Tải xuống ứng dụng
13.25% Sobreviviendo al juego siendo un barbaro / Chapter 10: Cap 11: 2ª Planta (1)

Chương 10: Cap 11: 2ª Planta (1)

Mi descripción se difundió a través de la transmisión.

[Es posible que ya se hayan separado. Si ves a un bárbaro blandiendo un martillo de una mano y un escudo, no te apresures a acercarte y en su lugar espera apoyo]

No estaba detallado, pero no importaba. Probablemente no había otros bárbaros blandiendo un escudo aquí.

"Señor..."

Erwen me miró con ojos ansiosos. Sonreí con satisfacción, sabiendo lo que estaba pensando.

"No te preocupes. No voy a dejarte".

Ya había decidido ayudar a Erwen. La razón era sencilla. Siempre me había gustado ayudar a la gente en apuros... sí era beneficioso para mí.

"Como dije antes, dividiremos el botín nueve a uno. ¿De acuerdo?"

"Por supuesto. Definitivamente te devolveré el favor."

Favor...

"Sí, por favor devuélvelo."

Si ella quiere devolvérmelo, no hay razón para que me niegue. Aunque no esperaba mucho a cambio.

"Sí, lo prometo..."

Al ver que Erwen apretaba los puños con ojos decididos, apreté los cordones de mis botas y me dispuse a moverme.

"Entonces, ¿qué vamos a hacer ahora?".

"Primero, avanzaremos por las afueras. Vuelve a invocar al espíritu. Hablaremos del resto por el camino".

"De acuerdo."

Mientras caminábamos por la oscuridad con una llama del tamaño de un puño como linterna, confirmé algunas cosas más.

"¿Exactamente por cuánto tiempo pueden ser invocados los espíritus?"

"Si es algo que ilumina los alrededores, puede durar unas buenas diez horas".

"¿Cuánto tiempo se tarda en recuperarse después?"

"Dos horas de descanso serán suficientes."

"Ya veo."

La situación era mucho mejor de lo que había pensado. Si todo va según lo planeado, deberíamos ser capaces de escapar de ellos sin ningún riesgo. Entonces yo cosecharía los beneficios de este riesgo.

"¿Señor?"

Mientras organizaba mis pensamientos, Erwen me habló.

"¿Puedo preguntar a dónde vamos ahora?"

Oh, cierto. No mencioné eso.

"Al segundo piso."

"¿Perdón...?"

No me mires así. Lo has oído bien.

"Iremos al segundo piso."

"Tú y yo, ¿sólo nosotros dos?"

"Sí, tú y yo."

No es que no hubiera otra opción, sino que era algo que llevaba tiempo pensando. En el primer piso, aunque los dos nos mudáramos juntos, las ganancias sólo disminuían. Sin embargo...

Si estuviéramos en el segundo piso, sería una historia diferente.

"Um... ¿Señor? El segundo piso es completamente diferente al primero. Usted lo sabe, ¿verdad...?"

"Lo sé."

Los tres o cuatro monstruos que aparecen a la vez en la primera planta aumentan a diez, y podrían aparecer otras especies variables, incluso monstruos de rango superior.

"Pero, si sólo nos movemos en la sección inicial, estaremos bien. Nuestras habilidades sinergizan bastante bien".

"¿Tú-tú y yo?"

No sé por qué me sorprendió tanto, los tanques cuerpo a cuerpo y los repartidores de daño a distancia eran una buena combinación. Era por esa razón que había estado pensando en subir con Erwen desde el principio.

Allí, aunque dividiéramos las piedras de maná por la mitad, nuestros ingresos aumentarían considerablemente. Pero como no había forma de atravesar la oscuridad, ya había descartado esta idea.

"N-No importa cuánto lo piense, se siente como entrar en la guarida de un orco para evitar a un goblin...".

Bueno, viendo esta reacción, aunque yo lo supiera y le hubiera hecho la oferta, ella la habría rechazado de plano. Ahora mismo, la situación era completamente diferente a la de antes.

"Entonces, ¿tienes algún otro plan? Como sabes, esos tipos están por todo el primer piso".

Erwen tenía ahora una razón para ir al segundo piso, y yo pude aprovechar esa oportunidad para aumentar la proporción a 9:1. Por supuesto, eso no significaba que la decisión estuviera totalmente exenta de factores emocionales.

La piedra de mensajes volvió a sonar.

[Quien atrape a esa zorra hada recibirá 10.000 piedras y una oportunidad adicional para disfrutar de ella primero].

No me gustan este tipo de bastardos. No, era más odio que aversión. Pero, ¿y si pudiera darles a estos bastardos el dedo corazón, ganar una recompensa mayor que el riesgo, e incluso obtener la autosatisfacción de hacer algo bueno? ¿No era eso el epítome de la eficiencia?

"Te daré la oportunidad de decidir. ¿Qué vas a hacer?"

"Iré contigo..."

Erwen asintió a regañadientes. Parecía que la transmisión de la piedra de mensajes había jugado un papel decisivo.

Qué oportuno.

"Entonces sigamos adelante".

"... ¿Pero conoces el camino al segundo piso?"

"No lo sé exactamente."

"¿Perdón?"

"Pero no te preocupes. Si seguimos avanzando hacia el norte, algún día llegaremos".

No un deseo, sino la verdad. Si siguieras la oscuridad en una sola dirección, llegarías al portal de una forma u otra porque esta oscuridad era como un pasadizo que apuntaba hacia arriba. Pero, es una estructura laberíntica, así que probablemente tropezaríamos a través de ella.

Valió la pena.

"¡Es una trampa para duendes!"

Mientras caminábamos, vimos una trampa. Fue mucho más tarde en el pasaje de lo que esperaba. Originalmente, debería haber sido revelada mucho antes.

... ¿Quizás no hay muchos goblins donde no hay luz? ¿Como en el juego? Si ese es el caso, mi corazón se siente apretado.

¿Qué mala suerte he tenido al caer en la oscuridad desde el principio y encontrarme con un goblin enseguida?

"¡Yo me encargo! ¡Tú descansa!"

Pensando que era una oportunidad para apelar a mí, Erwen se puso delante de mí.

"Te lo digo por si acaso, pero no uses ningún espíritu".

"... ¡Claro que no!".

Con una mirada desconcertada que dice lo contrario, Erwen se acercó a la trampa.

Y...

"¡Grk!"

En el momento en que el goblin se asomó, ella disparó una flecha que ya estaba clavada en el arco desde muy cerca.

¡Apuñala-!

Oh, ella se había parecido un poco a Legolas allí. Tenía mucha mejor técnica de lo que había esperado, y sus movimientos corporales también eran muy ágiles.

"¿Qué te parece?"

Después de matar al goblin, Erwen me miró con cara de satisfacción.

"Si estuvieras sola, ¿habrías usado un espíritu?".

"Sí..."

"Buen trabajo. Viendo que usas un arco, supongo que realmente eres un hada".

Erwen parecía tímida y feliz. ¿Tan agradable era que te reconocieran? Para ser honesta, algo de eso era sarcasmo indirecto. No la parte de la habilidad, sino la personalidad.

"Pero yo libraré las batallas a partir de ahora. Sería mejor conservar las flechas tanto como sea posible".

"Oh, puedo simplemente recogerlas y usarlas de nuevo. No hace falta ni sacarlas".

Erwen se agachó y volvió con una piedra mágica y una flecha. La flecha estaba en buen estado, sin daños.

"Ya veo..."

Qué vergüenza. En el juego, las flechas eran objetos desechables que desaparecían con cada disparo. Para compensarlo, podías llevar mil de ellas por compartimento.

"¡Toma!"

Erwen extendió una pequeña mano.

"¡Cógela! Cuando tú tengas nueve, yo tendré una, ¿verdad? ¡Trabajaré duro! Así podré ganar un poco también, ¿no? Prometí comprarle algo a mi hermano menor cuando regresé".

Uh, ah, um...

"Sí, trabaja duro..."

¿Qué es esto? ¿Sarcasmo indirecto?

***

Avanzamos rápidamente hacia el norte en la oscuridad y continuamos atrapando goblins de vez en cuando. Entonces, después de haber estado en silencio durante algún tiempo, una voz llegó a través de la piedra de mensajes.

[Información adicional. Harts, que fue atacado por el hada, dijo que aumentaría la recompensa a 20.000 piedras. Vivo o muerto.]

Eso significa que los bastardos están a menos de 300 metros.

Casi por instinto, Erwen se acercó a mí.

"Tranquilo. Nadie usará una antorcha para encontrarnos".

"¿Verdad?"

"Sí."

De hecho, eso era casi seguro. De esto me había dado cuenta mientras escuchaba las conversaciones en la piedra de mensajes, eran como un grupo de gamberros dando vueltas. No parecía que el grupo estuviera bien organizado.

Presumiblemente, en el mejor de los casos, sólo servían como una comunidad conveniente para los demás. El primer piso era un lugar donde un grupo de más de cinco personas no podían trabajar juntos de todos modos.

La piedra de mensajes habló con más transmisiones de los miembros del grupo.

[Estoy planeando trasladarme para cazar Lobos de cuchillas. ¿Hay alguien que quiera unirse? No se requiere transmisión].

[Estoy cansado, así que busco a alguien para descansar. Ven al estanque junto a la gran roca. No se requiere transmisión.]

De hecho, cuando nos mudamos aquí, oímos este tipo de transmisiones de todas partes. Significaba que había gente a la que no le importaba la persecución, con recompensa o sin ella.

Sin embargo, no me relajé.

No es que las cosas se hubieran torcido, es que las cosas iban demasiado bien.

Maldita sea...

Así se desarrolla siempre mi vida, siempre pasa algo malo justo ahora, pero el hecho de que estuviera tranquilo me ponía más ansioso.

"¡Señor!"

"¿Qué?"

"¡Ahí, es un ghoul!"

No lo vi. Mientras ladeaba la cabeza, Erwen hizo avanzar la llama.

…Realmente tienes buenos ojos.

Fue entonces cuando la forma de un ghoul entró en mi visión. Piel podrida, cuencas oculares vacías, uñas afiladas y largas que recuerdan a garras, e incluso cuatro patas con forma humanoide.

Es igual que la ilustración que había visto en la pantalla de carga.

Sin embargo, algo no encajaba...

¿Qué? ¿Por qué hay un necrófago aquí?

En la primera planta, el tipo de monstruos que aparecían cambiaba en función del este, oeste, norte y sur. Los necrófagos aparecían en la región sur.

¿Habíamos llegado a la frontera mientras vagábamos? Puede que sí. Nos habíamos dirigido hacia el norte, pero al llegar a un callejón sin salida habíamos acabado moviéndonos en círculos. Tendría que pensar en esto más tarde.

"... ¿Debería luchar solo de nuevo esta vez?"

Erwen, que estaba llena de motivación cuando luchaba contra el goblin, ahora dejaba muy claro que no quería luchar. ¿Estaba asustada porque era la primera vez que veía a este monstruo? Esta mujer incluso tenía un lado excéntrico.

"Yo tomaré la iniciativa. Tú encárgate del de atrás".

"¡De acuerdo!"

Habiendo compartido una estrategia aproximada, avancé lentamente. Había un total de tres ghouls bloqueando el paso, y todos estaban sentados como perros.

Paso.

Aunque me acerqué bastante, los ghouls no se movieron. Hmm, en el juego, tenías que acercarte a cierta distancia para recibir el primer golpe. ¿Podría seguir siendo lo mismo?

Paso.

Cuando di con cuidado un paso más, los tres necrófagos corrieron hacia mí al mismo tiempo.

"¡Grghghgh!"

El sonido que hizo fue similar al de un goblin. ¿Era porque era un monstruo de rango 9? Hablando de falta de personalidad.

"¡Hola!"

En lugar de retroceder, me acerqué un paso más y golpeé al ghoul en la cabeza con mi martillo.

El martillazo.

¡Crunch!

En el momento en que la cabeza de un ghoul fue aplastada, una flecha salió disparada por detrás e impactó en otro ghoul.

¡Tam!

Parecía que le gustaba mucho la frente.

Entonces, después de derribar al ghoul que cargaba con el escudo una vez, la batalla terminó fácilmente con otro Golpe de martillo.

[𝗛𝗮𝘀 𝗱𝗲𝗿𝗿𝗼𝘁𝗮𝗱𝗼 𝗮 𝗹𝗼𝘀 𝗴𝗵𝗼𝘂𝗹𝘀. 𝗘𝗫𝗣 +𝟭]

Era una batalla que había terminado en un instante, pero aun así me tomé un breve tiempo para repasarla. En términos de poder de combate, los ghouls eran superiores a los goblins.

Eran mucho más fuertes y rápidos. Los goblins tenían trampas, pero bueno... La culpa era del imbécil por pisarlas.

…Suponiendo, por supuesto, que haya luz alrededor.

"Aun así, esto es mejor que un goblin."

"¿Perdón? ¿Por qué?"

"Porque lleva tiempo atrapar goblins."

Mientras no te hagan retroceder en una batalla sin cuartel, cazar ghouls parecía más eficiente que goblins en muchos sentidos. Al menos estos tipos no ponían una trampa en el suelo y esperaban estúpidamente cerca.

También era una gran ventaja que no atacaran antes de ser abordados primero.

"La próxima vez, sería más eficiente empezar derribando primero a un ghoul con una flecha".

"De acuerdo. Me parece bien".

Tras compartir un breve plan de batalla para el futuro, recogí las piedras mágicas que habían caído al suelo y me las guardé en el bolsillo.

"Um, ¿Señor...?"

"¿Qué pasa?"

"Es que... ahora me toca a mí coger una..."

"Ah, eso es."

Continuamos por el túnel.

***

Mi predicción de que estamos cerca de la línea fronteriza era correcta. Durante un rato, los ghouls y los goblins alternaron su aparición, y a medida que continuábamos hacia el norte, sólo los goblins empezaron a aparecer de nuevo.

¿Cuánto tiempo ha pasado?

[𝟮𝟮: 𝟰𝟳]

Ya se acercaba el final del tercer día. Después de hacer un descanso de unas cuatro horas por el camino, encontramos algo en la ruta hacia el norte. Una línea de color rojo oscuro estaba dibujada en el suelo.

"¿Una mancha de sangre? No creo que sea un goblin, ¿quién podría ser?"

...De alguna manera, sentí que conocía a su dueño.

Así que seguí los trozos de pan caídos continuamente a intervalos regulares. Con confianza, continué siguiendo las manchas de sangre.

"Um, no has dicho nada desde hace un rato..."

Pasaron diez minutos.

"¿Por casualidad estás enfadado conmigo?"

Pasaron 30 minutos.

"¿Perdón? ¿Señor?"

Pasaron dos horas.

"..."

Después de caminar ese largo sendero, finalmente me encontré con una sandalia abandonada en el suelo. Las maldiciones llegaron al instante.

"Um..."

"Joder, ¿me estás tomando el pelo?"

"¡Lo siento! ¡Haga lo que haga!"

Había un portal justo delante de mí nariz.


Load failed, please RETRY

Tình trạng nguồn điện hàng tuần

Rank -- Xếp hạng Quyền lực
Stone -- Đá Quyền lực

Đặt mua hàng loạt

Mục lục

Cài đặt hiển thị

Nền

Phông

Kích thước

Việc quản lý bình luận chương

Viết đánh giá Trạng thái đọc: C10
Không đăng được. Vui lòng thử lại
  • Chất lượng bài viết
  • Tính ổn định của các bản cập nhật
  • Phát triển câu chuyện
  • Thiết kế nhân vật
  • Bối cảnh thế giới

Tổng điểm 0.0

Đánh giá được đăng thành công! Đọc thêm đánh giá
Bình chọn với Đá sức mạnh
Rank NO.-- Bảng xếp hạng PS
Stone -- Power Stone
Báo cáo nội dung không phù hợp
lỗi Mẹo

Báo cáo hành động bất lương

Chú thích đoạn văn

Đăng nhập