Chương 6: การปฏิเสธครั้งใหญ่ The Big Never
สองสัปดาห์ผ่านมา
ชีวิตพัฒน์ช่วงนี้ทำให้ ตัวเขาเองมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง เขาเอาเงินที่ได้มา เลือกที่จะเก็บซ่อนไว้ที่ฝ้าในห้องผู้ป่วยห้อง 633 ตอนนี้เงินที่อยู่ในฝ้ามีประมาณ ยี่สิบสองล้านบาทได้ เงินนั้นมีความหมายเป็นการปลูกดอกไม้ของความหวังให้กับตัวเขาเอง
ในขณะที่พัฒน์ออกจากเรือตอนห้าทุ่ม แยกกับเบน นั่งรถแท็กซี่ตรงมาหาแม่ที่โรงพยาบาล
ห้องผู้ป่วยที่ฉากหลังกระเบื้องสีเขียว
พร้อมกับช่องหน้าต่างบรรยากาศข้างนอกสีดำ
มีกุหลาบแห้ง ๆ สีเหลือง ในแจกันสีเทา วางอยู่ริมระเบียงพัฒน์คิดถึงสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น
การเปิดประตูห้องในวันนั้นเปลี่ยนทุกอย่างไป
มีจุดเด่นของห้องครั้งนี้อยู่ที่ชายใส่สูทตัวใหญ่
ชาตินั่งบนเตียงหันหลังก้มดูของในลิ้นชัก เขาค่อย ๆ เอียงตัวหันหน้ามามองพัฒน์ใบหน้าที่ไม่ให้อยากเห็นที่สุดกลับอยู่ตรงหน้า พัฒน์จ้องหน้าและชายตาสังเกตช่องลิ้นชักเปิดอยู่ ชาติน่าจะรู้เรื่องที่เกี่ยวกับพัฒน์ทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ชาติกล่าวทักทายเริ่มต้นบทสนทนาด้วยความสบายใจ "ว่าไงพัฒน์"
"สวัสดีครับ" พัฒน์ตกใจรีบตอบไปอย่างตื่นเต้น
ชาติดูนาฬิกาข้อมือ และเงยหน้าขึ้นมาคุยกับผม ในมือของชาติถืออยู่คือรูปภาพครอบครัวพัฒน์
"พัฒน์นี่เรียนเก่งนะ ถ้าแม่ยังอยู่คงภูมิใจในตัวพัฒน์มาก" ชาติวางรูปลงในลิ้นชัก ค่อย ๆ หันหน้ามาคุยกับพัฒน์
"น้าต้องการอะไร?!"
"มาทำงานกับฉันแทนมั้ย บางทีฉันหาทางรักษาให้แม่ฟื้นได้นะ ฉันรู้จักหมอเก่ง ๆ เยอะนะ"
"น้าพูดเรื่องอะไร ผมไม่รู้เรื่อง"
"พยายามได้ดีนะพัฒน์ พัฒน์ได้ลูกค้าจากน้า ทำตลาดเสียทั้งหมด ทุกคนอยากได้ความปลอดภัยในการปลูกถ่ายอวัยวะ พวกเขาโหยหาแต่มันการมีชีวิตรอดโดยไม่ถูกครอบครัวอื่นทวงบุญคุณ การผลิตอวัยวะมันมากกว่าการรับมาจากร่างกายคนอื่น แน่นอนเรื่องจริยธรรม อันนี้ชั้นให้คะแนน เต็มสิบ …พัฒน์นี่อัจฉริยะเลยนะ" ชาติปรบมือให้ สายตาชื่นชม แล้วหันตัวเดินออกไปยืนมองริมหน้าต่าง
"ตอนนี้ฉันรู้วิธีการทำ และได้ซื้อไฟล์ในการพิมพ์ตับจากผู้อำนวยการ กับจ้างนักวิชาการจากกรุงเทพ มาอีกสองโหลมาทำ ยังไงฉันก็จะต้องเป็นคนได้ตลาดนี้ไป" ชาติยังสนใจในตัวพัฒน์อยู่ เขาหันหน้าไปยังทางทะเลนอกหน้าต่าง
"วิชาการตลาดหนึ่งศูนย์หนึ่ง ต้องผูกขาดเท่านั้นพัฒน์ ถึงจะชนะ" ชาติกลับมองหน้าพัฒน์ พัฒน์เต็มไปด้วยแววตาของความโกรธ ที่ชาติมีโอกาสมากกว่า มีเงิน ต้นทุนในชีวิต ชาติก้มดูนาฬิกาอีกครั้ง กวักมือเรียกพัฒน์มาที่ระเบียง
"มาเถอะ มีอะไรให้ดู พรุ่งนี้วันเกิดไม่ใช่เหรอ ฉันเตรียมพลุไว้ให้"
พัฒน์ไม่ได้พูดอะไร เขาน่าจะรู้จากการดูอัลบั้มฟิล์มที่แม่เขียนโน้ตตอนเด็ก ๆ ไว้ พัฒน์ยืนห่างจากเขามองออกไปทางหน้าต่าง วิวทั้งหมดจะเห็นท่าเทียบเรืออยู่ฝั่งขวา ปลายท่าเทียบเรือคือ เรือห้องวิจัยที่เบนอยู่เฝ้าวันนี้บรรยากาศชายหาดตอนกลางคืนเงียบและไม่มีคน มีเรือประมงประปรายไกลออกไป
ตัวสั่นโกรธ รุ่มร้อนกระวนกระวายมองไปที่ชาติ
"สิบ… เก้า… แปด… เจ็ด… ...สาม …สอง …หนึ่ง" ชาติพูดพร้อมกับมองนาฬิกาและมองไปที่ท่าเรือทางขวา
ตู้มมมมม!!!! เสียงระเบิดดัง
แสงไฟพวยพุ่งท่วมเรือ เสาไม้กระเด็น เกิดเป็นลูกบอลไฟขนาดใหญ่บนน้ำ
"พัฒน์ไม่ได้เกี่ยวข้องนี่ นั้นคู่แข่ง…"
ผัวะ!! พัฒน์ต่อยไปบนแก้มขวาของชาติ ชาติถอยหลังไปติดที่เตียงของผู้ป่วย ความรุนแรงที่คนนี้ควรได้รับในกระทำต่อชีวิตที่เขารู้จัก ชาติถอยหลังไปชนกับแจกัน แจกันแตกลงบนพื้น เพล้ง!!
ชาติทักทายพัฒน์อีกครั้ง พัฒน์ในรูปแบบที่โมโหและเต็มไปด้วยความเดือดดาล
"สวัสดีพัฒน์ พัฒน์แย่งลูกค้าน้านี่ น่าจะเข้าใจนะ" ชาติยังดูใจเย็นเอามือเช็ดเลือดที่มุมปาก พัฒน์กำลังพุ่งตัวเข้าไปแต่ถูกหยุดด้วยปืนพกที่ถูกคว้าจากในเสื้อสูท เพียงพริบตาปลายของกระบอกปืนชี้มาทางพัฒน์ "ก่อนน้าจะไป ขอบคุณมากที่ยังเก็บความลับธุรกิจน้า ไม่ได้บอกลูกสาว สายสัมพันธ์ในครอบครัวต้องรักษาไว้นะ" ชาติหันหน้าไปมองแม่ ชาติฉุกคิดขึ้นได้ "เอ่อ… พัฒน์รู้มั้ยว่าแม่เขาพยายามอะไรให้แกบ้าง" ชาติจับชายเสื้อแม่ "ขออนุญาตนะ" ชายตาหันมาทางพัฒน์พร้อมกับปืนที่จ่ออยู่ ชาติเปิดชายเสื้อของแม่
รอยผ่าตัด ยาวประมาณแปดเซนติเมตรเฉียง อยู่ใกล้สีข้างของแม่ พัฒน์ไม่เคยรู้มาก่อน
"แม่แกก็ยังเป็นลูกค้าฉันเลยนะ"
"แกคิดว่าเงินประกันมาจากไหนกันหล่ะ"
"แม่แกขายให้ฉัน"
สามประโยค กำลังแล่นไปทั่วความคิด ขุ่นเคืองอัดแน่นจิตใจ พร้อมปะทุระหว่างที่ชายสวมสูทกำลังพล่ามไม่รู้จักจบ
"รู้มั้ย ผู้บริจาคที่มีภาวะสมองตาย ขายดีมากเลยนะ เหมือนเรื่องราวของคนมีปัญหากลุ่มนี้แล้วยังอยากขาย เติมเต็มการเห็นคุณค่าของพวกคนมีเงินได้เหมือนทำบุญไถ่ชีวิตและยังได้อยู่บนโลกต่อด้วย อย่าลืมสิคนเรายังชอบ ดราม่า" ชาติผายปืนไปมาตอนอธิบาย
"ทีมแกชื่ออะไรนะ…?"
พัฒน์ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ไม่มีอะไรทำร้ายพัฒน์ได้อีกแล้ว เสียงของความคิดทำให้พัฒน์พุ่งตัวก้มหยิบเศษแจกัน
ปัง!!!
ลูกกระสุนปืน เฉี่ยวศีรษะด้านซ้าย มือขวาพัฒน์หยิบเศษแจกันปักไปที่คอของชาติ ในช่วงของเสี้ยวเวลามือซ้ายพัฒน์จับแน่นไปที่ปืนของชาติ ยื้อยุดออกแรงดันออกจากทิศทางกระสุน พัฒน์กับชาติขับสู้กัน เลือดท่วมบนใบหน้าของพัฒน์ ความโมโหและสัญชาตญาณบอกให้สู้สุดตัว
ปัง!!!
กระสุนได้เอาบางส่วนของหูซ้ายพัฒน์ไป
เสียงวิ้งยาวในหู ความเจ็บปวดกระจายก้องไปทั่วกรามซ้าย
เซลล์ทุกเซลล์ในร่างกายพัฒน์บอกตัวเองว่าต้องเอาชีวิตรอดให้ได้ กล้ามเนื้อมือที่กำเศษแจกันคงเกร็งแน่น
จ้วงแทงกระหน่ำไปทีลำตัวของชาติ เลือดชาติไหลเกลื่อนกลาดทั่วทุกที่ราวกับฝนแดงบนผืนผ้าใบสีขาวในที่สุดเข่าของชาติทรุดลง สีหน้าว่างเปล่าของพัฒน์เปื้อนฝนสีแดง ร่างของชาติล้มนอนข้างเตียง ชายร่างใหญ่ในชุดสูทนอนบนพื้น พัฒน์ยืนเหนือเขาจ้องมองตาสีดำเทา
แววตาคู่ของชายที่หลังติดพื้นนั้นมองขึ้นไปที่ฝ้า แววตาว่างเปล่า ชาติกำลังทิ้งเรื่องไว้ข้างหลัง อยู่ในช่วงเวลาโรยรา ล้อมรอบด้วยดอกไม้แห้งที่ใกล้ตาย กับเศษแจกันสีเทาชิ้นเล็ก ชิ้นน้อย แตกร้าวกระจายอยู่บนพื้น
สีแดงเข้มที่ออกจากตัวชาติเริ่มขยายวงใหญ่ขึ้น ไปกับลมหายใจของพัฒน์ที่ตื่นเต้นกับโมโห ในหัวของพัฒน์โล่งไร้คำของเหตุผล มีแต่อารมณ์กับการเอาชีวิตรอด ครู่เดียวจากการหายใจถี่ พัฒน์รีบตัดสินใจกดปุ่มเรียกฉุกเฉินที่อยู่ข้างเตียงแม่ พัฒน์คว้าปืน ปีนออกไปทางระเบียง วิ่งออกไปที่เรือ แสงไฟยามค่ำคืนนั้น
ภาพตัดกลับมาที่ปัจจุบัน ก้อนบอลแสงไฟ สีส้มขาวบนเรือกำลังสู้กับแสงดาวบนท้องฟ้า ใบหน้าของพัฒน์เต็มไปด้วยเลือด ของความรู้สึกผิดในความโกรธ ทั้งตัวมีกางเกงในตัวเดียว
ในอุ้งมือทั้งสอง กำด้ามปืนแน่น กำลังชี้ไปทาง เสียงดังหวอ ๆ รถตำรวจกำลังมุ่งมาทางพวกเขาทั้งสองคน
พัฒน์ยอมรับกับตัวเอง ผมตอบตัวเองว่าผมน่าจะไม่กล้าพอ เรื่องแย่ ๆ ทั้งหมดอาจเป็นเพราะผมเองที่ต้องทำให้คนอื่นตาย ถ้าผมตายคนอื่นอาจมีชีวิตที่ดีกว่านี้ผมหันปากกระบอกปืนเข้าปากของตัวเอง หลับตาพบกับความมืดของความรู้สึกผิด พัฒน์คิดแบบนั้น น้ำตาโปร่งแสงปนกับเลือดทึบสีไหลรวมกันร่วมเดินทางผ่านแก้มบนใบหน้า
"กริ๊ก" เสียงกระสุนไม่ออกจากรังปืนหลังจากเหนี่ยวไก
เขาพรากลมหายใจตัวเองไม่สำเร็จ พัฒน์เอาปลายปืนออกจากปากและถอนหายใจ เฉียงปลายปืนสายตาสังเกตที่กระบอกปืน นิ้วมือข้างซ้ายปลดเซฟตี้ล็อกที่ข้างปืน ปังงง!!! กระสุนปืนพึ่งเฉียดหน้าด้านซ้ายเขาครั้งที่สองของวันนี้
กระสุนยิงออกไปทางอื่น ส่วนเสียงดังหวอ ๆ ตรงที่ใกล้เข้ามา ก็ไม่ใช่รถตำรวจแต่เป็นรถดับเพลิง พนักงานดับเพลิงเริ่มลงจากรถในระยะสายตา พัฒน์เลือกที่จะปาปืนไปที่ทะเลสุดกำลัง เบนตื่นสภาพมอมแมมจากควันและกลิ่นไหม้ เดินมาจากทางด้านหลังพัฒน์ เข้ามาแตะไหล่ ดูสภาพพัฒน์กับเรือที่กำลังไหม้ "เกิดอะไรขึ้นเนี่ย"
ใบหน้าอาบเลือดมองไปที่เบน พัฒน์อธิบาย"เส้นเลือดใหญ่ที่คอขาด เสียเลือดเกินร้อยซีซี ถ้าไม่ได้รับเลือดภายใน เจ็ดนาทีอาจเสียชีวิต อวัยวะล้มเหลว" แล้วพัฒน์ก็ไปอ้วกริมคอนกรีตลงทะเล
Tình trạng nguồn điện hàng tuần
-- Xếp hạng
Quyền lực 
-- Đá
Quyền lực