章節 15: ตอนแถม อาหารต้อนรับ
ความรู้สึกแปลกที่แปลกทางทำให้โรมนอนไม่ค่อยหลับ บรรยากาศตอนกลางวันไม่เท่าไร ได้อยู่ริมคลองต้นไม้ดอกไม้เยอะดี มีจิ้งหรีดประสานเสียงแข่งกันให้ไม่เหงาหู แต่ช่วงโพล้เพล้กับกลางคืนร่มรื่นจนหลอน มองไปทางไหนก็เห็นแต่ความมืดน่ากลัว แตกต่างลิบลับจากในเมืองใหญ่ที่ตีสองก็ยังเปิดไฟสว่าง
ชายหนุ่มนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ ช่วงดึก ค่อยกลายเป็นหลับตื้นช่วงใกล้รุ่ง ก่อนจะยอมแพ้แล้วออกมาสู่ห้องครัวข้างเคียงที่มีคนอยู่เยอะชวนให้อุ่นใจ
ตวันจูงมือพี่สาวลงบันไดในอีกยี่สิบนาทีต่อมา เด็กชายตรงมาช่วยเขาจัดจานด้วยรอยยิ้ม เริ่มด้วยความพยายามในการปีนเก้าอี้สูงที่ชายหนุ่มต้องพาอุ้มขึ้น…ตัวเบาเป็นนุ่น แล้วมือเล็กก็หยิบตะกร้าใส่ช้อนส้อมแจกจ่ายบนจานแต่ละใบ
"เดี๋ยวหนูช่วยนะ"
"ขอบคุณครับ" โอยย น่ารักเหลือเกิน แค่มองเห็นก็รักษาความหลอนเมื่อคืนเป็นปลิดทิ้ง นำแสงสว่างอบอุ่นมาให้สมชื่อ โรมรู้สึกอยากร้องไห้ ฉีกยิ้มเหมือนคนบ้า แล้วก็ละลายกลายเป็นน้ำตรงนั้น
บทสนทนาที่พี่หลินกับแด๊ดซักเขาด้วยความเป็นห่วง (?) เรียกแววตาสงสารจากเด็กชายตัวน้อย
"โรมง่วงเหรอ"
"ครับ นอนคนเดียวน่ากลัวมากเลย"
โรมพอจะเห็นข้อดีของการหลอนจนนอนไม่หลับแล้ว มือเล็กจ้อยเอื้อมมาแปะ ๆ แขนของคนอายุมากกว่าเพื่อปลอบโยน เสียงนิ่มประกอบอย่างกับน้ำอุ่นโอบล้อมร่างกายในคืนเหน็บหนาว
"โอ๋ ไม่ต้องกลัว"
คนโดนปลอบเอามือกุมหัวใจอยากจะเป็นลม โดนดาเมจครั้งแล้วครั้งเล่าจนพูดไม่ออก
"โรมมานอนกับหนูได้นะ"
เดี๋ยว—
ดาเมจครั้งสุดท้ายมาพร้อมคำสาป เขาสัมผัสถึงไออาฆาตชวนขนสันหลังลุกจากข้างหลัง รู้สึกว่าท้ายทอยมีไฟลุกไหม้จากการโดนจ้อง
"ไอ้หนุ่มมาช่วยตรงนี้หน่อย" แด๊ดเรียก
"ครับ?"
"เด็ดใบกะเพราที"
โรมขอบคุณแฟนแล้วก็ขอตัวออกไปด้วยรอยยิ้มแหย เขาจำเป็นต้องเลี่ยงไปอยู่ส่วนท้าย ๆ ของโต๊ะไม้ยาวที่วางเครื่องปรุงและวัตถุดิบทำอาหารเต็มไปหมด ใบกะเพราวางเตรียมพร้อมอยู่ในตะกร้า
"เตรียมเผื่อข้าวกลางวันเหรอครับ น่าทานจัง" เขาต้องอวย อวย อวยเยอะ ๆ เพื่อความอยู่รอด ช่วยงานว่าที่พ่อตาเพื่อทำคะแนน หางตาเห็นไข่สีน้ำตาลที่ถูกปอกไว้แล้วในกล่องหนึ่ง วัตถุดิบจากแผงที่เต็มไปด้วยไข่สีชมพู
"อืม"
แด๊ดหยิบไข่เปลือกหนามาจากแผง วางมันลงกลางเขียงแล้วเงื้อมีดขึ้นอย่างเพชฌฆาตเตรียมลงขวาน โรมไม่ค่อยรู้เรื่องการทำอาหารเท่าไรนัก แต่การเอามีดหนักอึ้งสับไข่แยกเป็นสองซีกไม่น่าจะถูกต้อง
เสียงดังปึงสั่นสะท้านรุนแรง ส่งคมเหล็กฝังลงไปในเขียง
"กะเพราไข่ลูกเขย"
"แหะ ๆ ครับ" โรมหมดคำจะพูด ความรู้สึกหวาดผวาพุ่งจากสมองหัวบนลงหัวล่าง สั่งให้สองมือเด็ดใบไม้กลิ่นแรงต่อไปอย่างสุภาพเรียบร้อย
_____
每周推薦票狀態
-- 推薦票
榜單 
-- 推薦票