章節 3: Chapter 2
Black/White Mambas Head quarters*
The blood splattered on the walls of the darkest place of league of Mambas that called Green Inferno House, because mister Boucher is not satisfied in his guards.
The tursos,harms,heads and legs are scattered on the floor.Every screams of their fear is the equivalent of what punishments that their leader will do for them.
Mister Boucher is covered in blood and the pupils of his furious eyes are turning into slit shapes.His suit had a stains of blood and that was the one of the things on how can you annoy him.
"Hundreds of children were escaped in the lab because of all your foolishness"he says to all kneeling bodyguards."Lots of you are from the Black Mamba group,why all their members are so weak"
Nanginginig sa takot habang nakaluhod at nakayuko sa sahig ang mga ulo ng mga bodyguard nito.Kahit isa ay walang sumubok na magsalita dahil sa oras na bumuka ang kanilang bibig ay mahahati sila sa tatlo.
Tinuturing si mister Boucher bilang isa sa mga higher rankings ng Mambas.Siya ay panglima sa pinaka malakas na monster sa kanilang league at kahit sino ay walang kumwestyon kung bakit ganun na lamang ang kaniyang katayuan.
Habang nakatitig si mister Boucher sa kanila ay nakikita nito sa kanyang isipan ang mukha ni Louis at ang mga kaibigan nito.Lalo itong nagpadala ng galit sa kanya kaya para mawala ang galit na iyon ay mabilis siyang lumapit sa isa sa mga tauhan niya at sinakal ito sa leeg at itinaas na lalagpas lamang sa kanyang noo.
Unti-unting hinihigpitan nito ang sakal sa kanyang bodyguards hanggang sa lumabas na ang ugat nito sa leeg.Pinagdikit ni mister Boucher ang kanyang mga daliri sa kaliwang kamay at gamit ang matatalim at mahahabang kuko ay dinukot nito ng mabilisan ang bituka ng kanyang tauhan at ipinulupot ito sa leeg nito.
Binitawan ni mister Boucher ang kanyang tauhan at babagsak na sana ito sa sahig ngunit hinablot ng leader ang buhok nito saka hinila ang ulo nito at tuluyang napugutan.Tumilamsik ang dugo nito sa mga pader at kay mister boucher pati narin sa mga tauhan nito na nakaluhod lamang.
"Raise your heads"mister Boucher's command.
Mister Boucher raised his followers' bearded head and showed it to his surviving guards.
"This time,he was the last victim of my deadly hands.I will repeat it to all of you.By the time that someone fails my orders, fifty percent of the Mambas members will be lost.....in short will die"
Tumalikod si mister Boucher sa kanila at hinarap ang tatlong lalaki na mura palang ang mga edad.Ngumiti siya nang makita niya ang mga mukha nito,mga galit at may mga sugat sa mga pisngi at leeg nito.
"Alam ko ang nararamdaman niyo,hindi ko na kayo pipigilan sa gusto niyang gawin.Ang hinihiling ko lang ay ibalik ninyo si Louis sa laboratory sa madaling panahon para maayos pa natin ang lahat"nakangiting sabi nito.
"Sa tingin mo 'ba bubuhayin pa namin siya?"mayabang na tanong ng isang binata na halos kaedad lang ni Louis.
Napatingin si mister Boucher sa singkit na binata at sobrang puti ang balat,napaka asul ng mata nito at kung tutuosin ay isa siyang maamong tao.
"Kung hindi niyo na siya bubuhayin wala akong magagawa,ang gusto ko lang naman na kunin sa kanya ay ang malakas niyang dugo upang makabuo pa tayo ng maraming katulad niya.Tandaan niyo na hindi lang siya ang ganung tao na ginawa ko kundi pati narin ang mga kaibigan niya at ang iba pang bata na nakatakas sa laboratory"
Mister Boucher blinked for a moment and its glare returned to its normal shape.He gave some jar of potion to his three followers and he crossed his arms.
"Huminga lang kayo at ang sugat ninyo ay gagaling"
Naniningkit na lumingon sa kanya ang isa lalaking napaka ganda ng mukha at umiigting ang panga.Bata pa lamang ito ay napaka tikas na ng katawan nito at pumuputok na ang polong suot nito.
"Where are they?"his manly question.
"Sa tingin mo bakit ako nagtatagalog?"tinaasan pa ni mister Boucher ito ng kilay.
"In the Philippines"an american boy answered.
Mister Boucher smirk."Jeffrey,Codey and Carson.The three of you will be part of higher rank mamba if you give Louis' blood"
Ang tatlo ay parang bula na nawala sa kanyang harapan.Ang matinding hangin ay sumalubong sa kanya at nagdala ito ng masayang pagkakataon para uminom ng mamahaling alak.
_____•••••_____
Nagsimulang lumabas ang mga luha sa mata ni Louis nang makita ang kanyang uncle na papalapit sa kanilang kinatatayuan.Hindi niya napigilan ang sarili niya na tumakbo papalapit rito at niyakap ito ng mahigpit.
Isang malakas na pag-iyak ang kanyang nilikha habang nakayapos ang kanyang mga braso sa palibot ng katawan nito.Habang nakayakap ito ay paulit-ulit na sinasabi ni Louis ang pangalan ng kanyang ama,hindi niya alam kung bakit ganito ang tindi ng kanyang nararamdaman.
"Tahimik na ngayon ang buhay ng tatay mo,ang kapatid ko"ani ng uncle nito.
Bumitaw sa pagkakayap si Louis at tinignan ang mga mata ng kanyang uncle.Walang pinagkaiba ang hugis ng mga mata nito sa hugis ng mata ng kanyang ama.
"Pasensya na po,hindi ko siya naligtas"paghingi ng tawad ni Louis.
Hinawakan ng kanyang uncle ang kanyang mukha at ngumiti ito na para bang kaharap lang nito ang kanyang namayapang kapatid.
"Hindi mo kasalanan ang lahat,dahil kung 'yun ang nakatadhana sa kanya hindi mo 'na ito mababago"
Habang nag-uusap ang dalawa ay nakatingin lang sina Henry at Mateo kina Louis at mister Jonathan.Nag-aalala sila sa nararamdaman ni Louis,ramdam nila ang kalungkutan na pinapakita nito ngayon.
"Mabuti pang pumasok na muna tayo sa aking mansion"panghihikayat ni mister Jonathan.
"Sige po,pagod narin po kasi kami!"masayang tugon ni Henry.
Siniko ni Mateo si Henry dahil sa pagiging agresibo nito sa pagsagot.Sinukbit nito ang isang bag sa kanyang kanang balikat at hinila ang isang malaking bagahe na naglalaman ng mga gamit niya.
Magkaakbay na pumasok sa loob ng mansion sina Louis at mister Jonathan habang ang iba naman ay nasa kanilang likuran kasama ang mga bodyguards.
"Melinda ihanda na ang mga pinaluto kong pagkain ngayon na!"utos nito sa isang kasambahay na sumalubong sa kanila pagpasok palang ng mansion.
Hindi maiwasang mapatingala ni Louis sa mga chandelier na nakasabit sa taas.Ang dalawang magkabilang hagdan na gawa mismo sa ginto ang nakapukaw ng kanyang atensyon.Ang mga flower vase ay kulay ginto rin at napapalibutan ito ng iba't-ibang disenyo.
Lumapit sa kanya ang isang asong husky breed at umupo siya para magkasingpantay sila nito.Hinimas ni Louis ang balahibo nito at natuwa siya dahil nakaramdam siya ng pagkaginhawa sa kanyang nararamdaman.
Napaka laki ng loob ng mansion ni mister Jonathan at wala kang makikitang hindi mamahalin sa loob ng kanyang bahay.
"Ilang taon narin simula nang magsikap akong palaguin ang negosyo ko at ipagawa ang ninanais kong pangarap,ang mansion na kung saan kayo ngayon nakatapak"masayang ani ni mister Jonathan habang nakatingin kay Louis.
"Billion ang ginastos niyo dito tama ba?"tanong ni Louis.
"Dalawang daang billion ang ginastos ko para mabuo ang gintong mansiong ito"sagot nito at hinawi ang malambot at napaka tingkad na buhok nito.
Ibinigay ng tatlo ang kanilang mga dalang bagahe sa mga katulong at inilagay ito sa mga nakalaan aa kanilang mga kwarto.Dumiretso na sila ng hapag at nanlaki ang mata nang tatlo nang makita ang maraming mga pagkaing nakahain sa napaka habang lamesa.
Umupo si mister Jonathan sa pinaka gitnang parteng upuan kung saan wala itong katabi at nakaharap ito sa mga bakanteng silya.Umupo sina Louis,Henry,Mateo at Dominic at nakatitig lang sila kay mister Jonathan.
"Huwag kayong mahiya,pinahanda ko ang lahat ng mga masasarap na pagkain para sa inyo.Ngayon ang unang pagkakataon na nasilayan ang aking pamangkin matapos ang ilang taon.Masaya ako dahil pinalaki ka ng iyong ama na napaka buti at napaka tapang ng loob"masayang sabi nito sa harapan nila.
"Masaya din akong nakita ang pinsan ko,ngayon ko lang napatunayan na walang pangit sa lahi natin"pabiro nitong sabi.
Nagtawanan silang lahat at nagsimula nang kumain.Bawat segundo ay nilalasap nila ang mga pagkain na nakahain sa kanilang harapan.
Ilang minuto ang nakalipas at lahat sila ay natapos sa pagkain.Pinunasan ni Louis ang kanyang manipis na labi ng isang malinis na tela at kasabayan niyang tumayo sina Henry at Mateo.
"Gusto na 'po naming magpahinga"sabay-sabay nilang sabi sa harapan ni mister Jonathan.
"Walang problema,magpahatid na lang kayo kay Daniel sa inyong mga silid"ngiting sabi ni mister Jonathan.
_____••••_____
*Theater Studio*
Inside the large studio where the only stage in which the lights are focused is on the piano that caters to the people waiting for the performance of an artistic person.
A man with a black suit and shoes are starting to wave his hand at the back of the stage.He brush his faded hair with a thin comb in a fabulous style.
"Mister Xyron are you ready for your performance?"his personal assistant said.
That man who named Xyron starts to walk slowly with a manly movement.The audience began to stand and clapping when they see the artist and for Xyron it looks like a tempo that following his steps.
Nang makarating sa harapan ng piano ang nagngangalang Xyron ay umupo ito sa harapan nito at sinimulang buksan ang takip ng mga keys nito.Bumuntong ito ng hininga at hinintay ang senyas ng host.
"For the last performance with an age of seventeen years old please welcome Xyron Hales!!"
Nagsimula itong magpindot ng piano at tinuloy-tuloy niya ito.Isang malikhaing tugtog ang pumukaw sa mga manonood dahil ang musika na tinutugtog ngayon ni Xyron ay kanyang nilikha lamang.
Ilang minuto na ang nakakalipas at tanging ang musika lamang na tinutugtog ni Xyron ang namamayani sa buong paligid ng lugar.Ang mga manonood ay nagsisimulang mapangiti nang dahil sa mala dramatikong tugtugin ang sinunod na tinugtog ng binata at ang iba naman sa kanila ay napapaluha.
Natapos ang tinugtog ni Xyron at ang lahat ng manonood ay napatayo at nagpalakpakan.Ngunit nagtaka sila nang pinagpatuloy nito ang kanyang tinutugtog at sa sinunod niyang musika ay nagparindi iyon sa mga tainga ng manonood.
Ang mgamanonood ay napapasigaw na dahil sa pagkarindi nila sa pinapakinggang musika.Ang iba sa kanila ay napadapa na sa sahig sa sobrang sakit ng kanilang ulo at tainga at namumula na ang.kanilang mga mata.
Kahit ang mga tao sa likod ng entablado ay sumisigaw sa sakit ng ulo at para bang unti-unti silang nanghihina.
Pinatinis ni Xyron ang tono ng ng piano at lalong sumakit ang ulo ng mga manonood.Pabilis ng pabilis at patinis ng patinis ang kanyang tinutugtog at sa huling pagtulak ng kanyang mga daliri sa piano ay huminga muna siya ng malalim.
Pabagsak niyang pinindot ang piano at sa pagkakataong iyon ay sabay-sabay na sumabog ang ulo ng mga manonood at ang mga taong nasa likod ng entablado.Nagsitalsikan ang mga dugo sa mga katawan na wala nang ulo at nabahiran ang buong lugar ng estudyo ng malagim na krimen.
Xyron stood up and stepped forward on the stage. He raised his right hand and slowly applied it to his left chest and bent down to pay homage to his performance.She softly smiled and shook her hands.
"What a tragic performance.Seeing all of you screaming like a babies"he said with a deep voice.
Tumayo siya ng matuwid at nilibot ang ang kanyang paningin sa buong paligid.Ngumiti ito ng bahagya at tumalon pababa ng entablado.
Upang walang makaalam na siya ang may gawa ng naturang krimen ay lumabas na siya ng estudyo.Naglakad siya sa eskinita na parang walang nangyari at tumabi siya sa mga nagkukumpulang taong nagsisitawiran sa kalsada at sa isang iglap ay naglaho siya na parang bula.
_____••••_____
Nakatayo sa pinto si Louis habang pinagmamasdan ang kanyang napaka lawak na kwarto.Hindi siya makapaniwala na ganito kalaki ang kanyang kwarto na para bang mas malaki pa ito sa isang kusina.
Mag-isa lang siyang tutuloy sa kanyang silid ngunit napaka laki ng kanyang kama,kung susukatin ay ang limang taong hihiga dito ay maluluwagan pa.
Nilapag niya sa kama ang kanyang mga bagahe at nilibot ang kanyang paningin sa buong paligid.Natuon ang kanyang pansin sa mga patong-patong na puting kahon mula malaki hanggang maliit.
Nilapitan niya ito at hinawakan ang isang kahon na may nakadikit na papel dito.Binasa niya ang sulat at nakita niya agad ang pangalan niya na sa kanyan hinahandog ang sulat na ito.
This is my gifts for you as my nephew.
That word make him smile,but he was to curious on what's inside the boxes.He open his eyes and he was surprised when he saw a new phone that brand of apple.
Binuksan niya ang sumunod na kahon na medyo malaki sa naunang kahon at nang pagkabukas niya ito ay tatlong pares ng gold-plated watch ang kanyang nakita.
Sunod-sunod na niyang binuksan ang mga kahon.May laptop,mamahaling damit,imported na mga sapatos at mga alahas na kulay ginto.Hindi niya malaman kung gaano siya kasaya ngayon,dahil sa puntong ito ay ngayon lang siya nakatanggap ng ganoong karaming regalo at napakarami pa nito.
Itinabi niya sa isang study table ang mga kahon at sinimulang ilagay ang kanyang mga gamit sa mga bakanteng shelves at ang mga damit nito ay sa mga naglalakihang cabinet.
Binuksan ni Louis ang isang malaking pintuan na katabi ng kanyang study table at nanlaki ang kanyang mga mata nang tumambad sa kanya ang mga damit na nakaayos at napaka linis ang pagkakadisenyo rito.
Hindi na siya pumasok sa loob nito at sinara ang pintuan.Lumingon siya sa terrace ng kanyang kwarto.Binuksan niya ang salamin na pintuan nito at sumalubong sa kanya ang sariwang hangin.
Louis has saw a great view today.The whole place is quiet and he can hear only the breeze.But in that moment he felt great sadness.He tried to forget everything but couldn't do it.He look up to the sky and force himself to smile.
"Dad,I'm here"
He sees the face of his father but it quickly disappeared in his eyes.But,the only person that didn't disappear to his mind is the name of a man—a demon who killed his father.
The promise came into his mind, and she would avenge it when the perfect time comes.
"Boucher.....Boucher.....Just wait for me and sware it to god that I'll gonna kill you when the time comes"
His hands is shaking and his face turn into a monster look.The pupil of his eyes are slit and the terrific glare of his own starts to be stronger and stronger.
Pumasok na si Louis sa kanyang kwarto at sinara ang salaming pintuan ng terrace.Ang kanyang mukha ay nagbalik sa normal at hinubad niya ang kanyang shirt at pants at humiga sa kama.
"For now I need to hide my personality to the monsters that wants to kill me,but I don't want to change my name.If they want to attack me just do it, but there's only thing that I need to remind them.I can beat them whoever they are"he said in his mind.
每周推薦票狀態
-- 推薦票
榜單 
-- 推薦票