Chương 72: 8.15 Reset and Reboot
Sadyang napakadelikado ang lagay ngayon nila Eiji dahil nakakalas ng paunti-unti ang tipak ng bato na hinahawakan ni Eiji para lang mapigilan ang pagdausdos nila ng babae sa pinakailalim ng bangin. Ang buong akala ng binata ay matutuwa ang babae dahil iniligtas siya nito sa tiyak na kamatayan ngunit mukhang nagkamali si Eiji ng tamang hinala.
"Ano bang ginagawa mo? Bitawan mo ako!" utos na sabi ng babae sa kanya.
"Mas lalong hindi kita pwedeng pakawalan. Dapat kasi kung magpapakamatay ka lang din ay hindi kita nakikita mula sa kinalalagyan ko pero ang malas mo lang talaga na mabait pa ako sa lagay na ito para iligtas ka kahit masakit na ang buong katawan ko dahil sa nangyari sa akin." pangangatwiran ni Eiji na lalong kinainis ng dalaga.
"Anong nagpapakamatay ang sinasabi mo dyan? Bakit ko gustong magpakamatay gayong tumatakas lang ako. TUMATAKAS AT HINDI NAGPAPAKAMATAY. Naiintindihan mo?!" tugon ng babae na nagpipigil sa galit dahil sa pangingialam kuno ni Eiji sa mga desisyon niya.
"Okay fine... Pero aalis ka ng wala kang suot na kahit anong damit? Sigurado ka na ba talaga sa gusto mong mangyari?" nang-aasar na sabi ni Eiji at nakatikim siya ng malupitang sermon mula sa dalaga.
"BASTOS KA!" nanggagalaiting sabi ng babae at tila nagpupumiglas pa na dapat na siyang bitawan ni Eiji ngunit hindi iyon umeepekto sa binata.
"At kasalanan ko pa ba kung bakit ganyan ang itsura mo ngayon?" natatawang sabi ni Eiji sa pagmumukha ng babae.
"Obvious naman diba?!" masungit na tugon ng babae kay Eiji.
"Hay naku! Ang taas talaga ng pride." pagpaparinig na sabi ni Eiji sa kanya. "Ate, sa totoo lang wala naman akong balak na mapunta dito sa teritoryo niyo pero wala akong choice kung hindi ang magtiis at maghintay ng tamang pagkakataon para makauwi sa amin. Saan mo ba balak pumunta at ano ang plano mo kung sakaling makaalis ka nga dito?" tanong ni Eiji at tila hindi makasagot ng diretsahan ang babae.
"Hindi ko alam. Basta ayaw ko na dito dahil sasaktan lang nila ako kung sakaling makita pa nila ako. Ni minsan ay hindi gumana ang katwiran sa mga taong nakapaligid sa amin dahil sarili lang naman nila ang iniisip nila at hindi sinasama sa priority ang kapakanan ng mga taong naghihirap sa bansang ito." sagot ng babae at naiiyak na sa sobrang lamig ng pakiramdam niya.
Saka lamang napagtanto ni Eiji na maswerte pa siya sa naging buhay na nakagisnan niya kumpara sa babaeng nakilala lang niya nitong huling sandali. "Naiintindihan ko ang pinanggagalingan mo pero sa ngayon ay kailangan mo munang pumanik dito para mapagplanuhan natin kung paano tayo makakaalis dito. Marami pang paraan, Miss, kaya magtiwala ka sana sa akin." pangungumbinsi ni Eiji.
"Gaya ng alin?" pangbabarang tanong ng babae kay Eiji ngunit blanko sa ngayon ang utak ng binata.
"Nakita mo na, wala kang maisagot sa akin. Ayaw kong sumama sayo dahil baka ibalik mo lang din ako sa mga lalaking iyon." natatakot na sabi ng babae.
"Teka lang, nakainom ka ba? Ngayon pa lang tayo nagkakilala at sino ba ang tinutukoy mo kanina pa? At saka pwede bang umakyat ka na dito dahil bibigay na din iyong kamay ko at baka bumitaw na anytime." pakiusap ni Eiji gayong nagdadalawang-isip pa ang babae kung pagkakatiwalaan niya ang mga salita ni Eiji.
{👤 Lizette Choi📣}
Bwisit iyan! Hindi ko hahayaang sirain ng kalbo na ito ang mga sakripisyo at pinaghirapan ko para lang makarating sa puntong ito na mawala sa kontrol ng mga taong mapagsamantala. Maraming lugar ang maipagmamalaki sa bansang ito ngunit wala kang maaasahan masyado sa mga tao dahil sa kaduwagan at kawalan nila ng kamalayan sa tunay na pangyayari ng bansang kinatitirikan nila.
Nakakarindi sa utak na isiping habangbuhay na lang akong mananatili sa loob ng kulungan na ipinamulat sa amin gayong ginawa lang naman ng mga magulang namin ni Dalton at Hyun-ji ang sa tingin nila ay tama. Totoong namulat kaming tatlong magkakaibigan sa buhay bilanggo dito dahil kami mismong mga kaanak ng magulang namin ang nagdusa sa kasalanang hindi naman namin ginawa.
A three generation punishment was indeed illogical. Ang kasalan ng magulang ay hindi kailanman dapat pagbayaran ng anak gayon din sa magulang na hindi nararapat para sa kanila na pagdusahan ang anumang kasalanan ng anak pero mukhang nasa talampakan ata ang utak ng mga taong nasa likod ng batas na iyon.
Ang paraan mismo ng partido sa pamumuno sa bansang sinilangan ay sadyang walang bahid ng awa. Mapanakit talaga sa madaling sabi at ilang beses na din akong nagtangkang magpakamatay para lang hindi ko maalala ang mga kahayupang pinaggagagawa nila sa amin doon sa prison camp.
⏱Flashback⏱
Dalawampung taon na halos ang lumipas mula noong napasok kami sa prison camp ngunit si Dalton lang ang naiiba sa amin noong tumanda na kaming tatlo sa loob ng bilangguan. "Kuya, tumakas na tayo habang may pagkakataon pa." pakiusap ko sa aking kababata na si Nam Hyun-ji na pinalipat din sa aming selda nitong nakaraang araw.
"Lizette, mas lalong walang makakaalis sa atin kung isasama mo pa ako. Maghihinala pa ang warden kapag pareho tayong nawala dito at magiging pasakit lang ako sa'yo kaya kung balak mong umalis ay gawin mo na at huwag mo ng tangkain na bumalik pa dito." He suddenly said this to my face habang binubulungan niya ako sa tenga ko.
"Pero paano ka? Ikakamatay mo naman iyong pagpaparusa nila sa'yo." Iyon na mismo ang kinakatakutan ko kapag iniwan ko siya dito para lang makaalis sa kulungan na ito.
"Wala din naman pinagkaiba kung makatakas man ako dito o hindi. Hinala ko ngang malala na ang cancer ko kahit hindi pa ako tinitignan ng doktor dahil sa sobrang toxic ng kemikal na nililinis ko araw-araw sa storage facility. Basta, mangako ka sa akin na hindi ka mamamatay dito at pasensya na din kung pinag-alala kita dahil bukod sa hirap na akong makatayo eh gusto ko na lang talagang mamatay para matapos na ang paghihirap ko at para makasama ko na ang nanay at tatay ko sa kabilang buhay." nanghihina sabi niya sa akin.
"Bakit ka ba sumusuko ng ganyan?! Hindi mo deserve ito kuya Hyun-ji. In fact, walang sinuman sa atin ang deserving for this kind of any torture treatment." paliwanag ko sa kanya. He was a year older than me and our friends didn't seem to notice na nahulog na din ang loob ko kay Hyun-ji after so many years na magkasama kami dito mula pa ng pagkabata namin.
"Tama ka at pangarap ko ding makaalis dito noon pa man pero mukhang huli na ang lahat para sa akin kaya pagsumikapan mo na makatakas ka sa lugar na ito para na din sa ikabubuti mo." Masakit talagang magsalita ang Hyun-ji na ito noong nakaraang araw at naiintindihan ko naman kung bakit tila namamanhid na ang bibig niya sa mga pahayag niya sa akin.
Nagawa niya pa akong haplusin sa pisngi at iyon na marahil ang pinakamagandang nangyari sa amin sa kabila ng pagmamaltrato ni Dalton ngayon sa gaya naming sawing-palad. Siya nga mismo ang Dalton na tinutukoy ko at ang dahilan kung bakit ako nanlulumo sa lugar na iyon ay hindi ko lubos akalain na magagawa niyang pagsamantalahan ako dahil lang sa sarili niyang interes. This also makes me feel sick whenever I see him at that time.
Halos malapit na ang alas dose ng madaling araw noong natapos kami sa mga gawain namin sa labas ng selda. Wala sa bokabularyo namin ang hectic schedule dahil madalas kaming gumugugol ng 24/7 para magawa ang mga trabaho namin. Lumalabas na malala talaga ang epekto ng basurang kemikal na nalalanghap namin tuwing nagagawi kami sa storage facility.
Doon itinatambak ang mga nadispatyang nuclear weapons na pinaglalaruan lang mga mga taong paladesisyon sa mga buhay namin. Iyon din mismo ang oras kung kailan ako naliligo hanggang sa matagpuan ko siyang nakadungaw na naman sa mata ko, sinisilipan ako mula ulo hanggang paa at para bang hindi nawawalan ng palusot para lang sundan ako kung saan man ako nagpupunta.
"Psst! Halika dito." pagtawag niya sa akin at ito na naman po siya sa kanyang kamanyakan mga kaibigan. Kung titignan siya ng malapitan ay di mo akalain na pinagpala pa ang kupal na ito ng kagwapuhan na hindi ko lubos papangaraping makita habangbuhay.
Lumapit ako sa kanya ng marahan. "May kailangan po ba kayo sa akin?" tanong ko kay Dalton na may halong pangamba.
"Alam mo na kung ano ang gusto ko sa'yo, Lizette. Mabait naman ako kaya hihintayin kitang matapos maligo bago mo ako puntahan sa opisina ko." sabi niya sa akin na para bang natatakam sa sarili niyang imahinasyon. Nakakasuklam talaga ang pakikitungo niya sa akin noong bumalik siya dito sa totoo lang at hindi ko maintindihan kung kailan siya titigil sa panghihipo sa akin.
"Ano po ba ang ibig niyong sabihin? Gagawin mo na naman ba sa akin iyon?" Hindi ko sinasadyang pagsalitaan siya ng gano'n pero sumosobra na din kasi ang tabas ng dila niya. "Kung hindi mo ako nakikita bilang isang taong may prinsipyo, pwede naman siguro na lubayan mo na ako." sabi ko pa sa kanya ngunit sadyang matigas ang bungo niya at hindi nakakaintindi.
"Nagpapatawa ka ba? Saan ko ba makikita ang prinsipyo mong ipinangangalandakan kung narito ka naman sa loob ng kulungan, huh?" Insultong sabi niya sa akin at para bang mababa ang tingin niya sa gaya ko. Ang mas nakakainis sa lahat ay dinilaan niya pa ako sa pisngi na para bang asong ulol na nagtitimpi para lasapin ako ng buong-buo. PUTANG INANG IYAN!!!
"Alam kong may kabutihan pang natitira dyan sa'yo pero kilala mo pa ba ang sarili mo matapos kang tubusin ng baryang salapi para makapag-aral ka at magkaroon ng magandang buhay ngayon? Ano na ang nangyari sa kaibigan naming palabiro at mabuting tao, huh? At lilinawin ko lang sa'yo na wala akong ginagawang masama kaya huwag mong asahan na luluhuran kita o kahit sino man para lang isalba ang buhay ko sa gaya niyo, Sir Dalton Ryong." sabi ko pa sa kanya in real talk.
Iniwanan ko siyang talunan sa aking argumento at nagpasya na akong maglinis ng aking sarili. Sinundan niya pa ako sa loob ng shower room at saka niya pa ako tinalakan doon. Hindi talaga siya nakuntento hanggat hindi niya ako nakikitang hubo't hubad. At that time, he was literally choking me as he also restrained my movements.
"Ayaw ko sa lahat ay iyong inuubos ang pasensya ko. Pasalamat ka na lang dahil hindi ka pinili ng supreme leader para magpaalila sa kanya dahil sa ginawa mong paninirang puri sa pangalan nila. Wala din namang ibang magliligtas ng buhay mo kung hindi ako lang kaya huwag kang pasaway at makinig ka na lang sa lahat ng inuutos ko sa'yo, naiintindihan mo ba ako?!" pagbabanta niya sa akin ngunit hindi na ako nasisindak sa kanya.
Matagal na niyang pinipilit iyon sa akin at hindi ako makapaniwala na sinasamantala niya ang pagkakataong wala halos nagbabantay sa lugar na iyon maliban sa kanya. Sadyang nabilog na ang utak niya ng mga naghahari-harian sa bayan na ito at nakakalungkot lang isipin na hahantong lang pala sa ganito ang buhay niya dahil lang sa jurisdiction ng first family.
As a fuck boy himself, he was definitely wasting his precious time for me. Pampalipas oras lang ako sa kanya kaya tiniis ko lahat ang panghahampas ng marumi niyang kamay sa aking hinaharap at inosenteng ulirat mula pa noong una akong nagdalaga sa seldang iyon. We were still teenagers at that time and I'm still shocked kung bakit niya iyon ginawa sa akin. At ngayong nasa adult age na kami ay tila hindi ko na mabilang sa daliri kung ilang beses na niya akong ginapang sa kama.

I literally passed out at that moment dahil sa halik niya sa aking mga labi. I don't even notice kung may pinalunok ba siya sa akin na crystal meth na parang ginagawa niya lang candy sa freetime niya. Nakakasakit iyon ng ulo ngunit nakakabuhay ng dugo sa tuwing nagtatalik kaming dalawa in any possible positions na maisip niyang gawin namin every night. Nakakasuklam mang isipin ngunit ginusto ko na lang magpagamit sa kanya sa pagkakataong ito para lang makatagal sa impyernong lugar na iyon.
Lumipas ang ilang oras matapos ang pagtatagpo namin sa banyo at nagising na lamang akong nanlalamig sa tabi ng kama niya. My clothes were scattered everywhere na dapat ay susuotin ko matapos maligo at mabigat ang aking pakiramdam ng napagtanto ko ang ginawa niyang paggapos sa akin.
As expected, ginalaw na naman niya ako ng walang patumpik-tumpik. Huli na para pagsisihan ang kahinaan ko sa kanyang pagmamalabis at mukhang normal na sa akin ang gano'ng klase ng gawain niya. Gayunpaman, kahit nakapatong pa ang ulo ni Dalton sa dibdib ko ay sinubukan ko pa ring tumakas sa kulungan habang mahimbing ang tulog niya.
Husto na ang kasarapan niya sa akin dahil ayaw ko ng magpagamit sa kanya kahit kailan. Ni minsan ay walang araw sa talambuhay ko doon sa prison camp na nirerespeto niya ako bilang babae na kahit luha ko ay di na magawang pumatak sa sobrang manhid ng pakiramdam ko. Siya man ang pinakarespetadong opisyales doon ngayon pero wala na akong pakialam sa kanya maski naging kaibigan ko siya noon.
Tình trạng nguồn điện hàng tuần
-- Xếp hạng
Quyền lực 
-- Đá
Quyền lực