Chương 6: ภพที่ 6
"คุณภพพพพ จะไปไหน"
ภพกำลังเดินหนีกานต์ที่พยายามเดินตามตื้อเพื่อขอคำตอบรับในการเล่นเป็นแฟนปลอมๆ ภพเอาแต่ส่ายหน้าและเดินหนี แต่สุดท้ายก็ถูกกานต์ตามดักหน้าไว้ไม่ให้เดินต่อ
"กานต์ คุณไม่ใช่เด็กแล้วนะ จะทำอะไรคิดอะไร คุณรู้ดีว่าสิ่งไหนควรไม่ควร"
"แหม…ไม่เห็นต้องดุผมนขนาดนั้นเลย งานนี้ผมเสียเปรียบนะ ไม่ใช่คุณสักหน่อย"
"เฮ้ออออ"
ภพถอนหายใจให้กับความดื้อด้านของคนที่เขาไม่เคยเจอ
"งั้นผมขอถามคุณแค่ข้อเดียว ทำไมต้องเป็นผม
กานต์ยิ้มแก้มปริแล้วตอบภพโดยไม่ลังเล
"ที่ต้องเป็นคุณเพราะเป็นคนอื่นไม่ได้ไง ตอนนี้ผมอยู่กับคุณแค่สองคน จะให้ไปขอใครเป็นแฟนละ"
"เฮ้ออ"
ภพถอนหายใจส่ายหน้าเอือมระอาอย่างไม่เข้าใจ การที่ต้องตายก็นับว่าเป็นทุกอยู่แล้ว แต่กลัยไม่ใช่กับคนตรงหน้าที่ดูจะมีความสุขและคิดว่ามันเป็นเรื่องสนุกซะเหลือเกิน
"คุณภพ…ตกลงไหม?"
กานต์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ภพ เอี่ยงคอถามคนที่กำลังครุ่นคิดอะไรบ้างอย่างจนไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้าของทั้งคู่ที่อยู่ห่างกันเพียงปลายจมูกกั้น ทำให้เรื่องบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ดันเกิดขึ้นเพียงกระพริบตา
จุ๊บ
…!?
ริมฝีปากบางซีดรีบยื่นไปช่วงชิงจูบจากยมทูตหนุ่ม โดยไม่ให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว ภพยืนตาค้างชั่วครู่ จากตกใจเปลี่ยนมาเป็นนิ่งเฉยแล้วเดินหันหลังจากไปโดยไม่หันกลับมา กานต์ทำเพียงยืนมองแผ่นหลังภพที่เดินจากไปด้วยสีหน้าระรื่นและแปรเปลี่ยนเป็นหมองเศร้า ก่อนจะถอนหายใจแล้วนั่งลงไปบนชายหาด เหม่อมองทิวทัศน์ด้านหน้าที่สวยงามแต่กลับไม่มีความรู้สึกใดๆเลย
"กานต์…กานต์…กานต์ตื่น…คุณเป็นอะไร ตื่นได้แล้ว"
"อืออออ…"
กานต์บิดขี้เกียจ สองแขนชูขึ้นเหนือหัว ก่อนจะผละตัวลุกขึ้น ตกใจที่ตัวเผลอหลับไปในที่ที่ไม่นานจะหลับได้เลย
"ทำไมชอบหาแต่เรื่อง ทำไมคุณไม่ขึ้นไปนอนบนห้อง นี้มันชายหาด คุณหลับไปได้ยังไง"
"เอ่อออ…ผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ"
กานต์สะลึมสะลือมึนงงเล็กน้อย เจ้าตัวบิดขี้เกียจยกยกมือชูขึ้นซ้ายขวาแล้วลุกขึ้นปัดทรายที่ติดอยู่ตามตัว ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านอย่างว่าง่าย ภพเองเขาก็แต่ทำตามหน้าที่ ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าคำสั่งที่ได้รับมา แต่…ตอนนี้หัวใจที่มันเป็นเป็นจังหวะ กับเต้นผิดแปลกไปจนเจ้าตัวต้องยกมือขึ้นมาคุมไว้เขาเหมือนมันจะหลุดออกมา
ก๊อกๆ
"กานต์ ผมเข้าไปได้ไหม"
ภพเคาะประตู แล้วเอ่ยถามขออนุญาตเจ้าของห้องเพื่อเข้าไปด้านใน
แกร๊ก…
พอได้ยินเสียงเปิดประตู ซึ่งถือเป็นสัญญาณบอกถึงการได้รับอนุญาต ภพจึงเดินเข้ามาในห้อง นั่งลงข้างๆกานต์ที่กำลังนั่งเช็ดผมอยู่บนเตียง
"..."
ทั้งคู่ยังคงนั่งนิ่ง ไม่ได้มีการพูดจาใดๆ จนกระทั่ง
จุ๊บ…
"อุบ อืออออ"
ภพเอี้ยวตัวจงใจโน้มใบหน้าเข้ามาจุมพิตริมฝีปากบางซีดของกานต์ จากแค่แตะกันมันค่อยเริ่มแปรเปลี่ยนบดเบียดดูดกลืนลิ้มรสชาดหอมหวานที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน กานต์ตาโตตกใจที่จู่ๆ ภพก็ทำในสิ่งที่ตนไม่คาดถึง แต่สัมผัสอบอุ่นที่อบอวลไปด้วยความลุ่มหลงที่ไม่เคยเจอทำให้เผลอไผอ่อนโอนไปตามแรงที่ใจปรารถนา
"อืออ…อ่าาา แอ่กๆ"
เมื่อภพถอนจูบออกมา กานต์จึงรีบสูดอากาศเข้าปอด หายใจหน้าแดงหน้าดำเหมือนคนกำลังขาดออกซิเจน
"ผมเองก็ไม่รู้ว่าลึกๆแล้ว ตัวเองรู้สึกยังไง แต่เวลาอยู่ใกล้คุณผมรู้สึกเจ็บที่หัวใจเวลามันเต้นแรงๆ"
"แล้ว…ตอนนี้ เออ…คุณยังเจ็บอยู่ไหม"
กานต์ยื่นมือไปจับทาบทับตรงตำแหน่งหัวใจของภพ ตอนนี้มันกำลังเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมา
"สรุปแล้ว ยมทูตอย่างคุณ มีความรู้สึกไหม"
"ผมไม่รู้ ผมก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไร ถ้าเป็นเพียงดวงวิญญาณที่รอชดใช้กรรม มันจะยังมีความรู้สึก รัก โลภ โกรธ หลงอยู่ แต่ผมที่เป็นยมทูต ผมไม่ควรจะมีความรู้สึกแบบนั้น"
กานต์มองใบหน้าเคร่งเครียดของภพด้วยความสงสาร อึดอัด และไม่เข้าใจ และถ้าทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะเขา เขาควรรู้ตัวได้แล้วว่าได้ทำสิ่งผิดมหันต์ลงไปโดยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์
"ผมขอโทษ แต่ผมต้องการคุณจริงๆ แค่สักครั้งให้ผมได้รับรู้ถึงความรักที่มันยังมีอยู่บ้าง ให้ผมได้ใช้ชีวิตที่มีแต่ความรักมากกว่าความทุกข์ที่ผ่านมา…ได้ไหมภพ"
สุดท้ายคนเราหรือแม้แต่ดวงวิญญาณก็ยังคงใช้ความรู้สึกของตัวเองนำทางมากกว่าสิ่งใด กรานต์จับใบหน้าคมสันของยมทูตหนุ่ม ฝ่ามือแนบลงไปที่แก้มทั้งสองข้าง ก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกเเตะชิดชนกันและ…
"ผมมีงานด่วน คำสั่งออกมาแล้ว"
ภพผละตัวเด้งออกมา ก่อนที่จะหายวับไปตามเสียงเรียก แต่นั้นกลับเป็นเสมือนสายป่านหรือตัวการที่นำพากานต์ติดตามไปกับเขาด้วยเพราะร่างกายของทั้งคู่ยังสัมผัสกันอยู่
"กานต์! คุณมาได้ไง"
"ผม…ผมก็ไม่รู้ ผมหายมาพร้อมคุณ"
"ชิบ…ช่างเถอะ งั้นคุณก็ช่วยอยู่เฉยๆ ข้างๆผมก็พอ"
กานต์มองภพและพยักรับ สถานที่ที่ทั้งสองคนมาถึงคือกลางสะพานสูงในกลางเมือง ที่เเห่งนี้มีดวงวิญญาณหลายดวงที่ต้องมาจบชีวิตลงเพราะการกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย
"คุณ…นั้น!"
กานต์ให้ภพหันไปมองที่หนุ่มวัยกลางคนซึ่งมีท่าทีมึนเมาและโศกเศร้าร้องไห้ตลอดเวลา
"คุณภพ เขากำลังจะกระโดดน้ำใช่ไหม คุณต้องช่วยเขานะ"
"นั้นไม่ใช่หน้าที่ของผม หน้าที่ของผมคือการมารับดวงวิญญาณ"
กานต์กัดปากทำท่าทีขัดใจ เขาอยากจะเขาไปช่วยแต่ก็ทำไม่ได้ ทำได้เพียงแค่ยืนมองโศกนาฏกรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นตรงหน้า
"คุณค่ะ อย่าทำแบบนี้นะคะ
"คุณพ่อ…งือออ คุณพ่ออย่าโดดนะ"
ตอนนี้ชายวัยกลางคนที่กำลังจับราวกั้นขอบสะพานและพยายามจะปีนลงไป หยุดชะงักเพราะเสียงภรรยาและลูกที่กำลังวิ่งร้องไห้มาหาตน คนที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างเริ่มทยอยกันมามุงดูและห้ามปรามไม่ให้ชายหนุ่มคิดสั้น
"พ่อขอโทษ…พ่อเป็นพ่อที่ไม่ดี ไม่เอาไหน พาครอบครัวมาล้มละลาย แค่ข้างสักเม็ดยังหาให้ลูกกินไม่ได้ พ่อมัน…"
"ไม่ใช่นะคะคุณอย่าคิดแบบนั้น ฉันกับลูกไม่เคยโทษคุณเลย เราเริ่มกันไม่ได้จะล้มอีกสักกี้ครั้งก็ลุกใหม่ได้ ถ้ามีคุณ"
ตอนนี้ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกต่างร้องไห้กอดกันตัวกลม ความตรึงเครียดที่สะสมมากำลังจะคลี่คลาย
"หึ…จบแล้วคุณยมทูต ไม่มีคนตายสักคน"
"ใช่ ไม่ใช่สักคน"
ภพทำเพียงยืนนิ่งไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป
"ผมขอโทษนะคุณ พ่อขอโทษนะลูก"
ตูม!!!!
กรี๊ดดดดดด
"คุณ! คุณพ่อ!"
ตูม!!!!
กรี๊ดดดดด
"ดวงวิญญาณ มีถึง 3 ดวงต่างหาก"
กานต์รีบวิ่งไปมอง สามพ่อแม่ลูกที่จมหายลงไปในน้ำ เพราะหลังจากที่คนเป็นพ่อลูบผมภรรยาและลูกพร้อมเอ่ยขอโทษแล้ว เขาจึงตัดสินใจกระโดดลงน้ำไปทันที ส่วนภรรยาที่ตกใจจึงรีบคว้าสามีและกระโดดลงไปพร้อมกัน และลูกสาวเองคงไม่ทันได้ตั้งตัว และด้วยความตกใจจึงกระโดดลงน้ำตามพ่อแม่ไป ถึงแม้จะมีคนมุมมากมายแต่ก็ไม่มีใครสามารถช่วยได้ทัน
"เชี่ยเอ้ย เรื่องบ้าอะไรเนี่ยคุณ นักดำน้ำจะมาทันไหม จะเจอพวกเขาใช่ไหม"
"ไม่ทันแล้วกานต์ พวกเจ้าตามข้ามา"
ภพหันไปหาพ่อแม่ลูกที่กลับมายืนอยู่ที่เดิม เรียกพวกเขาให้ตามไปยังที่ตัดสินพิพากษาดวงวิญญาณตามกฎแห่งกรรม
Tình trạng nguồn điện hàng tuần
-- Xếp hạng
Quyền lực 
-- Đá
Quyền lực