章節 202: My Uncle's Gone, Too?
>Sheloah's POV<
May mga zombies na kaming nakikita. Medyo nawawala ang fog dahil sa lakas ng ulan. Nakita namin na surrounded na pala kami; na maraming zombies ang nasa harapan namin at kaming lahat ay nasa gitna nila. Kami ang inner circle at ang zombies ang outer circle. Nalaman namin na hindi pala nila kami makikita dahil sa fog pero naaamoy nila kami kaya siguro nasa harapan na namin sila ngayon but the weird thing is…
They're not attacking but they are certainly glaring at us.
"Things got more intense," sabay naming sabi ni Veon at mas hinawakan namin nang mahigpit ang baril na hawak namin.
Marami sa amin ang medyo kinakabahan at marami na ang takot. A lot of us are trying our best not to shout kasi isang sigaw o galaw lang… aatake na silang lahat. Paano na kami makakatakas nito?
"Everyone… on my cue, lahat kayo lumuhod," pabulong na sabi ni Sir Erick at hindi muna kami gumalaw lahat.
Dahan-dahan may kinuha si Sir Erick sa bulsa niya at pagkakita ko, may hawak siyang granada.
Smoke grenade.
Tiningnan niya kaming lahat and we all nodded at him. Sa isang tingin lang, naiintindihan na namin ang isa't-isa na malapit na ibato ito ni Sir para makatakas kami. Sabi nga ni Sir Erick that sometimes defense is the best offense. In this situation, obviously, attacking is a no-go.
"Everyone, run! Join your groups," pasigaw na sabi ni Sir Erick nang ginamit niyia ang smoke grenade. Tumama ito sa sahig and a lot of smoke came out of it. Wala kaming makita but we did what we can to escape from them.
Tinutulan namin ang mga zombies. May mga nadadapa pero agad naman kaming tumatayo para makatakas. Pagod na pagod nga kaming lahat, pero hindi kami sumusuko. Tumatakbo kaming lahat para makatakas kami at hindi kami masaktan. Maraming umuubo, maraming sumisigaw. Nagulat ako nang maramdaman kong may humawak sa kamay ko.
"Sheloah, si Veon 'to," agad niyang sabi sa akin no'ng tinutukan ko siya ng baril. Akala ko zombie. I calmed down at tinago ko ang baril ko at patuloy parin kaming tumatakbo paalis.
Agad lumapit si Kreiss. "Found you, princess. Let's go," sabi naman niya at hinawakan niya ang kamay ko. "Veon, go to your team. Sheloah and I are about to go to ours," dagdag sabi pa niya at nakatitig lang si Veon sa akin. Hindi pa niya binibitawan ang kamay ko.
"Veon, listen to Kreiss," sabi ko sa kanya at napabuntong-hininga siya bago niya ako bitawan.
"Kreiss, alagaan mo si Sheloah," Veon said and Kreiss smirked at him.
"Goes without saying. I love Sheloah as you love her, now, go," sagot naman ni Kreiss and Voen nodded at him at umalis na siya para hanapin grupo niya.
Wait, what? He said Veon loves me as Kreiss loves me?
Nakahawak parin si Kreiss sa kamay ko. Sa harapan namin, paunti-onti nang nawawala ang usok. Marami kaming nabubunggo na classmates ko o kaya mga zombies. Hindi kami umaatake dahil focused talaga kami sa pagtakbo.
May mga classmates kaming nakikita na tumataas ng kotse para hintayin ang ibang kagrupo nila. Tumaasa kami ni Kreiss sa taas ng isang kotse at nakita namin ang buong nangyayari sa lugar kung saan kami nakatayo kanina.
It broke my heart into pieces again.
Mostly lahat ng zombies nandoon. Medyo malayo kami sa lugar kung nasaan kami kanina. May mga kasama kami doon na naiwan at hindi agad nakatakas and yet we're just standing here, feeling lucky because we escaped the whole situation whilst they stayed there like a caged animal, like a prey waiting to be eaten.
Kinagat yung iba ng mga zombies. Ang ibang classmates pa namin naging zombies. Marami sa kanilang sinusubukang tumakas pero kahit ano'ng gawin nila, agad silang kinukuha ng zombies. Our comrades are becoming more of their kind. They are slowly dying, becoming more of the walking dead.
Naiiyak nanaman ako at mas nagulat kami nang makita namin si Sir Erick na nasa sahig, naka upo at nilalagyan ng adviser namin ang braso niya ng bandage. Siguro inatake siya ng mga zombies no'ng paalis na kaming lahat. Habang tumatakbo siya, inatake na agad ng zombie.
Biglang tumaas din sa isa pang kotse malapit sa amin ang kasama namin. Ang Sniper Team at si Tito John. Panic aroused me when I couldn't see my uncle.
"Si Tito Jun," tanong ko at lahat sila nakatingin sa akin.
Alam ko na agad ang sagot nila na hindi nila alam kung nasaan ang tito ko and from then on, tears started to fall from my eyes down to my cheeks.
My uncle's gone, too?
Nagulat ako nang may naramdaman akong tumapik sa shoulder ko. "I won't die easily, Loah." Nagulat ako kasi biglang nagpakita ang tito ko.
Agad ko siyang niyakap and I couldn't stop myself from crying because I thought this was going to be another bad experience for me. I also consider my uncle as a father and right now, he's the only family I have left.
He told me his wife died and he also told me that most of my cousins died and the only one left is his eldest, with his group, group 4. I cried more because I knew that my younger cousins never made it. My uncle is trying his best for him not to let his emotions take toll of hum but I just hugged him tight.
We are the only family left.
每周推薦票狀態
-- 推薦票
榜單 
-- 推薦票