章節 880: Ang Katapusan (41)
編輯: LiberReverieGroup
Noong gabing naghiwalay sila, gusto niya sanang magpropose dahil desidido
na siyang maging asawa ito at habambuhay na hawakan ang malambot nitong
kamay… Pero anong nangyari sakanila?
Kamusta na nga ba ang taong 'yun?
Kanina, narinig niyang mukhang maayos naman na ang buhay nito.
Eh siya? Maayos din naman… Kahit hindi sila nagpakasal ni Lin Qianqian,
sobrang tayog pa rin ng pangalan ng Xu Enterprise, at sa totoo lang, parang
mas maswerte sila ngayon dahil tuloy-tuloy ang pasok ng malalaking proyekto
nitong mga nakaraang buwan.
Pareho silang maayos ang lagay… Pero malayo sa isa't-isa.
Hindi gumagalaw si Xu Jiamu sakanyang kinatatayuan, na para bang hindi
niya nararamdaman ang makapal na yelo na naipon na sa balikat niya sa
sobrang tagal niyang nakababad sa labas, hanggang sa may isang batang
babae na biglang tumakbo papalapit sakanya, at aksidenteng napatid sa binti
niya. Pagkadapa ng bata, nagiiyak ito, na siya ring gumising sa natutulog
niyang diwa, kaya dali-dali siyang lumuhod para tinulungan itong tumayo.
Dumating naman din kaagad ang nanay ng bata. Nagpasalamat lang ito
sakanya at agad ding umalis na buhat-buhat ang anak nito.
Ilang minuto pa ang lumipas na nanitiling nakaluhod si Xu Jiamu bago siya
walang pagmamkadaling tumayo at nagpatuloy sa paglalakad papunta sa
parking lot.
Pagkaupong pagkaupo niya sa driver's seat, inapakan niya kaagad ang
gasolina at kumaripas ng takbo, nang walang ideya kung saan ba talaga siya
eksakto pupunta.
Bandang huli, naisipan niyang dumaan sa sa isang twentyfour hours na flower
shop para bumili ng isang magandang bouquet ng Baby's Breath, na maingat
niyang inilapag sa passenger seat, bago siya bumalik sa driver's seat para
muling magmaneho palabas ng siyudad.
Habang palayo siya ng palayo sa siyudad, palakas din ng palakas ang
pagbuhos ng yelo na may kasama pang hangin, kaya kinailangan ni Xu Jiamu
na magmenor sa pagmamaneho para hindi siya maaksidente, kaya ang
dalawang oras sanang byahe ay naging kulang kulang tatlong oras.
Huminto siya sa isang sementeryong kasalukuyang nababalot ng makapal na
yelo. Puno ng pagiingat, naglakad siya papunta sa isang partikular na puntod
at lumuhod sa harapan nito. Gamit ang kanyang kamay, maingat niya itong
pinunasan, pero dahil may mga parteng nanigas na ang yelo, hindi niya
namalayan na aksidente niyang nasugatan ang kanyang kamay.
Pagkatapos, dahan-dahan niyang inilapag ang binili niyang Baby's Breat sa
ibabaw ng puntod.
Walang nakalagay na picture, pero nakatitig lang siya sa lapida ng sobrang
tagal, bago niya ito dahan-dahang himasin.
"Hindi alam ni daddy kung anong gusto mong bulaklak kaya iba-iba nalang
yung dinadala ko sa tuwing bumibisita ako sayo. Alam mo ba? Sa dami ng
klase ng bulaklak sa flower shop na 'yun, nabili na ni daddy lahat, kaya sa
susunod, laruan nalang ang ibibili ko sayo, gusto mo ba 'yun?
"Pasko na… Kung nabubuhay ka pa, sigurado akong naipanganak ka na sana,
at kung sakali, ito ang pinaka una mong pasko. Siguro kung nandito ka, hindi
na magkanda'ugaga si daddy kakahanap ng ibibili para sayo…
"Baby, may kuya ka nga pala. Tinatawag naming siyang Little Rice Cake. Alam
mo ba? Sobrang cute niya, tapos sa tuwing hinahawakan niya yung daliri ko,
ramdam na ramdam ko kung gaano siya kalambot. Kung sakali bang
naipanganak ka at hinawakan mo rin ang daliri ko, ganun din kaya ang
mararamdaman ni daddy?
"At… sobrang miss na tin ni daddy ang mommy mo…pero ayaw niya na kay
daddy eh…"
Sobrang emosyunal ng boses ni Xu Jiamu, at habang nagpapatuloy, hindi niya
na napigilang maiyak. Marami pa siyang kinuwento… mga ginawa niya sa
buong araw, mga nakasalumuha niya…at mga pinanghihinyangan niya….
pagkalipas ng mahigit isang oras, malambing siyang ngumiti sa puntod at
sinabi, "Aalis na muna si daddy, wag ka magalala, bibisitahin ulit ka, ha?"
Muli, sa huling pagkakataon, tinitigan niya ang puntod bago siya tumalikod at
bumaba sa bundok.
Alas dos na ng umaga noong naka'upo siya sa driver's seat, at imbes na
magmadaling magmaneho pabalik sa siyudad, sumandal siya sa manibela.
Mula kanina, hindi na naalis sa isip niya ang lyrics ng kanta, at pakiramdam
niya ay paulit-ulit niya itong naririnig.
"If we had been stronger, there might be no need for regret..."
"Kung mas naging matatag lang tayo, sana hindi tayo nagsisisi ngayon…"
-- 收到的禮物 
-- 推薦票
榜單 
-- 推薦票