Chương 36: Chapter 35
Loey
Naguguluhan parin ako honestly, partly ay hindi parin ako makapaniwala sa nangyayari. Nandito ako ngayon sa gazeebo ng bahay nila Zoey at nagpapahangin habang nag-iisip at unti-unting inaabsorb ang mga nangyari.
"kamusta ka?" untag sa'kin ng isang boses mula sa likuran, at kilalang-kilala ko parin ito kahit matagal ko na siyang hindi nakikita.
Si Zoey.
Para parin akong nananaginip na hindi ko maintindihan. Nag-iba na ang itusra niya, sobrang payat na niya at maputla. Wala na rin ang ningning ng mga mata niya noon at hindi ko maiwasang hindi makaramdam ng awa. Kinuha ng mga hayop na nang abuso sa kanya ang buhay niya.
Hindi ko na nga yata maitanong sa kanya ang 'kamusta' dahil mababakas naman sa kanyang mukha ang lahat ng pinagdaanan niya sa lumipas na taon. Nasasaktan ako at nararamdaman ko sa puso ko na ni minsan ay hindi nabawasan ang pagmamahal ko sa kanya.
But it's a different story now that Rose is already in my life.
I just didn't see this coming.
Hindi ako nakasagot sa tanong niya at nanatili lang siyang nakangiting nakatingin sa akin.
She looked down and started to gather the words that she is about to say.
"Naiintindihan ko naman kung nagagalit ka sa ginawa ko. Hindi ko rin hinihingi na patawarin mo ako, kasi alam kong mabigat ang kasalanan ko sa'yo. Pero sana naiintindihan mo kung bakit ko ginawa iyon."
Tango lang ang itinugon ko sa kanya.
I really don't know what to say. And I am starting to get confused with my feelings.
Masaya ako na buhay siya, pero nasasaktan ako na sinabi niyang hindi na rin magtatagal ang buhay niya.
At bakit ganoon? Bakit 'yong nararamdaman ko sa kanya noon ay nararamdaman ko parin ngayon kahit alam ko sa sarili kong mahal ko si Rose?
Ikinagulat ko ang kasunod na ginawa niya.
She suddenly kissed me. At na caughtoff guard ako.
Naistatwa ako at hindi manlang maka react sa ginawa nya.
Kusa rin naman siyang humiwalay at parang nabigla sa ginawa niya.
"Sorry, I just missed you Loey," anito at napalingon sa gawi ng loob ng bahay.
Napalingon din ako doon at hindi ko inaasahang makitang naroon si Rose.
Did she just saw that Zoey kissed me?
"Rose, Let me expla—"
Umiiling si Rose at saka tumitig sa akin. Mamasa masa ang kanyang mga mata pero pinipilit niyang hindi maiyak nang tuluyan.
"Maha—" tawag ko pero umalis na siya. Balak ko sana siyang sundan pero hinawakan ako ni Zoey sa braso na animo'y pinipigilan niya akong sundan si Rose.
Nilingon ko siya at nakita kong lumuluha siya. "Please stay with me, kahit ngayon lang?"
Parang winawasak ang puso ko. Paano ko ba tatanggihan ang pakiusap ng isang taong may nalalabing oras na lang sa mundo?
Kaya halos naubos yata ang lakas ko para sundan si Rose at nanatili na lang ako sa tabi ni Zoey.
I looked at her. She was smiling already pero basa parin ng luha ang kanyang mukha.
Pinunasan ko ang basa niyang pisngi gamit ang palad ko.
Napa-iyak na rin ako habang tinititigan ko siya. Pero sa likod ng isip ko ay inaalala ko rin si Rose.
Sana ay kayanin niya, sana ay huwag bumigay ang puso niya.
Sinamahan ko si Zoey hanggang sa nakatulog siya. Binuhat ko na lamang siya papunta sa kwarto niya at napagtanto ko ring sobrang gaan na niya dahil sa kapayatan. Tiningnan ko ang buong kwarto niyang puno ng posters ko. Maging 'yong picture naming dalawa na nasa side table niya kung saan ay healthy pa ang itsura niya roon. Sobrang sakit isiping ito na siya ngayon.
"Kahit kalian, hindi ka nawala sa puso niya," pahayag ni Tita Doris sa akin nang mapansin niya ang naging reaksiyon ko.
Hindi ko rin naman siya nakalimutan, just that, I have learned to accept the reality that she is gone as far as I knew. But knowing that she is alive right know is a different story. Naguguluhan ako.
Nagpaalam ako kay Tita Doris at lumabas na ng kwarto. Nadaanan ko pa ang guest room kung saan natutulog sina Rose at Yaya Shirley, pero hindi na ako naglakas loob pang kumatok. Maybe she is sleeping already. I just went to my room and selpt as well.
Kinabukasan, pagkagising ko pa lang ay napagpasyahan ko agad na tunguhin ang guest room at kausapin si Rose. Pero bago pa man ako nakarating doon ay sinalubong na ako ni Tita Doris.
"Umuwi na ng Pinas si Rose," saad nito na ikinalungkot ko.
Napa sapo ako sa noo at napakumpas sa hangin dala ng frustration ko.
Sinubukan kong tawagan siya pero hindi ko na ma contact 'yong number niya.
"I need to follow her."
Pero bago pa man ako makahakbang ay sumalubong at humarang na si Zoey sa harapan ko.
"Please stay with me just for a while."
She is crying again.
"Please, kahit saglit lang?" she pleaded.
And what should I do? When every time she says that, I lose the courage to go to Rose and stay with her.
Tình trạng nguồn điện hàng tuần
-- Xếp hạng
Quyền lực 
-- Đá
Quyền lực