章節 23: Chapter 5.2
"นับสอง..."
"โอ๋ๆ ล้อเล่นนะ" พอเห็นผมตีหน้าขรึมคล้ายจะโมโหก็รีบเข้ามาโอบไหล่เอาหน้ามาถูๆไถกับไหล่ของผมอย่างออดอ้อน "นับแค่แกล้งนิดเดียวเอง ไม่โมโหสิ"
พายุอารมณ์สลายกลายเป็นฝุ่นทันทีเมื่อเจอลูกอ้อนของน้องชาย คนคลั่งน้องแบบผมนี่ใจอ่อนยวบไปหมดเรียกได้ว่าเป็นเนยเหลวเลยก็ว่าได้
"อืม" พยายามตอบรับกลับไปไม่ให้เสียงสั่นหลุดขรึม "ไม่โมโหหรอก"
ใครจะไปกล้าโมโหน้องน้อยกัน
ผมอดไม่ได้ที่จะยกมือลูบหัวนับสองด้วยหัวใจเบิกบาน รู้สึกมันคันยิบยิบไปทั้งหัวใจอยากจะฟัดให้จมเขี้ยวจริงๆ แม้ว่านับสองจะไม่ได้ตัวเล็กตัวน้อยแถมยังเตี้ยกว่าผมแค่ไม่กี่เซนแต่ในสายตาผมมักมองเขาเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ เสมอ
ยิ่งพี่ไอศูรย์กับพี่ออสตินแทบจะมองนับสองเป็นลูกชายได้แล้ว อายุห่างเป็นสิบปีเลยนี่นะ
บรรยากาศอบอุ่นผ่อนคลายแบบนี้ทำให้บางอย่างที่หนักอึ้งในใจจางหายไป...
"ป๋าจำได้ว่าเดือนหน้าจะมีประมูลกีต้าร์ของซานซาน... นับน่าจะอยากได้" ผมพูดขึ้นขณะลูบหัวน้องไปด้วย
ซานซานที่ว่าคือไอดอลสาวชาวไทยแต่ไปเดบิวต์ที่จีน นับสองค่อนข้างติ่งผู้หญิงคนนี้เลย จำได้ว่านับสองเคยพูดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้เคยเรียนร้องเพลงคลาสเดียวกับนับสองในสมัยประถมด้วย น้องผมนี่ก็ความจำดีจริงๆ
"ป๋าจะประมูลให้..."
"เดี๋ยวพี่เก้าประมูลให้นะ นับสอง"
มารขัดขวางความรักมันมาแล้ว! ฮึ่ม!
ผมตวัดตาคมกริบไปมองผู้ชายตัวสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนอย่างเก้าด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก เก้าอยู่ในชุดนอนสีดำสนิทและเส้นผมตอนนี้ก็ไม่ใช่สีเทาควันบุหรี่แล้วแต่เป็นสีดำยิ่งทำให้บรรยากาศรอบตัวของคนคนนี้ดูอันตรายลึกลับและหนักหน่วงขึ้นจากเมื่อสี่ปีก่อน
เก้าเดินเข้ามาแล้วยิ้มอ่อนโยนให้นับสอง "บอกพี่ว่าจะลงมาเอาน้ำแต่หายเงียบไปเลย พี่ก็นึกว่าจะแอบมาหาอะไรในตู้เย็นกินแล้ว"
"ไม่ได้กินเถอะ อย่ามาใส่ความนะ" นับสองกลับไปนั่งดีๆ แล้วถลึงตาใส่คนรักอย่างเอาเรื่อง "ผมแค่น้ำตาลขึ้นนิดหน่อยกับน้ำหนักขึ้นไม่เห็นต้องคุมกันขนาดนี้เลย"
อา นับสองน้ำหนักขึ้นเหรอ ถึงว่าดูหน้าบวมๆ
"ถ้าพี่ไม่คุมน้ำหนักเราแล้วใครจะคุม" เปรยตามองมาทางผม "พี่ชายตามใจกันหมด ไม่มีใครห้ามหรอก ถ้าพี่ไม่ห้ามแล้วเป็นเบาหวานขึ้นมาจะทำยังไง"
เอ่อ เถียงไม่ได้เพราะพวกผมไม่เคยขัดใจนับสองได้อยู่แล้ว
นับสองทำหน้าหงอยและสลดลงทันควันหันมาดึงแขนเสื้อผมคล้ายขอความช่วยเหลือ "ป๋า..."
"เก้า คือว่า..." เห็นน้องขอความช่วยเหลือมีหรือผมจะไม่ช่วย...
"ได้ยินว่ากำลังจีบคุณควินซ์ อยากให้ช่วยมั้ยครับ" เก้าตัดบทพูดของผมแล้วฉีกยิ้มเล็กน้อย "เมื่อกี้แอบฟังอยู่ได้ยินว่าคุณควินซ์จะไปร้านนวดทำสปา บังเอิญ...ร้านนั้นเป็นของบ้านผมซะด้วย"
คิ้วของผมกระตุกทันที... คิดว่าเรื่องนี้มันจะทำให้ผมขายนับสองเหรอ
ผมหันไปมองนับสองยกมือขึ้นลูบหัวท่าทีปกป้องของผมทำให้นับสองยิ้มพอใจและแข็งทื่อเมื่อได้ยิน
"เชื่อฟังเก้านะ นับสอง สิ่งที่เก้าพูดก็ถูกต้องแล้ว เนี่ย น้องเริ่มอ้วนแล้ว ลดน้ำหนักซะๆ"
"...!" นับสองที่เพิ่งถูกพี่ทอดทิ้งครั้งแรก
เข้าใจพี่นะนับสอง
พี่ทำเพื่อน้องนะ
เป็นห่วง กลัวน้องจะเป็นเบาหวาน
------------
"ตั้งใจออกกำลังกายเยอะๆ สุขภาพจะได้แข็งแรงนะ" ผมยังคงพูดปลอบน้องต่อไปประหนึ่งพี่ชายที่แสนดี๊แสนดีทั้งที่ตัวเองเพิ่งขายน้องไปแป๊บๆ
"ป๋า!" นับสองถลึงตาแยกเขี้ยวใส่ทำท่าจะกระโจนมาบีบคอผมแต่เก้าเดินมาจับแขนทั้งสองข้างของนับสองจากด้านหลัง
"ไปนอนแล้วนับสอง พรุ่งนี้จะไปเที่ยวเชียงใหม่ไม่ใช่รึไง" เก้าเอ่ยเตือนแล้วดึงให้น้องผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ "กระเป๋าเสื้อผ้าก็ยังไม่เก็บ ไปเก็บเลย"
"รู้แล้ว! ฮึ่ย!" คนถูกขัดใจคำรามเสียงต่ำแล้วสะบัดมือสะบัดแขนหนีก้าวเท้าเดินออกจากห้องครัวไปโดยไม่เหลียวหลังบ่งบอกว่ากำลังงอนคนพี่และคนผัวอย่างเต็มพิกัด
เก้าหัวเราะเบาๆ แล้วส่ายหัวไปมาคล้ายเอ็นดูจากนั้นจึงหันมาสบตาผม "คุณคงไม่รู้ว่าร้านสปาอยู่ที่ไหนใช่มั้ย"
"อะ อืม" ไม่อยากจะยอมรับแต่ยอมก็ได้! "บอกที่อยู่มา"
"เดี๋ยวผมจะส่งให้ในไลน์" เก้าบอกเสียงเนิบแม้จะสุภาพแต่ก็เต็มไปด้วยความน่ายำเกรง
นับตั้งแต่เรียนจบ...บรรยากาศรอบคนคนนี้ยิ่งดูเป็นมาเฟียมากขึ้นแต่ก็ยังดีที่มันยังคงดีกับน้องเขาไม่ขาด ยังคงดูแลรักและเอาใจใส่น้องเขาเหมือนวันแรก
ผมคิดว่านับสองโชคดีมากจริงๆ ที่พบกับคนคนนี้
แต่ผมจะไม่มีทางชมมันออกไปหรอกนะ เพราะมันมาแย่งความรักของนับสองไปจากผม เรื่องอะไรจะไปญาติดีด้วย!
"แล้วผมจะแจ้งพนักงานไว้ให้ยกระดับคุณควินซ์เป็นลูกค้าวีไอพี ส่วนคนที่ซื้อคอร์สวีไอพีจะเป็นคุณ" แบบนี้เขาเรียกว่าเตี๊ยมกันไว้ก่อนสินะ
ผมไม่ได้อยากจะญาติดีหรอกนะ "คอร์สวีไอพีคืออะไร ตอนนี้ควินซ์ยังไม่ได้เป็นลูกค้าวีไอพีอีกเหรอ"
"คุณควินซ์เป็นลูกค้าระดับสูงแต่ยังไม่ใช่วีไอพี" เก้านั่งลงแทนที่นับสองและค่อยๆ อธิบาย "ถ้าเป็นลูกค้าวีไอพี ต้องจ่ายค่าสมัครชั้นวีไอพีก่อนห้าแสนและจ่ายค่าสมาชิกรายปี ปีละเก้าแสน เมื่อเป็นสมาชิกวีไอพีแล้วไม่จำเป็นต้องนัดคิวล่วงหน้า สามารถเข้าใช้บริการสปาได้ไม่จำกัดจำนวนครั้ง มีห้องพักเป็นของตัวเองแล้วจะไม่มีคนอื่นได้เข้าใช้อีก และยังสามารถเข้าใช้ห้องพักได้ตลอดทั้งปี อ้อ ร้านสปานี้อยู่ในโรงแรมห้าดาวของบ้านผม แล้วถ้าเป็นสมาชิกครบสิบปี ห้องพักนั้นจะถูกโอนกรรมสิทธิ์ชื่อคุณเป็นเจ้าของ"
ดูมันขายสิ ขายเก่งเหลือเกิน
"ขายทั้งสปาและขายทั้งห้องพักไปในตัว เขี้ยวลากดินดีนะ" ผมหัวเราะหึเบาๆ "เปิดทำไมโรงแรม เปิดคอนโดขายเลยมั้ย"
เออ นับดูแล้ว ถ้าจ่ายค่าสมัครชิกรายปีครบสิบปีจะเท่ากับซื้อห้องโรงแรมมาในราคาเจ็ดล้าน
"มันเป็นธุรกิจ" เก้าไหวไหล่ "ห้องวีไอพีตอนนี้เหลือประมาณสามห้องจากห้าสิบห้อง"
"พวกดารากับคุณนายซื้อไปหมดสินะ"
เก้าฉีกยิ้ม "ครับ"
"ฉันจะเขียนเช็คเงินให้" ไม่ต้องมารงมารอสิบปีหรอก เดี๋ยวผมจ่ายให้ครบจบสิบปีไปเลย
"ไม่ต้องครับ ผมให้ฟรี" ชายหนุ่มตรงหน้าว่าอย่างสบายๆ ไม่ใส่ใจ "ถือว่าเป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากน้องเขยแล้วกันนะครับ"
ผมคิ้วกระตุกและอยากจะตีนกระตุกอยู่เหมือนกัน "ทำไมถึงช่วยฉัน"
นับสองช่วยผมจีบควินซ์ยังพอเข้าใจ
แต่ไอ้เก้ามาช่วยนี่มันยังไง
"ไม่ได้อยากช่วยคุณหรอกนะครับ"
"อ้าว"
"แต่ผมอยากแต่งงาน เพราะงั้นคุณพี่ช่วยแต่งเมียให้มันไวๆ หน่อยเถอะครับ"
"...."
"จีบไม่เป็น ทักไลน์มาหาผมนะครับ"
ทำไมผมรู้สึกเหมือนโดนด่าอ้อมๆ ว่าเป็นคนกากหาเมียเองไม่ได้ยังไงยังงั้นวะ
เอ๊ะ หรือผมคิดมากว่ะ
每周推薦票狀態
-- 推薦票
榜單 
-- 推薦票