Chương 2: Prologue
Eira's POV.
2:04am Thursday.
Madalim ang paligid. Late na naman ako umuwi. Ang usual out ko sa work talaga ay 12am pero hindi ko alam ano pumasok sa isip ko at nag overtime ako nang wala sa hulog. Sigurado dahil alam kong hindi na naman ako dadalawin nang antok at ayoko rin naman matulog.
Kapag ganito araw madami ang mga customer namin sa coffee shop.
Madaming mga istudyante ang tumatambay, dahil alam nila na 24/7 kame nag ooperate.
Yung iba tamang social climbing lang, coffee-coffee sabay story sa social media nang mga kapeng americano na naging frappe na sa kahihigop-luwa nila magtagal lang ang pagstay sa shop.
May mga naglalabing labing na mga kabataan na ginabi gabi na ang paghaharutan sa harapan nang kapirasong cheese cake na sa liit ay di nila maubos ubos.
At may iba naman talaga nag aaral naman kahit papaano kahit may mga pagsegue ng pagtitiktok.
May karelyebo ako sa pagduty, si Gab.
Pero lagi siyang late nang isang oras. Dumadaan pa daw kase siya sa nanay niyang nakakulong.
Na hindi ko din sigurado dahil wala namang visiting hours ng ganun na kalate. Pero nagkibit balikat nalang ako dahil pabor rin naman sakin ang mag OT.
Bilib lang din ako dito, kalalaki nang katawan pero ang lambing makipag usap at magalang kahit sa mga "Karen" na customer.
Napagtitiisan niya, susuklian pa niya nang isang malaki at matamis na ngiti,
Kung nalaman ko lang agad sana..
---
Dumaan muna ako sa may malapit na 7/11 para ibili nang pagkain ang pusa kong si Lila. Dahil sa kakaovertime ko sa trabaho late ko na nacheck na wala na pala siyang wet food.
Ewan ko ba naman sa pusang yun. Kung bakit ayaw nya ng dry food samantalang noong nakuha ko siya sa isang pet shop na nagpapaadopt ng mga abandonadong pet, alam ko dry foods na may halong sardines lang pinapakain sa kanya.
Malambing na pusa si Lila.
Masarap kacuddle sa gabi, mga oras na ayoko pang matulog.
Totoo nga ang nabasa ko noon sa isang column, na ang mga pusa daw ay nakakaramdam kapag tense or stress ang may ari sa kanya.
Kaya pala..
Ako nga pala si Eira.
Labing siyam na taong gulang.
Hindi ako ulila wag kayong judgmental.
May mga parents ako. Hindi ko lang sila kilala. Huwag ninyo ng tanungin kung bakit.
Basta ang alam ko lang hindi sila normal.
Hindi sila normal kaya pinili ko magpakalayo layo. Mabuhay na.. Parang normal.
.
.
.
.
.
.
Narito ang aking kwento,
Kung bakit ginusto kong magpuyat.
Kung bakit ako takot matulog.
Kung bakit ayokong ipikit ang aking mga mata tuwing nag aagaw ang dilim nang kapaligiran at liwanag nang buwan..
Kung saan ako dinadala nang aking panaginip,
Sa nakaraan..
Na nag iiwan sakin ng kilabot sa kasalukuyan.
Tình trạng nguồn điện hàng tuần
-- Xếp hạng
Quyền lực 
-- Đá
Quyền lực