พัฒน์อยู่ที่โรงพยาบาลกำลังโทรหาเบน โจเป็นคนรับโทรศัพท์ของเบนและบอกว่าเบนก็อยู่โรงพยาบาลแต่สลบอยู่ที่ห้องคนป่วยหมายเลขที่ 223
พัฒน์มาเยี่ยมเบน เบนยังหลับ ข้างเตียงมีโจที่มานั่งเฝ้า
"น้องคือคนที่ทำงานกับเบน"
"ใช่ ผมเอง เขาเป็นไงบ้าง"
"ซี่โครงร้าว ประมาณนั้น โดนอัดน่วม ผมลองพยายามห้ามคนเกาหลีนั้นแล้ว ไม่รู้เขาเป็นบ้าอะไร เขาสลบเลย เขาอัดเหมือนอยากไม่ให้มันตื่นขึ้นมา น้องเป็นคนทำสินะ" โจหมายถึงไฟล์อวัยวะ
พัฒน์ไม่ได้ตอบ ถอยหลังหันไปทางอื่น
"ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลย" โจถาม
พัฒน์หันมารับคำถาม ค่อย ๆ นั่งลง ถอนหายใจ
"เล่าเรื่องเกี่ยวกับลีดูซัมให้ฟังหน่อย เล่ามาทุกอย่างเลย"
พัฒน์ มาที่โรงแรม โดนตรวจสอบค้นตัวและของที่ซ่อนในเสื้อผ้าลูกน้องลีดูซัมเจอพลุไฟที่ค้นจากตัวพัฒน์ ไปวางบนโต๊ะ
ลีดูซัมหัวเราะ กวักมือให้พัฒน์เข้ามาคุย
พัฒน์เดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าลีดูซัม ลีดูซัมกำลังดูพลุและกินเหล้า มีแก้วใบขนาดพอดีมือ มีซิกการ์กับไม้ขีดอยู่บนโต๊ะ
"ถามว่าเป็นใคร" เป็นภาษาไทยที่ออกมาจากโทรศัพท์ล่ามบนโต๊ะ เป็นสิ่งที่ลีดูซัมถาม
พัฒน์เอานิ้วไปกดปุ่มโทรศัทพ์โรงแรมหาคนแปล แล้วพูดภาษาเกาหลีแทน เอ่ยคำแห่งตัวตนใหม่ "อิชิอิ" สร้างถ้อยคำและผลลัพธ์ของตัวเอง อีกตัวตนหนึ่งของพัฒน์กระโดดขึ้นมาแสดงตัวด้วยความเป็นปัจเจกที่ต่างออกไป เยื้องย่างเข้าใกล้ความอันตราย รบเร้าด้วยลูกไฟแห่งความปรารถนา เย้ายวนขึ้นเกิดผลขึ้นมา
"อิชิอิ โอเค โอเค นั่งสิ" ลีดูซัมพูด
"ผมคงอยู่ไม่นาน" พัฒน์ตอบเป็นภาษาเกาหลี
"ไม่นานเหรอ ก็ได้ งั้นพูดมาว่าต้องการอะไร"
"20 ล้าน" พัฒน์บอก
ลีดูซัม "20 ล้าน ไอ้เด็กนี่จะมาเอาเงินฉัน 20 ล้าน ใครก็ได้ เอาเงินให้มันหน่อย"
"20 ล้าน กับที่เหลือที่ต้องจ่ายและอีก 2 ล้าน กับค่ารักษาของหุ้นส่วนงานผม"
"หุ้นส่วน ไอ้เด็กนี่" ลีหยิบปืนในลิ้นชักขึ้นมาวางบนโต๊ะ "ใช่ ๆ ฉันจำมันได้ ทำไมเด็กรุ่นนี้ ไม่มีสัมมาคารวะบ้างวะเป็นลูกเหรอ หรือน้องของมัน" ลีดูซัมพูดพร้อมขำตัวโยน
ลีดูซัมถอดเสื้อสูทออก "เอางี้ คู่หูแก เอางานมาให้ฉัน ฉันซ้อมพี่แก แล้วก็ปล่อยให้แกมาทวงเงินเพิ่ม คนเดียวต่อหน้าฉันเนี่ยนะ" ลีขำ "ไอ้เด็กนี่มันโคตรกล้าเลยนี่หว่า" ปรบมือและให้ลูกน้องปรบมือด้วย
สัญญาณไซเรนเสียงเตือนภัยดัง มีน้ำออกมาจากหัวสปริงเกอร์ดับเพลิงบนฝ้าเพดาน ละอองน้ำกระจายไปทั่วห้องพัก ทุกคนต่างตกใจ ลีดูซัมมองพัฒน์ พัฒน์เดินไปใกล้โต๊ะ สารเคมีที่กระจายไปทั่วห้องเป็นน้ำที่พัฒน์เตรียมไว้ หยิบไม้ขีดไฟที่ลีเอาไว้จุดสูบบุหรี่จากบนโต๊ะ นิ้วโป้งดีดสีส้มปลายไม้ขีด เปลวเพลิงจุดขึ้นที่มือโดยของพัฒน์ ถ้อยคำที่โกรธแค้น พวยพุ่งออกมาจากปาก "ผมไม่ใช่ลูกคุณ" เขาโยนไม้ขีดไปที่โต๊ะ ไฟกระโจนสู่กลุ่มน้ำบนโต๊ะนั้น
ตู้มมมมม!!! กรงเล็บความร้อน เข้าทำร้ายคนทั้งห้อง
เสียงระเบิดใหญ่เกิดขึ้นในห้องนี้ เศษกระจกแตกไปทั่ว ทุกคนเลอะฝุ่นและยังเปื้อนน้ำ บางคนใช้มือตีและดับไฟที่อยู่บนตัว "แกเป็นบ้า อะไรของแกวะ!!" ลีดูซัมตะโกนใส่พัฒน์ ทุกคนหูวิ้ง
ขณะที่ทุกคนกำลังตกใจ พัฒน์รีบคว้าพลุไฟบนโต๊ะมาไว้ในมือ จุดมันขึ้นเป็นถ้อยคำใช้มันจัดการกับเขาเพื่อแสดงว่าเขามีอำนาจเหนือผู้อื่น เขาชูเครื่องหมายของความตายขึ้น ก้อนไฟสีส้มของพลุประกายกับน้ำที่มากระทบทุกเมื่อ หากลงไปบนพื้นที่ชุ่มน้ำ แสงสว่างกับความร้อนจะปะทุอีกครั้ง ร้อนแรงและแผดเผาทุกชีวิต ความอ้อนวอนมีกลิ่นของตัวมันเอง ตอนนี้ไม่มีความหวาดกลัว ไม่มีความเห็นอกเห็นใจ ฉุนไปด้วยกลิ่นของความตาย ความกลัวยิ่งเกิดขึ้น ลีดูซัมตกใจตะโกนโหวกเหวกโวยวาย
ความปรารถนาในการทวงคืนพุ่งสูง ลำธารของความรุนแรงไหลผ่านตัวพัฒน์ แผ่นน้ำแข็งของตัวตนถูกทุบด้วยต้อนไฟแห่งความโกรธ เพื่อแก้ปัญหาที่ใหญ่ขึ้นเขาแสวงหาทางทำให้ตัวเองมีชีวิตอย่างชัยชนะ "อยากรู้มั้ยหล่ะว่าบ้าจริงมั้ย" กับใบหน้าทุกคนที่หวาดหวั่นทุกคนในห้องกำลังกลัวตาย บนความมั่งคั่ง ความรวยยังทำให้คนไม่อยากตายจุดจบของทุกคนอยู่ในมือพัฒน์ มันสำคัญและควบคุมทุกอย่าง
มีลูกน้องลีดูซัมจะเอาปืนมาชี้ทางพัฒน์ ความกลัวทำให้ลีดูซัมห้ามลูกน้องของตัวเอง "ไม่ ๆ ปืนไม่ได้"
ความกลัวตายทำให้คนยอมทำทุกอย่างพัฒน์รู้เรื่องนี้ดี ระหว่างที่กำลังหันพลุไฟไปรอบ ๆ พลุในมือคือตัวจุดระเบิดที่พร้อมคร่าทุกชีวิตในห้อง ยมทูตของทุกคนอยู่ในมือพัฒน์
"แกกล้ามาก ฉันยอมรับ"
ประโยคของพัฒน์จะได้ทุกอย่างที่เขาขอ "เอาเงินมาให้ผม" ทุกอย่างง่ายขึ้นเมื่ออำนาจอยู่ในมือ ตัวตนพัฒน์ขับขานโลดแล่นอย่างสวยงาม
"โอเค ๆ ฉันหยิบเงินให้" เขาเอื้อมไปหยิบเงินในเซฟ ยื่นให้พัฒน์ "เอาไฟล์อวัยวะอื่นมาขายให้ฉันอีก ลูกน้องฉันบอกว่า มันสามารถทำส่งไปขายได้ทั่วโลกถ้ามีเครื่องพิมพ์" พัฒน์หยิบถุงเงินจากมือของลีดูซัม รางวัลของชัยชนะ ถุงเงินสีแดงดูเลอะเทอะเปรอะเปื้อนด้วยเลือดเบน "อาทิตย์หน้าเอาโค้ดอวัยวะอื่นมา"
พัฒน์จ้องตา ดึงถุงเงินมาจากมือ "เงินสดมาก่อนเท่านั้น"
"จ่ายเงินสด" ลีดูซัมพูดทวน ยอมรับข้อตกลง
"ถ้ายังบ้าแบบนี้ทุกครั้งระวังจะมีปัญหา ฉันเข้าใจแกได้ เด็กใหม่" ลีดูซัมเตือน
"คุณไม่ต้องการไฟล์หรอก เอาดีเอ็นเอมาให้ผม ผมรู้วิธีพิมพ์" พัฒน์กำลังแก้ปมและผูกปม
ลีดูซัมหัวเราะกับตัวเอง เขาไอและก่อนที่จะพูด "งั้นเหรอ เด็กนี่มันโคตรบ้าเลยวะ ฉันนับถือเลย ข้อสงสัยสุดท้ายที่ลีดูซัมถาม "อันนี้อะไร" เขาหมายถึงน้ำที่ลงมาแล้วติดไฟแต่ไม่มีกลิ่นอันนี้
สายตาระแวงของพัฒน์ สอดส่ายระวังคนในห้อง เอ่ยตอบว่า "โพแทสเซียมไนเตรทกับน้ำหวานนิดหน่อย นี่คือจรวดน้ำตาล"เขาถอยหลังแล้วก็ออกไปจากห้องไป ลีดูซัมพอใจกับความบ้าของพัฒน์เขาหัวเราะตัวเองที่เด็กแค่นี้ทำให้เขาวุ่นวายได้ขนาดนี้
พัฒน์เดินออกมาหน้าโรงแรม ทุกคนมองไปด้านหลังโรงแรมที่มีสัญญาณเตือนภัย ความวุ่นวายเกิดขึ้น แผ่นหลังของพัฒน์มีคนมองที่เสื้อด้านหลังพัฒน์กำลังติดไฟ พัฒน์เอามือปัด ๆ ที่ไฟที่เสื้อจนดับลง เขาเรียกแท็กซี่ ขึ้นรถไปพร้อมกับถุงเงินและบนใบหน้าเลือดกำเดาไหลเขาเอามือเช็ดเลือดที่จมูก การรู้สึกในอารมณ์ในตัวพัฒน์ถูกเติมเต็ม อิ่มเอิบ ตื่นเต้นทุกทิศทางความรู้สึกทำให้พัฒน์เขารู้สึกมีชีวิตอีกครั้งเมื่อเข้าใกล้ความตาย ความตื่นเต้นชั่วคราวกำลังทำสร้างความพอใจทางตัวตนกำลังคลานขึ้นมาเกาะกินพัฒน์มากขึ้น