章節 188: Jin (Chapter 33)
NAPANGITI si Jin at hinayaan na lamang ang sumusubo sa kanyang kargada. Ni hindi na siya nag-abalang idilat pa ang mga mata. Dinama lamang niya ang matinding sarap na nararamdaman nang mga sandaling iyon. Napanganga siya sa galing ng sumusubo sa kanya. Inunan niya ang mga kamay.
Dinig na dinig niya ang tunog nang pagsubo sa kanyang napakatigas na pagkalalaki na animo'y straw na hayok na hayok nitong sinisipsip.
"Ah..." ungol niya.
Sobrang bilis na nagtaas-baba ang bibig na iyon sa kanyang kargada at isinasagad pa hanggang lalamunan. Ipit na ipit ang kanyang pagkalalaki sa lalamunan nito.
"Ang sarap, yap," sabi niya.
Ilang sandali pa ay nararamdaman na niyang malapit na siyang labasan. Napapaliyad na siya at nagpailing-iling ang ulo.
Habang chinuchupa nito ang kanyang pagkalalaki ay nilalamas naman nito ang kanyang dalawang bola na lalo lamang nagdagdag ng hindi matatawarang sarap.
Hanggang sa hindi na niya nakontrol pa ang sarili, narating nga niya ang ikapitong glorya sa mapangahas na bibig na iyon. Hindi pa rin ito tumitigil sa kakachupa at talagang sinasaid ang kanyang katas.
"Ahhh... I love you, yap..." napalakas ang boses niya no'n. Napapaliyad pa siya.
"Mga hayop kayo!"
Gulat siyang napadilat ng mga mata at napabangon.
"Yap?" ang hindi niya makapaniwalang tanong. Nasa tabi niya lang si Marian at galit na galit.
"Pasensiya na," nahihiyang sabi nang mapangahas na sumubo sa kanya. Walang iba kundi si Amos. Nakayuko na itong nakatayo sa kanilang harapan.
Tumayo si Marian.
Nakanganga lang si Jin at hindi nakapaniwala sa mga nangyayari. Akala niya ay ang kanyang nobya ang chumuchupa sa kanya.
Nagpalipat-lipat ang mga mata niya sa dalawa. Tumayo siya at nilapitan si Marian. Hubo't hubad siya no'n dahil nagawa palang hubarin ni Amos ang kanyang pantalon at panloob.
"Yap, sorry, akala ko-"
Hindi na niya natuloy ang sasabihin nang bigla siyang sinampal ni Marian nang malakas sa kanang pisngi. Umiiyak na ito.
"H'wag mo akong matawag-tawag na yap, Jin!" galit nitong bulyaw sa kanya.
Akmang lalapit siya kay Marian pero mabilis itong lumayo sa kanya. Nakita niyang lumabas na si Amos sa kwarto. Kating-kati ang mga kamay niyang bugbugin ito nang mga sandaling iyon pero nagtimpi siya. Nasa puder siya nito.
"Yap, pakinggan mo muna ako!" sabi niya.
"Nakakadiri ka, Jin. Sa harap ko pa mismo? Ang kapal mo!"
"Pakinggan mo muna kasi ako, ano ba?"
"Para saan pa? Tama pala ang lahat ng mga naririnig ko tungkol sa 'yo. Sana naniwala kaagad ako. Shit! Baka nahawaan na ako ng sakit mo. Putang ina ka, Jin!"
Pagkasabi ni Marian no'n ay lumabas na ito ng kwarto. Dali-dali niyang pinulot ang kanyang pantalon at panloob. Isinuot niya ang mga iyon. Tumulo na ang kanyang mga luha.
Paglabas niya ng kwarto ay wala siyang nakitang tao. Napatingin siya sa wall clock, alas sais na pala ng umaga. Lumabas na siya ng bahay na iyon.
Nakita niya si Marian sa hindi kalayuan. Noon lamang niya napansing nakalimutan niyang isuot ang kanyang sando. Napatakbo siya palapit kay Marian. Pero biglang may tumigil na taxi sa tapat nito at kaagad ding nakasakay.
Nagawa niyang habulin ang papalayong taxi pero hindi na talaga niya iyon nahabol pa. Napahagulgol siya ng iyak sa matinding sakit na nararamdaman nang mga sandaling iyon.
Napuno ng poot at galit ang puso niya para kay Amos. Patakbo siyang bumalik sa bahay nito. Sarado na ang pinto. Kumatok siya nang malakas pero wala talagang bumukas ng pinto.
"Amos! Lumabas ka diyan, putang ina mo!" sigaw niya.
Pinagtatadyakan na niya ang pintuan.
"Hoy! Ano'ng ginagawa mo riyan?"
Napalingon si Jin sa galit na nagtanong. Tatlong tanod iyon at papalapit na sa kanya. Nakaramdam siya nang pangangamba no'n. Hindi siya tagaroon at hindi niya alam kung ano ang mga kayang gawin sa kanya ng mga tao roon.
Napatakbo siya nang mabilis papalayo. Ni hindi na siya lumingon pa. Hindi naman niya napansin na may humahabol sa kanya.
Hindi na niya alam kung gaano na siya kalayo. Hindi nga rin niya alam kung nasaan na siya no'n. Humihingal siyang tumigil sa pagtakbo. Naghalo ang kanyang mga pawis at luha.
"Yap, bakit hindi mo ako hinayaang magpaliwanag?" umiiyak niyang turan. Awang-awa siya sa kanyang sarili.
Ilang sandali ay naglakad-lakad na siya. Matindi na ang sikat ng araw. Napatingin siya sa isang paaralan na may mga pumapasok ng estudyante. Nasa Tabing pala siya. Narinig na niya ang baryong iyon pero noon lang siya nakapunta.
Marami ang napapatingin sa kanya lalo na ang mga baklang estudyante. Tinatawag pa siya ng mga ito. Hindi siya makapaniwala, ang babata pa at natuto nang lumandi.
Tingin niya ay nasa diyes anyos pa ang mga iyon. Nagpahid siya ng mga luha. Ayaw niyang magmukhang kawawa no'n. Nangingintab sa pawis ang kanyang katawan. Patuloy lamang siyang naglakad.
"Hi, kuya..."
Napatingin siya sa isang bakla na nasa karinderya. Sa totoo lang ay nandidiri siya sa hitsura nito. Payat na maitim. Naka-spageti pa at naka-hairband ang buhok nitong hanggang sa balikat. Naka-make-up din. Tumigil siya sa paglalakad. Biglang kumalam ang kanyang tiyan no'n. Nagugutom siya.
"Ano'ng pangalan mo?" tanong nito.
"Jin," tipid niyang tugon. Dumukot siya sa bulsa ng pantalon. Gusto niyang kumain pero napakamalas niya talagang nilalang dahil wala siyang kahit pesong duling. Nakalimutan niyang magdala ng pera.
"Mag-agahan ka muna, kuya," anyaya nito.
"Wala akong pera rito, e," sabi niya.
Abot-hanggang tenga ang ngiti nito sa kanyang sinabi. "H'wag mo na lang bayaran, kuya," sabi nito. Naglakbay ang mga mata nito sa kanyang kabuuan.
"Sigurado ka?" paninigurado niya pero alam niyang may iniisip itong kapalit.
"Mapag-uusapan naman natin iyon, kuya," sabi nitong nakatitig sa pawisan niyang dibdib kapagkuwa'y naglakbay patungo sa kanyang ma-abs na tiyan pababa sa harap ng kanyang namumukol na harapan.
Saglit niyang kinalimutan ang saloobin kay Marian. Uunahin muna niya ang kanyang tiyan. Pumasok siya sa loob ng karinderyang iyon. Hinila siya ng bakla patungo sa isang kwarto. Ito lang pala ang naninirahan sa paupahang iyon at ginawa na lang din nitong karinderya sa ibaba.
Pagpasok sa kwarto ay nandiri siya sa ginawa nito. Para itong baklang hindi nakagamit ng lalaki ng isang dekada. Hayok na hayok itong isinandal siya sa likod ng pintuan at kaagad siyang pinaghahalikan at dinilaan sa buong katawan.
Itinaas nito ang dalawa niyang mga kamay at salitang hinimod ang pawisan niyang mga kilikili. Nakaramdam siya nang matinding kiliti sa ginagawa nito pero hinayaan na lamang niya. Gusto rin naman niyang saglit na kalimutan ang sakit na nararamdaman dahil kay Marian.
"Hey... pakainin mo muna ako," sabi niya.
Kaagad namang tumigil ang bakla sa paghimod ng kanyang kanang kilikili.
"Pasensiya na kuya. Masyado akong na-excite sa 'yo. Ang sarap mo sobra kahit pawisan ka," sabi nito at hinalikan pa ang kanyang malapad na dibdib.
Hindi niya alam kung bakit basta bigla siyang napangiti. Sa totoo lang ay nakaramdam siya nang awa sa baklang iyon. Alam niyang hindi ito masyadong nakakagamit ng lalaki dahil sa hitsura nito.
"Sige, dito na lang ako kakain sa kwarto mo. Damihan mo ang pagkain ha. Gusto kitang makasabay kumain," sabi niya.
Halata namang kinilig ang bakla. "Talaga? Sige-sige sandali lang. Isasara ko na lang muna ang karinderya ko," sabi nitong sabik na sabik. Dinakma at pinisil pa nito ang harapan ng kanyang pantalon.
"Ano nga ang pangalan mo?" tanong niya rito.
"Kathnis. H'wag mo na lang alamin ang tunay kong pangalan," tugon nitong hinimas-himas na ang kanyang harapan hanggang sa tumigas na nga ang kanyang pagkalalaki sa loob.
Nagkibit-balikat lang siya at hindi na tumugon.
"Maari ko bang makita muna ang junior mo?" tanong nito.
"Masyado kang nagmamadali. Mamaya na lang. Makikita mo rin ito mamaya. Iyong-iyo ito ngayon. Bilisan mo na ang pagkuha ng pagkain. Gutom na gutom na ako, e."
Napangiti si Kathnis. "Sige-sige."
Pagkasabi no'n ay kaagad na itong lumabas. Nagpalinga-linga siya sa buong paligid. Maayos naman ang kwarto nito. Natawa siya nang maisip na kabaliktaran iyon sa hitsura ng may-ari.
Hinubad niya ang kanyang pantalon at panloob. Hubo't hubad siyang umupo sa kama at sumandal sa headboard. Muling pumasok sa isipan niya si Marian.
Parang nilamutak na naman ang kanyang puso sa matinding sakit na nararamdaman. Hindi talaga niya kayang tanggapin ang nangyari. Naisip pa niyang patayin si Amos, ang dahilan ng lahat. Ang saya-saya pa nila noong nagdaang gabi tapos napalitan agad ng ganoong senaryo. Tumulo ang kanyang mga luha.
每周推薦票狀態
-- 推薦票
榜單 
-- 推薦票