Chương 57: Chapter 7: Letter
I don't know how to control my feelings kaya pagkatapak palang ng paa ko sa loob ng eroplano. Diretsong cr na ako. Nagpaalam ako kay Angelo but his brows are curious. "I'm fine.." agad kong sagot sa pagtaas ng kanyang kilay. Then the left side of his lip, arched. Sarcastically. That annoyed me.
"It's not even funny, Dave Angelo.." siring ko. Sabay gumilid dahil may dumadaan. People are busy walking up straight to their seat.
"Wala naman akong sinasabi.." his argument.
"Tsk.." Singhal ko nalang saka walk out. And that's the time I heard his little sarcastic giggles. Nang pumasok ako ng comfort room. I held on the door knob tightly. Saka pumikit ng mariin at tumingala. My eyes are getting hot. Namumuo na rin ang mga luha na handa ng bumaba. I really didn't want to feel this way pero hindi ko alam na ganito pala ang pakiramdam ng betrayal. Daig ko na yata ang nakipaghiwalay ng totoo. One tear unintentionally escaped. Hindi ko iyon napigilan at namalayan. Para bang hangin na dumaan ng isang milimetrong segundo.
I've trusted them. They knew all of me. Like all. Even about her. Lahat sinasabi ko sa kanila. Bakit si Zaldy pa?. Ang taong kaisa-isang nakakaalam how I truly feels about Keonna. He knew why I left her hanging. Sa kanya lang ako nagpaalam. Did I make a wrong decision?. Mali bang ipagkatiwala sya sa iba?. Sa kaibigan pa?. Sa pagkakataong ito. Parang nga. Kasi hindi ako magmumukmok dito at magpipigil ng luha kung oo.
"What took you so long?." My phone vibrates when it notifys. Si Angelo pala. Another pair of tears rolls down. Agad ko iyong hinugasan ng tubig at inayos ang sarili. Not a minute later. Tumawag na sya. "Are you ok?." He asked now. Kahit naman sa pang-aasar nya ay alam na nya ang sagot. Tinapon ko ang tissue na hawak saka tinignan ang sarili sa salamin. This is not me. I have to stand tall on my decision. Mali man iyon o tama. There's no turning back now. "Tama Poro. Better luck next time nalang siguro.." kinausap ko ang sarili rito para mas lalong ganahing lumabas.
I walked out. Naglakad na parang walang pasan sa mundo. Nadatnan ko ang loko na nakatanaw sa labas ng bintana. Mukhang ang lalim ng iniisip.
"Aren't you not excited?.." kalabit ko sa kanya sabay tapik pababa ng kanyang suot na sumbrero. Humikab sya't tinignan ako sa mata paitaas. "Anyare sa'yo?. Daig mo pa nakakita ng multo?. You're scaring me huh.." dagdag sabi ko dahil titig na titig ito sakin. Pagod itong sumandal sa upuan nya't pumikit. Bumuntong hininga ito ng malalim. Parang may gustong sabihin. Kinakabahan tuloy ako. Anong nangyari sa excited at masayang mood nya kanina?. What makes him twisted like this?. Quiet and looks disappointed.
"I saw her earlier.." he started after the uniformed flight attendant announced that we still have a ten minute stay here before on air. I sat properly on my sit. Feeling relaxed.
Sumandal ako sa upuan. Ginaya ang posisyon nyang nakalagay ang magkabilang kamay sa armrest ng upuan. Surprised yet I have to hide it as long as I can.
I cleared my throat silently. Kulang nalang lunukin ko na ang sariling boses. Gagong sitwasyon na ito.
"What about her?." Ginawa kong walang gana ang boses ko para di halata.
"Tsk." But he knew. Wala nga yata akong maitatago sa taong ito. Kahit anong pagpapanggap ko. Alam na nya. Lalo na at nakita nya pa ang dahilan kung bakit naging mas mabilis ang pag-alis namin. "I feel like I made you this decision not minding your own decision to fly to Singapore for good. "
"And?." I asked quickly because I don't get what he is pointing.
Umayos sya ng upo at hinarap ako. "You still have a minute para magdesisyon. You are old enough para gumawa ng sariling desisyon for yourself. Go!. Get her!. Win her back again.." pinanlakihan nya ako ng mata. Of course. Sino sya para di ko gantihan?. I even rolled my eyes to let him know na hindi na magbabago pa ang isip ko.
"Ilang ulit ko ba dapat sabihin sa'yo ito kapatid?. Desisyon ko ito. At labas na sya dito."
"But you want her, right?."
"Yep.. hindi magbabago iyon.." natahimik sya. Nagulat ko pa yata. Nakakagulat pa ba ang balitang iyon?. Tinutukso nya nga ako kanina diba?. Why he is so surprised?.
And that. Hindi na nya ulit ako kinulit. Even when we got to our flat. Naging tahimik na sya. Siguro. Wanting to ask but refused to dahil paprangkahin ko lang sya ng sagot.
Pero ang hindi ko inasahan ay ang papel na iniabot nya. "Ano yan?." Tanong ko pa kahit literal naman na alam kong sulat iyon.
"Just get it." Tamad at walang gana nyang sabi. Binatukan ko tuloy.
"Aray ko naman.."
"Umayos ka nga. Kapag ako napikon sa pagiging cold mo. Ipapatapon kita pabalik ng bahay."
"Gagawin mo talaga ang ganun?. Tapos maiiwan ka rito?. Para umiwas?." Natigilan ako sa ginagawa ko't pinamaywangan sya.
"Seriously, Dave Angelo?!." Naging maawtoridad ang boses ko.
"Tsk.. bahala ka na nga... Basta basahin mo nalang yan. Iniabot sakin ng kaibigan mo yan. Ayaw mo naman kasing kausapin. Hay..." Sinadya pang habaan ang singhal bago umalis.
Nakakabanas!..
It's from Z. Meaning, ang lokong Zaldy!.
Pupunitin ko na sana kaso hindi ko ginawa. Imbes tinitigan ko lang iyon at hindi binasa. Pinatong ko nalang basta sa may center table at nagpatuloy sa pag-aayos. Saka ko nalang babasahin kapag handa na akong malaman ang likod sa ginawa nya. Sa ngayon. Hindi ko pa yata kaya. Hinde. Hindi ko talaga kayang malaman iyon. At inaamin ko. Hindi ko pa tanggap. Ang sakit lang kasi. Kaibigan kong ipinagkatiwala ang babaeng gusto ko tapos hayun sya, sya na ang mismong bumakod. Binalewala na ang pakiusap ko. Walanghiya!!!....
At saglit lang ang dumaan. Hayun na ang Angelo sa mga chat nila sa akin. Pinatay ko ang phone ko. Sinadya ko talagang hindi iyon buksan. Ayokong sirain ang araw ko ngayon. Bukas nalang kapag nakapagpahinga na ang utak ko.
— Chương tiếp theo sắp ra mắt — Viết đánh giá
Tình trạng nguồn điện hàng tuần
-- Xếp hạng
Quyền lực 
-- Đá
Quyền lực