章節 8: #นั่นผีนะครับแซน 8
TW : มีฉากบรรยายรูปลักษณ์ของผีที่ค่อนข้างน่ากลัว
แม้ในวันนี้จะมีศพเกิดขึ้นเหมือนกับเมื่อวาน แต่ท่าทางของเหล่าแม่บ้านกลับดูเฉยชาอย่างน่าใจหาย พวกเธอมารวมตัวกันเพียงเพื่อทำความสะอาดคราบเลือดและศพ แล้วก็แยกย้ายจากไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันไม่มีการให้ทุกคนหยุดทำงานเหมือนเมื่อวานเลยด้วยซ้ำ
หรือเพราะวันนี้คนที่ตายเป็นผู้เข้าร่วม คนในโลกนี้ก็เลยไม่สนใจอย่างนั้นหรอ?
นี่มันจะแปลกเกินไปรึเปล่า?
แซนขมวดคิ้ว ถึงแม้เขาจะไม่ได้เห็นศพเพราะพี่เวย์ปิดตาเขาตอนที่ศพยังไม่ถูกเก็บกวาดเอาไว้ก็เถอะ แต่ว่าคราบเลือดที่กระจายอยู่รอบๆกับสีหน้าหวาดกลัวของคนอื่นๆที่ยังคงหลงเหลืออยู่ก็พอจะทำให้เขาเดาได้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นน่ากลัวมากแค่ไหน
แซนเงยหน้าขึ้นไปมองตรงระเบียงของคฤหาสน์แต่ละชั้น ก่อนจะพบว่าระเบียงที่น่าจะเป็นจุดที่ผู้เข้าร่วมที่ตายร่วงลงมานั้นน่าจะเป็นชั้นสามเพราะมันอยู่ใกล้ที่สุด
แซนย้อนนึกถึงครั้งที่คุณป้าแม่บ้านพาเหล่าผู้เข้าร่วมเดินไปที่ต่างๆเพื่อแจกแจงหน้าที่ หากจำไม่ผิด ที่ชั้นสามมีผู้รับผิดชอบงานที่นั่นมากถึงแปดคน แบ่งเป็นงานทำความสะอาดห้องน้ำสองคน ทำความสะอาดห้องดนตรีสองคน ดูแลสวนในร่มสองคน และสุดท้าย ทำความสะอาดโถงทางเดินอีกสองคน
แม้แซนจะความจำดีถึงขนาดที่พอจำหน้าของผู้เข้าร่วมเกือบทุกคนได้ แต่เรื่องที่ใครได้รับหน้าที่อะไรบ้าง เรื่องนี้แซนจำไม่ได้จริงๆ
ต้องโทษตัวเองด้วยที่ตอนนั้นเขามัวแต่ตื่นตาตื่นใจกับความใหญ่โตและหรูหราของคฤหาสน์หลังนี้จนไม่ได้สนใจคนอื่นๆเท่าไหร่นัก
"แซนครับ เราอยากไปสำรวจชั้นสามกับพี่รึเปล่า"
เวย์เอ่ยถามคนตัวเล็กขึ้นมาตรงๆ สำหรับเขา ชั้นสามในตอนกลางวันแบบนี้ยังไม่ดูอันตรายเท่าไหร่นัก เพราะนอกจากเขากับแซนแล้ว ก็ยังมีผู้เข้าร่วมคนอื่นๆที่ทำงานอยู่ชั้นสามด้วยเช่นกัน เพียงแต่ศพที่เกิดขึ้น เวย์เดาว่าน่าจะเป็นฝีมือของคนมากกว่า
"ได้ครับพี่เวย์ ผมก็ไม่ได้มีอะไรต้องไปทำอยู่แล้ว" แซนพยักหน้าหงึกหงักตอบรับไปอย่างว่าง่าย ถึงจะให้เขากลับห้องไปตอนนี้ เขาก็ไม่มีอะไรจะทำอยู่ดี ไม่สู้ไปสำรวจที่ชั้นสามกับพี่เวย์ดีกว่าเยอะ
อีกอย่าง เวลาที่อยู่กับพี่เวย์ แซนก็รู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนด้วย
เวย์อมยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู "ถ้าอย่างนั้น แซนต้องห้ามปล่อยมือพี่นะครับ โอเคมั้ย"
"อ..โอเคครับ"
แซนหลุบตามองต่ำ เอาอีกแล้ว รอยยิ้มของพี่เวย์จะมีพลังทำลายล้างเกินไปแล้วนะ! ถ้าอีกฝ่ายยังยิ้มแบบนี้ใส่เขาบ่อยๆอีกล่ะก็ เขาได้แย่แน่ๆ!
"ถ้างั้นก็ไปกันครับ"
เวย์พูดด้วยรอยยิ้มละมุนเต็มใบหน้า ก่อนที่มือหนาจะเลื่อนมากอบกุมมือของแซนเดินไปด้วยกันอีกครั้ง ทิ้งผู้เข้าร่วมคนอื่นๆที่ยังยืนอยู่กับที่ด้วยความหวาดผวาเอาไว้ข้างหลัง
บรรยากาศมืดมนในคฤหาสน์คล้ายจะสว่างขึ้นมานิดหน่อยสำหรับคนทั้งคู่
…
ที่ชั้นสามนั้น แม้จะเป็นช่วงเช้า แต่บรรยากาศในชั้นนี้ก็ยังดูวังเวงชวนให้รู้สึกขนลุกอย่างประหลาด อากาศบริเวณโถงทางเดินเองก็มีความเย็นเยียบมากกว่าปกติ
แซนกวาดตามองไปรอบๆอย่างสำรวจ
ดูเหมือนว่าในชั้นสามนี้จะมีวิญญาณมากกว่าปกติมากเลยทีเดียว สังเกตได้จากบรรยากาศเย็นเยียบที่อยู่รอบๆตัวของพวกเขา
ซึ่งอันที่จริง แซนก็รู้สึกคุ้นชินกับบรรยากาศแบบนี้มากๆ
ก็นะ ในโลกความเป็นจริง ในห้องเช่าของเขาเองก็มีวิญญาณของคุณน้าอยู่ตั้งสามตน ส่งผลให้บรรยากาศให้ห้องของเขานั้นเย็บเยียบกว่าที่อื่นๆ แต่สำหรับแซนแล้ว เขากลับชอบบรรยากาศแบบนั้นเอามากๆ เพราะเดิมที ประเทศที่เขาอยู่นั้นก็มีอากาศที่ร้อนราวกับกำลังซ้อมตกนรกอยู่ ดังนั้นแซนที่ไม่มีเงินพอที่จะซื้อแอร์หรือพัดลมก็ต้องพึ่งพาเหล่าน้าๆของเขาที่เปรียบเสมือนเครื่องทำความเย็นเคลื่อนที่ไปแทนก่อน
ว่าแต่ เท่าที่แซนจำได้ ที่ชั้นสามนั้นมีผู้เข้าร่วมที่ทำงานอยู่ที่นี่มากถึงแปดคนเลยไม่ใช่หรอ? ทำไมมันถึงได้เงียบแปลกๆแบบนี้ล่ะ?
"ที่นี่มันเงียบไปรึเปล่าครับพี่เวย์ คนอื่นๆไปไหนกันหมดนะ?" แซนพูดพึมพำออกมาเบาๆขณะที่พวกเขาสองคนเดินไปตามทางเดินอันเงียบสงัด
ที่นี่ไม่มีแม้แต่แม่บ้านหรือผู้เข้าร่วมสักคนเลยด้วยซ้ำ แล้วผู้เข้าร่วมที่ได้รับหน้าที่ให้ทำความสะอาดโถงทางเดินก็ไม่เห็นจะมีเลยสักคน
อะไรกันเนี่ย อย่าบอกนะว่าผู้เข้าร่วมคนอื่นๆแอบโดดงานกันน่ะ?
แซนยู่ปากอย่างไม่ชอบใจ
"ชั้นสามก็กว้างออกขนาดนี้ คนอื่นๆคงทำความสะอาดอยู่ในห้องที่ตัวเองได้รับผิดชอบนั่นแหละครับ" เวย์หันมาตอบกลับคนข้างตัวยิ้มๆ ก่อนจะหันไปสำรวจบรรยากาศรอบๆของบริเวณชั้นสามอีกครั้ง
แต่ถึงอย่างนั้น ที่นี่ก็ดูแปลกๆอย่างที่แซนว่าจริงๆ
มันเงียบเกินไป..
มือหนากระชับมือที่จับมือกับคนข้างตัวแน่นขึ้น ในใจของเวย์พลันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่พาแซนมาที่นี่
ทั้งๆที่เป็นตอนกลางวัน แต่บรรยากาศในชั้นนี้กลับเย็นเยือกได้ขนาดนี้ นั่นบ่งบอกว่าวิญญาณที่อยู่ในชั้นนี้จะต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ
เวย์ขมวดคิ้ว แต่หลังจากครุ่นคิดไปอีกครู่หนึ่ง เขาก็ตัดสินหยุดเดิน แล้วตั้งใจจะพาแซนกลับไปยังห้องพักก่อน
ตอนแรกเขาก็คิดว่ามันไม่มีอะไรนั่นแหละ แต่ดูจากสถานการณ์แล้ว ถ้าแซนกลับไปพักที่ห้องน่าจะปลอดภัยมากกว่าอยู่กับเขาที่นี่
"แซนครับ พี่ว่าเรา.." แต่ยังไม่ทันที่เวย์จะพูดจบ เขาก็พลันชะงักไป
เพราะมือที่เขากำลังจับ..
..มันไม่ใช่มือของแซนอีกต่อไปแล้ว
ร่างสูงหันไปมองวิญญาณสาวที่อยู่ข้างตัวด้วยดวงตาแข็งกร้าวอย่างน่ากลัว แขนแกร่งยกขึ้นมาบีบคอของผีสาวข้างตัวอย่างรวดเร็วและไม่ปราณีจนฝ่ายผีต้องเป็นฝ่ายที่หน้าซีดเสียเอง
ท่าทางอันอบอุ่นอ่อนโยนของเวย์ในตอนนี้ไม่มีหลงเหลืออีกต่อไปแล้ว แต่บรรยากาศรอบตัวของเขากลับกลายเป็นเย็นยะเยือกจนแม้แต่เหล่าวิญญาณยังต้องรู้สึกหวาดผวา
"เขาอยู่ไหน" เวย์เอ่ยถามวิญญาณตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
"ฉ..ฉัน"
"ฉันถามว่าเขาอยู่ไหน!"
เมื่อไม่ได้รับคำตอบ น้ำเสียงที่เอ่ยถามก็ยิ่งเย็นเยียบขึ้นมามากกว่าเดิม อีกทั้งร่างของผีสาวที่ถูกเวย์บีบคออยู่ก็เริ่มอ่อนแสงลงราวกับจะสามารถสลายไปได้ทุกเมื่อ
ผีสาวที่ถูกบีบคอทำหน้าราวกับจะร้องไห้ ทำไมไม่เห็นมีใครบอกเธอเลยล่ะว่าผู้ชายตรงหน้าเธอจะน่ากลัวได้ขนาดนี้!?
ใครก็ได้! ช่วยด้วย!!
…
ทางด้านของแซน เมื่อรู้สึกว่ามือที่จับกับพี่เวย์จู่ๆก็เย็นขึ้นอย่างประหลาด เขาก็รีบหันไปมองอย่างสงสัยทันที
มือพี่เวย์ไม่น่าจะเย็นแบบนี้นะ..
แต่เมื่อแซนหันไปมอง เขาก็ต้องเผลอชะงักไปเมื่อมือที่เขาจับอยู่นั้นไม่ใช่มือของพี่เวย์อีกต่อไปแล้ว แต่มันกลับกลายเป็นมือของใครก็ไม่รู้ที่เต็มไปด้วยเลือดแทน
นอกจากนี้ สิ่งที่แซนกำลังจับก็มีเพียงแค่มือข้างหนึ่งที่ขาดออกจากตัวเท่านั้น ดูแล้วน่าสยดสยองเป็นอย่างมาก
แซนก้มมองมือเปื้อนเลือดของใครบางคนที่เขาจับอยู่ด้วยความงุนงง
เดี๋ยวก่อน ก่อนหน้านี้เขาจับมือกับพี่เวย์อยู่ไม่ใช่หรอ แล้วทำไมอยู่ๆเขาถึงมาจับมือของใครก็ไม่รู้แบบนี้ไปได้ล่ะ!?
แซนกวาดตามองสำรวจไปรอบๆตัว แม้บรรยากาศที่นี่จะยังเป็นชั้นสามของคฤหาสน์อยู่เหมือนเดิม แต่รอบๆตัวของเขากลับเต็มไปด้วยหมอกสีขาวอันหนาทึบอยู่เต็มไปหมด
และที่สำคัญ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียว แล้วพี่เวย์ไปไหน? อีกฝ่ายจะเป็นอะไรไปรึเปล่า?
แม้ว่าพี่เวย์จะเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ผ่านโลกสยองขวัญมาหลายโลกแล้วก็เถอะ แต่แซนก็อดที่จะเป็นห่วงขึ้นมาไม่ได้
เมื่อคิดได้แบบนั้น แซนก็รีบยกมือเปื้อนเลือดขาดๆที่เขาจับอยู่ชูขึ้นเหนือหัว ก่อนจะตะโกนถามออกมาเสียงดังทันที
"เอ่อ ขอโทษนะครับ แต่ว่ามีใครทำมือหล่นบ้างมั้ยครับ!?"
ไม่ว่าเปล่า แซนยังโบกมือเปื้อนเลือดในมือของเขาไปมาด้วยท่าทางน่าเอ็นดูอีกด้วย
เมื่อไร้วี่แววของการตอบกลับ แซนก็ถอนหายใจออกมาพลางก้มมองมือเปื้อนเลือดที่เขาจับอยู่อย่างสำรวจอีกรอบ
มือข้างนี้ดูเล็กและบอบบาง ทั้งยังนุ่มมือราวกับได้รับการดูแลมาอย่างดี แม้มันจะเปื้อนเลือดอยู่จนชุ่ม แต่แซนก็พอจะเดาได้ว่าเจ้าของมือข้างนี้จะต้องเป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน
ว่าแต่ว่าใครมาทำมือหายเอาไว้กับเขาเนี่ย เขายังต้องรีบไปตามหาพี่เวย์อีกนะ!
แต่ทันใดนั้นเอง แซนก็พลันรู้สึกว่าบรรยากาศด้านหลังของเขานั้นจู่ๆก็เย็นยะเยือกขึ้นมาอย่างประหลาด เขาจึงหันไปมองด้านหลังทันทีแบบไม่ต้องคิด
ที่ด้านหลังของแซนนั้นมีร่างวิญญาณของเด็กสาวที่น่าจะอายุไม่เกินสิบห้าปียืนอยู่ในระยะประชิด ทั่วทั้งร่างของเธอนั้นมีรอยเย็บปะอย่างน่ากลัวราวกับชิ้นส่วนต่างๆของร่างกายเธอเคยถูกหั่นออกจากกันมาก่อน
และที่โดดเด่นที่สุดก็คงจะเป็นแขนข้างขวาที่ไร้ซึ่งมือนั่น
แซนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเผยยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ
ที่แท้..มือเปื้อนเลือดข้างที่เขาถืออยู่ก็เป็นของน้องผู้หญิงคนนี้เองสินะ!
ว่าแต่ ทำไมร่างวิญญาณของเธอถึงได้เป็นแบบนี้กันนะ มันราวกับว่าอีกฝ่ายเคยถูกฆ่าหั่นศพมาก่อนยังไงยังงั้น
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ดวงตาของแซนก็พลันเบิกกว้าง
จริงด้วย! ศพของผู้ชายที่ถูกฆ่าในสวนก็ถูกหั่นเป็นชิ้น ร่างของพี่สาวตาโบ๋คนนั้นเองก็มีรอยราวกับเคยถูกหั่นมาแล้วด้วยเช่นกัน ไหนจะยังมีเด็กสาวคนนี้อีก!
นี่เขามาเจอกับฆาตกรที่ชอบฆ่าหั่นศพหรอกหรอ!?
"พี่ชาย หนูขอมือของหนูคืนได้รึเปล่าคะ"
วิญญาณเด็กสาวเอ่ยถามด้วยท่าทางน่ารัก หากไม่ติดว่าดวงตาที่เป็นตาดำของเธอนั้นเล็กจนตาขาวกินพื้นที่ไปเกือบหมดนั้นกำลังกลอกตาไปมา เธอก็คงจะดูน่ารักกว่านี้
"อะ..ได้สิครับ พี่กำลังถามหาอยู่เลยว่ามันเป็นของใคร" แซนส่งมือที่ขาดให้กับเด็กสาวตรงหน้าอย่างใจดี "ว่าแต่ เรารู้รึเปล่าว่าพี่จะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง พอดีพี่พลัดหลงกับเพื่อนมาน่ะครับ"
แซนถามวิญญาณตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ ตอนนี้เขาพอจะเดาได้แล้วว่าตัวเองน่าจะหลุดเข้ามาในมิติซ้อนทับหรืออะไรบางอย่างของวิญญาณที่เหล่าน้าของเขาเคยเล่าให้ฟัง แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่รู้วิธีที่จะออกไปอยู่ดี
"รู้ค่ะ!"
เด็กสาวเผยยิ้มกว้างจนริมฝีปากเริ่มฉีกออกจากกันอย่างน่าสยดสยอง
"แต่ว่าพี่ชายต้องอยู่เล่นกับหนูก่อนนะ!"
แซนมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยความเอ็นดู แม้ร่างกายของเธอจะไม่อำนวยสักเท่าไหร่ แต่ความพยายามของเธอที่จะพูดคุยกับเขานั้นก็ดูน่ารักเอามากๆ
"ได้สิครับ ไหน..แล้วเราจะให้พี่เล่นอะไรหรอครับ?"
___________________________
พอน้องหายแปปเดียว พี่เวย์กะคือเทิร์นดาร์คบีบคอผีเลยจ้ะ ขนาดผียังกลัว น่ากลัวมากเว่อ 55555
ส่วนน้องแซน หนูลูก เจอผีน่ากลัวขนาดนั้นหนูยังเอ็นดู ขอล้องเรยนะ ถ้าเป็นเราคือวิ่งตั้งแต่เห็นมือขาดๆเปื้อนเลือดในมาอยู่มือแล้วค่ะ 5555555555
#นั่นผีนะครับแซน
每周推薦票狀態
-- 推薦票
榜單 
-- 推薦票