章節 2: บ้านสวนเงียบเหงา (2/2)
ช่วงเย็นแดดร่มลมตก ป๊าไปหาเก็บมะม่วงที่ร่วงเกลื่อนเต็มแผ่นดิน ดูเหมือนว่ามันจะเยอะขึ้นทุกวัน มองทางไหนก็มีแต่ผลมะม่วง พลางคิดในใจว่ากวนทำส้มแผ่นใส่กล่องสวย ๆ ไว้ให้ลูกก่อนกลับดีกว่า ตอนนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากหน้าต่างบ้าน
"ป๊า! หลินโทรมาแล้ว"
"ตาย ๆๆ มือยังเปื้อนยางมะม่วงอยู่เลย" ชายสูงวัยรีบเดินเร็วไปทางก๊อกน้ำ เพิกเฉยต่อเข่าขวาที่เจ็บแปล๊บด้วยความดีอกดีใจที่มีมากกว่า "รับเลยแด๊ด เดี๋ยวป๊าล้างมือก่อน"
หลิน ลูกสาวคนโต ถ้าโทรมาตอนนี้คงมารายงานเรื่องการเดินทางทั่วไป ด้วยความเป็นห่วงป๊าวุ่นคิดว่าลูกจะให้ไปรับไหม จะมาเร็วหรือช้ากว่าที่คาด หรือมาถึงกันแล้ว ในใจวิตกไปกระทั่งตอนขับมาเกิดอุบัติเหตุอะไรกันหรือยังไง โอกาสเกิดขึ้นน้อยมาก ๆ แต่ผู้เป็นพ่อไม่อาจสลัดความกังวล
คู่ชีวิตของเขานั่งตรงโต๊ะกินข้าวในครัว มือถือวางเรียบง่ายอยู่กลางโต๊ะ เขากดเปิดลำโพงโทรศัพท์ให้สองคนได้ยินด้วยกัน
สีหน้าเสียดายของสามีทำเอาใจหายไปอยู่ตาตุ่ม มันบอกป๊าว่าเขาต้องไม่ชอบสิ่งที่กำลังจะได้ยินอย่างแน่นอน
"ช่วยไม่ได้นี่เนาะ รอวันหลังก็ได้หลิน ยังไงพวกแด๊ดก็อยู่บ้านตลอด"
"ลูกไม่มาแล้วเหรอ" ป๊าถาม อีกฝ่ายส่ายหน้าเงียบ ๆ เป็นการยืนยัน ด้วยยังไม่อยากยอมรับความจริงเขาเลื่อนเก้าอี้ออกให้ตัวเองนั่งใกล้มือถือที่สุด ตั้งใจฟังคำตอบหลังถามซ้ำ "สงกรานต์นี้ก็ไม่หยุดเลยเหรอลูก"
"หนูต้องรีบปิดโปรเจกต์น่ะสิป๊า"
ดีใจที่ได้ยินเสียงลูกสาวคนโต เสียใจที่ถูกปฏิเสธกะทันหัน
"หัวหน้าแม่มมเร่งมา หนูไม่มีเวลากลับคอนโดด้วยซ้ำ กินขี้นอนที่ทำงานจนจะอ้วกออกมาเป็นกองเอกสารแล้ว" แล้วก็บ่นหัวหน้ายาวเหยียดประกอบเสียงกดชักโครก ป๊าได้ยินแล้วรู้สึกจะเป็นลม
"ตาย ๆ หลิน ขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วหนูอยู่กินยังไง งานยุ่งแบบนี้มันเสียสุขภาพแล้วนะ"
"ชินแล้วล่ะค่ะ ยังดีแกให้ค่าโอหรูอยู่ เนี่ย ถ้ารวมกับโบนัสปลายปีนี้นะหนูดาวน์รถใหม่ให้ป๊าได้เลย"
การเปลี่ยนรถแวนรุ่นโบราณสภาพบุโรทั่งเป็นรถใหม่ ไม่ได้อยู่ในความสนใจของคนเป็นพ่อเลย
"ไม่เอาหรอกลูก ไอ้แก่คันเก่าก็ยังใช้ได้" สามีปฏิเสธนิ่มนวล
"ยังไงหนูก็ต้องแคนเซิลอะแด๊ด"
"แล้วตวันกับหม่อนล่ะว่ายังไง" ป๊าถามไปถึงลูกคนกลางกับคนเล็กบ้าง
"ตวันฝากบอกว่าคงออกกองดึก ๆ โน่นเลย จะหาเวลากลับบ้านได้ไหมต้องดูอีกที หม่อนหายไปกับเพื่อนตั้งแต่เช้าแล้ว ไม่รู้ไปไหนของมัน" หลินตอบยาว ตามด้วยเสียงบ่นจิกกัดประมาณว่าไม่รู้ทำไมน้องชอบให้เธอรับหน้าคุยอยู่เรื่อย
ตวันเป็นฟรีแลนซ์ เท่าที่ป๊าแด๊ดเข้าใจคือทำงานเกี่ยวกับโฆษณาแล้วก็ต้องใช้กล้อง การรับรู้ส่วนใหญ่เทไปกับห่วงว่าลูกต้องนอนดึกพักผ่อนน้อยหรือไม่มีเวลาทานอาหารครบห้าหมู่ งานเขาถ้าช่วงยุ่งก็จะยุ่งหนักจนหาเวลากินนอนไม่ได้เลย ไม่ค่อยสนใจดูแลสุขภาพ
"ช่วยเตือนน้องด้วยนะลูกว่าอย่านอนดึก ดื่มน้ำเยอะ ๆ อย่าหักโหม ป๊ากลัวพวกหนูไม่สบาย"
"ค่าา"
"แล้วหม่อนล่ะไปไหน จะกลับเมื่อไร"
"อ่า…นึกแป๊บ ไม่ติวสอบก็ทำโปรเจกต์มั้ง"
หม่อนเป็นลูกคนเล็กสุด ศูนย์รวมแสงสีความสดใสของบ้านที่กำลังจะเรียนจบมหาวิทยาลัยปีหน้านี้แล้ว ลูกคนนี้ก็น่าห่วงที่ชอบไปไหนมาไหนตามใจตัวเองหนัก บางทีไปเที่ยวขึ้นเขาอับสัญญาณ พ่อ ๆ ก็เครียดนอนไม่หลับกันว่าทำไมติดต่อไม่ได้ ถามพี่คนโตของบ้านหลายครั้งก็ไม่รู้เรื่อง
"เอ้า ทำไมไม่ถามน้องล่ะลูก พวกหนูอยู่ด้วยกันทำไมไม่ดูแลกัน แล้วมหาลัยจะสอบอะไรช่วงสงกรานต์"
"อ่ะหนูไลน์ถามให้ละตะกี้ มันตอบเมื่อไรเดี๋ยวหนูโทรบอกนะ"
ป๊ายั้งปากไว้ก่อนจะบ่นลูกสาวคนโตต่อ แต่มันน่าตีไหมล่ะ เด็กสมัยนี้มันไม่ห่วงพี่ห่วงน้องบ้างเลยรึ หรือว่าผู้ใหญ่เองที่จ้ำจี้จ้ำไชเกิน
มือของสามีแตะไหล่เบา ๆ ลูบให้คลายความกังวลหนักหนาไปได้บ้าง ป๊ารับรู้และตำหนิความขี้บ่นของตัวเองทันที พร่ำบอกในใจเป็นครั้งที่พันว่าลูกโตแล้ว ดูแลตัวเองได้แล้ว แต่วันที่มือน้อย ๆ กุมมือผู้เป็นพ่ออย่างหาที่พึ่งเหมือนเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง วันที่ชอบเดินตามไปทุกที่ วันที่ต้องดูแลไม่ให้คลาดสายตา วันนี้บินออกไปสำรวจโลกด้วยตัวเองแล้ว
"งั้นสงกรานต์นี้ก็ไม่กลับอีกแล้วล่ะสิ" เขาอาจจะกระชากเสียงน้อยใจไปสักหน่อยปลายสายถึงได้อึกอัก ลูกคนโตเกริ่นอธิบายเหตุผลประมาณว่าต้องทำงานแต่ก็ยอมแพ้กลางคัน กลายเป็นความเงียบชวนอึดอัดที่ทำให้ป๊าหนักใจว่าพึ่งเอาความกังวลไปโยนให้ลูกหรือเปล่า
เหมือนทุกครั้ง แด๊ดเป็นผู้ที่มาช่วยคลายบรรยากาศเครียด ๆ ให้เบาลง
"ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวแด๊ดพาป๊าเที่ยวสวีทกันสองคน"
"สวีทสเวิดอะไรเล่า"
"หนีลูกไปฮันนีมูนที่ไหนดีจ๊ะยาหยี"
"ขอโทษด้วยนะป๊า แด๊ด เอาไว้วันหยุดหน้านะคะ หนูสัญญาว่าวันหยุดหน้าจริง ๆ แล้ว เกี่ยวก้อยเลย หนูจะเคลียร์งานไว้ล่วงหน้าด้วย"
ป๊าพยักหน้ายอมรับในที่สุด "ไม่มาก็ไม่มา…" แต่ความพยายามของผู้ปกครองยังไม่จบลงเท่านั้น ที่บ้านมีของกินเยอะแยะมากมาย มีผลิตผลอะไรทานได้ก็จะคิดถึงลูกตลอด อยากโยนทีเดียวส่งไปถึงกรุงเทพเลยถ้าเป็นไปได้ "งั้นจะเอาของกินจากบ้านไหมลูก เดี๋ยวป๊าส่งไปให้"
"เดี๋ยวหนูถามน้องให้แล้วกันนะ"
"แล้วหลินล่ะจะเอาอะไร มะม่วง ข้าวสาร ฟักทอง มะละกอ นี่นะกล้วยที่บ้านออกทีเป็นสิบ กินกันไม่หวาดไม่ไหวหรอกลูก มะม่วงก็ร่วงเกลื่อนเต็มไปหมด พืชผลบ้านเราปลอดภัยทั้งนั้น ไม่ใช้สารเคมีสักอย่าง" พอได้พูดถึงต้นไม้กินได้ในสวนตัวเองแล้วก็ยาว แด๊ดช่วยโฆษณาผสมโรงไปด้วยกัน
หลินรอให้ผู้ปกครองทั้งสองสาธยายให้จบก่อน กว่าจะหาจังหวะแทรกได้ก็ฟังไปจนถึงว่าเป็ดไก่ห่านใกล้จะถึงวัยออกไข่ "หนูคงไม่เอาอะไรอะ ป๊าก็รู้หลินทำกับข้าวไม่เป็น"
"บางอย่างไม่ต้องทำกับข้าวสักหน่อย" ป๊าบรรยายต่อถึงวิธีการต้มฟักทอง ทำกล้วยอบ วิธีปอกมะม่วง กระทั่งเสนอจะปอกใส่กล่องพลาสติกให้พร้อมทาน
"เดี๋ยวหนูต้องวางแล้ว" คราวนี้หลินแทรกระหว่างผู้พูดพักหายใจ ปลายสายเกิดเสียงกุกกักเหมือนเปลี่ยนที่โทรคุย ยิ่งตอกย้ำว่าอีกฝ่ายยุ่งอยู่จริง ๆ ถึงได้ลาเหล่าผู้ปกครองรวดเร็ว "รอวันหยุดหน้านะคะ รักป๊าแด๊ดที่สุดเลย สวัสดีค่ะ"
เสียงโทนยาวอันคุ้นเคยดังไปทั่วครัว
ลูกวางสายไปแล้ว บรรยากาศในห้องเศร้าอึมครึม สวนทางกับแดดสดใสที่สาดเปรี้ยงจากข้างนอก
ป๊าถอนหายใจยาว ทิ้งตัวเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ไม้ รู้สึกเหงาหงอยตอนลูกไม่อยู่แต่ก็ปลง ๆ ได้บ้างเมื่อเวลาผ่านไป หรือพูดให้ถูกคือพยายามจะปลง อย่างกับเขาไปบังคับให้ลูกสาวลูกชายกลับมาหาทุกวันได้อย่างนั้นแหละ
"ลูกไม่ว่างอะเนอะ จะให้ทำไงได้" ฟังจากน้ำเสียงแล้วแด๊ดยอมรับได้ง่ายกว่าป๊ามาก
"โทรไปใหม่ดีไหมแด๊ด เมื่อกี้ลืมถามเลยว่าเด็ก ๆ อยากได้ส้มแผ่นไว้กินเล่นไหม" พ่อผู้หมกมุ่นยังจบไม่ลงกับการถูกปฏิเสธ "รึเราจะเอาไปให้เองดี ขับรถไปสองสามชั่วโมงเอง"
พอเขาคิดวางแผนหลังจากนั้นก็เจอปัญหา ลูกสาวคนโตดูจะยุ่งหัวปั่นอยู่ตลอด ไม่รู้จะมีเวลาว่างรับตาแก่สองคนนี้ไหม หม่อนที่ควรจะพักอยู่กับพี่สาวก็ดันไปหาเพื่อนอีก ตวันยิ่งหนักเลย ชายหนุ่มเช่าห้องอยู่กับเพื่อนที่ทำงาน จะไปหาก็ไม่สะดวก อยากไปมากเท่าไรก็รังแต่จะกวนลูกเปล่า ๆ
หรือถ้ารอให้โทรมาก่อน ลูกก็แทบจะไม่โทรมาเลยนอกจากมาบอกว่าไม่ว่าง—อย่างเช่นสายเมื่อกี้นี้ ยุ่งอยู่กับการไล่ตามเป้าหมายของตัวเองกันทุกคน ทิ้งบ้านสวนชนบทอันเงียบเหงาไว้กับผู้เฒ่าผู้แก่
ป๊าคิดถึงเช้าที่วุ่นวาย ที่ไม่ได้มีแมวยี่สิบตัวหมาอีกสี่หรือสัตว์ปีกอีกเป็นสิบ ๆ เช่นตอนนี้ เขามีแค่เด็กสามคนที่ต้องเร่งรีบหุงหาอาหารและส่งไปโรงเรียนทุกเวลาราชการ เสียงเจื้อยแจ้วที่เหมือนขังฝูงนกไว้ในห้องครัว เสียงโวยวายบ้างทะเลาะกันบ้างสนั่นบ้าน ตอนนี้เหลือเพียงความสงบเงียบ
หายไปทีละคนสองคน จนสุดท้ายก็เหลือแค่คู่ชีวิตที่ยังอยู่เคียงข้าง
สามีจับมือที่มีรอยย่นประปรายไปบีบเบา ๆ เขาชอบทำแบบนี้เวลาเห็นป๊าไม่สบายใจ ถ้าไม่มีโต๊ะทานข้าวกั้นอยู่คงเข้ามากอด ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยอย่างของหายหรือเรื่องใหญ่อย่างลูกไม่มา ทุกปัญหาของป๊าเขาเห็นว่าสำคัญหมดโดยไม่มองข้าม
สักพักแมวตัวอ้วนกลมตัวหนึ่งโดดขึ้นมานั่งบนตัก ส่งเสียงครางครืดคราดเมื่อถูกเจ้านายเกาคอ ซึ่งหากตั้งใจฟังสักหน่อย เขาจะได้ยินเสียงร้องของฝูงไก่ข้างนอก เสียงนกน้อยเจื้อยแจ้ว หรือกระทั่งเสียงร้องหงิงของสุนัขผู้คอยตามติดเป็นเงา
คิดเองก็สะอึกเองในใจ ปริมาณสัตว์เลี้ยงหลักร้อยทั้งสุนัข แมว ห่าน เป็ด ไก่ ปลา สะท้อนความเหงาได้จริง ๆ นั่นแหละ
___
กิจวัตรก่อนนอนของคู่รักหลังเกษียณคือถ้าไม่หยอดกันไร้สาระ ก็นอนปรึกษาเรื่องจริงจังกันที่มีสาระเกินเหตุ
เคียงเตียง เคียงคู่ เคียงหมอน เคียงข้างปรับทุกข์ หรือต้องบอกว่าป๊าบ่นแล้วแด๊ดพยักหน้าหงึกหงักรับฟังมากกว่า
"ลูกตอบไม่ว่างมาตั้งแต่ปีใหม่แล้วนะ ตอนนั้นก็ไม่ว่าง ตอนนี้ก็ไม่ว่าง" เขาไม่อยากคุ้นเคยกับบ้านที่เงียบสงบ กับการที่ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยกับเด็กสามคนในทุก ๆ เช้า ไม่ต้องลุกขึ้นมาเตรียมกับข้าวให้วุ่นวาย ไม่ต้องคอยตะล่อมลูกแต่งตัว ไม่ต้องไล่ต้อนเด็กซนไปโรงเรียน น่าเสียดายที่ครอบครัวไม่ได้อยู่พร้อมหน้าเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
"ลูก ๆ ก็แค่ไม่ว่างหรอกน่ะ ช่วงวัยยี่สิบสามสิบเราก็สร้างตัวกันให้วุ่น จำได้ไหมเมื่อก่อนป๊าเกือบจะทิ้งแด๊ดเพราะไม่มีเวลาให้"
"นั่นมันตั้งกี่ปีมาแล้ว"
"เหงาเหรอป๊า มองในแง่ดีสิ พอหมดคนขวางแล้วเราก็มีเวลาทำลูกคนที่สี่นะ"
"พูดอย่างกับมีได้"
"งั้นเราไปหาอะไรมาเลี้ยงเพิ่มดีไหม อย่างแพะหรือม้าสักคู่"
"โอ๊ยย ยังจะเอาอีกเหรอ แค่นี้ก็ดูแลไม่หวาดไม่ไหวแล้ว"
"มา กอดดด" อ้อมแขนอบอุ่นยื่นออกมาโอบล้อมเอวและแผ่นหลัง มุมปากของแด๊ดยกยิ้มชวนให้เบาใจ…เหมือนได้กลับไปเห็นชายหนุ่มผู้มีรอยยิ้มชวนฝันอีกครั้ง
ครอบครัวอาจไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้าแล้ว แต่ขอแค่มีคนรักอยู่ ชีวิตบั้นปลายของตาแก่เหงา ๆ ที่ใกล้มาถึงก็คงไม่ได้แย่เกินไปนัก
_____
每周推薦票狀態
-- 推薦票
榜單 
-- 推薦票