Chương 18: Chapter 18
- Mael -
"You can't do this to me, Mael!" Galit na galit na sigaw ni Suzette sa kanya. Nagpupumilit itong magpumiglas sa mga nurse na may hawak dito. "I'm not crazy!" Muling sigaw nito.
Mas lalo itong nagmukhang baliw dahil sa ginagawa nito at dahil don tinutulungan siya nitong mapaniwala ang mga taga mental institute na isa itong baliw.
Pinalungkot niya ang mukha. "It's hard for me too, but you need help baby. " Aniya. "You'll be fine. I p-promise. " He said with a crack voice, nakita niya ang awa ng mga nurse na may hawak kay Suzette. Napangiti siya ng lihim.
"Hayup ka! Napaka hayup mo! Ikaw ang baliw!" Umiiyak na sigaw nito. "Hindi ako baliw! Bitawan niyo ko!" Nagpupumiglas ito kaya sapilitan itong nilagyan ng straight jacket.
Kahit ano pang sabihin nito wala ng maniniwala dito. Pumayag siyang tumira ito sa log house kasama ang anak nito. Pumayag siya at pinakita dito na tanggap niya ang mga ito. Little did she know na unti-unti niya itong binabaliw. Matagal ng lulong sa casino si Suzette at alam niya yon. Nang mapunta ito sa poder niya kinunsinti niya ito. Hinayaan niya itong lalong malulong sa sugal, he even lend her a lot of money for her addiction. Nang alam niyang baliw na baliw na ito hindi niya na ito binigyan pa ng pera na ikinagalit nito dahilan para lagi itong magwala at manira ng mga gamit sa bahay kapag hindi nasusunod ang gusto. Lubog na rin ito sa utang sa mga kakilala. Madalas na itong may makaaway na minsan ay nauuwi pa sa pisikalan. Naging alcoholic din ito. Umabot pa sa punto na pati sarili nitong anak ay sinasaktan na nito. Mistula na itong baliw. At ang mga baliw ay nararapat lang sa isang mental institution.
At siya? Lahat ay nakikisimpatya sa kanya. Iniwanan siya ng asawa gayong lumpo siya at nakakuha ng isang partner na hinuhithutan lang siya. Sinong hindi maaawa sa kanya? Even his own mother sympathize him.
Now that Suzette is gone and her child is on his custody since siya ang nakapirma bilang ama ng bata. Isa na lang ang kailangan niya. Ang mabawi ang asawa niya.
Babawiin niya si Angela sa ayaw at sa gusto nito. And he will use Suzette's daughter to make Angela stay with him.
"Mama will be back home soon, pumpkin. " Aniya sa dalawang taong gulang na batang kalong-kalong niya habang nakaupo sa wheelchair. Hinalikan niya ang ulo nito. "Makakasama na natin ang Mama mo anak. " Nakangiting aniya dito
Ngumiti naman ang bata na parang naiintindihan siya.
"Ma-ma! Mama! " Anito sabay pumalakpak
"Yes, pumpkin." Hinalikan niya ito sa leeg. Humagikgik naman ito at nagkakawag sa kanya. Kung meron mang magandang bagay na naidulot sa kanya si Suzette iyon ay ang anak nito.
"Jim," Tawag niya sa secretary niya na nakatayo malapit sa kinaroroonan niya. Mabilis naman itong lumapit.
"Sir? "
"Gawin mo na ang iniuutos ko sayo. " Aniya dito.
Tumango naman ito at magalang na nagpaalam. Now, everything will be favor in his plan.
"WHAT did you do, Ishmael?!" Galit na galit na pumasok sa library niya ang daddy niya. Namumula ito sa galit at nag-iigting ang panga.
Saglit niya lang itong sinulyapan saka bumalik na uli sa mga papeles na binabasa. He decided to go back to his work, dito nga lang siya nag oopisina sa bahay at sa video call siya umaattend ng mga conference kapag kinakailangan.
He need to fix his self. Kailangan ay nasa maayos ang lahat kapag bumalik na si Angela. Kumuha na rin siya ng therapist para sa paa niya. Ayaw niyang madatnan siya ng asawa na isang baldado. Baka lalo lang siya nitong hindi balikan.
"What did I do? " Mahinahong tanong niya sa daddy niya kahit alam naman niya kung ano ang tinutukoy nito. "Is it about Suzette? "
"Damn you! How can you do that to her?!" Muling sigaw nito.
Napatiim bagang siya saka tinanggal niya ang salamin sa mata at binitawan ang mga papeles na binabasa at prenteng sumandal sa swivel chair niya. "She needs help, dad." Aniya dito na lalong nagpagalit dito.
"By putting her in to a Mental Intitution?!" Anito na lumapit sa mesa niya at hinampas ang dalawang palad doon. "She's the mother of your child! Damn it!"
Galit na inihampas niya rin ang kamay sa sa mesa. "My child? Am I the real father, dad? Am I?!"
Natigilan ang daddy niya dahil sa sinabi niya.
"Be thankful that I only put her in a Mental Institutions and not 6ft under the ground, dad! Don't push me. I don't have anything to loose so don't test my patience." Banta niya dito. "You better leave now dad."
Bumagsak ang balikat ng daddy niya at malalim na bumuntong hininga. Nang muling tumingin ito sa kanya ay puno ng pagmamakaawa ang mga mata nito. "Still.. She's the mother of Julianna.. "
Nginisihan niya ang daddy niya at deretsong tinitigan ito sa mga mata. "Not anymore. Tinanggalan ko na siya ng karapatang maging ina kay Julianna." Nakita niyang nagulat ang daddy niya. "Julianna is Angela's daugther now. My wife will come home soon and she will gladly take good care of Julianna for sure. So don't bother your self with my so called daugther. Don't meddle with my family dad or you'll be sorry. "
Kita niya ang pagkatalo sa mukha nito. "I s-sorry.. " Anito sa basag na boses kaya napakurap kurap siya ng makitang tumulo ang luha ng daddy niya. His father never show any weakness to anyone including his father's family. But now. He's crying infront of him without any shame.
"I'm sorry, son. I'm sorry for turning you into a monster. " Anito saka tumalikod na.
Parang may sumipa sa puso niya dahil sa sinabi ng daddy niya. Is he really a monster now?
He was hurt. Angela is his life but they take her away from him. They were the reason why he was buried in heartache and living in hell everyday. They broke him into tiny pieces until he bleed. they did that without remorse, to him and to his wife. Ngayon masisisi ba siya ng mga ito kung naging isang halimaw siya sa mga paningin ng mga ito?
Isa lang ang gusto niya, ang makasama si Angela. Ang bumuo ng pamilya kasama ito. Pero nasaan sila ni Angela ngayon? Nasaan siya ngayon? Hindi na nga niya alam kung anong ibig sabihin ng 'masaya' simula ng nawala si Angela.
Pinisil niya ang mga mata para pigilan ang luha. He missed her. So much that it hurt him like hell. Gustong gusto na niyang makasama si Angela. Gustong gusto niya ng marinig ang boses nito. Pero wala siyang magawa! This is not the right time. At least not yet. Pero pinapangako niyang makakasama niya uli ito.
Napukaw lang siya ng tumunog ang telepono niya. Dinampot niya iyon at agad na sinagot.
"Sir, Nasa ospital po ngayon ang father-in-law niyo. Mr. Baello had a mild stroke yesterday. " Imporma ni Jim. Inutusan niya itong subaybayan ang pamilya ni Angela. Makibalita kung may maririnig tungkol sa asawa. Kahit kasi madalas naman na dumalaw ang kapatid ni Angela na si Juancho dito sa bahay niya dahil ito ang tumatayong COO sa Almendra, hindi naman siya makabalita ng husto. Pero minsan ay panaka-naka ito nag bibigay ng impormasyon sa kanya tungkol kay Angela.
Nasa isang advertising company si Angela nag tatrabaho. Sa kompanya na tinayo ng pinsan niya. Napatiim bagang siya. Isipin pa lang na magkasama ang dalawa sa isang malayong bansa hindi niya maiwasang magalit. Nagseselos siya at kung magpapakain siya sa selos niya baka may magawa siyang hindi maganda kay Jonas.
"Pupunta ako bukas ang umaga sa ospital. " Aniya. Ibaba na sana niya ang telepono ng mag salita uli si Jim.
"Ah sir? " Anito.
"Anything else? "
"Ipinaalam po ni Sir Juancho kay Maam Angela ang nangyari, " Umpisa nito. Para namang kinalabog ang puso niya pagkabanggit sa pangalan ng asawa. "Uuwi na po si Maam Angela two weeks from now."
Napangiti siya. Apat na taon. Matatapos na ang apat na taon na pangungulila niya dito. "Thank you, Jim. " Aniya saka ibinababa na ang telepono.
Sumandal siya sa swivel chair nang nakangiti. Pero saglit lang napaayos uli siya ng upo. Hindi na siya makakapag intay na Makita si Angela! Dinampot niya ang telepono at muling nag dial.
"Jim? Ikuha mo kami ng ticket ni Julianna papuntang Melbourne." Yun lang at binaba na niya uli. Inabot niya ang tungkod sa gilid at tumayo tulong ang tungkod. Ilang buwan na siyang nakakalakad pero medyo hirap pa din siya. Halos anim na buwan pa lang kasi nang mag desisyon siyang mag pa therapy. Kung alam niya lang na bigla-biglang uuwi si Angela matagal na siyang ng ginawa iyon.
Pumunta siya sa kabilang silid na nag sisilbing playroom. Agad na tumakbo papalapit sa kanya si Julianna ng makita siya sa bungad ng pintuan.
"Papa! Let's play please?" Anito na lumabi pa. Tumango siya dito kaya mabilis na nagliwanag ang mukha nito. Hinawakan siya nito sa kamay at inalalayan papalapit sa malaking wood doll house na pinaglalaruan nito. Hinila niya ang upuan sa tapat ng doll house at doon naupo.
"What are you playing, pumpkin?" Aniya dito.
"Bahay-bahayan po." Anito saka bumungisngis.
Napansin niyang wala ng laman ang doll house nito ang lahat ng mga miniature na mga muwebles ay nakalapag na sa sahig. Nasa three feet ang laki ng doll house at may dalawang palapag.
"Bakit nawala na ang mga gamit?" Tanong niya dito.
Humagikgik ito saka pumasok sa ilalim ng doll house at nahiga doon. "So I can fit here in, Papa."
Ang lakas ng tawa niya sa sinabi nito. Nakapamaluktot ito sa loob ng doll house at hirap na hirap paglasyahin ang sarili.
"Silly. Hindi ganyan ang paglalaro niyan." Aniya na natatawa pa din.
Natawa na din ito pagkatapos ay lumungkot ang maamo nitong mukha.
"Oh bakit nalungkot ang pumpkin ko? " Aniya dito.
"Bakit po wala akong, Mama? Si Ybeth may mama saka si lilly. " Suminghot pa ito. "Can you buy me one, papa?"
Nakardam naman siya ng awa dito. Sinenyasan niya itong lumapit sa kanya. Lumabas naman ito sa doll house saka lumapit sa kanya. Kinandong niya ito.
"Syempre may mama ka. " Aniya.
Namilog naman ang mga mata nito. "Really? Where is she? Can I see her? Can we play bahay-bahayan? Is she love me?" Sunod sunod na tanong nito.
"Of course she love you." Hinimas niya ang buhok nito. "At alam mo ba uuwi na si Mama magkaka sama-sama na tayo ." Napasinghap naman ito at namimilog ang mga mata. "Actually, pupuntahan na natin si Mama next week. " Dinukot niya ang cellphone sa bulsa at ipinakita dito ang picture ni Angela. "She's your mother. " Aniya dito.
Natigilan naman si Julianna at titig na titig kay sa picture ni Angela. Tapos ay tumingala ito sa kanya na parang namamangha ang mga mata.
"Is she a princess, papa?"
Natawa siya at hinalikan ito sa ulo. "Nope. She's a queen and you my little pumpkin is the princess"
To be continued..
Chương 19: Chapter 19
Melbourne Airport,
Australia
Napatingin siya sa batang babaeng kumalabit sa kanya. Sa tantya niya ay nasa tatlong-taong gulang na ito.
Napakaamo ng mukha nito. Matangos ang ilong at napakaganda ng itim na itim na mata. Mamula mula ang kutis nito na lalong tumingkad dahil sa kulay mais nitong buhok. Para itong manikang gumagalaw.
Parang may kumurot sa dibdib niya habang nakatingin dito. Yumuko siya upang makapantay ito.
"Hello" bati niya dito. Nginitian niya ito na ginantihan din nito ng ngiti. Lubamas tuloy ang bungi nitong ngipin na mas lalong nag pa cute dito.
"Mama" tawag nito sakanya. Natigilan siya dahil parang may sumuntok sa sikmura niya sa tinawag nito sakanya. Bigla ay parang gusto niyang umiyak. Ilang beses niya bang pinangarap na may tumawag sa kanya ng ganon?
"Julianna!"
May lumapit na isang babaeng nasa mid thirties na ang idad at naka scrub suit na pink. Agad nitong Binuhat ang bata na kaharap niya "Naku kang bata ka malilintikan ako sayo nyan eh!" sermon nito sa bata. Lumabi lang si Julianna at humilig sa balikat ng hinuha niya ay nanny nito. "Sorry maam" baling sakanya ng yaya.
"Ok lang po" nakangiting aniya.
"Filipina ka mam?"
"Opo."
"Ay muka kang porener mam. Kinulit kaba ng alaga ko mam?" magiliw na tanong nito sakanya.
"Hindi naman. Kakalapit niya lang sakin ng dumating ka"
Na ilang siya ng mapansing titig na titig sakanya ang nanny ng bata. "Artista kaba mam? Para kasing nakita na kita mam."
Tinawanan niya lang ito. "Generic kasi ang mukha ko"
"Ay ganon ba yun" tumawa ito. "Mano mam dito na ho kami at kanina pa ito hinahanap ng daddy nito. Kuu mapapagalitan nanaman ako"
"Bye Julianna" hinimas niya ang ulo ng bata. Napansin niyang lumungkot ang magagandang mga mata nito.
"Bye Mama.." malungkot na anito at iwinave pa ang kamay sakanya.
Napatulala naman siya. Parang gusto niyang habulin ang mag yaya. Parang may bahagi ng puso niya na gustong sundan ang mga ito. Hindi niya napigilan ang mga luhang nag alpasan sa mga mata niya. Naitakip niya ang kamay sa bibig upang hindi kumawala ang hagulgol niya. Parang nilalamukos ang puso niya sa pag balik ng mga alaalang nag pa durog sakanya.
'Walang heart beat doc!'
Sa nanlalabong mata nakita niya kung paano itiniwarik ng doctor ang bagong silang niyang anak saka iyon pinalo ng pinalo sa pwet.
Pero kahit isa, kahit konti lang, walang lumabas na uha sa sanggol na nasa harapan niya. Hanggang sa lamunin na ng kadiliman ang kanyang kamalayan.
Nagising siya na nasa isang pribadong silid na. Nasa tabi niya ang itay niya. Ngumiti ito sakanya kahit bakas ang lungkot sa mga mata nito. Ganun din si Juancho na katabi ng itay niya. Binundol ng kaba ang dibdib niya.
"A-ang b-baby ko, tay?" kahit dama niya pa ang pang hihina ng katawan pinilit niyang bumangon.
"Anak, wag ka munang bumangon" saway sakanya ng itay niya. Hindi siya nag papigil. Naupo siya at mariing hinawakan ang mag kabilang braso nito.
"G-gusto kong makita a-ang anak ko, tay" pakiusap niya dito. Yumuko lang ito. Lalong nadoble ang kaba niya dahil sa inaakto nito.
"Asan ang anak ko, tay?!" may hinala na siya pero ayaw niyang isipin iyon. "Tay?"
Yumugyug ang balikat ng itay niya saka siya nito kinabig at niyakap ng mahigpit.
"P-patay ang sanggol anak" ani ng itay niya sa pagitan ng pag hagulgol nito. Napatingin siya kay Juancho na umiiyak narin sa tabi ng itay niya. Inaantau niyang mag salita ito at sabihing nag bibiro lang ang itay niya.
"Hindi.. Hindi totoo yan.. Buhay ang anak ko tay! Akina ang anak ko! Siya nalang ang meron ako tay.. tay ang a-anak ko.. " nag pumiglas siya sa pag kakayakap ng itay niya. Umiiyak siya, sumisigaw nag mamakaawa na ibigay sakanya ang anak niya hanggang sa pumasok ang mga nurse at may kung anong itinurok sakanya pag katapos ay nawalan ng lakas ang katawan niya at inantok na siya.
HINDI niya alam kung ilang minuto siyang umiiyak. pinilit niya na lang kinalma ang sarili. Kinuha niya ang panyo at tinuyo ang mga luha.
"Angela.." napalingon siya ng may tumawag sakanya. "There you are"
"Jonas."
"Kanina pa kita hinahanap-- what happen? Bakit malungkot ka nanaman? Nag bago na ba ang isip mo?"sunod sunod na tanong nito.
Umiling siya at pilit na ngumiti "Napagod lang siguro. May mga tinapos kasi akong report kagabi bago mag impake kaya halos 3am na ako nakatulog" pag dadahilan niya.
Bumuntong hininga ito. "Tsk sabi ko naman sayo mag bakasyon muna tayo bago bumalik sa pinas"
"Kailangan ako ng tatay" tumawag sakanya si Juancho at binalitang na-storke daw ang tatay nila. Umiyak siya ng umiyak ng mabalitaan iyon. Apat na taon na niyang hindi nakakasama ang pamilya. Sa skype niya nalang nakakausap ang mga ito, na ikinatatampo ng tatay niya. Pilit siya nitong pinapauwi pero hindi niya mapagbigyan. Hindi niya kasi kayang tumapak uli sa lugar kung saan naroroon ang isang taong pilit niyang kinalilimutan.
Pero ng malaman niyang na-stroke ang tatay niya para siyang sinampal. Paano kung napasama ang atake ng tatay niya? paano kung di niya na ito abutan? Hinding hindi niya mapapatawad ang sarili niya kung may nangyaring masama sa itay niya at wala siya sa tabi nito.
Kaya ngayon, iiwan niya ang trabaho bilang isang corporate secretary dito sa Australia para bumalik sa pilipinas at maalagaan ang tatay niya. Mahina narin ang lola niya. Si Juancho naman ay nasa Almendra at nag tatrabaho doon. Hindi narin naaasikaso ng kapatid ang tatay at lola nila dahil sa trabaho nito. Ayaw rin namang kumuha ng katulong ng itay nila.
Siguro panahon na para bumalik. Para narin maasikaso niya ang noon niya pa dapat inasikaso.
'This is the final boarding call for passengers booked on flight 372A to Manila, Philippines. Please proceed to gate 3 immediately.'
"That's are fligth. Let's go?" aya sakanya ni Jonas. Kinuha na nito ang maleta niya. Mag kahawak ang kamay na pumasok na sila sa gate 3.
Ilang minuto pa sakay na sila ng eroplanong mag hahatid sa kanila sa pilipinas. Masaya siya dahil muli niyang makakapiling ang pamilya. Pero nalulungkot din siya dahil kahit ayaw niya pilit bumabalik ang mga bagay na pilit na niyang kinalimutan.
Pinilit niya namang makalimot. sinubukan niya. Pero hindi niya pala kaya. Kaya pinilit nalang niyang tanggapin ang lahat. Ginawa niyang inspirasyon ang sakit at nag patuloy sa buhay niya.
It was four long years pero parang kahapon lang nangyari ang lahat. She still feel the pain but can bear with it. Nasanay na siya.
Hindi man siya nakakapag turo pang muli, masasabi niyang matagumpay na siya. Naibangon at mas napag buti niya ang sarili. Binuhos niya ang lahat ng oras sa trabaho upang kahit papaano malibang siya. Umuuwi lang siya sa apartment na tinutuluyan niya sa melbourne kapag pagod na pagod na siya. Yung tipong hihiga nalang siya at matutulog na.
Nag papasalamat siya dahil tinulungan siya ni Jonas. Malaki ang utang na loob niya dito. Kung hindi dahil dito baka nasa pilipinas parin siya at miserable kasama ni..
"Handa kana bang makita siya uli?"tanong sakanya ni Jonas.
Nilingon niya ito at pilit na nginitian. "I've no choice. Kailangan naming maisaayos ang annulment namin. Mag kikita at mag kikita kami"
Nag email na ang abogado niya kay Mael according sa annulment na ipinale niya.
"Pumayag naman kaya siya? Knowing him.. "
Ibinaling niyang muli ang mga mata sa bintana. Ayaw niyang makita nito ang sakit na dumaan sa mga mata niya. "He's happy now, with his.. f-family. For sure he will be happy to sign the annulment papers" ramdam niya ang pait sa kanyang sinabi. Dapat ay para sakanya yon, para sakanila ni Mael. Pamilya nila ni Mael.
Naramdaman niya ang palad ni Jonas na gumagap sa kamay niya. Pinisil nito iyon para iparating ang pakikisimpatya sakanya. Hindi naman kaila dito na hanggang ngayon hindi parin siya nakaka move on sa pinsan nito. Kahit na ilang beses na siya nitong sinabihan, pinakiusapan at nilibang.
Nakakatawa lang. Hindi niya akalain na dadating sila sa punta na magiging matalik silang mag kaibigan pag katapos ng mga nakaraan nila.
Siguro mas ok silang maging mag kaibigan kesa sa mag karelasyon.
Buti nga ito, masaya na sa bagong pag ibig na natagpuan nito. Engaged na ito sa isang Australian citizen na kasosyo nito sa advertising company na itinatatag nito sa Australia. Masaya siya para dito. Minsan naiinggit din. Pareho lang silang broken ng umalis ng pinas pero heto sila, after four years siya lang ang hindi pa nakaka move on sa kanilang dalawa.
"Mag tatagal kaba sa pinas?" anito.
"I don't know.. Saka ko na yan iisipin. Ang mahalaga maalagaan ko ang itay ngayong kailangan niya ako. Lagi naman akong welcome sa company mo hindi ba?" Hindi pa niya napag iisipan kung gaano siya katagal sa pilinas o kung babalik pa ba siya ng Australia. Siguro hihintayin niya ng ma grant ang annulment nila.
After eigth hours na biyahe lumapag na ang eroplano sa NAIA. hindi alam ng itay niya na ngayon ang uwi niya. Kahit si Juancho ay hindi niya sinabihan. Gusto niya kasing sorpresahin ang mga ito sa pag uwi niya.
Lalong lumakas ang kabog ng dibdib niya nang makababa sila. Nasa pilipinas na siya. Ilang oras pa makakasama na niya ang pamilya niya.
"Wait me here kukunin ko lang ang mga bagahe natin"
Tumango nalang siya kay Jonas. Nang makabalik ito ay tulak tulak na nito ang mga bagahe nila. Nasa labas na sila ng airpot ng may isang itim na van ang huminto sa harap nila. Hindi na sana nila yun papansinin pero ng bumaba ang limang lalaki na mga naka black suit at lumapit sa kanila.
Agad na hinarangan siya ni Jonas. Siguro'y miski ito ay kinutuban ng masama. "Yes?" tanong ni Jonas sa mga ito ng huminto ang mga ito sa harap nila at ang tatlo ay pumwesto pa sa likod nila. Bigla ang pag ahon ng kaba sa dibdib niya. Mahigpit siyang napahawak sa braso ni Jonas.
Hindi ito pinansin ng mga lalaki, bumaling ang nasa harapan nila sakanya. "My Boss wants to see you, Ma'am" magalang na anito sakanya. Walang mababakas na kahit ano sa mukha nito. Tinignan niya isa isa ang mga ito. Pare parehong malalaki ang katawan ng mga ito. At kung lalaban si Jonas paniguradong bugbog lang ang aabutin nito.
"Who's your boss?" tanong ni Jonas sa mga ito.
"Mr. Ishmael Capistrano" sagot ng lalaking mukhang kasapi ng men in black ang suot.
Napatiim bagang siya pag karinig sa pangalan ng dating asawa. Ano na naman kaya ang pakay nito? At paano nito nalaman na umuwi siya ng bansa?
"She's not going with you, so you better back off" maangas na sabi dito ni Jonas. Napangiwi siya sa laki ng katawan ng mga lalaking nasa harap nila paniguradong hindi uubra si Jonas.
Sinenyasan ng nasa harapan nila ang ibang kasama nito. Mabilis na lumapit ang dalawang lalaki kay Jonas puwersahang inihiwalay sakanya. Pipigilan niya sana ang mga ito pero mahigpit na hinawakan siya sa braso ng kausap nilang lalaki. Inilayo ng dalawang lalaki si Jonas sakanya. Nakita niya kung paano nag pupumiglas ito sa mga may hawak dito.
"Bitawan mo ko!" asik niya dito at nag pumiglas pero sadyang malakas ito kaysa kanya kaya ni hindi man lang ito natinag. "Jonas!" Malakas na sigaw niya, nilingon niya si Jonas. Lumingon din ito sakanya. Namumula na ang mukha nito sa galit pero hindi rin ito makawala sa may mga hawak dito. Bumuka ang bibig nito at nakita niyang bumigkas ito ng 'sorry'.
"We need to go now, Maam"
Galit na nilingon niya ang lalaking kaharap "Damn you!" sigaw niya dito sabay hampas sa dibdib nito. Pinag titinginan na sila ng mga tao pero ni isa ay wala man lang nakialam miski ang dalawang security na nasa di kalayuan sa kanila.
Napilitan na siyang sumama sa mga ito papalapit sa itim na van. Pero hindi siya doon isinakay ng mga ito kundi sa limousine na nasa likuran ng van. Ipinag bukas siya ng pinto ng isa.
And she froze when she saw the man sitting comportably while sipping his wine. Parang tumigil sa pag tibok ang puso niya ng muling masilayan ang mukha ng dating asawa. Unti unti itong lumingon sakanya at ngumisi. Bahagya pa nitong itinaas ang hawak na flute glass sa gawi niya.
"Welcome back, wife" malamig at walang buhay na bati nito sakanya "Missed me? " ikining pa nito ang ulo. Tumalim ang mga mata nito habang nakatingin sakanya. "Hop in"
Hindi siya makakilos. Nanatili siyang nakatingin dito. Kay lamig tumingin ng mga mata na parang gusto niyang ginawin. Halata ang panlalalim ng mata nito. He look more matured and more dangerous.
"Maam?" pukaw sakanya ng lalaking may hawak sa braso niya.
Malakas na inagaw niya ang braso dito saka ito tinignan ng masama. Napabuntong hininga siya. Wala naman siyang choice kung hindi sundin ang gusto nito. Kailan ba nasunod ang gusto niya? Sanay itong nakukuha ang anumang naisin nito. Kahit pa gumamit ito ng dahas.
"Saan dadalhin ng mga tauhan mo si Jonas?" tanong niya ditong hindi ito sinusulyaoan man lang. Nanatili lang siyang nakatingin sa bintana. Ayaw niya kasing makita nito kung gaano niya ito namiss. God. Apat na taon. Apat na taon siyang nag dusa sa sakit na nilikha nito. Pero eto siya, halos mag makaawa sa sarili niyang lingunin ito. Dahil miski sulyap lang. Kahit saglit lang, sapat na para mapunan ang pangungulila niya dito. Mapait siyang napangiti. Hindi ba dapat galit siya dito? Pero bakit ngayong mag kagabi na sila hindi niya mahanao ang galit niya, bakit ngayong ilang dangkal lang ang layo nila bumibigay na siya? God, bakit ba ang rupok niya?
"Babalik na siya kung saan man siya nanggaling." nag ngangalit ang bagang na anito.
Marahas na napalingon siya dito. "Anong karapatan mong mag desisyon para sakanya?"
"Ano ring karapatan niya para agawin ka niya sakin?!" malakas na sigaw nito sakanya. Nag babaga ang mga mata nito. Napaoitlag siya ng ihagis nito ang hawak na baso at nabasag.
Napakuyom ang kamay kamao niya. "Naririnig mo ba ang sinasabi mo? Mael, ikaw ang dahilan kung bakit ako uma-"
"Sapat ba yon para sumama ka sakanya?!"
"Oo!" malakas na sigaw niya na rin dito. Nag uunahang pumatak ang mga luha niya. "Sapat na ang nangyari noon para iwan kita! At bumalik ako para maging legal na ang pag hihiwalay natin" malamig na aniya dito. Lalong nag igting ang panga nito.
Mahigpit na pinisil nito ang pisngi niya ng palad nito kaya napaigik siya.
"That will never happened! YOU. ARE. MINE.FUCKING. MINE. ALONE!" mariin at puno ng galit na anito sakanya. Naningkit ang mga mata nito at mas lalo pang humigpit ang hawak sakanya "You can never leave me again. I'll make sure of that"
To be continued..
Tình trạng nguồn điện hàng tuần
200+ Xếp hạng
Quyền lực 
0 Đá
Quyền lực Bạn cũng có thể thích
bình luận đoạn văn