Chương 7: Chapter 7
"Mauuna na kami." Sambit ni Chloe kaya tumango na ako sa kanilang dalawa.
"Ingat kayo!" Sigaw ko bago talikuran sila para hintayin ang kapatid ko sa tapat ng gate.
To: Jace
'Nasan kana?'
From: Jace
'On the way there, Ate.
I typed 'okay' before waiting for him outside. Bakit kaya mas late pa sila imbis na kami? Hindi ko tuloy maiwasan ang kabahan ulit habang naghihintay nang maalala ko iyong may pinatay sa tapat nang school.
Kung hindi ako maagang namulat sa reyalidad na ito. Malamang ay wala akong pakielam sa mga nangyayari sa mundo.
Pangarap ko ay ang yumaman at makatulong sa kapwa pagka graduate ko at makapag ipon ng pera. Lalo na iyong ibang kapwa na matagal nang hindi natutulungan o iyong ibang hindi napapansin sa dami nang naghihingi ng tulong.
Pagkatapos dito ay pinapatay lamang ang mga binibiktima nila? Masyado nang nakakatakot ang nangyayari dito sa mundo at hindi mo alam pag gising mo kung buhay kapa ba dahil sa pakalat kalat na criminal.
"Ate!" Sigaw nang kapatid ko.
Napalingon ako sa kanya at nabigla nang akbayan nya ako. Pinalo ko tuloy ang braso nya pero mukhang hindi naman sya nasaktan doon dahil nag g-gym.
"Nasaan girlfriend mo?" Pang aasar ko kaya naman suminangot sya.
"I don't have a girlfriend."
"But you want have?"
Umiling sya lalo. "Study first and I know my priority."
Pinaningkitan ko sya nang mata. Halata namang tinatanggi na lang nya ang mga tinatanong ko kaya hindi ko na lang din sya pinilit na mag desisyon sa buhay nya. Lumalaki na kami at tumatanda, balang araw alam ko naman na mapapahiwalay na sya sa akin. Halos isang taon lang naman ang agwat naming dalawa kaya hindi malabo na mangyari iyon. He's still my baby after all.
"I'll drive." Sabi nya kaya hinagis ko na ang susi papunta sa kanya at agad naman nyang nakuha iyon.
"Kamusta? may mga assignment kaba?" Tanong ko at hinalungkat sa bag ang suklay ko para makapag ayos sa sasakyan nang maka upo sa shot gun seat.
"I have, but I can handle it don't worry." Sabi nya kaya tumango na lang ako.
Napatingin ako sa cellphone kong nag vibrate nang paandarin na ni Jace iyong sasakyan. Napakunot ang noo ko nang makita ang pangalan ni Lexord na tumatawag.
Tinignan ko ang kapatid kong tahimik na nag di-drive bago ko sagutin ang tawag.
"Bakit?" Bulong ko sa kanya at palihim na tumagilid para hindi mahalata nang kapatid ko.
[Are you available today?] Bungad nya sa call kaya naman nagtaka ako.
Tinignan ko ang orasan sa cellphone ko at nakitang mag a alas otso na nang gabi. Anong meron at napatawag yata sya?
"Problema mo? Hindi mo ba pwede ipagpabukas yan-"
[Krishianna,] Napatigil ako sa pagsasalita nang marinig ang malumanay nyang boses.
"O-oh?" I even stuttered!
[Can we meet at the Starbucks Coffee, I'll treat you again a dinner.]
Napabuntong hininga ako nang malapit na kami sa bahay. Alam ko na narinig nya iyon pero hindi sya nagsalita. Bakit ganitong oras pa nya binalak makipag kita? May problema kaya sya? Pero may dalawa naman syang kaibigan na pwedeng dumamay sa kanya.
"Sige, just text me the location." Sabi ko at binaba na ang tawag.
"Who's that? Iyon ba yung pinagkamalan akong boyfriend mo?" Tanong nya sa akin kaya napalingon ako sa kanya.
Hindi ko napansin na nakatingin na pala sya. Masyado yata akong na distract dahil nanibago ako kay Lexord. Napaiwas naman ako ng tingin sa kapatid ko bago tumango.
Nakita kong napairap sya doon. "Move on na, hindi naman nya sinasadya yon." Sabi ko bigla at tinignan ang orasan ko.
"Bakit ba nagmamadali ka, kikitain mo ba yon?" Inis na sabi nya at ipinakita pa ang wrist watch nya bago mag park sa garahe namin. "Late na, ang mga babae, hindi na dapat lumalabas ng gabi." Masungit na sabi nya bago patayin ang makina nang sasakyan.
"Wala na akong magagawa okay? Naghihintay na sya doon. Kailangan ko na din mag madali." Buntong hininga kong sabi sa kanya.
"Fine! But I'll drive you there and wait for you." Pangungulit pa nya kaya napairap ako. Sino ba ang mas matanda sa amin?!
"Bahala ka." Pagkasabi ko non ay lumabas na ako nang sasakyan at tumakbo papasok sa loob para makapag bihis.
Nagsuot na lang ako ng high waisted short na black at white croptop bago nag white sandals na 1 inch at white pursed. Halos nag madali na din ako dahil hinahabol ko ang oras. Ayoko sa lahat iyong may naghihintay sa akin.
Pagkalabas ko sa kwarto ay ang pagkalabas din ng kapatid ko. Talagang desidido syang samahan ako para daw ligtas sya at walang mangyaring masama sa akin. He's sometimes clingy or sweet kaya naman minsan ay hindi ko din mapigilan ang i baby sya dahil sa ganoong side nya.
"Tara na." Sabi ko nang makitang nag suot pa sya ng black sweat shorts at white t shirt.
Nakikita kong lumalaki na ang katawan nya nang magsimula na syang mag work out. Iba na ang sasakyan na ginamit namin kaya napadali ang pagpunta sa Starbucks.
"Oh paano, dito kana lang maghintay. May gusto ka bang ipabili?" Tanong ko pero umiling sya kaya hindi ko na lang pinilit at lumabas na.
Mula sa glass door ay natanaw ko na syang nakatungo sa may gilid ng glass window. He's was wearing a black t shirt and ripped jeans, white converse shoes and a white sweater jacket.
Umupo ako sa harap nya na walang pasabi kaya agad nyang inangat ang ulo nya. Nagulat pa siya nang makita ako. Kumunot naman ang noo ko nang makitang namumula ang mata nya.
"Napano ka?" Tanong ko bigla at pinatong ang purse at phone ko sa lamesa.
"Got rejected." He laughed and it seems fake naman.
"Saan?"
"Of course my feelings got rejected." Sabi nya pero parang may halong galit?
"Oh bakit mo pa ako pinapunta?" Tinaas ko ang kilay ko sa kanya. Pinagsasabi nang taong to?
Ngumiti naman sya sa akin pero hindi abot sa mata nya. "I just want someone with me. Sorry for disturbing you, Krisha."
May inilagay sya sa lamesa at nagulat akong KFC iyon. Agad kong kinuha at tumingin sa mga tao.
"Gago, bakit may KFC ka?" Bulong ko at gulat na tinignan iyon. Saan naman sya nakabili nito? At mabuti na lang ay pinapasok pa sya kahit may take-out. Nakakahiya naman yata yon.
Natawa sya sa reaksyon ko. "I'll buy it before going here."
Hindi ko maintindihan kung bakit tumatawa na siya ngayon. Ibig ko kasing sabihin, hindi kaya bawal dito iyon? Nasa StarBucks kami pero may KFC sya?
Inilagay ko na lang sa gilid ko bago tumikhim. "Sige na, mag open up kana makikinig ako."
Umiling sya. "No. It's fine, you can eat. Baka nagugutom kana."
Nagugutom na nga ako pero biglang pumasok sa isip ko iyong kapatid kong naghihintay sa tapat ng StarBucks. "May kasama ako, kaya mag open kana. Kung hindi mo gagawin, edi parang sinayang mo na din iyong oras ko papunta dito?"
He sighed in defeatedly. "Fine, I got rejected because I thought my feelings for someone would be vanished. It's no big deal for me to got rejected. Because you know, imagining mo na lang, mag co confess ka sa taong hindi mo kilala, of course you'll be rejected."
"Oh eh bakit ka umiiyak?" Naguguluhang tanong ko sa kanya.
"Because it hurts me. It hurts me to see myself bothering. I must focus on something. Not the only girl." He seems pissed when he mention 'the girl'
Umayos ako ng upo at hinarap sya. "Kung hindi mo kaya edi ikaw ang lumayo. Pati, hindi naman nauutusan ang nararamdaman. It's either, kausapin mo sya at aminin ang nararamdaman mo o di kaya wag mong pansinin iyong nararamdaman mo at humanap ka nang paglilibangan. Marami kang mai involve na tao kapag hindi ka nag desisyon nang tama."
"What do you mean? "
"What I mean is to fix your own problem and talk to the girl you mentioned it." Seryosong sabi ko sa kanya bago kunin iyong Frappe na binigay nya sa akin na inorder nya.
"Fine, I just want to talk to you because you're a girl. Thanks for listening to me. I'll see you tomorrow, Krishiana." Tumayo na sya kaya ganoon na din ang ginawa ko.
"Anong meron bukas?" Takang tanong ko nang kunin ko ang purse ko ngunit sya ang nagbitbit ng KFC ko na binigay nya.
"You'll see it tomorrow. Go to your brother now." He smiled and knocked the tinted window of my brother car.
"Here's the food. You can eat at home and I'm sorry for disturbing you two." Inunahan na sya ni Lexord na makapag salita kaya naman kahit mukhang badtrip na ang kapatid ko ay tinanggap naman nya iyon.
I saw him scoffed and rolled his eyes. "Thanks for this, you can go now."
Tumango naman si Lexord. "I will." Paalis na sya nang harapin nya ako.
Tinaasan ko sya nang noo. Naghihintay ng sa sabihin nya. "Take care of the two of you. I'll see you tomorrow."
I was shocked when kissed my forehead fastly. Nasa madilim na lugar ako naka pwesto kaya naman nagulat ako at tinignan sya. Ngumiti lang sya sa akin bago naglakad papalayo.
My heart was beating so fast because of shocked. Inayos ko muna ang sarili ko bago maglakad papuntang sasakyan. Nagpasalamat nalang ako nang hindi iyon nakita nang kapatid ko. Kung hindi ay paniguradong magagalit na naman iyon.
"Talagang nag abala pa syang bilhan ka nang pagkain." Tinignan nya ang laman na iyon pero nakita ko naman na for two.
"Tig isa tayo dyan, binilhan ka din oh." Sabi ko pero umiling lang sya at nag drive na paalis.
"Alright, I'm hungry, I have no choice kundi kainin ang binigay nya." Pagtatanggol nya sa sarili pero hindi na ako nag salita.
Alam ko naman na kahit anong galit nya doon sa tao, kapag pagkain na ang binigay mo ay talagang kakainin nya. Sabi pa nga nya ay ayaw nyang nasasayang ang pagkain. And he's willing to help to other people around just to gave them food. Marami sa mundo na ito ang naghihirap kaya naman kahit na ganoon ang kapatid ko ay hindi ko pa din maiwasang matuwa.
I hope that he will realize that he can make some decision of his life without minding me.
To be continued...
Tình trạng nguồn điện hàng tuần
-- Xếp hạng
Quyền lực 
-- Đá
Quyền lực