章節 598: 0598
บทที่ 597 : คำขอบคุณจากสหายสมัยเรียน!
__________________________________________
ตกค่ำ
ฟ้ามืดลง
ในบ้านของพ่อแม่ จางเย่กำลังนอนยกขาไขว่ห้างบนโซฟา มือข้างหนึ่งคีบบุหรี่ ข้างหนึ่งถือถ้วยน้ำชา สูบบุหรี่พลางดื่มชาร้อนๆ อย่างสุขกายสบายใจเฉิบ ท่าทางดูไม่เหมือนกับคนที่ตกงานและยังหางานไม่ได้เลยนิด!
แม่ที่อยู่ข้างๆ จิกตามอง “แม่ล่ะไม่เคยเห็นใครที่ไม่ทุกข์ร้อนขนาดนี้เลย”
จางเย่ไม่คิดอย่างนั้น “เรื่องงานไม่เห็นต้องรีบ อีกสองวันค่อยหาก็ได้ครับ”
“แม่หมายถึงรายการใหม่ของช่อง BTV-วรรณศิลป์น่ะ” แม่กล่าว “รายการของลูกวางแผนเสร็จแล้ว พิจารณาทุกขั้นตอนแล้ว แต่ทำไมไม่ทำซะเอง?”
จางเย่หัวเราะแหะๆ “รายการนั้นไม่เหมาะกับผม”
ในหัวของจางเย่มีรายการวาไรตี้มากมาย การจะทำให้เรตติ้งดีจึงไม่ใช่เรื่องยาก แต่กำลังของเขามีขีดจำกัด เวลาก็จำกัด ยิ่งเมื่อรวมปัจจัยต่างๆ ของคนดูและเงื่อนไขส่วนตัวแล้ว ชัดเจนว่าเขาไม่สามารถทำทุกรายการได้ หากต้องเลือก แน่นอนว่าอย่างลูกพี่ต้องเลือกรายการที่แค่ดีอย่างเดียวไม่ได้ ต้องเลือกทำรายการที่โดดเด่นที่สุด ชนิดที่ไม่มีรายการไหนมาแทนที่ได้ ต้องให้ทิ้งห่างจากสถานีอื่นๆ และรายการอื่นๆ แบบไม่เห็นฝุ่น!
ทว่า พ่อกลับไม่ได้สนใจหรือกังวลเกี่ยวกับงานของลูกชายสักนิด เพียงชี้ไม้ชี้มือตักเตือนว่า “สูบบุหรี่น้อยๆ หน่อยเถอะ”
“รับทราบครับ” จางเย่เด้งตัวลุกขึ้นนั่ง ดับก้นบุหรี่เสียแต่โดยดี
แม่อุทานคำหนึ่งขณะชี้ไปที่โทรทัศน์ “ลูก! นี่มันรายการที่ลูกทำแผนไว้นี่? โห.. ผังรายการเพิ่งออกเมื่อเช้า ค่ำมาก็โปรโมทแล้วรึ!?”
จางเย่ไม่ใส่ใจ “แบบนี้ช่วยให้เรทติ้งดีน่ะครับ จะว่าไป อีกแค่ไม่กี่วันก็ออกอากาศแล้วสิ พวกพี่หูคงต้องเร่งมือกันหนักน่าดู”
……
ในช่องดาวเทียมนครหลวง
‘เซียนเกะเป๊ะเนื้อ’ ตัวอักษรและโลโก้รายการกระพริบแวบไปมา ข้อความโปรโมทสั้นๆ หลังภาพ เป็นประกาศรับสมัคร โดยเปิดรับสมัครผู้เข้าแข่งขันและนักร้องนำ ส่วนเทคนิคและฝีมือการทำโปรโมทอยู่ในระดับทั่วไป การโปรโมทนี้ทางช่องทีวีดาวเทียมทำขึ้นกันเอง จางเย่ไม่ได้ให้ความเห็นและมีส่วนเกี่ยวข้องแต่อย่างใด เพราะตอนนี้เขาไม่ได้เป็นพนักงานของสถานี เขาเพียงรับผิดชอบในส่วนของแผนรายการเท่านั้น กับเรื่องอื่นๆ นั้น ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วย อันที่จริงแล้ว เขาไม่อยากเข้าร่วม อีกทั้งเข้าร่วมด้วยได้ไม่มากนัก ในเมื่อเขาไม่ได้อยู่ในฐานะที่ทำจะอะไรได้นี่จริงไหม?
——นี่คือโปรโมททางโทรทัศน์
เปิดดูในอินเทอร์เน็ต เว็บไซต์ทางการของสถานีโทรทัศน์นครหลวงก็มีโปรโมทเช่นกัน เห็นได้ชัดว่ามีรายละเอียดเพิ่มขึ้นมา เขียนบรรยายต่างๆ นานาเยอะแยะ ตรงท้ายสุดมีแม้กระทั่งรายชื่อผู้จัดทำรายการที่เป็นบุคลากรต่างๆ ไว้โดยสังเขป และในส่วนของบุคลากรบางคนที่ยังขาดก็เว้นว่างไว้
‘เซียนเกะเป๊ะเนื้อ’
ผู้อำนวยการสร้าง : หูเฟย
ผู้กำกับ : หูเฟย
ผู้วางแผนรายการ : จางเย่
ผู้ช่วยผู้กำกับ : โหวเลี่ยง
ผู้ดำเนินรายการ(หญิง) : ต่งซานซาน
ผู้ดำเนินรายการ(ชาย) : จ้านอู๋
……
ในเว็บเวยป๋อมีคนตั้งกระทู้ถามขึ้นมา
“ ‘นกยักษ์’ จะจบแล้วหรอ?”
“อืม อาทิตย์ถัดไปรายการนี้จะถูกถอดออกแล้ว แต่อาทิตย์หน้านี้ยังมีอยู่นะ”
“ช่องดาวเทียมนครหลวงนับวันยิ่งไม่ไหวนะ ไม่มีแนวคิดใหม่ๆ เลย ได้ยินมาว่าเป็นรายการร้องเพลง? นี่เท่ากับทำพังแล้วไหม? พวกเขาไม่เบื่อกันเหรอ! ตั้งแต่หลังจากอาจารย์จางเย่ออกจากสถานีโทรทัศน์ BTV-วรรณศิลป์ ไป ฉันแม่*แทบไม่ได้ดูทีวีช่องของสถานีนครหลวงของพวกเราเลย ไหนจะรายการทั้งหมดที่ไม่มีอะไรน่าสนใจอีก โคตรคิดถึงช่วงเวลาที่อาจารย์จางเย่ยังอยู่ที่ BTV-วรรณศิลป์จังเลย! จะว่าไป ‘ห้องเลคเชอร์’ ก็เป็นรายการสร้างชื่อ โดยเฉพาะช่วงสัปดาห์ที่จางเย่พูดเรื่องสามก๊ก พูดเรื่องสถานที่และเมืองต่างๆ จนกระทั่งวันนี้ความนิยมยังไม่มีใครทำได้ดีกว่าอาจารย์จางเลยอ่ะ!”
“ว่ากันว่าจางเย่จะหวนคืนสถานีโทรทัศน์นครหลวงนะ?”
“จริงเหรอ?”
“ฉันก็ได้ยินมา แต่ไม่รู้ว่าแน่รึเปล่า”
“สยบข่าวลือไปเมื่อเที่ยงแล้วเถอะ พวกคุณไม่ได้ดูเวยป๋อของคนช่องนครหลวงหรอ? ที่มาโพสต์ข้อความแสดงความเสียดาย หมายถึงอาจารย์จางน่ะ”
“หา? อาจารย์จางไม่กลับไปจริงดิ?”
“อืม ช่อง BTV-วรรณศิลป์ เชิญแล้ว แต่จางเย่ไม่ไป”
“งั้นอาจารย์จางก็ยังตกงานต่อไปสินะ?”
ตอนแรก กระทู้นี้มีคนมาแสดงความเห็นกันน้อยมาก มีแค่สิบกว่าความเห็น แต่ในบางช่วงเวลา คนที่มาแสดงความเห็นในกระทู้กลับเพิ่มขึ้น!
“มาดูเร็ว!”
“จางเย่มีรายการใหม่แล้ว! ‘เซียนเกะเป๊ะเนื้อ’ !”
“หา? ฉันเพิ่งดูโปรโมทรายการนี้ที่ช่องBTV-วรรณศิลป์ไป จางเย่กลับไปสถานีโทรทัศน์ครหลวงแล้วเหรอ?”
“เขาไม่ได้เป็นผู้ดำเนินรายการนะ แต่เป็นเบื้องหลังทำรายการใหม่ให้ช่อง BTV-วรรณศิลป์ ลิงก์อยู่นี่ พวกคุณเห็นรายชื่อทีมงานรึยัง! อย่าบอกนะว่าเป็นคนชื่อแซ่เดียวกัน ทีมงานเดิม ตำแหน่งเดิม แถมเป็นคนทำแผน นี่เป็นจางเย่แน่ๆ เป็นคนอื่นไปไม่ได้!”
“ไม่จริงมั้ง!”
“อาจารย์จางแสดงฝีมืออีกแล้วสิ! ถึงแม้ไม่เป็นผู้ดำเนินรายการ ไม่ได้ร่วมกำกับและอำนวยการสร้าง แต่ฉันก็ตั้งตารอ!”
“รายการนี้มันน่าสนใจตรงไหนหว่า?”
“จำเนื้อเพลงเหรอ? มันจะมีอะไร?”
“นั่นสิ ฉันก็ไม่เข้าใจ นี่เป็นฝีมือของจางเย่จริงเหรอ? แต่ดูไม่เหมือนเลยนะ ไม่เหมือนสักนิด รายการห่วยแตกแบบนี้จะเรียกเรตติ้งได้จริงเรอะ?”
“จางเย่สมองมีปัญหารึไงฟะ? ตอนนี้พวกรายการร้องเพลงเยอะแยะเต็มไปหมด มากกว่าห้าหกรายการแล้ว! เปิดทีวีทีไรก็เจอแต่รายการพวกนี้ พวกผู้ชมเบื่อตั้งนานละ นี่เป็นช่วงขาลง เวลานี้ที่ต้องการคือสิ่งใหม่ๆ นะเฟ้ย! แต่คุณ คุณจะทำอะไรใหม่ๆ แบบมั่วๆ ไม่ได้นะอาจารย์จาง! จำเนื้อเพลงเหรอ? จำเนื้อเพลงแม่*มีอะไรน่าดูกันฟะ! พวกผู้ชมได้เบื่อเป็นบ้าตายกันพอดี ถ้าขืนต้องมานั่งดูคนจำเนื้อเพลง ช่อง BTV-วรรณศิลป์ นี่ก็อีก นับวันยิ่งไร้สมอง จางเย่คิดมั่วๆ มา พวกคุณก็จำเป็นต้องมั่วตามงั้นสิ?”
“ไม่นึกเลยว่าจะให้รายการพรรค์นี้ออกอากาศช่วงไพร์มไทม์? หมดคำพูด!”
“ว่าแต่ ต่งซานซานนี่ใครเหรอ? หน้าใหม่? สถานีโทรทัศน์นครหลวงไม่เคยให้มาเป็นผู้ดำเนินรายการนี่ใช่ไหม?”
“ฉันก็ไม่เคยได้ยินชื่อ ช่างกล้าใช้คนเนอะ!”
“ฉันรู้ๆ คนนี้เป็นสหายสมัยเรียนมหา’ลัยของจางเย่ เป็นผู้ดำเนินรายการฝีมือดีคนหนึ่งของสถานีเว็บออนไลน์”
“จำเนื้อเพลงฟังดูเหมือนไม่มีอะไรน่าสนใจอ่ะ”
“เอ่อ.. ก็นะ เหอๆ”
“อาจเป็นไปได้ว่า คนทำแผนรายการใหม่ก็ชื่อจางเย่เหมือนกันนะ”
“นั่นสิ นี่ไม่คู่ควรกับฝีมือระดับจางเย่หรอก ‘ห้องเลคเชอร์’ ก็ดี ‘จางเย่ทอล์คโชว์’ ก็ดี ล้วนเป็นงานที่ไม่เคยมีมาก่อนในวงการ อีกทั้งเป็นรายการที่ไม่เป็นสองรองใคร ‘เซียนเกะเป๊ะเนื้อ’? แข่งความจำ? ทำไมคุณไม่แข่งจำเครื่องหมายวรรคตอน แข่งจำวิธีเขียนไปเลยล่ะ! รายการนี้แม่*โครตห่วยแตกฉิ*! แค่ชื่อรายการ ก็ทำให้คนรู้สึกเซ็งง่วงเหงาหาวนอน!”
“จางเย่ คุณเป็นอะไรไป?”
“หมดมุขแล้วเหรอ?”
“ช่องBTV-วรรณศิลป์วางหมากผิดพลาดครั้งใหญ่!”
“ ‘เซียนเกะเป๊ะเนื้อ’? ถ้ารายการนี้เรตติ้งดี ฉันแม่*จะเด็ดหัวตัวเองทิ้ง!”
“ฮ่าๆๆๆ รายการนี้ตลกฉิ*! เอาการจำเนื้อเพลงมาทำเป็นรายการเนี่ยนะ? คิดได้?”
ข้อสงสัยของชาวเน็ต
เพื่อนร่วมอาชีพต่างหัวเราะเยาะ
คำวิพากษ์วิจารณ์ของสื่อ
ความคิดเห็นต่างๆ ทั้งหลายแหล่เหล่านี้น่ะเรอะ?
แต่นี่.. คือจางเย่ คนที่มักจะเห็นต่างออกไป ทุกครั้งที่เขาพูดหรือแม้กระทั่งสิ่งที่เขาทำ ล้วนแต่ทำให้เกิดประเด็นถกเถียงกันทั้งนั้น!
ขณะเดียวกัน จางเย่กับสถานีโทรทัศน์นครหลวงต่างรอช่วงเวลานี้ ที่จะทำให้บรรดาผู้ชมรู้จักรายการ ซึ่งจุดนี้ชาวเน็ตไม่เข้าใจ ต่อให้จะมีแค่ไม่กี่คนที่สนใจดูรายการนี้ ทั้งที่พวกเขาก็ไม่เข้าใจว่ารายนี้เป็นอย่างไร จุดขายอยู่ตรงไหนก็ตามเถอะ แต่จางเย่รู้จักรายการนี้ดี! ส่วนทางช่อง ‘BTV-วรรณศิลป์’ หลังจากฟังจางเย่อธิบายอย่างละเอียดแล้วล้วนเข้าใจ ถึงแม้จะมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ทั้งวันจากชาวเน็ตเหล่านี้ ก็ไม่ทำให้ความเชื่อมั่นต่อรายการนี้ไขว้เขวได้ ในทางกลับกัน หลังสำรวจดูความคิดเห็นจากในเน็ตแล้ว กลับกระตุ้นให้ทีมรายการของหูเฟยมีใจจะต่อสู้ พวกเขาเฝ้าทนรอวันที่รายการออกอากาศกันสุดๆ เพื่อให้ทุกคนตกตะลึง!
……
จวนจะดึกดื่น
พ่อกับแม่นอนหลับไปแล้ว
จางเย่กลับเข้าห้องนอนไปมุดอยู่ใต้ผ้าห่ม เตรียมปิดไฟนอน ทว่ามีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเบาๆ เป็นต่งซานซานโทรมา
จางเย่ยิ้มรับโทรศัพท์ “ไง สหายสมัยเรียน ทำไมถึงโทรมาซะดึกดื่น?”
เสียงของหญิงสาวจากปลายสายหัวเราะคิกๆ “ปัญหาเรื่องงานของฉันถูกนายแก้ได้แล้ว ก็ต้องโทรมาขอบคุณสักหน่อยสิ ได้ช่วงไพร์มไทม์ของช่อง ฝีมือร้ายกาจจริงๆ!”
“หา? งานอะไร?” จางเย่แกล้งเซ่อ
“นายลองว่ามาสิ?” ต่งซานซานถามกลับ
จางเย่ “เธอพูดเรื่องอะไรเหรอ?”
ต่งซานซาน “เอาล่ะๆ อย่าแกล้งเซ่อสิ ฉันรู้หมดแล้วน่า” เธอหัวเราะคิกก่อนกล่าวต่อ “ยังกลัวว่าฉันจะมีอีโก้จนยอมรับไม่ได้ ก็เลยไม่บอกฉันเหรอ? เมื่อวานตอนที่นายโทรมาหาฉัน ก็รู้แล้วใช่ไหมว่า ฉันลาออกจากบริษัทเหวยหว่อแล้วเก็บเป็นความลับน่ะ? แถมยังให้คนของสถานีโทรทัศน์นครหลวงมาคุยกับฉัน? คิกๆ ฉันบอกนายได้เลยว่า อีโก้ฉันไม่ได้สูงขนาดนั้น ต่ำเลยแหละ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่านายเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ฉันไปยืนขวางประตูบ้าน[1]นายตั้งนานละ ถึงขนาดนี้แล้วนายไม่ช่วยแนะนำงานให้ก็คงไม่ได้เนอะ!”
จางเย่ฟังปุ๊บก็รู้ปั๊บว่าเธอพูดไปงั้นเอง เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปีจนรู้ไส้รู้พุงกันดี จริงอยู่ที่อีโก้ของต่งซานซานไม่ได้สูงขนาดนั้น ทำไมจางเย่จะต้องปิดบังเพียงเพราะกลัวเธอรู้ล่ะ? ตอนนั้นที่คุยโทรศัพท์กับต่งซานซานทำไมเธอจะต้องบอกว่ายังทำงานที่เดิมไม่เอ่ยปากว่าลาออกล่ะ? ช่างเถอะ จางเย่กล่าวกลั้วหัวเราะ “เฮ้ แล้วที่พูดตอนแรกล่ะ เอาล่ะๆ ฉันช่วยเธอเองแหละ ไหนลองบอกสิว่าจะขอบคุณลูกพี่จางคนนี้ยังไง”
ต่งซานซานร้องโห “นายไม่รู้จักถ่อมตนจริงๆ แค่นี้กลายเป็นลูกพี่แล้วเหรอ?”
“ใช่แล้ว” จางเย่ตอบรับ
“ช่วยเพื่อนเก่าสักครั้ง เป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? นายไม่ต้องทำเป็นเก๊กน่า คิกๆ” ต่งซานซานยังย้ำอีก “บอกมาเถอะ จะให้ฉันขอบคุณนายยังไง?”
จางเย่กล่าวทีเล่นทีจริง “เธอก็ดำเนินรายการดีๆ แล้วกัน ฉันรับประกันเธอกับทุกคนแล้ว”
ต่งซานซาน “สบายใจได้ พวกเราต่างก็มาจากมหาวิทยาลัยสื่อสารมวลชนเหมือนกัน แต่อย่าลืมนะว่า เกรดตอนเรียนฉันสูงกว่านาย ผลที่ได้อาจดีกว่านายก็ได้”
จางเย่ “นั่นน่ะสิ คุณต่งดาวมหาลัยคนดัง อันที่จริงด้วยความสามารถของเธอ จะเข้าสถานีวิทยุสถานีโทรทัศน์ไหนก็ได้ ถ้าไม่ใช่เพื่อเธอ คราวนี้ฉันก็ไม่สนใครทั้งนั้นแหละ ที่ฉันขายแผนของรายการให้ช่อง BTV-วรรณศิลป์ ข้อแรกคือช่วยเหลือพวกพี่หู ข้อสองคือช่วงนี้ฉันจน พอดีว่าต้องหาเงินเพิ่ม ข้อสามคือฉันคิดไว้ว่าจะให้ ‘เซียนเกะเป๊ะเนื้อ’ เป็นตัวแสดงความสามารถด้านแผนรายการของทีมงาน ให้พวกสถานีโทรทัศน์ที่ยังลังเลรีบตัดสินใจเชิญฉันเข้าไป ตอนนี้ฉันตกงานน่ะ เลยต้องหางานเร็วๆ ส่วนเรื่องช่อง BTV-วรรณศิลป์ ฉันไม่กลับไปอีกแน่ๆ ต้องหันไปมองหาสถานีอื่น ดังนั้น ‘เซียนเกะเป๊ะเนื้อ’ เป็นการวางหมากล่วงหน้าหนึ่งก้าว ก็เพื่อให้ได้สถานีโทรทัศน์ที่ดีกว่าและรายได้ที่ดีกว่า ผลลัพธ์ใกล้เข้ามาแล้ว ส่วนเธอน่ะ พอดีเพิ่งลาออก ฉันเลยถือโอกาสช่วยแนะนำเธอให้พวกเขา ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัวไง!”
ต่งซานซาน “ก็คือช่วยแนะนำสินะ?”
จางเย่แกล้งเซ่อต่อไป “ก็ใช่ไง จะเป็นอย่างอื่นได้เหรอ?”
ต่งซานซานหัวเราะ กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ไม่ใช่แนะนำหรอกมั้ง ฉันได้ยินมาว่า.....เป็นการกำหนดตัวเลยนี่? ถ้าพวกเขาไม่เอาฉัน นายก็จะไม่ขายรายการให้ ก็อย่างว่าแหละพิธีกรผูกกับรายการ คิกๆ”
จางเย่ได้ยินแล้วด่าขึ้นมาทันที “เฮ้ย! คุณผู้ได้รับความช่วยเหลือ ตอนฉันเดินออกมาก็กำชับแล้วกำชับอีกว่าห้ามบอกๆ ทำไมถึงหลุดออกมาฟะ? ใครเป็นคนบอกเธอเหรอซานซาน? แม่*ปากสว่างเกินไปแล้ว! ฉันปวดใจจริงๆ! ความเชื่อใจล่ะ? คนเราความเชื่อใจกันเป็นสิ่งพื้นฐานที่สุดนะ!”
ต่งซานซานหัวเราะ “ใครเป็นคนบอกฉัน นั่นเป็นความลับย่ะ แต่ว่าเรื่องไม่ควรรู้ฉันก็รู้แล้ว สหายจาง ฉันขอตอบแทนน้ำใจ”
“พอละๆ อย่าเห็นเป็นอื่นไกลเลย” จางเย่จุปาก “เธอพูดงี้ฉันไม่ชินอ่ะ ก่อนหน้านี้ฉันเคยรับปากเธอแล้วนี่ ว่าเวลาที่เธอทำรายการใหม่ฉันช่วยเธอแน่ แล้วก็ไม่ต้องตอบแทนน้ำใจด้วย คราวนี้ฉันแค่พูดได้ทำได้เท่านั้นเอง พวกเราคนกันเองยังต้องเกรงใจเหรอ?”
ต่งซานซาน “ก็ใช่”
จางเย่เปลี่ยนประเด็น “เธอคิดว่ารายการเป็นไงบ้าง?”
“ตอนได้ยินแวบแรกก็รู้สึกเฉยๆ นะ แต่หลังจากทำความเข้าใจแต่ละส่วนแล้ว ฉันคิดว่าเรตติ้งไม่น้อยแน่ ไม่มีรายการที่เหมาะกับฉันกว่านี้อีกแล้ว! ที่ออกจากเว็บทีวี ก็เพราะฉันไม่อยากย่ำอยู่กับที่ อยากมองหาความก้าวหน้าที่เหมาะสม ที่นี่เป็นสถานีทีวีดาวเทียมนครหลวง เป็นช่วงไพร์มไทม์และเป็นรายการวาไรตี้ฟอร์มใหญ่เชียวนะ เท่านี้ก็เพียงพอให้ฉันได้เติบโตในสองปีนี้แล้ว” ต่งซานซานกล่าวอย่างพึงพอใจ “จะว่าไปก็ยังเป็นเพราะความเอาใจใส่ของสหายจางนั่นแหละ ช่วยคิดแทนให้ฉันหมดขนาดนี้ ได้อย่างที่ต้องการเลย”
“นั่นสิ เพื่อนกันก็ต้องพึ่งพากัน” จางเย่ถามอีก “เธอปรับตัวเข้ากับทีมรายการได้ไหม? พี่หูกับพวกโหวเกอเป็นเพื่อนสนิทฉัน ทุกคนเป็นคนดีมาก ฉันคิดว่าเธอต้องชอบสภาพแวดล้อมของงานนี้แน่ๆ”
ต่งซานซานตอบอืม “ทุกคนไม่เลวเลย สภาพแวดล้อมก็ดีมาก”
จางเย่กำชับ “อ่าฮะ ชายโสดก็เยอะ เธอก็..ลองเปิดใจหน่อยนะ” เขาเดาว่าไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน คนที่จะจีบต่งซานซานต้องมีไม่น้อยแน่
“นั่นมันแน่อยู่แล้ว วันนี้ฉันรีบไปหน่อย เลยใส่กระโปรงธรรมดาๆ ยาวแค่เข่าเลยโชว์ขาน่ะ พวกเพื่อนร่วมงานนี่มองตาเป็นมันเชียว”
“เฮ้ย เว่อร์ไปเปล่า?”
“ก็นิดหนึ่ง”
“นี่คุณผู้ได้รับความช่วยเหลือ คุณก็พูดตรงเกินไปนะครับ”
“ฉันแปลกใจมาตลอดเลย ฉันว่าฉันก็ออกจะสวย แต่ทำไมพวกผู้ชายทุกครั้งที่มองฉัน อันดับแรกแรกต้องมองที่ขาฉันก่อน? ฉันล่ะสงสัยมากๆ ปกติแล้วนายมองฉันที่ตรงไหนก่อนเหรอ?”
“ฉันเหรอ? ฉันไม่เหมือนพวกนั้น”
“นายมองหน้าก่อนเหรอ? หรือว่าเสื้อผ้า? หรือผม?”
“ฉันจะมองตาก่อน!”
“โห นายนี่ดูใสจริงๆ!”
“ใช่แล้ว ฉันมองเธอก่อนว่าเธอมองฉันรึเปล่า ถ้าเธอไม่ได้มองฉัน ฉันค่อยมองขาเธอ!”
ต่งซานซาน “.......”
====================
[1] ขวางประตูบ้าน เป็นคำอุปมาอุปมัยว่า คนนี้อยู่ในลำดับแรกๆ ที่ต้องช่วยเพราะยืนรอขอความช่วยเหลืออยู่หน้าประตูบ้านแล้ว หรือ มาให้ช่วยถึงที่นั่นเอง
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
-- 收到的禮物 
-- 推薦票
榜單 
-- 推薦票