บทที่ 158 แอชเชส (2)
“นักรบที่แกร่งกล้าที่สุดของศาสนจักร และเป็นไม้ตายที่พวกเขาใช้รับมือกับแม่มดอมนุษย์” แอชเชสพูด “พวกเขาว่องไวและแข็งแกร่งไม่แพ้ข้าเลย มิหนำซ้ำ...” เธอลังเลสักครู่
“ดูเหมือนพวกเขาจะสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้วด้วย ข้าเคยฟันแขนขวานักรบอาญาสิทธิ์คนหนึ่งขาดขณะต่อสู้ แต่เขากลับยื่นมือซ้ายมาควักตาข้าอย่างไม่ลังเล ขนาดข้าวิ่งหนีเขา เขาก็ยังวิ่งตามข้าได้ราวกับบาดแผลนั้นทำอะไรเขาไม่ได้เลย...เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับสติแน่นอน นักรบเก่งๆ ที่เสียแขนไปอาจจะยังตั้งสติบอกตัวเองให้สู้ต่อไปได้ แต่ไม่มีทางทรงตัวได้โดยปราศจากแขนภายในระยะเวลาสั้นๆ เด็ดขาด”
“ข้าเคยได้ยินแต่ทหารพิพากษา” เวนดี้พึมพำ “ในเมื่อศาสนจักรมีนักรบที่แข็งแกร่งขนาดนี้ เหตุใดข้าจึงไม่เคยเห็นพวกเขาตอนออกล่าแม่มดเลย”
“ข้าไม่รู้” แอชเชสตอบช้าๆ “ชื่อนักรบอาญาสิทธิ์นี่ ข้าก็เพิ่งได้ยินตอนกลับไปที่เมืองศักดิ์สิทธิ์เก่าอีกครั้งนี่ล่ะ”
“ท่าน...ยังกลับไปที่นั่นอีกหรือ” เวนดี้ถามอย่างประหลาดใจ