บทที่ 2
"นี่ข้าอยู่ที่ไหนกัน" โจวหมิงลมตาตื่นขึ้นมา เขาปวดหัวเเปลบ พลางจ้องมองเบื้องหน้า ที่ภาพมันพร่าเลือนลาง ก่อนจะชัดเจนขึ้น
เขาอยู่ในป่า ไม่ผิดเเน่ ทว่าไม่น่าใช่บนภูเขา เพราะดินบนภูเขาที่เขาฝึกตนอยู่ ไม่ใช่เเบบนี้ อีกทั้ง กระเเสลมบนยอดเขานะ รุนเเรงมาก เเต่ตรงที่ยืนอยู่กลับเบาบางจนเเทบไม่มี
โจวหมิงขมวดคิ้ว ขบคิดเรื่องราวก่อนหน้า ในใจก็อดโมโหขึ้นมาไม่ได้ ถ้าไม่ใช่ว่าไอ้เทพนั่นโผล่มา เขาคงไม่มาอยู่ที่นี่ จากขอบเขตพลังของเจ้านั่น คงมีพลังระดับพระเจ้า เเละนี่คงเป็นดินเเดนที่มันสร้างขึ้นมาเป็นเเน่
สายตาของโจวหมิงเงยขึ้นมองด้านบน ดวงอาทิตย์สองดวงกำลังสาดเเสงลงมา เผยขะเอ่ยคำหนึ่ง ลำคอเเห้งผาก จนไม่อาจพูดออกมาได้เลย
ตอนนั้นเองที่ความทรงจำบางอย่างพุ่งเข้ามา ทำให้เขาปวดหัว จนทรุดลงกับพื้น
"นี่มัน ความทรงจำของใครกัน!" โจนหมิงสบถขึ้น ก่อนจะที่อาการเจ็บปวดของเขาจะหายไป โจวหมิงหอบหายใจออกมา พลันลุกขึ้นเละเดินไปยังทิศทางหนึ่งอย่างเชื่องช้า ตามความทรงจำ
เเม่น้ำทอดยาวผ่านป่า โจวหมิงก้มลงล้างหน้า เเละจุมหน้าลงไปเพื่อดื่มน้ำดับกระหาย
พลันมองไปยังเงาสะท้อนในเเม่น้ำ โจวหมิงก็เข้าใจได้ทันที
"นี่คือร่างของคนอื่นสินะ" โจวหมิงเอ่ยขึ้น เเละลูบคลำทั่วใบหน้าของเขา
ในใจนึกถึง สิ่งที่พวกศิษยืพี่เคยพูดถึง การที่วิญญาณจากอีกสถานที่หนึ่ง ได้ยืมศพเพื่อคืนชีพ
ใช่ นี่คือการยืมศพคืนชีพ ร่างนี้ เป็นเด้กชาย มีชื่อว่า โจนาธาน หรือ โจ เด็กกำพร้าในโบสท์ของหมู่บ้านเเห่งหนึ่ง เจ้าของร่างนี้ตัวเล็ก มีนิสัยค่อนข้างเก็บตัว เเละขี้ขลาด เป็นผลให้พวกเด็กที่โตกว่ารังเเก
โจนาธาน ถูกพวกนั้นจับมาปล่อยใฝนป่า ด้วยความสนุก โดยไม่รู้เลยว่าในป่าอันตรายเเค่ไหน ท้ายสุดโจนาธาน ถูกฆ่าโดยเสือตัวหนึ่ง เเละมันกำลังจะกินร่างนี้ เเต่โจหมิงก็เข้ามาเเทนที่โจนาธานที่ตาย ทำให้เจ้าเสือนั่นถูกทำให้ตกใจ เพราะตอนวิญญาณของโจหมิงสิงสู่ จนเกิดอาเพศบางอย่าง จนหนีไปในป่า
"ให้ตายเถอะ ไอ้เทพเวรนั่น ข้าตามหาเจ้า เเละฆ่าเจ้าด้วยมือของข้าเอง" ดวงตาของโจวหมิงเเดงก่ำด้วยความโกรธ จิตสังหารทะลักออก จนทมำให้สัตว์ตัวเล็กตัวใหญ่ วิ่งหนีกระเจิดกระเจิง
เเต่ว่าตอนนี้ คงต้องกลับไปยังบ้านของโจนาธานก่อน เพราะเขาไม่มีที่ไป อีกอย่างร่างนี้อ่อนเเอเกินไป เเถมความทรงจำยังขาดๆ หายๆ ทำให้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าดินเเดนนี้เป็นอย่างไร กว้างใหญ่เเค่ไหน ที่มั่นใจจริงๆก็คือ ที่นี่ ไม่มีพลังฟ้าดินด้วยซ้ำ!