Chương 6: PART 6 The Past
ASH P.O.V
It's already five o' clock in a morning. I decided to go downstairs and prepared for breakfast. I open the fridge, looking for what I think is easy to cook.
"Oatmeal?" I utter.
"Too easy and effortless. What if pasta?"
"Alright! Pasta! Carbonara with tuna flakes."
"For people doesn't know how to cook pasta, Yes to GOOGLE ! ."
How I wish it's perfect as what I already watched in the video. Seems the presentation is good, hopefully its taste as well. I admit, this wasn't far from perfect but almost! Feeling proud!
"Mukhang napuyat siya..." sambit ko ng sulyapan ang kuwarto na aming tinulugan.
I pulled a chair and sat while waiting for my BOSS to wake up.
"Arturo Amorine posted on his timeline": "Happy Birth Day Beatrixie. Dad will always be here for you and mom ..."
Halos malaglag ako sa aking kinauupuan matapos mabasa ang post na iyon ni Dad. Napaka bilis ng kabog ng dibdib ko dahil sa nalaman. Nag hahalo-halong conclusion ang tumatakbo sa isip ko tungkol sa Beatrixie na 'yon.
"This can't be true!" I mumble.
"Isn't mom knows about it?" Asking myself.
"Ang kapal talaga! Mga bastos!" I exclaim as I threw my fist on top of the table.
I was about to block my Dad's account and suddenly stopped when I noticed Austine commented on our dad's post."
Austine Amorine: How I wish we could be happy as what you were feeling right now. Dad.
"Gising na siya? Kumusta kaya sila? Sana nandiyan ako para yakapin kayo..." sambit ko sa aking sarili.
Hinihintay ko ang reply ni Dad pero nung i-check ko ang post niya, wala na yung comment ni Austine. Hindi ko alam kung sino sa kanila ang nag delete. Pero isa lang ang sigurado sa mga oras na 'to... Na parehas kami ng kapatid ko ng narararamdaman. Galit at inggit.
"Natasha!" Tawag ni Spencer. Mukhang kanina pa siya gising dahil halatang bagong hilamos lang siya at medyo basa pa ang kaniyang brush-up na buhok.
"Spencer? Good morning." Walang gana kong sabi.
Tumayo ako para ipag timpla siya ng kape. Wala naman ibang coffee dito kundi black coffee lang.
"What do you think you're doing?" Seryoso niyang tanong saka naupo.
"Doing my job. Spencer." I replied.
"Job? So you mean, payag ka na?" Taas kilay niyang tanong.
"Yes." Tipid kong sagot saka naupo sa kaniyang tapat matapos siyang bigyan ng plate at coffee.
"Good." He utter.
Tumango lang ako saka sinimulan siyang sabayan sa pag kain.
"Coffee?" He offer.
"I'm not in a mood for coffee. And I'm not a coffee lover. Never been a fan tho." I replied.
"What about milk?" He questioned.
"Milk? Kanina pa ako nag hahanap parang wala naman akong nakita..." I coldly replied.
"Yeah. Sorry I'm not a milk lover." Smirk.
"Anyway, just to make it clear... you're a slave not a maid."
He said before finished his coffee in just one gulp.
"Slave. Never in my dreams..."
I mumble.
"This very impressive! I loved it. No, I think this will gonna be my favourite." He gladly said.
Akala ko pa naman hindi niya papupurihan ang luto ko. Salamat naman dahil na-appreciate niya 'yon.
"Finished your food. We have a lot of work to do. Follow me." He command.
"Iniligpit ko muna sa sink ang hugasin bago sumunod sa kaniya. Hindi pa man ako nakaka hakbang ng marinig ko na ang pangalan ko na tinatawag ni Spencer."
"Natasha! So slow!" He exclaim.
"Coming!" I yell.
"Diretsyo akong tumungo sa bathroom nang marinig ko ang pag bukas ng faucet mula roon."
"I'm here." Sambit ko.
Naabutan ko siyang naka harap sa salamin. Nang makita niya ako ay agad niyang inangat ang kaniyang mga kamay sa ere at nag taas ng kilay sa akin.
" I'm going to Take a bath. You know what to do." He said in a husky voice.
"Take off my boxer first." He command and then he clears his throat.
Lumapit ako sa kaniya at sinimulan hubarin ang kaniyang boxer. Kinailangan ko pa yumuko at lumuhod para gawin iyon. Iniiwasan kong pansinin ang trono sa pagitan ng kaniyang hita dahil alam ko na pinag mamasdan niya ang umiinit kong mukha.
He's not totally naked dahil suot niya pa rin ang kaniyang BENCH walker.
"Please put some lotion all over my body." He
I nod.
Nang lumublob na siya sa bathtub, doon ay sinimulan kong lagyan ng lotion ang kaniyang braso, pababa sa kaniyang daliri at palad. Gayon din sa kaniyang hita pababa sa kaniyang talampakan at daliri sa paa.
Matapos ay tumalikod ako at hinihintay ang sunod na ipag-uutos niya.
"Natasha..."
"Yes?" Sagot ko habang nananatiling naka talikod.
"You can join with me if you want." He said in a lower tone.
"No way." I whisper.
"Talking to me?" He asked.
"Ayos lang ako Spencer. Hintayin na lang kita."
"But I'm not okay." Sagot niya.
Matapos mag salita ay tumayo ito saka tumungo sa akin. Kahit naka talikod ako sa kaniya, kita ko ang reflection niya sa salamin na naka titig sa akin.
"Don't be ashamed Natasha. Masasanay ka rin." Aniya saka hinawi ang aking buhok na naka harang sa aking mukha.
Sunod ay humarap siya sa akin at hinawakan ang aking baba na kaniyang inangat para mag tama ang aming paningin.
"What's mine is yours too. What's yours is also mine." He said, and then he smiled.
"Need something else? Tawagin mo na lang ako kapag tapos ka na." Utal kong sabi.
Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan kapag ganito kami kalapit sa isa't-isa. Parang gusto ko na mag teleport kung saan.
"Ash!" Tawag niya sa akin bago tuluyang lumabas.
"Be ready. Aalis tayo."
Tumango na lang ako kahit pa gusto kong mag tanong dahil inuunahan ako ng kaba.
Ng makalabas ako ng bathroom, napa salat na lang ako sa aking noo na namamawis sa sobrang tensiyon.
Bakit ba kapag lumalapit siya sa akin pakiramdam ko naka gawa ako ng malaking krimen? Bakit pakiramdam ko yung pagiging kabado ko ay dahil sa may kasalanan akong nagawa? Pero kahit anong pilit kong isipin kung may atraso ba ako sa kaniya ay wala naman akong maalala?
"What's mine is yours too. What's yours is also mine."
Anong ibig sabihin non? May meaning ba 'yon?
"Wait, for sure hindi pa siya kasal? Kasi... hindi naman siguro niya ako idi-display sa publiko bilang Role play girlfriend..."
"Eh ako? Paano naman yung puso ko? Paano kung bumalik yung lalaking minahal ko ng higit pa sa kapatid? Babalik pa kaya siya? Tsss... kalokohan!"
Incoming call...
"Austine, kumusta kayo?"
Masigla kong tanong. Makalipas ang ilang segundo bago mag salita si Austine kaya medyo nabagabag ako sa kalagayan nila.
"I miss my Ate na! Miss na miss ka na namin ni Mamá."
Sagot niya sa mahinang boses na parang bumubulong sa hangin.
"Miss ko na rin kayo. Kapag nakuha ko na yung sahod ko, mag papadala ako agad sa inyo."
Sagot ko sa garalgal na boses. Kagat ang ibabang labi ko, indikasyon na pinipigilan ang pag tulo ng aking luha.
"I know malungkot ka... pero palagi mo lang ako i stalk sa facebook kapag namimiss mo 'ko... gaya ng ginagawa ko kapag namimiss ko kayo ni Papá." Natatawa niyang sabi.
"Namimiss niya pa rin ang Papá? Tsk!" Sabi ko sa aking sarili. Dahil sa lungkot ay bumuhos na ang aking luha.
"Ingat kayo palagi ng Mamá. Kapag naka ipon na ako... dadalhin ko kayo sa Paris!"
Saad ko habang nag pupunas ng luha.
"Ate, paano naman yung lover boy mo? Sabi mo kaya ayaw mong umalis dito dahil dito ka rin niya babalikan...?"
Nanunuksong tanong ni Austine na ngayon ay rinig ko ang pag hagikgik.
"Sorry na lang siya! Cause I will never be a slave of no one!"
Sagot ko saka humalakhak.
"What if bumalik siya? Tapos..."
"Edi bumalik siya! Pero hindi ako mag papahanap!"
Natatawa kong sagot kahit pa ang totoo ay mayroong parte sa puso ko na umaasang makita siyang muli.
"Ate, nandito na yung teacher ko...."
"Hindi pa man ako tapos mag paalam kay Austine nang bigla niyang ibaba ang tawag."
"Maliban sa kapatid ko, wala na akong iba pang pinag sabihan o na-kuwentuhan ng tungkol sa kababata kong payatot na Si Spencer Pascual... Nakaka tawang isipin na naniwala ako sa lalaking limang taon ang agwat sa akin."
Wayback 14 Years ago...
"Payatot!" Tawag ko sa matangkad na lalaking naka tayo sa aming sariling sakahan.
"Ako ba kausap mo?" Pag tataka niya habang naka duro sa sarili at palinga-linga."
"Dayuhan ka rito sa probinsya? Taga maynila ka ba?" Tanong ko habang tinititigan siya mula ulo hanggang paa.
Naka suot siya ng jumper at tsinelas na butas. Naka litaw pa ang alambre na sumusuporta sa pagitan ng kaniyang daliri. Pansin ko rin na parehas kaliwa ang tsinelas na suot niya. Yung isa bitin pa. Mukhang nanay niya yata ang may-ari. Mukha siyang mayaman pero madungis siya kung titignan.
"Taga Isabela kami. Isa kami sa mga nasunugan..." Paliwanag niya.
Naka taas ang kilay ko habang inoobserbahan siya. Mukha kasi siyang taga ibang-lahi. Almond brown ang kulay ng mata niya at kasing pula ng kutis niya ang hinog na kamatis.
"Ganon pala... luhod!" Utos ko habang naka turo sa lupa.
"Bakit? Hindi kita Dios kaya hindi kita sasambahin!"
Matigas niyang sabi.
"I said kneel!" Sigaw kong muli.
"Diyos ka ba?" Pag-mamatigas niya.
"I'm not. Pero nasa private property ka namin. Tresspasser!"
Mataray kong usal at umirap sa kaniya.
"Ang yabang nito..." Bulong niya
Ngumuso muna siya saka dahan-dahan lumuhod.
"Anong hanap-buhay ng pamilya mo? Magkano ang income niyo a month?" Taas noo kong tanong habang nananatili siyang naka luhod.
"Gumagawa lang ang nanay ko ng suka. Nasa two hundred isang linggo... bale nasa eight hundred kada buwan."
Sagot niya habang naka tingala sa langit na para bang nag iisip pa.
"Kawawa ka naman pala... stand up! Utos ko sabay abot ng tsokolateng nasa aking bulsa.
"Chocolate?" Naka ngiting usal ng binata.
"Oum.. Toblerone yan! Galing sa New Zealand. Pasalubong ng Papá." Saad ko.
"New Zealand? Maganda 'ron!" Sambit niya habang nginunguya ang tsokolate.
"Bakit, nakarating ka na ba sa New Zealand?" Taas kilay kong tanong.
"Hindi pa!" Natatawa niyang sagot bago muli kagatan ang tsokolate.
"Sus! Eh paano mo nasabing maganda?" Kunot noo kong tanong.
Ngumiti muna ito at pilit na nilunok ang tsokolate saka Ngumiti bago sumagot.
"Pag maganda sa pandinig... parang ganon na rin!"
Natatawa niyang sagot.
Napapa ngiti rin ako sa kaniya hindi dahil sa nakaka tawa yung sinasabi niya kundi dahil sa nakaka hawa ng saya yung ngiti sa labi niya.
"Wh--what you name?" Tanong niya na nakapag patawa sa akin dahil sa english-carabao niya.
Napakamot siya sa kaniyang batok at nangingisi na humarap sa akin.
"I'm Natasha. And you are?"
"Natasha... ang ganda sa pandinig. Ang ganda mo rin sa paningin." Mahina niyang sabi.
At the aged of ten years old, wala pang nag sabi sa akin non. Wala pa. Nakaka hiya. Nakaka-ilang...
"Me is Spencer Pascual."
Magarbo niyang bigkas saka tumindig pa na parang lilipad na Superman.
"Ang sarap mo pala sambahin. Kasi nag bibigay ka ng chocolate." Naka ngiti niyang sabi saka tinago ang kalahati at ibinulsa.
"Bakit di mo pa ubusin?" Taas kilay kong tanong.
Napahawak siya sa kaniyang bulsa na pinaglagyan ng chocolate. Sumilay ang lungkot sa kaniyang mata sa sandaling katahimikan.
"Baka gusto rin ng nanay 'to..."
Nkangiti niyang usal pero batid ko ang lungkot sa kaniyang himig.
"Marami pa 'ko!" Saad ko sabay labas ng natitira pa sa aking bulsa.
Para siyang naka kita ng MAGIC at ganon na labg manlaki ang mga mata niya na nag i-spark.
"Simula ngayon, Alipin na kita! At gaya ng ibang alipin... sasambahin mo ako tapos papakainin kita." Seryoso kong sabi habang naka taas ang noo.
Ito ang ordinaryong araw dahil summer na. Pero ang bawat oras at araw na nag daan, naging espesyal at makulay dahil sa aking kaibigan na mas matanda sa akin.
Lahat ng utos ko ay sinusunod niya. Ultimo pag akyat sa puno ng mangga para kunan ako ng bunga ay ginagawa niya. Maski pag papakain sa akin ng ubas ay sinusunod niya. Nakilala ko na rin ang kaniyang nanay. Maganda at gaya ni Spencer, Almond-eyed din ang nanay niya.
Kilala na rin ng Mamá si Spence. Kung minsan si Mamá pa ang nag sasabi sa akin na mag hatid ako ng ubas para sa nanay ni Spencer. Minsan naman kapag sagana ang ani ng palayan, nag bibigay din kami sa kanila ng kaunting grasya.
Makalipas ang bakasyon, napaka bilis na para bang nangyari ang lahat kahapon. Isang balita ang nag pa durog sa puso ko. Magandang balita para sa Nanay ni Spencer, pero para sa akin, Napaka lungkot.
"Hindi ako aalis hanggat di mo 'ko pinapansin!" Pag mamatigas ni Spencer habang sumusunod sa akin sa pag lalakad pauwi ng bahay.
"Gaano ba kasi kalayo ang Maynila?" Malungkot kong tanong at panay ang lunok ng aking laway.
"Hindi ko rin alam Natasha."
Malumbay niyang sagot habang hawak ang aking kamay.
Napatingala kami sa langit ng dumilim, kumulog, at kumidlat.
"Baka abutan ako ng ulan! Aalis na ako. Alipin!" Galit kong usal saka tumakbo.
Hindi pa man ako nakakalayo ng tuluyan ng bumuhos ang ulan.
"Natasha! Sandali!" Sigaw niya saka ako hinagip at sumilong sa puno ng mangga.
"Natasha. Masaya ako na nakilala kita..." Turan niya habang hawak ang aking braso.
"Pangarap kong makasama yung totoo kong tatay. Inggit na inggit nga ako sa iyo kasi mayaman kayo taposー kumpleto ang pamilya niyo..."
Pagpapatuloy niya habang nananatiling naka tingin sa aking mga mata.
"Babalik ako Natasha Amorine. Kaya 'wag na 'wag kang aalis dito sa probinsya ah? Kasi kapag yumaman ako, hahanapin kita. Hahanapin kita!"
"Kapag umalis ka, wala ka ng babalikan! Hindi mo 'ko mahahanap!" Maktol ko habang nag hihinagpis.
"Spencer! Hali na at aalis na ang bus!" Sigaw ng kaniyang ina.
"Pangako pag balik ko mayaman na ako. Hahanapin kita. Kapag nangyari 'yon, IKAW naman ang magiging ALIPIN ko!" Nangingiwi niyang sambit saka nag pahid ng sipon.
Pinapanood ko lang siya umalis palayo... habang ako, naiinis at sinusumpa ang araw na makakasama niya na ang Tatay niya.
"Babalikan kita! Pangako 'yan!"
Pahabol niya habang kumakaway sa ere, sabay hagis ng eroplanong papel na basang-basa na sa ulan.
End of Flashback
Tình trạng nguồn điện hàng tuần
-- Xếp hạng
Quyền lực 
-- Đá
Quyền lực