章節 45: 45th Chapter
Eloisa's Point of View
I calmed myself and moved on. May pinagdadaanan siguro siya.
But, I want to know it so bad! Paano ko malalaman kung hindi niya ako pinapansin? Tahimik lang siya habang nakatingin sa basong ininuman niya. Hindi naman niya iniisnob ang mga kumakausap sa kaniya. Sinasagot niya ang mga ito kapag nagtanong. Tanging ako lang ang hindi niya matitigan sa mata.
Gusto ko siyang icomfort pero wala talaga siyang balak kibuin ako.
Inikot ko ang bote at tumapat ito. Unfortunately, sa akin ulit at kay Tiffany naman. Why mother earth? Bumuntong-hininga ako.
"Truth or Dare?" tanong niya. Tifanny's my classmate from some subjects. She's nice, sometimes.
Nakatingin sa akin ang lahat at tila naghihintay ng akong sagot.
"Dare." ani ko. I chose dare 'cause alam ko na ang itatanong niya sa truth. It's too cliché.
Everyone cheer up. Ayon ata talaga ang iniintay nilang isasagot ko. Huwag naman sanang pagtripan nila ako.
"Hmmm..." that sounds made me scared. "Halikan mo sa noo ang lalaking importante sa 'yo." napatingin ako sa kaniya. Anong pinag-iisip niya? Oh wait-----this is my chance.
Nagbulangan sila. May nagtanong kung saan daw. Ani Triffany ay kahit saan, she not that evil luckily.
Tumayo ako at naglakad papunta sa hahalikan ko. Everyone's eyes widened. Maski ang hinalikan kong----si Dominic Jimenez. I kissed only his forehead. Pang-inis lang kay Paolo.
"Malandi talaga! Sa harapan pa ng boyfriend niya." rinig kong bulong ng isang babae sa kaibigan niya.
"Sinabi mo pa! Haynako," ani pa ng isa. They wouldn't understand me because they do not know what the hell is happening. I want to shout at them to shut their mouths but I just couldn't.
"Stop the commotion! Ipagpatuloy na lang natin ang lar---" Mr. Santos cutted-off. May padabog kasing nagbagsak ng bote sa lamesa.
It's Paolo. "Uuna na po ako." aniya at alis. While he's walking away ang ingay at bulungan ay tila nakamute. Hindi ko maintindihan o di kaya'y marinig ang nasa paligid ko. Ang nakikita ko lang ay siya na papalayo.
This is my fault. Sinapo ko ang noo ko. Hindi naman niya ako iiwasan kung wala siyang problema at mukhang dinagdagan ko pa ito.
I was about to leave too but someone grabbed my hand and face me to her.
"Haynako, Eloi! Anong pinag-iiisip mo?" tanong ni Andrea.
Tiningnan ko siya. She's worried.
"It's just--- I j---" natigilan ako dahil sa humigit ng buhok ko. "Ara--- aray!" sigaw ko at alis ng kamay niya sa aking buhok. Dahil sa lakas ng pag-alis ko ng kamay niya sa buhok ko napaupo siya sa buhangin.
"Eloi, pabayaan mo na lang siya." bulong ni Andy sa aking nasa likuran ko.
"Malandi!" sigaw ng babae. I don't know her but she's familiar.
"Tawagin niyo na akong kahit ano pero it won't benefit you! Wala kayong alam, okay? I kissed Dominic because he's an important person to me! Paolo's not just important to me. He's my everything! Wala kayong alam." mahinahon kong sambit at alis ng kamay ni Andy sa braso ko. Hindi ko napigilan ang luha sa aking mata. I'm so... tired!
Pumunta ako sa isang stall at bumili ng juice na maiinom.
Halo-halo ang emosyon ko ngayon. Galit, lungkot at sakit. Malabo pa rin ang paningin ko dahil aa nagbabadyang luhang kakawala sa aking mata.
I don't deserve a cruel life like this. Hindi ganito ang buhay ko sa USA.
Inisandal ko ang ulo ko sa table at nagumpisa ng umiyak.
May kumalabit sa akin kaya inangat ko ang ulo ko. Bumungad sa akin ang panyo.
"Dominic." sambit ko at kuha ng panyo. "Thank you."
"Okay ka lang?"
Umiling ako. "I'd be suspicious if I'd say yes, right?"
He chuckled. "Baka may problema siya regarding his family. I heard, nagparamdam ulit ang ina niya sa kaniya."
"Umm. Yes." bakit hindi ko naisip iyon. "Do you think that's it?" that's probably the reason!
Tumango siya. May kinuha siya sa paanan niya at lagay nito sa lamesa. "Wanna have some drink?"
Tumango ako. I'll just try it, really!
~*~
Paolo's Point of View
Hindi ko na kinaya kaya umalis ako. I am noting to myself, huwag siyang pansin. But she's tempting me! Ayokong may masamang mangyari.
Naglalakad ako papapunta sa mga tindahan ng may mapansin akong nagtatalo. Boses nila ay makaagaw pansin.
"Ano ba! Hindi pa ako lashing!" that voice is familiar. "Akina na!"
"Lasing ka na /hik/ nga. Tama na." pamilyar din yung boses ng lalaki.
Nang lingunin ko. It's them.
Nilapitan ko sila. Pinagtitinginan sila ng tao at tila pinagtsitsismosan rin nila ito. Hindi ko hahayaang umabot ito sa mga professors. Ma-aawardan sila.
Patuloy pa ring nakikipag-agawan si Eloisa kay Dominic.
She's already drunk, perhaps.
"Tama na, Eloisa, please?" sambit ko habang pinipigilan siyang uminom.
"Ayoko! Gusto kong makalimutan yung gagong Paolo na 'yon! Hah! Hindi ako papansinin bigla?! Gago talaga." napapikit ako sa sinabi niya.
I have my reason, Eloi. I am sorry.
Nakakaapat na bote na siya ng beer. How can they drink that all? Maski ang kasama niya ay lasing na rin.
"You shouldn't let her drink, Dominic." sambit ko.
"Nagpumilit siya, e! Magagawa ko! Tsaka, may punto siya! Bigla mo /hik/ ba naman hindi /hik/ pansinin. Tss." sinapo ko ang noo ko. Paano ko sila pareho dadalhin.
Tinawagan ko si Lance para pick-up si Dominic dahil lasing na. They're still playing that senseless game. Ngunit pumayag naman siyang sunduin ito at ihatid sa kwarto.
Nang makarating siya, umalis na rin kami ni Eloisa. Nakapiggy back ride siya sa akin habang nakalean ang ulo niya sa kanang balikat ko.
"Are you okay?" tanong ko.
"No." aniya. "I miss him so much. Pero mukhang hindi niya ako namiss." I miss you. So much.
"You're drunk. Gusto mong kape?" tanong ko sa kaniya habang naglalakad pa rin ako na nasa likuran ko siya.
Umiling siyang konti. "I want him." nanlamig ako. Guilty. I am really sorry.
I searched for their rooms keycard in her pocket. When I found it ipinasok ko na siya sa loob. She's still drunk.
Inihiga ko siya sa kama.
Sa tuwing titingnan ko siya naalaala ko ang pangyayaring iyon. Of all people. Bakit siya pa. Why our fate's playing? This is so ridiculous.
"I love you," aniya at pigil sa aking umalis. "Don't leave me hanging, Paolo." hindi na siya lasing?
Hinigit niya ako dahilan para mapadagan sa kama at magkalapit ang mukha namin.
I can't stop myself to kiss her.
This is the last, swear. Lalayuan ko na siya.
Our love is forbidden. I am her halfbrother's halfbrother. She's my halfbrother's halfsister.
Hindi ko alam kung bakit nagpaparamdaman ulit siya. 5 years already passed! Bakit bigla siyang susulpot bigla? Kung kelan masaya na ako.
Nasa kotse ako at nakapark na ako sa parking lot ng hospital ni Eloisa ngunit. My phone rang, it's Lolo. Wala akong choice kung hindi sagutin ang tawag niya.
"Leave her alone." bungad niya. Nag-init agad ang dugo ko sa sinabi niyang iyon.
"Mahal ko siya."
"I am warning you, Andrei Paolo Scott. Huwag mong hayaang ang ama mo pa ang maghiwalay sa inyong dalawa." sabi niya. I sighed. "You know you're dad is worst than me."
"I'll fight for her. Mahal ko siya, Lolo."
"There's some crisis in the past. It might ruin the both of you. Kahit ipaglaban niyo ang isa't isa. Wala kayong magagawa. Both side were againts. Not yet but sooner." I frowned.
"Anong ibig mong sabihin Lolo?"
"Her dad is your hal---" hindi ko naintindihan ang sinabi ni Lolo dahil sa nakikita ko. My nightmare.
Why is he with... Mr. Ramos? I've seen him before. Kaya't alam kong siya ang Papa ni Eloisa.
Pinapat ni Mr. Ramos ang ulo ng batang kasama ng aking ina na iniwan ako 5 years ago. That kid must be the fruit of my mom and her the other man's sin.
Pamilyar sa akin ang bata. Parang nakita ko na siya noon.
I can't move. Cause hilarious thoughts came to my mind.
Tumawa ako. "It can't be. Kalokohan. Imposibleng siya ang-----" natigilan ako ng buhatin ni Mr. Ramos ang bata.
"Papa baba mo ko gusto ko kati kay Mama lang!" sigaw ng bata.
My eyes started to tremble. "It's him, the person ruined my family."
Is this even real? Sa mga drama lang nangyayari ang ganitong revelation. At first I am on doubt. But seeing them like that made up my mind. They're looked so happy hugging each other. While in the near future. I am sure Eloisa will know it. It's impossible not to. Walang sikretong hindi nabubunyag. At masasaktan siya. Ayokong makita siyang nasasaktan. I can't.
I need to leave her alone. Iwasan siya. Gusto kong makalimutan siya, habang maaga pa. Kapag nalaman ni Dad ito. Alam kong paghihiwalayin niya rin kami. Pero bakit? Sa lahat ng pedeng paglatuan kami pa?! Lintek na tadhana.
Ayokong masaktan siya. She can forget me easily of course so do I.
Pero, fuck, I can't, I love her so much.
Kahit makasalanan man ito sa tingin ng ibang tao. Wala akong pakialam. I'll fight for her. Until in the end.
---
I am so so sorry. I know it's so baduy. I am sorry guys! I love y'all. 😂 Papapalapit na ending so. Fighting, lol. It's getting worser and worser. hehez.
每周推薦票狀態
-- 推薦票
榜單 
-- 推薦票