ang gumagawa ng paraan para masira kami.
"Alexia, calm down. Mag usap tayo ng maayos hindi sa ganitong paraan." Lumapit ako sa kanya at hinagod ko ang buhok niya. Naging maaliwalas ang mukha ni Alexia dahil sa ginawa ko.
"Sorry Andrew. Ayoko lang kasing mawala ka sakin, ayokong lumaki ang anak ko ng walang ama." Napapikit ako dahil di ko alm kung ano ang sasabihin ko kay Alexia.
"Hey, what are saying? Hindi ako mawawala sa tabi niyo ni baby. Okay?" She's thinking too much.
"I'm afraid Andrew, I'm afraid na baka agawin ka sakin ng malanding babaeng yon!" Napahilamos ako sa mukha ng di ko magustuhan ang mga pinagsasabi ni Alexia kay Mlaire.
I know Mlaire. Hindi siya mang-aagaw at higit sa lahat hindi siya malanding babae. Mlaire is different from all the girls that I've met before.
"Shhhhh. Don't say that Alexia, ang dapat nating pagtuunan ng pansin ay ang pagbubuntis mo. Wala ka namang dapat ipag-alala dahil di ko na siya mahal and you know that." I'm convincing my self that I already move on pero siya pa rin ang nasa puso't isipan ko.
"I trust you Andrew." Matipid na sagot ni Alexia.
Ginantihan ko lang siya ng isang matipid na ngiti. Inalalayan kong umupo si Alexia at biglang naisipan kong magluto para sa lunch naming dalawa.
Habang nagluluto ako napansin kong nakatulog si Alexia sa sofa. Pinatay ko muna ang stove bago lumapit sa kinaroroonan nito.
Alexia has an angelic face. Her beautiful and dark eyelashes, her pointed nose and perfect lips. The reason why I love Alexia is that she's sweet and caring, yung tipong aalagaan ka niya kahit gaano pa siya ka busy.
She's willing to give her full time for her love ones. But, the thing that I don't like Alexia is she's possessive. Parang wala siyang tiwala sakin all the time, kapag may kasama akong babae kahit assistant ko lang talagang mag seselos yan kaagad.
Pero ngayon, kailangan niya ako. It's not easy for her carrying my child because she has a heart disease. I hope maging successful ang delivery ni Alexia cause I can't afford to lose her especially my child.
Biglang umungol si Alexia kaya't hinagod hagod ko ang buhok niya. Ngumiti naman ito at nagsalita habang natutulog.
"Just stay here besides me." She smiled again at natulog ulit siya ng mahimbing.
"Yes. Just sleep Alexia." I kiss her in the forehead before going back to my business.
創作者的想法 
jungsok143
jungsok143 Chapter 27 has been posted. Happy reading my butterflies.
Stay home and stay safe po.
每周推薦票狀態
-- 推薦票
榜單 
-- 推薦票