章節 6: นับหนึ่งไม่ถึงเวกัส Ep.5

เสียงบทสนทนาของคนที่ผมไม่คุ้นเคยดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมากทันทีที่ผมลืมตาขึ้นมา ผมจำเหตุการณ์ก่อนหน้าได้ราง ๆ ว่าหลังจากที่เวนิสเป้าหมายของผมโดนใครก็ไม่รู้ลอบยิงก่อนที่ผมจะได้ลงมือ แล้วผมก็วิ่งหนีบอดี้การ์ดสองสามคนมาหลบหลังพุ่มไม้แต่อยู่ ๆ ก็มีเสียงใครสักคนดังขึ้นพร้อมกับเล็งปืนมาที่ผม ผมอาศัยเทคนิคที่เรียนมาต่อสู้กับมัน แต่เพราะจำนวนคนที่น้อยกว่าและฝีมือการต่อสู้ของมัน มันดึงตัวผมเข้าไปใกล้ก่อนที่ผมจะโดนมันใช้เครื่องช็อตไฟฟ้าช็อตที่เอว จากนั้นสติของผมมันก็เลือนรางไปหมดเลย ผมกะพริบตาถี่เพื่อปรับโฟกัสภาพตรงหน้ารู้สึกหัวมันหนักเหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบอย่างไงอย่างงั้น ผมค่อย ๆ ยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพิงกำแพงอย่างยากลำบากเพราะทั้งแขนและขาถูกโซ่มัดไว้แน่น ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ ตอนนี้ที่ผมอยู่มันเหมือนกับห้องขังไม่มีผิด และภาพตรงหน้าคือหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนมองกระดาษอะไรสักอย่างด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไร้ความรู้สึก กับบอดี้การ์ดอีกคนที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับผมยืนอยู่ใกล้ ๆ ไม่ใกล้ไม่ไกลก็มีบอดี้การ์ดอีกสองคนยืนอยู่พร้อมกับถือปืนในมือเหมือนพร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ และถ้าผมเดาพวกมันคงจับผมมาฆ่าทิ้งเพราะคิดว่าผมฆ่าคุณเวนิสสินะ จบสิ้นแล้วชีวิตนอกกำแพงที่ใฝ่ฝัน สุดท้ายผมก็ต้องมาตายที่นี่สินะ