บทที่ 587 : ต้นว่านที่เปียกชุ่ม
_______________________________________
ประตูห้องนอนเปิดและปิด
จางเย่ยกจานเดินออกมา
แม่หันมามอง “กินหมดแล้วเหรอเย่น้อย?”
“ครับ” จางเย่ตอบ
แม่กวาดตามองมาที่มือจางเย่ “โห เยอะขนาดนั้นยังกินหมด?”
จางเย่ยกจานไปไว้ในห้องครัวแล้วเดินออกมา “เมื่อวานผมไม่ค่อยได้กินอะไรเลยหิว”
แม่กล่าวทักคำหนึ่ง “ท้องไส้ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? งั้นมาคุยกับพวกลุงป้าเถอะ พวกเรากำลังคุยกันเรื่องโฆษณาเลิกบุหรี่ของลูกกันอยู่ ลุงซุนดูแล้วถึงกับไม่กล้าสูบบุหรี่ไปทั้งวัน เห็นไหม เมื่อกี้แม่เพิ่งบ่นลูกอยู่เลยว่าทำโฆษณาเสียน่ากลัว ลุงซุนยังบอกอีกว่าในโลกนี้มีแต่ลูกเท่านั้นที่ทำแบบนี้ได้”
ลุงซุนกำลังก้มลงเล่นกับสุนัขได้ยินแล้วหัวเราะ “ว่าแต่สูบบุหรี่น้อยลงก็ดีเหมือนกัน เย่น้อยทำได้ดี โฆษณานี้ช่วยเตือนสติได้ผลชะงัก แบบนี้สิถึงจะเป็นโฆษณาที่ก่อให้เกิดประโยชน์ มีผลต่อคนดู!”
จางเย่โบกมือ “ลุงซุนชมเกินไปแล้วครับ”
“พวกเธอคุยกันไปก่อนนะ” แม่ทนอยู่นิ่งไม่ไหว “ฉันจะไปช่วยเย่น้อยพับผ้าห่ม ถึงเวลาจะได้ให้เด็กๆ เข้าไปคุยกันในห้องเย่น้อย”